Εφόσον παρακολουθείτε τις ειδήσεις, θα έχετε ακούσει πως μία σειρά γιγαντιαίων αστεροειδών κατευθύνονται προς τις Ηνωμένες Πολιτείες, και υπολογίζεται πως θα χτυπήσουν τα επόμενα 50 χρόνια. Δεν αναφέρομαι σε πραγματικούς αστεροειδείς από πέτρα και μέταλλο. Αυτό δε θα ήταν μεγάλο πρόβλημα, επειδή αν επρόκειτο να πεθάνουμε όλοι, θα παραμερίζαμε τις διαφορές μας και θα κάναμε ό,τι περνούσε από το χέρι μας και θα βρίσκαμε έναν τρόπο να το αποτρέψουμε. Αυτό για το οποίο μιλάω είναι απειλές που κατευθύνονται προς το μέρος μας αλλά εμφορούνται έναν ιδιαίτερο ενεργειακό μανδύα, ο οποίος μας πολώνει και, ως εκ τούτου, μας παραλύει.
So if you've been following the news, you've heard that there's a pack of giant asteroids headed for the United States, all scheduled to strike within the next 50 years. Now I don't mean actual asteroids made of rock and metal. That actually wouldn't be such a problem, because if we were really all going to die, we would put aside our differences, we'd spend whatever it took, and we'd find a way to deflect them. I'm talking instead about threats that are headed our way, but they're wrapped in a special energy field that polarizes us, and therefore paralyzes us.
Τον περασμένο Μάρτιο, πήγα σε μία διάσκεψη TED και άκουσα τον Τζιμ Χάνσεν, τον επιστήμονα της NASA ο πρώτος που έκρουσε τον κώδωνα του κινδύνου για την υπερθέρμανση του πλανήτη τη δεκαετία του '80, και φαίνεται πως οι προβλέψεις που έκανε τότε επαληθεύονται. Προς τα εκεί οδηγούμαστε ως προς την παγκόσμια άνοδο της θερμοκρασίας και αν συνεχίσουμε με τον ίδιο τρόπο, θα έχουμε μία άνοδο της θερμοκρασίας της τάξης των 4 με 5 βαθμών Κελσίου μέχρι το τέλος του αιώνα. Ο Χάνσεν λέει πως πρέπει να αναμένουμε μια άνοδο 5 μέτρων περίπου της επιφάνειας της θάλασσας. Ορίστε τι θα σήμαινε μια αύξηση της επιφάνειας της θάλασσας κατά 5 μέτρα. Πόλεις σε χαμηλά υψόμετρα ανά τον κόσμο θα εξαφανιστούν κατά τη διάρκεια της ζωής των παιδιών που γεννιούνται σήμερα. Ο Χάνσεν έκλεισε την ομιλία του λέγοντας: «Φανταστείτε έναν γιγαντιαίο αστεροειδή σε πορεία κρούσης με τη Γη. Αυτό αντιστοιχεί σε αυτό που αντιμετωπίζουμε τώρα. Ωστόσο, διστάζουμε, δεν προσπαθούμε να εκτρέψουμε τον αστεροειδή, μολονότι όσο πιο πολύ περιμένουμε, τόσο πιο δύσκολο και δαπανηρό γίνεται.» Βέβαια, η Αριστερά θέλει να προβεί σε ενέργειες, αλλά η Δεξιά αρνείται πως υπάρχει πρόβλημα.
Last March, I went to the TED conference, and I saw Jim Hansen speak, the NASA scientist who first raised the alarm about global warming in the 1980s, and it seems that the predictions he made back then are coming true. This is where we're headed in terms of global temperature rises, and if we keep on going the way we're going, we get a four- or five-degree-Centigrade temperature rise by the end of this century. Hansen says we can expect about a five-meter rise in sea levels. This is what a five-meter rise in sea levels would look like. Low-lying cities all around the world will disappear within the lifetime of children born today. Hansen closed his talk by saying, "Imagine a giant asteroid on a collision course with Earth. That is the equivalent of what we face now. Yet we dither, taking no action to deflect the asteroid, even though the longer we wait, the more difficult and expensive it becomes." Of course, the left wants to take action, but the right denies that there's any problem.
Ωραία, επιστρέφω λοιπόν από το TED, και την επόμενη βδομάδα είμαι καλεσμένος σε δείπνο στην Ουάσιγκτον, όπου ξέρω πως θα συναντήσω αρκετούς συντηρητικούς διανοούμενους, συμπεριλαμβανομένου του Γιουβάλ Λέβιν και για να προετοιμαστώ για τη συνάντηση, διάβασα ένα άρθρο του Λέβιν στο περιοδικό Εθνικές Υποθέσεις με τίτλο «Πέραν του Κράτους Πρόνοιας». Ο Λέβιν γράφει πως σε όλον τον κόσμο, οι λαοί αρχίζουν να αποδέχονται το γεγονός πως το κοινωνικό δημοκρατικό κράτος πρόνοιας αποδεικνύεται ανέφικτο και δαπανηρό, εξαρτώμενο από αμφίβολες οικονομικές πρακτικές και το δημογραφικό πρότυπο μιας εποχής, η οποία έχει παρέλθει.
All right, so I go back from TED, and then the following week, I'm invited to a dinner party in Washington, D.C., where I know that I'll be meeting a number of conservative intellectuals, including Yuval Levin, and to prepare for the meeting, I read this article by Levin in National Affairs called "Beyond the Welfare State." Levin writes that all over the world, nations are coming to terms with the fact that the social democratic welfare state is turning out to be untenable and unaffordable, dependent upon dubious economics and the demographic model of a bygone era.
Ωραία λοιπόν, αυτό μπορεί να μην ακούγεται τόσο τρομακτικό όσο ένας αστεροειδής, αλλά κοιτάξτε αυτά τα γραφήματα που έδειξε ο Λέβιν. Το γράφημα αυτό παρουσιάζει το εθνικό χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ της Αμερικής και όπως βλέπετε αν φτάσετε στην περίοδο της ίδρυσης δανειστήκαμε πάρα πολλά χρήματα για τον Πόλεμο της Ανεξαρτησίας. Οι πόλεμοι στοιχίζουν. Μετά όμως αποπληρώναμε, ξανά και ξανά και μετά, ένα λεπτό, τι είναι αυτό; Ο Εμφύλιος Πόλεμος. Ακόμη πιο ακριβός. Δανείζεσαι πολλά λεφτά, τα αποπληρώνεις ξανά και ξανά φτάνεις στο μηδέν και ορίστε! -- Ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Για άλλη μια φορά επαναλαμβάνεται η ίδια διαδικασία. Μετά έχουμε το Κραχ και τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Φτάνουμε σε ένα αστρονομικό ποσό, περίπου 118% του ΑΕΠ, ένα πραγματικά μη βιώσιμο ποσοστό, πολύ επικίνδυνο. Το αποπληρώνουμε, ξανά και ξανά και μετά, τι είναι αυτό; Γιατί αυξάνεται από τη δεκαετία του '70; Έν μέρει λόγω φορολογικών ελαφρύνσεων που δεν χρηματοδοτούνταν, αλλά κυρίως οφείλεται στην αύξηση των δαπανών για επιδόματα, κυρίως στο πλαίσιο της υγειονομικής περίθαλψης Medicare. Πλησιάζουμε τα μεγέθη χρεών του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, και η γενιά των μπέιμπι μπούμερς δεν έχει ακόμη συνταξιοδοτηθεί, και όταν συνταξιοδοτηθούν, να τι θα συμβεί. Τα δεδομένα αυτά προέρχονται από το Γραφείο του Κονγκρέσου για τον Προϋπολογισμό και παρουσιάζουν την πιο ρεαλιστική πρόβλεψη για το τι θα συμβεί αν οι τρέχουσες καταστάσεις και προσδοκίες και τάσεις επεκταθούν.
All right, now this might not sound as scary as an asteroid, but look at these graphs that Levin showed. This graph shows the national debt as a percentage of America's GDP, and as you see, if you go all the way back to the founding, we borrowed a lot of money to fight the Revolutionary War. Wars are expensive. But then we'd pay it off, pay it off, pay it off, and then, oh, what's this? The Civil War. Even more expensive. Borrow a lot of money, pay it off, pay it off, pay it off, get down to near zero, and bang! -- World War I. Once again, the same process repeats. Now then we get the Great Depression and World War II. We rise to an astronomical level, around 118 percent of GDP, really unsustainable, really dangerous. But we pay it off, pay it off, pay it off, and then, what's this? Why has it been rising since the '70s? It's partly due to tax cuts that were unfunded, but it's due primarily to the rise of entitlement spending, especially Medicare. We're approaching the levels of indebtedness we had at World War II, and the baby boomers haven't even retired yet, and when they do, this is what will happen. This is data from the Congressional Budget Office showing its most realistic forecast of what would happen if current situations and expectations and trends are extended.
Ωραία λοιπόν, ίσως να παρατηρείτε πως τα δύο αυτά γραφήματα είναι επί της ουσίας ταυτόσημα, όχι ως προς τους άξονες ή ως προς τα δεδομένα που παρουσιάζουν, αλλά ως προς τις ηθικές και πολιτικές προεκτάσεις, λένε το ίδιο πράγμα. Να σας το μεταφράσω.
All right, now what you might notice is that these two graphs are actually identical, not in terms of the x- and y-axes, or in terms of the data they present, but in terms of their moral and political implications, they say the same thing. Let me translate for you.
«Είμαστε καταδικασμένοι αν δεν αρχίσουμε να ενεργούμε άμεσα. Τι έχετε πάθει εσείς που είστε στην άλλη πλευρά στο άλλο κόμμα; Δε βλέπετε την πραγματικότητα; Αν δε σκοπεύετε να βοηθήσετε, τουλάχιστον βγείτε από τη μέση».
"We are doomed unless we start acting now. What's wrong with you people on the other side in the other party? Can't you see reality? If you won't help, then get the hell out of the way."
Μπορούμε να εκτρέψουμε και τους δύο αστεροειδείς. Και τα δύο αυτά προβλήματα μπορούν να επιλυθούν από τεχνικής άποψης. Το πρόβλημα και η τραγωδία μας είναι πως σε αυτές τις εποχές της κομματικής πόλωσης και μόνο το γεγονός ότι η μία πλευρά λέει: «Κοιτάχτε, ένας αστεροειδής» συνεπάγεται πως η άλλη πλευρά θα πει: «Πώς; Τι; Όχι, δε θα κοιτάξω καν προς τα πάνω. Όχι.»
We can deflect both of these asteroids. These problems are both technically solvable. Our problem and our tragedy is that in these hyper-partisan times, the mere fact that one side says, "Look, there's an asteroid," means that the other side's going to say, "Huh? What? No, I'm not even going to look up. No."
Για να κατανοήσουμε γιατί μας συμβαίνει αυτό και τι μπορούμε να κάνουμε, πρέπει να μάθουμε περισσότερα περί ηθικής ψυχολογίας. Εγώ είμαι κοινωνικός ψυχολόγος και μελετώ την ηθική και μία από τις πιο σημαντικές αρχές της ηθικής είναι πως η ηθική δεσμεύει και τυφλώνει. Μας δεσμεύει σε ομάδες που περιχαρακώνονται γύρω από ιερές αξίες, καθιστώντας μας κατά συνέπεια τυφλούς απέναντι στην αντικειμενική πραγματικότητα.
To understand why this is happening to us, and what we can do about it, we need to learn more about moral psychology. So I'm a social psychologist, and I study morality, and one of the most important principles of morality is that morality binds and blinds. It binds us into teams that circle around sacred values but thereby makes us go blind to objective reality.
Σκεφτείτε το ως εξής. Η μεγάλης εμβέλειας συνεργασία σπανίζει πολύ στον πλανήτη μας. Μόνο μερικά είδη την έχουν επιτύχει. Εδώ έχουμε μία κυψέλη. Εδώ ένα ανάχωμα τερμιτών, ένα γιγαντιαίο ανάχωμα τερμιτών. Όταν το συναντούμε αυτό σε άλλα ζώα, παρατηρούμε πάντοτε το ίδιο φαινόμενο. Πρόκειται πάντοτε για αδέρφια, παιδιά μίας και μοναδικής βασίλισσας, επομένως βράζουν στο ίδιο καζάνι. Ευημερούν ή καταρρέουν, ζουν ή πεθαίνουν, ως ένα. Μόνο ένα είδος στον πλανήτη μπορεί να το κάνει αυτό ανεξάρτητα από συγγένειες και αυτοί, βεβαίως, είμαστε εμείς. Εδώ βλέπετε μία αναπαράσταση της αρχαίας Βαβυλώνας, και εδώ το Τενοτστιτλάν.
Think of it like this. Large-scale cooperation is extremely rare on this planet. There are only a few species that can do it. That's a beehive. That's a termite mound, a giant termite mound. And when you find this in other animals, it's always the same story. They're always all siblings who are children of a single queen, so they're all in the same boat. They rise or fall, they live or die, as one. There's only one species on the planet that can do this without kinship, and that, of course, is us. This is a reconstruction of ancient Babylon, and this is Tenochtitlan.
Πώς το καταφέραμε αυτό; Πώς περάσαμε από το στάδιο του κυνηγού-συλλέκτη πριν από 10.000 χρόνια στο να χτίσουμε αυτές τις γιγαντιαίες πόλεις μερικές χιλιάδες χρόνια αργότερα; Είναι αξιοθαύμαστο και εξηγείται εν μέρει από την ικανότητά μας να συσπειρωνόμαστε γύρω από ιερές αξίες. Όπως βλέπετε, οι ναοί και οι θεοί διαδραματίζουν μεγάλο ρόλο σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς. Εδώ βλέπετε Μουσουλμάνους να μαζεύονται γύρω από την Κάαμπα στη Μέκκα. Έναν ιερό βράχο και όταν άνθρωποι μαζεύονται γύρω από κάτι ενώνονται, εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο, γίνονται ένα. Είναι σα να μετακινείς ένα ηλεκτρικό καλώδιο μέσω ενός μαγνητικού πεδίου που παράγει ρεύμα. Όταν οι άνθρωποι μαζεύονται γύρω από κάτι, παράγουν ρεύμα. Μας αρέσει να μαζευόμαστε γύρω από πράγματα. Μαζευόμαστε γύρω από σημαίες και τότε εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο. Μπορούμε να παλέψουμε ως ομάδα, ως μονάδα. Αλλά ακόμη και όταν η ηθική συνδέει τους ανθρώπους σε μια μονάδα, σε ομάδα, η συσπείρωση τους ενώνει. Αυτό τους κάνει να στρεβλώνουν την πραγματικότητα. Αρχίζουμε να τα χωρίζουμε όλα σε καλά και κακά. Η διαδικασία αυτή είναι υπέροχη. Είναι πολύ ικανοποιητική. Πρόκειται όμως για εξόφθαλμη στρέβλωση της πραγματικότητας.
Now how did we do this? How did we go from being hunter-gatherers 10,000 years ago to building these gigantic cities in just a few thousand years? It's miraculous, and part of the explanation is this ability to circle around sacred values. As you see, temples and gods play a big role in all ancient civilizations. This is an image of Muslims circling the Kaaba in Mecca. It's a sacred rock, and when people circle something together, they unite, they can trust each other, they become one. It's as though you're moving an electrical wire through a magnetic field that generates current. When people circle together, they generate a current. We love to circle around things. We circle around flags, and then we can trust each other. We can fight as a team, as a unit. But even as morality binds people together into a unit, into a team, the circling blinds them. It causes them to distort reality. We begin separating everything into good versus evil. Now that process feels great. It feels really satisfying. But it is a gross distortion of reality.
Μπορεί κανείς να δει τον ηθικό ηλεκτρομαγνήτη που δρα στο Κονγκρέσο των Η.Π.Α. Το γράφημα αυτό δείχνει σε ποιο βαθμό οι ψηφοφορίες στο Κονγκρέσο εμπίμπτουν στον άξονα Αριστερά-Δεξιά, ούτως ώστε αν γνωρίζεις πόσο φιλελεύθερος ή συντηρητικός είναι κάποιος, μπορείς να ξέρεις ακριβώς τι ψήφισαν σε όλα τα μείζονα θέματα. Αυτό που βλέπουμε είναι ότι τις δεκαετίες μετά τον Εμφύλιο Πόλεμο, στο Κονγκρέσο υπήρχε μια εκπληκτική πόλωση, όπως αναμενόταν, στον υψηλότερο βαθμό δυνατόν. Μετά όμως από τον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο, τα πράγματα άλλαξαν και είχαμε πλέον ένα ιστορικά χαμηλό ποσοστό πόλωσης. Επρόκειτο για τη χρυσή εποχή του δικομματισμού, ή τουλάχιστον ως προς την ικανότητα των κομμάτων να συνεργάζονται και να επιλύουν μείζονα εθνικά προβλήματα. Αλλά τις δεκαετίες '80 και '90, ο ηλεκτρομαγνήτης λειτούργησε και πάλι. Η πόλωση αυξήθηκε. Κάποτε συντηρητικοί, μετριοπαθείς και φιλελεύθεροι συνεργάζονταν στο Κονγκρέσο. Ήταν σε θέση να μετατοπίζονται, να δημιουργούν δικομματικές επιτροπές, αλλά όσο άναβε ο ηθικός ηλεκτρομαγνήτης, το μαγνητικό πεδίο δυνάμωνε, και Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικανοί απομακρύνονταν οι μεν από τους δε. Ήταν πλέον πιο δύσκολο να έχουν κοινωνικές σχέσεις, πιο δύσκολο να συνεργάζονται. Μέλη που συνταξιοδοτούνται λένε πως πλέον μιλάμε για ένα είδος σύγκρουσης ανάμεσα σε συμμορίες. Παρατήρησε κανείς πως σε δύο από τις τρεις συζητήσεις, ο Ομπάμα φορούσε μπλε γραβάτα και ο Ρόμνεϊ κόκκινη; Ξέρετε γιατί το κάνουν αυτό; Έτσι ώστε έκαστη συμμορία να ξέρει ποιον να ψηφίσει. (Γέλια)
You can see the moral electromagnet operating in the U.S. Congress. This is a graph that shows the degree to which voting in Congress falls strictly along the left-right axis, so that if you know how liberal or conservative someone is, you know exactly how they voted on all the major issues. And what you can see is that, in the decades after the Civil War, Congress was extraordinarily polarized, as you would expect, about as high as can be. But then, after World War I, things dropped, and we get this historically low level of polarization. This was a golden age of bipartisanship, at least in terms of the parties' ability to work together and solve grand national problems. But in the 1980s and '90s, the electromagnet turns back on. Polarization rises. It used to be that conservatives and moderates and liberals could all work together in Congress. They could rearrange themselves, form bipartisan committees, but as the moral electromagnet got cranked up, the force field increased, Democrats and Republicans were pulled apart. It became much harder for them to socialize, much harder for them to cooperate. Retiring members nowadays say that it's become like gang warfare. Did anybody notice that in two of the three debates, Obama wore a blue tie and Romney wore a red tie? Do you know why they do this? It's so that the Bloods and the Crips will know which side to vote for. (Laughter)
Η πόλωση είναι πιο έντονη στην πολιτική μας ελίτ. Κανείς δεν αμφισβητεί πως αυτό συμβαίνει στη Ουάσιγκτον. Αλλά για κάποιο διάστημα υπήρχαν αμφιβολίες ως προς το αν συμβαίνει και με τους πολίτες. Τα τελευταία 12 χρόνια, λοιπόν, έχει γίνει πολύ πιο εμφανές πως συμβαίνει. Κοιτάξτε αυτά τα δεδομένα. Είναι από την Έρευνα για τις Αμερικανικές Εθνικές Εκλογές. Στην έρευνα αυτή προσπαθούν να προσδιορίσουν πώς αισθάνεται κάποιος για κάτι. Δηλαδή, πόσο ένθερμοι ή αδιάφοροι είστε για, ξέρετε τώρα, τους ιθαγενείς της Αμερικής, το στρατό, το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, το Δημοκρατικό Κόμμα και άλλες ομάδες της αμερικανικής ζωής. Η μπλε γραμμή δείχνει πόσο ένθερμοι είναι οι Δημοκρατικοί για τους Δημοκρατικούς, τους συμπαθούν. Σε ποσοστό 70 σε κλίμακα των 100 βαθμών. Οι Ρεπουμπλικανοί συμπαθούν τους Ρεπουμπλικανούς. Δε μας εκπλήσσει αυτό. Αν δείτε όμως τα διακομματικά ποσοστά, θα παρατηρήσετε πως είναι χαμηλότερα, αλλά εδώ που τα λέμε, όταν πρωτοείδα τα δεδομένα, εξεπλάγην. Δεν είναι και τόσο άσχημα. Αν ανατρέξετε στην εποχή των κυβερνήσεων Κάρτερ και Ρήγκαν, έδιναν στο άλλο κόμμα ποσοστό 43, 45. Δεν είναι και τόσο άσχημα. Έχει μία ανεπαίσθητη φθίνουσα τάση, αλλά δείτε τώρα τι συμβαίνει επί Τζορτζ Μπους (Νεότερου) και Ομπάμα. Κάθετη πτώση. Κάτι συμβαίνει εδώ. Ο ηθικός ηλεκτρομαγνήτης ξανανάβει, και τελευταία, πολύ πρόσφατα, οι Δημοκρατοί αντιπαθούν πολύ τους Ρεπουμπλικανούς. Οι Ρεπουμπλικανοί πραγματικά αντιπαθούν τους Δημοκρατικούς. Αλλάζουμε. Μοιάζει ο ηλεκτρομαγνήτης να μας επηρεάζει και εμάς. Σα να βρίσκεται στους 2 ωκεανούς και να τραβά το ένα μισό της χώρας μακριά από το άλλο μισό, να τα τραβάει αριστερά και δεξιά στις δικές τους περιοχές σα να πρόκειται για δύο συμμορίες.
The polarization is strongest among our political elites. Nobody doubts that this is happening in Washington. But for a while, there was some doubt as to whether it was happening among the people. Well, in the last 12 years it's become much more apparent that it is. So look at this data. This is from the American National Elections Survey. And what they do on that survey is they ask what's called a feeling thermometer rating. So, how warm or cold do you feel about, you know, Native Americans, or the military, the Republican Party, the Democratic Party, all sorts of groups in American life. The blue line shows how warmly Democrats feel about Democrats, and they like them. You know, ratings in the 70s on a 100-point scale. Republicans like Republicans. That's not a surprise. But when you look at cross-party ratings, you find, well, that it's lower, but actually, when I first saw this data, I was surprised. That's actually not so bad. If you go back to the Carter and even Reagan administrations, they were rating the other party 43, 45. It's not terrible. It drifts downwards very slightly, but now look what happens under George W. Bush and Obama. It plummets. Something is going on here. The moral electromagnet is turning back on, and nowadays, just very recently, Democrats really dislike Republicans. Republicans really dislike the Democrats. We're changing. It's as though the moral electromagnet is affecting us too. It's like put out in the two oceans and it's pulling the whole country apart, pulling left and right into their own territories like the Bloods and the Crips.
Υπάρχουν πολλοί λόγοι που μας συμβαίνει αυτό, και πολλοί από αυτούς δεν είναι αντιστρέψιμοι. Δε θα έχουμε ποτέ ξανά μία πολιτική τάξη η οποία θα έχει δημιουργηθεί μέσα από την εμπειρία του κοινού αγώνα στο 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο ενάντια σε έναν κοινό εχθρό. Δε θα έχουμε ποτέ ξανά μόνο τρία τηλεοπτικά δίκτυα, όλα εκ των οποίων τείνουν προς το κέντρο. Δεν θα έχουμε ποτέ ξανά μία μεγάλη ομάδα συντηρητικών Δημοκρατών από το Νότο και φιλελεύθερους Ρεπουμπλικανούς από το Βορρά να διευκολύνουν την κατάσταση να δημιουργούν την κατάλληλη αλληλοεπικάλυψη που διευκολύνει τη δικομματική συνεργασία. Επομένως, για διάφορους λόγους, οι δεκαετίες μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο αποτέλεσαν περίοδο ανωμαλίας στην ιστορία. Δεν θα υπάρξουν ποτέ ξανά τόσο χαμηλά ποσοστά πόλωσης, θεωρώ.
Now, there are many reasons why this is happening to us, and many of them we cannot reverse. We will never again have a political class that was forged by the experience of fighting together in World War II against a common enemy. We will never again have just three television networks, all of which are relatively centrist. And we will never again have a large group of conservative southern Democrats and liberal northern Republicans making it easy, making there be a lot of overlap for bipartisan cooperation. So for a lot of reasons, those decades after the Second World War were an historically anomalous time. We will never get back to those low levels of polarization, I believe.
Πολλά όμως μπορούμε να κάνουμε. Υπάρχουν δεκάδες δεκάδες μεταρρυθμίσεις που μπορούν να γίνουν για να βελτιωθούν τα πράγματα, καθότι μεγάλο μέρος της δυσλειτουργίας μας οφείλεται σε πράγματα που έκανε το Κονγκρέσο στον εαυτό του τη δεκαετία του '90 και τα οποία δημιούργησαν έναν πολύ πιο πολωμένο και δυσλειτουργικό θεσμό. Οι αλλαγές αυτές αναφέρονται με λεπτομέρεια σε πολλά βιβλία. Να δύο τα οποία σας συνιστώ ανεπιφύλακτα, και αναφέρουν πολλές μεταρρυθμίσεις. Θα τις ομαδοποιήσω σε τρεις ευρείες τάξεις εδώ.
But there's a lot that we can do. There are dozens and dozens of reforms we can do that will make things better, because a lot of our dysfunction can be traced directly to things that Congress did to itself in the 1990s that created a much more polarized and dysfunctional institution. These changes are detailed in many books. These are two that I strongly recommend, and they list a whole bunch of reforms. I'm just going to group them into three broad classes here.
Εάν, λοιπόν, θεωρήσουμε πως αυτό είναι το πρόβλημα ενός δυσλειτουργικού, υπερβολικά πολωμένου θεσμού, τότε, το πρώτα βήμα είναι να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε προκειμένου να εκλέγονται όλο και λιγότεροι υπερβολικά κομματικοί, και όταν διεξάγεις κλειστές προκριματικές εκλογές στο κόμμα και ψηφίζουν μόνον οι πιο προσηλωμένοι Ρεπουμπλικανοί και Δημοκρατικοί, τότε ορίζεις και επιλέγεις τους πιο ακραίους κομματικοποιημένους. Επομένως, ανοικτές προκριματικές θα καταστούσαν το πρόβλημα αυτό λιγότερα έντονο.
So if you think about this as the problem of a dysfunctional, hyper-polarized institution, well, the first step is, do what you can so that fewer hyper-partisans get elected in the first place, and when you have closed party primaries, and only the most committed Republicans and Democrats are voting, you're nominating and selecting the most extreme hyper-partisans. So open primaries would make that problem much, much less severe.
Το βασικό πρόβλημα, ωστόσο, δεν είναι ότι εκλέγουμε λάθος ανθρώπους για το Κονγκρέσο. Από την πείρα μου και από τα όσα μου λένε άτομα που γνωρίζουν τα εσωτερικά του Κονγκρέσου, οι περισσότεροι που πηγαίνουν στο Κονγκρέσο είναι καλοί, πολύ εργατικοί, ευφυείς άνθρωποι που θέλουν πραγματικά να επιλύσουν προβλήματα, αλλά όταν φτάνουν εκεί, διαπιστώνουν πως είναι αναγκασμένοι να παίξουν ένα παιχνίδι το οποίο επιβραβεύει τον ακραίο κομματισμό και το οποίο τιμωρεί την ανεξάρτητη σκέψη. Αν ξεφύγεις από τις γραμμές, τιμωρείσαι. Επομένως, με διάφορες μεταρρυθμίσεις, θα μπορούσαμε να το καταπολεμήσουμε αυτό.
But the problem isn't primarily that we're electing bad people to Congress. From my experience, and from what I've heard from Congressional insiders, most of the people going to Congress are good, hard-working, intelligent people who really want to solve problems, but once they get there, they find that they are forced to play a game that rewards hyper-partisanship and that punishes independent thinking. You step out of line, you get punished. So there are a lot of reforms we could do that will counteract this.
Για παράδειγμα, η απόφαση για τους «Ενωμένους Πολίτες» είναι καταστροφική, επειδή υπονοεί πως σου κρατάνε ένα όπλο γεμάτο χρήματα στον κρόταφο, και αν ξεφύγεις από τις γραμμές, αν προσπαθήσεις να πας προς την άλλη πλευρά του διαδρόμου, τα χρήματά σου θα δοθούν στον αντίπαλό σου προκειμένου να τους κάνει όλους να πιστέψουν πως είσαι φρικτός άνθρωπος, με αρνητική διαφήμιση.
For example, this "Citizens United" ruling is a disaster, because it means there's like a money gun aimed at your head, and if you step out of line, if you try to reach across the aisle, there's a ton of money waiting to be given to your opponent to make everybody think that you are a terrible person through negative advertising.
Η τρίτη κατηγορία μεταρρυθμίσεων αφορά στις αλλαγές που πρέπει να κάνουμε στη φύση των κοινωνικών σχέσεων στο Κονγκρέσο. Οι πολιτικοί που έχω συναντήσει είναι συνήθως πολύ εξωστρεφείς, φιλικοί, πολύ κοινωνικώς ικανά άτομα, και αυτή είναι η φύση της πολιτικής. Πρέπει να συνάπτεις σχέσεις, να συνάπτεις συμφωνίες, να πείθεις, να ευχαριστείς, να κολακεύεις πρέπει να χρησιμοποιείς τις προσωπικές σου δεξιότητες, πάντοτε έτσι λειτουργούσε η πολιτική. Αλλά με απαρχή τη δεκαετία του '90, πρώτα η Βουλή των Αντιπροσώπων, άλλαξε το νομοθετικό ημερολόγιο ούτως ώστε όλες οι δουλειές να γίνονται στο μέσον την εβδομάδος. Σήμερα, τα μέλη του Κονγκρέσου φτάνουν στην πόλη την Τρίτη το πρωί, αγωνίζονται 2 μέρες και επιστρέφουν αεροπορικώς στην πολιτεία τους την Πέμπτη το απόγευμα. Δεν φέρνουν τις οικογένειές τους στη Ουάσιγκτον. Δεν γνωρίζουν ο ένας την οικογένεια του άλλου. Δεν υπάρχει καμία σχέση εδώ. Το να προσπαθείς να λειτουργήσεις το Κονγκρέσο χωρίς προσωπικές σχέσεις είναι σαν να προσπαθείς να λειτουργήσεις ένα αυτοκίνητο χωρίς καύσιμα. Θα ξαφνιαστούμε άραγε όταν όλο αυτό παραλύσει και οδηγήσει στην ακινησία και την πόλωση; Μία απλή αλλαγή στο νομοθετικό ημερολόγιο, π.χ. οι ημέρες εργασίας να διαρκούν τρεις εβδομάδες και μετά να έχουν μία εβομάδα άδεια για να πάνε σπίτι τους, αυτό θα άλλαζε τις θεμελιώδεις σχέσεις στο Κονγκρέσο.
But the third class of reforms is that we've got to change the nature of social relationships in Congress. The politicians I've met are generally very extroverted, friendly, very socially skillful people, and that's the nature of politics. You've got to make relationships, make deals, you've got to cajole, please, flatter, you've got to use your personal skills, and that's the way politics has always worked. But beginning in the 1990s, first the House of Representatives changed its legislative calendar so that all business is basically done in the middle of the week. Nowadays, Congressmen fly in on Tuesday morning, they do battle for two days, then they fly home Thursday afternoon. They don't move their families to the District. They don't meet each other's spouses or children. There's no more relationship there. And trying to run Congress without human relationships is like trying to run a car without motor oil. Should we be surprised when the whole thing freezes up and descends into paralysis and polarization? A simple change to the legislative calendar, such as having business stretch out for three weeks and then they get a week off to go home, that would change the fundamental relationships in Congress.
Επομένως, πολλά μπορούμε να κάνουμε, αλλά ποιος θα τους παρακινήσει να τα κάνουν; Αρκετές ομάδες εργάζονται επ' αυτού. Οι ομάδες No Labels και Common Cause, νομίζω πως έχουν πολύ καλές ιδέες για τις αλλαγές που πρέπει να κάνουμε προκειμένου η δημοκρατία μας να είναι πιο ενεργή και το Κονγκρέσο πιο αποτελεσματικό.
So there's a lot we can do, but who's going to push them to do it? There are a number of groups that are working on this. No Labels and Common Cause, I think, have very good ideas for changes we need to do to make our democracy more responsive and our Congress more effective.
Αλλά θα ήθελα να συμπληρώσω το έργο τους με ένα μικρό ψυχολογικό τέχνασμα, το οποίο έχει ως εξής: Τίποτα δε φέρνει τους ανθρώπους πιο κοντά από μια κοινή απειλή ή μια κοινή επίθεση, ιδίως μία επίθεση από έναν εξωτερικό εχθρό, με εξαίρεση την περίπτωση που η απειλή θίγει την πολωμένη ψυχολογία μας και στην οποία περίπτωση, όπως προείπα, στην ουσία μας απομακρύνει τους μεν από τους δε. Μερικές φορές αρκεί μία απειλή για να δημιουργήσει την πόλωση, όπως έχουμε διαπιστώσει. Αν όμως η κατάσταση την οποία αντιμετωπίζουμε δεν είναι μία και μεμονωμένη απειλή αλλά κάτι σαν το εξής, συμβαίνουν συνεχώς διάφορα, και στην ουσία λέμε: «Πυροβολείστε, άντε λοιπόν, όλοι σας, πρέπει να συνεργαστούμε, αρχίστε να πυροβολείτε.» Διότι αυτή ακριβώς την κατάσταση αντιμετωπίζουμε. Αυτό μας συμβαίνει ως χώρα.
But I'd like to supplement their work with a little psychological trick, and the trick is this. Nothing pulls people together like a common threat or a common attack, especially an attack from a foreign enemy, unless of course that threat hits on our polarized psychology, in which case, as I said before, it can actually pull us apart. Sometimes a single threat can polarize us, as we saw. But what if the situation we face is not a single threat but is actually more like this, where there's just so much stuff coming in, it's just, "Start shooting, come on, everybody, we've got to just work together, just start shooting." Because actually, we do face this situation. This is where we are as a country.
Να κι άλλος ένας αστεροειδής. Όλοι μας έχουμε δει εκδοχές του γραφήματος αυτού, σωστά; Το οποίο δείχνει τις αλλαγές στον πλούτο από το 1979, και όπως βλέπετε, σχεδόν όλη η αύξηση του πλούτου αφορά το 2% και κυρίως το 1% του πληθυσμού. Αυτού του είδους η αυξανόμενη ανισότητα συνδέεται με τόσα προβλήματα για μία δημοκρατία. Κυρίως, καταστρέφει την ικανότητά μας να εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλο, να αισθανόμαστε πως βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι καθότι προφανώς δεν είναι έτσι. Κάποιοι από εμάς κάθονται ασφαλείς μέσα στα γιγαντιαία ταχύπλοά τους. Ενώ άλλοι προσπαθούν να κρατηθούν από μία σανίδα. Δεν βράζουμε όλοι στο ίδιο καζάνι και αυτό σημαίνει πως κανείς δεν είναι πρόθυμος να κάνει θυσία για το κοινό καλό. Η Αριστερά φωνάζει για τον αστεροειδή αυτόν εδώ και 30 χρόνια, και η Δεξιά λέει: «Τι; Πώς; Εε; Κανένα πρόβλημα. Κανένα πρόβλημα.»
So here's another asteroid. We've all seen versions of this graph, right, which shows the changes in wealth since 1979, and as you can see, almost all the gains in wealth have gone to the top 20 percent, and especially the top one percent. Rising inequality like this is associated with so many problems for a democracy. Especially, it destroys our ability to trust each other, to feel that we're all in the same boat, because it's obvious we're not. Some of us are sitting there safe and sound in gigantic private yachts. Other people are clinging to a piece of driftwood. We're not all in the same boat, and that means nobody's willing to sacrifice for the common good. The left has been screaming about this asteroid for 30 years now, and the right says, "Huh, what? Hmm? No problem. No problem."
Τώρα, γιατί μας συμβαίνει αυτό; Γιατί αυξάνεται η ανισότητα; Λοιπόν, ένα από τα σημαντικότερα θέματα προς αντιμετώπιση μετά την παγκοσμιοποίηση είναι στην ουσία αυτός ο τέταρτος αστεροειδής, η αύξηση των γεννήσεων εκτός γάμου. Το γράφημα αυτό δείχνει τη σταθερή άνοδο των γεννήσεων εκτός γάμου από τη δεκαετία του 1960. Πολλά παιδιά ισπανόφωνων και αφροαμερικανών γεννιούνται από ανύπαντρες μητέρες Και οι λευκοί επίσης οδεύουν προς τα εκεί. Σε μία με δύο δεκαετίες, τα περισσότερα παιδιά των Αμερικανών δεν θα έχουν πατέρα στο σπίτι. Που σημαίνει πως το οικογενειακό εισόδημα είναι πολύ πιο περιορισμένο. Δεν πρόκειται μόνο για τα χρήματα. Αλλά για τη σταθερότητα ενάντια στο χάος. Όπως έχω μάθει μέσα από τη δουλειά μου με παιδιά του δρόμου στη Βραζιλία, ο σύντροφος της μαμάς συχνά είναι ένα πολύ, πολύ επικίνδυνο πρόσωπο για τα παιδιά.
Now, why is that happening to us? Why is the inequality rising? Well, one of the largest causes, after globalization, is actually this fourth asteroid, rising non-marital births. This graph shows the steady rise of out-of-wedlock births since the 1960s. Most Hispanic and black children are now born to unmarried mothers. Whites are headed that way too. Within a decade or two, most American children will be born into homes with no father. This means that there's much less money coming into the house. But it's not just money. It's also stability versus chaos. As I know from working with street children in Brazil, Mom's boyfriend is often a really, really dangerous person for kids.
Η Δεξιά φωνάζει για τον αστεροειδή αυτόν από τη δεκαετία του 1960 και η Αριστερά λέει: «Κανένα πρόβλημα. Κανένα πρόβλημα.» Η Αριστερά διστάζει πάρα πολύ να πει πως ο γάμος είναι κάτι καλό για τις γυναίκες και τα παιδιά. Θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Δεν ρίχνω το φταίξιμο στις γυναίκες. Στην ουσία επικρίνω τους άνδρες που δεν αναλαμβάνουν την ευθύνη για τα παιδιά τους και το οικονομικό σύστημα το οποίο δεν βοηθά πολλούς άνδρες να έχουν επαρκές εισόδημα ούτως ώστε να φροντίζουν τα παιδιά τους. Αλλά ακόμη κι αν δεν ρίξεις το φταίξιμο σε κανέναν, εξακολουθεί να είναι ένα εθνικό πρόβλημα, και τη μία πλευρά την έχει απασχολήσει περισσότερο απ' ό,τι την άλλη. Οι Τάιμς της Νέας Υόρκης πρόσεξαν επιτέλους τον αστεροειδή και του αφιέρωσαν πρωτοσέλιδο πέρυσι τον Ιούλιο αποδεικνύοντας πώς η μείωση των γάμων οδηγεί σε ανισότητες.
Now the right has been screaming about this asteroid since the 1960s, and the left has been saying, "It's not a problem. It's not a problem." The left has been very reluctant to say that marriage is actually good for women and for children. Now let me be clear. I'm not blaming the women here. I'm actually more critical of the men who won't take responsibility for their own children and of an economic system that makes it difficult for many men to earn enough money to support those children. But even if you blame nobody, it still is a national problem, and one side has been more concerned about it than the other. The New York Times finally noticed this asteroid with a front-page story last July showing how the decline of marriage contributes to inequality.
Μετατρεπόμαστε σε έθνος δύο τάξεων και μόνο. Όταν οι Αμερικανοί σπουδάζουν και παντρεύονται, έχουν πολύ χαμηλά ποσοστά διαζυγίων. Κερδίζουν πολλά χρήματα και επενδύουν τα χρήματα αυτά στα παιδιά τους, κάποιες μητέρες αφιερώνονται πλήρως στα παιδιά τους, τα παιδιά εκπληρώνουν το πλήρες δυναμικό τους, και κάποια στιγμή τα παιδιά αυτά βρίσκονται στις δύο επάνω γραμμές του γραφήματος. Μετά έχουμε και όλους τους άλλους: τα παιδιά που δεν επωφελούνται από έναν σταθερό γάμο, που κανείς δεν επενδύει τόσα σε αυτά, που δεν μεγαλώνουν σε σταθερό περιβάλλον, και που αποτελούν τις τρεις κάτω γραμμές του γραφήματος.
We are becoming a nation of just two classes. When Americans go to college and marry each other, they have very low divorce rates. They earn a lot of money, they invest that money in their kids, some of them become tiger mothers, the kids rise to their full potential, and the kids go on to become the top two lines in this graph. And then there's everybody else: the children who don't benefit from a stable marriage, who don't have as much invested in them, who don't grow up in a stable environment, and who go on to become the bottom three lines in that graph.
Για άλλη μια φορά, βλέπουμε πως τα δύο γραφήματα στην ουσία λένε το ίδιο πράγμα. Όπως και πριν, έχουμε ένα πρόβλημα και πρέπει να το αντιμετωπίσουμε, πρέπει να κάνουμε κάτι και τι έχετε πάθει που δεν είστε σε θέση να δείτε την απειλή που σας δείχνω;
So once again, we see that these two graphs are actually saying the same thing. As before, we've got a problem, we've got to start working on this, we've got to do something, and what's wrong with you people that you don't see my threat?
Αν όμως όλοι έβγαζαν τις κομματικές του παρωπίδες, θα βλέπαμε πως τα δύο αυτά προβλήματα στην πραγματικότητα αντιμετωπίζονται καλύτερα από κοινού. Διότι αν πραγματικά σε νοιάζει η ανισότητα στα εισοδήματα ίσως να θες να μιλήσεις με κάποιες χριστιανικές ευαγγελικές ομάδες οι οποίες προσπαθούν να βρουν τρόπο να προωθήσουν το θεσμό του γάμου. Όμως θα βρεθούν μπροστά στο πρόβλημα ότι οι γυναίκες συνήθως δεν θέλουν να παντρευτούν κάποιον ο οποίος είναι άνεργος. Εφόσον λοιπόν θέλουμε να ενισχύσουμε τις οικογένειες, ίσως θα έπρεπε να απευθυνθούμε σε κάποιες φιλελεύθερες ομάδες που εργάζονται για την προώθηση της ισότητας στην εκπαίδευση, που προσπαθούν να αυξήσουν τον κατώτατο μισθό, που προσπαθούν να βρουν τρόπους να σταματήσουν τόσους ανθρώπους από το να απορροφούνται από το ποινικό σύστημα και να αποκλείονται από την «αγορά» των υποψηφίων προς γάμο για όλη τους τη ζωή.
But if everybody could just take off their partisan blinders, we'd see that these two problems actually are best addressed together. Because if you really care about income inequality, you might want to talk to some evangelical Christian groups that are working on ways to promote marriage. But then you're going to run smack into the problem that women don't generally want to marry someone who doesn't have a job. So if you really care about strengthening families, you might want to talk to some liberal groups who are working on promoting educational equality, who are working on raising the minimum wage, who are working on finding ways to stop so many men from being sucked into the criminal justice system and taken out of the marriage market for their whole lives.
Συνοψίζοντας να πω πως τουλάχιστον τέσσερις αστεροειδείς έρχονται κατά πάνω μας. Πόσοι βλέπετε και τους τέσσερις; Σηκώστε το χέρι σας αν είστε πρόθυμοι να παραδεχτείτε πως και οι τέσσερις αποτελούν εθνικά προβλήματα. Σας παρακαλώ σηκώστε τα χέρια σας. Ωραία, σχεδόν όλοι σας.
So to conclude, there are at least four asteroids headed our way. How many of you can see all four? Please raise your hand right now if you're willing to admit that all four of these are national problems. Please raise your hands. Okay, almost all of you.
Συγχαρητήρια, λοιπόν, είστε τα πρώτα μέλη του Κλαμπ των Αστεροειδών, το οποίο είναι ένα κλαμπ για όλους τους Αμερικανούς που είναι πρόθυμοι να παραδεχθούν πως ενδέχεται η άλλη πλευρά να έχει δίκιο. Στο Κλαμπ των Αστεροειδών δεν προσπαθούμε να βρούμε κοινό έδαφος. Το κοινό έδαφος συχνά είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί. Όχι, ξεκινάμε αναζητώντας κοινές απειλές καθότι οι κοινές απειλές δημιουργούν κοινό έδαφος.
Well, congratulations, you guys are the inaugural members of the Asteroids Club, which is a club for all Americans who are willing to admit that the other side actually might have a point. In the Asteroids Club, we don't start by looking for common ground. Common ground is often very hard to find. No, we start by looking for common threats because common threats make common ground.
Μήπως είμαι αφελής; Είναι αφελές να σκέφτεται κανείς πως οι άνθρωποι θα μπορούσαν να κατεβάσουν τα μαχαίρια, και πως η Αριστερά και η Δεξιά θα μπορούσαν να συνεργαστούν; Δεν το νομίζω, διότι συμβαίνει, όχι και πολύ συχνά, αλλά υπάρχουν ενθαρρυντικά παραδείγματα. Αυτό είναι κάτι που μπορούμε να κάνουμε. Επειδή οι Αμερικανοί και στις δύο πλευρές νοιάζονται για την απώλεια της στοιχειώδους ευγένειας, και έχουν δημιουργήσει δεκάδες οργανώσεις, σε εθνικό επίπεδο, όπως αυτή εδώ, και πολλές τοπικές οργανώσεις, όπως η οργάνωση «To The Village Square» στo Ταλαχάσι, στη Φλόριντα, η οποία προσπαθεί να φέρει κοντά τους πολιτειακούς ηγέτες προκειμένου να διευκολύνουν αυτού του είδους τη συνεργασία και την ανθρώπινη σχέση, η οποία είναι απαραίτητη για να λυθούν τα προβλήματα της Φλόριντα. Οι Αμερικανοί και στις δύο πλευρές νοιάζονται για την παγκόσμια φτώχεια και το AIDS και τόσα πολλά ανθρωπιστικά θέματα, οι φιλελεύθεροι και οι ευαγγελιστές είναι στην πραγματικότητα φυσικοί σύμμαχοι, και κατά καιρούς έχουν συνεργαστεί προκειμένου να επιλύσουν αυτά τα προβλήματα. Αυτό που με εκπλήσσει περισσότερο είναι ότι πολλές φορές συμφωνούν σε θέματα ποινικής δικαιοσύνης. Για παράδειγμα, το ποσοστό των φυλακίσεων, των κρατουμένων στη χώρα αυτή έχει τετραπλασιαστεί από το 1980. Πρόκειται για μια κοινωνική καταστροφή, και οι φιλελεύθεροι ανησυχούν πολύ γι' αυτό. Η ΜΚΟ Southern Poverty Law Center συχνά παλεύει ενάντια στη βιομηχανία των φυλακών, προσπαθεί να αποτρέψει ένα σύστημα το οποίο απορροφά όλο και περισσότερους φτωχούς νέους άνδρες. Χαίρονται όμως οι συντηρητικοί γι' αυτό; Λοιπόν, ο Γκρόβερ Νόρκουιστ δεν χαίρεται καθότι το σύστημα στοιχίζει πολλά χρήματα. Κι έτσι, επειδή η βιομηχανία των φυλακών οδηγεί στη χρεοκωπία των πολιτειών μας και διαφθείρει τις ψυχές μας ομάδες συντηρητικών σε θέματα προϋπολογισμού και Χριστιανισμού έχουν ενώσει τις δυνάμεις τους και έχουν δημιουργήσει την ομάδα Right on Crime. Κατά καιρούς έχουν συνεργαστεί με το Southern Poverty Law Center (MKO) και έχουν αντιταχθεί στη δημιουργία νέων φυλακών και έχουν εργαστεί για μεταρρυθμίσεις, οι οποίες θα καταστήσουν το νομικό σύστημα πιο αποτελεσματικό και πιο ανθρώπινο.
Now, am I being naive? Is it naive to think that people could ever lay down their swords, and left and right could actually work together? I don't think so, because it happens, not all that often, but there are a variety of examples that point the way. This is something we can do. Because Americans on both sides care about the decline in civility, and they've formed dozens of organizations, at the national level, such as this one, down to many local organizations, such as To The Village Square in Tallahassee, Florida, which tries to bring state leaders together to help facilitate that sort of working together human relationship that's necessary to solve Florida's problems. Americans on both sides care about global poverty and AIDS, and on so many humanitarian issues, liberals and evangelicals are actually natural allies, and at times they really have worked together to solve these problems. And most surprisingly to me, they sometimes can even see eye to eye on criminal justice. For example, the incarceration rate, the prison population in this country has quadrupled since 1980. Now this is a social disaster, and liberals are very concerned about this. The Southern Poverty Law Center is often fighting the prison-industrial complex, fighting to prevent a system that's just sucking in more and more poor young men. But are conservatives happy about this? Well, Grover Norquist isn't, because this system costs an unbelievable amount of money. And so, because the prison-industrial complex is bankrupting our states and corroding our souls, groups of fiscal conservatives and Christian conservatives have come together to form a group called Right on Crime. And at times they have worked with the Southern Poverty Law Center to oppose the building of new prisons and to work for reforms that will make the justice system more efficient and more humane.
Επομένως είναι εφικτό. Μπορούμε να το κάνουμε. Ας μπούμε λοιπόν στη μάχη, όχι ο ένας ενάντια στον άλλο, αλλά για να αρχίσουμε να εκτρέπουμε τους εισερχόμενους αστεροειδείς. Ας είναι η πρώτη μας αποστολή να πιέσουμε το Κονγκρέσο να μεταρρυθμίσει τη λειτουργία του, προτού να είναι πολύ αργά για το έθνος μας.
So this is possible. We can do it. Let us therefore go to battle stations, not to fight each other, but to begin deflecting these incoming asteroids. And let our first mission be to press Congress to reform itself, before it's too late for our nation.
Ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
Thank you. (Applause)