Ονομάζομαι Τζόναθαν Ζίτρεν και στις πρόσφατες δουλειές μου υπήρξα κάπως απαισιόδοξος. Έτσι σκέφτηκα να προσπαθήσω σήμερα να είμαι ο αισιόδοξος της παρέας και να δώσω λόγους για τους οποίους μπορούμε να ελπίζουμε για το μέλλον του Ίντερνετ αντλώντας παραδείγματα από το παρόν του.
My name is Jonathan Zittrain, and in my recent work I've been a bit of a pessimist. So I thought this morning I would try to be the optimist, and give reason to hope for the future of the Internet by drawing upon its present.
Φαίνεται ότι στις μέρες μας οι άνθρωποι ελπίζουν λιγότερο απ' ό,τι παλιότερα. Είναι λιγότερο ευγενικοί. Υπάρχει λιγότερη εμπιστοσύνη. Δεν ξέρω. Για παράδειγμα, ας κάνουμε ένα μικρό πείραμα εδώ πέρα. Πόσοι από εσάς έχετε κάνει ωτοστόπ; Έτσι. Πόσοι από εσάς έχετε κάνει ωτοστόπ τα τελευταία 10 χρόνια; Μάλιστα. Τι έχει αλλάξει; Δεν είναι ότι τα μέσα μεταφοράς έχουν γίνει καλύτερα. Συνεπώς, αυτός είναι ένας λόγος για να πιστεύουμε πως μάλλον βαδίζουμε στο δρόμο της παρακμής.
Now, it may seem like there is less hope today than there was before. People are less kind. There is less trust around. I don't know. As a simple example, we could run a test here. How many people have ever hitchhiked? I know. How many people have hitchhiked within the past 10 years? Right. So what has changed? It's not better public transportation. So that's one reason to think that we might be declensionists, going in the wrong direction.
Θέλω όμως να σας δώσω τρία παραδείγματα με τα οποία θα προσπαθήσω να δείξω ότι στην πραγματικότητα η τάση κλίνει προς την άλλη κατεύθυνση, και είναι το Ίντερνετ που τη σπρώχνει. Πρώτο παράδειγμα: το ίδιο το Ίντερνετ. Αυτοί είναι τρεις από τους ιδρυτές του Ίντερνετ. Ήταν συμμαθητές στο λύκειο στα προάστια του Λος Άντζελες κατά τη δεκαετία του ΄60. Εσείς ίσως να είχατε λέσχη Γαλλικών ή λέσχη συζητήσεων. Αυτοί είχαν μια λέσχη «Ας φτιάξουμε ένα παγκόσμιο δίκτυο» που είχε εξαιρετικά αποτελέσματα.
But I want to give you three examples to try to say that the trend line is in fact in the other direction, and it's the Internet helping it along. So example number one: the Internet itself. These are three of the founders of the Internet. They were actually high school classmates together at the same high school in suburban Los Angles in the 1960s. You might have had a French club or a Debate club. They had a "Let's build a global network" club, and it worked out very well.
Η φωτογραφία αυτή είναι από την 25η επέτειό τους στη διάρκεια μιας ανασκόπησης του Ίντερνετ του περιοδικού Νιούσγουικ Και καταλαβαίνετε ότι πρόκειται βασικά για βλάκες. Στην προσπάθειά τους να υλοποιήσουν ένα παγκόσμιο δίκτυο είχαν ένα μεγάλο περιορισμό και μια μεγάλη ελευθερία. Ο περιορισμός ήταν ότι δεν είχαν χρήματα. Δεν είχαν το κεφάλαιο που έπρεπε να επενδύσουν, όπως για παράδειγμα για ένα φυσικό δίκτυο χρειάζονται φορτηγά και άνθρωποι κι ένας κεντρικός κόμβος για τη μετακίνηση πακέτων. Δεν είχαν τίποτα απ' αυτά.
They are pictured here for their 25th anniversary Newsweek retrospective on the Internet. And as you can tell, they are basically goof balls. They had one great limitation and one great freedom as they tried to conceive of a global network. The limitation was that they didn't have any money. No particular amount of capital to invest, of the sort that for a physical network you might need for trucks and people and a hub to move packages around overnight. They had none of that.
Είχαν όμως μια εκπληκτική ελευθερία, ότι δε χρειαζόταν να βγάλουν χρήματα απ' το έργο αυτό. Το Ίντερνετ δε δημιουργήθηκε με επιχειρηματικό σχέδιο. Δεν υπήρχε κάποιος διευθύνων σύμβουλος ή κάποια εταιρεία που να ήταν ξεχωριστά υπεύθυνοι για την κατασκευή του. Αντί γι' αυτό, ήταν απλώς κάποιοι τύποι που έσμιξαν για να κάνουν κάτι για την πλάκα τους, κι όχι γιατί τους είπε κάποιος να το κάνουν ή γιατί είχαν την προσδοκία να γίνουν πλούσιοι απ' αυτό.
But they had an amazing freedom, which was they didn't have to make any money from it. The Internet has no business plan, never did. No CEO, no firm responsible, singly, for building it. Instead, it's folks getting together to do something for fun, rather than because they were told to, or because they were expecting to make a mint off of it.
Το ήθος αυτό οδήγησε σε μια αρχιτεκτονική δικτύου, με εντελώς διαφορετική δομή απ' τη δομή των υπόλοιπων ψηφιακών δικτύων εκείνης αλλά και της μετέπειτα εποχής. Ήταν πράγματι τόσο ασυνήθιστη, που λεγόταν ότι δεν ήταν ξεκάθαρο αν το Ίντερνετ θα μπορούσε να δουλέψει. Μέχρι και το 1992, είναι γνωστό ότι η IBM έλεγε πως δεν ήταν δυνατόν να κατασκευαστεί ένα εταιρικό δίκτυο με το Πρωτόκολλο Ίντερνετ. Κι ακόμα και σήμερα μερικοί μηχανικοί του Ίντερνετ λένε ότι η όλη ιστορία είναι ένα πιλοτικό έργο κι ότι θα δείξει... (Γέλια)
That ethos led to a network architecture, a structure that was unlike other digital networks then or since. So unusual, in fact, that it was said that it's not clear the Internet could work. As late as 1992, IBM was known to say you couldn't possibly build a corporate network using Internet Protocol. And even some Internet engineers today say the whole thing is a pilot project and the jury is still out. (Laughter)
Γι' αυτό και η μασκότ της μηχανικής του Ίντερνετ, αν υπήρχε, λένε ότι θα ήταν η μέλισσα. Γιατί τα φτερά της μέλισσας είναι πολύ μικρά σε σχέση με το σώμα της, ώστε να μπορεί να πετάει. Κι όμως, κατά τρόπο ανεξήγητο, η μέλισσα πετάει. Με ευχαρίστηση σας πληροφορώ ότι χάρη σε τεράστιες κυβερνητικές χρηματοδοτήσεις, βρέθηκε τελικά περίπου τρία χρόνια πριν πώς πετάνε οι μέλισσες. (Γέλια) Είναι πολύ πολύπλοκο. Αποδείχθηκε ότι χτυπούν τα φτερά τους πολύ γρήγορα. (Γέλια)
That's why the mascot of Internet engineering, if it had one, is said to be the bumblebee. Because the fur-to-wingspan ratio of the bumblebee is far too large for it to be able to fly. And yet, mysteriously, somehow the bee flies. I'm pleased to say that, thanks to massive government funding, about three years ago we finally figured out how bees fly. (Laughter) It's very complicated, but it turns out they flap their wings very quickly. (Laughter)
Τι το ιδιαίτερο έχει λοιπόν αυτή η αρχιτεκτονική διαμόρφωση με την οποία λειτουργεί το ασυνήθιστο αυτό δίκτυο; Η μετακίνηση των δεδομένων από το ένα μέρος στο άλλο -- βέβαια, δε μοιάζει με κούριερ για πακέτα, μοιάζει περισσότερο με το μπούγιο στον μπροστινό χώρο μιας συναυλίας. (Γέλια) Φανταστείτε ότι είστε μέρος του δικτύου, ίσως σε κάποια αθλητική διοργάνωση, και κάθεστε σε σειρές όπως εδώ, και κάποιος ζητάει μια μπύρα, και κάποιος την παραδίδει στο διάδρομο. Και το δικό σας καθήκον ως γείτονας είναι να μεταβιβάσετε την μπύρα, ριψοκινδυνεύοντας να λερώσετε το παντελόνι σας, έτσι ώστε να φτάσει η μπύρα στον προορισμό της.
So what is this bizarre architecture configuration that makes the network sing and be so unusual? Well, to move data around from one place to another -- again, it's not like a package courier. It's more like a mosh pit. (Laughter) Imagine, you being part of a network where, you're maybe at a sporting event, and you're sitting in rows like this, and somebody asks for a beer, and it gets handed at the aisle. And your neighborly duty is to pass the beer along, at risk to your own trousers, to get it to the destination.
Δεν πληρώνεστε για να το κάνετε. Είναι μέρος των καθηκόντων σας ως γείτονας. Κι έτσι κατά κάποιο τρόπο μετακινούνται και τα πακέτα στο Ίντερνετ, κάνοντας μερικές φορές μέχρι και 25 ή 30 άλματα κι οι οντότητες που μεσολαβούν και μεταβιβάζουν τα πακέτα δεν έχουν κάποια συμβατική ή νομική υποχρέωση στον αρχικό αποστολέα ή στον παραλήπτη.
No one pays you to do this. It's just part of your neighborly duty. And, in a way, that's exactly how packets move around the Internet, sometimes in as many as 25 or 30 hops, with the intervening entities that are passing the data around having no particular contractual or legal obligation to the original sender or to the receiver.
Σίγουρα στο μπούγιο της συναυλίας είναι δύσκολο να καθορίσεις τον προορισμό. Χρειάζεται πολύ εμπιστοσύνη, αλλά δε θέλεις να πας και στην Πενσακόλα (πόλη στη Φλόριντα). Όμως στο Ίντερνετ απαιτούνται διευθύνσεις και οδηγίες. Δεν υπάρχει συνολικός χάρτης του Ίντερνετ. Αλλά είναι σαν όλοι εμείς να είμαστε συγκεντρωμένοι σε ένα θέατρο όπου μέσα από την ομίχλη βλέπουμε μόνο αυτούς που είναι ακριβώς δίπλα μας. Οπότε τι κάνουμε για να βρούμε ποιος είναι πού; Στρεφόμαστε στο άτομο που βρίσκεται στα δεξιά μας και του περιγράφουμε τι βλέπουμε στα αριστερά μας κι αντιστρόφως. Η διαδικασία επαναλαμβάνεται και πριν το καταλάβεις, αποκτάς μια γενικότερη αίσθηση του πού βρίσκεται το κάθετι.
Now, of course, in a mosh pit it's hard to specify a destination. You need a lot of trust, but it's not like, "I'm trying to get to Pensacola, please." So the Internet needs addressing and directions. It turns out there is no one overall map of the Internet. Instead, again, it is as if we are all sitting together in a theater, but we can only see amidst the fog the people immediately around us. So what do we do to figure out who is where? We turn to the person on the right, and we tell that person what we see on our left, and vice versa. And they can lather, rinse, repeat. And before you know it, you have a general sense of where everything is.
Έτσι στην ουσία δουλεύουν η διευθυνσιοδότηση και η δρομολόγηση στο Ίντερνετ. Είναι ένα σύστημα που βασίζεται στην καλοσύνη και στην εμπιστοσύνη κάτι που όμως το καθιστά πολύ ευαίσθητο κι ευάλωτο. Υπάρχουν σπάνιες αλλά εντυπωσιακές περιπτώσεις, όπου ένα μόνο ψέμα που λέει μια οντότητα μέσα σ' αυτή την κυψέλη μπορεί να οδηγήσει σε πραγματικούς μπελάδες.
This is how Internet addressing and routing actually work. This is a system that relies on kindness and trust, which also makes it very delicate and vulnerable. In rare but striking instances, a single lie told by just one entity in this honeycomb can lead to real trouble.
Για παράδειγμα, πέρυσι, η κυβέρνηση του Πακιστάν ζήτησε από τους παρόχους υπηρεσιών Ίντερνετ στο Πακιστάν να εμποδίσουν την πρόσβαση στο YouTube. Υπήρχε ένα βίντεο που δεν άρεσε στην κυβέρνηση και ήθελε να εξασφαλίσει ότι θα είναι μπλοκαρισμένο. Αυτό συμβαίνει συχνά. Κυβερνήσεις σε όλον τον κόσμο προσπαθούν συχνά να εμποδίσουν, να φιλτράρουν και να λογοκρίνουν κάποιο περιεχόμενο στο Ίντερνετ.
So, for example, last year, the government of Pakistan asked its Internet service providers there to prevent citizens of Pakistan from seeing YouTube. There was a video there that the government did not like and they wanted to make sure it was blocked. This is a common occurrence. Governments everywhere are often trying to block and filter and censor content on the Internet.
Ένας από τους παρόχους Ίντερνετ στο Πακιστάν επέλεξε να πραγματοποιήσει τη φραγή για τους συνδρομητές του με έναν μάλλον ασυνήθιστο τρόπο. Άρχισε να κοινοποιεί -- όπως κι εσείς θα κάνατε, αν ήσασταν μέρος του Ίντερνετ, θα δηλώνατε ποιοι είστε και τι βλέπετε δίπλα σας -- άρχισε να κοινοποιεί ότι αντιλήφθηκε ξαφνικά πως ο ίδιος ο πάροχος ήταν το ίδιο το YouTube. "Πράγματι" είπε, «Είμαι το YouTube». Που σήμαινε ότι τα πακέτα δεδομένων των συνδρομητών που προορίζονταν για το YouTube σταματούσαν στον πάροχο, επειδή νόμιζαν ότι βρίσκονταν ήδη στο YouTube, κι ο πάροχος φυσικά τους πετούσε έξω χωρίς να ανοίξει τη σελίδα γιατί το νόημα ήταν να εμποδίσει την είσοδο.
Well this one ISP in Pakistan chose to effectuate the block for its subscribers in a rather unusual way. It advertised -- the way that you might be asked, if you were part of the Internet, to declare what you see near you -- it advertised that near it, in fact, it had suddenly awakened to find that it was YouTube. "That's right," it said, "I am YouTube." Which meant that packets of data from subscribers going to YouTube stopped at the ISP, since they thought they were already there, and the ISP threw them away unopened because the point was to block it.
Αλλά αυτή ήταν μόνο η αρχή. Βλέπετε, η ανακοίνωση έφτασε ένα κλικ παραέξω κι αντιλάλησε, ένα κλικ παραέξω. Κι απ' ότι φαίνεται, εξετάζοντας το γεγονός εκ των υστέρων, τη μια στιγμή το YouTube δούλευε άψογα τη μια στιγμή το YouTube δούλευε άψογα Και την αμέσως επόμενη στιγμή ανακοινώνεται η ψεύτικη είδηση. Και μέσα σε δύο λεπτά, η είδηση αντηχεί παντού κι η πρόσβαση στο YouTube εμποδίζεται σε όλον τον κόσμο. Αν ήσασταν στην Οξφόρδη της Αγγλίας και προσπαθούσατε να μπείτε στο YouTube, τα πακέτα σας πήγαιναν στο Πακιστάν και δεν έρχονταν πίσω.
But it didn't stop there. You see, that announcement went one click out, which got reverberated, one click out. And it turns out that as you look at the postmortem of this event, you have at one moment perfectly working YouTube. Then, at moment number two, you have the fake announcement go out. And within two minutes, it reverberates around and YouTube is blocked everywhere in the world. If you were sitting in Oxford, England, trying to get to YouTube, your packets were going to Pakistan and they weren't coming back.
Τώρα σκεφτείτε το εξής. Μια από τις πιο δημοφιλείς ιστοσελίδες στον κόσμο, που διευθύνεται από την πιο ισχυρή εταιρεία στον κόσμο, και δεν υπήρχε τίποτα ιδιαίτερο που μπορούσαν να κάνουν η YouTube και η Google για το πρόβλημα. Κι όμως, με κάποιον τρόπο, μέσα σε περίπου δύο ώρες, το πρόβλημα λύθηκε. Πώς συνέβη αυτό;
Now just think about that. One of the most popular websites in the world, run by the most powerful company in the world, and there was nothing that YouTube or Google were particularly privileged to do about it. And yet, somehow, within about two hours, the problem was fixed. How did this happen?
Θα σας δώσω ένα σημαντικό στοιχείο: NANOG Η NANOG είναι η Ομάδα Διαχειριστών Δικτύου της Βόρειας Αμερικής, μια ομάδα ανθρώπων που, ενώ έξω η μέρα είναι υπέροχη, αυτοί κλείνονται μέσα σε ένα δωμάτιο χωρίς παράθυρα, μπροστά στους υπολογιστές τους και διαβάζουν email και μηνύματα με μία σταθερή γραμματοσειρά, και συζητούν για δίκτυα. Μερικοί απ' αυτούς εργάζονται σε παρόχους υπηρεσιών Ίντερνετ ανά τον κόσμο. Κι ένας απ' αυτούς πετάγεται και λέει «Έχουμε πρόβλημα. Κάποιος έχει κάνει κατάληψη του YouTube! Δεν πρόκειται για άσκηση πανικού. Δεν φταίνε οι ανίδεοι μηχανικοί της YouTube. Ορκίζομαι. Κάτι συμβαίνει στο Πακιστάν». Κι έτσι μαζεύτηκαν για να βρουν όλοι μαζί λύση στο πρόβλημα.
Well, for a big clue, we turn to NANOG. The North American Network Operators Group, a group of people who, on a beautiful day outside, enter into a windowless room, at their terminals reading email and messages in fixed proportion font, like this, and they talk about networks. And some of them are mid-level employees at Internet service providers around the world. And here is the message where one of them says, "Looks like we've got a live one. We have a hijacking of YouTube! This is not a drill. It's not just the cluelessness of YouTube engineers. I promise. Something is up in Pakistan." And they came together to help find the problem and fix it.
Είναι σαν να έχει πιάσει φωτιά το σπίτι σας. Τα άσχημα νέα είναι ότι δεν υπάρχει πυροσβεστική. Τα καλά νέα είναι ότι τυχαίοι άνθρωποι εμφανίζονται απ' το πουθενά, σβήνουν τη φωτιά και φεύγουν χωρίς να περιμένουν να πληρωθούν ή να τους πεις ευχαριστώ. (Χειροκρότημα) Προσπαθούσα να σκεφτώ ποιο είναι το κατάλληλο μοντέλο για να περιγράψω αυτές τις τυχαίες πράξεις καλοσύνης απ' αυτούς τους άγνωστους σπασίκλες. (Γέλια) Είναι όπως όταν το χαλάζι σταματάει και οι άνθρωποι είναι έτοιμοι να προσφέρουν βοήθεια. Και τελικά αν ψάξεις, διαπιστώνεις ότι αυτό το μοντέλο επικρατεί παντού.
So it's kind of like if your house catches on fire. The bad news is there is no fire brigade. The good news is random people apparate from nowhere, put out the fire and leave without expecting payment or praise. (Applause) I was trying to think of the right model to describe this form of random acts of kindness by geeky strangers. (Laughter) You know, it's just like the hail goes out and people are ready to help. And it turns out this model is everywhere, once you start looking for it.
Δεύτερο παράδειγμα: η Wikipedia. Αν το 2001 ερχόταν ένας τύπος που τον έλεγαν Τζίμπο και σας έλεγε, «Έχω μια πολύ καλή ιδέα! Θα ξεκινήσουμε με 7 άρθρα που θα μπορούν να επεξεργαστούν απ' οποιονδήποτε, ανά πάσα στιγμή, κι έτσι θα φτιάξουμε μια μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια!» Σίγουρα η πιο χαζή ιδέα που έχετε ακούσει. (Γέλια) Στην πραγματικότητα, η Wikipedia είναι μια τόσο ηλίθια ιδέα που ούτε καν ο Τζίμπο δεν την είχε.
Example number two: Wikipedia. If a man named Jimbo came up to you in 2001 and said, "I've got a great idea! We start with seven articles that anybody can edit anything, at any time, and we'll get a great encyclopedia! Eh?" Right. Dumbest idea ever. (Laughter) In fact, Wikipedia is an idea so profoundly stupid that even Jimbo never had it.
Ο Τζίμπο είχε σκεφτεί να φτιάξει τη Nupedia, που θα ήταν εντελώς παραδοσιακή. Θα πλήρωνε κανονικά κάποια άτομα, επειδή ήταν και καλό παιδί, και τα χρήματα θα πήγαιναν σ' αυτούς τους ανθρώπους που θα έγραφαν τα άρθρα. Το wiki δημιουργήθηκε ώστε να μπορεί ο καθένας να κάνει προτάσεις για αλλαγές -- σχεδόν σαν μια δεύτερη σκέψη, κάπως σαν τα παρασκήνια. Κι απ' ότι φαίνεται τα παρασκήνια εξελίχτηκαν τόσο πολύ που κατάφεραν να συμπεριλάβουν ολόκληρη την εγκυκλοπαίδεια.
Jimbo's idea was for Nupedia. It was going to be totally traditional. He would pay people money because he was feeling like a good guy, and the money would go to the people and they would write the articles. The wiki was introduced so others could make suggestions on edits -- as almost an afterthought, a back room. And then it turns out the back room grew to encompass the entire project.
Και σήμερα η Wikipedia είναι πανταχού παρούσα, μπορείτε να τη βρείτε ακόμα και σε μενού κινέζικων εστιατορίων (Γέλια) Υπάρχει στ' αλήθεια. (Γέλια) Έχω μια θεωρία που μπορώ να σας εξηγήσω αργότερα. Για τώρα αρκεί να σας πω ότι προσωπικά προτιμώ τη Wikipedia μου σωτέ με μπαχαρικά. (Γέλια)
And today, Wikipedia is so ubiquitous that you can now find it on Chinese restaurant menus. (Laughter) I am not making this up. (Laughter) I have a theory I can explain later. Suffice it to say for now that I prefer my Wikipedia stir-fried with pimentos. (Laughter)
Βέβαια η Wikipedia δε λειτουργεί ακριβώς αυθόρμητα. Πώς λειτουργεί άραγε; Μεταφορικά μιλώντας, υπάρχει από πίσω ένα δωμάτιο, χωρίς παράθυρα. Υπάρχει μια ομάδα ανθρώπων που, μια ηλιόλουστη ημέρα, προτιμούν να κάτσουν μέσα και να εποπτεύσουν τον πίνακα ανακοινώσεων των διαχειριστών, που είναι και το ίδιο μια σελίδα wiki, στην οποία μπορεί ο καθένας να γράψει. Και σε αυτή τη σελίδα αναφέρεις οποιοδήποτε πρόβλημα. Θυμίζει κάπως την περιγραφή της Ιστορίας ως τη «μια κατάρα μετά την άλλη», σωστά;
But now, Wikipedia doesn't just spontaneously work. How does it really work? It turns out there is a back room that is kind of windowless, metaphorically speaking. And there are a bunch of people who, on a sunny day, would rather be inside and monitoring this, the administrator's notice board, itself a wiki page that anyone can edit. And you just bring your problems to the page. It's reminiscent of the description of history as "one damn thing after another," right?
Νούμερο ένα: «Εσκεμμένη διόρθωση από τον χρήστη Άντιβφιλ». Άντιβφιλ, αν είσαι εδώ σήμερα, με συγχωρείς. Δεν παίρνω το μέρος κανενός. «Ο Ανόν με κατηγορεί για επαναφορά». Tο αγαπημένο μου: «Μεγάλη ιστορία». (Γέλια) Απ' ότι φαίνεται, τα προβλήματα που προκύπτουν στις σελίδες είναι λιγότερα απ' αυτούς που τσεκάρουν τη σελίδα αυτή για προβλήματα και έχουν την όρεξη να τα λύσουν.
Number one: "Tendentious editing by user Andyvphil." Apologies, Andyvphil, if you're here today. I'm not taking sides. "Anon attacking me for reverting." Here is my favorite: "A long story." (Laughter) It turns out there are more people checking this page for problems and wanting to solve them than there are problems arising on the page.
Και μ' αυτόν τον τρόπο κρατιέται η Wikipedia. Κάθε στιγμή, η Wikipedia απέχει περίπου 45 λεπτά από την απόλυτη καταστροφή. Αυτόματα προγράμματα σαρώνουν τις σελίδες της και προσπαθούν να μετατρέψουν τα άρθρα της σε διαφημίσεις για ρολόγια Ρόλεξ. (Γέλια) Είναι αυτή η λεπτή γραμμή που την κρατάει σε λειτουργία. Δεν είναι δουλειά, δεν είναι καριέρα, είναι μια παρόρμηση που αισθάνονται. Είναι κάτι που νοιώθουν ότι πρέπει να κάνουν γιατί νοιάζονται γι' αυτό.
And that's what keeps Wikipedia afloat. At all times, Wikipedia is approximately 45 minutes away from utter destruction. Right? There are spambots crawling it, trying to turn every article into an ad for a Rolex watch. (Laughter) It's this thin geeky line that keeps it going. Not because it's a job, not because it's a career, but because it's a calling. It's something they feel impelled to do because they care about it.
Αφού σχηματίζουν ομάδες όπως η Ένωση κατά του Βανδαλισμού -- «Ευγένεια, Ωριμότητα, Υπευθυνότητα» -- μόνο και μόνο για να καθαρίσουν τις σελίδες. Σε κάνει να αναρωτιέσαι, αν για παράδειγμα ένα σαββατοκύριακο γινόταν ένα εξαιρετικά δημοφιλές συνέδριο του Star Trek, ποιος θα κρατούσε τσίλιες στο μαγαζί; (Γέλια)
They even gather together in such groups as the Counter-Vandalism Unit -- "Civility, Maturity, Responsibility" -- to just clean up the pages. It does make you wonder if there were, for instance, a massive, extremely popular Star Trek convention one weekend, who would be minding the store? (Laughter)
Αυτό που βλέπουμε -- (Γέλια) αυτό που βλέπουμε μέσα από το φαινόμενο αυτό είναι κάτι που ο παλαβιάρης εκλιπών συγκοινωνιολόγος, Χανς Μόντερμαν, ανακάλυψε στην Ολλανδία, αλλά κι εδώ στο Σάουθ Κένσινγκτον, ότι δηλαδή μερικές φορές αν αφαιρέσεις κάποιους εξωτερικούς κανόνες, σήματα και άλλους περιορισμούς μπορεί τελικά να δημιουργήσεις ένα ασφαλέστερο περιβάλλον μέσα στο οποίο οι άνθρωποι μπορούν να λειτουργούν και να συμπεριφέρονται πιο ανθρώπινα ο ένας προς τον άλλον. Γιατί έτσι αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη για ότι κάνουν. Η Wikipedia έχει αγκαλιάσει αυτό το φαινόμενο.
So what we see -- (Laughter) what we see in this phenomenon is something that the crazed, late traffic engineer Hans Monderman discovered in the Netherlands, and here in South Kensington, that sometimes if you remove some of the external rules and signs and everything else, you can actually end up with a safer environment in which people can function, and one in which they are more human with each other. They're realizing that they have to take responsibility for what they do. And Wikipedia has embraced this.
Κάποιοι από εσάς μπορεί να θυμάστε το Star Wars Kid, τον κακομοίρη έφηβο που βιντεοσκόπησε τον εαυτό του με ένα μπαστούνι γκολφ, παριστάνοντας ότι κρατάει φωτόσπαθο. To βιντεάκι βρέθηκε στο Ίντερνετ, χωρίς να έχει αρχικά την άδεια του ανυποψίαστου εφήβου. Έκανε κυριολεκτικά τον γύρο του κόσμου. Έγινε εξαιρετικά δημοφιλές. Παντελώς εξευτελιστικό για το παιδί.
Some of you may remember Star Wars Kid, the poor teenager who filmed himself with a golf ball retriever, acting as if it were a light saber. The film, without his permission or even knowledge at first, found its way onto the Internet. Hugely viral video. Extremely popular. Totally mortifying to him.
Κι επειδή η Wikipedia είναι φυσικά εγκυκλοπαίδεια, έπρεπε να δημιουργήσει ένα άρθρο για το Star Wars Kid. Σε κάθε άρθρο στη Wikipedia υπάρχει η αντίστοιχη σελίδα συζήτησης και στη σελίδα συζήτησης οι Βικιπαιδιανοί είχαν μια εκτεταμένη διαφωνία για το αν είναι σωστό να συμπεριλάβουν το πραγματικό όνομα του παιδιού στο άρθρο. για το αν είναι σωστό να συμπεριλάβουν το πραγματικό όνομα του παιδιού στο άρθρο. Και οι δυο πλευρές είχαν καλά επιχειρήματα. Δείτε ένα στιγμιότυπο. Τελικά αποφάσισαν -- όχι φυσικά ομόφωνα -- να μη συμπεριλάβουν το πραγματικό του όνομα, παρά το γεγονός ότι σχεδόν όλα τα μέσα ενημέρωσης το ανέφεραν. Απλώς θεώρησαν ότι δε θα ήταν σωστό. Ήταν μια πράξη καλοσύνης.
Now, it being encyclopedic and all, Wikipedia had to do an article about Star Wars Kid. Every article on Wikipedia has a corresponding discussion page, and on the discussion page they had extensive argument among the Wikipedians as to whether to have his real name featured in the article. You could see arguments on both sides. Here is just a snapshot of some of them. They eventually decided -- not unanimously by any means -- not to include his real name, despite the fact that nearly all media reports did. They just didn't think it was the right thing to do. It was an act of kindness.
Και μέχρι και σήμερα, στη σελίδα για το Star War Kid υπάρχει μια προειδοποίηση πάνω-πάνω που λέει ότι δεν πρέπει να αναφέρεις το πραγματικό όνομα στη σελίδα. Αν το κάνεις, θα αφαιρεθεί αμέσως, θα αφαιρεθεί από άτομα τα οποία μπορεί να διαφώνησαν με την τελική απόφαση, αλλά τη σέβονται και δουλεύουν για την τήρησή της καθώς πιστεύουν σε κάτι μεγαλύτερο από τη δικιά τους γνώμη. Ως δικηγόρος, οφείλω να πω ότι οι τύποι αυτοί εφευρίσκουν στην πορεία το νόμο, το δόγμα του προηγούμενου και όλα τα σχετικά.
And to this day, the page for Star Wars Kid has a warning right at the top that says you are not to put his real name on the page. If you do, it will be removed immediately, removed by people who may have disagreed with the original decision, but respect the outcome and work to make it stay because they believe in something bigger than their own opinion. As a lawyer, I've got to say these guys are inventing the law and stare decisis and stuff like that as they go along.
Βέβαια, το φαινόμενο αυτό δε συναντάται μόνο στη Wikipedia. Το βλέπουμε παντού και στα μπλογκς. Αυτό είναι ένα από τα εξώφυλλα της εφημερίδας Μπίζνες Γουίκ του έτους 2005. Ουάου. Τα μπλογκς θα αλλάξουν την επιχείρηση σας. Ξέρω ότι μοιάζουν χαζά. Φυσικά και μοιάζουν χαζά. Κυκλοφορούν εντελώς βλακώδη μπλογκ.
Now, this isn't just limited to Wikipedia. We see it on blogs all over the place. I mean, this is a 2005 Business Week cover. Wow. Blogs are going to change your business. I know they look silly. And sure they look silly. They start off on all sorts of goofy projects.
Αυτό είναι το αγαπημένο μου βλακώδες μπλογκ. ΓάτεςΠουΜοιάζουνΜεΤονΧίτλερ.com (Γέλια) Στέλνεις φωτογραφία της γάτας σου αν μοιάζει με τον Χίτλερ. (Γέλια) Ξέρω ξέρω. Κοιτάξτε τη γάτα νούμερο τέσσερα. Φανταστείτε να γυρνάτε στο σπίτι και ν' αντικρίζετε τη γάτα αυτή καθημερινά. (Γέλια)
This is my favorite goofy blog: Catsthatlooklikehitler.com. (Laughter) You send in a picture of your cat if it looks like Hitler. (Laughter) Yeah, I know. Number four, it's like, can you imagine coming home to that cat everyday? (Laughter)
Τέτοια αλλόκοτα μπλογκς υπάρχουν βεβαίως και για ανθρώπους. Αυτό είναι ένα μπλογκ με θέμα τις ατυχείς προσωπογραφίες. Η περιγραφή εδώ λέει, «Ειδυλλιακό λιβάδι με καγκελωτό φράχτη». Τι είναι αυτό από πίσω της; Ψοφίμι; (Γέλια) Και πράγματι, διαπιστώνεις ότι από πίσω της υπάρχει ένα ψοφίμι.
But then, you can see the same kind of whimsy applied to people. So this is a blog devoted to unfortunate portraiture. This one says, "Bucolic meadow with split-rail fence. Is that an animal carcass behind her?" (Laughter) You're like, "You know? I think that's an animal carcass behind her."
Και είναι όλες έτσι. Αλλά μετά πέφτεις πάνω σ' αυτήν. Η εικόνα αφαιρέθηκε κατόπιν αιτήσεως του κατόχου. Έτσι απλά. Η εικόνα αφαιρέθηκε κατόπιν αιτήσεως του κατόχου. Απ' ότι φαίνεται ο τύπος που γινόταν ρεζίλι μ' αυτή τη φωτογραφία, έγραψε στο πειραχτήρι που διαχειρίζεται το μπλογκ, και χωρίς να τον απειλήσει νομικά ή να τον δωροδοκήσει είπε απλώς, «Θα σε πείραζε να την αφαιρέσεις;» Κι ο τύπος απάντησε, «Όχι, κανένα πρόβλημα».
And it's one after the other. But then you hit this one. Image removed at request of owner. That's it. Image removed at request of owner. It turns out that somebody lampooned here wrote to the snarky guy that does the site, not with a legal threat, not with an offer of payment, but just said, "Hey, would you mind?" The person said, "No, that's fine."
Πιστεύω ότι μπορούμε να φτιάξουμε διαδικτυακές αρχιτεκτονικές που θα διευκολύνουν τέτοιου είδους εκκλήσεις που θα διευκολύνουν τέτοιου είδους εκκλήσεις και μέσα από τις οποίες θα μπορέσουμε να καταλάβουμε ότι τα δεδομένα που βρίσκουμε στο Ίντερνετ είναι κάτι το οποίο μπορούμε απλώς να επιλέξουμε, να επικολλήσουμε, να αντιγράψουμε, να προωθήσουμε, που στην ουσία αντιπροσωπεύουν τα ανθρώπινα συναισθήματα, αλλά και την ανθρώπινη προσπάθεια και τον αντίκτυπο, και θα μπορέσουμε ν' αποφασίσουμε με βάση την ηθική πώς θέλουμε να χειριστούμε τα δεδομένα αυτά.
I believe we can build architectures online to make such human requests that much easier to do, to make it possible for all of us to see that the data we encounter online is just stuff on which to click and paste and copy and forward that actually represents human emotion and endeavor and impact, and to be able to have an ethical moment where we decide how we want to treat it.
Θεωρώ ότι η ιδέα αυτή μπορεί να εφαρμοστεί ακόμα και στον εξω-διαδυκτιακό κόσμο. Μπορεί να καταλήξουμε, καθώς στις μέρες μας η λογοκρισία γίνεται εντονότερη -- ανά πάσα στιγμή κάποιος μπορεί να σε βιντεοσκοπήσει και ν' ανεβάσει το βίντεο στο Ίντερνετ -- να μπορούμε να φοράμε μια αποσπώμενη εικόνα που να λέει, «Θα προτιμούσα όχι». Και με κάποιο είδος τεχνολογίας να μπορεί αυτός που τράβηξε τη φωτογραφία να δει αργότερα ότι καλό θα ήταν, αν του είναι εύκολο, να επικοινωνήσει με το άτομο πριν δημοσιοποιήσει κάτι. πριν δημοσιοποιήσει κάτι. Κι έτσι το άτομο που τράβηξε τη φωτογραφία θα μπορεί ν' αποφασίσει αν και πώς θα σεβαστεί την επιθυμία.
I even think it can go into the real world. We can end up, as we get in a world with more censors -- everywhere there is something filming you, maybe putting it online -- to be able to have a little clip you could wear that says, "You know, I'd rather not." And then have technology that the person taking the photo will know later, this person requested to be contacted before this goes anywhere big, if you don't mind. And that person taking the photo can make a decision about how and whether to respect it.
Για να επιστρέψουμε στην πραγματικότητα, αναφέρθηκα πιο πριν στο φιλτράρισμα που συμβαίνει στο Πακιστάν. Μπορούμε τώρα να φτιάξουμε συστήματα με τα οποία οι άνθρωποι θα μπορούν να αναφέρουν τέτοια περιστατικά, όταν τα συναντάνε. Πλέον δε μένεις απλώς στο «Δεν ξέρω. Δεν μπορώ να μπω σ' αυτή τη σελίδα. Ας πάω παρακάτω». αλλά αναπτύσσεται ξαφνικά μια συλλογική συνείδηση για το τι μπλοκάρεται και λογοκρίνεται στο Ίντερνετ. Στην ουσία, έχουμε μια μορφή απομίμησης της ζωής από την τεχνολογία, ή ίσως να συμβαίνει και το αντίστροφο.
In the real world, we see filtering of this sort taking place in Pakistan. And we now have means that we can build, like this system, so that people can report the filtering as they encounter it. And it's no longer just a "I don't know. I couldn't get there. I guess I'll move on," but suddenly a collective consciousness about what is blocked and censored where online. In fact, talk about technology imitating life imitating tech, or maybe it's the other way around.
Ένας ερευνητής στο πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης πήρε μικρά ρομποτάκια από χαρτόνι με χαμογελαστά προσωπάκια ζωγραφισμένα πάνω τους, κι έναν κινητήρα που τα έθετε σε κίνηση και μια σημαία που εξείχε από πίσω κι έγραφε τον επιθυμητό προορισμό. Η σημαία έλεγε, «Μπορείτε να με βοηθήσετε να φτάσω εκεί»; Αμόλησε τα ρομποτάκια στους δρόμους του Μανχάταν. (Γέλια) Στις μέρες μας χρηματοδοτούν το οτιδήποτε. Εδώ βλέπετε το διάγραμμα των 43 ανθρώπων που βοήθησαν στην καθοδήγηση του ρομπότ, που δεν μπορούσε να βρει το δρόμο του μόνο του, από τη μια γωνία του Ουάσινγκτον Σκουέρ Παρκ στην άλλη.
An NYU researcher here took little cardboard robots with smiley faces on them, and a motor that just drove them forward and a flag sticking out the back with a desired destination. It said, "Can you help me get there?" Released it on the streets of Manhattan. (Laughter) They'll fund anything these days. Here is the chart of over 43 people helping to steer the robot that could not steer and get it on its way, from one corner from one corner of Washington Square Park to another.
Αυτό μας φέρνει στο παράδειγμα νούμερο τρία: ωτοστόπ. Δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι το ωτοστόπ έχει πεθάνει. Γιατί; Υπάρχει ο λεγόμενος πίνακας ανακοινώσεων συνοδήγησης. Αν λεγόταν πίνακας ανακοινώσεων ωτοστόπ, θα υπήρχαν ξερές αφάνες τριγύρω. Είναι όμως ο πίνακας ανακοινώσεων συνοδήγησης και πρόκειται βασικά για το ίδιο πράγμα. Γιατί ο κόσμος το κάνει; Δεν ξέρω. Μάλλον νομίζουν ότι οι δολοφόνοι δε σχεδιάζουν εκ των προτέρων; (Γέλια) Όχι. Πιστεύω ότι η πραγματική απάντηση είναι πως μόλις αλλάξεις οπτική, μόλις απαλλαγείς από ξεπερασμένες προσδοκίες για τη συνοδήγηση που, ενώ κάποτε γνώρισε επιτυχία, έχει τώρα, ποιος ξέρει γιατί, χάσει την παλιά της αίγλη, μπορείς να αναζωπυρώσεις την ανθρώπινη καλοσύνη που αντιπροσωπεύει αυτός ο πίνακας ανακοινώσεων.
That leads to example number three: hitchhiking. I'm not so sure hitchhiking is dead. Why? There is the Craigslist rideshare board. If it were called the Craigslist hitchhiking board, tumbleweeds would be blowing through it. But it's the rideshare board, and it's basically the same thing. Now why are people using it? I don't know. Maybe they think that, uh, killers don't plan ahead? (Laughter) No. I think the actual answer is that once you reframe it, once you get out of one set of stale expectations from a failed project that had its day, but now, for whatever reason, is tarnished, you can actually rekindle the kind of human kindness and sharing that something like this on Craigslist represents.
Κάτι που μπορεί να αναδειχθεί μέσω κι άλλων πρότζεκτ όπως, ναι, αναφέρομαι στο CouchSurfing.org. CouchSurfing: η ιδέα ενός τύπου να φέρει επιτέλους σε επαφή αυτούς που θέλουν να ταξιδέψουν κάπου μακριά και θέλουν να κοιμηθούν δωρεάν στον καναπέ ενός αγνώστου με αυτούς που ζούνε εκεί μακριά και θα ήθελαν να φιλοξενήσουν κάποιον άγνωστο και να του παραχωρήσουν τον καναπέ τους. Μια ευφυέστατη ιδέα. Ναι, πρόκειται για μια μέλισσα που πετάει.
And then you can highlight it into something like, yes, CouchSurfing.org. CouchSurfing: one guy's idea to, at last, put together people who are going somewhere far away and would like to sleep on a stranger's couch for free, with people who live far away, and would like someone they don't know to sleep on their couch for free. It's a brilliant idea. It's a bee that, yes, flies.
Είναι εκπληκτικό το πόσες τέτοιες πετυχημένες φιλοξενίες έχουν γίνει. Κι αν αναρωτιέστε, όχι, δεν έχουν υπάρξει θύματα που να σχετίζονται με το CouchSurfing. Αν και, για να λέμε την αλήθεια, για την ώρα το σύστημα αξιολόγησης δουλεύει μέσω των αναφορών που γίνονται μετά την εμπειρία της φιλοξενίας, οπότε εδώ μάλλον υπάρχει κάποιος βαθμός μεροληψίας επιλογής. (Γέλια)
Amazing how many successful couch surfings there have been. And if you're wondering, no, there have been no known fatalities associated with CouchSurfing. Although, to be sure, the reputation system, at the moment, works that you leave your report after the couch surfing experience, so there may be some selection bias there. (Laughter)
Σας παροτρύνω λοιπόν να σκεφτείτε ότι το Ίντερνετ δεν είναι απλώς ένας σωρός δεδομένων. Δεν είναι ουσιαστικό. Είναι ρήμα. Κι όταν μπαίνεις στον κόσμο του, αν ακούσεις και κοιτάξεις με προσοχή θ' ανακαλύψεις ότι οι πληροφορίες που βρίσκεις έχουν να σουν πουν κάτι. Αυτό που σου λένε είναι αυτό που κάποτε έλεγε ο Δημοσθένης. «Ας προοδεύσουμε». Ευχαριστώ πολύ. (Χειροκρότημα)
So, my urging, my thought, is that the Internet isn't just a pile of information. It's not a noun. It's a verb. And when you go on it, if you listen and see carefully and closely enough, what you will discover is that that information is saying something to you. What it's saying to you is what we heard yesterday, Demosthenes was saying to us. It's saying, "Let's march." Thank you very much. (Applause)