So I'm going to talk today about collecting stories in some unconventional ways. This is a picture of me from a very awkward stage in my life. You might enjoy the awkwardly tight, cut-off pajama bottoms with balloons. Anyway, it was a time when I was mainly interested in collecting imaginary stories. So this is a picture of me holding one of the first watercolor paintings I ever made. And recently I've been much more interested in collecting stories from reality -- so, real stories. And specifically, I'm interested in collecting my own stories, stories from the Internet, and then recently, stories from life, which is kind of a new area of work that I've been doing recently. So I'll be talking about each of those today. So, first of all, my own stories. These are two of my sketchbooks. I have many of these books, and I've been keeping them for about the last eight or nine years. They accompany me wherever I go in my life, and I fill them with all sorts of things, records of my lived experience: so watercolor paintings, drawings of what I see, dead flowers, dead insects, pasted ticket stubs, rusting coins, business cards, writings. And in these books, you can find these short, little glimpses of moments and experiences and people that I meet. And, you know, after keeping these books for a number of years, I started to become very interested in collecting not only my own personal artifacts, but also the artifacts of other people. So, I started collecting found objects. This is a photograph I found lying in a gutter in New York City about 10 years ago. On the front, you can see the tattered black-and-white photo of a woman's face, and on the back it says, "To Judy, the girl with the Bill Bailey voice. Have fun in whatever you do." And I really loved this idea of the partial glimpse into somebody's life. As opposed to knowing the whole story, just knowing a little bit of the story, and then letting your own mind fill in the rest. And that idea of a partial glimpse is something that will come back in a lot of the work I'll be showing later today. So, around this time I was studying computer science at Princeton University, and I noticed that it was suddenly possible to collect these sorts of personal artifacts, not just from street corners, but also from the Internet. And that suddenly, people, en masse, were leaving scores and scores of digital footprints online that told stories of their private lives. Blog posts, photographs, thoughts, feelings, opinions, all of these things were being expressed by people online, and leaving behind trails. So, I started to write computer programs that study very, very large sets of these online footprints. One such project is about a year and a half old. It's called "We Feel Fine." This is a project that scans the world's newly posted blog entries every two or three minutes, searching for occurrences of the phrases "I feel" and "I am feeling." And when it finds one of those phrases, it grabs the full sentence up to the period and also tries to identify demographic information about the author. So, their gender, their age, their geographic location and what the weather conditions were like when they wrote that sentence. It collects about 20,000 such sentences a day and it's been running for about a year and a half, having collected over 10 and a half million feelings now. This is, then, how they're presented. These dots here represent some of the English-speaking world's feelings from the last few hours, each dot being a single sentence stated by a single blogger. And the color of each dot corresponds to the type of feeling inside, so the bright ones are happy, and the dark ones are sad. And the diameter of each dot corresponds to the length of the sentence inside. So the small ones are short, and the bigger ones are longer. "I feel fine with the body I'm in, there'll be no easy excuse for why I still feel uncomfortable being close to my boyfriend," from a twenty-two-year-old in Japan. "I got this on some trading locally, but really don't feel like screwing with wiring and crap." Also, some of the feelings contain photographs in the blog posts. And when that happens, these montage compositions are automatically created, which consist of the sentence and images being combined. And any of these can be opened up to reveal the sentence inside. "I feel good." "I feel rough now, and I probably gained 100,000 pounds, but it was worth it." "I love how they were able to preserve most in everything that makes you feel close to nature -- butterflies, man-made forests, limestone caves and hey, even a huge python." So the next movement is called mobs. This provides a slightly more statistical look at things. This is showing the world's most common feelings overall right now, dominated by better, then bad, then good, then guilty, and so on. Weather causes the feelings to assume the physical traits of the weather they represent. So the sunny ones swirl around, the cloudy ones float along, the rainy ones fall down, and the snowy ones flutter to the ground. You can also stop a raindrop and open the feeling inside. Finally, location causes the feelings to move to their spots on a world map, giving you a sense of their geographic distribution. So I'll show you now some of my favorite montages from "We Feel Fine." These are the images that are automatically constructed. "I feel like I'm diagonally parked in a parallel universe." (Laughter) "I've kissed numerous other boys and it hasn't felt good, the kisses felt messy and wrong, but kissing Lucas feels beautiful and almost spiritual." "I can feel my cancer grow." "I feel pretty." "I feel skinny, but I'm not." "I'm 23, and a recovering meth and heroin addict, and feel absolutely blessed to still be alive." "I can't wait to see them racing for the first time at Daytona next month, because I feel the need for speed." (Laughter) "I feel sassy." "I feel so sexy in this new wig." As you can see, "We Feel Fine" collects very, very small-scale personal stories. Sometimes, stories as short as two or three words. So, really even challenging the notion of what can be considered a story. And recently, I've become interested in diving much more deeply into a single story. And that's led me to doing some work with the physical world, not with the Internet, and only using the Internet at the very last moment, as a presentation medium. So these are some newer projects that actually aren't even launched publicly yet. The first such one is called "The Whale Hunt." Last May, I spent nine days living up in Barrow, Alaska, the northernmost settlement in the United States, with a family of Inupiat Eskimos, documenting their annual spring whale hunt. This is the whaling camp here, we're about six miles from shore, camping on five and a half feet of thick, frozen pack ice. And that water that you see there is the open lead, and through that lead, bowhead whales migrate north each springtime. And the Eskimo community basically camps out on the edge of the ice here, waits for a whale to come close enough to attack. And when it does, it throws a harpoon at it, and then hauls the whale up under the ice, and cuts it up. And that would provide the community's food supply for a long time. So I went up there, and I lived with these guys out in their whaling camp here, and photographed the entire experience, beginning with the taxi ride to Newark airport in New York, and ending with the butchering of the second whale, seven and a half days later. I photographed that entire experience at five-minute intervals. So every five minutes, I took a photograph. When I was awake, with the camera around my neck. When I was sleeping, with a tripod and a timer. And then in moments of high adrenaline, like when something exciting was happening, I would up that photographic frequency to as many as 37 photographs in five minutes. So what this created was a photographic heartbeat that sped up and slowed down, more or less matching the changing pace of my own heartbeat. That was the first concept here. The second concept was to use this experience to think about the fundamental components of any story. What are the things that make up a story? So, stories have characters. Stories have concepts. Stories take place in a certain area. They have contexts. They have colors. What do they look like? They have time. When did it take place? Dates -- when did it occur? And in the case of the whale hunt, also this idea of an excitement level. The thing about stories, though, in most of the existing mediums that we're accustomed to -- things like novels, radio, photographs, movies, even lectures like this one -- we're very accustomed to this idea of the narrator or the camera position, some kind of omniscient, external body through whose eyes you see the story. We're very used to this. But if you think about real life, it's not like that at all. I mean, in real life, things are much more nuanced and complex, and there's all of these overlapping stories intersecting and touching each other. And so I thought it would be interesting to build a framework to surface those types of stories. So, in the case of "The Whale Hunt," how could we extract something like the story of Simeon and Crawford, involving the concepts of wildlife, tools and blood, taking place on the Arctic Ocean, dominated by the color red, happening around 10 a.m. on May 3, with an excitement level of high? So, how to extract this order of narrative from this larger story? I built a web interface for viewing "The Whale Hunt" that attempts to do just this. So these are all 3,214 pictures taken up there. This is my studio in Brooklyn. This is the Arctic Ocean, and the butchering of the second whale, seven days later. You can start to see some of the story here, told by color. So this red strip signifies the color of the wallpaper in the basement apartment where I was staying. And things go white as we move out onto the Arctic Ocean. Introduction of red down here, when whales are being cut up. You can see a timeline, showing you the exciting moments throughout the story. These are organized chronologically. Wheel provides a slightly more playful version of the same, so these are also all the photographs organized chronologically. And any of these can be clicked, and then the narrative is entered at that position. So here I am sleeping on the airplane heading up to Alaska. That's "Moby Dick." This is the food we ate. This is in the Patkotak's family living room in their house in Barrow. The boxed wine they served us. Cigarette break outside -- I don't smoke. This is a really exciting sequence of me sleeping. This is out at whale camp, on the Arctic Ocean. This graph that I'm clicking down here is meant to be reminiscent of a medical heartbeat graph, showing the exciting moments of adrenaline. This is the ice starting to freeze over. The snow fence they built. And so what I'll show you now is the ability to pull out sub-stories. So, here you see the cast. These are all of the people in "The Whale Hunt" and the two whales that were killed down here. And we could do something as arbitrary as, say, extract the story of Rony, involving the concepts of blood and whales and tools, taking place on the Arctic Ocean, at Ahkivgaq camp, with the heartbeat level of fast. And now we've whittled down that whole story to just 29 matching photographs, and then we can enter the narrative at that position. And you can see Rony cutting up the whale here. These whales are about 40 feet long, and weighing over 40 tons. And they provide the food source for the community for much of the year. Skipping ahead a bit more here, this is Rony on the whale carcass. They use no chainsaws or anything; it's entirely just blades, and an incredibly efficient process. This is the guys on the rope, pulling open the carcass. This is the muktuk, or the blubber, all lined up for community distribution. It's baleen. Moving on. So what I'm going to tell you about next is a very new thing. It's not even a project yet. So, just yesterday, I flew in here from Singapore, and before that, I was spending two weeks in Bhutan, the small Himalayan kingdom nestled between Tibet and India. And I was doing a project there about happiness, interviewing a lot of local people. So Bhutan has this really wacky thing where they base most of their high-level governmental decisions around the concept of gross national happiness instead of gross domestic product, and they've been doing this since the '70s. And it leads to just a completely different value system. It's an incredibly non-materialistic culture, where people don't have a lot, but they're incredibly happy. So I went around and I talked to people about some of these ideas. So, I did a number of things. I asked people a number of set questions, and took a number of set photographs, and interviewed them with audio, and also took pictures. I would start by asking people to rate their happiness between one and 10, which is kind of inherently absurd. And then when they answered, I would inflate that number of balloons and give them that number of balloons to hold. So, you have some really happy person holding 10 balloons, and some really sad soul holding one balloon. But you know, even holding one balloon is like, kind of happy. (Laughter) And then I would ask them a number of questions like what was the happiest day in their life, what makes them happy. And then finally, I would ask them to make a wish. And when they made a wish, I would write their wish onto one of the balloons and take a picture of them holding it. So I'm going to show you now just a few brief snippets of some of the interviews that I did, some of the people I spoke with. This is an 11-year-old student. He was playing cops and robbers with his friends, running around town, and they all had plastic toy guns. His wish was to become a police officer. He was getting started early. Those were his hands. I took pictures of everybody's hands, because I think you can often tell a lot about somebody from how their hands look. I took a portrait of everybody, and asked everybody to make a funny face. A 17-year-old student. Her wish was to have been born a boy. She thinks that women have a pretty tough go of things in Bhutan, and it's a lot easier if you're a boy. A 28-year-old cell phone shop owner. If you knew what Paro looked like, you'd understand how amazing it is that there's a cell phone shop there. He wanted to help poor people. A 53-year-old farmer. She was chaffing wheat, and that pile of wheat behind her had taken her about a week to make. She wanted to keep farming until she dies. You can really start to see the stories told by the hands here. She was wearing this silver ring that had the word "love" engraved on it, and she'd found it in the road somewhere. A 16-year-old quarry worker. This guy was breaking rocks with a hammer in the hot sunlight, but he just wanted to spend his life as a farmer. A 21-year-old monk. He was very happy. He wanted to live a long life at the monastery. He had this amazing series of hairs growing out of a mole on the left side of his face, which I'm told is very good luck. He was kind of too shy to make a funny face. A 16-year-old student. She wanted to become an independent woman. I asked her about that, and she said she meant that she doesn't want to be married, because, in her opinion, when you get married in Bhutan as a woman, your chances to live an independent life kind of end, and so she had no interest in that. A 24-year-old truck driver. There are these terrifyingly huge Indian trucks that come careening around one-lane roads with two-lane traffic, with 3,000-foot drop-offs right next to the road, and he was driving one of these trucks. But all he wanted was to just live a comfortable life, like other people. A 24-year-old road sweeper. I caught her on her lunch break. She'd built a little fire to keep warm, right next to the road. Her wish was to marry someone with a car. She wanted a change in her life. She lives in a little worker's camp right next to the road, and she wanted a different lot on things. An 81-year-old itinerant farmer. I saw this guy on the side of the road, and he actually doesn't have a home. He travels from farm to farm each day trying to find work, and then he tries to sleep at whatever farm he gets work at. So his wish was to come with me, so that he had somewhere to live. He had this amazing knife that he pulled out of his gho and started brandishing when I asked him to make a funny face. It was all good-natured. A 10-year-old. He wanted to join a school and learn to read, but his parents didn't have enough money to send him to school. He was eating this orange, sugary candy that he kept dipping his fingers into, and since there was so much saliva on his hands, this orange paste started to form on his palms. (Laughter) A 37-year-old road worker. One of the more touchy political subjects in Bhutan is the use of Indian cheap labor that they import from India to build the roads, and then they send these people home once the roads are built. So these guys were in a worker's gang mixing up asphalt one morning on the side of the highway. His wish was to make some money and open a store. A 75-year-old farmer. She was selling oranges on the side of the road. I asked her about her wish, and she said, "You know, maybe I'll live, maybe I'll die, but I don't have a wish." She was chewing betel nut, which caused her teeth over the years to turn very red. Finally, this is a 26-year-old nun I spoke to. Her wish was to make a pilgrimage to Tibet. I asked her how long she planned to live in the nunnery and she said, "Well, you know, of course, it's impermanent, but my plan is to live here until I'm 30, and then enter a hermitage." And I said, "You mean, like a cave?" And she said, "Yeah, like a cave." And I said, "Wow, and how long will you live in the cave?" And she said, "Well, you know, I think I'd kind of like to live my whole life in the cave." I just thought that was amazing. I mean, she spoke in a way -- with amazing English, and amazing humor, and amazing laughter -- that made her seem like somebody I could have bumped into on the streets of New York, or in Vermont, where I'm from. But here she had been living in a nunnery for the last seven years. I asked her a little bit more about the cave and what she planned would happen once she went there, you know. What if she saw the truth after just one year, what would she do for the next 35 years in her life? And this is what she said. Woman: I think I'm going to stay for 35. Maybe -- maybe I'll die. Jonathan Harris: Maybe you'll die? Woman: Yes. JH: 10 years? Woman: Yes, yes. JH: 10 years, that's a long time. Woman: Yes, not maybe one, 10 years, maybe I can die within one year, or something like that. JH: Are you hoping to? Woman: Ah, because you know, it's impermanent. JH: Yeah, but -- yeah, OK. Do you hope -- would you prefer to live in the cave for 40 years, or to live for one year? Woman: But I prefer for maybe 40 to 50. JH: 40 to 50? Yeah. Woman: Yes. From then, I'm going to the heaven. JH: Well, I wish you the best of luck with it. Woman: Thank you. JH: I hope it's everything that you hope it will be. So thank you again, so much. Woman: You're most welcome. JH: So if you caught that, she said she hoped to die when she was around 40. That was enough life for her. So, the last thing we did, very quickly, is I took all those wish balloons -- there were 117 interviews, 117 wishes -- and I brought them up to a place called Dochula, which is a mountain pass in Bhutan, at 10,300 feet, one of the more sacred places in Bhutan. And up there, there are thousands of prayer flags that people have spread out over the years. And we re-inflated all of the balloons, put them up on a string, and hung them up there among the prayer flags. And they're actually still flying up there today. So if any of you have any Bhutan travel plans in the near future, you can go check these out. Here are some images from that. We said a Buddhist prayer so that all these wishes could come true. You can start to see some familiar balloons here. "To make some money and to open a store" was the Indian road worker. Thanks very much. (Applause)
Astăzi voi vorbi despre colecţionarea poveştilor în moduri neconvenţionale. Aceasta este o poză cu mine dintr-o etapă foarte ciudată a vieţii mele. S-ar putea să vă placă pijamaua stânjenitor de strâmtă şi de scurtă, cu model cu baloane. În orice caz, pe atunci eram interesat în principal să colecţionez poveşti imaginare. Aşadar, aceasta este o poză cu mine ţinând una dintre primele acuarele pe care le-am făcut. De curând, sunt mult mai interesat să colecţionez poveşti desprinse din realitate - aşadar, poveşti adevărate. Şi sunt interesat mai ales să colecţionez propriile poveşti, poveşti de pe internet şi, recent, poveşti din viaţă, un nou domeniu de cercetări pe care le-am întreprins de curând. Astăzi vă voi vorbi despre fiecare dintre acestea. În primul rând, propriile mele poveşti. Acestea sunt două dintre carnetele mele de schiţe. Am multe asemenea caiete şi le am de vreo opt sau nouă ani. Mă însoţesc peste tot şi le umplu cu tot felul de lucruri, mărturii ale evenimentelor prin care-am trecut. Desene în acuarelă, schiţe a ceea ce văd, flori presate, insecte moarte, bilete lipite, monede ruginite, cărţi de vizită, însemnări. Şi în aceste caiete puteţi întrevedea momente şi trăiri şi oameni pe care i-am cunoscut. După ce am ţinut aceste caiete vreme de mai mulţi ani, am început să devin foarte interesat să colecţionez nu doar amintirile mele personale, ci şi pe cele ale altor oameni. Aşa că am colecţionat obiecte găsite. Aceasta este o fotografie pe care am găsit-o într-un canal din New York acum vreo zece ani. Pe faţă puteţi vedea fotografia alb-negru degradată a chipului unei femei, iar pe verso scrie: "Lui Judy, fata cu o voce ca a lui Bill Bailey, Distrează-te orice ai face." Şi mi-a plăcut mult această idee de a arunca o privire în viaţa cuiva, spre deosebire de a cunoaşte întreaga poveste; a şti doar un fragment al acesteia şi a-ţi lăsa mintea să completeze restul. Iar această idee a unei priviri parţiale o să reapară în multe dintre lucrările pe care vi le voi arăta astăzi. Pe atunci urmam cursurile facultăţii de calculatoare la Universitatea Princeton şi am observat că, deodată, era posibil să colecţionez acest gen de amintiri personale nu doar de la colţuri de stradă, ci şi de pe Internet. Şi că, dintr-odată, oamenii lăsau în urmă semne ale amprentelor digitale online care spuneau poveşti despre vieţile lor particulare. Însemnări pe bloguri, fotografii, gânduri, sentimente, păreri, toate aceste lucruri erau exprimate online şi lăsau urme. Am început să scriu programe de calculator care cercetează seturi foarte mari ale acestor amprente online. Un asemenea proiect are deja un an şi jumătate vechime. Se cheamă "Ne simţim bine". E un proiect care examinează cele mai recente însemnări pe blog la fiecare două sau trei minute, căutând anume cuvintele "Eu simt" şi "Eu mă simt". Şi, când găseşte una dintre aceste variante, preia întreaga propoziţie până la punct şi încearcă să identifice şi datele demografice ale autorului acesteia. Aşadar: sexul, vârsta, localizarea geografică, cum era vremea atunci când a scris respectiva propoziţie. Adună circa 20.000 de asemenea propoziţii pe zi şi face asta de un an şi jumătate, însumând până acum peste zece milioane şi jumătate de sentimente. Aşa sunt ele prezentate. Aceste puncte reprezintă o parte din sentimentele celor din ţările vorbitoare de limbă engleză din ultimele câteva ore. Fiecare punct reprezintă o propoziţie spusă de un anumit blogger. Culoarea fiecărui punct corespunde tipului de sentiment exprimat: cele deschise la culoare sunt vesele, cele întunecate sunt triste. Diametrul fiecărui punct corespunde lungimii propoziţiei cuprinse. Cele mici sunt scurte, cele mari sunt mai lungi. "Mă simt bine cu corpul pe care îl am, n-am nicio scuză ca să mă simt în continuare jenată în apropierea iubitului meu", spune o fată de douăzeci şi doi de ani din Japonia. "Am luat asta de la un târg de pe-aici, dar nu simt cine ştie ce imbold să umblu la fire şi alte rahaturi." Unele sentimente conţin şi fotografii în însemnarea respectivă de pe bloguri şi, când se întâmplă asta, se creează automat aceste compoziţii-montaj, şi anume combinarea imaginilor cu propoziţia. Oricare dintre acestea poate fi deschisă pentru a da la iveală propoziţia. "Mă simt bine." "Mă simt necioplită şi m-am îngrăşat probabil cu vreo 50 de tone, dar a meritat." "Îmi place la nebunie cum au reuşit să păstreze tot ce te face să te simţi aproape de natură - fluturi, păduri plantate de om, peşteri de calcar şi chiar un piton uriaş." Următoarea mişcare se numeşte mulţimi. Oferă o abordare ceva mai statistică a lucrurilor. Acesta înfăţişează cele mai des întâlnite sentimente per total în acest moment, dominate de mai bine, apoi de rău, apoi de bine, apoi de vinovăţie etc. Vremea face ca sentimentele să-şi însuşească trăsăturile fizice ale vremii pe care le reprezintă. Aşadar cele însorite fac piruete, cele înnorate plutesc, cele ploioase cad, iar cele înzăpezite fâlfâie spre pământ. Poţi să opreşti o picătură din cădere şi să deschizi sentimentul pe care-l conţine. În cele din urmă, amplasarea face ca sentimentele să se plaseze pe o hartă a lumii, permiţându-vă să vă faceţi o idee despre distribuţia lor geografică. O să vă arăt acum unele dintre colajele mele preferate din "Ne simţim bine". Acestea sunt imaginile construite automat. "Mă simt de parcă aş fi parcat diagonal într-un univers paralel." (Râsete) "Am sărutat nenumăraţi alţi băieţi şi nu m-am simţit bine, săruturile au fost neplăcute şi aiurea, dar când îl sărut pe Lucas simt că e frumos şi aproape spiritual." "Simt cum îmi creşte cancerul." "Mă simt frumoasă." "Mă simt slabă, dar nu sunt." "Am douăzeci şi trei de ani şi am fost dependentă de heroină şi de metamfetamine şi mă simt binecuvântată că sunt încă în viaţă." "Abia aştept să-i văd concurând pentru prima oară la Daytona luna viitoare, căci simt nevoia de viteză." (Râsete) "Mă simt elegantă." "Mă simt foarte sexy cu peruca asta nouă." După cum vedeţi, "Ne simţim bine" adună laolaltă poveşti personale la scară foarte, foarte mică. Uneori poveştile au doar două-trei cuvinte. Ba chiar pun sub semnul întrebării ce poate şi ce nu poate fi o poveste. De curând, am devenit interesat în a mă adânci într-o singură poveste. Iar asta m-a dus la a lucra cu lumea reală, nu cu Internetul, şi să folosesc Internetul doar în ultimă fază, ca mediu de prezentare. Iată nişte proiecte mai noi care nici nu au fost deocamdată lansate în mod public. Primul se numeşte "Vânătoarea de balene". În mai anul trecut am petrecut nouă zile în Barrow, Alaska, cea mai nordică aşezare din Statele Unite, împreună cu o familie de eschimoşi inupiat, documentându-le vânătoarea anuală de primăvară a balenelor. Aceasta este tabăra ridicată în acest scop, cam la zece kilometri de ţărm, pe o pătură de gheaţă groasă de doi metri. Iar apa pe care o vedeţi acolo este canalul care străbate gheaţa, iar prin el balenele de Groenlanda migrează spre nord în fiecare pvimăvară. Comunitatea de eschimoşi îşi ridică practic taberele pe marginea bancului de gheaţă, aşteaptă ca o balenă să se apropie suficient ca să o poată ataca şi, atunci când o face, lansează spre ea un harpon, apoi ridică balena şi o tranşează. Asta va asigura hrana comunităţii pentru o lungă perioadă de timp. Aşadar, m-am dus acolo şi am trăit laolaltă cu aceşti oameni în tabăra lor de vânare a balenelor şi am fotografiat întregul eveniment, începând cu drumul cu taxiul până la aeroportul Newark din New York şi terminând cu măcelărirea celei de-a doua balene, şapte zile şi jumătate mai târziu. Am fotografiat întreaga experienţă la interval de cinci minute. Aşadar, am făcut câte o fotografie la fiecare cinci minute. Când eram treaz, cu aparatul foto atârnat de gât; când dormeam, cu un trepied şi un declanşator automat. În momentele în care-mi creştea adrenalina, atunci când se întâmpla ceva foarte interesant, creşteam această frecvenţă fotografică până la treizeci şi şapte de fotografii făcute în cinci minute. Aşa a rezultat un ritm fotografic care creştea sau scădea aproximativ în concordanţă cu pulsul schimbător al inimii mele. Acesta a fost primul concept. Cel de-al doilea a fost să folosesc această experienţă pentru a mă gândi la ingredientele de bază ale oricărei poveşti. Din ce este formată o poveste? Poveştile au personaje. Poveştile au idei. Poveştile se petrec într-un anume loc. Au contexte. Au culori. Cum arată? Au timp. Când a avut loc? Date. Când s-a petrecut? Şi, în cazul vânătorii de balene, au şi ideea de nivel de emoţie. Totuşi, în cazul poveştilor, suntem obişnuiţi ca în majoritatea mediilor - cum ar fi romane, radio, fotografii, filme, chiar şi conferinţe precum aceasta -- să existe un narator sau o anumită poziţionare a camerei de filmat. Un fel de corp exterior atotștiutor prin ochii căruia vezi întreaga poveste. Suntem foarte obişnuiţi cu aşa ceva. Dar, dacă vă gândiţi la viaţa reală, nu e deloc aşa. În viaţa reală, lucrurile sunt mult mai nuanţate şi mai complexe şi există tot felul de poveşti care se suprapun, se intersectează şi se ating. Aşa că am considerat că ar fi interesant să construiesc un cadru pentru a aduce la suprafaţă asemenea poveşti. În cazul "Vânătorii de balene", cum am putea extrage ceva asemănător poveştii lui Simeon şi Crawford, implicând noţiunile de sălbăticie, unelte şi sânge, care să aibă loc în Oceanul Arctic, dominat de culoarea roşie şi petrecându-se în jurul orei 10 dimineaţa, pe trei mai, cu un nivel emoţional ridicat? Cum să extragem acest aranjament narativ din această poveste mai extinsă? Am construit o interfaţă web pentru a viziona "Vânătoarea de balene" care încearcă să facă acest lucru. Acestea sunt toate cele 3214 poze pe care le-am făcut acolo. Acesta este studioul meu din Brooklyn. Acesta este Oceanul Arctic şi măcelărirea celei de-a doua balene, şapte zile mai târziu. Puteţi vedea o parte de poveste, spusă în culori. Această fâşie roşie reprezintă culoarea tapetului din apartamentul din subsol în care stăteam. Pe măsură ce înaintăm spre Oceanul Arctic, lucrurile devin albe. Apariţia roşului aici e momentul în care sunt tranşate balenele. Puteţi observa o axă a timpului care vă arată momentele emoţionante de pe parcursul poveştii. Sunt organizate cronologic. Roata asigură o versiune ceva mai jucăuşă, aşadar acestea sunt, de asemenea, toate fotografiile, aranjate în ordine cronologică. Toate pot fi accesate şi povestea începe din acel punct. Iată-mă dormind în avionul spre Alaska. Aceea e cartea Moby Dick. Asta e ce mâncam. Aceasta e făcută în sufrageria familiei Patkotak, în casa lor din Barrow. Vinul îmbuteliat pe care ni l-au oferit. Pauza de ţigară de afară - nu fumez. Un foarte interesant episod cu mine dormind. La tabăra pentru vânătoarea de balene, pe Oceanul Arctic. Acest grafic pe care tot apăs ar trebui să semene cu un EKG, arătând momentele de maximă intensitate, de creştere a adrenalinei. Iată gheaţa începând să se formeze. Zidul de zăpadă pe care l-au construit. Acum o să vă arăt capacitatea de a extrage sub-poveşti. Aici vedeţi echipa - toţi oamenii din "Vânătoarea de balene" şi cele două balene care au fost omorâte acolo. Am putea face ceva arbitrar, cum ar fi să extragem povestea lui Rony, implicând conceptele de sânge, de balene şi de unelte şi având loc pe Oceanul Arctic, în tabăra Ahkivgaq, cu ritmul cardiac ridicat. Acum am redus această întreagă poveste la doar douăzeci şi nouă de fotografii magice şi putem pătrunde în poveste la acel punct. Îl puteţi vedea pe Rony tranşând balena. Aceste balene au cam 12 metri lungime şi cântăresc peste patruzeci de tone. Ele asigură hrana întregii comunităţi în cea mai mare parte a anului. Derulând puţin înainte, iată-l pe Rony pe carcasa balenei. Nu folosesc drujbe sau ceva de acest gen, ci doar lame; și un procedeu foarte eficient. Iată-i pe băieţi trăgând de frânghie, deschizând carcasa. Acestea sunt pielea şi grăsimea balenei, pregătite să fie împărţite comunităţii. Fanoanele. Mai departe. Acum vă voi povesti despre ceva foarte nou. Nici măcar nu e un proiect. Ieri am zburat încoace din Singapore şi, înainte de asta, am petrecut două săptămâni în Bhutan, micul regat din Himalaya, aflat între Tibet şi India. Desfăşuram acolo un proiect despre fericire, intervievând mulţi localnici. În Bhutan există chestia asta complet nebunească: hotărârile guvernamentale de nivel înalt se bazează pe conceptul de fericire naţională brută, nu pe cel de produs intern brut şi procedează astfel încă din anii '70. Iar asta duce la un sistem de valori complet diferit. E o cultură incredibil de nematerialistă, unde oamenii nu au multe, dar sunt teribil de fericiţi. Aşa că am mers şi-am vorbit cu oamenii de acolo despre unele dintre aceste idei. Am făcut mai multe lucruri. Le-am pus anume întrebări şi am făcut un anume număr de fotografii şi i-am intervievat înregistrându-i audio şi am făcut şi fotografii. La început, îi rugam să spună cât de fericiţi sunt pe o scară de la unu la zece, ceea ce e în sine cam absurd. Apoi, când răspundeau, umflam acel număr de baloane şi le dădeam să le ţină. Aşadar, nişte oameni foarte fericiţi ţineau zece baloane, iar câte unul trist ţinea un balon. Dar chiar şi a ţine un singur balon e, într-un fel, destul de fericit. (Râsete) Apoi le puneam anumite întrebări, cum ar fi: Care a fost cea mai fericită zi din viaţa lor, ce-i face fericiţi. Şi, în cele din urmă, îi rugam să-şi pună o dorinţă. Când făceau asta, le scriam dorinţa pe unul dintre baloane şi îi fotografiam ţinând balonul. O să vă arăt acum doar câteva fragmente din unele interviuri, câţiva oameni cu care am vorbit. Acesta este un elev de unsprezece ani. Se juca de-a hoţii şi vardiştii cu prietenii săi, alergând prin oraş, şi aveau cu toţii pistoale de jucărie. Îşi dorea să se facă poliţist. Începuse din vreme. Acestea sunt mâinile lui. Am fotografiat mâinile tuturor, deoarece cred că poţi spune multe despre cineva în funcţie de cum arată mâinile lui. I-am fotografiat pe toţi şi i-am rugat să se strâmbe. O elevă de şaptesprezece ani. Dorinţa ei era să se fi născut băiat. Crede că femeile au o viaţă grea în Bhutan şi că e mult mai uşor dacă eşti băiat. Un proprietar de magazin de telefoane mobile care avea douăzeci şi opt de ani. Dacă aţi şti cum arată Paro, aţi înţelege cât de uimitor e faptul că acolo există un astfel de magazin. Voia să-i ajute pe cei săraci. Un fermier de cincizeci şi trei de ani. Separa grâul de neghină şi adunase mormanul de grâu din spatele ei într-o săptămână. Voia să lucreze în agricultură până la moarte. Puteţi vedea ce poveşti spun mâinile acestea. Purta un inel de argint pe care era gravat cuvântul "iubire" şi pe care-l găsise pe undeva pe drum. Un muncitor la cariera de piatră care avea şaisprezece ani. Acest băiat spărgea pietre cu un baros în arşiţa zilei, dar îşi dorea doar să fie agricultor. Un călugăr de douăzeci şi unu de ani. Era foarte fericit. Voia să ducă o viaţă lungă la mănăstire. Dintr-o aluniţă de pe partea stângă a feţei îi creşteau nişte fire uimitoare de păr despre care mi s-a spus că aduc noroc. Era prea timid ca să se strâmbe. O elevă de şaisprezece ani. Voia să devină o femeie independentă. Am întrebat-o ce înseamnă asta şi a răspuns că nu vrea să se mărite, deoarece, după părerea ei, când te măriţi în Bhutan, şansele de a duce o viaţă independentă dispar, aşa că nu era deloc interesată de asta. Un şofer de camion de douăzeci şi patru de ani. Astea sunt nişte camioane indiene absolut uriaşe, care se înclină puternic pe drumurile cu o singură bandă, dar cu trafic în ambele sensuri, cu prăpăstii adânci de un kilometru chiar lângă marginea drumului, iar el conducea unul dintre aceste camioane. Tot ce îşi dorea era să ducă o viaţă comodă, asemenea altor oameni. O măturătoare de douăzeci şi patru de ani. Am prins-o în pauza de prânz. Făcuse un mic foc lângă drum, ca să-i ţină de cald. Îşi dorea să se mărite cu un bărbat care are maşină. Voia o schimbare în viaţa ei. Trăieşte într-o mică tabără de muncitori chiar lângă drum şi îşi dorea o altă soartă. Un agricultor călător de optzeci şi unu de ani. L-am văzut pe marginea drumului şi nu are casă. Călătoreşte de la o fermă la alta în fiecare zi, încercând să găsească de lucru şi apoi încearcă să doarmă la ferma la care munceşte. Aşa că dorinţa lui a fost să vină cu mine, ca să aibă unde locui. Avea un cuţit uimitor, pe care l-a scos din teacă şi a început să-l fluture când l-am rugat să se strâmbe. Avea cele mai bune intenţii. Un băiat de zece ani. Voia să meargă la o şcoală şi să înveţe să citească, dar părinţii lui n-aveau suficienţi bani ca să-l trimită la şcoală. Mânca din bomboana asta portocalie în care-şi tot băga degetele şi, cum avea multă salivă pe mâini, în palme a început să i se formeze o pastă portocalie. (Râsete) Un lucrător la drumuri de treizeci şi şapte de ani. Unul dintre subiectele politice sensibile în Bhutan este folosirea forţei de muncă ieftine din India pe care o aduc de acolo ca să construiască drumuri şi apoi îi trimit acasă pe aceşti oameni odată ce drumurile sunt gata. Aşadar, aceşti bărbaţi erau într-un grup de muncitori, amestecând asfaltul într-o dimineaţă, pe marginea drumului. El îşi dorea să câştige nişte bani şi să-şi deschidă un magazin. O fermieră de şaptezeci şi cinci de ani. Vindea portocale pe marginea drumului. Am întrebat-o ce-şi doreşte şi mi-a răspuns: "Ştii ceva, poate voi trăi, poate voi muri, dar nu-mi doresc nimic." Mesteca nuci de betel, care, de-a lungul timpului, îi făcuseră dinţii foarte roşii. În cele din urmă, aceasta este o călugăriţă de douăzeci şi şase de ani cu care am vorbit. Ea îşi dorea să meargă în pelerinaj în Tibet. Am întrebat-o cât timp avea de gând să stea în mănăstire şi a răspuns: "Desigur, nu e pentru totdeauna, dar plănuiesc să stau aici până la treizeci de ani şi apoi să merg în sihăstrie." Am întrebat: "Adică într-o peşteră?" şi ea a răspuns: "Da, într-un fel de peşteră." "Uau, şi cât timp o să stai în peşteră?" Ea a răspuns: "Păi, ştii, cred că mi-ar plăcea să-mi petrec întreaga viaţă în peşteră." Mi s-a părut uluitor. Vorbea într-un fel -- într-o engleză uimitoare, cu mult umor şi râzând extraordinar -- care o făcea să pară cineva peste care aş fi putut da pe străzile din New York sau din Vermont, de unde mă trag. Dar acolo locuise într-o mănăstire vreme de şapte ani. Am întrebat-o mai multe despre peşteră şi despre ce credea că se va întâmpla odată ce se va retrage acolo. Dacă găsea adevărul după doar un an, ce va face în următorii 35 de ani? Şi iată ce mi-a zis. Femeia: Cred că voi rămâne 35 de ani -- poate voi muri. Jonathan Harris: Poate vei muri? Femeia: Da. JH: Zece ani? Femeia: Da, da. JH: Zece ani e mult. Femeia: Da, poate nu un an, zece ani, poate voi muri într-un an sau aşa ceva. JH: Aşa speri? Femeia: Da, pentru că, ştii, e trecător. JH: Da, dar - da, OK. Speri - ai prefera să trăieşti în peşteră vreme de patruzeci de ani sau să trăieşti un an? Femeia: Prefer între patruzeci şi cincizeci de ani. JH: Între patruzeci şi cincizeci? Mda. Femeia: Da. Atunci mă voi duce în rai. JH: Ei bine, îţi urez mult noroc. Femeia: Mulţumesc. JH: Sper că va fi tot ceea ce îţi doreşti să fie. Îţi mulţumesc foarte mult. Femeia: Cu mare plăcere. JH: Dacă aţi fost atenţi, a zis că speră să moară când va avea în jur de patruzeci de ani. Că va trăi suficient. Ultimul lucru pe care l-am făcut, foarte rapid, a fost să iau toate baloanele cu dorinţe - au fost 117 interviuri, 117 dorinţe - şi să le duc într-un loc numit Dochula, o trecătoare din Bhutan aflată la o altitudine de 3140 de metri, unul dintre cele mai sfinte locuri din Bhutan. Acolo sunt mii de steaguri de rugăciune pe care oamenii le-au înşirat pe parcursul anilor. Am reumflat toate baloanele, le-am înşirat pe o sfoară şi le-am agăţat acolo, printre steagurile de rugăciune. Şi mai fâlfâie acolo şi în ziua de azi. Aşa că dacă vreunul dintre voi plănuieşte să viziteze Bhutanul în viitorul apropiat, puteţi să mergeţi să le vedeţi. Iată nişte fotografii de acolo. Am rostit o rugăciune budistă pentru ca toate aceste dorinţe să se împlinească. Puteţi vedea unele dintre baloanele cunoscute. "Să câştig nişte bani şi să-mi deschid un magazin" era cel al lucrătorului la drumuri indian. Vă mulţumesc foarte mult. (Aplauze)