Στο χώρο μου πιστεύουμε ό,τι οι εικόνες μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Εντάξει, είμαστε αφελείς, γεμάτοι ενέργεια κι ενθουσιασμό. Η αλήθεια είναι ότι γνωρίζουμε ότι οι εικόνες από μόνες τους δεν αλλάζουν τον κόσμο, αλλά, επίσης, αντιλαμβανόμαστε ότι, από την αρχή της φωτογραφίας, οι εικόνες έχουν προκαλέσει αντιδράσεις, κι αυτές οι αντιδράσεις έχουν προκαλέσει αλλαγές.
In my industry, we believe that images can change the world. Okay, we're naive, we're bright-eyed and bushy-tailed. The truth is that we know that the images themselves don't change the world, but we're also aware that, since the beginning of photography, images have provoked reactions in people, and those reactions have caused change to happen.
Οπότε, ας ξεκινήσουμε με μία ομάδα από εικόνες. Θα ξαφνιαζόμουν αν δεν αναγνωρίζατε πολλές ή τις περισσότερες από αυτές Θα τις περιγράφαμε καλύτερα σαν εικονικές, τόσο εικονικές, που ίσως είναι κλισέ. Στην πραγματικότητα, είναι τόσο γνωστές που μπορεί να τις αναγνωρίσετε ακόμα και σε κάπως διαφορετική μορφή.
So let's begin with a group of images. I'd be extremely surprised if you didn't recognize many or most of them. They're best described as iconic: so iconic, perhaps, they're cliches. In fact, they're so well-known that you might even recognize them in a slightly or somewhat different form.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά νομίζω ότι ψάχνουμε για κάτι παραπάνω. Ναι, ψάχνουμε για κάτι παραπάνω. Ψάχνουμε για εικόνες που ρίχνουν ένα αδιάλλακτο φως σε κρίσιμα θέματα, εικόνες που υπερβαίνουν σύνορα, υπερβαίνουν θρησκείες, εικόνες που μας προκαλούν να πάρουμε θέση και να κάνουμε κάτι, με άλλα λόγια, να δράσουμε. Αυτήν την εικόνα, την έχετε δει όλοι. Άλλαξε την αντίληψή μας περί του φυσικού κόσμου. Δεν είχαμε δει ποτέ τον πλανήτη μας από αυτή την οπτική γωνία. Πολλοί πιστεύουν ότι ένα μεγάλο κομμάτι της γέννησης του περιβαλλοντολογικού κινήματος οφείλεται στο ότι είδαμε τον πλανήτη μας έτσι για πρώτη φορά, μικρό, εύθραυστο.
But I think we're looking for something more. We're looking for something more. We're looking for images that shine an uncompromising light on crucial issues, images that transcend borders, that transcend religions, images that provoke us to step up and do something -- in other words, to act. Well, this image you've all seen. It changed our view of the physical world. We had never seen our planet from this perspective before. Many people credit a lot of the birth of the environmental movement to our seeing the planet like this for the first time -- its smallness, its fragility.
40 χρόνια μετά, αυτή η ομάδα, περισσότερο από τον καθένα, γνωρίζει πολύ καλά την καταστροφική δύναμη που μπορεί να ασκήσει το είδος μας ενάντια στο περιβάλλον. Και επιτέλους, φαίνεται ότι κάνουμε κάτι γι' αυτό. Αυτή η καταστροφική δύναμη παίρνει πολλές μορφές. Για παράδειγμα, αυτές οι εικόνες που τράβηξε ο Μπρέντ Στέρτον στο Κονγκό. Αυτοί οι γορίλες δολοφονήθηκαν, κάποιοι ακόμα θα έλεγαν ότι σταυρώθηκαν, και όπως ήταν αναμενόμενο, πυροδότησαν διεθνή οργή. Πιο πρόσφατα, θυμηθήκαμε με τραγικό τρόπο την καταστροφική δύναμη της ίδιας της φύσης μέσω του σεισμού στην Αϊτή.
Forty years later, this group, more than most, are well aware of the destructive power that our species can wield over our environment. And at last, we appear to be doing something about it. This destructive power takes many different forms. For example, these images taken by Brent Stirton in the Congo. These gorillas were murdered, some would even say crucified, and unsurprisingly, they sparked international outrage. Most recently, we've been tragically reminded of the destructive power of nature itself with the recent earthquake in Haiti.
Αυτό που νομίζω ότι είναι κατά πολύ χειρότερο, όμως, είναι η καταστροφική δύναμη του ανθρώπου προς τους άλλους ανθρώπους. Ο Σάμουελ Πίσαρ, ένας επιζώντας του Άουσβιτς, είπε, και παραθέτω: "To Ολοκαύτωμα μας διδάσκει ότι η φύση, ακόμα και στις πιο σκληρές τις στιγμές, είναι ήπια σε σύγκριση με τον άνθρωπο όταν χάνει τον ηθικό του προσανατολισμό και τη λογική του."
Well, I think what is far worse is man's destructive power over man. Samuel Pisar, an Auschwitz survivor, said, and I'll quote him, "The Holocaust teaches us that nature, even in its cruelest moments, is benign in comparison with man, when he loses his moral compass and his reason."
Εδώ έχουμε μία άλλου είδους σταύρωση. Οι φρικιαστικές εικόνες από το Άμπου Γκρέιμπ, στο Ιράκ κι οι εικόνες από το Γκουατάναμο είχαν τρομερό αντίκτυπο. Η δημοσίευση αυτών των εικόνων, σε αντίθεση με τις ίδιες τις εικόνες, προκάλεσε μία κυβέρνηση να αλλάξει την πολιτική της. Κάποιοι θα έλεγαν ότι ήταν αυτές οι εικόνες που τροφοδότησαν την εξέγερση στο Ιράκ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη δράση. Επίσης, αυτές οι εικόνες κατέρριψαν για πάντα την άποψη περί της υψηλής ηθικής υπόστασης των κατακτητών.
There's another kind of crucifixion. The horrifying images from Abu Ghraib as well as the images from Guantanamo had a profound impact. The publication of those images, as opposed to the images themselves, caused a government to change its policies. Some would argue that it is those images that did more to fuel the insurgency in Iraq than virtually any other single act. Furthermore, those images forever removed the so-called moral high ground of the occupying forces.
Ας πάμε, όμως, λίγο πιο πίσω. Τις δεκαετίες του '60 και 70', ο πόλεμος στο Βιετνάμ έπαιζε κάθε μέρα στα Αμερικανικά σπίτια. Φωτορεπορτάζ έφερναν τους πολίτες πρόσωπο με πρόσωπο με τα θύματα του πολέμου. Ένα κοριτσάκι καμένο από βόμβες ναπάλμ, έναν μαθητή, δολοφονημένο από την Εθνική Φρουρά στο Πανεπιστήμιο Κέντ του Οχάιο, κατά τη διάρκεια πορείας. Ουσιαστικά, αυτές οι εικόνες έγιναν η φωνή των ίδιων των διαδηλωτών.
Let's go back a little. In the 1960s and 1970s, the Vietnam War was basically shown in America's living rooms day in, day out. News photos brought people face to face with the victims of the war: a little girl burned by napalm, a student killed by the National Guard at Kent State University in Ohio during a protest. In fact, these images became the voices of protest themselves.
Οι εικόνες έχουν τη δύναμη να διαλευκάνουν οποιαδήποτε υποψία ή άγνοια, και συγκεκριμένα -- έχω δώσει πολλές ομιλίες περί του θέματος αλλά θα σας δείξω μόνο μία εικόνα -- το θέμα του HIV/AIDS. τη δεκαετία του '80, ο στιγματισμός των ανθρώπων με την ασθένεια ήταν τρομερό εμπόδιο για να συζητηθεί ή να καταπολεμηθεί το θέμα. Το 1987, μια απλή πράξη της πιο διάσημης γυναίκας στον κόσμο της Πριγκίπισσας της Ουαλίας, που ακούμπησε ένα μωρό μολυσμένο με HIV/AIDS, βοήθησε πολύ, ιδιαίτερα στην Ευρώπη, για να ξεπεραστεί αυτό. Ήξερε, καλύτερα από τον καθένα, τη δύναμη της εικόνας.
Now, images have power to shed light of understanding on suspicion, ignorance, and in particular -- I've given a lot of talks on this but I'll just show one image -- the issue of HIV/AIDS. In the 1980s, the stigmatization of people with the disease was an enormous barrier to even discussing or addressing it. A simple act, in 1987, of the most famous woman in the world, the Princess of Wales, touching an HIV/AIDS infected baby did a great deal, especially in Europe, to stop that. She, better than most, knew the power of an image.
Οπότε όταν αντιμετωπίζουμε μία δυνατή εικόνα, μπορούμε να επιλέξουμε. Μπορούμε να αποστρέψουμε το βλέμμα μας, ή να αντιμετωπίσουμε την εικόνα. Ευτυχώς, όταν αυτές οι φωτογραφίες εμφανίστηκαν στην εφημερίδα Guardian το 1998, εστίασαν την προσοχή τους, και τελικά πολλά χρήματα, στη εξάλειψη του λιμού στο Σουδάν. Άλλαξαν οι εικόνες τον κόσμο; Όχι, αλλά είχαν τρομερό αντίκτυπο. Συχνά οι εικόνες μας ωθούν να αμφισβητήσουμε τα πιστεύω μας και τις υποχρεώσεις μας προς τους άλλους. Όλοι είδαμε τις εικόνες μετά την Κατρίνα, και νομίζω ότι εκατομμύρια κόσμου επηρεάστηκαν πολύ, και νομίζω ότι είναι πολύ πιθανό ότι ήταν στο μυαλό πολλών Αμερικάνων όταν πήγαν να ψηφίσουν το Νοέμβριο του 2008.
So when we are confronted by a powerful image, we all have a choice: We can look away, or we can address the image. Thankfully, when these photos appeared in The Guardian in 1998, they put a lot of focus and attention and, in the end, a lot of money towards the Sudan famine relief efforts. Did the images change the world? No, but they had a major impact. Images often push us to question our core beliefs and our responsibilities to each other. We all saw those images after Katrina, and I think for millions of people they had a very strong impact. And I think it's very unlikely that they were far from the minds of Americans when they went to vote in November 2008.
Δυστυχώς, μερικές πολύ σημαντικές εικόνες θεωρούνται ακατάλληλες ή είναι πολύ προκλητικές για να τις δείξουμε. Θα σας δείξω μία φωτογραφία εδώ, του Γιουτζίν Ρίτσαρντς, ενός βετεράνου από τον πολέμο του Ιρακ, από μία καταπληκτική ανέκδοτη συλλογή, που δεν έχει εκδοθεί, με το όνομα "Ο Πόλεμος Είναι Προσωπικό Θέμα." Αλλά δε χρειάζεται να είναι γραφικές οι εικόνες για να μας υπενθυμίζουν την τραγωδία του πολέμου. Ο Τζών Μόρ έστησε αυτήν τη φωτογραφία στο νεκροταφείο του Άρλινγκτον. Μετά από όλες αυτές τις αγωνιώδεις στιγμές σε όλες τις ζώνες σύγκρουσης ανά τον κόσμο, υπάρχει μία μόνο φωτογραφία από ένα πολύ πιο ήσυχο μέρος που με κατατρύχει ακόμα, πολύ περισσότερο από τις άλλες.
Unfortunately, some very important images are deemed too graphic or disturbing for us to see them. I'll show you one photo here, and it's a photo by Eugene Richards of an Iraq War veteran from an extraordinary piece of work, which has never been published, called War Is Personal. But images don't need to be graphic in order to remind us of the tragedy of war. John Moore set up this photo at Arlington Cemetery. After all the tense moments of conflict in all the conflict zones of the world, there's one photograph from a much quieter place that haunts me still, much more than the others.
Ο Άνσελ Άνταμς είπε, και διαφωνώ μαζί του, ότι: "Δε βγάζεις μία φωτογραφία, τη δημιουργείς." Είμαι της άποψης ότι, δεν είναι ο φωτογράφος που δημιουργεί μια φωτογραφία, αλλά εμείς. Φέρνουμε σε κάθε εικόνα τις δικές μας αξίες και πιστεύω, και σαν αποτέλεσμα, η κάθε εικόνα μας αντανακλά. Η εταιρεία μου διαχειρίζεται 70 εκατομμύρια εικόνες. Έχω μία μόνο εικόνα στο γραφείο μου. Αυτή εδώ. Ελπίζω ότι την επόμενη φορά που θα δείτε μία εικόνα που θα κινήσει κάτι μέσα σας, θα καταλάβετε καλύτερα το γιατί, και ξέρω ότι, μιλώντας σε αυτό το κοινό, θα κάνετε σίγουρα κάτι γι' αυτό.
Ansel Adams said, and I'm going to disagree with him, "You don't take a photograph, you make it." In my view, it's not the photographer who makes the photo, it's you. We bring to each image our own values, our own belief systems, and as a result of that, the image resonates with us. My company has 70 million images. I have one image in my office. Here it is. I hope that the next time you see an image that sparks something in you, you'll better understand why, and I know that speaking to this audience, you'll definitely do something about it.
Κι ένα ευχαριστώ σε όλους τους φωτογράφους.
And thank you to all the photographers.
(Χειροκρότημα)
(Applause)