Υποθέστε ότι δύο Αμερικανοί φίλοι ταξιδεύουν μαζί στην Ιταλία. Πηγαίνουν να δουν το "Δαβίδ" του Μιχαήλ-Άγγελου και όταν τελικά φτάνουν μπροστά στο άγαλμα μένουν και οι δύο κολώνες. Ο πρώτος -- θα τον λέμε Άνταμ -- είναι καθηλωμένος από την ομορφιά της άψογης ανθρώπινης μορφής. Ο δεύτερος -- θα τον λέμε Μπιλ -- είναι καθηλωμένος από ντροπή που κοιτάζει το πράγμα εκεί στο κέντρο. Οπότε ορίστε η ερώτησή μου για εσάς: ποιος από τους δύο ήταν πιο πιθανό να έχει ψηφίσει τον Τζορτζ Μπους και ποιος τον Αλ Γκορ;
Suppose that two American friends are traveling together in Italy. They go to see Michelangelo's "David," and when they finally come face-to-face with the statue, they both freeze dead in their tracks. The first guy -- we'll call him Adam -- is transfixed by the beauty of the perfect human form. The second guy -- we'll call him Bill -- is transfixed by embarrassment, at staring at the thing there in the center. So here's my question for you: Which one of these two guys was more likely to have voted for George Bush, which for Al Gore?
Δεν χρειάζεται να σηκώσετε χέρια επειδή όλοι μας έχουμε τα ίδια πολιτικά στερεότυπα. Όλοι γνωρίζουμε ότι είναι ο Μπιλ. Και σε αυτή την περίπτωση, το στερεότυπο αντιστοιχεί στην πραγματικότητα. Είναι στ' αλήθεια γεγονός ότι οι φιλελεύθεροι παίρνουν μεγαλύτερη βαθμολογία από ό,τι οι συντηρητικοί σε ένα κύριο χαρακτηριστικό της προσωπικότητας που ονομάζεται δεκτικότητα στις νέες εμπειρίες Οι άνθρωποι που παίρνουν μεγάλη βαθμολογία στη δεκτικότητα στις νέες εμπειρίες αποζητούν την νεωτερικότητα, την ποικιλομορφία, τη διαφορετικότητα, τις νέες ιδέες, τα ταξίδια. Οι άνθρωποι με χαμηλή βαθμολογία λατρεύουν πράγματα που είναι οικεία, ασφαλή και αξιόπιστα.
I don't need a show of hands, because we all have the same political stereotypes. We all know that it's Bill. And in this case, the stereotype corresponds to reality. It really is a fact that liberals are much higher than conservatives on a major personality trait called openness to experience. People who are high in openness to experience just crave novelty, variety, diversity, new ideas, travel. People low on it like things that are familiar, that are safe and dependable.
Εάν γνωρίζετε γι' αυτό το χαρακτηριστικό, μπορείτε να κατανοήσετε αρκετούς από τους γρίφους της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Μπορείτε να κατανοήσετε γιατί οι καλλιτέχνες είναι τόσο διαφορετικοί από τους λογιστές. Μπορείτε μάλιστα να προβλέψετε τι βιβλία τους αρέσει να διαβάζουν, σε τι είδους μέρη τους αρέσει να ταξιδεύουν και τι είδους φαγητά τους αρέσει να τρώνε. Μόλις κατανοήσετε αυτό το χαρακτηριστικό μπορείτε να κατανοήσετε γιατί κάποιος θα έτρωγε στα Applebee's, αλλά όχι κάποιος που ξέρετε. (Γέλια) Αυτό το χαρακτηριστικό μάς λέει πολλά επίσης για την πολιτική. Ο κύριος ερευνητής αυτού του χαρακτηριστικού, ο Ρόμπερτ ΜακΚρέι λέει ότι "Τα δεκτικά άτομα έχουν μια συγγένεια με τις φιλελεύθερες, προοδευτικές, αριστερές πολιτικές απόψεις" -- τους αρέσει μια κοινωνία που είναι ανοικτή και εξελισσόμενη -- "ενώ τα κλειστά άτομα προτιμούν συντηρητικές, παραδοσιακές, δεξιές απόψεις."
If you know about this trait, you can understand a lot of puzzles about human behavior, like why artists are so different from accountants. You can predict what kinds of books they like to read, what kinds of places they like to travel to and what kinds of food they like to eat. Once you understand this trait, you can understand why anybody would eat at Applebee's, but not anybody that you know. (Laughter) This trait also tells us a lot about politics. The main researcher of this trait, Robert McCrae, says that "Open individuals have an affinity for liberal, progressive, left-wing political views ..." They like a society which is open and changing, "... whereas closed individuals prefer
Αυτό το χαρακτηριστικό μάς λέει πολλά σχετικά με τα είδη των ομάδων που συμμετέχουν οι άνθρωποι.
conservative, traditional, right-wing views."
Όποτε ορίστε η περιγραφή μιας ομάδας που βρήκα στο διαδίκτυο. Τι είδους άνθρωποι θα συμμετείχαν σε μια παγκόσμια κοινότητα δεκτική ανθρώπων από κάθε πεδίο και κουλτούρα, οι οποίοι αναζητούν μια βαθύτερη κατανόηση του κόσμου και οι οποίοι ελπίζουν να μετατρέψουν αυτήν την κατανόηση σε ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας; Αυτό είναι από κάποιον τύπο που τον λένε TED. (Γέλια) Λοιπόν, για να δούμε τώρα, εάν η δεκτικότητα προβλέπει ποιος θα γίνει φιλελεύθερος και [εάν] η δεκτικότητα προβλέπει ποιος θα γίνει ένας TEDster [μέλος της κοινότητας του TED] τότε ίσως μπορούμε να προβλέψουμε ότι οι περισσότεροι TEDsters είναι φιλελεύθεροι; Για να το δούμε. Θα σας ζητήσω να σηκώσετε το χέρι σας για το εάν είστε φιλελεύθερος, αριστερός -- σε κοινωνικά ζητήματα για τα οποία συζητάμε, κυρίως -- ή συντηρητικός, και θα σας δώσω μια τρίτη επιλογή, επειδή γνωρίζω ότι υπάρχει και ένας αριθμός φιλελευθεριακών [libertarians] στο ακροατήριο. Επομένως, αμέσως τώρα, παρακαλώ σηκώστε το χέρι σας -- και εσείς από το σπίτι, ας επιτρέψουμε στον καθένα να δει ποιοι είναι εδώ. Παρακαλώ σηκώστε το χέρι σας εάν θα λέγατε ότι είστε φιλελεύθερος ή αριστερός. Παρακαλώ σηκώστε το χέρι σας τώρα. ΟΚ. Παρακαλώ σηκώστε το χέρι σας εάν θα λέγατε ότι είστε φιλελευθεριακός. ΟΚ, περίπου μια - δυο ντουζίνες. Και παρακαλώ σηκώστε το χέρι σας εάν θα λέγατε ότι είστε δεξιοί ή συντηρητικοί. Ένας, δυο, τρεις, τέσσερις, πέντε -- περίπου οχτώ ή δέκα.
This trait also tells us a lot about the kinds of groups people join. Here's the description of a group I found on the web. What kinds of people would join "a global community ... welcoming people from every discipline and culture, who seek a deeper understanding of the world, and who hope to turn that understanding into a better future for us all"? This is from some guy named Ted. Well, let's see now. If openness predicts who becomes liberal, and openness predicts who becomes a TEDster, then might we predict that most TEDsters are liberal? Let's find out. I'll ask you to raise your hand, whether you are liberal, left of center -- on social issues, primarily -- or conservative. And I'll give a third option, because I know there are libertarians in the audience. So please raise your hand -- in the simulcast rooms too. Let's let everybody see who's here. Please raise your hand if you'd say that you're liberal or left of center. Please raise your hand high right now. OK. Please raise your hand if you'd say you're libertarian. OK. About two dozen. And please raise your hand if you'd say you are right of center or conservative. One, two, three, four, five -- about eight or 10.
ΟΚ. Αυτό είναι λιγάκι πρόβλημα. Επειδή εάν ο σκοπός μας είναι να κατανοήσουμε τον κόσμο, να αναζητήσουμε μια βαθύτερη κατανόηση του κόσμου, η γενικότερη έλλειψη ηθικής ποικιλομορφίας εδώ θα το κάνει πιο δύσκολο. Επειδή όταν όλοι οι άνθρωποι μοιράζονται τις αξίες τους, όταν όλοι οι άνθρωποι μοιράζονται την ηθική τους, μετατρέπονται σε μια ομάδα και μόλις επιστρατεύσετε την ψυχολογία της ομάδας αυτή εμποδίζει κάθε ανοιχτόμυαλη σκέψη. Όταν η ομάδα των φιλελευθέρων χάνει, όπως έγινε το 2004
OK. This is a bit of a problem. Because if our goal is to seek a deeper understanding of the world, our general lack of moral diversity here is going to make it harder. Because when people all share values, when people all share morals, they become a team. And once you engage the psychology of teams, it shuts down open-minded thinking. When the liberal team loses,
και όπως σχεδόν έγινε το 2000, παρηγορούμε τους εαυτούς μας. (Γέλια) Προσπαθούμε να εξηγήσουμε γιατί η μισή Αμερική ψήφισε την άλλη ομάδα. Σκεφτόμαστε ότι θα πρέπει να έχουν τυφλωθεί από τη θρησκεία ή από απλή ηλιθιότητα.
[United States of Canada / Jesusland] as it did in 2004, and as it almost did in 2000, we comfort ourselves. (Laughter) We try to explain why half of America voted for the other team. We think they must be blinded by religion
(Γέλια)
[Post-election US map: America / Dumbf*ckistan] or by simple stupidity.
(Χειροκρότημα) Επομένως, εάν σκέφτεστε ότι η μισή Αμερική ψηφίζει Ρεπουμπλικάνους επειδή είναι τυφλωμένοι με αυτόν τον τρόπο, τότε το μήνυμά μου σε εσάς είναι ότι είστε παγιδευμένοι σε ένα ηθικό καλούπι, σε ένα συγκεκριμένο ηθικό καλούπι. Και λέγοντας καλούπι εννοώ κυριολεκτικά το καλούπι όπως στην ταινία."The Matrix".
(Laughter) (Applause) (Laughter) So if you think that half of America votes Republican because they are blinded in this way, then my message to you is that you're trapped in a moral Matrix, in a particular moral Matrix. And by "the Matrix," I mean literally the Matrix, like the movie "The Matrix."
Αλλά βρίσκομαι σήμερα εδώ για να σας δώσω μια επιλογή. Μπορείτε είτε να πάρετε το μπλε χάπι και να ακολουθήσετε τις παρήγορες πλάνες σας, ή μπορείτε να πάρετε το κόκκινο χάπι, να μάθετε λίγη ηθική ψυχολογία και να βγείτε έξω από το ηθικό καλούπι. Τώρα, επειδή γνωρίζω -- (Χειροκρότημα) ΟΚ, υποθέτω ότι αυτό απαντάει το ερώτημά μου. Ήμουν έτοιμος να σας ρωτήσω ποιο διαλέξατε, αλλά δεν χρειάστηκε. Παίρνετε όλοι υψηλή βαθμολογία στη δεκτικότητα στην εμπειρία και εκτός αυτού δείχνει πως μπορεί να έχει και ωραία γεύση και είστε όλοι επικούρειοι. Επομένως ας διαλέξουμε το κόκκινο χάπι. Ας μελετήσουμε λίγη ηθική ψυχολογία και να δούμε που θα μας βγάλει.
But I'm here today to give you a choice. You can either take the blue pill and stick to your comforting delusions, or you can take the red pill, learn some moral psychology and step outside the moral Matrix. Now, because I know -- (Applause) I assume that answers my question. I was going to ask which one you picked, but no need. You're all high in openness to experience, and it looks like it might even taste good, and you're all epicures. Anyway, let's go with the red pill, study some moral psychology and see where it takes us.
Ας αρχίσουμε από την αρχή. Τι είναι η ηθική και από που προκύπτει; Η χειρότερη ιδέα σε όλη τη ψυχολογία είναι η ιδέα ότι ο νους είναι ένας άγραφος πίνακας κατά τη γέννηση. Η αναπτυξιακή ψυχολογία έχει δείξει ότι τα παιδιά έρχονται στον κόσμο ήδη γνωρίζοντας τόσα πολλά για τον φυσικό και τον κοινωνικό κόσμο και είναι προγραμματισμένα να διευκολύνουν τόσο πολύ τους εαυτούς τους να μάθουν ορισμένα πράγματα ενώ δυσκολεύονται να μάθουν άλλα πράγματα. Ο καλύτερος ορισμός των εγγενών ιδιοτήτων που έχω συναντήσει -- αυτός μου ξεκαθαρίζει τόσα πολλά πράγματα -- προέρχεται από τον επιστήμονα του εγκεφάλου Γκάρι Μάρκους. Λέει, "Η αρχική οργάνωση του εγκεφάλου δεν εξαρτάται τόσο πολύ από την εμπειρία. Η φύση παρέχει ένα αρχικό προσχέδιο, το οποίο η εμπειρία αναθεωρεί στη συνέχεια. Προσχεδιασμένο δεν σημαίνει και ανεπηρέαστο - σημαίνει σχεδιασμένο πριν από την εμπειρία." ΟΚ, τότε τι περιλαμβάνεται στο αρχικό προσχέδιο του ηθικού νου; Για να το ανακαλύψουμε, ο συνάδελφός μου Γκρεγκ Τζόσεφ και εγώ διαβάσαμε διεξοδικά τη βιβλιογραφία πάνω στην ανθρωπολογία, στην πολιτισμική ποικιλομορφία επί της ηθικής και επίσης πάνω στην εξελικτική ψυχολογία, ψάχνοντας για κοινά σημεία. Για τι είδους πράγματα μιλάνε οι άνθρωποι διαφορετικών πεδίων τέτοια που να τα βρίσκεις μεταξύ πολιτισμών και ακόμα μεταξύ ειδών; Βρήκαμε πέντε -- τα πέντε καλύτερα κοινά σημεία, τα οποία αποκαλούμε τα πέντε θεμέλια της ηθικής.
Let's start at the beginning: What is morality, where does it come from? The worst idea in all of psychology is the idea that the mind is a blank slate at birth. Developmental psychology has shown that kids come into the world already knowing so much about the physical and social worlds and programmed to make it really easy for them to learn certain things and hard to learn others. The best definition of innateness I've seen, which clarifies so many things for me, is from the brain scientist Gary Marcus. He says, "The initial organization of the brain does not depend that much on experience. Nature provides a first draft, which experience then revises. 'Built-in' doesn't mean unmalleable; it means organized in advance of experience." OK, so what's on the first draft of the moral mind? To find out, my colleague Craig Joseph and I read through the literature on anthropology, on culture variation in morality and also on evolutionary psychology, looking for matches: What sorts of things do people talk about across disciplines that you find across cultures and even species? We found five best matches, which we call the five foundations of morality.
Το πρώτο είναι ότι νοιαζόμαστε για το καλό των άλλων. Είμαστε όλοι θηλαστικά σε αυτό, όλοι διαθέτουμε εκτενή νευρωνικό και ορμονικό προγραμματισμό που μας κάνει να δενόμαστε ισχυρά με άλλους, να νοιαζόμαστε για άλλους, να νιώθουμε συμπόνοια για άλλους, ειδικά τους αδύνατους και τους ευάλωτους. Μας παρέχει πολύ ισχυρά αισθήματα για αυτούς που προκαλούν κακό. Αυτό το ηθικό θεμέλιο υποστηρίζει περίπου το 70 τοις εκατό των ηθικών προτάσεων που άκουσα εδώ στο TED.
The first one is harm/care. We're all mammals here, we all have a lot of neural and hormonal programming that makes us really bond with others, care for others, feel compassion for others, especially the weak and vulnerable. It gives us very strong feelings about those who cause harm. This moral foundation underlies about 70 percent of the moral statements I've heard here at TED.
Το δεύτερο θεμέλιο είναι η αμοιβαιότητα της αίσθησης της δικαιοσύνης. Υπάρχουν για την ακρίβεια αμφιλεγόμενα ευρήματα για το εάν βρίσκουμε αμοιβαιότητα σε άλλα ζώα, αλλά τα ευρήματα για τους ανθρώπους δεν θα μπορούσαν να είναι πιο ξεκάθαρα. Αυτός ο πίνακας του Νόρμαν Ρόκγουελ ονομάζεται "Ο Χρυσός Κανόνας" και ακούσαμε για αυτόν από την Κάρεν Άρμστρονγκ, φυσικά, ως το θεμέλιο τόσων πολλών θρησκειών. Αυτό το δεύτερο θεμέλιο υποστηρίζει το άλλο 30 τοις εκατό των ηθικών προτάσεων που άκουσα εδώ στο TED.
The second foundation is fairness/reciprocity. There's actually ambiguous evidence as to whether you find reciprocity in other animals, but the evidence for people could not be clearer. This Norman Rockwell painting is called "The Golden Rule" -- as we heard from Karen Armstrong, it's the foundation of many religions. That second foundation underlies the other 30 percent of the moral statements I've heard here at TED.
Το τρίτο θεμέλιο είναι η πίστη στην ομάδα. Βρίσκεις ομάδες στο ζωικό βασίλειο -- βρίσκεις ομάδες που συνεργάζονται -- αλλά αυτές οι ομάδες είναι πάντα είτε πολύ μικρές είτε είναι όλοι αδέλφια. Μόνο στους ανθρώπους είναι που βρίσκεις πολύ μεγάλες ομάδες ατόμων που είναι ικανά να συνεργάζονται, από κοινού σε ομάδες -- αλλά σε αυτήν την περίπτωση ομάδες που είναι ενωμένες για να πολεμήσουν άλλες ομάδες. Αυτό πιθανότατα προέρχεται από τη μακρά μας ιστορία ζωής σε φυλές, μια φυλετική ψυχολογία. Και αυτή η φυλετική ψυχολογία είναι τόσο βαθιά απολαυστική που ακόμα και όταν δεν έχουμε φυλές πάμε και τις φτιάχνουμε γιατί έχει πλάκα. (Γέλια) Τα αθλητικά είναι για τον πόλεμο ό,τι η πορνογραφία για το σεξ. Μας δίνεται η ευκαιρία να εξασκήσουμε κάποιες αρχαίες, πολύ αρχαίες ορμές.
The third foundation is in-group/loyalty. You do find cooperative groups in the animal kingdom, but these groups are always either very small or they're all siblings. It's only among humans that you find very large groups of people who are able to cooperate and join together into groups, but in this case, groups that are united to fight other groups. This probably comes from our long history of tribal living, of tribal psychology. And this tribal psychology is so deeply pleasurable that even when we don't have tribes, we go ahead and make them, because it's fun. (Laughter) Sports is to war as pornography is to sex. We get to exercise some ancient drives.
Το τέταρτο θεμέλιο είναι ο σεβασμός στην εξουσία. Εδώ βλέπετε νεύματα υποταγής από δυο μέλη πολύ συγγενικών ειδών -- αλλά η εξουσία στους ανθρώπους δεν είναι τόσο στενά βασισμένη στην ισχύ και τη βαρβαρότητα όπως συμβαίνει σε άλλα πρωτεύοντα. Βασίζεται σε έναν περισσότερο οικειοθελή σεβασμό και, σε κάποιες περιπτώσεις, στοιχεία αγάπης.
The fourth foundation is authority/respect. Here you see submissive gestures from two members of very closely related species. But authority in humans is not so closely based on power and brutality as it is in other primates. It's based on more voluntary deference and even elements of love, at times.
Το πέμπτο θεμέλιο είναι η αγνότητα-ιερότητα. Αυτός ο πίνακας ονομάζεται "Η Αλληγορία της Αγνότητας", αλλά η αγνότητα δεν είναι απλά η καταπίεση της γυναικείας σεξουαλικότητας. Πρόκειται για οποιοδήποτε είδος ιδεολογίας, οποιαδήποτε ιδέα που μας λέει ότι μπορούμε να επιτύχουμε την αρετή ελέγχοντας το τι κάνουμε με το σώμα μας, ελέγχοντας το τι βάζουμε στο σώμα μας. Και παρότι η δεξιά μπορεί να ηθικοποιεί το σεξ πολύ περισσότερο, η αριστερά το πράττει σε μεγάλο βαθμό με το φαγητό. Το φαγητό ηθικοποιείται ολοένα και περισσότερο στις μέρες μας και σε μεγάλο βαθμό πρόκειται για την ιδέα περί αγνότητας, περί του τι είμαστε πρόθυμοι να αγγίξουμε ή να βάλουμε στο σώμα μας.
The fifth foundation is purity/sanctity. This painting is called "The Allegory Of Chastity," but purity is not just about suppressing female sexuality. It's about any kind of ideology, any kind of idea that tells you that you can attain virtue by controlling what you do with your body and what you put into your body. And while the political right may moralize sex much more, the political left is doing a lot of it with food. Food is becoming extremely moralized nowadays. A lot of it is ideas about purity, about what you're willing to touch or put into your body.
Πιστεύω ότι αυτά είναι οι πέντε καλύτεροι υποψήφιοι για το τι είναι γραμμένο στο πρώτο προσχέδιο του ηθικού νου. Νομίζω ότι αυτό είναι το λιγότερο με το οποίο ερχόμαστε, μια ετοιμότητα να μάθουμε όλα αυτά τα πράγματα. Αλλά καθώς ο γιός μου ο Μαξ μεγαλώνει σε μια φιλελεύθερη κολλεγιακή πόλη πώς πρόκειται να αναθεωρηθεί αυτό το πρώτο προσχέδιο; Και πώς θα καταλήξει να είναι διαφορετικός από ένα παιδί που γεννιέται 60 μίλια νοτιότερα από εμάς στο Λίντσμπουργκ της Βιρτζίνια; Για να σκεφτούμε πάνω στην πολιτισμική ποικιλομορφία, ας δοκιμάσουμε μια διαφορετική μεταφορά. Εάν πράγματι υπάρχουν πέντε συστήματα εν λειτουργία στο νου -- πέντε πηγές διαισθήσεων και συναισθημάτων -- τότε μπορούμε να σκεφτούμε τον ηθικό νου σαν να ήταν ένας από αυτούς τους ισοσταθμιστές ήχου που έχει πέντε κανάλια, στους οποίους μπορείς να έχεις μια διαφορετική ρύθμιση σε κάθε κανάλι. Και οι συνάδελφοί μου, ο Μπράιαν Νόζεκ και ο Τζέσε Γκράχαμ, και εγώ φτιάξαμε ένα ερωτηματολόγιο, το οποίο βάλαμε στο δίκτυο στο www.YourMorals.org. Και έως τώρα, 30.000 άνθρωποι συμπλήρωσαν το ερωτηματολόγιο, όπως μπορείτε και εσείς. Ορίστε τα αποτελέσματα. Ορίστε τα αποτελέσματα από 23.000 Αμερικανούς πολίτες. Στα αριστερά παρέθεσα τα αποτελέσματα των φιλελεύθερων, στα δεξιά αυτά των συντηρητικών και στη μέση των μετριοπαθών. Η μπλε γραμμή σας δείχνει τις αποκρίσεις των ανθρώπων κατά μέσο όρο σε όλες τις ερωτήσεις που αφορούν την πρόκληση βλάβης.
I believe these are the five best candidates for what's written on the first draft of the moral mind. I think this is what we come with, a preparedness to learn all these things. But as my son Max grows up in a liberal college town, how is this first draft going to get revised? And how will it end up being different from a kid born 60 miles south of us, in Lynchburg, Virginia? To think about culture variation, let's try a different metaphor. If there really are five systems at work in the mind, five sources of intuitions and emotions, then we can think of the moral mind as one of those audio equalizers that has five channels, where you can set it to a different setting on every channel. My colleagues Brian Nosek and Jesse Graham and I made a questionnaire, which we put up on the web at www.YourMorals.org. And so far, 30,000 people have taken this questionnaire, and you can, too. Here are the results from about 23,000 American citizens. On the left are the scores for liberals; on the right, conservatives; in the middle, moderates. The blue line shows people's responses on the average of all the harm questions.
Έτσι, όπως μπορείτε να δείτε, οι άνθρωποι ενδιαφέρονται για τα ζητήματα πρόκλησης βλάβης και φροντίδας. Δίνουν υψηλές βαθμολογίες επιδοκιμασίας αυτού του είδους των προτάσεων κατά μήκος όλων των διαβαθμίσεων, αλλά όπως επίσης μπορείτε να δείτε, οι φιλελεύθεροι νοιάζονται για αυτό λίγο περισσότερο από τους συντηρητικούς, η καμπύλη κλίνει προς τα κάτω. Η ίδια ιστορία με τη αίσθηση του δικαίου. Αλλά κοιτάξτε τις άλλες τρεις καμπύλες, για τους φιλελεύθερους οι βαθμολογίες είναι πολύ χαμηλές. Οι φιλελεύθεροι βασικά λένε "Όχι, αυτό δεν είναι ηθικό ζήτημα. Η ομάδα, η αυθεντία, η αγνότητα -- αυτά είναι άσχετα με την ηθική. Τα απορρίπτω." Αλλά καθώς οι άνθρωποι γίνονται πιο συντηρητικοί, οι βαθμολογίες ανεβαίνουν. Μπορούμε να πούμε ότι οι φιλελεύθεροι έχουν ένα είδος δικάναλης, ή μιας ηθικής βασισμένης σε δύο θεμέλια. Οι συντηρητικοί έχουν μάλλον μια ηθική βασισμένη σε πέντε θεμέλια ή πεντακάναλη ηθική.
So as you see, people care about harm and care issues. They highly endorse these sorts of statements all across the board, but as you also see, liberals care about it a little more than conservatives; the line slopes down. Same story for fairness. But look at the other three lines. For liberals, the scores are very low. They're basically saying, "This is not morality. In-group, authority, purity -- this has nothing to do with morality. I reject it." But as people get more conservative, the values rise. We can say liberals have a two-channel or two-foundation morality. Conservatives have more of a five-foundation, or five-channel morality.
Βρίσκουμε αυτά τα αποτελέσματα σε όποια χώρα και αν κοιτάξαμε. Ορίστε τα δεδομένα για 1.100 Καναδούς. Θα πηδήξω μερικές διαφάνειες. Το Η.Β., η Αυστραλία, η Ν. Ζηλανδία, η Δυτική Ευρώπη, η Ανατολική Ευρώπη, η Λατινική Αμερική, η Μέση Ανατολή, η Ανατολική Ασία και η Νότια Ασία. Παρατηρείστε επίσης ότι σε όλα αυτά τα γραφήματα η κλίση είναι περισσότερο απότομη στην ομάδα, την αυθεντία, την αγνότητα. Το οποίο δείχνει ότι σε οποιαδήποτε χώρα η διαφωνία δεν είναι μεταξύ της πρόκλησης βλάβης και της αίσθησης δικαίου. Ο καθένας -- εννοώ, συζητάμε για το τι είναι δίκαιο -- αλλά ο καθένας συμφωνεί ότι η πρόκληση βλάβης και η αίσθηση του δικαίου είναι σημαντικά. Οι ηθικές διαφωνίες μέσα σε διαφορετικές κουλτούρες είναι ειδικότερα περί ζητημάτων ομάδας, αυθεντίας, αγνότητας.
We find this in every country we look at. Here's the data for 1,100 Canadians. I'll flip through a few other slides. The UK, Australia, New Zealand, Western Europe, Eastern Europe, Latin America, the Middle East, East Asia and South Asia. Notice also that on all of these graphs, the slope is steeper on in-group, authority, purity, which shows that, within any country, the disagreement isn't over harm and fairness. I mean, we debate over what's fair, but everybody agrees that harm and fairness matter. Moral arguments within cultures are especially about issues of in-group, authority, purity.
Αυτή η επίδραση είναι τόσο έντονη που τη συναντάμε άσχετα από το πώς θα κάνουμε την ερώτηση. Σε μια πρόσφατη μελέτη ζητήσαμε από ανθρώπους να υποθέσουν ότι πρόκειται να αγοράσεις ένα σκύλο. Διάλεξες μια συγκεκριμένη ράτσα, έμαθες κάποιες νέες πληροφορίες για τη ράτσα αυτή. Υποθέστε ότι μαθαίνεις πως τα άτομα αυτής της ράτσας συμπεριφέρονται σαν ανεξάρτητα και σχετίζονται με τον ιδιοκτήτη τους σαν φίλοι και ίσοι. Λοιπόν, αν είσαι φιλελεύθερος θα πεις: «Ορίστε, αυτό είναι τέλειο!», επειδή οι φιλελεύθεροι αρέσκονται στο να λένε «Πιάσε, σε παρακαλώ». (Γέλια) Αλλά εάν είσαι συντηρητικός, αυτό δεν είναι τόσο επιθυμητό. Εάν είσαι συντηρητικός και μάθεις ότι ο σκύλος είναι εξαιρετικά πιστός στο σπιτικό και την οικογένειά του, και δεν κάνει χαρές αμέσως σε ξένους, για τους συντηρητικούς – ε, το να είσαι πιστός είναι καλό -- τα σκυλιά οφείλουν να είναι πιστά. Αλλά για έναν φιλελεύθερο, μοιάζει σαν αυτό το σκυλί να κατεβαίνει υποψήφιος για το χρίσμα των Ρεπουμπλικανών. (Γέλια)
This effect is so robust, we find it no matter how we ask the question. In a recent study, we asked people, suppose you're about to get a dog, you picked a particular breed, learned about the breed. Suppose you learn that this particular breed is independent-minded and relates to its owner as a friend and an equal. If you're a liberal, you say, "That's great!" because liberals like to say, "Fetch! Please." (Laughter) But if you're a conservative, that's not so attractive. If you're conservative and learn that a dog's extremely loyal to its home and family and doesn't warm up to strangers, for conservatives, loyalty is good; dogs ought to be loyal. But to a liberal, it sounds like this dog is running for the Republican nomination. (Laughter)
Οπότε μπορεί να πείτε, ΟΚ, υπάρχουν αυτές οι διαφορές μεταξύ φιλελεύθερων και συντηρητικών, αλλά τι κάνει αυτά τα άλλα τρία θεμέλια ηθικώς σχετικά; Μήπως είναι απλά τα θεμέλια της ξενοφοβίας και της απολυταρχίας και του πουριτανισμού; Τι τα κάνει ηθικώς σχετικά; Η απάντηση, νομίζω, περιέχεται σε εκείνο το απίστευτο τρίπτυχο «Ο Κήπος των Επίγειων Απολαύσεων», του Ιερώνυμου Μπος. Στο πρώτο πλάνο, βλέπουμε τη στιγμή της δημιουργίας. Όλα είναι εν τάξει, όλα είναι όμορφα, όλοι οι άνθρωποι και τα ζώα κάνουν αυτό που όφειλαν να κάνουν, είναι εκεί που έπρεπε να είναι. Αλλά έπειτα, δεδομένου του πώς είναι ο κόσμος, τα πράγματα αλλάζουν. Έχουμε τον καθένα να κάνει ό,τι θέλει, με κάθε οπή κάθε ανθρώπου και ζώου. Κάποιοι μπορεί να τα αναγνωρίσετε αυτά ως τη δεκαετία του ’60. (Γέλια) Αλλά η δεκαετία του ’60 αναπόφευκτα δίνει τη σειρά της στη δεκαετία του ’70, όπου οι οπές γίvovται πληγές. Φυσικά, ο Μπος το ονόμασε αυτό Κόλαση.
You might say, OK, there are differences between liberals and conservatives, but what makes the three other foundations moral? Aren't they the foundations of xenophobia, authoritarianism and puritanism? What makes them moral? The answer, I think, is contained in this incredible triptych from Hieronymus Bosch, "The Garden of Earthly Delights." In the first panel, we see the moment of creation. All is ordered, all is beautiful, all the people and animals are doing what they're supposed to be doing, are where they're supposed to be. But then, given the way of the world, things change. We get every person doing whatever he wants, with every aperture of every other person and every other animal. Some of you might recognize this as the '60s. (Laughter) But the '60s inevitably gives way to the '70s, where the cuttings of the apertures hurt a little bit more. Of course, Bosch called this hell.
Επομένως αυτό το τρίπτυχο, αυτά τα τρία πλάνα, αντικατοπτρίζουν την διαχρονική αλήθεια ότι η τάξη τείνει να καταρρέει. Την αλήθεια της κοινωνικής εντροπίας. Αλλά εάν νομίζατε ότι αυτά είναι απλά κάποιο κομμάτι της Χριστιανικής φαντασίας όπου οι Χριστιανοί έχουν αυτό το παράξενο πρόβλημα με την ευχαρίστηση, ορίστε η ίδια ιστορία, η ίδια διαδοχή, ειπωμένη σε ένα επιστημονικό άρθρο που δημοσιεύτηκε στο Nature μερικά χρόνια πριν, στο οποίο ο Ερνστ Φερ και ο Σάιμον Γκάχτερ έβαζαν ανθρώπους να παίζουν δίλημμα αμοιβαιότητας. Ένα παίγνιο στο οποίο δίνεις χρήματα σε ανθρώπους και ύστερα σε κάθε γύρο του παιχνιδιού μπορούν να βάλουν λεφτά στο δοχείο της ομάδας και μετά ο πειραματιστής διπλασιάζει ό,τι βρίσκεται εκεί και μετά όλο το ποσό διαιρείται προς όλους τους παίκτες. Άρα είναι μια καλή αναλογία για όλα τα είδη περιβαλλοντικών ζητημάτων όπου ζητάμε από ανθρώπους να κάνουν μια θυσία και αυτοί οι ίδιοι δεν ωφελούνται στ’ αλήθεια από τη θυσία τους. Αλλά στ’ αλήθεια θες από όλους τους άλλους να θυσιαστούν αλλά ο καθένας αντιμετωπίζει τον πειρασμό να παρασιτίσει. Και αυτό που συμβαίνει είναι ότι στην αρχή οι άνθρωποι αρχίζουν αρκετά συνεργατικά – και όλο αυτό παίζεται ανώνυμα -- στον πρώτο γύρο οι άνθρωποι δίνουν περίπου τα μισά από αυτά που μπορούν. Αλλά γρήγορα βλέπουν, «Ξέρεις τι, οι άλλοι δεν δίνουν τόσα πολλά πάντως. Δεν θέλω να είμαι το κορόιδο. Δεν πρόκειται να συνεργαστώ.» Και έτσι η συνεργασία γρήγορα καταρρέει από το σχετικά καλή στο σχεδόν καμία.
So this triptych, these three panels, portray the timeless truth that order tends to decay. The truth of social entropy. But lest you think this is just some part of the Christian imagination where Christians have this weird problem with pleasure, here's the same story, the same progression, told in a paper that was published in "Nature" a few years ago, in which Ernst Fehr and Simon Gächter had people play a commons dilemma, a game in which you give people money, and then, on each round of the game, they can put money into a common pot, then the experimenter doubles what's there, and then it's all divided among the players. So it's a nice analog for all sorts of environmental issues, where we're asking people to make a sacrifice and they don't really benefit from their own sacrifice. You really want everybody else to sacrifice, but everybody has a temptation to free ride. What happens is that, at first, people start off reasonably cooperative. This is all played anonymously. On the first round, people give about half of the money that they can. But they quickly see other people aren't doing so much. "I don't want to be a sucker. I won't cooperate." So cooperation quickly decays
Αλλά τότε – και εκεί είναι το κόλπο -- οι Φερ και Γκάχτερ -- στον έβδομο γύρο είπαν στους ανθρώπους «Ξέρετε τι; Νέος κανόνας. Εάν θέλετε να δώσετε λίγα από τα χρήματά σας για να τιμωρήσετε αυτούς που δεν συνεισφέρουν, μπορείτε να το κάνετε.» Και μόλις οι άνθρωποι άκουσαν για τιμωρία η συνεργασία απογειώνεται. Απογειώνεται και συνεχίζει να αυξάνεται. Υπάρχει πολύ έρευνα που δείχνει ότι για να λυθούν προβλήματα συνεργασίας βοηθάει πολύ. Δεν είναι αρκετό απλά να επικαλεστείς τα καλοήθη κίνητρα των ανθρώπων – βοηθάει πολύ να έχεις κάποιου είδους τιμωρίας. Ακόμα και εάν είναι απλά ντροπή ή προσβολή ή κουτσομπολιό χρειάζεσαι κάποιο είδος τιμωρίας για να καταφέρεις ανθρώπους, όταν είναι σε μεγάλες ομάδες, να συνεργαστούν. Υπάρχει ακόμα κάποια πρόσφατη έρευνα που φαίνεται να δείχνει ότι η θρησκεία – προετοιμάζοντας με την ιδέα του Θεού, κάνοντας τους ανθρώπους να σκεφτούν το Θεό – συχνά, σε κάποιες περιπτώσεις οδηγεί σε περισσότερο συνεργατική, περισσότερο προ-κοινωνική συμπεριφορά.
from reasonably good down to close to zero. But then -- and here's the trick -- Fehr and Gächter, on the seventh round, told people, "You know what? New rule. If you want to give some of your own money to punish people who aren't contributing, you can do that." And as soon as people heard about the punishment issue going on, cooperation shoots up. It shoots up and it keeps going up. Lots of research shows that to solve cooperative problems, it really helps. It's not enough to appeal to people's good motives. It helps to have some sort of punishment. Even if it's just shame or embarrassment or gossip, you need some sort of punishment to bring people, when they're in large groups, to cooperate. There's even some recent research suggesting that religion -- priming God, making people think about God -- often, in some situations, leads to more cooperative, more pro-social behavior.
Κάποιοι άνθρωποι πιστεύουν ότι η θρησκεία είναι μια προσαρμογή που εξελίχθηκε τόσο μέσω της πολιτισμικής όσο και της βιολογικής εξέλιξης για να προκαλεί συνοχή στις ομάδες, εν μέρει έτσι ώστε να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο, και έτσι να είναι πιο αποτελεσματικοί στον ανταγωνισμό με άλλες ομάδες. Νομίζω ότι αυτό είναι σωστό, αν και το ζήτημα είναι αμφιλεγόμενο. Αλλά ενδιαφέρομαι ιδιαιτέρως για τη θρησκεία και την προέλευση της θρησκείας, και το τι κάνει σε εμάς και για εμάς. Επειδή πιστεύω ότι το μεγαλύτερο θαύμα στον κόσμο δεν είναι το Γκραντ Κάνιον. Το Γκραντ Κάνιον είναι αρκετά απλό. Είναι απλά πολύ πέτρα και μετά πολύ νερό και αέρας, και πολύς καιρός, και έχεις το Γκραντ Κάνιον. Δεν είναι τόσο πολύπλοκο. Αυτό είναι που είναι πολύπλοκο, ότι υπήρχαν άνθρωποι που ζούσαν σε μέρη σαν το Γκραντ Κάνιον, συνεργάζονταν μεταξύ τους, ή στις σαβάνες της Αφρικής ή στις παγωμένες ακτές της Αλάσκας, και μετά κάποια από αυτά τα χωριά μετατράπηκαν σε μεγαλοπρεπείς πόλεις όπως η Βαβυλώνα, η Ρώμη και η Τενοτσιτλάν. Πώς έγινε αυτό; Αυτό είναι ένα απίστευτο θαύμα, πολύ πιο δύσκολο να το εξηγήσεις από το Γκραντ Κάνιον.
Some people think that religion is an adaptation evolved both by cultural and biological evolution to make groups to cohere, in part for the purpose of trusting each other and being more effective at competing with other groups. That's probably right, although this is a controversial issue. But I'm particularly interested in religion and the origin of religion and in what it does to us and for us, because I think the greatest wonder in the world is not the Grand Canyon. The Grand Canyon is really simple -- a lot of rock and a lot of water and wind and a lot of time, and you get the Grand Canyon. It's not that complicated. This is what's complicated: that people lived in places like the Grand Canyon, cooperating with each other, or on the savannahs of Africa or the frozen shores of Alaska. And some of these villages grew into the mighty cities of Babylon and Rome and Tenochtitlan. How did this happen? It's an absolute miracle, much harder to explain than the Grand Canyon.
Η απάντηση είναι, νομίζω, ότι χρησιμοποίησαν κάθε διαθέσιμο εργαλείο. Χρειάστηκε όλη μας η ηθική ψυχολογία για να δημιουργήσουμε αυτές τις συνεργατικές ομάδες. Ναι, χρειάζεται να σε απασχολεί η πρόκληση βλάβης. χρειάζεσαι μια ψυχολογία περί δικαιοσύνης. Αλλά στ’ αλήθεια βοηθάει να οργανώσεις μια ομάδα εάν μπορείς να έχεις υπο-ομάδες και εάν αυτές οι υπο-ομάδες έχουν μια εσωτερική δομή, και εάν έχεις μια ιδεολογία που να λέει στους ανθρώπους να καταπιέσουν τη σαρκικότητά τους, να κυνηγήσουν ανώτερους, ευγενέστερους σκοπούς. Και τώρα ερχόμαστε στο κέντρο της διαφωνίας μεταξύ των φιλελεύθερων και των συντηρητικών. Επειδή οι φιλελεύθεροι απορρίπτουν τρία από αυτά τα θεμέλια. Λένε, «Όχι, ας γιορτάσουμε την ποικιλομορφία, όχι την κοινή συμμετοχή σε κάποια ομάδα». Λένε, «Ας αμφισβητήσουμε την εξουσία». Και λένε, «Κράτα τους νόμους σου μακριά από το σώμα μου».
The answer, I think, is that they used every tool in the toolbox. It took all of our moral psychology to create these cooperative groups. Yes, you need to be concerned about harm, you need a psychology of justice. But it helps to organize a group if you have subgroups, and if those subgroups have some internal structure, and if you have some ideology that tells people to suppress their carnality -- to pursue higher, nobler ends. Now we get to the crux of the disagreement between liberals and conservatives: liberals reject three of these foundations. They say, "Let's celebrate diversity, not common in-group membership," and, "Let's question authority," and, "Keep your laws off my body."
Οι φιλελεύθεροι έχουν πολύ ευγενή κίνητρα που το κάνουν αυτό. Η παραδοσιακή εξουσία, η παραδοσιακή ηθική μπορούν να είναι αρκετά καταπιεστικές και περιοριστικές σε αυτούς στον πάτο της πυραμίδας, στις γυναίκες, σε ανθρώπους που δεν ταιριάζουν. Επομένως οι φιλελεύθεροι μιλάνε εξ ονόματος των αδύναμων και των καταπιεσμένων. Θέλουν αλλαγή και δικαιοσύνη, ακόμα και με το ρίσκο του χάους. Το μπλουζάκι αυτού του τύπου λέει: «Σταματήστε να τσακώνεστε, αρχίστε μια επανάσταση». Εάν παίρνετε υψηλή βαθμολογία στην δεκτικότητα στις νέες εμπειρίες, η επανάσταση είναι κάτι καλό, είναι αλλαγή, έχει πλάκα. Οι συντηρητικοί, από την άλλη μεριά, μιλάνε για θεσμούς και παραδόσεις. Θέλουν τάξη, ακόμα και με κάποιο κόστος για αυτούς στη βάση της πυραμίδας. Η κύρια ιδέα των συντηρητικών είναι ότι η τάξη είναι κάτι που είναι δύσκολο να επιτευχθεί. Είναι πάρα πολύ πολύτιμη και είναι πολύ εύκολο να χαθεί. Επομένως όπως είπε ο Έντμουντ Μπερκ: «Οι περιορισμοί στους ανθρώπους, όπως και οι ελευθερίες τους, θα πρέπει να θεωρούνται ως δικαιώματά τους». Αυτό ήταν ύστερα από το χάος της Γαλλικής Επανάστασης. Άρα όταν το δείτε αυτό -- όταν δείτε ότι και οι φιλελεύθεροι και οι συντηρητικοί έχουν κάτι να προτείνουν, ότι διαμορφώνουν μια ισορροπία μεταξύ αλλαγής και σταθερότητας -- τότε νομίζω ότι ο δρόμος είναι ανοιχτός για να βγείτε από το ηθικό καλούπι.
Liberals have very noble motives for doing this. Traditional authority and morality can be quite repressive and restrictive to those at the bottom, to women, to people who don't fit in. Liberals speak for the weak and oppressed. They want change and justice, even at the risk of chaos. This shirt says, "Stop bitching, start a revolution." If you're high in openness to experience, revolution is good; it's change, it's fun. Conservatives, on the other hand, speak for institutions and traditions. They want order, even at some cost, to those at the bottom. The great conservative insight is that order is really hard to achieve. It's precious, and it's really easy to lose. So as Edmund Burke said, "The restraints on men, as well as their liberties, are to be reckoned among their rights." This was after the chaos of the French Revolution. Once you see that liberals and conservatives both have something to contribute, that they form a balance on change versus stability, then I think the way is open to step outside the moral Matrix.
Αυτή είναι η κεντρική ιδέα που όλες οι Ασιατικές θρησκείες κατέκτησαν. Σκεφτείτε το Γιν και το Γιαν. Το Γιν και το Γιαν δεν είναι εχθροί. Το Γιν και το Γιαν δεν μισούν το ένα το άλλο. Το Γιν και το Γιαν είναι και τα δυο απαραίτητα, όπως η νύχτα και η μέρα, για τη λειτουργία του κόσμου. Βρίσκετε το ίδιο πράγμα στον Ινδουισμό. Υπάρχουν πολύ ανώτεροι θεοί στον Ινδουισμό. Δυο από αυτούς είναι ο Βισνού ο προστάτης και ο Σίβα ο καταστροφέας. Αυτή η εικόνα είναι στην πραγματικότητα και οι δύο αυτοί θεοί να μοιράζονται το ίδιο σώμα. Βλέπουμε να σημάδια του Βισνού στα αριστερά οπότε θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε το Βισνού ως το συντηρητικό θεό. Βλέπουμε τα σημάδια του Σίβα στα δεξιά, ο Σίβα είναι ο φιλελεύθερος θεός -- και δουλεύουν μαζί. Βρίσκετε το ίδιο πράγμα στον Βουδισμό. Αυτές οι δυο στροφές περιέχουν, νομίζω, τις βαθύτερες ιδέες που έχουν ποτέ προκύψει στο πεδίο της ηθικής ψυχολογίας. Από το δάσκαλο του Ζεν, Σενγκ Τσ’ Αν: «Εάν θέλεις η αλήθεια να λάμψει πεντακάθαρη μπροστά σου, μην είσαι ποτέ υπέρ ή κατά, η διαμάχη του υπέρ με το κατά είναι η χειρότερη αρρώστια του νου.» Τώρα, δυστυχώς, είναι αρρώστια που μόλυνε πολλούς από τους παγκόσμιους ηγέτες. Αλλά πριν να νιώσετε ανώτεροι από τον Τζορτζ Μπους, προτού να ρίξετε την πέτρα αναρωτηθείτε: Το αποδέχεστε αυτό; Αποδέχεστε να βγείτε έξω από τη μάχη του καλού και του κακού; Μπορείτε να μην είστε ούτε υπέρ ούτε κατά για τίποτα;
This is the great insight that all the Asian religions have attained. Think about yin and yang. Yin and yang aren't enemies; they don't hate each other. Yin and yang are both necessary, like night and day, for the functioning of the world. You find the same thing in Hinduism. There are many high gods in Hinduism. Two of them are Vishnu, the preserver, and Shiva, the destroyer. This image, actually, is both of those gods sharing the same body. You have the markings of Vishnu on the left, so we could think of Vishnu as the conservative god. You have the markings of Shiva on the right -- Shiva's the liberal god. And they work together. You find the same thing in Buddhism. These two stanzas contain, I think, the deepest insights that have ever been attained into moral psychology. From the Zen master Sēngcàn: "If you want the truth to stand clear before you, never be 'for' or 'against.' The struggle between 'for' and 'against' is the mind's worst disease." Unfortunately, it's a disease that has been caught by many of the world's leaders. But before you feel superior to George Bush, before you throw a stone, ask yourself: Do you accept this? Do you accept stepping out of the battle of good and evil? Can you be not for or against anything?
Τότε ποιο το νόημα; Τι πρέπει να κάνετε; Λοιπόν, εάν καταδεχτείτε τις μεγάλες ιδέες των Ασιατικών φιλοσοφιών και θρησκειών και τις συνδυάσετε με την πιο σύγχρονη έρευνα στην ηθική ψυχολογία νομίζω ότι καταλήγετε σε αυτά τα συμπεράσματα: Ότι ο ενάρετος νους μας σχεδιάστηκε από την εξέλιξη για να μας ενώσει σε ομάδες, για να μας διαχωρίσει από άλλες ομάδες και μετά να μας κάνει τυφλούς στην αλήθεια. Επομένως τι πρέπει να κάνετε; Σας λέω να μην προσπαθείτε; Σας λέω να ενστερνιστείτε τον Σενγκ Τσ’ Αν και να σταματήσετε, να σταματήσετε με αυτή τη διαμάχη μεταξύ καλού και κακού; Όχι, απολύτως όχι. Δεν λέω αυτό. Αυτή είναι μια αξιοθαύμαστη ομάδα ανθρώπων που κάνουν τόσα πολλά, χρησιμοποιούν τόσο πολύ από το ταλέντο τους, την ιδιοφυΐα τους, την ενέργειά τους, τα χρήματά τους για να κάνουν τον κόσμο καλύτερο, για να παλέψουν -- να παλέψουν το άδικο, να λύσουν προβλήματα.
So what's the point? What should you do? Well, if you take the greatest insights from ancient Asian philosophies and religions and combine them with the latest research on moral psychology, I think you come to these conclusions: that our righteous minds were designed by evolution to unite us into teams, to divide us against other teams and then to blind us to the truth. So what should you do? Am I telling you to not strive? Am I telling you to embrace Sēngcàn and stop, stop with the struggle of for and against? No, absolutely not. I'm not saying that. This is an amazing group of people who are doing so much, using so much of their talent, their brilliance, their energy, their money, to make the world a better place, to fight wrongs, to solve problems.
Αλλά όπως μάθαμε από τη Σαμάνθα Πάουερ στην ιστορία της για τον Σέρτζιο Βιέρα ντε Μέλιο δεν μπορείτε απλά να ορμήσετε λέγοντας «Έχεις άδικο και εγώ έχω δίκιο». Επειδή, όπως μόλις ακούσαμε, όλοι νομίζουν ότι έχουν δίκιο. Πολλά από τα προβλήματα που πρέπει να λύσουμε είναι προβλήματα που απαιτούν να αλλάξουμε άλλους ανθρώπους. Και εάν θέλετε να αλλάξετε άλλους ανθρώπους, ένας πολύ καλύτερος τρόπος να το κάνετε είναι πρώτα να καταλάβουμε ποιοι είμαστε -- να καταλάβουμε την ηθική μας ψυχολογία, να καταλάβουμε πως όλοι νομίζουμε ότι έχουμε δίκιο -- και μετά να βγούμε έξω -- ακόμα και εάν είναι για μια στιγμή, να βγούμε έξω -- να σκεφτούμε τον Σενγκ Τσ' Αν. Να βγούμε έξω από το ηθικό καλούπι, να προσπαθήσουμε απλά να το δούμε σαν μια διαμάχη να αναπτύσσεται στην οποία ο καθένας νομίζει ότι έχει δίκιο και ο καθένας, τουλάχιστον, έχει κάποιους λόγους -- ακόμα και εάν διαφωνείς με αυτούς -- ο καθένας έχει κάποιους λόγους που πράττει όπως πράττει. Βγείτε έξω. Και εάν το κάνετε αυτό, αυτή είναι η ουσιαστική κίνηση για να καλλιεργήσετε την ηθική ταπεινότητα, να βγάλετε τον εαυτό σας έξω από αυτήν την ατομοκεντρική ιδέα της αρετής, η οποία είναι η φυσιολογική ανθρώπινη κατάσταση. Σκεφτείτε το Δαλάι Λάμα. Σκεφτείτε την τεράστια ηθική αυθεντία του Δαλάι Λάμα -- και προέρχεται από την ηθική του ταπεινότητα.
But as we learned from Samantha Power in her story about Sérgio Vieira de Mello, you can't just go charging in, saying, "You're wrong, and I'm right," because, as we just heard, everybody thinks they are right. A lot of the problems we have to solve are problems that require us to change other people. And if you want to change other people, a much better way to do it is to first understand who we are -- understand our moral psychology, understand that we all think we're right -- and then step out, even if it's just for a moment, step out -- check in with Sēngcàn. Step out of the moral Matrix, just try to see it as a struggle playing out, in which everybody thinks they're right, and even if you disagree with them, everybody has some reasons for what they're doing. Step out. And if you do that, that's the essential move to cultivate moral humility, to get yourself out of this self-righteousness, which is the normal human condition. Think about the Dalai Lama. Think about the enormous moral authority of the Dalai Lama. It comes from his moral humility.
Επομένως νομίζω ότι το νόημα -- το νόημα της ομιλίας μου και νομίζω το νόημα -- το νόημα του TED είναι ότι αυτή είναι μια ομάδα που ασχολείται θερμά με την προσπάθεια να αλλάξουμε τον κόσμο προς το καλύτερο. Οι άνθρωποι εδώ ασχολούνται θερμά με την προσπάθεια να κάνουν τον κόσμο καλύτερο. Αλλά υπάρχει ακόμα και μια θερμή δέσμευση στην αλήθεια. Και επομένως νομίζω ότι η απάντηση είναι να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη θερμή δέσμευση στην αλήθεια ώστε να προσπαθήσουμε να τη μετατρέψουμε σε ένα καλύτερο μέλλον για όλους μας. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
So I think the point -- the point of my talk and, I think, the point of TED -- is that this is a group that is passionately engaged in the pursuit of changing the world for the better. People here are passionately engaged in trying to make the world a better place. But there is also a passionate commitment to the truth. And so I think the answer is to use that passionate commitment to the truth to try to turn it into a better future for us all. Thank you. (Applause)