Ще говоря днес за събирането на истории по нетрадиционни начини. Това е моя снимка от един неудобен етап в живота ми. Можете да се насладите на прилепналото долнище на пижама с балони. Това беше време, когато основно се интересувах от събирането на въображаеми истории. А това е моя снимка, с една от първите ми акварелни картини. Напоследък се интересувам много повече от събирането на истории от реалността -- реални истории. И по-специално се интересувам от събирането на собствените си истории, истории от интернет, и отскоро, истории от живота, което е нещо като нова област, в която работя напоследък. Така че ще говоря за всяко едно от тези неща днес. На първо място -- моите собствени истории. Това са два от моите скицници. Имам много от тях и си ги пазя от около осем или девет години. Те ме придружават където и да отида, и аз ги изпълвам с всякакви неща, записки на моя житейски опит. Акварелни картини, рисунки на това, което виждам, мъртви цветя, мъртви насекоми, залепени кочани от билети, корозирали монети, визитни картички, писания. И в тези книги можете да хвърлите кратък поглед към моментите, преживяванията и хората, които срещам. И след като поддържах тези книги в течение на няколко години, започнах да се интересувам все повече от събирането не само на мои собствени лични предмети, но и на артефакти от други хора. И така започнах събирането на намерени предмети. Това е снимка, която намерих в канавка в Ню Йорк преди около десет години. На лицевата страна можете да видите скъсана черно-бяла снимка на лицето на жена, а на гърба пише: "На Джуди, момичето с глас на Бил Бейли, Забавлявай се с всичко, което правиш. " И аз наистина обичах тази идея, да видиш част от нечий живот, вместо да знаеш цялата история; да знаеш малка част от нея и след това да оставиш собствения ти ум да запълни празните места. И тази идея за частичен поглед, се появява в много от нещата, които ще покажа по-късно днес. Някъде по това време изучавах компютърни науки в Принстънския университет, и забелязах, че внезапно беше възможно събирането на тези видове лични предмети, не само от улиците, но също така и от интернет. И, че изведнъж, хората масово започваха да оставят десетки и стотици цифрови отпечатъци онлайн, които разказваха истории от техния личен живот. Блог постове, снимки, мисли, чувства, мнения, всички те бяха изразявани от хората онлайн, оставяйки след себе си следи. Така че започнах да пиша компютърни програми, които изследват много голям набор от тези онлайн отпечатъци. Един такъв проект е на около година и половина. Нарича се "Чувстваме се чудесно". Това е проект, който сканира наскоро публикуваните блогове по света, на всеки две или три минути, търсейки фразите "Аз чувствам" и "Аз се чувствам." И когато намери една от тези фрази, взема пълното изречение до точката и се опитва да открие демографска информация за автора. Като пола, възрастта им, тяхното географско местоположение и какви са били метеорологичните условия, когато са написали това изречение. Събират се около 20 000 такива изречения на ден и проектът работи от около година и половина, като е събрал над десет и половина милиона чувства досега. Това е как те се представят след това. Тези точки тук представляват някои от чувтсвата в англо-говорящия свят от последните няколко часа. Всяка точка е едно изречение, заявено от един блогър. И цветът на всяка точка съответства на вида на чувство, така че тези ярките са щастливи, а тъмните са тъжни. И диаметърът на всяка точка съответства на дължината на изречението вътре. Така че малките са кратки, а по-големите са по-дълги. "Чувствам се добре в тялото, в което съм, няма просто извинение защо все още се чувствам неудобно, когато съм близо до моя приятел " от двадесет и две годишно момиче в Япония. "Сдобих се с това от една местна търговия, но наистина не ми харесва да се занимавам с кабели и глупости. " Също така, някои от чувствата съдържат снимки в блоговете, и когато това се случи, тези композиции-монтажи се създават автоматично, и се състоят от изречението и изображенията, които са комбинирани. И всяко от тях може да се отвори, за да разкрие изречението вътре. "Чувствам се добре." "Чувствам се тежко сега, и вероятно качих 100 000 паунда, но си заслужаваше." "Харесва ми как са били в състояние да запазят почти всичко, което те кара да се чувстваш близо до природата - пеперуди, изкуствени гори, варовикови пещери и хей, дори и огромен питон. " Следващата част се нарича тълпи. Тя дава малко по-статистически изглед на нещата. Това показва най-често срещаните чувства в света като цяло в момента, доминирани от по-добре, после лошо, след това добре, после виновен, и така нататък. Времето кара чувствата да приемат физическите черти на времето, което представляват. Така че слънчевите се въртят наоколо, облачните се носят плавно, дъждовните падат надолу, а снежните трептят до земята. Можете също да спрете една дъждовна капка и да отворите чувството вътре. И накрая, местоположението кара чувствата да се преместят до техните места на картата на света, което ви дава идея за тяхното географско разпределение. Сега ще ви покажа някои от любимите ми монтажи от "Чувстваме се добре." Това са изображения, които са автоматично създадени. "Имам чувството, че съм паркирал диагонално в паралелна вселена." (Смях) "Целувала съм много други момчета и не ми харесваше, чувствах целувките разхвърляни и погрешни, но целувките с Лукас ги чувствам красиви и почти духовни." "Мога да почувствам как ракът в мен расте." "Чувствам се красива." "Чувствам се слаба, но не съм." "Аз съм на двадесет и три, възстановяваща от пристрастяване към метамфетамин и хероин, и се чувствам абсолютно благословена да съм още жива. " "С нетърпение чакам да ги видя да се състезават за първи път в Дейтона следващия месец, защото чувствам нуждата от скорост. " (Смях) "Чувствам се дръзка." "Чувствам се толкова секси в тази нова перука." Както виждате, "Чувствам се добре" събира много на брой и малки по мащаб лични истории. Понякога кратки истории, от две или три думи. Те дори предизвикват идеята, кое може да се нарече история. А наскоро започнах да се интересувам от навлизане по-дълбоко в една-единствена история. И това ме накара да свърша доста работа във физическия свят, а не в интернет, и да използвам интернет само в последния момент, като среда за представяне. Така че това са някои по-нови проекти, които всъщност не са дори още стартирани публично. Първият се нарича "Китоловът." Миналият май прекарах девет дни в Бароу, Аляска, най-северното селище в САЩ, със семейство от ескимоси инюпиат, документирайки техния годишен пролетен китолов. Това е китолововният лагер тук, ние сме на около 6 мили (10 км.) от брега, правим къмпинг на 5,5 фута (1,7 метра) от дебела, замръзнала покривка лед. Тази вода, която виждате там, е откритият канал, и през този канал гренландските китове мигрират на север всяка пролет. И ескимоската общност лагерува на ръба на леда тук, чака някой кит да дойде достатъчно близо, за да го атакуват и когато това се случи, хвърлят харпун по него и след това издърпват кита изпод леда и го нарязват. Това ще осигури хранителни припаси за общността за дълго време. Отидох там и живях с тези хора, навън в техния китоловен лагер и снимах цялото преживяване, започвайки с таксито до летище Нюарк в Ню Йорк, и завършвайки с клането на втория кит, седем и половина дни по-късно. Фотографирах цялото преживяване на всеки пет минути. На всеки пет минути правех по една снимка. Когато бях буден, фотоапаратът беше около врата ми; когато спях, бях със статив и хронометър. И след това в моменти с висок адреналин, когато се случваше нещо вълнуващо, увеличавах честотата на фотографиране до тридесет и седем снимки за пет минути. И така, това създаде фотографско сърцебиене, което се ускоряваше и забавяше, повече или по-малко съвпадайки с променящото се темпо на собственото ми сърцебиене. Това беше първата концепция тук. Втората концепция беше да се използва този опит, за да се мисли за основните елементи на всяка история. Кои са съставните части на една история? Историите имат герои. Те имат идеи. Историите се случват на определено място. Те имат контекст. Те имат цветове. Как изглеждат? Те имат време. Кога са се случили? Дати, когато са се случили? А в случая с лова на китове, имаме и идеята за вълнуващо преживяване. Интересното при историите е, че в повечето от съществуващите медии, с които сме свикнали - романи, радио, снимки, филми, дори и лекции като тази -- ние сме много привикнали към идеята за разказвач или позицията на камерата. Нещо като всезнаещо външно лице, през чиито очи виждаме историята. Много сме свикнали с това. Но ако се замислите за реалния живот, той в никакъв случай не е такъв. В реалния живот всичко е много по-нюансирано и сложно, и съществуват припокриващи се разкази, пресичайки се и докосвайки се един с други. И така, помислих си, че ще интересно да се изгради рамка, която да изкара на повърхността този вид истории. Така че в случая на "Китоловът," как бихме могли да извлечем нещо като историята на Симеон и Крауфорд, включваща темите за дивата природа, инструменти и кръв, която се случва в Северния ледовит океан, доминирана от червения цвят, случваща се около 10 ч. на трети май, с повишено ниво на вълнение? Как да извлечем този разказ от по-голямата история? Направих уеб интерфейс за разглеждане на "Китолова", който се опитва да направи точно това. Това са всичките 3214 снимки направени там. Това е студиото ми в Бруклин. Това е Северния ледовит океан, и клането на втория кит, седем дни по-късно. Можете да започнете да виждате част от историята тук, разказана по цветове. Тази червена лента показва цвета на тапетите в мазето, където бях отседнал. И нещата побеляват, докато се придвижваме към Северния ледовит океан. Въвеждане на червено тук, когато китовете се разфасоват. Можете да видите времевата линия, показваща ви вълнуващите моменти през цялата история. Те са подредени хронологично. Колелото представя малко по-забавна версия на същото нещо, така че това също са всички снимки, организирани хронологично. И всяка от тях може да бъде натисната, и след това разказът се отваря на тази позиция. Ето ме тук, спейки в самолета, на път към Аляска. Това е Моби Дик. Това е храната, която ядохме. Това е във всекидневната на семейство Паткотак, в дома им в Бароу. Виното, което ни сервираха. Почивка за цигара навън -- аз не пуша. Това е наистина вълнуваща поредица от снимки как спя. Тук сме навън при китовия лагер, на Северния ледовит океан. Тази графика, която натискам тук долу, трябва да наподобява на медицинската графика на сърцебиене, показвайки вълнуващите моменти на адреналин. Това е ледът, който започва да замръзва. Снежната ограда, която са построили. И така това, което ще ви покажа сега, е способността да се извличат второстепенни истории. Тук виждате ролите. Това са всички хора в "Китоловът," и двата кита, които бяха убити тук. Бихме могли да направим нещо произволно, както да речем, да извлечем историята на Рони, включваща концепцията за кръв, и китовете и инструменти, която се случва в Северния ледовит океан, в лагера Ахивгак, с бързо ниво на сърцебиене. А сега намалихме цялата история до само двадесет и девет магически снимки, и можем да навлезем в разказа от това място. И вие можете да видите Рони да нарязва кита тук. Тези китове са около четиридесет фута (12 метра), и с тегло над четиридесет тона. Те осигуряват прехраната на общността през по-голямата част от годината. Прескачаме напред малко повече тук, това е Рони с трупа на кита. Те не ползват никакви режещи инструменти, а само остриета и това е невероятно ефективен процес. Това са хората с въжето, разпъвайки трупа. Това е муктук, или мас, всичко наредено за разпределение в общността. Това е китова кост. Нека продължим. Това, което ще ви разкажа сега е нещо много ново. Това още дори не е проект. Вчера долетях дотук от Сингапур, а преди това, прекарах две седмици в Бутан, малкото хималайско царство, сгушено между Тибет и Индия. Pравех проект за щастието, интервюирайки много от местните хора. В Бутан имат този наистина странен подход, да базират голяма част от решенията на правителствено равнище около понятието на брутно национално щастие, вместо на брутен вътрешен продукт, и правят това от 70-те години насам. И това води до една съвсем различна ценностна система. Това е невероятно не-материалистична култура, където хората не разполагат с много, но са невероятно щастливи. Разходих се наоколо и говорих с хората за някои от тези идеи. Зададох на хората определен брой въпроси, направих няколко поредици снимки, записах интервютата с тях и ги снимах. Започвах, като приканвах хората да оценят своето щастие между едно и десет, което по своята същност е абсурдно. И после, след като отговореха, надувах такава бройка балони, и им давах да ги държат. Така виждате някой наистина щастлив човек, който държи десет балона, и някоя наистина тъжна душа, държаща само един балон. Но знаете ли, държането на дори един балон е един вид щастие. (Смях) А после ги питах редица въпроси като: Кой е бил най-щастливият ден в живота им, какво ги прави щастливи. И накрая ги молех да си пожелаят нещо. И след като си направеха желанието, аз го записвах върху един от балоните и им правех снимка с него. Сега ще ви покажа само няколко кратки откъса от интервютата, които направих, някои от хората, с които говорих. Това е единадесет годишен ученик. Той играеше на стражари и апаши с приятелите си, тичайки из града, и всички те имаха пластмасови пистолети играчки. Неговото желание беше да стане полицай. Беше започнал отрано с подготовката. Това бяха ръцете му. Снимах ръцете на всички, защото мисля, че може да се каже много за някого, от начина, по който изглеждат ръцете му. Направих портрет на всеки, и помолих всички да направят забавна физиономия. Седемнадесет годишна студентка. Нейното желание беше да се е родила момче. Тя смята, че на жените им е доста трудно в Бутан, и е много по-лесно, ако си момче. Двадесет и осем годишен собственик на магазин за мобилни телефони. Ако знаехте как изглежда Паро, щяхте да разберете, колко невероятно е, че там има магазин за мобилни телефони. Той искаше да помогне на бедните хора. Петдесет и три годишна фермерка. Тя отделяше пшеница, и тази купчина пшеница зад нея й беше отнела около една седмица. Тя искаше да се занимава със земеделие, докато умре. Можете наистина да видите историите разказани от ръцете тук. Тя носеше сребърен пръстен с думата "любов", гравирана върху него, и тя го беше намерила някъде на пътя. Шестнадесет годишен работник в кариера. Това момче чупеше скали с чук в горещия слънчев ден, но просто искаше да прекара живота си като земеделец. Двадесет и един годишен монах. Той беше много щастлив. Искаше да живее дълго в манастира. Имаше невероятна серия от косъмчета израстнали от една бенка на лявата страна на лицето му, което ми казаха, че носи много добър късмет. Той беше прекалено срамежлив, за да направи смешна физиономия. Шестнадесет годишна ученичка. Тя искаше да стане независима жена. Попитах за това и тя каза, че това означава, че не иска да се омъжи, тъй като според нея, когато една жена се ожени в Бутан, шансовете й да живее независим живот приключват, и тя не се интересуваше от това. Двадесет и четири годишен шофьор на камион. Има едни огромни индийски камиони, които се клатушкат в едното платно по двупосочни пътища, с хилядаметрова пропаст в непосредствена близост до пътя, и той караше един от тези камиони. Но всичко, което искаше, беше просто да живее уютен живот, като останалите хора. Двадесет и четири годишна чистачка. Хванах я по време на обедната й почивка. Тя направи малък огън, за да се стопли, в непосредствена близост до пътя. Желанието й бе да се ожени за някого с кола. Тя искаше промяна в живота си. Живее в малък работнически лагер в непосредствена близост до пътя, и искаше една различна съдба. Осемдесет и един годишен пътуващ земеделски производител. Видях този човек отстрани на пътя, и всъщност той няма дом. Той пътува от ферма на ферма всеки ден и се опитва да си намери работа, и след това се опитва да спи във фермата, в която получава работа. Така че желанието му бе да дойде с мен, за да има къде да живее. Той имаше удивителен нож, който извади от дрехите си и започна да размахва, когато го помолих да направи смешна физиономия. Всичко беше на шега. Десет годишно момче. Той искаше да постъпи в училище и да се научи да чете, но родителите му нямаха достатъчно пари, за да го изпратят на училище. Ядеше този портокалов захарен бонбон, в който непрекъснато потапяше пръстите си, и тъй като имаше толкова много слюнка върху ръцете си, тази портокалова паста започна да се формира на дланите му. (Смях) Тридесет и седем годишен строителен работник. Една от най-чувствителните политически теми в Бутан е използването на индийска евтина работна ръка, която внасят от Индия за изграждане на пътищата, и след това изпращат обратно вкъщи, след като пътищата са построени. Тези хора бяха в група от работници, смесвайки асфалт една сутрин, отстрани на магистралата. Неговото желание беше да изкара малко пари и да отвори магазин. Седемдесет и пет годишна фермерка. Тя продаваше портокали отстрани на пътя. Попитах я за нейното желание, и тя каза, "Знаеш ли, може би ще живея, може би ще умра, но аз нямам желание." Тя дъвчеше ядки от арека, което бе направило зъбите й, червени с течение на годините. И накрая, това е една двадесет и шест годишна монахиня. Нейното желание бе да направи поклонение в Тибет. Попитах я колко време планира да живее в женски манастир и тя каза, "Ами, нали знаеш, разбира се това е временно, но моят план е да живея тук, докато съм на тридесет, и след това да стана отшелничка. " И аз попитах: "Искаш да кажеш, като да живееш в пещера?" И тя каза: "Да, като в пещера." Попитах я: "И колко дълго ще живееш в пещера?" И тя отвърна: "Ами, мисля, че бих искала да изживея целия си живот в пещерата." Намерих това за невероятно. Тя говореше невероятен английски, с невероятен хумор, имаше невероятен смях -- което я правеше да изглежда като някой, на когото бих попаднал в улиците на Ню Йорк, или във Вермонт, откъдето съм аз. Но тук тя живееше в женски манастир от седем години. Разпитах я малко повече за пещерата, и какво е планирала да се случи, веднъж като отиде там. Какво ще стане, ако прозре истината само след една година, какво ще прави през следващите 35 години от живота си? И ето какво каза тя. Жена: Мисля, че ще остана за тридесет и пет, може би -- може би ще умра. Джонатан Харис: Може би ще умреш? Жена: Да. ДХ: Десет години? Жена: Да, да. ДХ: Десет години, това е много време. Жена: Да, може би не една, десет години, може и да умра в рамките на една година, или нещо подобно. ДХ: Надяваш ли се за това? Жена: О, всичко е временно. ДХ: Да, но... надяваш ли се, би ли предпочела да живееш в пещерата четиридесет години, или да живееш само една година? Жена: Предпочитам четиридесет, може би петдесет. ДХ: Четиридесет до петдесет? Еха! Жена: Да. Оттам отивам в рая. ДХ: Желая ти късмет!. Жена: Благодаря. ДХ: Надявам се, че всичко, в което се надяваш, ще се сбъдне. Благодаря ти отново. Жена: За нищо. ДХ: Доловихте ли това? Тя каза, че се надява да умре когато е на около четиридесет. Това беше достатъчно живот за нея. Последното нещо, което направихме, много бързо, е, че взехме всички тези балони със желания -- имаше 117 интервюта, 117 желания -- и аз ги занесох на едно място, наречено Дочула, което е планински проход в Бутан на 3100 метра височина, едно от най-свещените места в Бутан. И там горе, има хиляди молитвени знамена, които хората са поставили в продължение на години. И ние отново надухме всички балони, сложихме ги на един низ, и ги окачихме там, сред молитвените знамена. И всъщност те все още летят там и днес. Така че, ако някой от вас има планове да пътува до Бутан в близко бъдеще, можете да отидете да ги погледнете. Ето няколко снимки. Казахме една будистка молитва, така че всички тези желания да се сбъднат. Можете да видите някои познати балони тук. "Да спечеля малко пари и да отворя магазин" беше индийският строителен работник. Много ви благодаря. (Ръкопляскания)
So I'm going to talk today about collecting stories in some unconventional ways. This is a picture of me from a very awkward stage in my life. You might enjoy the awkwardly tight, cut-off pajama bottoms with balloons. Anyway, it was a time when I was mainly interested in collecting imaginary stories. So this is a picture of me holding one of the first watercolor paintings I ever made. And recently I've been much more interested in collecting stories from reality -- so, real stories. And specifically, I'm interested in collecting my own stories, stories from the Internet, and then recently, stories from life, which is kind of a new area of work that I've been doing recently. So I'll be talking about each of those today. So, first of all, my own stories. These are two of my sketchbooks. I have many of these books, and I've been keeping them for about the last eight or nine years. They accompany me wherever I go in my life, and I fill them with all sorts of things, records of my lived experience: so watercolor paintings, drawings of what I see, dead flowers, dead insects, pasted ticket stubs, rusting coins, business cards, writings. And in these books, you can find these short, little glimpses of moments and experiences and people that I meet. And, you know, after keeping these books for a number of years, I started to become very interested in collecting not only my own personal artifacts, but also the artifacts of other people. So, I started collecting found objects. This is a photograph I found lying in a gutter in New York City about 10 years ago. On the front, you can see the tattered black-and-white photo of a woman's face, and on the back it says, "To Judy, the girl with the Bill Bailey voice. Have fun in whatever you do." And I really loved this idea of the partial glimpse into somebody's life. As opposed to knowing the whole story, just knowing a little bit of the story, and then letting your own mind fill in the rest. And that idea of a partial glimpse is something that will come back in a lot of the work I'll be showing later today. So, around this time I was studying computer science at Princeton University, and I noticed that it was suddenly possible to collect these sorts of personal artifacts, not just from street corners, but also from the Internet. And that suddenly, people, en masse, were leaving scores and scores of digital footprints online that told stories of their private lives. Blog posts, photographs, thoughts, feelings, opinions, all of these things were being expressed by people online, and leaving behind trails. So, I started to write computer programs that study very, very large sets of these online footprints. One such project is about a year and a half old. It's called "We Feel Fine." This is a project that scans the world's newly posted blog entries every two or three minutes, searching for occurrences of the phrases "I feel" and "I am feeling." And when it finds one of those phrases, it grabs the full sentence up to the period and also tries to identify demographic information about the author. So, their gender, their age, their geographic location and what the weather conditions were like when they wrote that sentence. It collects about 20,000 such sentences a day and it's been running for about a year and a half, having collected over 10 and a half million feelings now. This is, then, how they're presented. These dots here represent some of the English-speaking world's feelings from the last few hours, each dot being a single sentence stated by a single blogger. And the color of each dot corresponds to the type of feeling inside, so the bright ones are happy, and the dark ones are sad. And the diameter of each dot corresponds to the length of the sentence inside. So the small ones are short, and the bigger ones are longer. "I feel fine with the body I'm in, there'll be no easy excuse for why I still feel uncomfortable being close to my boyfriend," from a twenty-two-year-old in Japan. "I got this on some trading locally, but really don't feel like screwing with wiring and crap." Also, some of the feelings contain photographs in the blog posts. And when that happens, these montage compositions are automatically created, which consist of the sentence and images being combined. And any of these can be opened up to reveal the sentence inside. "I feel good." "I feel rough now, and I probably gained 100,000 pounds, but it was worth it." "I love how they were able to preserve most in everything that makes you feel close to nature -- butterflies, man-made forests, limestone caves and hey, even a huge python." So the next movement is called mobs. This provides a slightly more statistical look at things. This is showing the world's most common feelings overall right now, dominated by better, then bad, then good, then guilty, and so on. Weather causes the feelings to assume the physical traits of the weather they represent. So the sunny ones swirl around, the cloudy ones float along, the rainy ones fall down, and the snowy ones flutter to the ground. You can also stop a raindrop and open the feeling inside. Finally, location causes the feelings to move to their spots on a world map, giving you a sense of their geographic distribution. So I'll show you now some of my favorite montages from "We Feel Fine." These are the images that are automatically constructed. "I feel like I'm diagonally parked in a parallel universe." (Laughter) "I've kissed numerous other boys and it hasn't felt good, the kisses felt messy and wrong, but kissing Lucas feels beautiful and almost spiritual." "I can feel my cancer grow." "I feel pretty." "I feel skinny, but I'm not." "I'm 23, and a recovering meth and heroin addict, and feel absolutely blessed to still be alive." "I can't wait to see them racing for the first time at Daytona next month, because I feel the need for speed." (Laughter) "I feel sassy." "I feel so sexy in this new wig." As you can see, "We Feel Fine" collects very, very small-scale personal stories. Sometimes, stories as short as two or three words. So, really even challenging the notion of what can be considered a story. And recently, I've become interested in diving much more deeply into a single story. And that's led me to doing some work with the physical world, not with the Internet, and only using the Internet at the very last moment, as a presentation medium. So these are some newer projects that actually aren't even launched publicly yet. The first such one is called "The Whale Hunt." Last May, I spent nine days living up in Barrow, Alaska, the northernmost settlement in the United States, with a family of Inupiat Eskimos, documenting their annual spring whale hunt. This is the whaling camp here, we're about six miles from shore, camping on five and a half feet of thick, frozen pack ice. And that water that you see there is the open lead, and through that lead, bowhead whales migrate north each springtime. And the Eskimo community basically camps out on the edge of the ice here, waits for a whale to come close enough to attack. And when it does, it throws a harpoon at it, and then hauls the whale up under the ice, and cuts it up. And that would provide the community's food supply for a long time. So I went up there, and I lived with these guys out in their whaling camp here, and photographed the entire experience, beginning with the taxi ride to Newark airport in New York, and ending with the butchering of the second whale, seven and a half days later. I photographed that entire experience at five-minute intervals. So every five minutes, I took a photograph. When I was awake, with the camera around my neck. When I was sleeping, with a tripod and a timer. And then in moments of high adrenaline, like when something exciting was happening, I would up that photographic frequency to as many as 37 photographs in five minutes. So what this created was a photographic heartbeat that sped up and slowed down, more or less matching the changing pace of my own heartbeat. That was the first concept here. The second concept was to use this experience to think about the fundamental components of any story. What are the things that make up a story? So, stories have characters. Stories have concepts. Stories take place in a certain area. They have contexts. They have colors. What do they look like? They have time. When did it take place? Dates -- when did it occur? And in the case of the whale hunt, also this idea of an excitement level. The thing about stories, though, in most of the existing mediums that we're accustomed to -- things like novels, radio, photographs, movies, even lectures like this one -- we're very accustomed to this idea of the narrator or the camera position, some kind of omniscient, external body through whose eyes you see the story. We're very used to this. But if you think about real life, it's not like that at all. I mean, in real life, things are much more nuanced and complex, and there's all of these overlapping stories intersecting and touching each other. And so I thought it would be interesting to build a framework to surface those types of stories. So, in the case of "The Whale Hunt," how could we extract something like the story of Simeon and Crawford, involving the concepts of wildlife, tools and blood, taking place on the Arctic Ocean, dominated by the color red, happening around 10 a.m. on May 3, with an excitement level of high? So, how to extract this order of narrative from this larger story? I built a web interface for viewing "The Whale Hunt" that attempts to do just this. So these are all 3,214 pictures taken up there. This is my studio in Brooklyn. This is the Arctic Ocean, and the butchering of the second whale, seven days later. You can start to see some of the story here, told by color. So this red strip signifies the color of the wallpaper in the basement apartment where I was staying. And things go white as we move out onto the Arctic Ocean. Introduction of red down here, when whales are being cut up. You can see a timeline, showing you the exciting moments throughout the story. These are organized chronologically. Wheel provides a slightly more playful version of the same, so these are also all the photographs organized chronologically. And any of these can be clicked, and then the narrative is entered at that position. So here I am sleeping on the airplane heading up to Alaska. That's "Moby Dick." This is the food we ate. This is in the Patkotak's family living room in their house in Barrow. The boxed wine they served us. Cigarette break outside -- I don't smoke. This is a really exciting sequence of me sleeping. This is out at whale camp, on the Arctic Ocean. This graph that I'm clicking down here is meant to be reminiscent of a medical heartbeat graph, showing the exciting moments of adrenaline. This is the ice starting to freeze over. The snow fence they built. And so what I'll show you now is the ability to pull out sub-stories. So, here you see the cast. These are all of the people in "The Whale Hunt" and the two whales that were killed down here. And we could do something as arbitrary as, say, extract the story of Rony, involving the concepts of blood and whales and tools, taking place on the Arctic Ocean, at Ahkivgaq camp, with the heartbeat level of fast. And now we've whittled down that whole story to just 29 matching photographs, and then we can enter the narrative at that position. And you can see Rony cutting up the whale here. These whales are about 40 feet long, and weighing over 40 tons. And they provide the food source for the community for much of the year. Skipping ahead a bit more here, this is Rony on the whale carcass. They use no chainsaws or anything; it's entirely just blades, and an incredibly efficient process. This is the guys on the rope, pulling open the carcass. This is the muktuk, or the blubber, all lined up for community distribution. It's baleen. Moving on. So what I'm going to tell you about next is a very new thing. It's not even a project yet. So, just yesterday, I flew in here from Singapore, and before that, I was spending two weeks in Bhutan, the small Himalayan kingdom nestled between Tibet and India. And I was doing a project there about happiness, interviewing a lot of local people. So Bhutan has this really wacky thing where they base most of their high-level governmental decisions around the concept of gross national happiness instead of gross domestic product, and they've been doing this since the '70s. And it leads to just a completely different value system. It's an incredibly non-materialistic culture, where people don't have a lot, but they're incredibly happy. So I went around and I talked to people about some of these ideas. So, I did a number of things. I asked people a number of set questions, and took a number of set photographs, and interviewed them with audio, and also took pictures. I would start by asking people to rate their happiness between one and 10, which is kind of inherently absurd. And then when they answered, I would inflate that number of balloons and give them that number of balloons to hold. So, you have some really happy person holding 10 balloons, and some really sad soul holding one balloon. But you know, even holding one balloon is like, kind of happy. (Laughter) And then I would ask them a number of questions like what was the happiest day in their life, what makes them happy. And then finally, I would ask them to make a wish. And when they made a wish, I would write their wish onto one of the balloons and take a picture of them holding it. So I'm going to show you now just a few brief snippets of some of the interviews that I did, some of the people I spoke with. This is an 11-year-old student. He was playing cops and robbers with his friends, running around town, and they all had plastic toy guns. His wish was to become a police officer. He was getting started early. Those were his hands. I took pictures of everybody's hands, because I think you can often tell a lot about somebody from how their hands look. I took a portrait of everybody, and asked everybody to make a funny face. A 17-year-old student. Her wish was to have been born a boy. She thinks that women have a pretty tough go of things in Bhutan, and it's a lot easier if you're a boy. A 28-year-old cell phone shop owner. If you knew what Paro looked like, you'd understand how amazing it is that there's a cell phone shop there. He wanted to help poor people. A 53-year-old farmer. She was chaffing wheat, and that pile of wheat behind her had taken her about a week to make. She wanted to keep farming until she dies. You can really start to see the stories told by the hands here. She was wearing this silver ring that had the word "love" engraved on it, and she'd found it in the road somewhere. A 16-year-old quarry worker. This guy was breaking rocks with a hammer in the hot sunlight, but he just wanted to spend his life as a farmer. A 21-year-old monk. He was very happy. He wanted to live a long life at the monastery. He had this amazing series of hairs growing out of a mole on the left side of his face, which I'm told is very good luck. He was kind of too shy to make a funny face. A 16-year-old student. She wanted to become an independent woman. I asked her about that, and she said she meant that she doesn't want to be married, because, in her opinion, when you get married in Bhutan as a woman, your chances to live an independent life kind of end, and so she had no interest in that. A 24-year-old truck driver. There are these terrifyingly huge Indian trucks that come careening around one-lane roads with two-lane traffic, with 3,000-foot drop-offs right next to the road, and he was driving one of these trucks. But all he wanted was to just live a comfortable life, like other people. A 24-year-old road sweeper. I caught her on her lunch break. She'd built a little fire to keep warm, right next to the road. Her wish was to marry someone with a car. She wanted a change in her life. She lives in a little worker's camp right next to the road, and she wanted a different lot on things. An 81-year-old itinerant farmer. I saw this guy on the side of the road, and he actually doesn't have a home. He travels from farm to farm each day trying to find work, and then he tries to sleep at whatever farm he gets work at. So his wish was to come with me, so that he had somewhere to live. He had this amazing knife that he pulled out of his gho and started brandishing when I asked him to make a funny face. It was all good-natured. A 10-year-old. He wanted to join a school and learn to read, but his parents didn't have enough money to send him to school. He was eating this orange, sugary candy that he kept dipping his fingers into, and since there was so much saliva on his hands, this orange paste started to form on his palms. (Laughter) A 37-year-old road worker. One of the more touchy political subjects in Bhutan is the use of Indian cheap labor that they import from India to build the roads, and then they send these people home once the roads are built. So these guys were in a worker's gang mixing up asphalt one morning on the side of the highway. His wish was to make some money and open a store. A 75-year-old farmer. She was selling oranges on the side of the road. I asked her about her wish, and she said, "You know, maybe I'll live, maybe I'll die, but I don't have a wish." She was chewing betel nut, which caused her teeth over the years to turn very red. Finally, this is a 26-year-old nun I spoke to. Her wish was to make a pilgrimage to Tibet. I asked her how long she planned to live in the nunnery and she said, "Well, you know, of course, it's impermanent, but my plan is to live here until I'm 30, and then enter a hermitage." And I said, "You mean, like a cave?" And she said, "Yeah, like a cave." And I said, "Wow, and how long will you live in the cave?" And she said, "Well, you know, I think I'd kind of like to live my whole life in the cave." I just thought that was amazing. I mean, she spoke in a way -- with amazing English, and amazing humor, and amazing laughter -- that made her seem like somebody I could have bumped into on the streets of New York, or in Vermont, where I'm from. But here she had been living in a nunnery for the last seven years. I asked her a little bit more about the cave and what she planned would happen once she went there, you know. What if she saw the truth after just one year, what would she do for the next 35 years in her life? And this is what she said. Woman: I think I'm going to stay for 35. Maybe -- maybe I'll die. Jonathan Harris: Maybe you'll die? Woman: Yes. JH: 10 years? Woman: Yes, yes. JH: 10 years, that's a long time. Woman: Yes, not maybe one, 10 years, maybe I can die within one year, or something like that. JH: Are you hoping to? Woman: Ah, because you know, it's impermanent. JH: Yeah, but -- yeah, OK. Do you hope -- would you prefer to live in the cave for 40 years, or to live for one year? Woman: But I prefer for maybe 40 to 50. JH: 40 to 50? Yeah. Woman: Yes. From then, I'm going to the heaven. JH: Well, I wish you the best of luck with it. Woman: Thank you. JH: I hope it's everything that you hope it will be. So thank you again, so much. Woman: You're most welcome. JH: So if you caught that, she said she hoped to die when she was around 40. That was enough life for her. So, the last thing we did, very quickly, is I took all those wish balloons -- there were 117 interviews, 117 wishes -- and I brought them up to a place called Dochula, which is a mountain pass in Bhutan, at 10,300 feet, one of the more sacred places in Bhutan. And up there, there are thousands of prayer flags that people have spread out over the years. And we re-inflated all of the balloons, put them up on a string, and hung them up there among the prayer flags. And they're actually still flying up there today. So if any of you have any Bhutan travel plans in the near future, you can go check these out. Here are some images from that. We said a Buddhist prayer so that all these wishes could come true. You can start to see some familiar balloons here. "To make some money and to open a store" was the Indian road worker. Thanks very much. (Applause)