Takže dnes budu mluvit o sbírání příběhů netradičními způsoby. Tady jsem na fotce z velmi zahanbující fáze mého života. Můžete si užít pohled na trapně těsné kalhoty od pyžama s balónky. Nicméně byl to čas, kdy jsem se velmi zajímal o sběr snových příběhů. A proto na této fotce držím jednu z mých prvních akvarelových maleb vůbec. V poslední době mě mnohem více zajímají příběhy z reality. Skutečné příběhy. Především mých vlastních, z internetu a nyní ze života, tak trochu druh práce, které se v současnosti věnuji. Dnes povím něco málo o všech. Takže nejprve – mé vlastní příběhy. Tady jsou dva z mých skicáků. Mám jich mnoho a vedu si je posledních 8 – 9 let. Provází mne všude a plním je všemi možnými stopami skutečných zážitků. Akvarelové malby, kresby toho co jsem viděl, mrtvé květy, hmyz, prošlé jízdenky, reznoucí mince, vizitky, poznámky. A v těchto knihách můžete najít záblesky okamžiků zkušeností a lidí, které jsem poznal. Když jsem si vedl takové knihy pár let, začal jsem se zajímat nejen o mé vlastní artefakty, ale i artefakty jiných. Začal jsem sbírat, co jsem našel. Tuto fotografii jsem našel ležet ve škarpě v New Yorku asi před 10 lety. Zpředu je poničená černobílá fotografie ženského obličeje, a z rubu je napsáno: „Pro Judy, dívku s hlasem Bill Baileyho. Ať se ti pořád daří.“ Zamiloval jsem si představu drobného záblesku vstupu života jiného člověka oproti tomu znát celý příběh; znát jen kousek příběhu a nechat fantazii dokreslit zbytek. A myšlenka kousku něčeho, co se objeví ve spoustě další práce, vám ukážu později. Přibližně v této době jsem studoval počítačovou vědu na Princetonu a všiml jsem si, že bylo zničehonic možné sesbírat takovéto osobní artefakty nejen z ulic, ale i z internetu. A z ničeho nic začali lidé nechávat mnoho a mnoho digitálních stop vyprávějících jejich osobní příběh online. Blogy, fotografie, myšlenky, pocity, názory – to vše vyjádřeno lidmi online a ponecháno nechávajíc stopy. Začal jsem psát prográmky, které studovaly velmi velmi velké skupiny těchto online stop. Jeden takový projekt je asi 1,5 roku starý. Jmenuje se „Je nám fajn.“ Tento projekt skenuje nejnovější texty blogů na celém světě každé dvě nebo tři minuty a hledá fráze „cítím se“ „cítím“ nebo „mám pocit“. A když je najde, vezme celou větu až do konce a také se snaží podchytit demografickou informaci o autorovi. Pohlaví, věk, lokalitu a jaké bylo počasí, když větu psali. Sesbírá cca 20 000 vět denně a běží již asi rok a půl. Dosud sesbíral přes deset a půl milionu pocitů. A takto jsou pak prezentovány. Tyto tečky označují některé z anglicky psaných pocitů za posledních pár hodin. Každá tečka je jedna věta napsaná jedním bloggerem. Barva každé tečky koresponduje s typem pocitu, který vyjadřuje takže ty jasné jsou šťastné a tmavé jsou smutné. Velikost tečky koresponduje s délkou věty uvnitř. Malé jsou tedy krátké a větší jsou delší. „Cítím se dobře ve svém těle, nebude snadné vysvětlit, proč se stále cítím nepohodlně poblíž mého přítele.“ od 22leté z Japonska. „Tohle jsem dostal z místního obchodu, ale nemám pocit že by to byl šmejd.“ Některé pocity obsahují i fotografie z blogů. Pokud ano, automaticky vznikne takováto montáž z kombinace věty i obrázku. A kterákoliv se může otevřít a ukázat větu uvnitř. „Je mi dobře.“ „Cítím se těžko a přibrala jsem snad tunu, ale stálo to za to.“ „Zbožňuju, jak dokázali zachovat tolik z toho, co vás dostává blíž přírodě – motýly, lidmi vytvořené lesy, vápencové jeskyně a dokonce i obrovskou krajtu.“ Dalšímu pohybu říkám davy. Ty poskytují trochu více statistického pohledu. Tady vidíte nejvíce převažující pocit v tuto chvíli online zastoupené lepším, špatným, dobrým, vinným a tak dále. Počasí utvářející pocity vyjadřuje i reálný pohyb počasí, které reprezentuje. Slunné víří, zatažené plují o samotě, deštivé prší přímo dolů a sněžné se snášejí volně k zemi. Můžete si chytit dešťovou kapku a otevřít pocit v ní. Na konec lokalita určuje kam pocity směřují na mapě světa, čímž ukazují geografické rozložení. Ukážu vám několik z mých oblíbených montáží z „Je nám fajn.“ Montáže vznikly automaticky. „Mám pocit, jako bych parkoval napříč paralelními světy.“ (Smích) „Už jsem se líbala s mnoha kluky a nebylo to nic moc, bylo to zmatené a špatné, ale líbání s Lukášem je krásné, téměř spirituální.“ „Cítím svou rakovinu růst.“ „Cítím se krásná.“ „Cítím se hubeně, ale není to tak.“ „Je mi dvacet tři, odvykám od heroinu a metadonu a cítím požehnání, že jsem zůstala naživu.“ „Nemůžu se dočkat až je uvidím poprvé závodit na Daytoně příští měsíc, nemůžu se dočkat té rychlosti.“ (Smích) „Cítim se drze.“ „V té paruce se cítím fakt sexy.“ „Je nám fajn“ je viditelný sběr velmi, velmi krátkých osobních příběhů. Někdy ne delších než dvě tři slova. Někdy až na hranici toho, co lze považovat za příběh. Nyní mne začal zajímat mnohem hlubší ponor do jediného příběhu. Což mne dovedlo více k práci ve fyzickém světě, bez internetu, který využívám až v poslední fází, jako platformu pro sdílení. Toto je několik novějších projektů, které nebyly ještě ani publikovány. První z nich se jmenuje „Lov na velrybu.“ Poslední květen jsem žil devět dní v Barrow na Aljašce, nejsevernější osadě Spojených států s rodinou inupiatských eskymáků, dokumentujíc tradiční jarní lov na velrybu. Tady je vidět velrybí tábor, přibližně šest mil od pobřeží, kempující na pět a půl metru tlustém kusu ledu. Voda, kterou vidíte, je cesta, kterou každé jaro migrují velryby grónské na sever. A komunita eskymáků v podstatě kempuje na tomto kusu ledu, kde čeká, až se velryba bude pohybovat tak blízko, aby mohli zaútočit. Vrhnou na ni harpuny, a pak ji vytáhnou na led, kde ji naporcují. Takový lov zajistí komunitě stravu na dlouhé období. A tak jsem se tam vydal a žil s těmito lidmi v jejich kempu a fotografoval celý zážitek počínající jízdou taxíkem na letiště v newyorském Newarku a končící poražením druhé velryby o sedm a půl dne později. Celou událost jsem fotografoval v pětiminutovém intervalu. Takže každých pět minut jsem udělal jednu fotografii. Když jsem byl vzhůru – s kamerou na krku, ve spánku s časovačem. V okamžicích zvedajících adrenalin, když se dělo něco úžasného, jsem zvýšil frekvenci focení až na třicet sedm fotek za pět minut. Tím vznikl jakýsi fotografický srdeční rytmus, který se zrychloval nebo zpomaloval více méně jako rytmus mého vlastního srdce. To byl můj první koncept. Druhý záměr byl využít tuto zkušenost jako základnu pro úvahu o základních dílech jakéhokoliv příběhu. Z čeho vzniká příběh? Příběhy obsahují charakter, koncepty. Odehrávají se v určitém prostředí. Mají kontext. Mají barvy. Jak vypadají? Mají čas. Kdy se to stalo? Data, kdy se objevily? U lovu velryb se tato úvaha posouvá na fascinující úroveň. Na příbězích u většiny existujících médií je zajímavé, jak jsou podřízeny – u románů, rádia, fotografií, filmů, dokonce přednášek jako je tahle – se hodně přizpůsobujeme představě vypravěče nebo pozici fotoaparátu. Něco jako vševědoucí vnější tělo, jehož očima vidíme ten příběh. Jsme na to zvyklí. Ale v reálném životě to tak není. Chci říct, že v reálném životě je mnohem víc drobností a komplexností a mnoho vzájemně se prolínajících příběhů dotýkajících se jeden druhého. Řekl jsem si, že by bylo zajímavé vybudovat rámec pro takový typ příběhů. U „Lovu na velrybu“ jsme hledali způsob jak například můžeme extrahovat příběh „Simeona a Crawforda“ zahrnující akcepty divokého života, nástroje a krev u Arktického oceánu, dominující červenou barvou, kolem desáté ráno třetího května s vysokým stupněm napětí? Jak to všechno dostat z takto rozsáhlého příběhu? Připravil jsem tedy webové rozhraní pro zobrazení „Lovu na velrybu“ s tímto záměrem. Všech 3 214 fotek je zde. Toto je mé studio v Brooklynu. Toto je Arktický oceán, a porcování druhé velryby o sedm dní později. Můžete začít prohlížet příběh podle barvy. Červený pruh zobrazuje barvu tapety sklepního bytu, kde jsem pobýval. Vše pomalu bělá s mým přesunem k Antarktickému oceánu. Červená barva začíná indikovat porcování velryb. Máme tu časovou osu zobrazující nejsilnější momenty celého příběhu. Jsou řazené chronologicky. Kolečko nabídne o něco hravější verzi téhož a také zde je vše seřazeno chronologicky. Kdekoliv můžete kliknout a vstoupit do příběhu z dané pozice. Tady spím v letadle na cestě na Aljašku. To je Moby Dick. Naše jídlo. Obývací pokoj Patkotakovy rodiny v jejich domě v Barrow. Krabicové víno, kterým nás hostili. Pauza na cigaretu – jsem nekuřák. Unášející sekvence zachycující můj spánek. Toto je velrybí tábor na Arktickém oceánu. Graf, na který klikám, má symbolizovat linku srdečního rytmu ukazující nejsilnější adrenalinové momenty. Tady začíná zamrzat led. Sněhové oplocení, které vystavili. Teď vám ukážu možnost výběru příběhu z příběhu. Tady máme osoby a obsazení „Lovu na velrybu“ a zde dvě ulovené velryby. A my můžeme říct, například: vyber příběh Ronyho s prvky krve, velryb, nástrojů v Antarktiku v táboře Ahkivaq s vysokou frekvencí srdečního rytmu. A máme před sebou výřez celého příběhu ve dvaceti devíti kouzelných fotkách a můžeme vstoupit do příběhu z tohoto místa. A vidíte Ronyho porcujícího velrybu. Tyto velryby jsou asi 12 metrů dlouhé a váží přes čtyřicet tun. A poskytnou zdroj potravy pro komunitu po převážnou část roku. Skočím teď trochu dopředu – to je Rony na těle velryby. Neužívají žádné motorové pily, jen čepele, v tomto neuvěřitelně efektivním procesu. Tady táhnou hoši za lano, otevírajíc tělo. Toto je muktuk, čili rybí tuk, připravený k dělbě v rámci komunity. Tady velrybí kostice. Nyní bych vám rád pověděl o úplně nové věci. Ještě to není ani projekt. Včera jsem přiletěl ze Singapuru a předtím jsem strávil dva týdny v Bhútánu, malém himalájském království mezi Tibetem a Indií. Pracoval jsem tam na projektu o štěstí. Mluvil jsem s mnoha místními lidmi. Takže Bhútán má tenhle bláznivý koncept, kterému vláda podřizuje většinu klíčových rozhodnutí podle myšlenky hrubého národního štěstí namísto hrubého domácího produktu již od 70. let 20. století. Což vede k zcela odlišnému systému hodnot. Je to nesmírně nematerialistická kultura, kde lidé mnoho nemají, a přesto jsou nesmírně šťastní. A tak jsem se vydal promluvit s těmi lidmi o těchto úvahách. Dělal jsem několik kroků. Zeptal jsem se jich na sadu otázek, udělal několik sad fotek, a rozhovor na mikrofon. Nejdříve jsem lidi požádal o poněkud absurdní věc: zhodnocení pocitu štěstí na škále jedna až deset. Když odpověděli, nafoukl jsem právě tolik balónků, které jsem jim dal podržet. Takže jsme měli někoho s deseti balónky a pak někoho velmi smutného s jedním. I když i ten, který drží jen jeden balónek, je docela šťastný. (Smích) Poté jsem se zeptal na několik otázek jako Jaký byl jejich nejšťastnější den v životě, co je činí šťastnými, a nakonec jsem je požádal, aby si něco přáli. A když to řekli, napsal jsem to přání na jeden z těch balónků a s tím balónkem jsem je vyfotil. Ukážu vám několik úryvků z rozhovorů, které jsem udělal s lidmi, se kterými jsem mluvil. Jedenáctiletý student. Hraje si na zloděje a poldy s přáteli, běhají po městě s umělohmotnými zbraněmi. Přál by si stát se policistou. Začal brzy. Toto jsou jeho ruce. Vyfotil jsem ruce všech, protože si myslím, že podle rukou můžete o člověku hodně říct. Každého jsem vyfotil a požádal je, aby udělali směšný obličej. Sedmnáctiletá studentka. Jejím přáním bylo narodit se jako kluk. Myslí si, že život pro ženy v Bhútánu je dost těžký a mnohem snazší pro kluky. Osmadvacetiletý prodavač mobilních telefonů. Pokud byste věděli, jak vypadá Paro, chápali byste, jak je úžasné, že je tam obchod s mobily. Chtěl pomáhat chudým. Třiapadesátiletá farmářka. Mlátila obilí a ten kopec obilí za ní jí vzal asi týden života. Chtěla by farmařit až do smrti. Dlaně o vás řeknou opravdu hodně. Nosila tento prsten s vrytým nápisem „láska“, který našla někde na cestě. Šestnáctiletý pracovník v lomu. Tenhle kluk rozbíjí kameny kladivem pod palbou slunce, a přitom si přál jen žít jako farmář. Jednadvacetiletý mnich. Byl dost spokojený. Chtěl žít dlouhý život v klášteře. Tyto neuvěřitelné vousy mu rostly ze znaménka na levé tváři, což je prý velmi šťastné znamení. Byl příliš stydlivý na to, zašklebit se do kamery. Šestnáctiletá studentka. Chtěla by se stát nezávislou ženou. Zeptal jsem se jí na podrobnosti a ona řekla, že se nechce vdávat, protože podle jejího názoru v Bhútánu ženy, které se vdají, ztratí šanci žít nezávisle, a proto o to nemá žádný zájem. Čtyřiadvacetiletý řidič kamionu. Měli tyto děsivě velké indické náklaďáky pohybující se jednosměrnými cestami ve dvousměrném provozu s téměř kilometr hlubokým srázem vedle. Řídil jeden z těchto náklaďáků. Jediné, co si přál, bylo žít pohodlný život jako ostatní. Dvacetičtyřletá metařka. Chytil jsem ji při obědové pauze. Založila si malý oheň, aby udržela teplo u cesty. Její přání bylo vdát se za někoho s autem. Chtěla změnu v životě. Žije v malém kempu pro dělníky hned vedle cesty a chtěla by jinak mnohé. Jedenaosmdesátiletý potulný farmář. Zahlédl jsem jej vedle cesty a on opravdu nemá domov. Cestuje den za dnem od farmy k farmě a hledá si práci a snaží se přespat tam, kde ji najde. Jeho přáním bylo jít se mnou, takže by měl kde žít. Měl tenhle úžasný nůž, který vytáhl ze svého oděvu gho a začal se ohánět, když jsem jej požádal, aby se zašklebil. V dobrém, samozřejmě. Desetiletý. Chtěl začít chodit do školy a naučit se číst, ale na to rodiče neměli dost peněz. Mlsal to oranžové lízátko, kterým si mazal prsty, a jak měl zasliněné ruce, začala se mu na nich dělat pomerančová pasta. (Smích) Sedmatřicetiletý cestář. Jedno z nejcitlivějších politických témat Bhútánu je levná indická pracovní síla, kterou importují na stavbu silnic a potom, co je postaví, je zas posílají domů. Tihle chlapi byli v pracovním gangu, jednoho rána mísili asfalt vedle silnice. Jeho přáním bylo vydělat si peníze a otevřít obchod. Sedmdesátipětiletá farmářka. Prodávala pomeranče vedle cesty. Zeptal jsem se na její přání a ona řekla: „Víte, možná budu žít, možná zemřu, ale nebudu mít přání.“ Žvýkala betlenut, ořech, který způsobil červenou barvu jejích zubů. Nakonec je tu tato šestadvacetiletá jeptiška. Jejím přáním bylo vykonat pouť do Tibetu. Zeptal jsem se, jak dlouho chce žít v klášteře, a ona řekla, „Víte, jistěže to není na trvalo, ale mým cílem je zde žít do třiceti a pak se vydat do pustevny.“ Řekl jsem: „Myslíte jako do jeskyně?“ A ona: „Ano, jako do jeskyně.“ Řekl jsem: „Wow, a jak dlouho tam budete žít?“ Povídá: „Víte, myslím, že by se mi líbilo tam žít celý život.“ Řekl jsem si, jak je to úžasné. Víte, mluvila tak - měla skvělou angličtinu, byla vtipná, úžasně se smála – působila jako někdo, koho můžete potkat v ulicích New Yorku nebo Vermontu, odkud pocházím. Ale ona žila posledních sedm let tady v klášteře. Zeptal jsem se jí na něco víc o té jeskyni a co očekávala, že se stane, až tam dojde. Co kdyby po pouhém roce poznala nejvyšší pravdu, co by dělala zbývajících 35 let života? Odpověděla takto: Žena: Myslím, že tu zůstanu tak do 35, možná – možná že zemřu. JH: Možná že zemřete? Žena: Ano. JH: Deset let? Žena: Ano, ano. JH: Deset let, to je hodně času. Žena: Ano, možná ani ne rok, deset let, možná zemřu během roku nebo přibližně tak nějak. JH: Doufáte v to? Žena: Á, no protože, to víte, nic není trvalé. JH: Ano, ale – ano. OK. Doufáte – preferovala byste žít v jeskyni 40 let nebo jeden rok? Žena: Preferovala bych 40–50. JH: 40–50? Hm. Žena: Ano. A potom do nebe. JH: V tom případě vám přeju mnoho štěstí. Žena: Děkuji. JH: Doufám, že to bude přesně, co očekáváte. Moc děkuji ještě jednou. Žena: Nemáte vůbec za co. JH: Pokud jste to zachytili – řekla, že doufá ve smrt ve věku kolem 40 let. A to jí stačí. Poslední věc, kterou jsme udělali, jen v rychlosti, vzali jsme všechny ty balónky ze 117 rozhovorů, 117 přání – a vzali je na místo zvané Dochula, horu v Bhútánu ve výši asi tří tisíc metrů, jedno z nejsvatějších bhútánských míst. Vlají tam tisíce modlitebních vlajek, které tam po léta lidé přinášeli. A připojili jsme tyto balónky zavěšené na provázku, mezi všechny ostatní modlitební vlaječky. A vlají tam dodnes. Plánujete-li v blízké budoucnosti cestu do Bhútánu, můžete se na ně přijít podívat. Mám tu z toho pár obrázků. Odříkali jsme buddhistickou modlitbu, aby se všechna přání splnila. Některá z přání vám budou známá. „Vydělat trochu peněz a otevřít si obchod,“ přání indického silničního dělníka. Děkuji. (Potlesk)
So I'm going to talk today about collecting stories in some unconventional ways. This is a picture of me from a very awkward stage in my life. You might enjoy the awkwardly tight, cut-off pajama bottoms with balloons. Anyway, it was a time when I was mainly interested in collecting imaginary stories. So this is a picture of me holding one of the first watercolor paintings I ever made. And recently I've been much more interested in collecting stories from reality -- so, real stories. And specifically, I'm interested in collecting my own stories, stories from the Internet, and then recently, stories from life, which is kind of a new area of work that I've been doing recently. So I'll be talking about each of those today. So, first of all, my own stories. These are two of my sketchbooks. I have many of these books, and I've been keeping them for about the last eight or nine years. They accompany me wherever I go in my life, and I fill them with all sorts of things, records of my lived experience: so watercolor paintings, drawings of what I see, dead flowers, dead insects, pasted ticket stubs, rusting coins, business cards, writings. And in these books, you can find these short, little glimpses of moments and experiences and people that I meet. And, you know, after keeping these books for a number of years, I started to become very interested in collecting not only my own personal artifacts, but also the artifacts of other people. So, I started collecting found objects. This is a photograph I found lying in a gutter in New York City about 10 years ago. On the front, you can see the tattered black-and-white photo of a woman's face, and on the back it says, "To Judy, the girl with the Bill Bailey voice. Have fun in whatever you do." And I really loved this idea of the partial glimpse into somebody's life. As opposed to knowing the whole story, just knowing a little bit of the story, and then letting your own mind fill in the rest. And that idea of a partial glimpse is something that will come back in a lot of the work I'll be showing later today. So, around this time I was studying computer science at Princeton University, and I noticed that it was suddenly possible to collect these sorts of personal artifacts, not just from street corners, but also from the Internet. And that suddenly, people, en masse, were leaving scores and scores of digital footprints online that told stories of their private lives. Blog posts, photographs, thoughts, feelings, opinions, all of these things were being expressed by people online, and leaving behind trails. So, I started to write computer programs that study very, very large sets of these online footprints. One such project is about a year and a half old. It's called "We Feel Fine." This is a project that scans the world's newly posted blog entries every two or three minutes, searching for occurrences of the phrases "I feel" and "I am feeling." And when it finds one of those phrases, it grabs the full sentence up to the period and also tries to identify demographic information about the author. So, their gender, their age, their geographic location and what the weather conditions were like when they wrote that sentence. It collects about 20,000 such sentences a day and it's been running for about a year and a half, having collected over 10 and a half million feelings now. This is, then, how they're presented. These dots here represent some of the English-speaking world's feelings from the last few hours, each dot being a single sentence stated by a single blogger. And the color of each dot corresponds to the type of feeling inside, so the bright ones are happy, and the dark ones are sad. And the diameter of each dot corresponds to the length of the sentence inside. So the small ones are short, and the bigger ones are longer. "I feel fine with the body I'm in, there'll be no easy excuse for why I still feel uncomfortable being close to my boyfriend," from a twenty-two-year-old in Japan. "I got this on some trading locally, but really don't feel like screwing with wiring and crap." Also, some of the feelings contain photographs in the blog posts. And when that happens, these montage compositions are automatically created, which consist of the sentence and images being combined. And any of these can be opened up to reveal the sentence inside. "I feel good." "I feel rough now, and I probably gained 100,000 pounds, but it was worth it." "I love how they were able to preserve most in everything that makes you feel close to nature -- butterflies, man-made forests, limestone caves and hey, even a huge python." So the next movement is called mobs. This provides a slightly more statistical look at things. This is showing the world's most common feelings overall right now, dominated by better, then bad, then good, then guilty, and so on. Weather causes the feelings to assume the physical traits of the weather they represent. So the sunny ones swirl around, the cloudy ones float along, the rainy ones fall down, and the snowy ones flutter to the ground. You can also stop a raindrop and open the feeling inside. Finally, location causes the feelings to move to their spots on a world map, giving you a sense of their geographic distribution. So I'll show you now some of my favorite montages from "We Feel Fine." These are the images that are automatically constructed. "I feel like I'm diagonally parked in a parallel universe." (Laughter) "I've kissed numerous other boys and it hasn't felt good, the kisses felt messy and wrong, but kissing Lucas feels beautiful and almost spiritual." "I can feel my cancer grow." "I feel pretty." "I feel skinny, but I'm not." "I'm 23, and a recovering meth and heroin addict, and feel absolutely blessed to still be alive." "I can't wait to see them racing for the first time at Daytona next month, because I feel the need for speed." (Laughter) "I feel sassy." "I feel so sexy in this new wig." As you can see, "We Feel Fine" collects very, very small-scale personal stories. Sometimes, stories as short as two or three words. So, really even challenging the notion of what can be considered a story. And recently, I've become interested in diving much more deeply into a single story. And that's led me to doing some work with the physical world, not with the Internet, and only using the Internet at the very last moment, as a presentation medium. So these are some newer projects that actually aren't even launched publicly yet. The first such one is called "The Whale Hunt." Last May, I spent nine days living up in Barrow, Alaska, the northernmost settlement in the United States, with a family of Inupiat Eskimos, documenting their annual spring whale hunt. This is the whaling camp here, we're about six miles from shore, camping on five and a half feet of thick, frozen pack ice. And that water that you see there is the open lead, and through that lead, bowhead whales migrate north each springtime. And the Eskimo community basically camps out on the edge of the ice here, waits for a whale to come close enough to attack. And when it does, it throws a harpoon at it, and then hauls the whale up under the ice, and cuts it up. And that would provide the community's food supply for a long time. So I went up there, and I lived with these guys out in their whaling camp here, and photographed the entire experience, beginning with the taxi ride to Newark airport in New York, and ending with the butchering of the second whale, seven and a half days later. I photographed that entire experience at five-minute intervals. So every five minutes, I took a photograph. When I was awake, with the camera around my neck. When I was sleeping, with a tripod and a timer. And then in moments of high adrenaline, like when something exciting was happening, I would up that photographic frequency to as many as 37 photographs in five minutes. So what this created was a photographic heartbeat that sped up and slowed down, more or less matching the changing pace of my own heartbeat. That was the first concept here. The second concept was to use this experience to think about the fundamental components of any story. What are the things that make up a story? So, stories have characters. Stories have concepts. Stories take place in a certain area. They have contexts. They have colors. What do they look like? They have time. When did it take place? Dates -- when did it occur? And in the case of the whale hunt, also this idea of an excitement level. The thing about stories, though, in most of the existing mediums that we're accustomed to -- things like novels, radio, photographs, movies, even lectures like this one -- we're very accustomed to this idea of the narrator or the camera position, some kind of omniscient, external body through whose eyes you see the story. We're very used to this. But if you think about real life, it's not like that at all. I mean, in real life, things are much more nuanced and complex, and there's all of these overlapping stories intersecting and touching each other. And so I thought it would be interesting to build a framework to surface those types of stories. So, in the case of "The Whale Hunt," how could we extract something like the story of Simeon and Crawford, involving the concepts of wildlife, tools and blood, taking place on the Arctic Ocean, dominated by the color red, happening around 10 a.m. on May 3, with an excitement level of high? So, how to extract this order of narrative from this larger story? I built a web interface for viewing "The Whale Hunt" that attempts to do just this. So these are all 3,214 pictures taken up there. This is my studio in Brooklyn. This is the Arctic Ocean, and the butchering of the second whale, seven days later. You can start to see some of the story here, told by color. So this red strip signifies the color of the wallpaper in the basement apartment where I was staying. And things go white as we move out onto the Arctic Ocean. Introduction of red down here, when whales are being cut up. You can see a timeline, showing you the exciting moments throughout the story. These are organized chronologically. Wheel provides a slightly more playful version of the same, so these are also all the photographs organized chronologically. And any of these can be clicked, and then the narrative is entered at that position. So here I am sleeping on the airplane heading up to Alaska. That's "Moby Dick." This is the food we ate. This is in the Patkotak's family living room in their house in Barrow. The boxed wine they served us. Cigarette break outside -- I don't smoke. This is a really exciting sequence of me sleeping. This is out at whale camp, on the Arctic Ocean. This graph that I'm clicking down here is meant to be reminiscent of a medical heartbeat graph, showing the exciting moments of adrenaline. This is the ice starting to freeze over. The snow fence they built. And so what I'll show you now is the ability to pull out sub-stories. So, here you see the cast. These are all of the people in "The Whale Hunt" and the two whales that were killed down here. And we could do something as arbitrary as, say, extract the story of Rony, involving the concepts of blood and whales and tools, taking place on the Arctic Ocean, at Ahkivgaq camp, with the heartbeat level of fast. And now we've whittled down that whole story to just 29 matching photographs, and then we can enter the narrative at that position. And you can see Rony cutting up the whale here. These whales are about 40 feet long, and weighing over 40 tons. And they provide the food source for the community for much of the year. Skipping ahead a bit more here, this is Rony on the whale carcass. They use no chainsaws or anything; it's entirely just blades, and an incredibly efficient process. This is the guys on the rope, pulling open the carcass. This is the muktuk, or the blubber, all lined up for community distribution. It's baleen. Moving on. So what I'm going to tell you about next is a very new thing. It's not even a project yet. So, just yesterday, I flew in here from Singapore, and before that, I was spending two weeks in Bhutan, the small Himalayan kingdom nestled between Tibet and India. And I was doing a project there about happiness, interviewing a lot of local people. So Bhutan has this really wacky thing where they base most of their high-level governmental decisions around the concept of gross national happiness instead of gross domestic product, and they've been doing this since the '70s. And it leads to just a completely different value system. It's an incredibly non-materialistic culture, where people don't have a lot, but they're incredibly happy. So I went around and I talked to people about some of these ideas. So, I did a number of things. I asked people a number of set questions, and took a number of set photographs, and interviewed them with audio, and also took pictures. I would start by asking people to rate their happiness between one and 10, which is kind of inherently absurd. And then when they answered, I would inflate that number of balloons and give them that number of balloons to hold. So, you have some really happy person holding 10 balloons, and some really sad soul holding one balloon. But you know, even holding one balloon is like, kind of happy. (Laughter) And then I would ask them a number of questions like what was the happiest day in their life, what makes them happy. And then finally, I would ask them to make a wish. And when they made a wish, I would write their wish onto one of the balloons and take a picture of them holding it. So I'm going to show you now just a few brief snippets of some of the interviews that I did, some of the people I spoke with. This is an 11-year-old student. He was playing cops and robbers with his friends, running around town, and they all had plastic toy guns. His wish was to become a police officer. He was getting started early. Those were his hands. I took pictures of everybody's hands, because I think you can often tell a lot about somebody from how their hands look. I took a portrait of everybody, and asked everybody to make a funny face. A 17-year-old student. Her wish was to have been born a boy. She thinks that women have a pretty tough go of things in Bhutan, and it's a lot easier if you're a boy. A 28-year-old cell phone shop owner. If you knew what Paro looked like, you'd understand how amazing it is that there's a cell phone shop there. He wanted to help poor people. A 53-year-old farmer. She was chaffing wheat, and that pile of wheat behind her had taken her about a week to make. She wanted to keep farming until she dies. You can really start to see the stories told by the hands here. She was wearing this silver ring that had the word "love" engraved on it, and she'd found it in the road somewhere. A 16-year-old quarry worker. This guy was breaking rocks with a hammer in the hot sunlight, but he just wanted to spend his life as a farmer. A 21-year-old monk. He was very happy. He wanted to live a long life at the monastery. He had this amazing series of hairs growing out of a mole on the left side of his face, which I'm told is very good luck. He was kind of too shy to make a funny face. A 16-year-old student. She wanted to become an independent woman. I asked her about that, and she said she meant that she doesn't want to be married, because, in her opinion, when you get married in Bhutan as a woman, your chances to live an independent life kind of end, and so she had no interest in that. A 24-year-old truck driver. There are these terrifyingly huge Indian trucks that come careening around one-lane roads with two-lane traffic, with 3,000-foot drop-offs right next to the road, and he was driving one of these trucks. But all he wanted was to just live a comfortable life, like other people. A 24-year-old road sweeper. I caught her on her lunch break. She'd built a little fire to keep warm, right next to the road. Her wish was to marry someone with a car. She wanted a change in her life. She lives in a little worker's camp right next to the road, and she wanted a different lot on things. An 81-year-old itinerant farmer. I saw this guy on the side of the road, and he actually doesn't have a home. He travels from farm to farm each day trying to find work, and then he tries to sleep at whatever farm he gets work at. So his wish was to come with me, so that he had somewhere to live. He had this amazing knife that he pulled out of his gho and started brandishing when I asked him to make a funny face. It was all good-natured. A 10-year-old. He wanted to join a school and learn to read, but his parents didn't have enough money to send him to school. He was eating this orange, sugary candy that he kept dipping his fingers into, and since there was so much saliva on his hands, this orange paste started to form on his palms. (Laughter) A 37-year-old road worker. One of the more touchy political subjects in Bhutan is the use of Indian cheap labor that they import from India to build the roads, and then they send these people home once the roads are built. So these guys were in a worker's gang mixing up asphalt one morning on the side of the highway. His wish was to make some money and open a store. A 75-year-old farmer. She was selling oranges on the side of the road. I asked her about her wish, and she said, "You know, maybe I'll live, maybe I'll die, but I don't have a wish." She was chewing betel nut, which caused her teeth over the years to turn very red. Finally, this is a 26-year-old nun I spoke to. Her wish was to make a pilgrimage to Tibet. I asked her how long she planned to live in the nunnery and she said, "Well, you know, of course, it's impermanent, but my plan is to live here until I'm 30, and then enter a hermitage." And I said, "You mean, like a cave?" And she said, "Yeah, like a cave." And I said, "Wow, and how long will you live in the cave?" And she said, "Well, you know, I think I'd kind of like to live my whole life in the cave." I just thought that was amazing. I mean, she spoke in a way -- with amazing English, and amazing humor, and amazing laughter -- that made her seem like somebody I could have bumped into on the streets of New York, or in Vermont, where I'm from. But here she had been living in a nunnery for the last seven years. I asked her a little bit more about the cave and what she planned would happen once she went there, you know. What if she saw the truth after just one year, what would she do for the next 35 years in her life? And this is what she said. Woman: I think I'm going to stay for 35. Maybe -- maybe I'll die. Jonathan Harris: Maybe you'll die? Woman: Yes. JH: 10 years? Woman: Yes, yes. JH: 10 years, that's a long time. Woman: Yes, not maybe one, 10 years, maybe I can die within one year, or something like that. JH: Are you hoping to? Woman: Ah, because you know, it's impermanent. JH: Yeah, but -- yeah, OK. Do you hope -- would you prefer to live in the cave for 40 years, or to live for one year? Woman: But I prefer for maybe 40 to 50. JH: 40 to 50? Yeah. Woman: Yes. From then, I'm going to the heaven. JH: Well, I wish you the best of luck with it. Woman: Thank you. JH: I hope it's everything that you hope it will be. So thank you again, so much. Woman: You're most welcome. JH: So if you caught that, she said she hoped to die when she was around 40. That was enough life for her. So, the last thing we did, very quickly, is I took all those wish balloons -- there were 117 interviews, 117 wishes -- and I brought them up to a place called Dochula, which is a mountain pass in Bhutan, at 10,300 feet, one of the more sacred places in Bhutan. And up there, there are thousands of prayer flags that people have spread out over the years. And we re-inflated all of the balloons, put them up on a string, and hung them up there among the prayer flags. And they're actually still flying up there today. So if any of you have any Bhutan travel plans in the near future, you can go check these out. Here are some images from that. We said a Buddhist prayer so that all these wishes could come true. You can start to see some familiar balloons here. "To make some money and to open a store" was the Indian road worker. Thanks very much. (Applause)