Ανάμεσα σε όλα τα ανησυχητικά ελλείμματα που αντιμετωπίζουμε σήμερα - σκεφτόμαστε το πολιτικό και οικονομικό έλλειμμα αρχικά - αυτό που με ανησυχεί περισσότερο είναι το έλλειμμα του πολιτικού διαλόγου, η ικανότητά μας να αντιμετωπίσουμε σύγχρονες συγκρούσεις όπως είναι, να πάμε στην πηγή της αιτίας τους και να καταλάβουμε τους παίκτες-κλειδιά και να τους αντιμετωπίσουμε. Εμείς οι διπλωμάτες είμαστε εκπαιδευμένοι ν' αντιμετωπίζουμε συγκρούσεις και ζητήματα μεταξύ κρατών. Και μπορώ να σας πω ότι η ατζέντα μας είναι γεμάτη. Υπάρχει το εμπόριο, υπάρχει ο αφοπλισμός, υπάρχουν διασυνοριακές σχέσεις.
Amongst all the troubling deficits we struggle with today -- we think of financial and economic primarily -- the ones that concern me most is the deficit of political dialogue -- our ability to address modern conflicts as they are, to go to the source of what they're all about and to understand the key players and to deal with them. We who are diplomats, we are trained to deal with conflicts between states and issues between states. And I can tell you, our agenda is full. There is trade, there is disarmament, there is cross-border relations.
Αλλά το σκηνικό αλλάζει και βλέπουμε νέους παίκτες-κλειδιά να μπαίνουν στο παιχνίδι. Τους αποκαλούμε αόριστα "ομάδες". Μπορεί να αντιπροσωπεύουν κοινωνικές, θρησκευτικές, πολιτικές, οικονομικές ή στρατιωτικές πραγματικότητες. Και δυσκολευόμαστε να τις αντιμετωπίσουμε. Οι κανόνες εμπλοκής: πώς θα μιλήσουμε, πότε θα μιλήσουμε και πώς θα τις αντιμετωπίσουμε.
But the picture is changing, and we are seeing that there are new key players coming onto the scene. We loosely call them "groups." They may represent social, religious, political, economic, military realities. And we struggle with how to deal with them. The rules of engagement: how to talk, when to talk, and how to deal with them.
Θα σας δείξω μια διαφάνεια, με τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα των συγκρούσεων από το 1946 έως σήμερα. Βλέπετε το πράσινο, είναι μια παραδοσιακή διακρατική σύγκρουση, από αυτές που είχαμε συνηθίσει. Το κόκκινο είναι σύγχρονες συγκρούσεις, συγκρούσεις εντός των κρατών. Αυτές είναι πολύ διαφορετικές, και βρίσκονται έξω από τον έλεγχο της σύγχρονης διπλωματίας. Ο πυρήνας αυτών των παραγόντων-κλειδιών είναι οι ομάδες οι οποίες αντιπροσωπεύουν διαφορετικά συμφέροντα εντός των χωρών. Και ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τις συγκρούσεις εξαπλώνεται γρήγορα σε άλλες χώρες. Έτσι, κατά κάποιο τρόπο, μας αφορά όλους,
Let me show you a slide here which illustrates the character of conflicts since 1946 until today. You see the green is a traditional interstate conflict, the ones we used to read about. The red is modern conflict, conflicts within states. These are quite different, and they are outside the grasp of modern diplomacy. And the core of these key actors are groups who represent different interests inside countries. And the way they deal with their conflicts rapidly spreads to other countries. So in a way, it is everybody's business.
Μια άλλη αναγνώριση που έχουμε δει αυτά τα χρόνια, πρόσφατα, είναι ότι πολύ λίγες, από αυτές τις εγχώριες διακρατικές, ενδοκρατικές συγκρούσεις μπορούν να επιλυθούν στρατιωτικά. Ίσως να πρέπει να αντιμετωπιστούν με στρατιωτικά μέσα, αλλά δεν μπορούν να επιλυθούν με στρατιωτικά μέσα. Χρειάζονται πολιτικές λύσεις. Κι εμείς, επομένως, έχουμε πρόβλημα, επειδή ξεφεύγουν από την παραδοσιακή διπλωματία. Και υπάρχει μεταξύ των κρατών μια απροθυμία για την αντιμετώπισή τους. Επιπλέον, την τελευταία δεκαετία, θεωρούμε ότι η αντιμετώπιση των ομάδων ήταν εννοιολογικά και πολιτικά επικίνδυνη. Μετά την 11η Σεπτεμβρίου είτε ήσουν με το μέρος μας, είτε εναντίον μας. Ήταν ή άσπρο ή μαύρο. Και οι ομάδες πολύ συχνά ονομάζονται αμέσως τρομοκράτες. Και ποιος θα μιλήσει στους τρομοκράτες; Η Δύση, όπως θεωρούσα εγώ, βγαίνει αποδυναμωμένη από αυτή τη δεκαετία, επειδή δεν καταλάβαμε τις ομάδες. Έτσι, ξοδέψαμε περισσότερο χρόνο εστιάζοντας στο γιατί δεν θα έπρεπε να μιλήσουμε στους άλλους, παρά ανακαλύπτοντας πως να μιλήσουμε στους άλλους.
Another acknowledgment we've seen during these years, recent years, is that very few of these domestic interstate, intrastate conflicts can be solved militarily. They may have to be dealt with with military means, but they cannot be solved by military means. They need political solutions. And we, therefore, have a problem, because they escape traditional diplomacy. And we have among states a reluctance in dealing with them. Plus, during the last decade, we've been in the mode where dealing with groups was conceptually and politically dangerous. After 9/11, either you were with us or against us. It was black or white. And groups are very often immediately label terrorists. And who would talk to terrorists? The West, as I would see it, comes out of that decade weakened, because we didn't understand the group. So we've spent more time on focusing on why we should not talk to others than finding out how we talk to others.
Δεν είμαι αφελής. Δεν μπορείς να μιλάς σε όλους συνεχώς. Και υπάρχουν στιγμές που πρέπει να αποχωρήσεις. Και ορισμένες φορές η στρατιωτική επέμβαση είναι απαραίτητη. Τυγχάνει να πιστεύω ότι στη Λιβύη ήταν απαραίτητη και η στρατιωτική επέμβαση στο Αφγανιστάν ήταν επίσης απαραίτητη. Και η χώρα μου στηρίζει την ασφάλειά της στην στρατιωτική συμμαχία, αυτό είναι σαφές. Αλλά εξακολουθούμε να έχουμε ένα μεγάλο έλλειμμα στην αντιμετώπιση και την κατανόηση της σύγχρονης σύγκρουσης.
Now I'm not naive. You cannot talk to everybody all the time. And there are times you should walk. And sometimes military intervention is necessary. I happen to believe that Libya was necessary and that military intervention in Afghanistan was also necessary. And my country relies on its security through military alliance, that's clear. But still we have a large deficit in dealing with and understanding modern conflict.
Ας δούμε το Αφγανιστάν. 10 χρόνια μετά από εκείνη τη στρατιωτική παρέμβαση, η χώρα μόνο ασφαλής δεν είναι. Η κατάσταση, για να είμαι ειλικρινής, είναι πολύ σοβαρή. Και τώρα πάλι, η στρατιωτική επέμβαση είναι απαραίτητη, αλλά δεν είναι πανάκεια. Όταν ήρθα πρώτη φορά στο Αφγανιστάν το 2005, ως υπουργός εξωτερικών, γνώρισα το διοικητή της Διεθνούς Δύναμης Αρωγής για την Ασφάλεια (ISAF), των διεθνών στρατευμάτων. Και μου είπε: "Αυτός ο πόλεμος μπορεί να νικηθεί στρατιωτικά, υπουργέ. Απλά πρέπει να επιμείνουμε." Τώρα, τέσσερις διοικητές της Διεθνούς Δύναμης αργότερα ακούμε ένα διαφορετικό μήνυμα: "Αυτός ο πόλεμος δεν μπορεί να νικηθεί στρατιωτικά. Χρειαζόμαστε στρατιωτική παρουσία, αλλά πρέπει να στραφούμε στην πολιτική. Μπορούμε να επιλύσουμε το πρόβλημα μέσω πολιτικής λύσης. Και δεν είμαστε εμείς αυτοί που θα το λύσουμε. Οι Αφγανοί πρέπει να το λύσουν." Αλλά χρειάζονται μια διαφορετική πολιτική διαδικασία από αυτή που τους δόθηκε το 2001, 2002. Χρειάζονται μια συλλογική διαδικασία όπου ο πραγματικός ιστός αυτής της πολύ πολύπλοκης κοινωνίας θα αντιμετωπίσει τα προβλήματά του.
Let us turn to Afghanistan. 10 years after that military intervention, that country is far from secure. The situation, to be honest, is very serious. Now again, the military is necessary, but the military is no problem-solver. When I first came to Afghanistan in 2005 as a foreign minister, I met the commander of ISAF, the international troops. And he told me that, "This can be won militarily, minister. We just have to persevere." Now four COM ISAF's later, we hear a different message: "This cannot be won militarily. We need military presence, but we need to move to politics. We can only solve this through a political solution. And it is not us who will solve it; Afghans have to solve it." But then they need a different political process than the one they were given in 2001, 2002. They need an inclusive process where the real fabric of this very complicated society can deal with their issues.
Όλοι φαίνεται να συμφωνούν με αυτό. Ήταν πολύ αμφιλεγόμενο να ειπωθεί τρία, τέσσερα, πέντε χρόνια πριν. Τώρα όλοι συμφωνούν. Αλλά τώρα, καθώς ετοιμαζόμαστε να συζητήσουμε, καταλαβαίνουμε το πόσα λίγα ξέρουμε. Επειδή δεν μιλήσαμε. Δεν αντιληφθήκαμε τι συνέβαινε. Η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού μιλάει σε όλους και το κάνει γιατί είναι ουδέτερη. Και αυτός είναι ένας λόγος για τον οποίο αυτός ο οργανισμός είναι ίσως ο πιο ενημερωμένος παίκτης-κλειδί για την κατανόηση της σύγχρονης σύγκρουσης, επειδή μιλάνε.
Everybody seems to agree with that. It was very controversial to say three, four, five years ago. Now everybody agrees. But now, as we prepare to talk, we understand how little we know. Because we didn't talk. We didn't grasp what was going on. The International Committee of the Red Cross, the ICRC, is talking to everyone, and it is doing so because it is neutral. And that's one reason why that organization probably is the best informed key player to understand modern conflict -- because they talk.
Η γνώμη μου είναι ότι δεν χρειάζεται να είμαστε ουδέτεροι για να μιλήσουμε. Και δεν χρειάζεται να συμφωνούμε όταν καθόμαστε με την άλλη πλευρά. Και πάντα μπορούμε να αποχωρήσουμε. Αλλά αν δεν μιλήσουμε, δεν μπορούμε να φέρουμε στο τραπέζι την άλλη πλευρά. Και η άλλη πλευρά που πρόκειται να φέρουμε στο τραπέζι είναι αυτή με την οποία διαφωνούμε βαθύτατα. Ο πρωθυπουργός Ράμπιν είπε όταν συμμετείχε στις συμφωνίες του Όσλο: "Δεν κάνεις ειρήνη με τους φίλους σου, κάνεις ειρήνη με τους εχθρούς σου." Είναι σκληρό, αλλά αναγκαίο.
My point is that you don't have to be neutral to talk. And you don't have to agree when you sit down with the other side. And you can always walk. But if you don't talk, you can't engage the other side. And the other side which you're going to engage is the one with whom you profoundly disagree. Prime Minister Rabin said when he engaged the Oslo process, "You don't make peace with your friends, you make peace with your enemies." It's hard, but it is necessary.
Ας προχωρήσω ένα βήμα παραπέρα. Αυτή είναι η πλατεία Ταχρίρ. Λαμβάνει χώρα μια επανάσταση. Η Αραβική Άνοιξη οδεύει στο φθινόπωρο και βαδίζει προς τον χειμώνα. Θα διαρκέσει πολύ, πολύ καιρό. Και ποιος ξέρει πώς θα ονομαστεί στο τέλος. Το θέμα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι ίσως βλέπουμε, για πρώτη φορά στην ιστορία του Αραβικού κόσμου, μια επανάσταση από κάτω προς τα πάνω - λαϊκή επανάσταση. Κοινωνικές ομάδες βγαίνουν στους δρόμους. Και ανακαλύπτουμε στη Δύση ότι γνωρίζουμε πολύ λίγα για όσα συμβαίνουν. Επειδή δεν μιλάμε ποτέ στους ανθρώπους αυτών των χωρών. Οι περισσότερες κυβερνήσεις ακολούθησαν τις επιταγές των απολυταρχικών ηγετών να μείνουν μακριά από αυτές τις διαφορετικές ομάδες, επειδή ήταν τρομοκράτες. Έτσι, τώρα που βγαίνουν στους δρόμους και χαιρετίζουμε τη δημοκρατική επανάσταση, ανακαλύπτουμε πόσα λίγα ξέρουμε.
Let me go one step further. This is Tahrir Square. There's a revolution going on. The Arab Spring is heading into fall and is moving into winter. It will last for a long, long time. And who knows what it will be called in the end. That's not the point. The point is that we are probably seeing, for the first time in the history of the Arab world, a revolution bottom-up -- people's revolution. Social groups are taking to the streets. And we find out in the West that we know very little about what's happening. Because we never talk to the people in these countries. Most governments followed the dictate of the authoritarian leaders to stay away from these different groups, because they were terrorists. So now that they are emerging in the street and we salute the democratic revolution, we find out how little we know.
Αυτή τη στιγμή, η συζήτηση έχει ως εξής: "Να μιλήσουμε στη Μουσουλμανική Αδελφότητα; Να μιλήσουμε στη Χαμάς; Αν τους μιλήσουμε, μπορεί να τους νομιμοποιήσουμε." Νομίζω ότι αυτό είναι λάθος. Αν μιλήσουμε σωστά, θα καταστήσουμε σαφές ότι μιλώντας δεν συμφωνούμε. Και πώς μπορούμε να πούμε στη Μουσουλμανική Αδελφότητα, όπως θα έπρεπε, ότι πρέπει να σέβονται τα δικαιώματα των μειονοτήτων, αν εμείς δεν δεχόμαστε τα δικαιώματα της πλειοψηφίας; Επειδή μπορεί να γίνουν πλειοψηφία. Πώς μπορούμε να αποφύγουμε τα δύο μέτρα και τα δύο σταθμά αν εμείς την ίδια στιγμή κηρύττουμε τη δημοκρατία και ταυτόχρονα δεν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε τις αντιπροσωπευτικές ομάδες; Πώς θα γίνουμε συνομιλητές; Τώρα οι διπλωμάτες μου εκπαιδεύονται να μιλούν σε όλες αυτές τις ομάδες. Αλλά η συνομιλία μπορεί να γίνει με διαφορετικούς τρόπους. Κάνουμε μια διάκριση μεταξύ της συνομιλίας σε διπλωματικό επίπεδο και της συνομιλίας σε πολιτικό επίπεδο. Η συνομιλία μπορεί να συνοδεύεται από βοήθεια ή να γίνεται χωρίς βοήθεια. Η συνομιλία μπορεί να συνοδεύεται από ένταξη ή μη ένταξη.
Right now, the discussion goes, "Should we talk to the Muslim Brotherhood? Should we talk to Hamas? If we talk to them, we may legitimize them." I think that is wrong. If you talk in the right way, you make it very clear that talking is not agreeing. And how can we tell the Muslim Brotherhood, as we should, that they must respect minority rights, if we don't accept majority rights? Because they may turn out to be a majority. How can we escape [having] a double-standard, if we at the same time preach democracy and at the same time don't want to deal with the groups that are representative? How will we ever be interlocutors? Now my diplomats are instructed to talk to all these groups. But talking can be done in different ways. We make a distinction between talking from a diplomatic level and talking at the political level. Now talking can be accompanied with aid or not with aid. Talking can be accompanied with inclusion or not inclusion.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να αντιμετωπιστεί αυτό. Επομένως, αν αρνηθούμε να μιλήσουμε σε αυτές τις νέες ομάδες που θα κυριαρχήσουν τα επόμενα χρόνια θα ενισχύσουμε το ριζοσπαστισμό. Έτσι πιστεύω. Θα κάνουμε το δρόμο από τις βίαιες δραστηριότητες προς την πολιτική πιο δύσβατο. Και αν δεν μπορούμε να επιδείξουμε σε αυτές τις ομάδες ότι αν κινηθούν προς τη δημοκρατία, αν κινηθούν προς τη συμμετοχή σε πολιτισμένα και φυσιολογικά πρότυπα μεταξύ των κρατών υπάρχουν κάποιες απολαβές από την άλλη πλευρά. Το παράδοξο εδώ είναι ότι η προηγούμενη δεκαετία ήταν ίσως μια χαμένη δεκαετία για να σημειωθεί πρόοδος σε αυτό.
There's a big array of the ways of dealing with this. So if we refuse to talk to these new groups that are going to be dominating the news in years to come, we will further radicalization, I believe. We will make the road from violent activities into politics harder to travel. And if we cannot demonstrate to these groups that if you move towards democracy, if you move towards taking part in civilized and normal standards among states, there are some rewards on the other side. The paradox here is that the last decade probably was a lost decade for making progress on this.
Και το παράδοξο είναι ότι η δεκαετία πριν την προηγούμενη δεκαετία ήταν πολλά υποσχόμενη - και κυρίως για ένα λόγο. Και ο λόγος είναι αυτό που συνέβη στη Νότια Αφρική: ο Νέλσον Μαντέλα. Όταν ο Μαντέλα αποφυλακίστηκε μετά από 27 χρόνια εγκλεισμού, αν είχε πει στο λαό του: "Ήρθε η ώρα να πιάσουμε τα όπλα, ήρθε η ώρα να πολεμήσουμε," θα τον είχαν ακολουθήσει. Και νομίζω ότι η διεθνής κοινότητα θα είχε πει: "Είναι αρκετά δίκαιο. Είναι δικαίωμά τους να πολεμήσουν." Τώρα, όπως ξέρετε, ο Μαντέλα δεν το έκανε αυτό. Στα απομνημονεύματά του "Ο μακρύς δρόμος προς την ελευθερία" έγραψε ότι επιβίωσε όλα αυτά τα χρόνια του εγκλεισμού επειδή αποφάσισε να θεωρεί τον δυνάστη του σαν ανθρώπινο ον, σαν ανθρώπινο ον. Έτσι, εισήγαγε μια πολιτική διαδικασία διαλόγου, όχι ως στρατηγική του αδύναμου, αλλά ως στρατηγική του δυνατού. Και μπόρεσε να μιλήσει βαθιά ρυθμίζοντας μερικά από τα πιο περίπλοκα ζητήματα μέσω μιας διαδικασίας αλήθειας και συμφιλίωσης όπου οι άνθρωποι έρχονταν και μιλούσαν. Τώρα οι Νοτιοαφρικανοί φίλοι μας θα ξέρουν ότι ήταν πολύ οδυνηρό.
And the paradox is that the decade before the last decade was so promising -- and for one reason primarily. And the reason is what happened in South Africa: Nelson Mandela. When Mandela came out of prison after 27 years of captivity, if he had told his people, "It's time to take up the arms, it's time to fight," he would have been followed. And I think the international community would have said, "Fair enough. It's their right to fight." Now as you know, Mandela didn't do that. In his memoirs, "Long Road to Freedom," he wrote that he survived during those years of captivity because he always decided to look upon his oppressor as also being a human being, also being a human being. So he engaged a political process of dialogue, not as a strategy of the weak, but as a strategy of the strong. And he engaged talking profoundly by settling some of the most tricky issues through a truth and reconciliation process where people came and talked. Now South African friends will know that was very painful.
Τι μπορούμε να μάθουμε από όλα αυτά; Ο διάλογος δεν είναι εύκολος - ούτε μεταξύ ατόμων, ούτε μεταξύ ομάδων, ούτε μεταξύ κυβερνήσεων - αλλά είναι πολύ απαραίτητος. Αν πρόκειται να αντιμετωπίσουμε την πολιτική επίλυση συγκρούσεων, αν πρόκειται να κατανοήσουμε αυτές τις νέες ομάδες που έρχονται από κάτω προς τα πάνω, υποστηριζόμενες από την τεχνολογία, η οποία είναι διαθέσιμη σε όλους, εμείς οι διπλωμάτες δεν μπορούμε να παραμένουμε στα δείπνα θεωρώντας ότι κάνουμε διακρατικές σχέσεις. Πρέπει να ενωθούμε με αυτές τις βαθιές αλλαγές.
So what can we learn from all of this? Dialogue is not easy -- not between individuals, not between groups, not between governments -- but it is very necessary. If we're going to deal with political conflict-solving of conflicts, if we're going to understand these new groups which are coming from bottom-up, supported by technology, which is available to all, we diplomats cannot be sitting back in the banquets believing that we are doing interstate relations. We have to connect with these profound changes.
Και τι πραγματικά είναι ο διάλογος; Όταν ξεκινώ ένα διάλογο πραγματικά ελπίζω ότι η άλλη πλευρά θα ενστερνιστεί τις απόψεις μου, ότι θα υιοθετήσουν τις απόψεις και τις αξίες μου. Δεν μπορώ να το κάνω αυτό αν δεν στείλω τα σήματα ότι είμαι ανοιχτός να ακούσω και τα σήματα της άλλης πλευράς. Χρειαζόμαστε πολύ περισσότερη εκπαίδευση για το πώς θα το κάνουμε αυτό και πολύ περισσότερη εξάσκηση για το πώς θα εξελίξουμε τη διαδικασία επίλυσης προβλημάτων. Ξέρουμε από προσωπική εμπειρία ότι είναι εύκολο μερικές φορές απλά να αποχωρούμε, αλλά ορισμένες φορές μπορεί να χρειαστεί να πολεμήσουμε. Και δεν λέω ότι είναι λάθος σε όλες τις περιστάσεις. Μερικές φορές απλά πρέπει. Αλλά αυτή η στρατηγική σπάνια μας οδηγεί μακριά. Η εναλλακτική λύση είναι μια στρατηγική συμμετοχής και διαλόγου βάσει αρχών. Και πιστεύω ότι πρέπει να ενισχύσουμε αυτή την προσέγγιση στη σύγχρονη διπλωματία, όχι μόνο μεταξύ των κρατών, αλλά επίσης και εντός των κρατών.
And what is dialogue really about? When I enter into dialogue, I really hope that the other side would pick up my points of view, that I would impress upon them my opinions and my values. I cannot do that unless I send the signals that I will be open to listen to the other side's signals. We need a lot more training on how to do that and a lot more practice on how that can take problem-solving forward. We know from our personal experiences that it's easy sometimes just to walk, and sometimes you may need to fight. And I wouldn't say that is the wrong thing in all circumstances. Sometimes you have to. But that strategy seldom takes you very far. The alternative is a strategy of engagement and principled dialogue. And I believe we need to strengthen this approach in modern diplomacy, not only between states, but also within states.
Βλέπουμε μερικά νέα σημάδια. Δεν θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει ποτέ το συνέδριο εναντίον των ναρκών κατά του προσωπικού και το συνέδριο που απαγορεύει τα πυρομαχικά διασποράς αν δεν είχαμε εφαρμόσει διαφορετική διπλωματία, συμμετέχοντας στην κοινωνία των πολιτών. Εντελώς ξαφνικά, οι ΜΚΟ δεν στέκονταν απλά στους δρόμους, φωνάζοντας τα συνθήματά τους, αλλά τους πήγαιναν στις διαπραγματεύσεις, εν μέρει επειδή αντιπροσώπευαν τα θύματα αυτών των όπλων. Και έφεραν μαζί τους τη γνώση τους. Και υπήρχε μια αλληλεπίδραση μεταξύ της διπλωματίας και της δύναμης που ερχόταν από κάτω προς τα πάνω. Αυτό είναι ίσως το πρώτο στοιχείο της αλλαγής. Στο μέλλον, πιστεύω, ότι πρέπει να πάρουμε παράδειγμα από αυτές τις διαφορετικές εικόνες, να μην έχουμε μια διπλωματία αποκομμένη από το λαό και την κοινωνία των πολιτών.
We are seeing some new signs. We could never have done the convention against anti-personnel landmines and the convention that is banning cluster munitions unless we had done diplomacy differently, by engaging with civil society. All of a sudden, NGOs were not only standing in the streets, crying their slogans, but they were taking [them] into the negotiations, partly because they represented the victims of these weapons. And they brought their knowledge. And there was an interaction between diplomacy and the power coming bottom-up. This is perhaps a first element of a change. In the future, I believe, we should draw examples from these different illustrations, not to have diplomacy which is disconnected from people and civil society.
Και πρέπει να πάμε επίσης πέρα από την παραδοσιακή διπλωματία στο θέμα επιβίωσης των ημερών μας, την κλιματική αλλαγή. Πώς θα λύσουμε την κλιματική αλλαγή μέσω διαπραγματεύσεων, αν δεν μπορούμε να κάνουμε την κοινωνία των πολιτών και το λαό όχι μέρος του προβλήματος, αλλά μέρος της λύσης; Θα χρειαστεί μια συλλογική διαδικασία διπλωματίας πολύ διαφορετική από αυτή που εφαρμόζουμε σήμερα καθώς οδεύουμε σε νέους γύρους δύσκολων κλιματικών διαπραγματεύσεων, αλλά όταν οδεύουμε προς κάτι το οποίο πρέπει να είναι πολύ περισσότερο, προς μια ευρεία κινητοποίηση. Είναι ζωτικής σημασίας να κατανοήσουμε, πιστεύω, λόγω της τεχνολογίας και λόγω της παγκοσμιοποίησης, τις κοινωνίες από κάτω προς τα πάνω.
And we have to go also beyond traditional diplomacy to the survival issue of our times, climate change. How are we going to solve climate change through negotiations, unless we are able to make civil society and people, not part of the problem, but part of the solution? It is going to demand an inclusive process of diplomacy very different from the one we are practicing today as we are heading to new rounds of difficult climate negotiations, but when we move toward something which has to be much more along a broad mobilization. It's crucial to understand, I believe, because of technology and because of globalization, societies from bottom-up.
Εμείς ως διπλωμάτες πρέπει να ξέρουμε το κοινωνικό κεφάλαιο των κοινοτήτων. Τι κάνει τους ανθρώπους να εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο, όχι μόνο μεταξύ των κρατών, αλλά επίσης και εντός των κρατών; Ποια είναι η νομιμότητα της διπλωματίας, της λύσης που επινοούμε ως διπλωμάτες αν δεν μπορούν να αντικατοπτριστούν και να γίνουν αντιληπτές και από αυτές τις ευρύτερες δυνάμεις των κοινωνιών τις οποίες τώρα πολύ αόριστα ονομάζουμε ομάδες;
We as diplomats need to know the social capital of communities. What is it that makes people trust each other, not only between states, but also within states? What is the legitimacy of diplomacy, of the the solution we devise as diplomats if they cannot be reflected and understood by also these broader forces of societies that we now very loosely call groups?
Το καλό είναι ότι δεν είμαστε αδύναμοι. Ποτέ πριν δεν είχαμε τόσα πολλά μέσα επικοινωνίας, μέσα για να συνδεόμαστε, μέσα για να επικοινωνούμε, μέσα για να συμμετέχουμε. Το διπλωματικό οπλοστάσιο είναι γεμάτο από διαφορετικά όπλα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε για να ενισχύσουμε την επικοινωνία μας. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι βγαίνουμε από μια δεκαετία όπου φοβόμασταν να το αγγίξουμε. Ελπίζω, τα επόμενα χρόνια, τώρα να δείξουμε με μερικά συγκεκριμένα παραδείγματα ότι ο φόβος υποχωρεί και ότι παίρνουμε κουράγιο από αυτήν τη συμμαχία με την κοινωνία των πολιτών σε διαφορετικές χώρες για να υποστηρίξουμε τη λήψη αποφάσεων, μεταξύ των Αφγανών, εντός του Παλαιστινιακού πληθυσμού, μεταξύ των λαών της Παλαιστίνης και του Ισραήλ.
The good thing is that we are not powerless. We have never had as many means of communication, means of being connected, means of reaching out, means of including. The diplomatic toolbox is actually full of different tools we can use to strengthen our communication. But the problem is that we are coming out of a decade where we had a fear of touching it. Now, I hope, in the coming years, that we are able to demonstrate through some concrete examples that fear is receding and that we can take courage from that alliance with civil society in different countries to support their problem-solving, among the Afghans, inside the Palestinian population, between the peoples of Palestine and Israel.
Και καθώς προσπαθούμε να κατανοήσουμε αυτό το ευρύ κίνημα σε όλο τον Αραβικό κόσμο, εμείς δεν είμαστε αδύναμοι. Πρέπει να βελτιώσουμε τις απαραίτητες δεξιότητες και χρειαζόμαστε το θάρρος για να τις χρησιμοποιήσουμε. Στη χώρα μου, είδα πώς το συμβούλιο των ισλαμιστικών ομάδων και οι χριστιανικές ομάδες ενώθηκαν, όχι με πρωτοβουλία της κυβέρνησης, αλλά ενώθηκαν με δική τους πρωτοβουλία για να εδραιώσουν την επικοινωνία και το διάλογο σε καιρούς όπου η κατάσταση δεν ήταν τεταμένη. Και όταν η ένταση αυξήθηκε, είχαν ήδη αυτόν το διάλογο, και αυτή ήταν η δύναμη για να αντιμετωπίσουν τα διάφορα ζητήματα.
And as we try to understand this broad movement across the Arab world, we are not powerless. We need to improve the necessary skills, and we need the courage to use them. In my country, I have seen how the council of Islamist groups and Christian groups came together, not as a government initiative, but they came together on their own initiative to establish contact and dialogue in times where things were pretty low-key tension. And when tension increased, they already had that dialogue, and that was a strength to deal with different issues.
Οι σύγχρονες δυτικές μας κοινωνίες είναι πιο περίπλοκες από πριν, σε αυτή την εποχή της μετανάστευσης. Πώς θα παγιώσουμε και θα χτίσουμε ένα μεγαλύτερο "Εμείς" για να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας αν δεν βελτιώσουμε τις δεξιότητες επικοινωνίας; Επομένως, υπάρχουν πολλοί λόγοι και για όλους αυτούς τους λόγους, αυτή είναι η ώρα και αυτοί είναι οι λόγοι που πρέπει να μιλήσουμε.
Our modern Western societies are more complex than before, in this time of migration. How are we going to settle and build a bigger "We" to deal with our issues if we don't improve our skills of communication? So there are many reasons, and for all of these reasons, this is time and this is why we must talk.
Ευχαριστώ για την προσοχή σας.
Thank you for your attention.
(Χειροκρότημα)
(Applause)