Здравейте. Ще говоря за задръстване, по-точно, за задръстване на пътя. Задръстването на пътя е широко разпространено явление. То съществува във всички градове по света, което е малко изненадващо. Мисля си, колко са различни градовете. Има типично европейски градове с добър обществен транспорт, най-вече, с голям капацитет на пътищата. Но от друга страна, има американски градове. Движението им се регулира само. Американските градове са: с много пътища, разпръснати в голяма област, почти без обществен транспорт. Има развиващи се градове по света с разнообразни транспортни средства, различни модели за използване на земята и които са разпръснати, често пъти са с градско движение. Планьорите на трафика по света са опитвали различни мерки: компактни градове или разпръснати градове, с много пътища или с много обществен транспорт, или с много алеи за велосипедисти, или с много различни неща, но нищо не вършеше работа.
Hi. I'm here to talk about congestion, namely road congestion. Road congestion is a pervasive phenomenon. It exists in basically all of the cities all around the world, which is a little bit surprising when you think about it. I mean, think about how different cities are, actually. I mean, you have the typical European cities, with a dense urban core, good public transportation mostly, not a lot of road capacity. But then, on the other hand, you have the American cities. It's moving by itself, okay. Anyway, the American cities: lots of roads dispersed over large areas, almost no public transportation. And then you have the emerging world cities, with a mixed variety of vehicles, mixed land-use patterns, also rather dispersed but often with a very dense urban core. And traffic planners all around the world have tried lots of different measures: dense cities or dispersed cities, lots of roads or lots of public transport or lots of bike lanes or more information, or lots of different things, but nothing seems to work.
Но всички тези опити имаха едно общо нещо. Те се опитват да измислят, какво трябва да направят хората, вместо да карат в пик - часовете. Те се опитват да планират, какво трябва да направят хората, да планират живота им.
But all of these attempts have one thing in common. They're basically attempts at figuring out what people should do instead of rush hour car driving. They're essentially, to a point, attempts at planning what other people should do, planning their life for them.
Планирането на сложна социална система е много трудно и нека да ви разкажа една история. През 1989 г., когато падна Берлинската стена, един урбанист в Лондон получи телефонно обаждане от негов колега в Москва, който му каза: "Здравей, аз съм Владимир. Искам да знам, кой отговаря за доставянето на хляб в Лондон?"
Now, planning a complex social system is a very hard thing to do, and let me tell you a story. Back in 1989, when the Berlin Wall fell, an urban planner in London got a phone call from a colleague in Moscow saying, basically, "Hi, this is Vladimir. I'd like to know, who's in charge of London's bread supply?"
Урабнистът в Лондон отговори: "Какво искате да кажете, кой отговаря в Лондон - никой не отговаря". "Трябва някой да отговаря. Това е много сложна система. Някой трябва да управлява всичко това".
And the urban planner in London goes, "What do you mean, who's in charge of London's — I mean, no one is in charge." "Oh, but surely someone must be in charge. I mean, it's a very complicated system. Someone must control all of this."
"Не. Никой не отговаря. Не съм мислил за това. То се организира от само себе си".
"No. No. No one is in charge. I mean, it basically -- I haven't really thought of it. It basically organizes itself."
Организира се от само себе си. Това е пример на сложна социална система, която се организира от само себе си и това е от много голямо значение. Когато се опитвате да решите сложни социални проблеми, правилното нещо, което трябва да правите, е да създадете поощрения. Не планирате детайли и хората решават какво да правят, как да се адаптират в тази схема.
It organizes itself. That's an example of a complex social system which has the ability of self-organizing, and this is a very deep insight. When you try to solve really complex social problems, the right thing to do is most of the time to create the incentives. You don't plan the details, and people will figure out what to do, how to adapt to this new framework.
Нека да разгледаме, как можем да използваме това, за да се справим със задръстванията по пътищата.
And let's now look at how we can use this insight to combat road congestion.
Това е карта на Стокхолм, родният ми град. Стокхолм е средно голям град с около два милиона души население, Но Стокхолм има и много вода, а много вода означава много мостове - тесни мостове, стари мостове - което означава много задръствания по пътищата. Тези червени точки показват частите, в които има най-много задръствания, които са мостове, които водят до вътрешността на града. Тогава някой реши, че освен добър обществен транспорт, освен харченето на пари за пътища, нека шофьорите да плащат едно или две евра за тези тесни входове.
This is a map of Stockholm, my hometown. Now, Stockholm is a medium-sized city, roughly two million people, but Stockholm also has lots of water and lots of water means lots of bridges -- narrow bridges, old bridges -- which means lots of road congestion. And these red dots show the most congested parts, which are the bridges that lead into the inner city. And then someone came up with the idea that, apart from good public transport, apart from spending money on roads, let's try to charge drivers one or two euros at these bottlenecks.
Едно или две евра, това не са много пари, искам да кажа, в сравнение с таксите за паркинг, таксите за шофиране, т.н., и вероятно се очаква шофьорите да не реагират на тази сравнително малка сума. Грешите. Едно или две евро беше достатъчно, за да накарат 20 процента от колите да изчезнат в натоварените часовете. 20 процента, това е голяма цифра, но все още има 80 процента, които карат по задръстени пътища. Защото 80 процента от колите са там. Това също е грешно, защото движението е нелинейно, което означава, че след като минете над праг на известен капацитет, задръстването започва да се увеличава бързо. Но за щастие, то работи и по обратен начин. Можете да намалите движението, а задръстването ще се намали много по-бързо, отколкото мислите. В Стокхолм бяха въведени такси за движение по време на задръстване на 3.01.2006 г. и първата снимка тук, е снимка на Стокхолм, една от типичните улици на 2-ри януари. Първият ден с такси за движение в задръстване изглеждаше така. Това се случва, когато 20 процента от колите изчезнат от улиците. Намалявате задръстването.
Now, one or two euros, that isn't really a lot of money, I mean compared to parking charges and running costs, etc., so you would probably expect that car drivers wouldn't really react to this fairly small charge. You would be wrong. One or two euros was enough to make 20 percent of cars disappear from rush hours. Now, 20 percent, well, that's a fairly huge figure, you might think, but you've still got 80 percent left of the problem, right? Because you still have 80 percent of the traffic. Now, that's also wrong, because traffic happens to be a nonlinear phenomenon, meaning that once you reach above a certain capacity threshold then congestion starts to increase really, really rapidly. But fortunately, it also works the other way around. If you can reduce traffic even somewhat, then congestion will go down much faster than you might think. Now, congestion charges were introduced in Stockholm on January 3, 2006, and the first picture here is a picture of Stockholm, one of the typical streets, January 2. The first day with the congestion charges looked like this. This is what happens when you take away 20 percent of the cars from the streets. You really reduce congestion quite substantially.
Шофьорите на коли се адаптират. След малко те се движат пак там, защото са привикнали към таксите. Отново грешите. Преди шест и половина години, откакто таксите за движение в задръстване бяха въведени в Стокхолм, все още имаме ниско ниво на движение.
But, well, as I said, I mean, car drivers adapt, right? So after a while they would all come back because they have sort of gotten used to charges. Wrong again. It's now six and a half years ago since the congestion charges were introduced in Stockholm, and we basically have the same low traffic levels still.
Но виждате, че тук има разстояние във времевите серии през 2007 г. Таксите за движение в задръстване бяха въведени като пробни такси и бяха въведени през януари и бяха забранени в края на юли и бяха последвани от референдум и бяха въведени през 2007 г., което, разбира се, беше отлична научна възможност. Това беше забавен експеримент и го направихме два пъти. Искам да правя това веднъж годишно, но няма да ми позволят. Но все пак, беше забавно.
But you see, there's an interesting gap here in the time series in 2007. Well, the thing is that, the congestion charges, they were introduced first as a trial, so they were introduced in January and then abolished again at the end of July, followed by a referendum, and then they were reintroduced again in 2007, which of course was a wonderful scientific opportunity. I mean, this was a really fun experiment to start with, and we actually got to do it twice. And personally, I would like to do this every once a year or so, but they won't let me do that. But it was fun anyway.
Направихме го. Каква се случи? Това е последният ден с такси за движение в задръстване, 31-ви юли и виждате същата къща през лятото, а лятото в Стокхолм е много хубаво време от годината и първият ден без такси за движение в задръстване изглеждаше така. Всички коли излязоха и дори трябваше да се възхищавате на шофьорите. Те се адаптират много бързо. През първият ден всички караха. Този ефект продължи. Цифрите за 2007 г. изглеждаха така.
So, we followed up. What happened? This is the last day with the congestion charges, July 31, and you see the same street but now it's summer, and summer in Stockholm is a very nice and light time of the year, and the first day without the congestion charges looked like this. All the cars were back again, and you even have to admire the car drivers. They adapt so extremely quickly. The first day they all came back. And this effect hanged on. So 2007 figures looked like this.
Сега тези цифри са вълнуващи и малко изненадващи и е много полезно да се знае, но най-изненадващата картинка не е тази, Ето я. Тази графика показва обществена подкрепа за такси за движение в задръстване в Стокхолм и виждате, че те бяха въведени в началото на пролетта на 2006 г. и хората бяха против тях. Седемдесет процента от населението не искаше това. Но това, което се случи, когато таксите за движение в задръстване бяха въведени, не беше това, което очаквахте, че хората ще ги мразят още повече. Обратно, те промениха мнението си и сега има 70 процента подкрепа за поддръжка на таксите за движение в задръстване, нека го повторя: 70 процента от населението в Стокхолм иска да има цена на нещо, което е било безплатно.
Now these traffic figures are really exciting and a little bit surprising and very useful to know, but I would say that the most surprising slide here I'm going to show you today is not this one. It's this one. This shows public support for congestion pricing of Stockholm, and you see that when congestion pricing were introduced in the beginning of Spring 2006, people were fiercely against it. Seventy percent of the population didn't want this. But what happened when the congestion charges were there is not what you would expect, that people hated it more and more. No, on the contrary, they changed, up to a point where we now have 70 percent support for keeping the charges, meaning that -- I mean, let me repeat that: 70 percent of the population in Stockholm want to keep a price for something that used to be free.
Добре. Защо това е така? Помислете за това по този начин. Кой се е изменил? 20-те процента шофьори, които не карат със сигурност трябва да са недоволни. Къде са отишли? Ако искаме да разберем това, ще разберем как хората могат да бъдат толкова щастливи за това. Проведохме голямо допитване чрез интервюта с много туристически услуги и се опитахме да разберем кой се е изменил. Оказа се, че самите те не знаят. (Смях) Поради някаква причина, шофьорите са уверени, че могат да карат по същия начин, както преди. Защо? Защото тези модели на пътуване са много по-нестабилни, отколкото си мислите. Всеки ден, хората взимат нови решения, изменят се, света около тях се изменя и всеки ден всички тези решения се изместват от шофирането в пиковите часове по начин, по който хората не забелязват. Дори не съзнават това.
Okay. So why can that be? Why is that? Well, think about it this way. Who changed? I mean, the 20 percent of the car drivers that disappeared, surely they must be discontent in a way. And where did they go? If we can understand this, then maybe we can figure out how people can be so happy with this. Well, so we did this huge interview survey with lots of travel services, and tried to figure out who changed, and where did they go? And it turned out that they don't know themselves. (Laughter) For some reason, the car drivers are -- they are confident they actually drive the same way that they used to do. And why is that? It's because that travel patterns are much less stable than you might think. Each day, people make new decisions, and people change and the world changes around them, and each day all of these decisions are sort of nudged ever so slightly away from rush hour car driving in a way that people don't even notice. They're not even aware of this themselves.
Другият въпрос, кой ги промени? Кой промени мнението им и защо? Проведохме друго изследване чрез интервюта, опитахме се да разберем, защо хората смениха мнението си и коя група е сменила мнението си. След като анализирахме отговорите, се оказа, че повече от половината от тях вярват, че не са променили мнението си. Те са убедени, че винаги са харесвали таксите за движение в задръстване. Което означава, че можем да намалим движението през този кордон с 20 процента както и намаленото задръстване и хората дори не съзнават, че са променили мнението си и вярват, че винаги са харесвали това.
And the other question, who changed their mind? Who changed their opinion, and why? So we did another interview survey, tried to figure out why people changed their mind, and what type of group changed their minds? And after analyzing the answers, it turned out that more than half of them believe that they haven't changed their minds. They're actually confident that they have liked congestion pricing all along. Which means that we are now in a position where we have reduced traffic across this toll cordon with 20 percent, and reduced congestion by enormous numbers, and people aren't even aware that they have changed, and they honestly believe that they have liked this all along.
Това е силата, когато се опитвате да решите сложни социални проблеми и когато правите това, не трябва да казвате на хората, как да се адаптират. Трябва да ги бутате в правилната посока. Ако направите това правилно, хората ще възприемат промяната и ако го направите правилно, те ще го харесат. Благодаря! (Аплодисменти)
This is the power of nudges when trying to solve complex social problems, and when you do that, you shouldn't try to tell people how to adapt. You should just nudge them in the right direction. And if you do it right, people will actually embrace the change, and if you do it right, people will actually even like it. Thank you. (Applause)