My name is Jonathan Zittrain, and in my recent work I've been a bit of a pessimist. So I thought this morning I would try to be the optimist, and give reason to hope for the future of the Internet by drawing upon its present.
Ik ben Jonathan Zittrain, en in mijn recente werk ben ik wat pessimistisch geweest. Dus vanmorgen ga ik maar eens proberen de optimist te zijn, en reden tot hoop te geven voor de toekomst van het internet door te kijken naar hoe het nu is.
Now, it may seem like there is less hope today than there was before. People are less kind. There is less trust around. I don't know. As a simple example, we could run a test here. How many people have ever hitchhiked? I know. How many people have hitchhiked within the past 10 years? Right. So what has changed? It's not better public transportation. So that's one reason to think that we might be declensionists, going in the wrong direction.
Nu lijkt het misschien alsof er tegenwoordig minder hoop is dan vroeger. Mensen zijn minder vriendelijk. Er is minder vertrouwen. Ik weet het niet. We zouden als simpel voorbeeld een onderzoekje kunnen doen. Hoe veel mensen hebben er ooit gelift? Ik weet het. Hoe veel mensen hebben er nog gelift in de afgelopen 10 jaar? Precies. Dus wat is er veranderd? Aan beter openbaar vervoer ligt het niet. Dus dit is wel een reden om te denken dat we aftakelen, de verkeerde kant op gaan.
But I want to give you three examples to try to say that the trend line is in fact in the other direction, and it's the Internet helping it along. So example number one: the Internet itself. These are three of the founders of the Internet. They were actually high school classmates together at the same high school in suburban Los Angles in the 1960s. You might have had a French club or a Debate club. They had a "Let's build a global network" club, and it worked out very well.
Maar ik wil u drie voorbeelden geven om wellicht te laten zien dat de trendlijn in feite de andere kant op gaat en dat het internet daarbij helpt. Dus voorbeeld nummer 1: het internet zelf. Dit zijn drie van de grondleggers van het internet. Zij waren klasgenoten van elkaar op dezelfde middelbare school in een voorstad van Los Angeles in de jaren '60. U had toen misschien een Franse club of een debatteerclub. Zij hadden een "We bouwen een wereldwijd netwerk"-club, en die heeft heel goed uitgepakt.
They are pictured here for their 25th anniversary Newsweek retrospective on the Internet. And as you can tell, they are basically goof balls. They had one great limitation and one great freedom as they tried to conceive of a global network. The limitation was that they didn't have any money. No particular amount of capital to invest, of the sort that for a physical network you might need for trucks and people and a hub to move packages around overnight. They had none of that.
Hier staan ze op de foto voor hun 25-jarig jubileum waarbij Newsweek terugkeek op het internet. En zoals u wel ziet, feitelijk zijn het sukkeltjes. Ze hadden één grote beperking en één grote vrijheid terwijl ze zaten te zinnen op een wereldwijd netwerk. De beperking was dat ze geen geld hadden. Niet een zeker geldbedrag om te investeren in wat je zoal voor een fysiek netwerk nodig zou hebben zoals vrachtwagens en mensen en een knooppunt om 's nachts pakketjes rond te schuiven. Dat hadden ze allemaal niet.
But they had an amazing freedom, which was they didn't have to make any money from it. The Internet has no business plan, never did. No CEO, no firm responsible, singly, for building it. Instead, it's folks getting together to do something for fun, rather than because they were told to, or because they were expecting to make a mint off of it.
Maar ze hadden wel een geweldige vrijheid, ze hoefden er namelijk niks mee te verdienen. Het internet heeft geen bedrijfsplan; nooit gehad ook. Geen directeur, geen onderneming die in zijn eentje verantwoordelijk is voor de bouw er van. In plaats daarvan is het mensen die samenkomen om iets te doen, voor de lol en niet omdat ze dat opgedragen werd, of omdat ze verwachtten er dik mee te verdienen.
That ethos led to a network architecture, a structure that was unlike other digital networks then or since. So unusual, in fact, that it was said that it's not clear the Internet could work. As late as 1992, IBM was known to say you couldn't possibly build a corporate network using Internet Protocol. And even some Internet engineers today say the whole thing is a pilot project and the jury is still out. (Laughter)
Dat ethos leidde tot een netwerkarchitectuur, een structuur die anders was dan andere digitale netwerken van toen of later. Zelfs zo ongebruikelijk dat er wel gezegd werd dat het niet duidelijk was of het internet kon werken. Zelfs in 1992 nog zei IBM naar verluidt dat je hoe dan ook geen bedijfsnetwerk zou kunnen bouwen met Internet Protocol. En zelfs vandaag zeggen sommige internetontwikkelaars nog dat het allemaal een pilot is en dat het eindoordeel nog geveld moet worden. (Gelach)
That's why the mascot of Internet engineering, if it had one, is said to be the bumblebee. Because the fur-to-wingspan ratio of the bumblebee is far too large for it to be able to fly. And yet, mysteriously, somehow the bee flies. I'm pleased to say that, thanks to massive government funding, about three years ago we finally figured out how bees fly. (Laughter) It's very complicated, but it turns out they flap their wings very quickly. (Laughter)
En daarom zou de mascotte van internetontwikkeling, als die er was, de hommel moeten zijn. Want de bont-tot-vleugelwijdteverhouding van een hommel is veel te groot om hem te laten vliegen. En toch, op ondoorgrondelijke wijze, vliegt de hommel. Het verheugt me u te kunnen melden dat dankzij enorme investeringen van de overheid, we ongeveer drie jaar geleden eindelijk hebben ontraadseld hoe bijen vliegen (Gelach) Het is erg ingewikkeld, maar ze blijken heel hard met hun vleugels te wapperen. (Gelach)
So what is this bizarre architecture configuration that makes the network sing and be so unusual? Well, to move data around from one place to another -- again, it's not like a package courier. It's more like a mosh pit. (Laughter) Imagine, you being part of a network where, you're maybe at a sporting event, and you're sitting in rows like this, and somebody asks for a beer, and it gets handed at the aisle. And your neighborly duty is to pass the beer along, at risk to your own trousers, to get it to the destination.
Dus wat is nou deze bizarre architectuursamenstelling die het netwerk laat zingen en zo ongewoon maakt? Nou – om gegevens te verplaatsen van hier naar daar -- nogmaals: het lijkt niet op een koeriersdienst. Het lijkt meer op een wild gedrang. (Gelach) Stel je voor dat je onderdeel bent van een netwerk waar je - je bent misschien op een sportevenement. En je zit in rijen, zoals hier, en iemand vraagt om een biertje, en het wordt aangereikt bij het gangpad. En jouw taak als buur is om het biertje door te geven, je eigen broek op het spel zettend, om het op de plaats van bestemming te krijgen.
No one pays you to do this. It's just part of your neighborly duty. And, in a way, that's exactly how packets move around the Internet, sometimes in as many as 25 or 30 hops, with the intervening entities that are passing the data around having no particular contractual or legal obligation to the original sender or to the receiver.
Niemand betaalt je om dit te doen. Het is gewoon deel van je taak als buur. En in zekere zin is dat precies hoe pakketjes op het internet zich verplaatsen, soms in wel 25 of 30 stappen, waarbij de eenheden die er tussenin staan die de gegevens doorsturen geen specifieke contractuele of juridische verplichting hebben aan de oorspronkelijke verzender of aan de ontvanger.
Now, of course, in a mosh pit it's hard to specify a destination. You need a lot of trust, but it's not like, "I'm trying to get to Pensacola, please." So the Internet needs addressing and directions. It turns out there is no one overall map of the Internet. Instead, again, it is as if we are all sitting together in a theater, but we can only see amidst the fog the people immediately around us. So what do we do to figure out who is where? We turn to the person on the right, and we tell that person what we see on our left, and vice versa. And they can lather, rinse, repeat. And before you know it, you have a general sense of where everything is.
Nu is het in het gedrang natuurlijk lastig om een bestemming te vermelden. Je hebt een hoop vertrouwen nodig, maar 't is niet van: "Ik wil graag naar Pensacola alstublieft." Dus het internet heeft adressen nodig en routebeschrijvingen. Het blijkt dat er geen allesomvattende kaart is van het internet. In plaats daarvan, alweer, is het alsof we allemaal samen in een theater zitten maar in de mist alleen maar de mensen vlak om ons heen kunnen zien. Dus wat doen we om er achter te komen wie waar zit? We wenden ons tot de persoon rechts van ons en we vertellen die persoon wat we links van ons zien. En andersom. En zij kunnen dat blijven herhalen. En voor je het weet heb je een globaal idee van waar alles is.
This is how Internet addressing and routing actually work. This is a system that relies on kindness and trust, which also makes it very delicate and vulnerable. In rare but striking instances, a single lie told by just one entity in this honeycomb can lead to real trouble.
Dit is hoe internetadressering en -routering echt werken. Dit is een systeem dat berust op vriendelijkheid en vertrouwen, wat het ook heel teer en kwetsbaar maakt. In zeldzame maar treffende gevallen kan een enkele leugen van maar één onderdeel in deze honingraat voor flinke problemen zorgen.
So, for example, last year, the government of Pakistan asked its Internet service providers there to prevent citizens of Pakistan from seeing YouTube. There was a video there that the government did not like and they wanted to make sure it was blocked. This is a common occurrence. Governments everywhere are often trying to block and filter and censor content on the Internet.
Zo vroeg, bijvoorbeeld, vorig jaar de regering van Pakistan aan de internet service providers aldaar om YouTube voor de burgers van Pakistan te verbergen. Er stond een video op die de regering niet kon waarderen en ze wilde er zeker van zijn dat die geblokkeerd werd. Dit komt vaker voor. Overal zijn regeringen die vaak proberen om gegevens op het internet te blokkeren, te filteren en censureren.
Well this one ISP in Pakistan chose to effectuate the block for its subscribers in a rather unusual way. It advertised -- the way that you might be asked, if you were part of the Internet, to declare what you see near you -- it advertised that near it, in fact, it had suddenly awakened to find that it was YouTube. "That's right," it said, "I am YouTube." Which meant that packets of data from subscribers going to YouTube stopped at the ISP, since they thought they were already there, and the ISP threw them away unopened because the point was to block it.
Nu koos deze ene ISP in Pakistan ervoor om de blokkering voor haar abonnees in werking te stellen op een nogal ongebruikelijke manier. De ISP vertelde rond -- op dezelfde manier als aan jou, als onderdeel van het internet, gevraagd zou kunnen worden om te zeggen wat je naast je ziet -- de ISP vertelde rond dat vlak naast hem, of beter, dat hij ZELF, plotseling had ontdekt dat hij YouTube was. "Ja, echt," zei hij, "ik ben YouTube." En dat betekende dat gegevenspakketjes van abonnees die naar Youtube gingen stopten bij de ISP, omdat ze dachten dat ze hun bestemming al bereikt hadden. En de ISP gooide ze ongeopend weg want het hele idee was om het te blokkeren.
But it didn't stop there. You see, that announcement went one click out, which got reverberated, one click out. And it turns out that as you look at the postmortem of this event, you have at one moment perfectly working YouTube. Then, at moment number two, you have the fake announcement go out. And within two minutes, it reverberates around and YouTube is blocked everywhere in the world. If you were sitting in Oxford, England, trying to get to YouTube, your packets were going to Pakistan and they weren't coming back.
Maar daar hield het niet op. Die aankondiging namelijk ging een klik weg, en dat weergalmde weer een klik verder. En het blijkt dat als je kijkt naar de nabeschouwing van dit gebeuren, je op het ene moment een perfect werkend YouTube hebt. Dan, op moment nummer twee, gaat de nep-aankondiging er uit. En binnen twee minuten, weergalmt het overal en is YouTube overal in de wereld geblokkeerd. Als je in Oxford, Engeland zat en je probeerde bij YouTube te komen, gingen je pakketjes naar Pakistan en kwamen ze niet meer terug.
Now just think about that. One of the most popular websites in the world, run by the most powerful company in the world, and there was nothing that YouTube or Google were particularly privileged to do about it. And yet, somehow, within about two hours, the problem was fixed. How did this happen?
Stel je dat eens voor. Een van de populairste websites van de wereld, gerund door het krachtigste bedrijf ter wereld, en er was niks dat YouTube of Google er meer aan konden doen dan ieder ander. En toch, op de een of andere manier, binnen een uur of twee, was het probleem verholpen. Hoe is dat gebeurd?
Well, for a big clue, we turn to NANOG. The North American Network Operators Group, a group of people who, on a beautiful day outside, enter into a windowless room, at their terminals reading email and messages in fixed proportion font, like this, and they talk about networks. And some of them are mid-level employees at Internet service providers around the world. And here is the message where one of them says, "Looks like we've got a live one. We have a hijacking of YouTube! This is not a drill. It's not just the cluelessness of YouTube engineers. I promise. Something is up in Pakistan." And they came together to help find the problem and fix it.
Voor een belangrijke aanwijzing wenden we ons tot NANOG, de Noord-Amerikaanse NetwerkoperatorsGroep. Een groep van mensen die op een mooie zomerdag een kamer zonder ramen binnenstappen achter hun computers gaan zitten, e-mails lezen en berichten in niet-proportioneel lettertype, zoals dit hier, en praten over netwerken. En sommige van hen zijn medior werknemers bij Internet Service Providers van over de hele wereld. En dit is een bericht waarin een van hen zegt: "Er is NU wat aan de hand. YouTube is gekaapt! Dit is geen oefening. Het is geen onbenulligheid van YouTube engineers. Serieus. Er is iets aan de hand in Pakistan." En ze kwamen samen om het probleem te helpen vinden en oplossen.
So it's kind of like if your house catches on fire. The bad news is there is no fire brigade. The good news is random people apparate from nowhere, put out the fire and leave without expecting payment or praise. (Applause) I was trying to think of the right model to describe this form of random acts of kindness by geeky strangers. (Laughter) You know, it's just like the hail goes out and people are ready to help. And it turns out this model is everywhere, once you start looking for it.
Dus het is net zoiets als wanneer je huis in de brand vliegt. Het slechte nieuws is: er is geen brandweer. Het goede nieuws is: willekeurige mensen verschijnen uit het niets, doven het vuur, en vertrekken zonder dat ze betaling of lof verwachten. (Applaus) Ik heb geprobeerd een goed model te bedenken om deze willekeurige vriendelijkheid van maffe vreemden te beschrijven. (Gelach) Weet je, het is net of de noodoproep klinkt en mensen staan klaar om te helpen. En het blijkt dat dit model overal opduikt, als je er eenmaal naar zoekt.
Example number two: Wikipedia. If a man named Jimbo came up to you in 2001 and said, "I've got a great idea! We start with seven articles that anybody can edit anything, at any time, and we'll get a great encyclopedia! Eh?" Right. Dumbest idea ever. (Laughter) In fact, Wikipedia is an idea so profoundly stupid that even Jimbo never had it.
Voorbeeld nummer twee: Wikipedia. Als een man met de naam Jimbo jou in 2001 had gezegd: "Ik heb een geweldig idee! We beginnen met 7 artikelen die iedereen volledig kan bewerken, wanneer ze willen, en dan hebben we uiteindelijk een geweldige encyclopedie! Wat jij?" Inderdaad. Domste idee ooit. (Gelach) Sterker nog: Wikipedia is zo'n ongelofelijk stom idee dat zelfs Jimbo er nooit op is gekomen.
Jimbo's idea was for Nupedia. It was going to be totally traditional. He would pay people money because he was feeling like a good guy, and the money would go to the people and they would write the articles. The wiki was introduced so others could make suggestions on edits -- as almost an afterthought, a back room. And then it turns out the back room grew to encompass the entire project.
Jimbo's idee was Nupedia. Het zou helemaal traditioneel worden. Hij zou mensen geld betalen gewoon omdat hij in een toffe bui was. en het geld zou naar de mensen gaan en zij zouden de artikelen schrijven. De wiki werd geïntroduceerd zodat anderen bewerkingen konden verbeteren -- zo'n beetje achteraf, een overlegruimte. En het komt erop neer dat de overlegruimte groeide en het hele project ging omvatten.
And today, Wikipedia is so ubiquitous that you can now find it on Chinese restaurant menus. (Laughter) I am not making this up. (Laughter) I have a theory I can explain later. Suffice it to say for now that I prefer my Wikipedia stir-fried with pimentos. (Laughter)
En tegenwoordig is Wikipedia zo alomtegenwoordig dat je het zelfs terugvindt op menukaarten van Chinese restaurants. (Gelach) Dit verzin ik niet. (Gelach) Ik heb een theorie die ik later kan uitleggen. Laat het voor nu genoeg zijn dat ik zeg dat ik mijn wikipedia het liefst geroerbakt heb met pepertjes. (Gelach)
But now, Wikipedia doesn't just spontaneously work. How does it really work? It turns out there is a back room that is kind of windowless, metaphorically speaking. And there are a bunch of people who, on a sunny day, would rather be inside and monitoring this, the administrator's notice board, itself a wiki page that anyone can edit. And you just bring your problems to the page. It's reminiscent of the description of history as "one damn thing after another," right?
Maar - Wikipedia werkt niet zomaar uit zichzelf. Hoe werkt het dan wel? Het blijkt dat er een een achterkamer is, zo'n beetje raamloos, figuurlijk gesproken. En er is een clubje mensen dat, op een zonnige dag, liever binnen gaat zitten en dit in de gaten houdt: het berichtenbord voor administrators, dat zelf weer een wikipagina is die iedereen kan bewerken. En je gaat gewoon met je problemen naar de pagina. Het doet denken aan de omschrijving van geschiedenis als "het ene verdomde ding na het andere," toch?
Number one: "Tendentious editing by user Andyvphil." Apologies, Andyvphil, if you're here today. I'm not taking sides. "Anon attacking me for reverting." Here is my favorite: "A long story." (Laughter) It turns out there are more people checking this page for problems and wanting to solve them than there are problems arising on the page.
Nummer een: "Tendentieuze bewerkingen door gebruiker Andyvphil." Excuses, Andyvphil, als je hier vandaag bent. Ik kies geen partij. "Anon viel me aan omdat ik iets terugdraaide." Hier is mijn favoriet: "Een lang verhaal." (Gelach) Het blijkt dat er meer mensen deze pagina checken op problemen om ze op te lossen dan er problemen verschijnen op de pagina.
And that's what keeps Wikipedia afloat. At all times, Wikipedia is approximately 45 minutes away from utter destruction. Right? There are spambots crawling it, trying to turn every article into an ad for a Rolex watch. (Laughter) It's this thin geeky line that keeps it going. Not because it's a job, not because it's a career, but because it's a calling. It's something they feel impelled to do because they care about it.
En dat is wat Wikipedia drijvende houdt. Ieder willekeurig moment is Wikipedia zo'n 45 minuten verwijderd van totale vernietiging. Toch? Spambots crawlen het af en proberen ieder artikel te veranderen in een Rolex-reclame. (Gelach) Het is dit dunne geeky lijntje dat het draaiende houdt. Niet omdat het een baan is, niet omdat het een carrière is, maar omdat het een roeping is. Het is iets waartoe ze zich gedreven voelen omdat ze er om geven.
They even gather together in such groups as the Counter-Vandalism Unit -- "Civility, Maturity, Responsibility" -- to just clean up the pages. It does make you wonder if there were, for instance, a massive, extremely popular Star Trek convention one weekend, who would be minding the store? (Laughter)
Ze komen zelfs bij elkaar in groepen zoals de Anti-Vandalisme-Eenheid -- "Burgerschap, Volwassenheid, Verantwoordelijkheid" -- gewoon om de pagina's op te schonen. Het zet je wel aan het denken: als er, bijvoorbeeld, eens een weekend een massale, extreem populaire Star Trek conventie was wie zou er dan op de winkel passen? (Gelach)
So what we see -- (Laughter) what we see in this phenomenon is something that the crazed, late traffic engineer Hans Monderman discovered in the Netherlands, and here in South Kensington, that sometimes if you remove some of the external rules and signs and everything else, you can actually end up with a safer environment in which people can function, and one in which they are more human with each other. They're realizing that they have to take responsibility for what they do. And Wikipedia has embraced this.
Dus wat we zien (Gelach) wat we zien in dit fenomeen is iets dat de zotte, inmiddels overleden verkeersontwikkelaar Hans Monderman in Nederland ontdekte, en ook hier in South Kensington, dat soms als je de externe regels en signalen en al het andere verwijdert, dat je dan echt wel eens kun uitkomen bij een veiliger omgeving waarin mensen kunnen functioneren en waarin ze menselijker naar elkaar zijn. Ze realiseren zich dat ze verantwoordelijkheid moeten dragen voor wat ze doen. En Wikipedia heeft dit omarmd.
Some of you may remember Star Wars Kid, the poor teenager who filmed himself with a golf ball retriever, acting as if it were a light saber. The film, without his permission or even knowledge at first, found its way onto the Internet. Hugely viral video. Extremely popular. Totally mortifying to him.
Sommigen van jullie herinneren zich misschien Star Wars Kid, de arme tiener die zichzelf filmde met een golfballengrijper terwijl hij deed alsof het een lichtsabel was. Zonder zijn toestemming, en eerst zelfs zonder dat hij het wist, vond het filmpje zijn weg naar het internet. Ontzettend virale video. Extreem populair. Compleet vernietigend voor hem.
Now, it being encyclopedic and all, Wikipedia had to do an article about Star Wars Kid. Every article on Wikipedia has a corresponding discussion page, and on the discussion page they had extensive argument among the Wikipedians as to whether to have his real name featured in the article. You could see arguments on both sides. Here is just a snapshot of some of them. They eventually decided -- not unanimously by any means -- not to include his real name, despite the fact that nearly all media reports did. They just didn't think it was the right thing to do. It was an act of kindness.
Welnu, omdat het een encyclopedie was en zo, moest Wikipedia een artikel hebben over Star Wars Kid. Ieder artikel op Wikipedia heeft een overeenkomstige discussiepagina. En op die discussiepagina hadden de Wikipedianen een uitgebreide woordenwisseling over de vraag of er in het artikel wel of niet zijn echte naam genoemd moest worden. Je vond er argumenten voor beide kanten. Hier is zomaar een plaatje van een paar ervan. Uiteindelijk besloten ze allesbehalve unaniem om zijn echte naam niet te vermelden, ondanks het feit dat bijna alle mediaverslagen dat wel deden. Ze vonden dat gewoon niet juist om te doen. Het was een uiting van vriendelijkheid.
And to this day, the page for Star Wars Kid has a warning right at the top that says you are not to put his real name on the page. If you do, it will be removed immediately, removed by people who may have disagreed with the original decision, but respect the outcome and work to make it stay because they believe in something bigger than their own opinion. As a lawyer, I've got to say these guys are inventing the law and stare decisis and stuff like that as they go along.
En tot op vandaag heeft de pagina van Star Wars Kid een melding bovenaan die je waarschuwt om zijn echte naam niet op de pagina te vermelden. Als je dat wel doet, wordt hij direct verwijderd - verwijderd door mensen die het met het oorspronkelijke besluit oneens zouden kunnen zijn, maar die de uitkomst respecteren. en hun best doen om hem te behouden omdat ze geloven in iets dat groter is dan hun eigen mening. Als een jurist, moet ik zeggen dat deze jongens wetgeving uitvinden en “stare decisis” enzovoort, terwijl ze bezig zijn.
Now, this isn't just limited to Wikipedia. We see it on blogs all over the place. I mean, this is a 2005 Business Week cover. Wow. Blogs are going to change your business. I know they look silly. And sure they look silly. They start off on all sorts of goofy projects.
Nu is dit niet beperkt tot Wikipedia. We zien het overal op het web op blogs. Kijk, dit is een Business Week cover uit 2005. Wow. Blogs zullen uw handel veranderen. Ik weet dat het er onbenullig uitziet. En natuurlijk zien ze er onbenullig uit! Ze ontspruiten aan allerlei typen sullige projecten.
This is my favorite goofy blog: Catsthatlooklikehitler.com. (Laughter) You send in a picture of your cat if it looks like Hitler. (Laughter) Yeah, I know. Number four, it's like, can you imagine coming home to that cat everyday? (Laughter)
Dit is mijn favoriete sullige blog: Catsthatlooklikehitler.com. (Gelach) Je stuurt een foto in van je kat als die op Hitler lijkt. (Gelach) Jaja, precies. Nummer vier, stel je voor dat je daar elke dag bij thuiskomt! (Gelach)
But then, you can see the same kind of whimsy applied to people. So this is a blog devoted to unfortunate portraiture. This one says, "Bucolic meadow with split-rail fence. Is that an animal carcass behind her?" (Laughter) You're like, "You know? I think that's an animal carcass behind her."
Maar hetzelfde soort gekkigheid wordt ook toegepast op mensen. Deze blog is gewijd aan ongelukkige portretfotografie. Hier staat: "Lieflijke weide met landhek. Is dat een kadaver, achter haar?" (Gelach) En jij denkt: "Weet je, ik denk dat dat een kadaver is achter haar."
And it's one after the other. But then you hit this one. Image removed at request of owner. That's it. Image removed at request of owner. It turns out that somebody lampooned here wrote to the snarky guy that does the site, not with a legal threat, not with an offer of payment, but just said, "Hey, would you mind?" The person said, "No, that's fine."
En 't is de ene na de andere. Maar dan kom je deze tegen. Afbeelding verwijderd op verzoek van eigenaar. Meer niet. Afbeelding verwijderd op verzoek van eigenaar. Het komt erop neer dat iemand die hier te kijk werd gezet geschreven heeft naar de vervelende vent die deze site doet - niet met een juridisch dreigement, niet met een geldsom - Hij zei gewoon: "Hé, ga je lekker?" En de persoon zegt: "Dan niet, prima."
I believe we can build architectures online to make such human requests that much easier to do, to make it possible for all of us to see that the data we encounter online is just stuff on which to click and paste and copy and forward that actually represents human emotion and endeavor and impact, and to be able to have an ethical moment where we decide how we want to treat it.
Ik geloof dat we online structuren kunnen bouwen om dat soort menselijke verzoeken veel makkelijker te maken, om het voor ons allemaal mogelijk te maken om te zien dat de gegevens die we online tegenkomen dingen zijn om op te klikken en plakken en kopiëren en doorsturen die daadwerkelijk menselijk gevoel vertegenwoordigen en uitdagen en beïnvloeden, en die ons in staat stellen om een ethisch moment te nemen waarin we beslissen hoe we er mee om willen gaan.
I even think it can go into the real world. We can end up, as we get in a world with more censors -- everywhere there is something filming you, maybe putting it online -- to be able to have a little clip you could wear that says, "You know, I'd rather not." And then have technology that the person taking the photo will know later, this person requested to be contacted before this goes anywhere big, if you don't mind. And that person taking the photo can make a decision about how and whether to respect it.
Ik denk dat het zelfs de echte wereld in kan gaan. We kunnen uitkomen, omdat we een wereld betreden met meer sensoren -- overal is er wel iets dat jou filmt en het misschien zelfs online zet om een klein clipje te kunnen dragen waarop staat "Weet je - liever niet." En dan heb je technologie waardoor degene die de foto neemt later weet dat deze persoon graag eerst een berichtje wil krijgen voordat de foto ergens groots terechtkwam, als dat niet te veel gevraagd is. En degene die de foto maakt kan beslissen of en hoe hij dat respecteert.
In the real world, we see filtering of this sort taking place in Pakistan. And we now have means that we can build, like this system, so that people can report the filtering as they encounter it. And it's no longer just a "I don't know. I couldn't get there. I guess I'll move on," but suddenly a collective consciousness about what is blocked and censored where online. In fact, talk about technology imitating life imitating tech, or maybe it's the other way around.
In de echte wereld zien we dat dit soort filtering in Pakistan wordt toegepast. En we nu middelen die we kunnen bouwen, zoals dit systeem, zo dat mensen de filtering kunnen aangeven als ze het tegenkomen. En het is niet langer een "Tja ik weet niet, ik kwam er niet door. Ik ga maar eens verder," maar plotseling een collectief bewustzijn van wat er wordt geblokkeerd en gecensureerd, waar online. In feite, als je het hebt over technologie die het leven nadoet dat technologie nadoet, of misschien is het andersom:
An NYU researcher here took little cardboard robots with smiley faces on them, and a motor that just drove them forward and a flag sticking out the back with a desired destination. It said, "Can you help me get there?" Released it on the streets of Manhattan. (Laughter) They'll fund anything these days. Here is the chart of over 43 people helping to steer the robot that could not steer and get it on its way, from one corner from one corner of Washington Square Park to another.
Een onderzoeker van de Universiteit van New York had wat kleine kartonnen robotjes met een lachend gezichtje er op en een motor die ze alleen maar recht vooruit bewoog en een vlaggetje dat er aan de achterkant uit stak met een gewenste eindbestemming. "Kun je me helpen er te komen?" stond er op. Liet het vrij op de straten van Manhattan. (Gelach) Tegenwoordig krijg je overal geld voor los. Hier is de kaart met meer dan 43 mensen die de stuurloze robot bijstuurden en op weg hielpen, van de ene hoek van de ene hoek van Washington Square Park naar de andere.
That leads to example number three: hitchhiking. I'm not so sure hitchhiking is dead. Why? There is the Craigslist rideshare board. If it were called the Craigslist hitchhiking board, tumbleweeds would be blowing through it. But it's the rideshare board, and it's basically the same thing. Now why are people using it? I don't know. Maybe they think that, uh, killers don't plan ahead? (Laughter) No. I think the actual answer is that once you reframe it, once you get out of one set of stale expectations from a failed project that had its day, but now, for whatever reason, is tarnished, you can actually rekindle the kind of human kindness and sharing that something like this on Craigslist represents.
Dat brengt ons bij voorbeeld nummer drie: liften. Ik weet zo net nog niet of liften voorbij is. Waarom? Er is de Craigslist carpoolgroep. Als het de Craigslist liftgroep had geheten tierde het onkruid er welig. Maar het is een carpoolgroep, en het komt op hetzelfde neer. Waarom gebruiken mensen het? Ik weet het niet. Misschien denken ze dat, ehm, moordenaars niet vooruitdenken? (Gelach) Nee. Ik denk dat het echte antwoord is dat als je het net even anders bekijkt, Als je eerst een paar sleetse verwachtingen loslaat die je nog had overgehouden aan een project dat ooit leuk was maar nu, om welke reden dan ook, is bezoedeld, dan kun je de menselijke vriendelijkheid en gezamenlijkheid weer opfrissen die wordt vertegenwoordigd door zaken als deze groep op Craigslist.
And then you can highlight it into something like, yes, CouchSurfing.org. CouchSurfing: one guy's idea to, at last, put together people who are going somewhere far away and would like to sleep on a stranger's couch for free, with people who live far away, and would like someone they don't know to sleep on their couch for free. It's a brilliant idea. It's a bee that, yes, flies.
En dan kun je het nog verder oppoetsen tot iets als, jawel, Couchsurfing.org. Couchsurfing: iemands idee om, eindelijk, mensen samen te brengen die ergens ver weg heen gaan en voor niks willen slapen op de bank van een vreemde, met mensen die ver weg wonen en iemand die ze niet kennen voor niks willen laten slapen op hun bank. Het is een briljant idee. Het is een bij die, jawel, vliegt.
Amazing how many successful couch surfings there have been. And if you're wondering, no, there have been no known fatalities associated with CouchSurfing. Although, to be sure, the reputation system, at the moment, works that you leave your report after the couch surfing experience, so there may be some selection bias there. (Laughter)
Ongelofelijk hoe veel succesvolle couchsurfing-ontmoetingen er zijn geweest. En moch je het je afvragen: nee, er zijn geen sterfgevallen bekend die met CouchSurfing in verband worden gebracht. Hoewel, voor de zekerheid, het reputatiesysteem werkt op dit moment zo dat je je verslag instuurt na afloop van de couchsurfingervaring. Dus hier zou een onzuivere selectie kunnen meespelen (Gelach)
So, my urging, my thought, is that the Internet isn't just a pile of information. It's not a noun. It's a verb. And when you go on it, if you listen and see carefully and closely enough, what you will discover is that that information is saying something to you. What it's saying to you is what we heard yesterday, Demosthenes was saying to us. It's saying, "Let's march." Thank you very much. (Applause)
Dus mijn nadruk, mijn gedachte, is dat het internet niet zo maar een berg informatie is. Het is geen zelfstandig naamwoord. Het is een werkwoord. En als je het betreedt, als je zorgvuldig en aandachtig genoeg kijkt en luistert, dan zul je ontdekken dat die informatie je iets zegt. Wat ze je zegt is wat we gisteren hoorden dat Demosthenes ons al zei. Ze zegt: "Laten we marcheren." Hartelijk dank. (Applaus)