Η συμβατική γνώση του κόσμου μας σήμερα προβάλλει ότι ζούμε μια συνεχή παρακμή. Αυτό δεν αποτελεί έκπληξη, δεδομένων των άσχημων ειδήσεων γύρω μας, από το ISIS μέχρι την ανισότητα, την πολιτική δυσλειτουργία, την κλιματική αλλαγή, το Brexit και όλα τα συναφή. Υπάρχει το εξής ζήτημα, όσο περίεργο κι αν ακουστεί. Δεν πιστεύω πραγματικά αυτή τη ζοφερή απεικόνιση και πιστεύω πως ούτε κι εσείς θα έπρεπε. Δεν είναι ότι αγνοώ τα προβλήματα. Διαβάζω τους ίδιους τίτλους με εσάς. Αμφισβητώ όμως τα συμπεράσματα στα οποία τόσοι πολλοί καταλήγουν, κυρίως ότι «την έχουμε πατήσει» γιατί τα προβλήματα φαντάζουν άλυτα κι οι κυβερνήσεις αποδεικνύονται άχρηστες.
The conventional wisdom about our world today is that this is a time of terrible decline. And that's not surprising, given the bad news all around us, from ISIS to inequality, political dysfunction, climate change, Brexit, and on and on. But here's the thing, and this may sound a little weird. I actually don't buy this gloomy narrative, and I don't think you should either. Look, it's not that I don't see the problems. I read the same headlines that you do. What I dispute is the conclusion that so many people draw from them, namely that we're all screwed because the problems are unsolvable and our governments are useless.
Γιατί το λέω αυτό; Δεν είναι ότι είμαι ιδιαιτέρως αισιόδοξος εκ φύσεως. Η επιμονή των ΜΜΕ να προβάλλουν μια καταδικασμένη πραγματικότητα υπογραμμίζοντας τα προβλήματα κι όχι τις απαντήσεις τους, πάντα με ενοχλούσε.
Now, why do I say this? It's not like I'm particularly optimistic by nature. But something about the media's constant doom-mongering with its fixation on problems and not on answers has always really bugged me.
Έτσι, αποφάσισα μερικά χρόνια πριν, όντας δημοσιογράφος, να δω αν μπορώ να εξασφαλίσω κάτι καλύτερο γυρίζοντας τον κόσμο και ρωτώντας τους ανθρώπους αν και πώς αντιμετώπιζαν τις μεγάλες οικονομικές και πολιτικές προκλήσεις. Αυτό που ανακάλυψα με εξέπληξε. Αποδεικνύεται ότι υπάρχουν αξιοθαύμαστα σημάδια προόδου στον κόσμο, συχνά στα πιο απρόσμενα μέρη που με έπεισαν ότι οι φοβερές παγκόσμιες προκλήσεις μας ενδέχεται να μπορούν τελικά να επιλυθούν. Δεν υπάρχουν λύσεις μόνο στη θεωρία, αυτές οι λύσεις έχουν δοκιμαστεί. Είχαν αποτέλεσμα, και φέρνουν ελπίδα σ' εμάς τους υπόλοιπους.
So a few years ago I decided, well, I'm a journalist, I should see if I can do any better by going around the world and actually asking folks if and how they've tackled their big economic and political challenges. And what I found astonished me. It turns out that there are remarkable signs of progress out there, often in the most unexpected places, and they've convinced me that our great global challenges may not be so unsolvable after all. Not only are there theoretical fixes; those fixes have been tried. They've worked. And they offer hope for the rest of us.
Θα σας εξηγήσω τι εννοώ αναφέροντάς σας πώς τρεις από τις χώρες που επισκέφτηκα -ο Καναδάς, η Ινδονησία και το Μεξικό- ξεπέρασαν τρία υποτιθέμενα άλυτα προβλήματα. Οι ιστορίες τους έχουν σημασία γιατί περιλαμβάνουν εργαλεία για όλους χρήσιμα όχι μόνο για αυτά τα συγκεκριμένα προβλήματα αλλά και για πολλά άλλα επίσης.
I'm going to show you what I mean by telling you about how three of the countries I visited -- Canada, Indonesia and Mexico -- overcame three supposedly impossible problems. Their stories matter because they contain tools the rest of us can use, and not just for those particular problems, but for many others, too.
Όταν οι περισσότεροι αναλογίζονται την πατρίδα μου, τον Καναδά, αν τον σκέφτονται έστω και λίγο, τον συνδέουν με κάτι κρύο, βαρετό, ευγενικό. Θεωρούν ότι λέμε πολύ συχνά «συγγνώμη» με την περίεργη προφορά μας Κι έχουν σε όλα δίκιο.
When most people think about my homeland, Canada, today, if they think about Canada at all, they think cold, they think boring, they think polite. They think we say "sorry" too much in our funny accents. And that's all true.
(Γέλια)
(Laughter)
Συγγνώμη.
Sorry.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά ο Καναδάς είναι εξίσου σημαντικός χάρη στον θρίαμβό του κατά ενός προβλήματος το οποίο μαστίζει πολλές χώρες. Τη μετανάστευση. Ο Καναδάς σήμερα είναι παγκοσμίως ανάμεσα στα πιο φιλόξενα έθνη, ακόμη και συγκριτικά με άλλες χώρες θετικές προς τη μετανάστευση. Το κατά κεφαλήν ποσοστό μετανάστευσης είναι 4 φορές μεγαλύτερο από της Γαλλίας. Ενώ το ποσοστό των αλλοδαπών κατοίκων είναι το διπλάσιο από της Σουηδίας. Παράλληλα, ο Καναδάς υποδέχθηκε 10 φορές περισσότερους Σύριους πρόσφυγες τον προηγούμενο χρόνο απ' ό,τι οι ΗΠΑ.
But Canada's also important because of its triumph over a problem currently tearing many other countries apart: immigration. Consider, Canada today is among the world's most welcoming nations, even compared to other immigration-friendly countries. Its per capita immigration rate is four times higher than France's, and its percentage of foreign-born residents is double that of Sweden. Meanwhile, Canada admitted 10 times more Syrian refugees in the last year than did the United States.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Και τώρα υποδέχεται ακόμη περισσότερους. Αν ρωτήσετε τους Καναδούς ακόμη και τώρα ποιο στοιχείο του Καναδά τους κάνει περήφανους τοποθετούν την «πολυπολιτισμικότητα», -μια άσχημη λέξη σε πολλά μέρη- δεύτερη, πάνω από το χόκεϊ. Ναι, το χόκεϊ.
And now Canada is taking even more. And yet, if you ask Canadians what makes them proudest of their country, they rank "multiculturalism," a dirty word in most places, second, ahead of hockey. Hockey.
(Γέλιο)
(Laughter)
Με άλλα λόγια, όταν άλλες χώρες κατασκευάζουν εν εξάλλω φράγματα για να κρατήσουν μακριά τους ξένους οι Καναδοί θέλουν και άλλους να έρθουν.
In other words, at a time when other countries are now frantically building new barriers to keep foreigners out, Canadians want even more of them in.
Και τώρα, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι. Ο Καναδάς δεν ήταν πάντα έτσι. Μέχρι τα μέσα του '60, ο Καναδάς ακολούθησε μια άκρως ρατσιστική πολιτική, υπό το όνομα «Λευκός Καναδάς», το οποίο δεν αναφερόταν απλώς στο χιόνι, όπως βλέπετε.
Now, here's the really interesting part. Canada wasn't always like this. Until the mid-1960s, Canada followed an explicitly racist immigration policy. They called it "White Canada," and as you can see, they were not just talking about the snow.
Πώς λοιπόν ο Καναδάς του τότε έγινε ο Καναδάς που είναι σήμερα; Αντίθετα με ότι θα σας έλεγε η μητέρα μου στο Οντάριο η απάντηση δεν έχει σχέση με την αρετή. Οι Καναδοί δεν είναι εκ φύσεως καλύτεροι από τους υπολοίπους. Όλα ξεκινούν με τον άνδρα που έγινε αρχηγός του Καναδά το 1968, τον Πιέρ Τρυντώ, τον πατέρα του σημερινού πρωθυπουργού.
So how did that Canada become today's Canada? Well, despite what my mom in Ontario will tell you, the answer had nothing to do with virtue. Canadians are not inherently better than anyone else. The real explanation involves the man who became Canada's leader in 1968, Pierre Trudeau, who is also the father of the current prime minister.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Αυτό που πρέπει να ξέρουμε για τον Τρυντώ είναι ότι διέφερε πολύ από τους προηγούμενους πολιτικούς αρχηγούς. Υπήρξε γαλλόφωνος σε μια χώρα διοικούμενη κυρίως από μια αγγλόφωνη ελίτ. Ήταν διανοούμενος. Ήταν και στυλάτος. Σοβαρά, ο τύπος έκανε γιόγκα. Έκανε παρέα με τους Μπήτλς.
The thing to know about that first Trudeau is that he was very different from Canada's previous leaders. He was a French speaker in a country long-dominated by its English elite. He was an intellectual. He was even kind of groovy. I mean, seriously, the guy did yoga. He hung out with the Beatles.
(Γέλια)
(Laughter)
Και σαν όλους τους εναλλακτικούς γινόταν συχνά εξοργιστικός. Παρ' όλα αυτά, οδήγησε τη χώρα σε μία από τις πιο προοδευτικές αλλαγές που είχε ποτέ υποστεί μια χώρα. Η συνταγή του αποτελείται από δύο μέρη. Πρώτον, ο Καναδάς κατάργησε τους παλιούς ρατσιστικούς κανόνες μετανάστευσης και τους αντικατέστησε με νέους ανεκτικούς στη διαφορετικότητα που έδιναν έμφαση στην παιδεία, την εμπειρία και τις γλωσσικές δεξιότητες. Με αυτόν τον τρόπο κατέφερε να αυξήσει τις πιθανότητες να συνεισφέρει ο ξενόφερτος πληθυσμός στην οικονομία. Δεύτερον, ο Τρυντώ ακολούθησε για πρώτη φορά την πολιτική της επίσημης πολυπολιτισμικότητας για να προωθήσει την ενσωμάτωση και την ιδέα ότι η διαφορετικότητα είναι βασική στην ταυτότητα του Καναδά.
And like all hipsters, he could be infuriating at times. But he nevertheless pulled off one of the most progressive transformations any country has ever seen. His formula, I've learned, involved two parts. First, Canada threw out its old race-based immigration rules, and it replaced them with new color-blind ones that emphasized education, experience and language skills instead. And what that did was greatly increase the odds that newcomers would contribute to the economy. Then part two, Trudeau created the world's first policy of official multiculturalism to promote integration and the idea that diversity was the key to Canada's identity.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, η Οτάβα υποστήριζε αυτό το μήνυμα ενώ παράλληλα, οι απλοί πολίτες άρχισαν να βλέπουν γύρω τους τα οικονομικά και υλικά πλεονεκτήματα αυτής της πολιτικής. Σύντομα, αυτές οι τάσεις συνδυάστηκαν δημιουργώντας τον παθιασμένα ανοιχτόμυαλο Καναδά του σήμερα.
Now, in the years that followed, Ottawa kept pushing this message, but at the same time, ordinary Canadians soon started to see the economic, the material benefits of multiculturalism all around them. And these two influences soon combined to create the passionately open-minded Canada of today.
Ας δούμε τώρα μια άλλη χώρα με ένα ακόμη μεγαλύτερο πρόβλημα, τον Ισλαμικό εξτρεμισμό. Το 1998, οι πολίτες της Ινδονησίας βγήκαν στους δρόμους και ανέτρεψαν τον επί μακρόν δικτάτορα Σουχάρτο. Ένα απίστευτο γεγονός αλλά και πολύ τρομακτικό. Με 250 εκατομμύρια κατοίκους, η Ινδονησία είναι η μεγαλύτερη μουσουλμανική χώρα στη γη. Είναι επίσης ζεστή, τεράστια και άγρια. Αποτελείται από 17.000 νησιά, όπου μιλιούνται γύρω στις χίλιες γλώσσες. Βέβαια, ο Σουχάρτο υπήρξε δικτάτορας και μάλιστα αδίστακτος. Υπήρξε όμως και ένας αρκετά αποτελεσματικός τύραννος, πάντα προσεκτικός να διαχωρίσει τη θρησκεία από την πολιτική. Έτσι, πολλοί φοβόντουσαν ότι χωρίς την επίβλεψή του η χώρα θα καταστρεφόταν, ή εξτρεμιστές θα αναλάμβαναν και θα μετέτρεπαν την Ινδονησία σε μια τροπική εκδοχή του Ιράν. Και στην αρχή όλα προς τα εκεί πήγαιναν. Στις πρώτες ελεύθερες εκλογές της χώρας, το 1999, το ισλαμιστικό κόμμα έλαβε 36% των ψήφων και τα νησιά κάηκαν καθώς εξεγέρσεις και τρομοκρατικές επιθέσεις σκότωσαν χιλιάδες.
Let's now turn to another country and an even tougher problem, Islamic extremism. In 1998, the people of Indonesia took to the streets and overthrew their longtime dictator, Suharto. It was an amazing moment, but it was also a scary one. With 250 million people, Indonesia is the largest Muslim-majority country on Earth. It's also hot, huge and unruly, made up of 17,000 islands, where people speak close to a thousand languages. Now, Suharto had been a dictator, and a nasty one. But he'd also been a pretty effective tyrant, and he'd always been careful to keep religion out of politics. So experts feared that without him keeping a lid on things, the country would explode, or religious extremists would take over and turn Indonesia into a tropical version of Iran. And that's just what seemed to happen at first. In the country's first free elections, in 1999, Islamist parties scored 36 percent of the vote, and the islands burned as riots and terror attacks killed thousands.
Από τότε όμως, έχει σημειωθεί μια σημαντική αλλαγή. Ενώ απλοί πολίτες έχουν γίνει πιο ευσεβείς σε προσωπικό επίπεδο -είδα περισσότερες μαντίλες σε μια πρόσφατη επίσκεψη απ' ό,τι θα είχα δει πριν μια δεκαετία- η πολιτική της χώρας έχει στραφεί προς την άλλη κατεύθυνση. Η Ινδονησία είναι πλέον δημοκρατία. Τα Ισλαμιστικά κόμματα έχουν χάσει σταδιακά υποστηρικτές, έχοντας πέσει από το 38% το 2004 στο 25% το 2014. Η τρομοκρατία εκδηλώνεται πλέον σπάνια. Κι ενώ ορισμένοι Ινδονήσιοι έγιναν πρόσφατα μέλη της ISIS, είναι πολύ λίγοι, πολύ λιγότεροι αναλογικά με τον πληθυσμό από το ποσοστό του Βελγίου. Σκεφτείτε μια άλλη κυρίως μουσουλμανική χώρα όπου ισχύουν εξίσου όλα αυτά.
Since then, however, Indonesia has taken a surprising turn. While ordinary folks have grown more pious on a personal level -- I saw a lot more headscarves on a recent visit than I would have a decade ago -- the country's politics have moved in the opposite direction. Indonesia is now a pretty decent democracy. And yet, its Islamist parties have steadily lost support, from a high of about 38 percent in 2004 down to 25 percent in 2014. As for terrorism, it's now extremely rare. And while a few Indonesians have recently joined ISIS, their number is tiny, far fewer in per capita terms than the number of Belgians. Try to think of one other Muslim-majority country that can say all those same things.
Το 2014, πήγα στην Ινδονησία και ρώτησα τον πρόεδρό της, ένα γλυκομίλητο τεχνοκράτη, τον Τζόκο Γουιντόντο, «Πώς η Ινδονησία ευημερεί, ενώ άλλες μουσουλμανικές χώρες πεθαίνουν;»
In 2014, I went to Indonesia to ask its current president, a soft-spoken technocrat named Joko Widodo, "Why is Indonesia thriving when so many other Muslim states are dying?"
«Αυτό που συνειδητοποιήσαμε,» μου είπε, «είναι ότι αντιμετώπιση του εξτρεμισμού έπεται της καταπολέμησης της ανισότητας».
"Well, what we realized," he told me, "is that to deal with extremism, we needed to deal with inequality first."
Τα θρησκευτικά κόμματα της Ινδονησίας, όπως και σε άλλα μέρη της γης, έτειναν να εστιάζουν στη μείωση της φτώχειας και της διαφθοράς. Αυτό έκανε ο Τζόκο και οι προκάτοχοί του επίσης, αποκτώντας προβάδισμα έναντι των Ισλαμιστών. Κατάφεραν επίσης να πατάξουν την τρομοκρατία. Οι δημοκράτες της Ινδονησίας έμαθαν όμως κάτι βασικό από τα σκληρά χρόνια της δικτατορίας, κυρίως ότι η καταπίεση οδηγεί σε επιπλέον εξτρεμισμό. Έτσι διεξήγαγαν τον πόλεμο με μεγάλη προσοχή. Χρησιμοποιήθηκε η αστυνομία αντί του στρατού. Κρατούσαν υπόπτους μόνο εφόσον είχαν αρκετές αποδείξεις. Διεξήγαγαν δημόσιες δίκες. Έστειλαν στη φυλακή ακόμη και φιλελεύθερους ιμάμηδες για να πείσουν τους τζιχαντιστές ότι ο τρόμος δεν σχετίζεται με το Ισλάμ. Όλα αυτά αποδείχτηκαν τρομερά αποτελεσματικά δημιουργώντας μια χώρα που κανείς δε θα φανταζόταν 20 χρόνια πριν.
See, Indonesia's religious parties, like similar parties elsewhere, had tended to focus on things like reducing poverty and cutting corruption. So that's what Joko and his predecessors did too, thereby stealing the Islamists' thunder. They also cracked down hard on terrorism, but Indonesia's democrats have learned a key lesson from the dark years of dictatorship, namely that repression only creates more extremism. So they waged their war with extraordinary delicacy. They used the police instead of the army. They only detained suspects if they had enough evidence. They held public trials. They even sent liberal imams into the jails to persuade the jihadists that terror is un-Islamic. And all of this paid off in spectacular fashion, creating the kind of country that was unimaginable 20 years ago.
Σε αυτό το σημείο νομίζω ότι η αισιοδοξία μου θα έπρεπε να βγάζει νόημα, ελπίζω. Ούτε το μεταναστευτικό ούτε ο εξτρεμισμός είναι αδύνατο να αντιμετωπιστούν. Ακολουθήστε με σε ένα ακόμη ταξίδι, αυτή τη φορά στο Μεξικό. Από τις τρεις ιστορίες, αυτή με εξέπληξε περισσότερο, καθώς, όπως ξέρετε, η χώρα παλεύει ακόμη με το τόσα προβλήματα. Όμως, μερικά χρόνια πριν, το Μεξικό έκανε κάτι που πολλές χώρες, όπως η Γαλλία, η Ινδία και οι HΠΑ, μπορούν μόνο να ονειρεύονται. Διέλυσε την πολιτική παράλυση που την είχε περιορίσει τόσα χρόνια.
So at this point, my optimism should, I hope, be starting to make a bit more sense. Neither immigration nor Islamic extremism are impossible to deal with. Join me now on one last trip, this time to Mexico. Now, of our three stories, this one probably surprised me the most, since as you all know, the country is still struggling with so many problems. And yet, a few years ago, Mexico did something that many other countries from France to India to the United States can still only dream of. It shattered the political paralysis that had gripped it for years.
Για να καταλάβουμε πώς, πρέπει να πάμε πίσω στο 2000, όταν το Μεξικό απέκτησε επιτέλους δημοκρατία. Αντί να επωφεληθούν της καινούριας ελευθερίας για να διεκδικήσουν αλλαγές, οι πολιτικοί του Μεξικού τη χρησιμοποίησαν για να πολεμήσουν μεταξύ τους. Το κογκρέσο έφτασε σε αδιέξοδο και τα προβλήματα της χώρας -ναρκωτικά, φτώχεια, εγκληματικότητα, διαφθορά- βγήκαν εκτός ελέγχου. Τα πράγματα εξελίχθηκαν τόσο άσχημα ώστε το 2008, το Πεντάγωνο τους προειδοποίησε για πιθανή κατάρρευση του Μεξικού.
To understand how, we need to rewind to the year 2000, when Mexico finally became a democracy. Rather than use their new freedoms to fight for reform, Mexico's politicians used them to fight one another. Congress deadlocked, and the country's problems -- drugs, poverty, crime, corruption -- spun out of control. Things got so bad that in 2008, the Pentagon warned that Mexico risked collapse.
Το 2012, ο Ενρίκε Πένια Νιέτο κατάφερε να εκλεχθεί πρόεδρος. Αυτός ο Πένια δεν ενέπνεε εμπιστοσύνη στην αρχή. Όντως, ήταν όμορφος, προερχόταν όμως από το διεφθαρμένο Θεσμικό Επαναστατικό Κόμμα (PRI) και υπήρξε διαβόητος γυναικάς. Φαινόταν τόσο πολύ σαν ένα ελαφρόμυαλο ομορφόπαιδο που οι γυναίκες τον φώναζαν «bonbon», «γλύκα», στις προεκλογικές εκστρατείες. Κι όμως, αυτός ο «γλύκας» εξέπληξε τους πάντες, πετυχαίνοντας ανακωχή μεταξύ των τριών διαφωνούντων κομμάτων της χώρας. Και στη διάρκεια 18 μηνών, πραγματοποίησαν μαζί ένα εξαιρετικά περιεκτικό σύνολο μεταρρυθμίσεων. Διέλυσαν τα ασφυκτικά μονοπώλια του Μεξικού. Αποδέσμευσαν τον εγκαταλειμμένο ενεργειακό τομέα. Αναδόμησαν εκ νέου τα σχολεία και πολλά άλλα. Για να εκτιμήσετε το μέγεθος του κατορθώματος φανταστείτε το Κογκρέσο των ΗΠΑ να κάνει μεταρρυθμίσεις για τη μετανάστευση, την οικονομία και τις τράπεζες. Τώρα, φανταστείτε το Κογκρέσο να τα κάνει όλα αυτά ταυτοχρόνως. Αυτό έκανε το Μεξικό.
Then in 2012, this guy named Enrique Peña Nieto somehow got himself elected president. Now, this Peña hardly inspired much confidence at first. Sure, he was handsome, but he came from Mexico's corrupt old ruling party, the PRI, and he was a notorious womanizer. In fact, he seemed like such a pretty boy lightweight that women called him "bombón," sweetie, at campaign rallies. And yet this same bombón soon surprised everyone by hammering out a truce between the country's three warring political parties. And over the next 18 months, they together passed an incredibly comprehensive set of reforms. They busted open Mexico's smothering monopolies. They liberalized its rusting energy sector. They restructured its failing schools, and much more. To appreciate the scale of this accomplishment, try to imagine the US Congress passing immigration reform, campaign finance reform and banking reform. Now, try to imagine Congress doing it all at the same time. That's what Mexico did.
Λίγο καιρό πριν, συνάντησα τον Πένια και τον ρώτησα πώς το χειρίστηκε. Ο πρόεδρος μου έριξε το γνωστό τσαχπίνικο χαμόγελό του -
Not long ago, I met with Peña and asked how he managed it all. The President flashed me his famous twinkly smile --
(Γέλια)
(Laughter)
και μου είπε η σύντομη απάντηση είναι ο συμβιβασμός. Φυσικά, τον πίεσα για λεπτομέρειες και η πλήρης απάντηση που έλαβα ήταν βασικά, «συμβιβασμός, συμβιβασμός και επιπλέον συμβιβασμός». Ο Πένια ήξερε ότι έπρεπε να δημιουργήσει γρήγορα εμπιστοσύνη κι έτσι πλησίασε την αντιπολίτευση αμέσως μετά τις εκλογές. Για να μειώσει την πίεση των ειδικών συμφερόντων, έκανε μικρά και μυστικά συμβούλια, και πολλοί από τους συμμετέχοντες μου είπαν ότι αυτή η οικειότητα, σε συνδυασμό με πολλή τεκίλα, κατάφερε να δημιουργήσει εμπιστοσύνη. Όπως και ότι οι αποφάσεις έπρεπε να είναι ομόφωνες, και ότι ο Πένια συμφώνησε να προωθήσει κάποια θέματα των άλλων κομμάτων πριν από τα δικά του. Όπως το έθεσε ο Σαντιάγκο Κρίλ, ένας υποψήφιος της αντιπολίτευσης, «Δε λέω ότι εγώ είμαι ξεχωριστός ή ότι κάποιοι είναι, αλλά αυτή η ομάδα ήταν ξεχωριστή». Η απόδειξη; Όταν ο Πένια ορκίστηκε, η συμφωνία τηρήθηκε και το Μεξικό προόδευσε για πρώτη φορά εδώ και χρόνια. Καλώς.
and told me that the short answer was "compromiso," compromise. Of course, I pushed him for details, and the long answer that came out was essentially "compromise, compromise and more compromise." See, Peña knew that he needed to build trust early, so he started talking to the opposition just days after his election. To ward off pressure from special interests, he kept their meetings small and secret, and many of the participants later told me that it was this intimacy, plus a lot of shared tequila, that helped build confidence. So did the fact that all decisions had to be unanimous, and that Peña even agreed to pass some of the other party's priorities before his own. As Santiago Creel, an opposition senator, put it to me, "Look, I'm not saying that I'm special or that anyone is special, but that group, that was special." The proof? When Peña was sworn in, the pact held, and Mexico moved forward for the first time in years. Bueno.
Είδαμε πώς αυτές οι τρεις χώρες ξεπέρασαν τρεις από τις μεγάλες προκλήσεις. Και είναι πολύ καλό γι' αυτούς, σωστά; Αλλά τι ωφελεί εμάς τους υπόλοιπους;
So now we've seen how these three countries overcame three of their great challenges. And that's very nice for them, right? But what good does it do the rest of us?
Καθώς μελετούσα αυτές και άλλες ιστορίες επιτυχίας, όπως ότι η Ρουάντα ανασυγκροτήθηκε μετά τον εμφύλιο πόλεμο, ή ότι η Βραζιλία μείωσε την ανισότητα, ή ότι η Νότια Κορέα διατηρεί μια οικονομία πιο σταθερή και ακμάζουσα σε σύγκριση με οποιαδήποτε άλλη χώρα, παρατήρησα μερικά κοινά σημεία.
Well, in the course of studying these and a bunch of other success stories, like the way Rwanda pulled itself back together after civil war or Brazil has reduced inequality, or South Korea has kept its economy growing faster and for longer than any other country on Earth, I've noticed a few common threads.
Προτού τα περιγράψω, θα ήθελα να κάνω μια επισήμανση. Συνειδητοποιώ, φυσικά, ότι κάθε χώρα είναι ξεχωριστή. Δεν μπορείς απλά να πάρεις ό,τι δούλεψε σε μια χώρα, να το εφαρμόσεις σε μια άλλη και να περιμένεις την ίδια επιτυχία. Ούτε λειτουργούν για πάντα ορισμένες λύσεις. Πρέπει να τις προσαρμόσεις καθώς οι περιστάσεις αλλάζουν.
Now, before describing them, I need to add a caveat. I realize, of course, that all countries are unique. So you can't simply take what worked in one, port it to another and expect it to work there too. Nor do specific solutions work forever. You've got to adapt them as circumstances change.
Κατόπιν τούτων, έχοντας προσεγγίσει την ουσία αυτών των ιστοριών, μπορείς εύκολα να εξάγεις μερικά κοινά εργαλεία για την επίλυση προβλημάτων που θα εφαρμοστούν σε άλλες χώρες, και σε συμβούλια, και σε όλων των ειδών τα πλαίσια.
That said, by stripping these stories to their essence, you absolutely can distill a few common tools for problem-solving that will work in other countries and in boardrooms and in all sorts of other contexts, too.
Νούμερο 1: Αποδεχτείτε το ακραίο. Σε όλες τις ιστορίες που εξετάσαμε μόλις η λύτρωση επήλθε σε μια στιγμή υπαρξιακού κινδύνου. Κι αυτό δεν ήταν σύμπτωση. Στον Καναδά, όταν ανέλαβε ο Τρυντώ, αντιμετώπισε δύο διαγραφόμενους κινδύνους. Πρώτον, παρά την αχανή αραιοκατοικημένη χώρα του αιτούσα επειγόντως εργατικά χέρια, η προτιμώμενη πηγή εργατών, η Ευρώπη, είχε μόλις σταματήσει την εξαγωγή τους, αναρρώνοντας από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο. Άλλο πρόβλημα ήταν ότι ο μακροχρόνιος ψυχρός πόλεμος ανάμεσα στις Γαλλικές και τις Αγγλικές κοινότητες του Καναδά είχε αρχίσει να επιδεινώνεται. Το Κεμπέκ απειλούσε ότι θα αποσχιστεί και όντως οι Καναδοί αλληλοσκοτώνονταν για την πολιτική. Βέβαια, οι χώρες βιώνουν κρίσεις καθημερινά. Σωστά; Αυτό δεν είναι σπουδαίο. Σπουδαία είναι η συνειδητοποίηση του Τρυντώ ότι η κρίση αυτή είχε απομακρύνει όλα τα εμπόδια που συνήθως δυσχεραίνουν τις αλλαγές. Ο Καναδάς έπρεπε να ανοιχτεί. Δεν είχε επιλογή. Έπρεπε να ξανασκεφτεί την ταυτότητά του. Και πάλι, δεν είχε επιλογή. Αυτό έδωσε στον Τρυντώ μια σπάνια ευκαιρία να σπάσει τους παλιούς κανόνες και να τους γράψει εκ νέου. Και σαν όλους του ήρωες, ήταν αρκετά έξυπνος για να την αδράξει.
Number one, embrace the extreme. In all the stories we've just looked at, salvation came at a moment of existential peril. And that was no coincidence. Take Canada: when Trudeau took office, he faced two looming dangers. First, though his vast, underpopulated country badly needed more bodies, its preferred source for white workers, Europe, had just stopped exporting them as it finally recovered from World War II. The other problem was that Canada's long cold war between its French and its English communities had just become a hot one. Quebec was threatening to secede, and Canadians were actually killing other Canadians over politics. Now, countries face crises all the time. Right? That's nothing special. But Trudeau's genius was to realize that Canada's crisis had swept away all the hurdles that usually block reform. Canada had to open up. It had no choice. And it had to rethink its identity. Again, it had no choice. And that gave Trudeau a once-in-a-generation opportunity to break the old rules and write new ones. And like all our other heroes, he was smart enough to seize it.
Νούμερο 2: η επιπόλαιη σκέψη κρύβει δύναμη. Μια εντυπωσιακή ομοιότητα ανάμεσα στους δυνατούς λύτες είναι πώς όλοι τους είναι πραγματιστές. Θα κλέψουν τις καλύτερες απαντήσεις από όπου κι αν τις βρουν, και δεν αφήνουν λεπτομέρειες όπως το κόμμα ή την ιδεολογία ή την ευαισθησία να τους εμποδίσουν. Όπως προείπα, οι δημοκράτες της Ινδονησίας ήταν αρκετά έξυπνοι ώστε να οικειοποιηθούν αρκετές από τις προεκλογικές υποσχέσεις των Ισλαμιστών. Προσκάλεσαν ακόμη και κάποιους ριζοσπάστες στον κυβερνητικό συνασπισμό. Αυτό τρομοκράτησε πολλούς κοσμικούς της Ινδονησίας. Αναγκάζοντας όμως τους ριζοσπάστες να βοηθήσουν στη διακυβέρνηση, γρήγορα έγινε αντιληπτό ότι ήταν ακατάλληλοι για τη δουλειά κι ότι έτσι αναμίχτηκαν σε πολλούς «βρώμικους» συμβιβασμούς και εξευτελισμούς που αποτελούν μέρος της καθημερινής πολιτικής. Αυτό κηλίδωσε την εικόνα τους τόσο πολύ που δεν επανήλθαν έκτοτε.
Number two, there's power in promiscuous thinking. Another striking similarity among good problem-solvers is that they're all pragmatists. They'll steal the best answers from wherever they find them, and they don't let details like party or ideology or sentimentality get in their way. As I mentioned earlier, Indonesia's democrats were clever enough to steal many of the Islamists' best campaign promises for themselves. They even invited some of the radicals into their governing coalition. Now, that horrified a lot of secular Indonesians. But by forcing the radicals to actually help govern, it quickly exposed the fact that they weren't any good at the job, and it got them mixed up in all of the grubby compromises and petty humiliations that are part of everyday politics. And that hurt their image so badly that they've never recovered.
Νούμερο 3: Ικανοποιήστε όλες τις ανάγκες κάποιες φορές. Ξέρω πως μόλις ανέφερα ότι οι κρίσεις χορηγούν στους αρχηγούς πολλές ελευθερίες. Αν και αλήθεια, η επίλυση προβλημάτων απαιτεί κι άλλα εκτός της τόλμης. Απαιτεί επίσης εγκράτεια, ακόμη κι όταν αυτό είναι το τελευταίο που θέλεις. Όταν ανέλαβε ο Τρυντώ, θα μπορούσε εύκολα να δώσει προτεραιότητα στους δικούς του ψηφοφόρους, τη Γαλλική κοινότητα του Καναδά. Θα μπορούσε να ικανοποιεί κάποιους πολίτες κάθε φορά. Κι ο Πένια θα μπορούσε να επιτίθεται την αντιπολίτευση με τη δύναμή του, όπως ήταν συνηθισμένο στο Μεξικό. Επέλεξε όμως να προσεγγίσει τους εχθρούς του πιέζοντας παράλληλα το κόμμα του να συμβιβαστεί. Ο Τρυντό τους πίεσε να μην σκέφτονται με φυλετικές νοοτροπίες, να μην κατακρίνουν τη διαφορά γλώσσας ή χρώματος, αλλά να την αποδέχονται καθώς αποτελούν την πεμπτουσία της ταυτότητάς τους. Δεν πήραν όλοι ό,τι ήθελαν, αλλά όλοι πήραν ένα μέρος αυτών που συμφωνήθηκαν.
Number three, please all of the people some of the time. I know I just mentioned how crises can grant leaders extraordinary freedoms. And that's true, but problem-solving often requires more than just boldness. It takes showing restraint, too, just when that's the last thing you want to do. Take Trudeau: when he took office, he could easily have put his core constituency, that is Canada's French community, first. He could have pleased some of the people all of the time. And Peña could have used his power to keep attacking the opposition, as was traditional in Mexico. Yet he chose to embrace his enemies instead, while forcing his own party to compromise. And Trudeau pushed everyone to stop thinking in tribal terms and to see multiculturalism, not language and not skin color, as what made them quintessentially Canadian. Nobody got everything they wanted, but everyone got just enough that the bargains held.
Σε αυτό το σημείο μπορεί να σκέφτεστε «Εντάξει Τέπερμαν, αν οι λύσεις όντως είναι εκεί, όπως επιμένεις, γιατί δε χρησιμοποιούνται ήδη από άλλες χώρες;» Δεν προαπαιτούνται υπερδυνάμεις για να πετύχει. Κανείς από τους αρχηγούς που μόλις εξετάσαμε δεν ήταν υπερήρωας. Δεν κατάφεραν τίποτα ολομόναχοι, και είχαν όλοι αρκετά ψεγάδια. Ο πρώτος δημοκράτης πρόεδρος της Ινδονησίας, ο Αμπντουραχμάν Γουαχίντ, υστερούσε τόσο πολύ σε προσωπικό χάρισμα που μια μέρα αποκοιμήθηκε κατά τη διάρκεια της δικής του ομιλίας.
So at this point you may be thinking, "OK, Tepperman, if the fixes really are out there like you keep insisting, then why aren't more countries already using them?" It's not like they require special powers to pull off. I mean, none of the leaders we've just looked at were superheroes. They didn't accomplish anything on their own, and they all had plenty of flaws. Take Indonesia's first democratic president, Abdurrahman Wahid. This man was so powerfully uncharismatic that he once fell asleep in the middle of his own speech.
(Γέλια)
(Laughter)
Είναι αληθινή ιστορία.
True story.
Άρα, αυτό μας λέει ότι το πραγματικό εμπόδιο δεν είναι η ικανότητα, ούτε οι περιστάσεις. Είναι κάτι πιο απλό. Οι μεγάλες αλλαγές περιλαμβάνουν μεγάλα ρίσκα, και το ρίσκο είναι τρομακτικό. Για να ξεπεραστεί ο φόβος χρειάζονται κότσια, και όπως όλοι ξέρετε οι ριψοκίνδυνοι πολιτικοί είναι πάρα πολύ σπάνιοι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι εμείς οι ψηφοφόροι δεν μπορούμε να απαιτούμε κουράγιο απ' τους πολιτικούς. Για αυτό τους δίνουμε την εξουσία εξ αρχής. Δεδομένης της κατάστασης του κόσμου, δεν υπάρχει άλλη επιλογή.
So what this tells us is that the real obstacle is not ability, and it's not circumstances. It's something much simpler. Making big changes involves taking big risks, and taking big risks is scary. Overcoming that fear requires guts, and as you all know, gutsy politicians are painfully rare. But that doesn't mean we voters can't demand courage from our political leaders. I mean, that's why we put them in office in the first place. And given the state of the world today, there's really no other option.
Οι απαντήσεις είναι εκεί έξω. Είναι η σειρά μας να εκλέξουμε περισσότερους γυναίκες και άντρες αρκετά γενναίους για να τις βρουν, να τις κλέψουν, και να τις εφαρμόσουν με επιτυχία.
The answers are out there, but now it's up to us to elect more women and men brave enough to find them, to steal them and to make them work.
Ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)