In my industry, we believe that images can change the world. Okay, we're naive, we're bright-eyed and bushy-tailed. The truth is that we know that the images themselves don't change the world, but we're also aware that, since the beginning of photography, images have provoked reactions in people, and those reactions have caused change to happen.
In mijn bedrijfstak geloven we dat beelden de wereld kunnen veranderen. Ok, we zijn naïef, we zijn kien en pienter. De waarheid is dat we weten dat de beelden zelf de wereld niet veranderen, maar we weten ook dat, sinds de start van de fotografie, beelden reacties bij mensen teweeg hebben gebracht, en die reacties vormden het begin van veranderingen.
So let's begin with a group of images. I'd be extremely surprised if you didn't recognize many or most of them. They're best described as iconic: so iconic, perhaps, they're cliches. In fact, they're so well-known that you might even recognize them in a slightly or somewhat different form.
Laten we dus beginnen met een groep beelden. Het zou me erg verbazen als je er niet veel of de meeste van zou herkennen. Je kan ze het beste als iconisch omschrijven, zo iconisch, dat ze misschien clichés zijn. Ze zijn in feite zo bekend dat je ze misschien zelfs herkent in een ietwat andere vorm.
(Laughter)
(Gelach)
But I think we're looking for something more. We're looking for something more. We're looking for images that shine an uncompromising light on crucial issues, images that transcend borders, that transcend religions, images that provoke us to step up and do something -- in other words, to act. Well, this image you've all seen. It changed our view of the physical world. We had never seen our planet from this perspective before. Many people credit a lot of the birth of the environmental movement to our seeing the planet like this for the first time -- its smallness, its fragility.
Maar ik denk dat we naar iets meer op zoek zijn. We zijn naar iets meer op zoek. We zijn op zoek naar beelden die een compromisloos licht op cruciale kwesties werpen, beelden die grenzen overstijgen, die religies overstijgen, beelden die ons prikkelen om op te staan en iets te doen, om, met andere woorden, in actie te schieten. Dit beeld hebben jullie allemaal gezien. Het veranderde hoe we naar de fysische wereld keken. We hadden onze planeet nooit eerder vanuit dit perspectief gezien. Veel mensen schrijven de geboorte van de milieubeweging in grote mate toe aan hoe we onze planeet hier voor de eerste keer zien, in al haar kleinheid, haar fragiliteit.
Forty years later, this group, more than most, are well aware of the destructive power that our species can wield over our environment. And at last, we appear to be doing something about it. This destructive power takes many different forms. For example, these images taken by Brent Stirton in the Congo. These gorillas were murdered, some would even say crucified, and unsurprisingly, they sparked international outrage. Most recently, we've been tragically reminded of the destructive power of nature itself with the recent earthquake in Haiti.
40 jaar later is deze groep, meer dan de meeste, zich bewust van de vernietigende kracht die onze soort kan uitoefenen over onze omgeving. En eindelijk lijken we er iets aan te doen. Deze vernietigende kracht neemt vele vormen aan. Bijvoorbeeld deze beelden genomen door Brent Stirton in Kongo. Deze gorilla's werden vermoord, sommigen zouden zeggen gekruisigd, en, het zal ons niet verbazen, ze wekten internationale woede op. Recentelijk werden we tragisch herinnerd aan de vernietigende kracht van de natuur bij de recente aardbeving in Haïti.
Well, I think what is far worse is man's destructive power over man. Samuel Pisar, an Auschwitz survivor, said, and I'll quote him, "The Holocaust teaches us that nature, even in its cruelest moments, is benign in comparison with man, when he loses his moral compass and his reason."
Mij lijkt de vernietigende kracht van mens over mens veel erger. Om Samuel Pisar, die Auschwitz overleefde, te citeren, "De Holocaust leert ons dat de natuur, zelfs op haar meest wrede momenten, zachtmoedig is in vergelijking met de mens, wanneer die zijn moreel kompas en zijn rede verliest."
There's another kind of crucifixion. The horrifying images from Abu Ghraib as well as the images from Guantanamo had a profound impact. The publication of those images, as opposed to the images themselves, caused a government to change its policies. Some would argue that it is those images that did more to fuel the insurgency in Iraq than virtually any other single act. Furthermore, those images forever removed the so-called moral high ground of the occupying forces.
Er is een ander soort kruisiging. De gruwelijke beelden van Abu Ghraib en de beelden uit Guantanamo hadden een diepe impact. Het publiceren van die beelden, in tegenstelling met de beelden zelf, leidde ertoe dat een regering haar beleid wijzigde. Sommigen zouden argumenteren dat het die beelden zijn die meer deden om de revolte in Irak te voeden dan bijna om het even welke afzonderlijke daad. Bovendien namen die beelden voor altijd het zogenaamde morele gelijk van de bezettende strijdkrachten weg.
Let's go back a little. In the 1960s and 1970s, the Vietnam War was basically shown in America's living rooms day in, day out. News photos brought people face to face with the victims of the war: a little girl burned by napalm, a student killed by the National Guard at Kent State University in Ohio during a protest. In fact, these images became the voices of protest themselves.
Laten we even terugspoelen. In de jaren 60 en 70, werd de Vietnamoorlog eigenlijk continu in de woonkamers van Amerika getoond. Door de nieuwsfoto's stonden mensen oog in oog met de slachtoffers van de oorlog, een klein meisje verbrand door napalm, een student gedood door de Nationale Garde in Kent State University in Ohio tijdens een protestactie. Meer zelfs, deze beelden werden zelf de stemmen van het protest.
Now, images have power to shed light of understanding on suspicion, ignorance, and in particular -- I've given a lot of talks on this but I'll just show one image -- the issue of HIV/AIDS. In the 1980s, the stigmatization of people with the disease was an enormous barrier to even discussing or addressing it. A simple act, in 1987, of the most famous woman in the world, the Princess of Wales, touching an HIV/AIDS infected baby did a great deal, especially in Europe, to stop that. She, better than most, knew the power of an image.
Nu hebben beelden de kracht om te maken dat we argwaan, en onwetendheid beginnen te begrijpen en vooral -- hierover heb ik al veel uiteenzettingen gegeven maar ik zal me tot één beeld beperken -- bij HIV/AIDS. In de jaren 80 was de stigmatisering van mensen met de ziekte een enorme barrière om erover te praten of er wat aan te doen. Eén eenvoudige handeling, in 1987, door de beroemdste vrouw van de wereld, de prinses van Wales, die een baby met HIV/AIDS aanraakt, deed enorm veel, vooral in Europa, om dat te stoppen. Zij wist, beter dan de meesten, hoe krachtig een beeld kan zijn.
So when we are confronted by a powerful image, we all have a choice: We can look away, or we can address the image. Thankfully, when these photos appeared in The Guardian in 1998, they put a lot of focus and attention and, in the end, a lot of money towards the Sudan famine relief efforts. Did the images change the world? No, but they had a major impact. Images often push us to question our core beliefs and our responsibilities to each other. We all saw those images after Katrina, and I think for millions of people they had a very strong impact. And I think it's very unlikely that they were far from the minds of Americans when they went to vote in November 2008.
Wanneer we dus oog in oog staan met een krachtig beeld, hebben we allemaal een keuze. We kunnen wegkijken of we kunnen iets met het beeld doen. Gelukkig brachten deze foto's toen ze verschenen in de Guardian in 1998, heel wat focus en aandacht, en ook heel wat geld, voor de hulp bij de Soedanese hongersnood. Hebben de beelden de wereld veranderd? Nee, maar ze hadden een grote impact. Beelden stimuleren ons vaak om de essentie van wat we geloven en onze verantwoordelijkheden voor elkaar in vraag te stellen. We hebben allemaal de beelden na Katrina gezien, en ik denk dat ze voor miljoenen mensen een zeer grote impact hadden en ik denk dat het zeer onwaarschijnlijk is dat ze ver uit de gedachten van de Amerikanen waren toen ze in november 2008 gingen stemmen.
Unfortunately, some very important images are deemed too graphic or disturbing for us to see them. I'll show you one photo here, and it's a photo by Eugene Richards of an Iraq War veteran from an extraordinary piece of work, which has never been published, called War Is Personal. But images don't need to be graphic in order to remind us of the tragedy of war. John Moore set up this photo at Arlington Cemetery. After all the tense moments of conflict in all the conflict zones of the world, there's one photograph from a much quieter place that haunts me still, much more than the others.
Helaas vindt men sommige belangrijke beelden te expliciet of te verontrustend om ze ons te tonen. Ik zal jullie hier één foto laten zien, het is een foto door Eugene Richards van een Irak-veteraan uit een buitengewoon werk, dat nooit gepubliceerd werd, "Oorlog gaat over mensen." Maar beelden moeten niet expliciet zijn om ons aan het tragische van een oorlog te herinneren. John Moore maakte deze foto op het kerkhof van Arlington. Na alle gespannen momenten van conflict, in alle conflictzones in de wereld, is er één foto van een veel rustigere plek die me nog altijd achtervolgt, veel meer dan de andere.
Ansel Adams said, and I'm going to disagree with him, "You don't take a photograph, you make it." In my view, it's not the photographer who makes the photo, it's you. We bring to each image our own values, our own belief systems, and as a result of that, the image resonates with us. My company has 70 million images. I have one image in my office. Here it is. I hope that the next time you see an image that sparks something in you, you'll better understand why, and I know that speaking to this audience, you'll definitely do something about it.
Ansel Adams zei, en ik ga niet akkoord met hem, "Je neemt geen foto, je maakt hem." Ik vind dat de fotograaf de foto niet maakt, maar jij. In elk beeld leggen we onze eigen waarden, waar we in geloven, met als gevolg dat het beeld iets bij ons teweegbrengt. Mijn bedrijf heeft 70 miljoen beelden. Ik heb één beeld op mijn kantoor. Dit is het. Ik hoop dat je de volgende keer dat een beeld iets bij je aanwakkert beter zal begrijpen waarom en ik weet dat jullie, zeker dit publiek, er zeker ook iets aan zullen doen.
And thank you to all the photographers.
En dank je wel aan alle fotografen.
(Applause)
(Applaus)