The Silicon Valley and the internet gave me superpowers, tools to go to battle with, a suit to take bullets with and a giant signal in the sky that told me when it was time to fight.
Silicon Valley și internetul mi-au dat superputeri, instrumente pentru a merge la război, un costum rezistent la gloanțe și un semn gigantic în cer care mi-a spus când era timpul de luptă.
Now, I can't actually prove any of this. I am not a "scientist," I don't have "facts." In fact, my Rotten Tomato score is running around 50 percent right now, so I'm not sure why they let me in.
De fapt, nu pot să dovedesc nimic din toate acestea. Nu sunt un „om de știință”, Nu am „date”. De fapt, scorul meu de pe Rotten Tomato este de aproximativ 50 la sută acum, deci nu sunt sigur de ce m-au acceptat.
(Laughter)
(Râsete)
But if we're talking about colliding with a power that's bigger than us, then I'm in the right place, because this last year, I had an interesting year with a movie called "Crazy Rich Asians" that I did --
Dar dacă vorbim despre ciocnirea cu o putere care e mai mare decât noi, atunci sunt în locul potrivit, pentru că anul trecut, am avut un an interesant cu un film numit „Asiatici bogați și nebuni” făcut de mine.
(Applause and cheers)
Mulțumesc, mulțumesc!
Thank you, thank you.
(Aplauze și urale)
And if we're talking about connection specifically today, then I know my story is only possible because of a collection of connections that happened throughout my life, and so hopefully by telling a little bit of my story, it will help someone else find their path a little sooner than I did.
Și dacă vorbim despre conexiune în special astăzi, atunci știu că povestea mea e posibilă doar datorită colecției de conexiuni care s-au întâmplat în viața mea, și sper că, spunând puțin din povestea mea, va ajuta pe cineva să-și găsească drumul mai repede decât mine.
My story begins when I opened the holy book for the first time ... The holy book of gadgets, of course, "Sharper Image."
Povestea mea începe când am deschis cartea sfântă pentru prima dată... Cartea sfântă a gadgeturilor, desigur, „Sharper Image”.
(Laughter)
(Râsete)
Yes, those who know. It was a magical magazine of dreams and had things in there that you knew could not possibly exist, but it was right there. You could order it -- come in the mail. And some things that probably should have never existed, like "Gregory," a lifelike, portable mannequin who deters crime by his strong, masculine appearance. This is a real --
Da, cei care știu. Era o revistă magică de vis și avea lucruri în ea care știai că nu ar putea exista, dar era chiar acolo. Puteai s-o comanzi... venea prin poștă. Și unele lucruri care probabil nu trebuiau să existe, precum „Gregory”, un manechin portabil realist care descurajează crima prin aspectul său puternic, masculin. E real...
(Laughter)
(Râsete)
This is a real thing, by the way.
E un lucru real, apropo.
(Laughter)
(Râsete)
But my eyes were set on the Sima Video Ed/it 2. This thing was so cool at the age of 10. You could connect all your VHS players together and cut something together, so I called my parents and convinced them to buy this for me. But before I get into that, let me give you a little rundown about my parents. They came to the United States when they were young, they're from Taiwan and China and they settled in Los Altos, California -- the Silicon Valley before the Silicon Valley -- and they started a restaurant called Chef Chu's. 50 years later, today, they still work at the restaurant, they're still there, and I grew up there, so it was great. Talk about connection -- this place was a hub of connection. People coming there to celebrate birthdays, anniversaries, business deals, eating, drinking -- connection. And I got to grow up in that environment. And my parents always said America is the greatest place in the world. You can -- if you love anything, you can work hard and you can accomplish anything you want. So, they raised five all-American kids. I am the youngest -- you can see I'm the one with the eyes closed there -- and they named actually my sister and I, Jennifer and Jonathan, after Jennifer and Jonathan Hart from that TV show "Hart to Hart."
Dar ochii îmi erau setați pe Sima Video Ed/it 2. Lucrul acesta era așa tare la vârsta de 10 ani. Puteai conecta toate playerele VHS împreună și monta ceva, așadar, mi-am sunat părinții și i-am convins să mi-l cumpere. Dar înainte să vorbesc despre asta, dați-mi voie să vă prezint un mic rezumat despre părinții mei. Au venit în Statele Unite când erau tineri, ei sunt din Taiwan și China și s-au stabilit în Los Altos, California, care era Silicon Valley înainte de Silicon Valley, și au deschis un restaurant numit La Chef Chu. 50 de ani mai târziu, astăzi, încă lucrează la restaurant, sunt încă acolo, iar eu am crescut acolo, deci a fost super. Vorbind despre conexiune – acest loc era punct central de conexiune. Oamenii veneau acolo să sărbătorească zile de naștere, înțelegeri de afacere, mâncând, bând... conexiune. Și am crescut în acel mediu. Părinții mei întotdeauna spuneau că America e cel mai grozav loc din lume. Poți... dacă iubești ceva, poți lucra din greu și poți realiza orice dorești. Deci, ei au crescut cinci copii americani. Eu sunt cel mai tânăr – puteți vedea, eu sunt cel cu ochii închiși acolo – ne-au numit de fapt, pe mine și sora mea, Jennifer și Jonathan, după Jennifer și Jonathan Hart din acel serial „Hart to Hart”.
(Laughter)
(Râsete)
So that's how much they loved America, apparently. And they thought that we were The Kennedys -- my mom specifically -- so she dressed us up all the time like each other and she put us in etiquette classes and ballroom dance classes, made sure that we had the right dental plan --
Așa de mult au iubit America, aparent. Și credeau că suntem familia Kennedy, mama mea în special, și ne îmbrăcau tot timpul pe toți la fel și ne dădeau la clase de bune maniere și cursuri de dans de bal, aveau grijă să avem asigurare stomatologică corectă...
(Laughter)
(Râsete)
This is a real picture of me. That is not fake. Thank God for that one.
Asta e o poză reală cu mine. Nu e falsă. Slavă Domnului pentru asta.
And I was in charge of the video camera every time we went on vacations, so I would collect all these videos and had nothing to do with it. Thus, the Sima Video Ed/it 2. I convinced them to get it for me, and I spent all night trying to wrangle all the VCRs from my brother's and sister's room, tangled in wires, and now I had something to show them. So I brought them into the living room one night, it was probably 1991, somewhere around there, and I sit them down in the living room -- my heart was pounding, my breaths were deep -- sort of like right now -- and I pressed play and something extraordinary happened actually. They cried. And cried. They cried not because it was the most amazing home video edit ever -- although it was pretty good --
Și eu eram responsabil de camera video de fiecare dată când mergeam în vacanță, deci adunam toate aceste filmulețe și nu aveam ce să fac cu ele. Așa se explică Sima Video Ed/it2. I-am convins să mi-l cumpere, și am petrecut toată noaptea încercând să lupt cu toate aparatele video din camera fratelui și surorii mele, încurcate în fire, iar acum aveam ceva să le arăt. I-am adus în sufragerie într-o seară, era probabil anul 1991, sau pe aproape, și îi așez în sufragerie, inima îmi bătea tare, respirațiile îmi erau adânci, aproape ca și acum, și am apăsat pe butonul play și ceva extraordinar s-a întâmplat de fapt. Au plâns. Și-au tot plâns. Au plâns nu pentru că era cel mai tare montaj video văzut vreodată, deși era destul de bun,
(Laughter)
(Râsete)
but because they saw our family as a normal family that fit in and belonged on the screen in front of them, just like the movies that they worshipped and the TV shows that they named us after. I remember as the youngest of these five kids feeling heard for the first time. There was this place where all these things in my head could go into the great, electric somewhere-out-there and exist and escape, and I knew from this moment on, I wanted to do this for the rest of my life, whether I was going to get paid for it or not.
dar pentru că au văzut familia noastră ca o familie normală, care se încadra și aparținea pe ecranul din fața lor, exact ca în filmele pe care le venerau și serialele după care ne-au numit. Îmi amintesc, fiind cel mai tânăr din acești cinci copii că m-am simțit auzit pentru prima oară. Era spațiul acesta unde toate lucrurile din capul meu puteau ajunge undeva acolo, să existe și să evadeze, și am știut din acel moment, că voiam să fac asta pentru restul vieții mele, indiferent dacă aș fi fost plătit sau nu.
So I had this passion and now I needed some tools, and my dad went to work. He continued to brag about my home video editing skills to the customers at Chef Chu's, and luckily this is the Silicon Valley, so they're working on stuff, hardware and software -- these are all engineers. And they offered to give me things for digital video editing. This is like the mid-'90s, early '90's, where this stuff didn't exist for kids like me. So I'd get this beta software and hardware from places like HP and Sun and Russell Brown at Adobe. And I had no manual, so I'd figure it out and I fell in love with it even more.
Deci aveam această pasiune și acum aveam nevoie de instrumente, și tatăl meu a mers la serviciu. A continuat să laude abilitățile mele de editor video clienților de la La Chef Chu, și norocoși fiind, eram în Silicon Valley, deci se lucrează cu lucruri, hardware și software – aceștia erau toți ingineri. Și s-au oferit să îmi dea lucruri pentru editare video digitală. Asta era undeva la mijlocul anilor '90, începutul anilor '90, când aceste lucruri nu existau pentru copii ca mine. Deci am luat acest beta software și hardware din locuri ca HP și Sun și Russell Brown la Adobe. Și nu aveam manual, deci mi-am dat seama singur cum merg și m-am îndrăgostit și mai mult.
I went to USC School of Cinematic Arts and started to go there, and my mom and dad would always call me randomly and remind me that I've got to do movies about my Chinese heritage. That China was going to be a huge market for movies one day. I was like, "Yeah right, guys".
Am mers la USC Școala de Cinematografie am început să merg acolo, iar mama și tatăl meu mă sunau la întâmplare să-mi amintească că trebuie să fac filme despre moștenirea mea chineză. Că China va urma să fie o piață imensă pentru filme într-o zi. Eu ziceam, „Da, sigur.”.
(Laughter)
(Râsete)
Always listen to your parents.
Ascultați-i întotdeauna pe părinții voștri.
(Laughter)
(Râsete)
I wanted to be Zemeckis, Lucas and Spielberg. The last thing I wanted to talk about was my own cultural identity, my ethnicity. And honestly, I had no one else to talk -- there was no one at school that I could really open up to, and even if I did, like, what would I say? So I ignored it and I moved on with my life.
Voiam să fiu Zemeckis, Lucas și Spielberg. Ultimul lucru de care vroiam să vorbesc era identitatea mea culturală, etnia mea. Și, sincer, nu aveam cu cine să vorbesc, nu era nimeni la școală căruia să ma pot deschide, și chiar dacă aveam, ce aș putea spune? Așadar, am ignorat acest lucru și am mers mai departe.
Cut to 15 years later, I made it in Hollywood. I got discovered by Spielberg, I worked with The Rock and Bruce Willis and Justin Bieber. I even came to the TED stage to present my dance company LXD, and it was great. And then a couple years ago, I felt a little bit lost, creatively. The engine was going down a little bit, and I got a sign ... I heard from voices from the sky ... or more it was like, birds. OK, fine, it was Twitter. And Twitter --
Avansând, 15 ani mai târziu, am ajuns în Hollywood. am fost descoperit de Spielberg, am lucrat cu The Rock și Bruce Willis și Justin Bieber. Am și venit pe scena TED să-mi prezint compania de dans LXD, și a fost super. Iar după, doi ani mai târziu, m-am simțit un pic pierdut, din punct de vedere creativ. Motorul încetinea, și am primit un semn... Am auzit voci din cer... sau mai degrabă, păsări. Bine, bine, a fost Twitter. Iar Twitter...
(Laughter)
(Râsete)
It was Constance Wu on Twitter, it was Daniel Dae Kim, it was Jenny Yang, who's here today, it was Alan Yang -- all of these people who were writing their frustrations with representation in Hollywood. And it really hit me. I thought these things but never really registered -- I was really focused on -- and I felt lucky to be working, and so then I realized -- yeah, what is wrong with Hollywood? Why aren't they doing this? And then I looked at myself in the mirror and realized I am Hollywood. I literally -- I popped my collar before I came out here, that's how Hollywood I am.
A fost Constance Wu pe Twitter, a fost Daniel Dae Kim, a fost Jenny Yang, care e aici astăzi, a fost Alan Yang, toți acești oameni care își scriau frustrările cu reprezentația în Hollywood. Și mi-am dat seama. M-am gândit la aceste lucruri dar niciodată n-am ascultat, eram foarte concentrat, și mă simțeam norocos să lucrez, și apoi am realizat: chiar, ce nu e în regulă cu Hollywood? De ce nu fac ei asta? Și după m-am uitat în oglindă și am realizat că eu sunt Hollywood. am... mi-am ridicat gulerul înainte să intru aici, așa de Hollywood sunt.
(Laughter)
(Râsete)
Is it still up? OK, good.
E încă ridicat? Bine, bun.
(Applause)
(Aplauze)
For all these years I felt I had been given so much, and what was I giving back to the film business that I loved? I felt lucky to be here, but at this moment, I realized that I was not just lucky to be here, I had the right to be here. No, I earned the right to be here. All those sleepless nights, all those parties I missed on Fridays, every friend and girlfriend I lost because I was editing -- I earned the right to be here not just to have a voice but to say something, and say something important, and I had, actually, the power -- the superpower to change things if I really, really wanted to.
În toți acești ani am simțit că mi s-a dăruit așa de mult, și ce ofeream înapoi industriei de film pe care o iubeam? Mă simțeam norocos să fiu aici, dar în acest moment, am realizat că nu eram doar norocos să fiu aici, aveam dreptul să fiu aici. Nu, mi-am câștigat dreptul de a fi aici. Toate acele nopți fără somn, acele petreceri de vineri pierdute, fiecare prieten și prietenă pierduți pentru că editam. Am câștigat dreptul de a fi aici nu doar ca să am o voce dar ca să spun ceva, și să spun ceva important, și am avut de fapt, puterea, superputerea de a schimba lucruri dacă într-adevăr voiam.
When you try to tell stories about yourself and people who look like you and look like your family, it can be scary, and all those feelings of being alone came back. But the internet is what told me -- sent the sign that there was going to be a whole army waiting for me to support me and to love me for it. And so I found Kevin Kwan's amazing novel "Crazy Rich Asians," and we went to work. We put this movie together. All-Asian cast -- the first all-Asian cast in 25 years with a contemporary story --
Când încerci să spui povești despre tine și despre oameni care arată ca tine care arată ca familia ta, poate fi înfricoșător, și toate acele sentimente de singurătate s-au reîntors. Dar internetul a fost cel care mi-a spus – care mi-a trimis semnul că urma să fie o armată care mă așteaptă să mă susțină și să mă iubească pentru ce fac. Și am găsit romanul uimitor al lui Kevin Kwan, „Asiatici bogați și nebuni”, și am trecut la treabă. Am construit acest film împreună. Toată distribuția asiatică – prima distribuție complet asiatică în 25 de ani cu o poveste contemporană –
(Applause and cheers)
(Aplauze și urale)
But when we started it was not a guarantee at all. There was no comp for this kind of movie. Every time we did surveys and stuff, the audiences weren't going to show up. In fact, even in our test screenings where you give free tickets to people to watch your movie, we had a one to 25 ratio, meaning after 25 asks, only one person said yes, which is super low for these types of things. Asian people who knew the book didn't trust Hollywood at all, Asian people who didn't know the book thought the title was offensive and other people who weren't Asian just didn't think it was for them. So we were pretty screwed. Luckily, Warner Brothers didn't turn away from us. But then the electric somewhere struck again, and this army of Asian-American writers, reporters, bloggers, who over the years had worked their way up through their respective publications, went to work, unbeknownst to me. And they started to post things. Also, some tech founders out here started to post stuff on social media, write stuff about us in articles in the "LA Times," in "The Hollywood Reporter" and "Entertainment Weekly." It was like this grassroots uprising of making ourselves news. What an amazing thing to witness.
Dar când am început, nu era absolut nimic garantat. Nu era comparație pentru acest gen de film. De fiecare dată când făceam studii și altele, audiența nu urma să vină. De fapt, chiar și în testele de ecran unde dai bilete gratis oamenilor să îți vadă filmul, am avut un raport de 1 la 25, adică dupa 25 de cereri, doar o persoană a spus da, ceea ce e foarte puțin pentru genul acesta de lucruri. Asiatici care știau cartea nu aveau încredere în Hollywood deloc, asiatici care nu știau cartea credeau că titlul este ofensiv și alți oameni care nu erau asiatici doar nu credeau că e genul lor. Deci eram destul de terminați. Din fericire, Warner Brothers nu și-au întors spatele la noi. Dar după, electricitatea s-a manifestat din nou, și această armată de scriitori, reporteri, bloggeri asiatici-americani, care, în timp, au avansat prin publicațiile lor, au trecut la treabă, fără ca eu să știu. Și au început să posteze lucruri. De asemenea, unii fondatori de tehnologie au început să posteze pe social media, să scrie lucruri despre noi în articole în „LA Times”, în „The Hollywood Reporter” și „Entertainment Weekly”. A fost ca o răscoală din rădăcini de a ne face noi știri. Ce lucru uimitor e să fii martor la el.
And the swell of support turned into this conversation online between all these Asian Americans where we could actually debate and discuss what stories we wanted to tell, what stories should be told or not, what kind of -- are we allowed to make fun of ourselves? What about casting? What are we allowed to do? And we didn't agree -- and we still don't, but that wasn't the point. The point was the conversation was happening. And this conversation stream became an infrastructure. It took all these different groups that were trying to achieve the same thing and put us all together in this connective tissue. And again, not perfect, but the start of how we determine our own representation on the big screen.
Și toată această susținere s-a transformat în această conversație online între toți acești asiatici americani unde puteam să dezbatem și să discutăm ce povești vrem să spunem, ce povești ar trebui spuse și care nu, ce fel de... avem voie să glumim despre noi? Dar distribuția? Ce avem voie să facem? Și nu am căzut de acord, nici acum de fapt, dar nu asta contează. Important e că avea loc conversația. Și acest flux de conversații a devenit o infrastructură. A luat toate aceste grupuri diferite care încercau să facă același lucru și ne-a pus pe toți împreună în acest țesut care ne leagă. Din nou, nu e perfect, dar e startul modului în care determinăm reprezentația noastră pe ecranul mare.
It became more physical when I went to the movie theater. I'll never forget going -- opening weekend, and I went into the theater, and it's not just Asians -- all types of people -- and I go in and sit down, and people laughed, people cried, and when I went into the lobby, people stayed. It's like they didn't want to leave. They just hugged each other, high-fived each other, took selfies, they debated it, they laughed about it. All these different things. I had such an intimate relationship with this movie, but I didn't understand when we were making it what we were making until it was happening -- that it was the same thing that my parents felt when they watched our family videos in that living room that day. Seeing us on the screen has a power to it, and the only way I can describe it is pride. I have always understood this word intellectually -- I've probably talked about this word, but to actually feel pride -- and those of you who have felt it know -- it's like you just want to like, touch everybody and grab and run around. It's like a very -- I can't explain -- it's just a very physical feeling, all because of a long pattern of connection.
A devenit mai fizic când am mers la cinema. Nu voi uita niciodată – weekendul de premieră, și am intrat în cinema, și nu erau doar asiatici – tot felul de oameni – intru și mă așez, și oamenii au râs, au plâns, și când am mers în hol, oamenii stăteau. Ca și cum nu voiau să plece. Se îmbrățișau, dădeau palma, făceau poze, dezbăteau filmul, râdeau. Toate aceste lucruri diferite. Am avut o relație așa intimă cu acest film, dar nu am înțeles când îl făceam ce făceam de fapt până când nu s-a întâmplat – lucrul pe care părinții mei l-au simțit când au văzut filmele de familie în acea sufragerie în acea zi. Văzându-ne pe ecran are o putere aparte, și singurul mod în care o pot descrie este mândrie. Tot timpul am înțeles acest cuvânt în mod intelectual, probabil am vorbit despre acest cuvânt, dar să simt mândrie cu adevărat, și cei dintre voi care ați simțit-o știți, e ca și cum vrei să atingi pe toată lumea să îi prinzi, să alergi în cerc. E ca o... Nu pot să explic... e doar un sentiment foarte fizic, totul datorită unui tipar lung de conexiune.
Film was a gift given to me, and through the years I've learned a lot of things. You can plan, you can write scripts, you can do your storyboards, but at a certain point, your movie will speak back to you, and it's your job to listen. It's this living organism and it sort of presents itself, so you better catch it before it slips through your hands, and that's the most exciting part about making movies. When I look at life, it's not that different actually. I've been led through these sort of breadcrumbs of connections through people, through circumstances, through luck. And it changed when I realized that once you start listening to the silent beats and the messy noises around you, you realize that there's this beautiful symphony already written for you. A direct line to your destiny. Your superpower.
Filmul a fost un dar oferit mie, și în timp, am învățat multe lucruri. Poți să faci planuri, poți scrie scenarii, poți face table cu acțiunea, dar la un moment dat, filmul tău îți va vorbi înapoi, și e datoria ta să asculți. Este acest organism viu și se prezintă într-un fel și ai face bine să-l prinzi înainte să-ți alunece prin mâini, iar asta e cea partea cea mai interesantă a realizării unui film. Când mă uit la viață, nu e așa de diferită de fapt. Am fost condus prin aceste firimituri de conexiuni prin oameni, circumstanțe, prin noroc. Și s-a schimbat când am realizat că odată ce începi să asculți bătăile tăcute și zgomotele dezordonate din jurul tău, realizezi că e această simfonie frumoasă deja scrisă pentru tine. O linie directă spre destinul tău. Superputerea ta.
Now, film was a gift given to me, sort of spurred on by my parents and supported by my community. I got to be who I wanted to be when I needed to be it. My mom posted something on Facebook the other day, which is usually a really bad thing to say out loud -- scary, she should not have a Facebook, but --
Filmul a fost un dar oferit mie, cumva stimulat de părinții mei și susținut de comunitatea mea. Am putut să fiu ce voiam să fiu când aveam nevoie să fiu. Mama mea a postat ceva pe Facebook ziua trecută, ceea ce e un lucru destul de rău de spus cu voce tare – înfricoșător, nu ar trebui să aibă cont de Facebook, dar –
(Laughter)
(Râsete)
She posted this thing, and it was a meme, you know, one of those funny things, and it said, "You can't change someone who doesn't want to change, but never underestimate the power of planting a seed." And as I was doing the finishing touches on this talk, I realized that all the powerful connections in my life were through generosity and kindness and love and hope. So when I think about my movies "Crazy Rich Asians" and "In the Heights" which I'm working on right now --
A postat acest lucru și era un meme știți, un lucru de acela amuzant, și zicea „Nu poți schimba pe cineva care nu vrea să fie schimbat, dar niciodată nu subestima puterea plantării unei semințe”. Și când făceam ultimele retușuri la acest discurs, am realizat că toate conexiunile puternice din viața mea s-au format prin generozitate, bunătate și iubire și speranță. Când mă gândesc la filmele mele „Asiatici bogați și nebuni” și „In the Heights” la care lucrez acum –
(Applause and cheers)
(Aplauze și urale)
Yes, it's a good one.
Da, e un film bun.
All I want to do is show joy and hope in them, because I refuse to believe that our best days are behind us, but in fact, around the corner. Because you see love -- love is the superpower that was given to me. Love is the superpower that was passed onto me. Love is the only thing that can stop a speeding bullet before it even exits the chamber. Love is the only thing that can leap over a building and have a whole community look up into the sky, join hands, and have the courage to face something that's impossibly bigger than themselves.
Tot ce vreau este să arăt bucurie și speranță în ele, pentru că refuz să cred că zilele noastre cele mai bune sunt în trecut, dar de fapt, sunt după colț. Pentru că, vedeți voi, iubirea – iubirea este superputerea care mi-a fost dată. Iubirea este superputerea care mi-a fost transmisă. Iubirea este singurul lucru care poate opri un glonț înainte să iasă din țeava armei. Iubirea e singurul lucru care poate să sară peste o clădire și să facă toată comunitatea să se uite sus la cer, să se ia de mâini și să aibă curajul să facă față la ceva imposibil de mare comparativ cu ei.
So I have a challenge for myself and for anyone here. As you're working on your thing, on your company, and you're forging this thing to life, and you're making the impossible possible, let's just not forget to be kind to each other, because I believe that is the most powerful form of connection we can give to this planet. In fact, our future depends on it.
Așadar am o provocare pentru mine și pentru oricine aici. În timp ce lucrați la lucrul vostru, la compania voastră, și dați viață acestui lucru și faceți imposibilul posibil, haideți să nu uităm să fim buni unii cu alții, deoarece cred că asta e cea mai puternică formă de conexiune pe care o putem oferi planetei acesteia. De fapt, viitorul nostru depinde de ea.
Thank you.
Vă mulțumesc!
(Applause and cheers)
(Aplauze și urale)
Thank you.
Vă mulțumesc!
(Applause)
(Aplauze)