So I'm going to talk today about collecting stories in some unconventional ways. This is a picture of me from a very awkward stage in my life. You might enjoy the awkwardly tight, cut-off pajama bottoms with balloons. Anyway, it was a time when I was mainly interested in collecting imaginary stories. So this is a picture of me holding one of the first watercolor paintings I ever made. And recently I've been much more interested in collecting stories from reality -- so, real stories. And specifically, I'm interested in collecting my own stories, stories from the Internet, and then recently, stories from life, which is kind of a new area of work that I've been doing recently. So I'll be talking about each of those today. So, first of all, my own stories. These are two of my sketchbooks. I have many of these books, and I've been keeping them for about the last eight or nine years. They accompany me wherever I go in my life, and I fill them with all sorts of things, records of my lived experience: so watercolor paintings, drawings of what I see, dead flowers, dead insects, pasted ticket stubs, rusting coins, business cards, writings. And in these books, you can find these short, little glimpses of moments and experiences and people that I meet. And, you know, after keeping these books for a number of years, I started to become very interested in collecting not only my own personal artifacts, but also the artifacts of other people. So, I started collecting found objects. This is a photograph I found lying in a gutter in New York City about 10 years ago. On the front, you can see the tattered black-and-white photo of a woman's face, and on the back it says, "To Judy, the girl with the Bill Bailey voice. Have fun in whatever you do." And I really loved this idea of the partial glimpse into somebody's life. As opposed to knowing the whole story, just knowing a little bit of the story, and then letting your own mind fill in the rest. And that idea of a partial glimpse is something that will come back in a lot of the work I'll be showing later today. So, around this time I was studying computer science at Princeton University, and I noticed that it was suddenly possible to collect these sorts of personal artifacts, not just from street corners, but also from the Internet. And that suddenly, people, en masse, were leaving scores and scores of digital footprints online that told stories of their private lives. Blog posts, photographs, thoughts, feelings, opinions, all of these things were being expressed by people online, and leaving behind trails. So, I started to write computer programs that study very, very large sets of these online footprints. One such project is about a year and a half old. It's called "We Feel Fine." This is a project that scans the world's newly posted blog entries every two or three minutes, searching for occurrences of the phrases "I feel" and "I am feeling." And when it finds one of those phrases, it grabs the full sentence up to the period and also tries to identify demographic information about the author. So, their gender, their age, their geographic location and what the weather conditions were like when they wrote that sentence. It collects about 20,000 such sentences a day and it's been running for about a year and a half, having collected over 10 and a half million feelings now. This is, then, how they're presented. These dots here represent some of the English-speaking world's feelings from the last few hours, each dot being a single sentence stated by a single blogger. And the color of each dot corresponds to the type of feeling inside, so the bright ones are happy, and the dark ones are sad. And the diameter of each dot corresponds to the length of the sentence inside. So the small ones are short, and the bigger ones are longer. "I feel fine with the body I'm in, there'll be no easy excuse for why I still feel uncomfortable being close to my boyfriend," from a twenty-two-year-old in Japan. "I got this on some trading locally, but really don't feel like screwing with wiring and crap." Also, some of the feelings contain photographs in the blog posts. And when that happens, these montage compositions are automatically created, which consist of the sentence and images being combined. And any of these can be opened up to reveal the sentence inside. "I feel good." "I feel rough now, and I probably gained 100,000 pounds, but it was worth it." "I love how they were able to preserve most in everything that makes you feel close to nature -- butterflies, man-made forests, limestone caves and hey, even a huge python." So the next movement is called mobs. This provides a slightly more statistical look at things. This is showing the world's most common feelings overall right now, dominated by better, then bad, then good, then guilty, and so on. Weather causes the feelings to assume the physical traits of the weather they represent. So the sunny ones swirl around, the cloudy ones float along, the rainy ones fall down, and the snowy ones flutter to the ground. You can also stop a raindrop and open the feeling inside. Finally, location causes the feelings to move to their spots on a world map, giving you a sense of their geographic distribution. So I'll show you now some of my favorite montages from "We Feel Fine." These are the images that are automatically constructed. "I feel like I'm diagonally parked in a parallel universe." (Laughter) "I've kissed numerous other boys and it hasn't felt good, the kisses felt messy and wrong, but kissing Lucas feels beautiful and almost spiritual." "I can feel my cancer grow." "I feel pretty." "I feel skinny, but I'm not." "I'm 23, and a recovering meth and heroin addict, and feel absolutely blessed to still be alive." "I can't wait to see them racing for the first time at Daytona next month, because I feel the need for speed." (Laughter) "I feel sassy." "I feel so sexy in this new wig." As you can see, "We Feel Fine" collects very, very small-scale personal stories. Sometimes, stories as short as two or three words. So, really even challenging the notion of what can be considered a story. And recently, I've become interested in diving much more deeply into a single story. And that's led me to doing some work with the physical world, not with the Internet, and only using the Internet at the very last moment, as a presentation medium. So these are some newer projects that actually aren't even launched publicly yet. The first such one is called "The Whale Hunt." Last May, I spent nine days living up in Barrow, Alaska, the northernmost settlement in the United States, with a family of Inupiat Eskimos, documenting their annual spring whale hunt. This is the whaling camp here, we're about six miles from shore, camping on five and a half feet of thick, frozen pack ice. And that water that you see there is the open lead, and through that lead, bowhead whales migrate north each springtime. And the Eskimo community basically camps out on the edge of the ice here, waits for a whale to come close enough to attack. And when it does, it throws a harpoon at it, and then hauls the whale up under the ice, and cuts it up. And that would provide the community's food supply for a long time. So I went up there, and I lived with these guys out in their whaling camp here, and photographed the entire experience, beginning with the taxi ride to Newark airport in New York, and ending with the butchering of the second whale, seven and a half days later. I photographed that entire experience at five-minute intervals. So every five minutes, I took a photograph. When I was awake, with the camera around my neck. When I was sleeping, with a tripod and a timer. And then in moments of high adrenaline, like when something exciting was happening, I would up that photographic frequency to as many as 37 photographs in five minutes. So what this created was a photographic heartbeat that sped up and slowed down, more or less matching the changing pace of my own heartbeat. That was the first concept here. The second concept was to use this experience to think about the fundamental components of any story. What are the things that make up a story? So, stories have characters. Stories have concepts. Stories take place in a certain area. They have contexts. They have colors. What do they look like? They have time. When did it take place? Dates -- when did it occur? And in the case of the whale hunt, also this idea of an excitement level. The thing about stories, though, in most of the existing mediums that we're accustomed to -- things like novels, radio, photographs, movies, even lectures like this one -- we're very accustomed to this idea of the narrator or the camera position, some kind of omniscient, external body through whose eyes you see the story. We're very used to this. But if you think about real life, it's not like that at all. I mean, in real life, things are much more nuanced and complex, and there's all of these overlapping stories intersecting and touching each other. And so I thought it would be interesting to build a framework to surface those types of stories. So, in the case of "The Whale Hunt," how could we extract something like the story of Simeon and Crawford, involving the concepts of wildlife, tools and blood, taking place on the Arctic Ocean, dominated by the color red, happening around 10 a.m. on May 3, with an excitement level of high? So, how to extract this order of narrative from this larger story? I built a web interface for viewing "The Whale Hunt" that attempts to do just this. So these are all 3,214 pictures taken up there. This is my studio in Brooklyn. This is the Arctic Ocean, and the butchering of the second whale, seven days later. You can start to see some of the story here, told by color. So this red strip signifies the color of the wallpaper in the basement apartment where I was staying. And things go white as we move out onto the Arctic Ocean. Introduction of red down here, when whales are being cut up. You can see a timeline, showing you the exciting moments throughout the story. These are organized chronologically. Wheel provides a slightly more playful version of the same, so these are also all the photographs organized chronologically. And any of these can be clicked, and then the narrative is entered at that position. So here I am sleeping on the airplane heading up to Alaska. That's "Moby Dick." This is the food we ate. This is in the Patkotak's family living room in their house in Barrow. The boxed wine they served us. Cigarette break outside -- I don't smoke. This is a really exciting sequence of me sleeping. This is out at whale camp, on the Arctic Ocean. This graph that I'm clicking down here is meant to be reminiscent of a medical heartbeat graph, showing the exciting moments of adrenaline. This is the ice starting to freeze over. The snow fence they built. And so what I'll show you now is the ability to pull out sub-stories. So, here you see the cast. These are all of the people in "The Whale Hunt" and the two whales that were killed down here. And we could do something as arbitrary as, say, extract the story of Rony, involving the concepts of blood and whales and tools, taking place on the Arctic Ocean, at Ahkivgaq camp, with the heartbeat level of fast. And now we've whittled down that whole story to just 29 matching photographs, and then we can enter the narrative at that position. And you can see Rony cutting up the whale here. These whales are about 40 feet long, and weighing over 40 tons. And they provide the food source for the community for much of the year. Skipping ahead a bit more here, this is Rony on the whale carcass. They use no chainsaws or anything; it's entirely just blades, and an incredibly efficient process. This is the guys on the rope, pulling open the carcass. This is the muktuk, or the blubber, all lined up for community distribution. It's baleen. Moving on. So what I'm going to tell you about next is a very new thing. It's not even a project yet. So, just yesterday, I flew in here from Singapore, and before that, I was spending two weeks in Bhutan, the small Himalayan kingdom nestled between Tibet and India. And I was doing a project there about happiness, interviewing a lot of local people. So Bhutan has this really wacky thing where they base most of their high-level governmental decisions around the concept of gross national happiness instead of gross domestic product, and they've been doing this since the '70s. And it leads to just a completely different value system. It's an incredibly non-materialistic culture, where people don't have a lot, but they're incredibly happy. So I went around and I talked to people about some of these ideas. So, I did a number of things. I asked people a number of set questions, and took a number of set photographs, and interviewed them with audio, and also took pictures. I would start by asking people to rate their happiness between one and 10, which is kind of inherently absurd. And then when they answered, I would inflate that number of balloons and give them that number of balloons to hold. So, you have some really happy person holding 10 balloons, and some really sad soul holding one balloon. But you know, even holding one balloon is like, kind of happy. (Laughter) And then I would ask them a number of questions like what was the happiest day in their life, what makes them happy. And then finally, I would ask them to make a wish. And when they made a wish, I would write their wish onto one of the balloons and take a picture of them holding it. So I'm going to show you now just a few brief snippets of some of the interviews that I did, some of the people I spoke with. This is an 11-year-old student. He was playing cops and robbers with his friends, running around town, and they all had plastic toy guns. His wish was to become a police officer. He was getting started early. Those were his hands. I took pictures of everybody's hands, because I think you can often tell a lot about somebody from how their hands look. I took a portrait of everybody, and asked everybody to make a funny face. A 17-year-old student. Her wish was to have been born a boy. She thinks that women have a pretty tough go of things in Bhutan, and it's a lot easier if you're a boy. A 28-year-old cell phone shop owner. If you knew what Paro looked like, you'd understand how amazing it is that there's a cell phone shop there. He wanted to help poor people. A 53-year-old farmer. She was chaffing wheat, and that pile of wheat behind her had taken her about a week to make. She wanted to keep farming until she dies. You can really start to see the stories told by the hands here. She was wearing this silver ring that had the word "love" engraved on it, and she'd found it in the road somewhere. A 16-year-old quarry worker. This guy was breaking rocks with a hammer in the hot sunlight, but he just wanted to spend his life as a farmer. A 21-year-old monk. He was very happy. He wanted to live a long life at the monastery. He had this amazing series of hairs growing out of a mole on the left side of his face, which I'm told is very good luck. He was kind of too shy to make a funny face. A 16-year-old student. She wanted to become an independent woman. I asked her about that, and she said she meant that she doesn't want to be married, because, in her opinion, when you get married in Bhutan as a woman, your chances to live an independent life kind of end, and so she had no interest in that. A 24-year-old truck driver. There are these terrifyingly huge Indian trucks that come careening around one-lane roads with two-lane traffic, with 3,000-foot drop-offs right next to the road, and he was driving one of these trucks. But all he wanted was to just live a comfortable life, like other people. A 24-year-old road sweeper. I caught her on her lunch break. She'd built a little fire to keep warm, right next to the road. Her wish was to marry someone with a car. She wanted a change in her life. She lives in a little worker's camp right next to the road, and she wanted a different lot on things. An 81-year-old itinerant farmer. I saw this guy on the side of the road, and he actually doesn't have a home. He travels from farm to farm each day trying to find work, and then he tries to sleep at whatever farm he gets work at. So his wish was to come with me, so that he had somewhere to live. He had this amazing knife that he pulled out of his gho and started brandishing when I asked him to make a funny face. It was all good-natured. A 10-year-old. He wanted to join a school and learn to read, but his parents didn't have enough money to send him to school. He was eating this orange, sugary candy that he kept dipping his fingers into, and since there was so much saliva on his hands, this orange paste started to form on his palms. (Laughter) A 37-year-old road worker. One of the more touchy political subjects in Bhutan is the use of Indian cheap labor that they import from India to build the roads, and then they send these people home once the roads are built. So these guys were in a worker's gang mixing up asphalt one morning on the side of the highway. His wish was to make some money and open a store. A 75-year-old farmer. She was selling oranges on the side of the road. I asked her about her wish, and she said, "You know, maybe I'll live, maybe I'll die, but I don't have a wish." She was chewing betel nut, which caused her teeth over the years to turn very red. Finally, this is a 26-year-old nun I spoke to. Her wish was to make a pilgrimage to Tibet. I asked her how long she planned to live in the nunnery and she said, "Well, you know, of course, it's impermanent, but my plan is to live here until I'm 30, and then enter a hermitage." And I said, "You mean, like a cave?" And she said, "Yeah, like a cave." And I said, "Wow, and how long will you live in the cave?" And she said, "Well, you know, I think I'd kind of like to live my whole life in the cave." I just thought that was amazing. I mean, she spoke in a way -- with amazing English, and amazing humor, and amazing laughter -- that made her seem like somebody I could have bumped into on the streets of New York, or in Vermont, where I'm from. But here she had been living in a nunnery for the last seven years. I asked her a little bit more about the cave and what she planned would happen once she went there, you know. What if she saw the truth after just one year, what would she do for the next 35 years in her life? And this is what she said. Woman: I think I'm going to stay for 35. Maybe -- maybe I'll die. Jonathan Harris: Maybe you'll die? Woman: Yes. JH: 10 years? Woman: Yes, yes. JH: 10 years, that's a long time. Woman: Yes, not maybe one, 10 years, maybe I can die within one year, or something like that. JH: Are you hoping to? Woman: Ah, because you know, it's impermanent. JH: Yeah, but -- yeah, OK. Do you hope -- would you prefer to live in the cave for 40 years, or to live for one year? Woman: But I prefer for maybe 40 to 50. JH: 40 to 50? Yeah. Woman: Yes. From then, I'm going to the heaven. JH: Well, I wish you the best of luck with it. Woman: Thank you. JH: I hope it's everything that you hope it will be. So thank you again, so much. Woman: You're most welcome. JH: So if you caught that, she said she hoped to die when she was around 40. That was enough life for her. So, the last thing we did, very quickly, is I took all those wish balloons -- there were 117 interviews, 117 wishes -- and I brought them up to a place called Dochula, which is a mountain pass in Bhutan, at 10,300 feet, one of the more sacred places in Bhutan. And up there, there are thousands of prayer flags that people have spread out over the years. And we re-inflated all of the balloons, put them up on a string, and hung them up there among the prayer flags. And they're actually still flying up there today. So if any of you have any Bhutan travel plans in the near future, you can go check these out. Here are some images from that. We said a Buddhist prayer so that all these wishes could come true. You can start to see some familiar balloons here. "To make some money and to open a store" was the Indian road worker. Thanks very much. (Applause)
Hôm nay tôi sẽ nói về việc sưu tầm truyện theo một vài cách khác với thông thường. Đây là ảnh chụp tôi hồi bé - một thời rất lúng túng vụng về. Cái lúc mà bạn còn thích mặc pajama cắt ngắn có bóng bay ở mông. Dù sao thì, đó là khoảng thời gian tôi chỉ chú tâm vào sưu tầm những câu chuyện tưởng tượng. Đây là ảnh tôi đang cầm một trong những bức tranh màu nước mình vẽ. Gần đây thì tôi khá quan tâm đến việc sưu tầm những câu chuyện từ thực tế -- những câu chuyên thật. Cụ thể là tôi có hứng thú thu thập lại chuyện của mình, chuyện trên mạng, và gần đây, chuyện cuộc sống, một mảng công việc gần đây của tôi. Giờ tôi sẽ nói về từng phần. Đầu tiên - những câu chuyện của riêng tôi. Đây là hai quyển sổ phác họa của tôi. Tôi có rất nhiều những quyển như thế này, tôi giữ được 8 đến 9 năm rồi. Chúng theo tôi đến mọi nơi, và tôi đưa vào đó đủ thứ, dấu ấn của những trải nghiệm. Những bức tranh màu nước, bản vẽ những gì tôi đã thấy, hoa khô, côn trùng chết, cuống vé, mấy đồng xu đã rỉ, danh thiếp, tản văn. Trong những cuốn sổ này bạn nhìn thấy chớp nhoáng những khoảnh khắc, trải nghiệm, những con người tôi gặp. Sau khi giữ những cuốn sổ này được vài năm, tôi bắt đầu quan tâm đến việc sưu tầm không chỉ những hiện vật của bản thân, mà còn cả những đồ vật của người khác. Thế nên tôi bắt đầu giữ lại những đồ lặt vặt mình tìm thấy. Đây là một bức ảnh nhặt được trong một rãnh nước ở New York mười năm trước. Mặt trước các bạn có thể thấy một bức ảnh trắng đen cũ chụp khuôn mặt người phụ nữ, và mặt sau có ghi "Gửi Judy, cô gái có giọng hát của Bill Bailey, Hạnh phúc với mọi việc em làm." Và tôi thực sự thích ý tưởng này - một cái nhìn thoáng qua vào cuộc sống của ai đó, không phải biết toàn bộ câu chuyện; chỉ biết một chi tiết nhỏ thôi và để tâm trí mình tự lấp đầy phần còn lại. Ý tưởng về một cái nhìn thoáng qua sẽ trở lại rất nhiều trong phần sau của bài nói chuyện hôm nay. Thời gian đó tôi đang học tin học tại Đại học Princeton, và tôi nhận ra rằng, ta bỗng nhiên có thể sưu tầm những hiện vật cá nhân, không chỉ từ góc phố mà còn từ Internet nữa. Và rằng bỗng nhiên mọi người đều đang để lại những dấu vết của bước chân điện tử, những dấu chân kể về cuộc sống riêng tư của họ. Trang cá nhân, ảnh, suy nghĩ, cảm xúc, ý kiến, tất cả những điều này được thể hiện trên mạng và để lại dấu vết. Tôi bắt đầu viết các chương trình có khả năng nghiên cứu một lượng lớn, rất lớn những dấu chân online này. Một dự án trong số đó đã được một năm rưỡi. Dự án tên là 'Chúng tôi thấy ổn'. Dự án này quét qua những bài viết blog mới trên toàn thế giới mỗi hai hoặc ba phút, tìm kiếm những cụm từ "Tôi cảm thấy" và "Tôi đang cảm thấy". Và khi nó tìm thấy một trong những cụm từ đó nó sẽ lấy cả câu cho tới trước dấu phảy và xác định thông tin về người viết bao gồm giới tính, tuổi, vị trí địa lý và thời tiết khi họ đang viết câu đó. Nó thu thập khoảng 20 000 câu như thế mỗi này và đã vận hành được khoảng một năm rưỡi, lưu trữ được 10,5 triệu cảm xúc. Chúng được trình bày như thế này. Những chấm này thể hiện cảm xúc từ một vài nước nói tiếng Anh trong vài giờ đồng hồ gần đây. Mỗi chấm là một câu riêng biệt, viết bởi một blogger duy nhất. Và màu sắc mỗi chấm ứng với loại cảm xúc đó, những chấm sáng màu là hạnh phúc, tối màu là buồn bã. Đường kính của mỗi chấm ứng với độ dài câu. Những chấm nhỏ là câu ngắn, lớn hơn thì dài hơn. "Tôi thấy ổn với cơ thể mình, không có lí do dễ dàng nào để giải thích tại sao tôi vẫn không thoải mái khi gần gũi với bạn trai mình," từ một người 21 tuổi ở Nhật. "Mới mua được cái này gần nhà nhưng thật sự không muốn động vào đống dây dợ lằng nhằng." Cũng có một số cảm xúc đi kèm với ảnh trong blog, và khi đó, câu văn và hình ảnh được tự động kết hợp với nhau. Mỗi kết hợp đó có được mở ra để bộc lộ cân văn bên trong. "Tôi thấy rất tốt." "Giờ tôi thấy khá nặng người, hình như lên được 100 000 pound nhưng cũng rất đáng." "Mình thích cách họ có thể lưu giữ mọi thứ làm ta gần hơn với thiên nhiên - bươm bướm, rừng tái sinh, động đá vôi và kìa, cả một con mãng xà." Bước tiếp theo gọi là 'đám đông'. Nó cung cấp một cái nhìn mang nhiều dữ liệu hơn. Đây là những cảm giác phổ biến nhất trên thế giới ngay trong thời điểm này, nổi bật là thấy tốt hơn, sau đó là tồi tệ, rồi tội lỗi, vân vân. Cảm giác sẽ mang đặc điểm của thời tiết. Vậy nên những cảm xúc trong thời tiết nắng ráo xoay xung quanh, trong trời mây mù thì trôi ngang, mưa rơi, và tuyết thì rắc nhẹ xuống đất. Bạn cũng có thể dừng một hạt mưa lại và mở ra xem cảm giác trong đó. Cuối cùng, vị trí địa lý sẽ khiến cho những cảm giác này di chuyển về địa điểm của nó trên bản đồ thế giới, cho ta thấy sự phân chia về địa lý. Tôi sẽ cho các bạn thấy một vài slide yêu thích của tôi từ dự án. Đây là những hình ảnh được tạo tự động. "Tôi thấy như bị đặt chéo trong một vũ trụ song song." (Cười) "Tôi đã hôn nhiều chàng trai và chưa bao giờ thấy thoải mái, những nụ hôn vụng về và lúng túng, nhưng nụ hôn với Lucas thật đẹp và thánh thiện." "Tôi có thể cảm nhận khối u đang lớn dần." "Tôi thấy mình đẹp." "Tôi thấy mình rất gầy nhưng thật ra không phải." "Tôi 23 tuổi, đang hồi phục sau khi cai nghiện, và cảm thấy biết ơn vì mình vẫn sống." "Không thể chờ thêm để xem họ đua lần đầu tiên ở Daytona tháng sau vì tôi thấy cần tốc độ." (Cười) "Tôi thấy hơi oải." "Thấy mình khá gợi cảm với bộ tóc giả mới." Các bạn thấy đấy, 'Chúng tôi thấy ổn' sưu tầm những mẩu chuyện cá nhân vô cùng nhỏ bé. Đôi khi có những câu chuyện chỉ hai ba từ. Điều này thực sự khiến ta phải đánh giá lại thế nào có thể được gọi là một câu chuyện. Gần đây, tôi đã đi sâu vào một câu chuyện. Việc này khiến tôi làm việc với thế giới thực, không phải với Internet, tôi chỉ sử dụng Internet cuối cùng để trình bày thôi. Đây là một số dự án mà hiện tại thậm chí vẫn chưa được công bố. Dự án đầu tiên là "Cuộc săn cá voi". Tháng 5 năm ngoái tôi có 9 ngày ở Barrow, Alaska, điểm cực bắc của nước Mỹ, với một gia đình người Eskimo, thu thập dữ liệu về cuộc săn cá voi mùa xuân của họ. Đây là nơi cắm trại, khoảng 6 dặm tính từ bờ, dựng trên một lớp băng dày 1.7 mét. Vùng nước mà các bạn thấy là một mạch nước mở, qua đó cá voi đầu bò di cư về phương Bắc mỗi mùa xuân. Bộ tộc người Eskimo, về cơ bản họ cắm trại ở rìa băng rồi đợi cá voi đến đủ gần để tấn công, khi nó đến họ đâm lao xuống và lôi con cá lên, để dưới tuyết và xẻ thịt. Nó sẽ cung cấp thực phẩm cho cả bộ tộc trong một thời gian dài. Tôi đã lên đó và sống ở trại săn với họ, chụp lại toàn bộ trải nghiệm của mình bắt đầu từ chuyết taxi từ sân bay Newark tại New York, và kết thúc với việc xẻ thịt con cá voi thứ hai, bảy ngày rưỡi sau đó. Tôi chụp lại toàn bộ quá trình mỗi 5 phút. Cứ 5 phút tôi lại chụp một tấm. Khi thức thì chụp với máy ảnh đeo quanh cổ; khi ngủ thì đặt lên chân máy và hẹn giờ. Và trong những khoảnh khắc mà adremaline dâng cao, như khi có chuyện gì náo động xảy ra, tôi tăng tần suất chụp lên tới 37 hình trong 5 phút. Nó tạo ra một nhịp tim hình ảnh khi tăng khi giảm, gần giống như nhịp tim luôn thay đổi của tôi. Đó là ý tưởng đầu tiên. Ý tưởng thứ hai là sử dụng trải nghiệm này để nghĩ đến những yếu tố cơ bản của một câu chuyện. Điều gì là những thứ tạo nên một câu chuyện? Truyện thì có nhân vật. Có ý tưởng. Xảy ra trong một vùng nào đó. Có bối cảnh. Có màu sắc. Trông chúng như thế nào? Những câu chuyện có thời gian. Nó xảy ra lúc nào? Ngày tháng, nó diễn ra bao giờ? Và trong câu chuyện săn cá voi còn cả mức độ kích thích nữa. Tuy nhiên, khi kể truyện, hầu hết những phương tiện truyền thông quen thuộc -- tiểu thuyết, radio, ảnh, phim, cả những bài diễn thuyết như thế này -- chúng ta đều đã quen có khái niệm về người kể, hoặc vị trí máy quay. Một dạng thể ở ngoài cơ thể bạn, biết hết mọi chuyện, qua con mắt của nó bạn chứng kiến toàn bộ câu chuyện. Chúng ta đều rất quen với việc này. Nhưng cuộc sống thực không hề giống như thế. Trong thực tế, mọi thứ đều phức tạp và tinh tế hơn rất nhiều, những câu chuyện chồng chéo lên nhau, giao cắt và tiếp xúc với nhau. Thế nên tôi nghĩ sẽ rất thú vị nếu ta tạo ra một cơ cấu để dò tìm những mẩu truyện như thế. Với "Cuộc săn cá voi" làm cách nào chúng ta có thể tạo ra một câu chuyện như của Simeon và Crawford, bao gồm cuộc sống hoang dã, các loại công cụ và máu, bối cảnh tại Bắc Băng Dương, ngập chìm trong màu đỏ, xảy ra khoảng 10 giờ sáng ngày 3 tháng 5, với sự kích thích cao độ? Làm thế nào để trích ra một trật tự trần thuật từ câu chuyện lớn này? Tôi đã xây dựng một giao diện web xem "Cuộc săn cá voi" nhằm thực hiện việc này. Có 3214 bức ảnh trên đó. Đây là studio của tôi ở Brooklyn. Đây là Bắc Băng Dương, và việc xẻ thịt con cá voi thứ hai, 7 ngày sau đó. Bạn có thể bắt đầu xem một phần câu chuyện ở đây, kể bằng màu sắc. Dải màu đỏ này biểu thị màu giấy dán tường trong căn phòng tầng trệt tôi đã ở. Chuyển qua màu trắng khi chúng tôi ra tới Bắc Băng Dương. Bắt đầu màu đỏ ở đây, lúc mà cá voi đem ra xẻ. Bạn có thể thấy dấu thời gian, chỉ rõ những khoảnh khắc sống động trong suốt câu chuyện. Chúng được sắp xếp theo trình tự thời gian. Cái bánh xe cho ta một phiên bản vui mắt hơn, đây là tất cả những bức ảnh theo trình tự thời gian. Và bất cứ bức nào cũng có thể được nháy chuột vào, để ta nhập vào câu chuyện từ vị trí đó. Đây là tôi đang ngủ trên chuyến bay tới Alaska. Đó là Moby Dick. Đây là đồ ăn của bọn tôi. Đây là phòng khách của đình Patkotak tại Barrow. Rượu thùng họ đãi chúng tôi. Giải lao để hút thuốc bên ngoài -- Tôi không hút. Một tác dụng lý thú của việc tôi đi ngủ. Đây là ở ngoài trại săn trên Bắc Băng Dương. Biểu đồ tôi đang trỏ vào được thiết kế để gợi nhớ đến một biểu đồ nhịp tim, cho thấy những khoảnh khắc hưng phấn vì adrenaline. Đây là băng bắt đầu đông lại. Rào tuyết họ dựng nên. Và tôi sẽ cho các bạn thấy khả năng rút ra những 'câu chuyện ngầm'. Đây là các nhân vật. Họ là những người trong 'Cuộc săn cá voi', và hai con cá bị bắt ở dưới này. Và chúng ta có thể làm gì tùy theo ý muốn, chẳng hạn, lấy ra câu chuyện về Rony, trong đó có máu và cá voi và các công cụ, diễn ra ở Bắc Băng Dương, tại trại Ahkivgaq, với nhịp tim ở mức nhanh. Và giờ ta gọt dũa toàn bộ câu chuyện xuống chỉ còn 29 bức ảnh kỳ diệu, và khi đó ta có thể nhập vào câu chuyện từ vị trí này. Ở đây bạn có thể thấy Rony đang xẻ con cá voi. Những con cá voi này khoảng 12,2 m, nặng hơn 40 tấn. Và chúng cung cấp thực phẩm cho toàn bộ tộc gần như cả năm. Dịch lên một chút, đây là Rony với xác con cá. Họ không dùng cưa hay gì cả, chỉ có các lưỡi dao thôi, phương pháp này hiệu quả đến không ngờ. Đây là những người kéo dây mở cái xác ra. Đây là muktuk, mỡ cá voi, xếp đây để chia cho bộ lạc. Răng của nó. Tiếp tục. Tôi sắp trình bày một điều rất mới. Nó chưa hẳn là một dự án. Mới ngày hôm qua, tôi bay tới đây từ Singapore, trước đó tôi dành 2 tuần ở Bhutan, một quốc gia nhỏ trên Himalaya nằm giữa Tây Tạng và Ấn Độ. Tôi thực hiện một dự án về sự hạnh phúc ở đó, phỏng vấn một số đông những người dân địa phương. Bhutan đã rất táo bạo khi chính phủ của họ đưa ra phần lớn những quyết định quan trọng dựa trên tổng hạnh phúc quốc gia thay vì tổng sản phẩm quốc nội, và họ đã thực hiện việc này từ những năm 70. Điều này tạo nên một hệ thống giá trị hoàn toàn khác. Một nền văn hóa phi vật chất đến lạ thường, người dân ở đó không giàu có nhưng họ vô cùng hạnh phúc. Tôi đã đi nhiều nơi và nói chuyện với mọi người về một số ý tưởng thế này. Tôi đã làm một số việc. Tôi hỏi họ một vài câu hỏi, chụp một số bộ ảnh, phỏng vấn họ có thu âm và chụp lại ảnh. Tôi sẽ bắt đầu bằng cách bảo họ cho điểm sự hạnh phúc của mình từ một đến mười, một việc về bản chất là vô lý. Và khi họ trả lời, tôi sẽ cho bơm ngần ấy quả bóng bay và đưa cho họ cầm. Những người rất hạnh phúc cầm 10 quả, và những người rất buồn cầm 1 quả. Nhưng bạn biết đấy, kể cả việc cầm một quả bóng bay cũng khá là vui. (Tiếng cười) Và khi đó tôi sẽ hỏi một số câu như ngày hạnh phúc nhất trong cuộc đời họ, điều gì khiến họ hạnh phúc. Cuối cùng, tôi sẽ bảo họ ước một điều. Và khi họ ước, tôi sẽ viết điều ước đó lên một quả bóng bay và chụp ảnh họ cầm quả bóng. Tôi sẽ cho các bạn xem một số đoạn ngắn từ những cuộc phỏng vấn tôi thực hiện, một số người tôi đã nói chuyện cùng. Đây là một cậu học sinh 11 tuổi. Cậu bé đang chơi cảnh sát và kẻ cướp với bạn, chạy quanh phố, tất cả đều cầm súng nhưa. Ước mơ của em là được làm cảnh sát. Cậu bé đã bắt đầu chuẩn bị từ rất sớm. Đây là bàn tay của cậu. Tôi chụp ảnh cả hai bàn tay, và tôi nghĩ bạn có thể hiểu khá nhiều về một người bằng cách xem bàn tay họ. Tôi chụp chân dung mỗi người, và bảo họ làm mặt cười. Một học sinh 17 tuổi. Cô ấy ước sinh ra được làm con trai. Cô ấy cho rằng phụ nữ phải trải qua rất nhiều khó khăn ở Bhutan, sẽ dễ dàng hơn nếu bạn là nam giới. Một chủ hiệu điện thoại di động 28 tuổi. Nếu các bạn biết Paro trông thế nào, bạn sẽ thấy thật kỳ diệu khi có một hiệu điện thoại ở đây. Anh ấy muốn giúp đỡ những người nghèo. Một nông dân 53 tuổi. Bà ấy đang tuốt lúa, và đống lúa mì ở đằng sau bà ta đã mất một tuần để làm. Bà muốn gắn bó với nghề nông đến hết đời. Bạn có thể thấy cách những bàn tay kể chuyện ở đây. Bà ấy đang đeo một chiếc nhẫn bạn có khắc chữ 'tình yêu', tìm được trên đường đi đâu đó. Một công nhân 16 tuổi. Anh bạn này đang dùng búa phá đá dưới nắng nóng, nhưng anh ta chỉ muốn sống cuộc đời của một nông dân. Một tu sĩ 21 tuổi. Một người rất hạnh phúc. Anh ấy muốn sống thọ trong tu viện. Anh ta có một nhúm lông mọc ra từ nốt rồi bên trái mặt mà tôi được bảo là rất may mắn. Anh ấy hơi ngại phải làm mặt cười. Một học sinh 16 tuổi. Cô ấy muốn trở thành một phụ nữ độc lập. Tôi hỏi thêm về điều đó, cô ấy nói cô không muốn cưới chồng, theo cô ấy, phụ nữ khi đã lập gia đình ở Bhutan thì cơ hội sống độc lập sẽ biến mất, thế nên cô ấy không hứng thú gì. Một người lái xe tải 24 tuổi. Có những cái xe tải Ấn Độ khổng lồ bị lật trên các tuyến đường một chiều với hai làn xe, rơi từ độ cao 900 m ngay sát lề đường, và anh ta đang lái một trong những chiếc như thế. Tất cả những gì anh ấy muốn là được sống một cuộc sống thoải mái như mọi người. Một người quét đường 24 tuổi. Tôi gặp cô ấy khi cô ta đang nghỉ ăn trưa. Cô ấy đốt một đống lửa giữ ấm ngay bên đường. Điều ước của cô ấy là cưới được ai đó có xe hơi. Cô ấy muốn một sự đổi khác cho cuộc sống. Cô ấy ở trong một trạm công nhân ngay cạnh đường, và mong muốn những điều khác với hiện tại. Một nông dân lưu động 81 tuổi. Tôi gặp ông ấy bên đường, và thật ra ông ấy không có nhà. Ông ta đi từ trang trại này tới trang trại khác tìm việc, và cố được ngủ ở bất cứ trang trại nào mình đã giúp việc. Ông ấy ước được đi cùng tôi, như thế ông ấy sẽ có một nơi để sống. Ông ấy rút từ trong áo ra một con dao và khua loạn lên khi tôi bảo ông làm mặt cười. Không có ý hại ai cả. Một cậu nhóc 10 tuổi. Em muốn đến trường và học đọc, nhưng bố mẹ không đủ tiền. Cậu bé đang ăn kẹo đường màu cam và cứ liên tục nhúng tay vào đó, có quá nhiều nước bọt trên tay nên một lớp bột màu cam đã bắt đầu dính vào lòng bàn tay của cậu bé. (Tiếng cười) Một công nhân làm đường 37 tuổi. Một vấn đề chính trị nhạy cảm ở Bhutan là việc sử dụng lao động giá rẻ mà họ nhập khẩu từ Ấn Độ về để xây dựng đường sá, và cho họ về nhà khi đã xây xong. Những người này thuộc một nhóm công nhân đang trộn nhựa đường bên đường cao tốc buổi sáng. Anh ấy ước kiếm được tiền và mở một cửa hàng. Một nông dân 75 tuổi. Bà đang bán cam bên lề đường. Khi tôi hỏi về điều ước, bà ấy nói, "Anh biết đấy, có thể tôi sẽ sống, có thể tôi sẽ chết, nhưng tôi không có điều ước nào cả." Bà ta đang nhai trầu, qua nhiều năm răng đã ngả màu rất đỏ. Cuối cùng, đây là một ni cô 26 tuổi tôi có dịp nói chuyện cùng. Điều ước của cô là được hành hương đến Tây Tạng. Tôi hỏi cô ấy định sống ở tu viện bao lâu, cô ấy nói, "À, tất nhiên là không phải cả đời, nhưng kế hoạch của tôi là sống ở đây đến năm 30 tuổi, sau đó sẽ đi ở ẩn." Tôi hỏi là "Ý cô là như một cái hang à?" Và cô ấy trả lời "Đúng rồi, như là một cái hang." Tôi hỏi "Chà, cô định sống trong hang bao lâu?" Cô ấy nói "À, anh biết đấy, tôi nghĩ là tôi cũng muốn sống cả đời trong hang." Tôi nghĩ điều này thật tuyệt vời. Ý tôi là, cô ấy nói một cách -- với tiếng Anh tuyệt vời, và sự hài hước tuyệt vời, và tiếng cười tuyệt vời -- cách nói đó làm cô ấy giống như bất kỳ người nào tôi có thể gặp phải trên đường phố New York, hay Vermont quê tôi. Nhưng cô ấy đã sống trong một nữ tu viện 7 năm. Tôi hỏi cô ấy một chút nữa về cái hang và cô ấy định làm gì khi tới đó. Sẽ làm gì nếu cô ấy tìm được chân lý chỉ sau một năm, cô ấy sẽ làm gì trong 35 năm tiếp theo của cuộc đời? Và đây là những gì cô ấy nói. c Tôi nghĩ tôi sẽ ở 35 năm, có thể thế -- có thể tôi sẽ chết. Jonathan Harris: Có thể cô sẽ chết? Người phụ nữ: Vâng. JH: Mười năm? Người phụ nữ: Vâng, đúng rồi. JH: Mười năm, một khoảng thời gian dài đấy. Người phụ nữ: Vâng, có thể không phải mười năm, có thể tối sẽ chết trong một năm hay gần như thế. JH: Cô có hy vọng thế không? Người phụ nữ: À, vì anh biết đấy, đây không phải là vĩnh viễn. JH: Vâng, nhưng - vâng, được rồi. Cô có hy vọng -- cô muốn sống trong hang 40 năm, hay sống 1 năm hơn? Người phụ nữ: Nhưng tôi muốn sống 40 năm hơn là 50 năm. JH: 40 hơn là 50? Phải rồi. Người phụ nữ: Vâng. Lúc đó tôi sẽ lên thiên đàng. JH: Thế thì, chúc cô may măn. Người phụ nữ: Cảm ơn anh. JH: Chúc cho mọi điều giống như cô hy vọng. Cảm ơn cô lần nữa, cảm ơn rất nhiều. Người phụ nữ: Không có gì. JH: Bạn thấy đó. Cô ấy hy vọng mính sẽ chết khi 40 tuổi. Cuộc sống như vậy là đủ cho cô ấy. Cuối cùng, rất nhanh chóng, tôi đem tất cả những quả bóng điều ước - có 117 cuộc phỏng vấn, 117 ước muốn -- đến Dochula, một đỉnh núi cao 3140m ở Bhutan, một trong những nơi linh thiêng nhất ở Bhutan. Trên đó có hàng ngàn lá cờ cầu nguyện mà người ta treo lên trong nhiều năm. Chúng tôi bơm lại bóng, buộc vào dây và treo lên cùng với những lá cờ. Hôm nay chúng vẫn đang bay trên đó. Vậy thì nếu có ai trong số các bạn muốn đi du lịch Bhutan trong tương lai gần, các bạn có thể lên xem. Đây là vài hình ảnh. Chúng tôi đọc một câu kinh Phật cầu cho tất cả những điều ước này trở thành hiện thực. Các bạn có thể thấy một số quả quen thuộc từ đây. "Làm ra tiền và mở cửa hiệu" là của người công nhân làm đường Ấn Độ. Cảm ơn rất nhiều. (Vỗ tay)