I'm going to start with a little story. So, I grew up in this neighborhood. When I was 15 years old, I went from being what I think was a strapping young athlete, over four months, slowly wasting away until I was basically a famine victim with an unquenchable thirst. I had basically digested away my body. And this all came to a head when I was on a backpacking trip, my first one ever actually, on Old Rag Mountain in West Virginia, and was putting my face into puddles of water and drinking like a dog.
אני רוצה להתחיל בסיפור קצר. גדלתי בשכונה הזאת. כשהייתי בן 15, תוך 4 חודשים, הפכתי מאתלט צעיר וחסון, לצל של עצמי, עד שנראיתי כמו ילד מוכה רעב בעל צמאון אין סופי. למעשה עיכלתי את הגוף שלי. וכל זה קרה כאשר הייתי בטיול תרמילאים, הטיול הראשון שלי למעשה, להר אולד ראג במערב וירג'יניה, הגעתי למצב שהכנסתי את הראש שלי לשלוליות ושתיתי את המים כמו כלב.
That night, I was taken into the emergency room and diagnosed as a type 1 diabetic in full-blown ketoacidosis. And I recovered, thanks to the miracles of modern medicine, insulin and other things, and gained all my weight back and more.
באותו לילה, נלקחתי לחדר המיון ואובחנתי כחולה בסכרת מסוג 1 במצב קשה של קטואסידוזיס. הבראתי, תודות לניסים של הרפואה המודרנית, אינסולין ודברים נוספים, וחזרתי למשקל הקודם שלי ואפילו יותר.
And something festered inside me after this happened. What I thought about was, what caused the diabetes? You see, diabetes is an autoimmune disease where your body fights itself, and at the time people thought that somehow maybe exposure to a pathogen had triggered my immune system to fight the pathogen and then kill the cells that make insulin. And this is what I thought for a long period of time, and that's in fact what medicine and people have focused on quite a bit, the microbes that do bad things. And that's where I need my assistant here now. You may recognize her.
ומשהו הציק לי אחרי התקרית הזו. התעסקתי בשאלה, מה גרם לסכרת שלי? אתם מבינים, סכרת היא מחלה אוטו-אימונית שבה הגוף שלך נלחם בעצמו, ובזמן ההוא חשבו שכנראה מדובר בחשיפה לפתוגן כלשהו שהפעיל את מערכת החיסון שלי על מנת להילחם בו ואז המערכת הרגה את התאים שמייצרים אינסולין. וזה מה שחשבתי במשך זמן רב, ולמעשה גם הרפואה התמקדה בזה לא מעט, בחיידקים שעושים דברים רעים. וכאן אני צריך את העוזרת שלי. אולי תזהו אותה.
So, I went yesterday, I apologize, I skipped a few of the talks, and I went over to the National Academy of Sciences building, and they sell toys, giant microbes. And here we go! So you have caught flesh-eating disease if you caught that one. I gotta get back out my baseball ability here.
אתמול הלכתי, אני מצטער, דילגתי על כמה הרצאות, והלכתי לבניין האקדמיה הלאומית למדעים, והם מוכרים שם צעצועים, חיידקים ענקיים. והנה אנחנו מתחילים! אתה תפסת מחלה של חיידק טורף אם תפסת את זה. אני צריך לחזור לכישורי הבייסבול שלי.
(Laughter)
(צחוק)
So, unfortunately or not surprisingly, most of the microbes they sell at the National Academy building are pathogens. Everybody focuses on the things that kill us, and that's what I was focusing on. And it turns out that we are covered in a cloud of microbes, and those microbes actually do us good much of the time, rather than killing us. And so, we've known about this for some period of time. People have used microscopes to look at the microbes that cover us, I know you're not paying attention to me, but ...
לרוע המזל ובצורה לא מפתיעה, רוב החיידקים שהם מוכרים בבניין האקדמיה למדעים הם גורמי מחלות. כולם מתמקדים במה שהורג אותנו, וזה הנושא שאני התמקדתי בו. והתברר שאנחנו מכוסים בענן של מיקרואורגניזמים, והם למעשה עושים דברים טובים רוב הזמן, ולאו דווקא מנסים להרוג אותנו. ובכן, ידענו את זה כבר די הרבה זמן. אנשים השתמשו במיקרוסקופים על מנת לצפות בחיידקים שמכסים אותנו, אני יודע שאתם לא מקשיבים לי, אבל...
(Laughter)
(צחוק)
The microbes that cover us. And if you look at them in the microscope, you can see that we actually have 10 times as many cells of microbes on us as we have human cells. There's more mass in the microbes than the mass of our brain.
החיידקים שמכסים אותנו. ואם תסתכלו עליהם במיקרוסקופ, תראו שיש פי עשרה יותר תאי חיידקים עלינו מאשר תאים אנושיים. יש יותר מסה של חיידקים מאשר המסה של המוח שלנו.
We are literally a teeming ecosystem of microorganisms. And unfortunately, if you want to learn about the microorganisms, just looking at them in a microscope is not sufficient. And so we just heard about the DNA sequencing. It turns out that one of the best ways to look at microbes and to understand them is to look at their DNA. And that's what I've been doing for 20 years, using DNA sequencing, collecting samples from various places, including the human body, reading the DNA sequence and then using that DNA sequencing to tell us about the microbes that are in a particular place.
למעשה אנחנו מאוכלסים על ידי מערכת אקולוגית שלמה של מיקרואורגיזמים. לרוע המזל, אם אתם רוצים ללמוד על מיקרואורגניזמים, רק להסתכל עליהם במיקרוסקופ זה לא מספיק. אז לאחרונה שמענו על ריצוף DNA. מתברר שאחת הדרכים הטובות ביותר להסתכל על חיידקים ולהבין אותם, היא להסתכל על ה DNA שלהם. וזה מה שאני עושה כבר 20 שנה, משתמש בריצוף DNA, אוסף דוגמאות מכל מיני מקומות, כולל גוף האדם, קורא את רצף ה DNA ואז משתמש ברצף על מנת לספר על החיידקים שנמצאים באותו מקום.
And what's amazing, when you use this technology, for example, looking at humans, we're not just covered in a sea of microbes. There are thousands upon thousands of different kinds of microbes on us. We have millions of genes of microbes in our human microbiome covering us. And so this microbial diversity differs between people, and what people have been thinking about in the last 10, maybe 15 years is, maybe these microbes, this microbial cloud in and on us, and the variation between us, may be responsible for some of the health and illness differences between us.
ומה שמדהים הוא, שכאשר משתמשים בטכנולוגיה הזו, למשל, להסתכלות על בני אדם, אנחנו לא רק מכוסים בים של מיקרואורגניזמים. יש אלפי סוגים של חיידקים עלינו. ישנם מיליוני גנים חיידקיים באוכלוסיית החיידקים שמכסה אותנו. האוכלוסיה הזו משתנה מאדם לאדם, ומה שחושבים ב-10, אולי 15 השנים האחרונות, הוא שאולי החיידקים הללו, הענן החיידקי שנמצא בתוכינו ועלינו, והשוני בין אנשים, אחראי לחלק מההבדלים בינינו בנטייה לחלות במחלות שונות.
And that comes back to the diabetes story I was telling you. It turns out that people now think that one of the triggers for type 1 diabetes is not fighting a pathogen, but is in fact trying to -- miscommunicating with the microbes that live in and on you. And somehow maybe the microbial community that's in and on me got off, and then this triggered some sort of immune response and led to me killing the cells that make insulin in my body.
זה מחזיר אותי לסיפור על הסכרת שסיפרתי לכם. מתברר שכרגע מאמינים שמה שגורם להתפרצות של סכרת מסוג 1 היא לא מלחמה בפתוגן כלשהוא, אלא למעשה נסיון -- תקשורת שגויה עם החיידקים שחיים בתוכנו ועלינו. ואולי האוכלוסיה החיידקית שחיה עלי נעלמה, וזה גרם לסוג של תגובה חיסונית שהובילה להרג התאים שמייצרים אינסולין בגוף שלי.
And so what I want to tell you about for a few minutes is, what people have learned using DNA sequencing techniques in particular, to study the microbial cloud that lives in and on us. And I want to tell you a story about a personal project. My first personal experience with studying the microbes on the human body actually came from a talk that I gave, right around the corner from here at Georgetown.
אז מה שאני רוצה לספר לכם בדקות הקרובות זה מה שלמדנו בעזרת טכניקות של ריצוף DNA בעיקר, על הענן החיידקי שחי עלינו. ואני רוצה לספר לכם על פרוייקט אישי. ההתנסות הראשונה שלי עם חקר החיידקים על גוף האדם הגיעה למעשה מהרצאה שנתתי, פה מעבר לפינה בג'ורג'טאון.
I gave a talk, and a family friend who happened to be the Dean of Georgetown Medical School was at the talk, and came up to me afterwards saying, they were doing a study of ileal transplants in people. And they wanted to look at the microbes after the transplants.
נתתי הרצאה, וחבר של המשפחה שבמקרה היה הדיקן של בית הספר לרפואה של ג'ורג'טאון נכח בה, הוא הגיע אליי אחרי ההרצאה ואמר לי שהם עושים מחקר על השתלות של המעי העקום באנשים. והם רצו לבחון את החיידקים לאחר ההשתלות.
And so I started a collaboration with this person, Michael Zasloff and Thomas Fishbein, to look at the microbes that colonized these ilea after they were transplanted into a recipient. And I can tell you all the details about the microbial study that we did there, but the reason I want to tell you this story is something really striking that they did at the beginning of this project. They take the donor ileum, which is filled with microbes from a donor and they have a recipient who might have a problem with their microbial community, say Crohn's disease, and they sterilized the donor ileum. Cleaned out all the microbes, and then put it in the recipient. They did this because this was common practice in medicine, even though it was obvious that this was not a good idea.
אז התחלתי בשיתוף פעולה איתו, מיכאל זסלוף ותומס פישביין, כדי להסתכל על חיידקים שאיכלסו את המעי הזה אחרי ההשתלה במטופל. אני יכול לספר לכם את כל הפרטים על המחקר שעשינו, אבל הסיבה שאני רוצה לספר לכם את הסיפור הזה היא משהו מדהים שהם עשו בתחילת הפרוייקט. הם לקחו את המעי מהתורם, שמלא בחיידקים מהתורם, ויש להם תורם שעלולה להיות לו בעיה עם האוכלוסיה החיידקית של התורם, למשל מחלת קרוהן, ולכן הם בצעו סטריליזציה של המעי הנתרם. שטפו את כל החיידקים ואז השתילו את המעי אצל המקבל. הם עשו את זה כיוון שזה הנוהל המקובל ברפואה, על אף שהיה ברור שזה איננו רעיון טוב.
And fortunately, in the course of this project, the transplant surgeons and the other people decided, forget common practice. We have to switch. So they actually switched to leaving some of the microbial community in the ileum. They leave the microbes with the donor, and theoretically that might help the people who are receiving this ileal transplant.
ולמזלנו, במהלך הפרוייקט, המנתחים המשתילים ואנשים אחרים החליטו לשכוח מהנוהל המקובל. עלינו לבצע שינוי. למעשה הם החליטו להשאיר חלק מהחיידקים במעי. הם השאירו את החיידקים מהתורם, ובאופן תיאורטי זה עשוי לעזור לאנשים שלהם יתרם המעי הזה.
And so, people -- this is a study that I did now. In the last few years there's been a great expansion in using DNA technology to study the microbes in and on people. There's something called the Human Microbiome Project that's going on in the United States, and MetaHIT going on in Europe, and a lot of other projects.
אם כן, אנשים -- זה מחקר שאני עובד עליו עכשיו. בשנים האחרונות הייתה התרחבות רבה בשימוש בטכנולוגיות DNA על מנת ללמוד על חיידקים בתוך ועל אנשים. זה פרוייקט שנקרא "חקר החיידקים האנושי" שמתבצע בארצות הברית, ו MetaHIT שמתבצע באירופה, ועוד פרויקטים רבים.
And when people have done a variety of studies, they have learned things such as, when a baby is born, during vaginal delivery you get colonized by the microbes from your mother. There are risk factors associated with cesarean sections, some of those risk factors may be due to mis-colonization when you carve a baby out of its mother rather than being delivered through the birth canal. And a variety of other studies have shown that the microbial community that lives in and on us helps in development of the immune system, helps in fighting off pathogens, helps in our metabolism, and determining our metabolic rate, probably determines our odor, and may even shape our behavior in a variety of ways.
לאחר שאנשים ביצעו מחקרים רבים, למדנו הרבה דברים כמו למשל שכאשר תינוק נולד, כאשר הוא עובר בתעלת הלידה, הוא מאוכלס על ידי מיקרואורגניזמים מהאם. ישנם גורמי סיכון שכרוכים בניתוח קיסרי, חלק מגורמי הסיכון הללו יכולים לנבוע מאכלוס חסר כאשר חותכים את התינוק מהאם בצורה הזו במקום לתת לו להיוולד דרך תעלת הלידה. מגוון של מחקרים אחרים הראו שהאוכלוסיות החיידקיות שחיות בתוכינו ועלינו עוזרות להתפתחות של מערכת החיסון, עוזרות במלחמה נגד גורמי מחלות, עוזרות לנו בחילוף חומרים וקובעת את הקצב שלו, כנראה שהן קובעות את הריח שאנו מפיצים, ואפילו עלולות להשפיע על ההתנהגות שלנו במגוון דרכים.
And so, these studies have documented or suggested out of a variety of important functions for the microbial community, this cloud, the non-pathogens that live in and on us. And one area that I think is very interesting, which many of you may have now that we've thrown microbes into the crowd, is something that I would call "germophobia." So people are really into cleanliness, right? We have antibiotics in our kitchen counters, people are washing every part of them all of the time, we pump antibiotics into our food, into our communities, we take antibiotics excessively.
אז המחקרים הללו תיעדו או הציעו מגוון של פונקציות שממלאת האוכלוסיה החיידקית, הענן הזה, החיידקים הלא-פתוגניים הללו שחיים עימנו. ותחום אחד שאני חושב שהוא מאוד מעניין, שנוגע להרבה מכם, אחרי שזרקנו חיידקים לתוך הקהל, משהו שנקרא "גרמופוביה" (פחד מחיידקים) אנשים מאוד ב"קטע" של נקיון, נכון? יש לנו אנטיביוטיקות בדלפקים אצלנו במטבח, אנשים שוטפים כל חלק בגופם כל הזמן, אנחנו מזריקים אנטיביוטיקות לאוכל שלנו, לקהילה שלנו, אנחנו לוקחים אנטיביוטיקות בצורה מוגזמת.
And killing pathogens is a good thing if you're sick, but we should understand that when we pump chemicals and antibiotics into our world, that we're also killing the cloud of microbes that live in and on us. And excessive use of antibiotics, in particular in children, has been shown to be associated with, again, risk factors for obesity, for autoimmune diseases, for a variety of problems that are probably due to disruption of the microbial community.
הריגת חיידקים גורמי מחלות זה דבר טוב אם אתם חולים, אבל אנו צריכים להבין שכאשר אנו ממלאים את עולמנו בכימיקלים ובאנטיביוטיקות, אנחנו הורגים גם את הענן של מיקרואורגניזמים שחי עלינו. שימוש מופרז באנטיביוטיקות, בייחוד בילדים, יוחס כבר, שוב, עם גורמי סיכון להשמנת יתר, מחלות אוטואימוניות, למגוון של בעיות שנובעות כנראה מהפרעה באוכלוסיה החיידקית שלנו.
So the microbial community can go wrong whether we want it to or not, or we can kill it with antibiotics, but what can we do to restore it? I'm sure many people here have heard about probiotics. Probiotics are one thing that you can try and do to restore the microbial community that is in and on you. And they definitely have been shown to be effective in some cases. There's a project going on at UC Davis where people are using probiotics to try and treat, prevent, necrotizing enterocolitis in premature infants. Premature infants have real problems with their microbial community. And it may be that probiotics can help prevent the development of this horrible necrotizing enterocolitis in these premature infants.
אם כן, האוכלוסיה החיידקית יכולה לצאת משליטה אם נרצה בזה או לא, או שנהרוג אותם עם אנטיביוטיקות, אבל מה אנו יכולים לעשות על מנת לבנות את האוכלוסיה מחדש? אני בטוח שהרבה מכם שמעו כבר על פרוביוטיקה. פרוביוטיקה היא דבר אחד שאפשר לנסות על מנת לשקם את האוכלוסיה החיידקית שנמצאת בתוכנו ועלינו. השיטה הזאת הוכחה כיעילה בחלק מהמקרים. ישנו פרוייקט שמתקיים ב-יו.סי. דייוויס שבו אנשים משתמשים בפרוביוטיקה על מנת לנסות ולטפל, למנוע, דלקת מעי הגורמת לנמק אצל פגים שנולדו טרם זמנם. פגים שנולדו טרם זמנם סובלים מבעיות קשות שנובעות מהאוכלוסיה החיידקית שלהם, ויכול להיו שפרוביוטיקה תוכל לעזור למנוע התפתחות של דלקת מעי נוראית כזאת בפגים הללו.
But probiotics are sort of a very, very simple solution. Most of the pills that you can take or the yogurts that you can eat have one or two species in them, maybe five species in them, and the human community is thousands upon thousands of species. So what can we do to restore our microbial community when we have thousands and thousands of species on us?
אולם, פרוביוטיקה היא סוג של פתרון מאוד מאוד פשוט. רוב הכדורים שאנו יכולים לקחת, או יוגורטים שאנו יכולים לאכול מכילים זן או שניים של חיידקים בתוכם, אולי חמישה זנים, והאוכלוסיה בבני אדם מכילה אלפי אלפים של זנים. אז אם כן, מה אפשר לעשות על מנת לבנות מחדש את האוכלוסיה כאשר היא מכילה אלפי זנים שונים?
Well, one thing that animals seem to do is, they eat poo -- coprophagia. And it turns out that many veterinarians, old school veterinarians in particular, have been doing something called "poo tea," not booty, but poo tea, to treat colic and other ailments in horses and cows and things like that, where you make tea from the poo from a healthy individual animal and you feed it to a sick animal. Although, unless you have a fistulated cow with a big hole in its side, and you can put your hand into its rumen, it's hard to imagine that the delivery of microbes directly into the mouth and through the entire top of the digestive tract is the best delivery system, so you may have heard in people they are now doing fecal transplants, where rather than delivering a couple of probiotic microbes through the mouth, they are delivering a community of probiotics, a community of microbes from a healthy donor, through the other end.
ובכן, אחד הדברים שנראה שחיות נוטות לעשות, הוא אכילת צואה -- קופרופגיה. ומסתבר שהרבה מאוד וטרינרים, במיוחד כאלה מהאסכולה הישנה, נוהגים להכין משהו שנקרא "תה צואה", לא תוצאה אלא תה צואה, על מנת לטפל בכאבי בטן ומחלות שונות בסוסים ופרות ודברים דומים, כאשר מכינים תה מצואה של חיה בריאה ונותנים את התה לחיה החולה. אבל, אלא אם כן יש לך צינור ארוך וחלול עם חור בקצהו ואתה יכול להכניס את היד לתוך הקיבה של החיה, קשה לדמיין צורה כזאת של העברת חיידקים ישירות דרך הפה, דרך כל החלק העליון של מערכת העיכול היא הדרך הטובה ביותר, יכול להיות ששמעתם על אנשים שמבצעים עכשיו השתלות צואה, שבהן במקום להעביר מספר חיידקים פרוביוטים דרך הפה, מעבירים אוכלוסיה שלמה של פרוביוטיקה, אוכלוסיה של חיידקים מתורם בריא, דרך הצד השני.
And this has turned out to be very effective in fighting certain intransigent infectious diseases like Clostridium difficile infections that can stay with people for years and years and years. Transplants of the feces, of the microbes from the feces, from a healthy donor has actually been shown to cure systemic C. dif infections in some people.
זו התגלתה כשיטה מאוד אפקטיבית במלחמה במספר מחלות מדבקות עיקשות מאוד כמו זיהומים של קלוסטרידיום דיפיסיל, שיכולים להישאר באנשים למשך שנים רבות. השתלות של הצואה, של החיידקים מהצואה, מתורם בריא הראו יכולת לרפא זיהומים מערכתיים של קלוסטרידיום דיפיסיל בחלק מהאנשים.
Now what these transplants, these fecal transplants, or the poo tea suggest to me, and many other people have come up with this same idea, is that the microbial community in and on us, it's an organ. We should view it as a functioning organ, part of ourselves. We should treat it carefully and with respect, and we do not want to mess with it, say by C-sections or by antibiotics or excessive cleanliness, without some real good justification.
מה שאני למדתי מהשתלות הצואה ומתה הצואה, הרעיון שקיבלתי כמו גם אנשים רבים, הוא שהאוכלוסיה המיקרוביאלית עלינו ובתוכנו היא כמו עוד איבר. אנחנו צריכים להסתכל עליה כאיבר מתפקד, כחלק מאיתנו. אנחנו צריכים להתייחס אליו בכבוד ובזהירות, ואנו לא רוצים להסתבך איתו, למשל בניתוח קיסרי או אנטיביוטיקות או נקיון מוגזם, ללא הצדקה.
And what the DNA sequencing technologies are allowing people to do now is do detailed studies of, say, 100 patients who have Crohn's disease and 100 people who don't have Crohn's disease. Or 100 people who took antibiotics when they were little, and 100 people who did not take antibiotics. And we can now start to compare the community of microbes and their genes and see if there are differences. And eventually we may be able to understand if they're not just correlative differences, but causative. Studies in model systems like mouse and other animals are also helping do this, but people are now using these technologies because they've gotten very cheap, to study the microbes in and on a variety of people.
ומה שמאפשרת טכנולוגיית ריצוף DNA עכשיו זה לעשות מחקרים מעמיקים, למשל של מאה פציינטים שחולים במחלת קרוהן ומאה אנשים שאינם חולים במחלה. או של מאה אנשים שהשתמשו באנטיביוטיקה כשהיו קטנים, ומאה אנשים שלא לקחו אנטיביוטיקה. ואנחנו יכולים להתחיל ולהשוות את האוכלוסיות החיידקיות והגנים שלהן ולמצוא את ההבדלים ביניהן. ובסוף אולי נצליח להבין אם ההבדלים הם רק מתאמיים או סיבתיים. מחקרים שבוצעו בחיות מודל כמו עכברים וחיות אחרות גם עוזרים לנו לעשות זאת, אבל אנשים משתמשים עכשיו בטכנולוגיות הללו כיוון שהן הפכו למאוד זולות, על מנת ללמוד על מגוון החיידקים באנשים שונים.
So, in wrapping up, what I want to tell you about is, I didn't tell you a part of the story of coming down with diabetes. It turns out that my father was an M.D., actually studied hormones. I told him many times that I was tired, thirsty, not feeling very good. And he shrugged it off, I think he either thought I was just complaining a lot, or it was the typical M.D. "nothing can be wrong with my children." We even went to the International Society of Endocrinology meeting as family in Quebec. And I was getting up every five minutes to pee, and drinking everybody's water at the table, and I think they all thought I was a druggie.
אם כן, לסיכום, מה שאני רוצה לספר לכם עליו זה, לא סיפרתי לכם על החלק בסיפור של מחלת הסכרת. במקרה, אבא שלי היה רופא, שלמד על הורמונים. סיפרתי לו הרבה פעמים שהרגשתי עייפות, צמאון, הרגשתי לא טוב באופן כללי. והוא משך בכתפיו, נראה לי שהוא חשב שסתם התלוננתי הרבה, או שזו היתה תגובה טיפוסית של רופא, "הכל בסדר אצל הילדים שלי..." אפילו הלכנו כמשפחה למפגש של האגודה הבינלאומית לאנדוקרינולוגיה בקוויבק. אני קמתי כל חמש דקות על מנת להשתין, ושתיתי את המים של כולם בשולחן, ונראה לי שכולם חשבו שאני מסומם.
(Laughter)
(צחוק)
But the reason I'm telling you this is that the medical community, my father as an example, sometimes doesn't see what's right in front of their eyes. The microbial cloud, it is right in front of us. We can't see it most of the time. It's invisible. They're microbes. They're tiny. But we can see them through their DNA, we can see them through the effects that they have on people.
אבל הסיבה שבגללה אני מספר לכם את כל זה היא שהקהילה הרפואית, לדוגמא אבא שלי, לפעמים לא רואה את מה שנמצא לה ממש מתחת לאף. הענן המיקרוביאלי, נמצא ממש לנגד עינינו. אנחנו לא מסוגלים לראות אותו רוב הזמן. הוא בלתי נראה. הם מיקרובים. הם קטנטנים. אבל אנחנו יכולים להבחין בהם דרך ה-DNA שלהם, אנחנו יכולים להבחין בהם דרך ההשפעה שלהם על אנשים.
And what we need now is to start thinking about this microbial community in the context of everything in human medicine. It doesn't mean that it affects every part of us, but it might. What we need is a full field guide to the microbes that live in and on people, so that we can understand what they're doing to our lives. We are them. They are us.
ומה שאנחנו צריכים עכשיו זה להתחיל לחשוב על האוכלוסיה החיידקית הזו בהקשר של כל דבר ברפואה האנושית. זה לא אומר שזה משפיע על כל חלק בנו, אבל יכול להיות. מה שאנו צריכים הוא מדריך שלם של החיידקים שחיים בתוכינו ועלינו, כך שנוכל להבין כיצד הם משפיעים על חיינו. אנחנו הם. הם אנחנו.
Thank you.
תודה רבה.
(Applause)
(מחיאות כפיים)