Έπλασα τον δικό μου ορισμό για την επιτυχία το 1934, όταν δίδασκα σε ένα Γυμνάσιο του Σάουθ Μπεντ, στην Ιντιάνα. Κάπως απογοητευμένος, και με την αυταπάτη που ίσως μου είχαν "μεταδώσει" οι γονείς των μαθητών μου στα μαθήματα των Αγγλικών που φαντάζονταν πως τα βλαστάρια τους θα έπαιρναν ένα Α ή ένα Β. Πίστευαν ότι ενα C ήταν εντάξει για τα παιδιά του γείτονα, επειδή τα παιδιά του γείτονα ήταν μέτρια. Όμως δεν ήταν ικανοποιημένοι όταν τα δικά τους -- έκανε τον δάσκαλο να νιώσει ότι είχαν αποτύχει, είτε ότι ο νεαρός είχε αποτύχει. Και αυτό δεν είναι σωστό. Ο καλός Θεός στην άπειρη σοφία του δεν μας έπλασε όλους ίσους, όσον αφορά την ευφυία, άλλωστε δεν είμαστε ίσοι στο μέγεθος ή στην εμφάνιση. Δεν θα μπορούσαν όλοι να έχουν Α ή Β, και δεν μου άρεσε και ο τρόπος που αυτό κρινόταν.
I coined my own definition of success in 1934, when I was teaching at a high school in South Bend, Indiana, being a little bit disappointed, and [disillusioned] perhaps, by the way parents of the youngsters in my English classes expected their youngsters to get an A or a B. They thought a C was all right for the neighbors' children, because they were all average. But they weren't satisfied when their own -- it would make the teacher feel that they had failed, or the youngster had failed. And that's not right. The good Lord in his infinite wisdom didn't create us all equal as far as intelligence is concerned, any more than we're equal for size, appearance. Not everybody could earn an A or a B, and I didn't like that way of judging,
Ήξερα σίγουρα το πώς οι απόφοιτοι διάφορων σχολείων την εποχή του '30 έκριναν προπονητές και αθλητικές ομάδες. Εάν τους κέρδιζες όλους, θεωρούσαν ότι είσαι εύλογα επιτυχημένος. Όχι εντελώς. Επειδή ανακάλυψα - είχαμε για πολλά χρόνια στο UCLA να χάσουμε παιχνίδι παιχνίδι. Όμως φάνηκε ότι δεν κερδίσαμε το κάθε ξεχωριστό παιχνίδι με τη διαφορά που κάποιοι από τους αποφοίτους μας είχαν προβλέψει. Και αρκετά συχνά εγώ- (Γέλια) -αρκετά συχνά πραγματικά αισθανόμουν πως υποστήριζαν τις προβλέψεις τους με έναν πιο υλιστικό τρόπο. Αλλά αυτό ήταν η αλήθεια τη δεκαετία του '30, και γι΄ αυτό το κατανοούσα. Αλλά δεν μου άρεσε. Και δεν συμφωνούσα με αυτό. Και ήθελα να βρω κάτι που ήλπιζα πως θα μπορούσε να με κάνει καλύτερο δάσκαλο, και να δώσει στους νεαρούς που είχα υπό την εποπτεία μου- είτε αυτό θα ήταν στον αθλητικό τομέα είτε στο μάθημα των Αγγλικών κάτι που να φιλοδοξούν να επιτύχουν, κι όχι απλά έναν μεγαλύτερο βαθμό στην τάξη, ή περισσότερους πόντους σε μια αθλητική διοργάνωση.
and I did know how the alumni of various schools back in the '30s judged coaches and athletic teams. If you won them all, you were considered to be reasonably successful -- not completely. Because I found out -- we had a number of years at UCLA where we didn't lose a game. But it seemed that we didn't win each individual game by the margin that some of our alumni had predicted -- (Laughter) And quite frequently I really felt that they had backed up their predictions in a more materialistic manner. (Laughter) But that was true back in the 30s, so I understood that. But I didn't like it, I didn't agree with it. I wanted to come up with something I hoped could make me a better teacher, and give the youngsters under my supervision, be it in athletics or the English classroom, something to which to aspire, other than just a higher mark in the classroom,
Αυτό μου τριβέλιζε το μυαλό για καιρό,
or more points in some athletic contest.
κι ήθελα να βρω το δικό μου ορισμό. Νόμιζα πως αυτό θα βοηθούσε. Και ήξερα πώς ο κ. Webster όριζε (την επιτυχία): ως την συσσώρευση υλικών αγαθών ή την επίτευξη μιας θέσης ισχύος ή γοήτρου, ή κάτι παρόμοιο. Αξιέπαινα επιτεύγματα ίσως, αλλά κατά την γνώμη μου όχι απαραίτητα ενδεικτικά της επιτυχίας. Έτσι ήθελα να καταλήξω σε κάτι δικό μου.
I thought about that for quite a spell, and I wanted to come up with my own definition. I thought that might help. And I knew how Mr. Webster defined it, as the accumulation of material possessions or the attainment of a position of power or prestige, or something of that sort, worthy accomplishments perhaps, but in my opinion, not necessarily indicative of success. So I wanted to come up with something of my own.
Θυμήθηκα, πως μεγάλωσα σε μια μικρή φάρμα στη Νότια Ιντιάνα. Και ο πατέρας μου προσπάθησε να διδάξει σε μένα και στα αδέλφια μου πως δεν θα έπρεπε ποτέ να προσπαθούμε να γίνουμε καλύτεροι από κάποιον άλλον. Είμαι βέβαιος τον καιρό που τον καιρό που το έλεγε, εγώ δεν το έκανα -δε μου 'βγαινε- όμως,κάπου, ήταν πιστεύω σε κάποια κρυφή εσοχή στο βάθος του μυαλού μου κι εμφανίστηκε ξαφνικά μερικά χρόνια αργότερα. Ποτέ μην προσπαθείς να είσαι καλύτερος από κάποιον άλλον, πάντα να μαθαίνεις από τους άλλους. Να μην πάψεις ποτέ να προσπαθείς να γίνεις όσο καλύτερος μπορείς - αυτό το ελέγχεις εσύ. Εάν παθιάσεις κι ασχοληθείς και νοιαστείς υπερβολικά σε σχέση με πράγματα στα οποία δεν έχεις κανέναν έλεγχο, αυτό θα επηρεάσει δυμενώς τα πράγματα στα οποία έχεις τον έλεγχο. Τότε βρήκα τυχαία τον απλό αυτό στίχο που λέει το εξής, "Στο Θεϊκό υποπόδιο της εξομολόγησης, μια φτωχή ψυχή γονάτισε, και έγειρε το κεφάλι, "Απέτυχα" είπε κλαίγοντας. Ο Κύριος είπε, "Εσύ έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες, αυτό θα πει επιτυχία."
And I recalled -- I was raised on a small farm in Southern Indiana, and Dad tried to teach me and my brothers that you should never try to be better than someone else. I'm sure at the time he did that, I didn't -- it didn't -- well, somewhere, I guess in the hidden recesses of the mind, it popped out years later. Never try to be better than someone else, always learn from others. Never cease trying to be the best you can be -- that's under your control. If you get too engrossed and involved and concerned in regard to the things over which you have no control, it will adversely affect the things over which you have control. Then I ran across this simple verse that said, "At God's footstool to confess, a poor soul knelt, and bowed his head. 'I failed!' he cried. The Master said, 'Thou didst thy best, that is success.'"
Από αυτά τα πράγματα, και ίσως ένα ακόμη, έπλασα τον δικό μου ορισμό της επιτυχίας. ο οποίος είναι: πνευματική γαλήνη μόνο μέσα από την δική σου ικανοποίηση όταν ξέρεις πως έβαλες τα δυνατά σου γι αυτό που ήσουν ικανός να κάνεις. Πιστεύω πως αυτό είναι αλήθεια. Εάν κάνεις την προσπάθεια να πιάσεις το μάξιμουμ της απόδοσής σου, να προσπαθείς και να βελτιώνεις την όποια κατάσταση σου τυχαίνει, πιστεύω πως αυτό είναι επιτυχία. Και δεν νομίζω πως οι άλλοι μπορούν να το κρίνουν αυτό. Πιστεύω πως είναι σαν τον χαρακτήρα και την υπόληψη. Η υπόληψή σου είναι αυτό που οι άλλοι νομίζουν πως είσαι, ο χαρακτήρας είναι αυτό που πραγματικά είσαι. Και πιστεύω πως ο χαρακτήρας είναι πολύ περισσότερο σημαντικός από αυτό που οι άλλοι θεωρούν πως είσαι. Θα ελπίζετε και τα δυο να είναι καλά. Αλλά δεν θα είναι απαραίτητα ίδια. Λοιπόν, αυτή ήταν η δική μου ιδέα που θα προσπαθούσα να μεταδώσω στα παιδιά.
From those things, and one other perhaps, I coined my own definition of success, which is: Peace of mind attained only through self-satisfaction in knowing you made the effort to do the best of which you're capable. I believe that's true. If you make the effort to do the best of which you're capable, trying to improve the situation that exists for you, I think that's success, and I don't think others can judge that; it's like character and reputation -- your reputation is what you're perceived to be; your character is what you really are. And I think that character is much more important than what you are perceived to be. You'd hope they'd both be good, but they won't necessarily be the same. Well, that was my idea that I was going to try to get across to the youngsters.
Βρήκα κι άλλα πράγματα. Μου αρέσει πολύ να διδάσκω, και έγινε αναφορά από τον προηγούμενο ομιλητή πως με διασκεδάζει η ποίηση, και μου αρέσει να ανακατεύομαι λιγάκι μ' αυτήν, και την αγαπώ πραγματικά. Υπάρχουν κάποια πράγματα που με βοήθησαν,νομίζω, να είμαι καλύτερος απ' ότι θα μπορούσα να είχα γίνει. Γνωρίζω πως δεν είμαι αυτός που θα όφειλα να είμαι ούτε αυτός που θα μπορούσα να είμαι. Ομως νομίζω πως είμαι καλύτερος από αυτό που θα είχα γίνει αν δεν είχα την τύχη να γνωρίσω κάποια πράγματα. ¨Ενα από αυτά ήταν ένα στιχάκι που έλεγε,
I ran across other things. I love to teach, and it was mentioned by the previous speaker that I enjoy poetry, and I dabble in it a bit, and love it. There are some things that helped me, I think, be better than I would have been. I know I'm not what I ought to be, what I should be, but I think I'm better than I would have been if I hadn't run across certain things.
"Καμιά γραμμένη λέξη, καμιά προφορική εντολή, δεν μπορεί να διδάξει τους νέους μας τι θα έπρεπε να γίνουν. Ούτε όλα τα βιβλία σε όλα τα ράφια είναι αυτό που είναι οι δάσκαλοι απο μόνοι τους."
One was just a little verse that said, "No written word, no spoken plea can teach our youth what they should be; nor all the books on all the shelves -- it's what the teachers are themselves."
Αυτό με εντυπωσίασε τη δεκαετία του 1930. Και προσπάθησα να το χρησιμοποιήσω είτε περισσότερο είτε λιγότερο στη διδασκαλία μου, είτε αυτό ήταν στον αθλητισμό, είτε ήταν στα μαθήματα των Αγγλικών. Αγαπώ την ποίηση και πάντοτε ενδιαφερόμουν γι' αυτήν κατά κάποιον τρόπο. Ίσως γιατί ο πατέρας μου συνήθιζε να μας διαβάζει ποίηση το βράδυ. Με λυχνάρι λαδιού - δεν είχαμε ηλεκτρισμό στο αγροτόσπιτό μας. Και ο πατέρας μας διάβαζε ποίηση. Έτσι πάντα μου άρεσε. Και περίπου εκείνο τον καιρό που βρήκα τυχαία αυτόν τον στίχο, βρήκα κι άλλον έναν. Κάποιος ρώτησε μια δασκάλα γιατί διδάσκει. Και αυτή - μετά από λίγο, είπε πως ήθελε να το σκεφτεί. Κατόπιν επανήλθε και είπε,
That made an impression on me in the 1930s. And I tried to use that more or less in my teaching, whether it be in sports, or whether it be in the English classroom. I love poetry and always had an interest in that somehow. Maybe it's because Dad used to read to us at night, by coal oil lamp -- we didn't have electricity in our farm home. And Dad would read poetry to us. So I always liked it. And about the same time I ran across this one verse, I ran across another one. Someone asked a lady teacher why she taught, and after some time, she said she wanted to think about that. Then she came up and said,
"Με ρωτούν γιατί διδάσκω και απαντώ, 'Πού θα μπορούσα να βρώ μια τόσο υπέροχη παρέα;' Εκεί κάθεται ένας πολιτικός , ισχυρός, αμερόληπτος, σοφός. Ένας άλλος Daniel Webster, ένας χρυσόστομος. Ένας γιατρός δίπλα του, που το γρήγορο και σταθερό του χέρι μπορεί να "κολλήσει" ένα κόκκαλο ή να σταματήσει τη ροή του αίματος. Και εκεί ένας κτίστης. Ανυψώνει την αψίδα μιας εκκλησίας που χτίζει, όπου μέσα κάποιος ιερέας θα πει τον λόγο του Θεού και θα οδηγήσει μια παραπαίουσα ψυχή να αγγίξει το Χριστό. Και μια ολόκληρη συντροφιά από δασκάλους, αγρότες, εμπόρους και εργάτες. Όλοι αυτοί που εργάζονται και ψηφίζουν και σχεδιάζουν και προσεύχονται για ένα καταπληκτικό αύριο. Και θα μπορούσα να πω, μπορεί και να μη δω την εκκλησία, ή να ακούσω τη λέξη ή να γευτώ τους καρπούς που τα χέρια τους καλλιέργησαν. Αλλά και πάλι ίσως και μπορέσω. Και αργότερα ίσως πω, τον ήξερα κάποτε, και ήταν αδύναμος, ή δυνατός, ή τολμηρός ή περήφανος ή χαρούμενος. Τον γνώριζα κάποτε, αλλά τότε ήταν ένα αγόρι. Με ρωτούν γιατί διδάσκω και απαντώ, 'Πού θα μπορούσα να βρώ μια τόσο υπέροχη παρέα;'
"They ask me why I teach, and I reply, 'Where could I find such splendid company?' There sits a statesman, strong, unbiased, wise; another Daniel Webster, silver-tongued. A doctor sits beside him, whose quick, steady hand may mend a bone, or stem the life-blood's flow. And there a builder; upward rise the arch of a church he builds, wherein that minister may speak the word of God, and lead a stumbling soul to touch the Christ. And all about, a gathering of teachers, farmers, merchants, laborers -- those who work and vote and build and plan and pray into a great tomorrow. And I may say, I may not see the church, or hear the word, or eat the food their hands may grow, but yet again I may; And later I may say, I knew him once, and he was weak, or strong, or bold or proud or gay. I knew him once, but then he was a boy. They ask me why I teach and I reply, 'Where could I find such splendid company?'"
Και πιστεύω πως το επάγγελμα του δασκάλου, είναι αληθινό, έχετε τόσα πολλά παιδιά. Και θα πρέπει να σκεφτώ τα δικά μου παιδιά ατο UCLA 30 τόσοι δικηγόροι, 11 οδοντίατροι και γιατροί, πολλοί, πολλοί δάσκαλοι και άλλα επαγγέλματα. Και αυτό σου δίνει μια τεράστια ευχαρίστηση, να τους βλέπεις να προχωρούν, να συνεχίζουν. Πάντοτε προπαθούσα να κάνω τα παιδιά να αισθανθούν πως είναι εκεί για να πάρουν μια μόρφωση, πρωτίστως. Το μπάσκετ ήταν δευτερεύον, επειδή με αυτό ξεδίνανε και χρειάζονται λίγο χρόνο για κοινωνικές δρατηριότητες, όμως αφήνεις τις κοινωνικές δραστηριότητες να έχουν ένα μικρό προβάδισμα έναντι των άλλων δύο και δεν πρόκειται να έχεις κάποιο από αυτά για πολύ καιρό. ¨Ετσι λοιπόν αυτές ήταν οι ιδέες που προσπάθησα να μεταλαμπαδεύσω στα παιδιά που είχα υπό την επίβλεψή μου.
And I believe the teaching profession -- it's true, you have so many youngsters, and I've got to think of my youngsters at UCLA -- 30-some attorneys, 11 dentists and doctors, many, many teachers and other professions. And that gives you a great deal of pleasure, to see them go on. I always tried to make the youngsters feel that they're there to get an education, number one; basketball was second, because it was paying their way, and they do need a little time for social activities, but you let social activities take a little precedence over the other two, and you're not going to have any very long. So that was the idea that I tried to get across to the youngsters under my supervision.
Είχα τρείς κανόνες, μέχρις ενός σημείου, στους οποίους πρακτικά επέμενα όλο τον καιρό. Τους έμαθα αυτούς πριν την άφιξη μου στο UCLA, και αποφάσισα πως ήταν πολύ σημαντικοί. Ο ένας ήταν - ποτέ μην αργείς. Ποτέ μην αργείς. Αργότερα έλεγα συγκεκριμένα πράγματα... είχα αθλητές- εάν πηγαίναμε κάπου αλλού, θα έπρεπε να είναι ευπρεπείς και καθαροί. Υπήρξε καιρός που τους είχα υποχρεώσει να φορέσουν σακάκια και πουκάμισα και γραβάτες. Τότε, όμως, είδα τον διευθυντή να έρχεται στο σχολείο με μπλου τζιν και ζιβάγκο, και σκέφτηκα, πως δεν ήταν σωστό για μένα να το συνεχίσω. Έτσι άλλαξα βιολί- θα έπρεπε να είναι ευπρεπείς και καθαροί Είχα έναν από τους καλύτερους αθλητές που πιθανότατα θα έχετε ακούσει, τον BIll Walton. Ήρθε να προλάβει το λεωφορείο φεύγαμε για κάπου να παίξουμε. Και δεν ήταν καθαρός και ευπρεπής, έτσι δεν τον άφησα να φύγει. Δεν μπορούσε να επιβιβαστεί στο λεωφορείο. Έπρεπε να πάει σπίτι και να φτιαχτεί για να έρθει στο αεροδρόμιο. Έτσι λοιπόν ήμουν ανένδοτος σ' αυτό.Το πίστευα αυτό. Πιστεύω στον χρόνο. Πολύ σημαντικό. Πιστεύω πως πρέπει να είσαι στην ώρα σου. Όμως ένιωθα ότι στην προπόνηση, για παράδειγμα, ξεκινάμε στη ώρα μας, τελειώνουμε στην ώρα μας. Τα παιδιά δεν θα έπρεπε να αισθάνονται πως τα κρατάμε παραπέρα.
I had three rules, pretty much, that I stuck with practically all the time. I'd learned these prior to coming to UCLA, and I decided they were very important. One was "Never be late." Later on I said certain things -- the players, if we were leaving for somewhere, had to be neat and clean. There was a time when I made them wear jackets and shirts and ties. Then I saw our chancellor coming to school in denims and turtlenecks, and thought, it's not right for me to keep this other [rule] so I let them just -- they had to be neat and clean. I had one of my greatest players that you probably heard of, Bill Walton. He came to catch the bus; we were leaving for somewhere to play. And he wasn't clean and neat, so I wouldn't let him go. He couldn't get on the bus, he had to go home and get cleaned up to get to the airport. So I was a stickler for that. I believed in that. I believe in time; very important. I believe you should be on time, but I felt at practice, for example -- we start on time, we close on time. The youngsters didn't have to feel that we were going to keep them over.
Όταν δίνω ομιλίες σε ακαδημίες προπονητών, συχνά λέω σε νέους προπονητές- και σε ακαδημίες προπονητών, περισσότερο ή λιγότερο, πως θα είναι οι νεώτεροι προπονητές που εισέρχονται στο επάγγελμα. Οι περισσότεροι απ' αυτούς είναι νέοι, ξέρετε, και πιθανόν νιόπαντροι. Και τους λέω, "Μην ξεκινάτε την προπόνηση καθυστερημένα. Επειδή θα πάτε σπίτι με κακή διάθεση. Και δεν είναι καλό, για έναν νιόπαντρο να πηγαίνει σπίτι κακοδιάθετος." Όταν μεγαλώσεις, δεν έχει καμμία διαφορά. Αλλά...
When I speak at coaching clinics, I often tell young coaches -- and at coaching clinics, more or less, they'll be the younger coaches getting in the profession. Most of them are young, you know, and probably newly-married. And I tell them, "Don't run practices late, because you'll go home in a bad mood, and that's not good, for a young married man to go home in a bad mood. When you get older, it doesn't make any difference, but --"
(γέλια)
(Laughter)
Έτσι πίστευα στον χρόνο. Πιστεύω στο να ξεκινάς στην ώρα σου, και πιστεύω στο να τελειώνεις στην ώρα σου. Και ένας άλλος (κανόνας) που είχα ήταν καμμία βρισιά. Μια βρισιά, και είσαι εκτός για όλη την υπόλοιπη μέρα. Εάν το δω σε αγώνα, θα γίνεις αλλαγή και θα καθήσεις στον πάγκο. Ο τρίτος ήταν. ποτέ μην κριτικάρεις συμπαίκτη. Δεν το ήθελα αυτό. Συνήθιζα να τους λέω πως εγώ πλρωνόμουν να το κάνω αυτό. Είναι η δουλειά μου. Πληρώνομαι γι' αυτό. Ψίχουλα, αλλά πλρώνομαι γι'αυτό. Όχι σαν τους προπονητές σήμερα, Θεός φυλαξει, όχι. Είναι λίγο διαφορετικά απ' ότι ήταν επί των ημερών μου. Ήταν τρία στοιχεία στα οποία έμεινα "κολλημένος" με αρκετή συνέπεια όλο τον καιρό. Και αυτά πράγματι προήλθαν από τον πατέρα μου. Αυτό ήταν που προσπάθησε να διδάξει εμένα και τα αδέρφια μου τότε.
So I did believe: on time. I believe starting on time, and I believe closing on time. And another one I had was, not one word of profanity. One word of profanity, and you are out of here for the day. If I see it in a game, you're going to come out and sit on the bench. And the third one was, never criticize a teammate. I didn't want that. I used to tell them I was paid to do that. That's my job. I'm paid to do it. Pitifully poor, but I am paid to do it. Not like the coaches today, for gracious sakes, no. It's a little different than it was in my day. Those were three things that I stuck with pretty closely all the time. And those actually came from my dad. That's what he tried to teach me and my brothers at one time.
Τελικά επινόησα μια πυραμίδα, για την οποία δεν έχω τον χρόνο να επεκταθώ εκτενώς. Αλλά αυτη με βοηθησε, νομίζω, να γίνω καλύτερος δάσκαλος. Είναι κάπως έτσι: Είχα δομικούς λίθους στην πυραμίδα. Και ακρογωνιαίους λίθους την εργατικότητα και τον ενθουσιασμό, τη σκληρή δουλειά και τη διασκέδαση μ' αυτό που κάνεις. Φθάνοντας στην κορυφή. Σύμφωνα με τον ορισμό μου για την επιτυχία. Και ακριβώς στην κορυφή- πίστη και υπομονή. Και σας λέω,σε οτιδήποτε κι αν κάνετε, πρέπει να είστε υπομονετικοί. Θα πρέπει να έχετε υπομονή να- θέλουμε να συμβούν πράγματα. Λεμε για τη νεολαία μας ότι είναι υπερβολικά ανυπόμονη. Και είναι. Θέλουν να αλλάξουν τα πάντα. Νομίζουν πως όλη η αλλαγή είναι πρόοδος. Και καθώς μεγαλώνουμε με κάποιον τρόπο αφήνουμε τα πράγματα να τραβούν το δρόμο τους. Και λησμονούμε πως δεν υπάρχει πρόοδος χωρίς αλλαγή. Ετσι πρέπει να έχετε υπομονή. Και πιστεύω πως πρέπει να έχουμε πίστη. Πιστεύω πως πρέπει να πιστεύουμε, αληθινή πίστη. Όχι μόνο λόγια να πιστεύουμε πως τα πράγματα θα εξελιχθούν όπως θα έπρεπε, προσφέροντας αυτό που θα έπρεπε. Πιστεύω πως η τάση μας είναι να ελπίζουμε πως τα πράγματα θα γίνουν με τον τρόπο που θέλουμε, τις περισσότερες φορές. Αλλά δεν κάνουμε τις απαραίτητες ενέργειες για να κάνουμε αυτά που θέλουμε πραγματικότητα. Δούλεψα πάνω σ' αυτό για περίπου 14 χρόνια, και νομίζω με βοήθησε να γίνω καλύτερος δάσκαλος. Αλλά όλα περιστρέφονταν γύρω από τον αρχικό ορισμό της επιτυχίας.
I came up with a pyramid eventually, that I don't have the time to go on that. But that helped me, I think, become a better teacher. It's something like this: And I had blocks in the pyramid, and the cornerstones being industriousness and enthusiasm, working hard and enjoying what you're doing, coming up to the apex, according to my definition of success. And right at the top, faith and patience. And I say to you, in whatever you're doing, you must be patient. You have to have patience to -- we want things to happen. We talk about our youth being impatient a lot, and they are. They want to change everything. They think all change is progress. And we get a little older -- we sort of let things go. And we forget there is no progress without change. So you must have patience, and I believe that we must have faith. I believe that we must believe, truly believe. Not just give it word service, believe that things will work out as they should, providing we do what we should. I think our tendency is to hope things will turn out the way we want them to much of the time, but we don't do the things that are necessary to make those things become reality. I worked on this for some 14 years, and I think it helped me become a better teacher. But it all revolved around that original definition of success.
Ξέρετε, πριν αρκετά χρόνια, ήταν ένας διαιτητής Α' Εθνικής του μπέιζμπολ που λεγόταν George Moriarty. Έγραφε το Moriarty με ένα "i". Δεν το είχα ξαναδεί αυτό, αλλά ετσι το έγραφε. Μεγάλοι αθλητές του μπέιζμπολ είχαν μεγάλη οξυδέρκεια γι' αυτά τα πράγματα, και παρατήρησαν πως είχε ένα "i" στο όνομά του. Θα εκπλαγείτε πόσοι ακόμη του είχαν πει πως ήταν ένα ακόμη από αυτά που είχε στο κεφάλι του κατά καιρούς.
You know, a number of years ago, there was a Major League Baseball umpire by the name of George Moriarty. He spelled Moriarty with only one 'i'. I'd never seen that before, but he did. Big league baseball players -- they're very perceptive about those things, and they noticed he had only one 'i' in his name. You'd be surprised how many also told him that that was one more than he had in his head at various times.
(γέλια)
(Laughter)
Όμως έγραψε κάτι που νομίζω πως έπραξε ενόσω προσπαθούσα να κάνω αυτή τη πυραμίδα. Το ονόμασε "Ο Δρόμος Μπροστά, ή Ο Δρόμος Πίσω." "Κάποιες φορές σκέφτομαι πως οι Μοίρες θα πρέπει να μας κοιτούν μορφάζοντας καθώς εμείς καθιστούμε αυτές υπεύθυνες και επιμένουμε πως η μόνη αιτία που δεν κερδίζουμε, είναι ότι οι ίδιες οι Μοίρες δεν τα καταφέρνουν.. Ακόμη εξακολουθεί να είναι ζωντανό το αρχαίο ρητό : κερδίζουμε ή χάνουμε μέσα μας. Τα αστραφτερά τρόπαια στα ράφια μας ποτέ δεν μπορούν να κερδίσουν τον αυριανό αγώνα. Τόσο εσείς όσο και εγώ ξέρουμε κατά βάθος, ότι πάντα υπάρχει η πιθανότητα να κερδίσεις το στέμμα. Αλλά όταν αποτυγχάνουμε να δώσουμε τον καλύτερό μας εαυτό, απλά δεν αντιμετωπίσαμε την δοκιμασία, του να τα δίνεις όλα και να μην κρατάς τίποτα πίσω μέχρι το παιχνίδι να έχει πραγματικά κερδηθεί. Του τι σημαίνει κότσια Να συνεχίζεις όταν οι άλλοι τα παρατούν. Να συνεχίζεις, να μην εγκαταλείπεις. Να τα δίνεις όλα είναι αυτό που κερδίζει το κύπελλο. Να ονειρεύεσαι πως υπάρχει ένας στόχος μπροστά σου. Να ελπίζεις όταν τα όνειρά σου είναι νεκρά. Να προσεύχεσαι όταν οι ελπίδες έχουν εξατμιστεί. Ακόμη και χάνοντας, να μην φοβηθείς το πέσιμο, εάν τα έχουμε δώσει όλα ηρωικά μαχόμενοι. Ποιος μπορεί να ζητήσει περισσότερα από έναν άνθρωπο από το να τα δώσει όλα μέχρι τέλους. Το να τα δίνεις όλα,κατά τη γνώμη μου, δεν είναι τόσο μακριά από την νίκη. Έτσι λοιπόν οι μοίρες είναι σπάνια λανθασμένες, όσο και να κλώθουν και να γνέθουν. Είστε εσείς και εγώ αυτοί που φτιάχνουμε τις μοίρες μας ανοίγουμε ή κλείνουμε τις πύλες στον δρόμο μπροστά ή πίσω μας."
But he wrote something where I think he did what I tried to do in this pyramid. He called it "The Road Ahead, or the Road Behind." He said, "Sometimes I think the Fates must grin as we denounce them and insist the only reason we can't win, is the Fates themselves have missed. Yet there lives on the ancient claim: we win or lose within ourselves. The shining trophies on our shelves can never win tomorrow's game. You and I know deeper down, there's always a chance to win the crown. But when we fail to give our best, we simply haven't met the test, of giving all and saving none until the game is really won; of showing what is meant by grit; of playing through when others quit; of playing through, not letting up. It's bearing down that wins the cup. Of dreaming there's a goal ahead; of hoping when our dreams are dead; of praying when our hopes have fled; yet losing, not afraid to fall, if, bravely, we have given all. For who can ask more of a man than giving all within his span. Giving all, it seems to me, is not so far from victory. And so the Fates are seldom wrong, no matter how they twist and wind. It's you and I who make our fates -- we open up or close the gates on the road ahead or the road behind."
Μου θυμίζει τρεις άλλους κανόνες που ο πατέρας μου προσπαθούσε να μας μεταδώσει. Μην γκρινιάζεις. Μην παραπονιέσαι. Μην δικαιολογείσαι. Απλά βγες εκεί έξω, και οτιδήποτε κι αν κάνεις, και κάνε το με το καλύτερο των ικανοτήτων σου Και κανείς δεν μπορεί να κάνει περισσότερο από αυτό. Προσπάθησα να μεταδώσω, επίσης, πράγμα το οποίο οι αντίπαλοί μου δεν θα σας το πουν-- δεν με ακούσατε ποτέ να αναφέρω την νίκη Μην αναφέρεις τη νίκη. Η ιδέα μου είναι πως μπορείς να χάσεις αν κερδίσεις κάποιον σε ένα παιχνίδι. Και μπορείς να κερδίσεις όταν χάσεις 'Ενιωσα κάπως έτσι ορισμένες περιπτώσεις, σε διαφορετικές στιγμές. και απλά τους ήθελα να είναι ικανοί να κρατήσουν το κεφάλι ψηλά μετά τον αγώνα. Συνήθιζα να τους λέω ότι, όταν τελειώνει ένα παιχνίδι, και βλέπεις κάποιον που δεν ξέρει το αποτέλεσμα, ελπίζω να μην μπορούν να το δουν από τις αντιδράσεις σου είτε νίκησες τον αντίπαλό σου είτε ο αντίπαλός σου εσένα.
Reminds me of another set of threes that my dad tried to get across to us: Don't whine. Don't complain. Don't make excuses. Just get out there, and whatever you're doing, do it to the best of your ability. And no one can do more than that. I tried to get across, too, that -- my opponents will tell you -- you never heard me mention winning. Never mention winning. My idea is that you can lose when you outscore somebody in a game, and you can win when you're outscored. I've felt that way on certain occasions, at various times. And I just wanted them to be able to hold their head up after a game. I used to say that when a game is over, and you see somebody that didn't know the outcome, I hope they couldn't tell by your actions whether you outscored an opponent or the opponent outscored you.
Αυτό που πραγματικά μετράει είναι το γεγονός ότι: αν καταβάλλεις την προσπάθεια να κάνεις το καλύτερο που μπορείς τακτικά, τα αποτελέσματα θα πρόκειται να είναι περίπου αυτά που πρέπει να είναι. Όχι απαραίτητα αυτά που θα ήθελες εσύ να είναι, αλλά θα είναι περίπου αυτά που θα έπρεπε να είναι, και μόνο εσύ μπορείς να ξέρεις εάν μπορείς να το καταφέρεις. και αυτό ήταν εκείνο που ήθελα από αυτούς περισσότερο αποτιδήποτε άλλο. κι όσο περνούσε ο καιρός, κι έμαθα σχετικά με άλλα πράγματα, νομίζω πως λειτουργούσε λίγο καλύτερα, απ' όσο έδειχναν τα αποτελέσματα. Όμως ήθελα το αποτέλεσμα του αγώνα να είναι το υποπροϊόν από αυτά τα άλλα πράγματα, και όχι αυτό καθεαυτό. Πιστεύω πως ήταν... ένας σπουδαίος φιλόσοφος είπε....όχι,όχι ο Θερβάντες. Ο Θερβάντες είπε, "Το ταξίδι είναι καλύτερο από το τέλος." και μου αρέσει αυτό. Νομίζω πως αυτό είναι το να φτάνεις εκεί. Μερικές φορές όταν φτάνεις εκεί, υπάρχει -σχεδόν- μια απογοήτευση. αλλά όλη η χαρά είναι το να πας εκεί Μου άρεσε...ως προπονητής του μπάσκετ στο UCLA μου άρεσε οι προπονήσεις μας να είναι η διαδρομή, και ο αγώνας θα ήταν το τέλος. Το τελικό αποτέλεσμα. Μου άρεσε να πηγαίνω και να κάθομαι στις κερκίδες και να κοιτώ τους παίκτες καθώς έπαιζαν, και να βλέπω εάν είχα κάνει μια αξιοπρεπή δουλειά κατά τη διάρκεια της εβδομάδας. και από την άλλη, είναι να οδηγείς τους παίκτες σ' αυτή την ικανοποίηση, γνωρίζοντας πως έκαναν την προσπάθεια να κάνουν το καλύτερο από αυτό που ήταν ικανοί.
That's what really matters: if you make an effort to do the best you can regularly, the results will be about what they should be. Not necessarily what you'd want them to be but they'll be about what they should; only you will know whether you can do that. And that's what I wanted from them more than anything else. And as time went by, and I learned more about other things, I think it worked a little better, as far as the results. But I wanted the score of a game to be the byproduct of these other things, and not the end itself. I believe it was one great philosopher who said -- no, no -- Cervantes. Cervantes said, "The journey is better than the end." And I like that. I think that it is -- it's getting there. Sometimes when you get there, there's almost a let down. But it's the getting there that's the fun. As a basketball coach at UCLA, I liked our practices to be the journey, and the game would be the end, the end result. I liked to go up and sit in the stands and watch the players play, and see whether I'd done a decent job during the week. There again, it's getting the players to get that self-satisfaction, in knowing that they'd made the effort to do the best of which they are capable.
Μερικές φορές με ρωτούν ποιος ήταν ο καλύτερος παίκτης που είχα, ή οι καλύτερες ομάδες. Ποτέ δεν μπορώ να δώσω απάντηση σ' αυτό, όσον αφορά τα άτομα. Κάποτε ρωτήθηκα γι'αυτό και είπαν, " Υποθέστε πως με κάποιον τρόπο μπορούσατε.... μπορούσατε να δημιουργήσετε τον τέλειο παίκτη. Τι θα θέλατε;" και είπα, "Λοιπόν, θα ήθελα κάποιον που θα ήξερε γιατί ήταν στο UCLΑ: για να πάρει εκπαίδευση, να ήταν καλός μαθητής, να ήξερε πραγματικά γιατί θα βρισκόταν εκεί από την πρώτη στιγμή. αλλά θα ήθελα και κάποιον που θα μπορούσε να παίζει, επίσης. Θα ήθελα κάποιον να συνειδητοποιήσει πως η άμυνα κερδίζει συνήθως τα πρωταθλήματα, και θα εργαζόταν σκληρά στην άμυνα. Αλλά θα ήθελα κάποιον που θα έπαιζε και επίθεση επίσης. Θα ήθελα να είναι ανιδιοτελής, και να κοιτά για την πάσα πρώτα και όχι να σουτάρει συνεχώς. Και θα ήθελα κάποιον που θα μπορούσε να δίνει πάσες και θα έκανε πάσες.
Sometimes I'm asked who was the best player I had, or the best teams. I can never answer that. As far as the individuals are concerned -- I was asked one time about that, and they said, "Suppose that you, in some way, could make the perfect player. What would you want?" And I said, "Well, I'd want one that knew why he was at UCLA: to get an education, he was a good student, really knew why he was there in the first place. But I'd want one that could play, too. I'd want one to realize that defense usually wins championships, and who would work hard on defense. But I'd want one who would play offense, too. I'd want him to be unselfish, and look for the pass first and not shoot all the time. And I'd want one that could pass and would pass.
(γέλια)
(Laughter)
Είχα κάποιους που μπορούσαν αλλά δεν έκαναν, και είχα κάποιους που θα έκαναν και δεν μπορούσαν.
I've had some that could and wouldn't, and I've had some that would and could.
(γέλια)
(Laughter)
So, yeah, I'd want that.
Ήθελα να μπορούν να σουτάρουν από έξω από τη ρακέτα. ήθελα να σουτάρουν καλά και μέσα επίσης.
And I wanted them to be able to shoot from the outside. I wanted them to be good inside too.
(γέλια)
(Laughter)
Θα ήθελα να μπορούν να παίρνουν τα ριμπάουντ καλά και στα δύο καλάθια, επίσης. και γιατί να μην πάρω κάποιον σαν τον Keith Wilkes και να τελειώνω. Είχε τις προϋποθέσεις. Και δεν ήταν ο μόνος, αλλά ήταν κάποιος που χρησιμοποιούσα σ' αυτήν τη συγκεκριμένη κατηγορία, επειδή νόμιζα πως έκανε την προσπάθεια να γίνει ο καλύτερος . [ασαφώς]
I'd want them to be able to rebound well at both ends, too. Why not just take someone like Keith Wilkes and let it go at that. He had the qualifications. Not the only one, but he was one that I used in that particular category, because I think he made the effort to become the best. There was a couple.
Αναφέρω στο βιβλίο μου, "Με αποκαλούν Προπονητή." Δύο παίκτες που μου έδωσαν τεράστια ικανοποίηση που πλησίασαν τόσο κοντά όσο νομίζω κανείς άλλος που είχα το πλήρες δυναμικό τους: ο ένας ήταν ο Conrad Burke και ο άλλος ο Doug McIntosh. Όταν τους είδα ως πρωτοετείς, στην ομάδα των πρωτοετών που δεν είχαμε , οι πρωτοετείς δεν έπαιζαν στη κολεγιακή ομάδα όταν εγώ δίδασκα και σκέφτηκα, "Ω Θεέ μου,εάν αυτοί οι δύο παίχτες, ή κάποιος από αυτούς", ήταν σε διαφορετικές χρονιές, αλλά σκεφτόμουν τον καθένα στο διάστημα που ήταν στην ομάδα "Ω, εάν τα καταφέρει ποτέ για τη κολεγιακή ομάδα, η κολεγιακή μας ομάδα θα είναι αρκετά αξιοθρήνητη, εάν αυτός είναι αρκετά καλός για να τα καταφέρει." Και ξέρετε ένας από αυτούς ήταν στη βασική πεντάδα για μια σεζόν και μισή. Ο άλλος ήταν... το επόμενο έτος, συμμετείχε για 32 ' σ' έναν αγώνα εθνικού πρωταθλήματος. έκανε μια θαυμάσια δουλειά για μας. Και τον επόμενο χρόνο, ήταν στη βασική πεντάδα στην εθνική ομάδα. και τότε σκέφτηκα πως δεν είχε παίξει για ένα λεπτό, όταν ήταν... έτσι λοιπόν είναι εκείνα που σου δίνουν μεγάλη χαρά, και μεγάλη ικανοποίηση να βλέπεις. Ούτε ένας απ' αυτούς τους νεαρούς δεν μπορούσε να σουτάρει πολύ καλά. αλλά είχαν εκπληκτικά ποσοστά επιτυχίας, επειδή δεν το πίεζαν. και ούτε ένας μπορούσε να πηδά καλά, αλλά πήραν... κρατούσαν σωστή θέση, κι έτσι είχαν καλό ριμπάουντ. Θυμόνταν πως κάθε βολή που γίνεται, θα έπρεπε να την θεωρούν χαμένη. Είχα πάρα πολλούς που κάθονταν και περίμεναν να δουν εάν είναι χαμένη, και μετά έφευγαν και ήταν πολύ αργά. Κάποιος άλλος είναι εκεί και προηγείται. και δεν ήταν πολύ γρήγοροι, αλλά έπαιρναν σωστές θέσεις, κρατούσαν καλή ισορροπία. κι ετσι έπαιζαν αρκετά καλή άμυνα. κι ετσι είχαν τέτοιες ποιότητες... που ήρθαν τόσο κοντά... όσο για να πλησιάσουν πιθανώς το πλήρες δυναμικό τους όσο κανείς άλλος παίχτης που είχα ποτέ. Έτσι τους θεωρώ να είναι τόσο επιτυχημένοι όσο ο Lewis Alcindor ή ο Bill Walton, ή πολλοί από τους άλλους που είχαμε.... ήταν κάποιοι εκπληκτικοί....εκπληκτικοί παίκτες.
I mention in my book, "They Call Me Coach," two players that gave me great satisfaction, that came as close as I think anyone I ever had to reach their full potential: one was Conrad Burke, and one was Doug McIntosh. When I saw them as freshmen, on our freshmen team -- freshmen couldn't play varsity when I taught. I thought, "Oh gracious, if these two players, either one of them" -- they were different years, but I thought about each one at the time he was there -- "Oh, if he ever makes the varsity, our varsity must be pretty miserable, if he's good enough to make it." And you know, one of them was a starting player for a season and a half. The other one, his next year, played 32 minutes in a national championship game, Did a tremendous job for us. The next year, he was a starting player on the national championship team, and here I thought he'd never play a minute, when he was -- so those are the things that give you great joy, and great satisfaction to see. Neither one of those youngsters could shoot very well. But they had outstanding shooting percentages, because they didn't force it. And neither one could jump very well, but they kept good position, and so they did well rebounding. They remembered that every shot that's taken, they assumed would be missed. I've had too many stand around and wait to see if it's missed, then they go and it's too late, somebody else is in there ahead of them. They weren't very quick, but they played good position, kept in good balance. And so they played pretty good defense for us. So they had qualities that -- they came close to -- as close to reaching possibly their full potential as any players I ever had. So I consider them to be as successful as Lewis Alcindor or Bill Walton, or many of the others that we had; there were some outstanding players.
Σας ζάλισα αρκετά; Μου είχαν πει πως μόλις κάνει την εμφάνισή του, θα έπρεπε να το βουλώσω.
Have I rambled enough? I was told that when he makes his appearance, I was supposed to shut up.
(γέλια) (χειροκρότημα)
(Laughter) (Applause)