I'm going to talk about consciousness. Why consciousness? Well, it's a curiously neglected subject, both in our scientific and our philosophical culture. Now why is that curious? Well, it is the most important aspect of our lives for a very simple, logical reason, namely, it's a necessary condition on anything being important in our lives that we're conscious. You care about science, philosophy, music, art, whatever -- it's no good if you're a zombie or in a coma, right? So consciousness is number one. The second reason is that when people do get interested in it, as I think they should, they tend to say the most appalling things. And then, even when they're not saying appalling things and they're really trying to do serious research, well, it's been slow. Progress has been slow. When I first got interested in this, I thought, well, it's a straightforward problem in biology. Let's get these brain stabbers to get busy and figure out how it works in the brain. So I went over to UCSF and I talked to all the heavy-duty neurobiologists there, and they showed some impatience, as scientists often do when you ask them embarrassing questions. But the thing that struck me is, one guy said in exasperation, a very famous neurobiologist, he said, "Look, in my discipline it's okay to be interested in consciousness, but get tenure first. Get tenure first." Now I've been working on this for a long time. I think now you might actually get tenure by working on consciousness. If so, that's a real step forward. Okay, now why then is this curious reluctance and curious hostility to consciousness? Well, I think it's a combination of two features of our intellectual culture that like to think they're opposing each other but in fact they share a common set of assumptions. One feature is the tradition of religious dualism: Consciousness is not a part of the physical world. It's a part of the spiritual world. It belongs to the soul, and the soul is not a part of the physical world. That's the tradition of God, the soul and immortality. There's another tradition that thinks it's opposed to this but accepts the worst assumption. That tradition thinks that we are heavy-duty scientific materialists: Consciousness is not a part of the physical world. Either it doesn't exist at all, or it's something else, a computer program or some damn fool thing, but in any case it's not part of science. And I used to get in an argument that really gave me a stomachache. Here's how it went. Science is objective, consciousness is subjective, therefore there cannot be a science of consciousness. Okay, so these twin traditions are paralyzing us. It's very hard to get out of these twin traditions. And I have only one real message in this lecture, and that is, consciousness is a biological phenomenon like photosynthesis, digestion, mitosis -- you know all the biological phenomena -- and once you accept that, most, though not all, of the hard problems about consciousness simply evaporate. And I'm going to go through some of them. Okay, now I promised you to tell you some of the outrageous things said about consciousness. One: Consciousness does not exist. It's an illusion, like sunsets. Science has shown sunsets and rainbows are illusions. So consciousness is an illusion. Two: Well, maybe it exists, but it's really something else. It's a computer program running in the brain. Three: No, the only thing that exists is really behavior. It's embarrassing how influential behaviorism was, but I'll get back to that. And four: Maybe consciousness exists, but it can't make any difference to the world. How could spirituality move anything? Now, whenever somebody tells me that, I think, you want to see spirituality move something? Watch. I decide consciously to raise my arm, and the damn thing goes up. (Laughter) Furthermore, notice this: We do not say, "Well, it's a bit like the weather in Geneva. Some days it goes up and some days it doesn't go up." No. It goes up whenever I damn well want it to. Okay. I'm going to tell you how that's possible. Now, I haven't yet given you a definition. You can't do this if you don't give a definition. People always say consciousness is very hard to define. I think it's rather easy to define if you're not trying to give a scientific definition. We're not ready for a scientific definition, but here's a common-sense definition. Consciousness consists of all those states of feeling or sentience or awareness. It begins in the morning when you wake up from a dreamless sleep, and it goes on all day until you fall asleep or die or otherwise become unconscious. Dreams are a form of consciousness on this definition. Now, that's the common-sense definition. That's our target. If you're not talking about that, you're not talking about consciousness. But they think, "Well, if that's it, that's an awful problem. How can such a thing exist as part of the real world?" And this, if you've ever had a philosophy course, this is known as the famous mind-body problem. I think that has a simple solution too. I'm going to give it to you. And here it is: All of our conscious states, without exception, are caused by lower-level neurobiological processes in the brain, and they are realized in the brain as higher-level or system features. It's about as mysterious as the liquidity of water. Right? The liquidity is not an extra juice squirted out by the H2O molecules. It's a condition that the system is in. And just as the jar full of water can go from liquid to solid depending on the behavior of the molecules, so your brain can go from a state of being conscious to a state of being unconscious, depending on the behavior of the molecules. The famous mind-body problem is that simple. All right? But now we get into some harder questions. Let's specify the exact features of consciousness, so that we can then answer those four objections that I made to it. Well, the first feature is, it's real and irreducible. You can't get rid of it. You see, the distinction between reality and illusion is the distinction between how things consciously seem to us and how they really are. It consciously seems like there's -- I like the French "arc-en-ciel" — it seems like there's an arch in the sky, or it seems like the sun is setting over the mountains. It consciously seems to us, but that's not really happening. But for that distinction between how things consciously seem and how they really are, you can't make that distinction for the very existence of consciousness, because where the very existence of consciousness is concerned, if it consciously seems to you that you are conscious, you are conscious. I mean, if a bunch of experts come to me and say, "We are heavy-duty neurobiologists and we've done a study of you, Searle, and we're convinced you are not conscious, you are a very cleverly constructed robot," I don't think, "Well, maybe these guys are right, you know?" I don't think that for a moment, because, I mean, Descartes may have made a lot of mistakes, but he was right about this. You cannot doubt the existence of your own consciousness. Okay, that's the first feature of consciousness. It's real and irreducible. You cannot get rid of it by showing that it's an illusion in a way that you can with other standard illusions. Okay, the second feature is this one that has been such a source of trouble to us, and that is, all of our conscious states have this qualitative character to them. There's something that it feels like to drink beer which is not what it feels like to do your income tax or listen to music, and this qualitative feel automatically generates a third feature, namely, conscious states are by definition subjective in the sense that they only exist as experienced by some human or animal subject, some self that experiences them. Maybe we'll be able to build a conscious machine. Since we don't know how our brains do it, we're not in a position, so far, to build a conscious machine. Okay. Another feature of consciousness is that it comes in unified conscious fields. So I don't just have the sight of the people in front of me and the sound of my voice and the weight of my shoes against the floor, but they occur to me as part of one single great conscious field that stretches forward and backward. That is the key to understanding the enormous power of consciousness. And we have not been able to do that in a robot. The disappointment of robotics derives from the fact that we don't know how to make a conscious robot, so we don't have a machine that can do this kind of thing. Okay, the next feature of consciousness, after this marvelous unified conscious field, is that it functions causally in our behavior. I gave you a scientific demonstration by raising my hand, but how is that possible? How can it be that this thought in my brain can move material objects? Well, I'll tell you the answer. I mean, we don't know the detailed answer, but we know the basic part of the answer, and that is, there is a sequence of neuron firings, and they terminate where the acetylcholine is secreted at the axon end-plates of the motor neurons. Sorry to use philosophical terminology here, but when it's secreted at the axon end-plates of the motor neurons, a whole lot of wonderful things happen in the ion channels and the damned arm goes up. Now, think of what I told you. One and the same event, my conscious decision to raise my arm has a level of description where it has all of these touchy-feely spiritual qualities. It's a thought in my brain, but at the same time, it's busy secreting acetylcholine and doing all sorts of other things as it makes its way from the motor cortex down through the nerve fibers in the arm. Now, what that tells us is that our traditional vocabularies for discussing these issues are totally obsolete. One and the same event has a level of description where it's neurobiological, and another level of description where it's mental, and that's a single event, and that's how nature works. That's how it's possible for consciousness to function causally. Okay, now with that in mind, with going through these various features of consciousness, let's go back and answer some of those early objections. Well, the first one I said was, consciousness doesn't exist, it's an illusion. Well, I've already answered that. I don't think we need to worry about that. But the second one had an incredible influence, and may still be around, and that is, "Well, if consciousness exists, it's really something else. It's really a digital computer program running in your brain and that's what we need to do to create consciousness is get the right program. Yeah, forget about the hardware. Any hardware will do provided it's rich enough and stable enough to carry the program." Now, we know that that's wrong. I mean, anybody who's thought about computers at all can see that that's wrong, because computation is defined as symbol manipulation, usually thought of as zeros as ones, but any symbols will do. You get an algorithm that you can program in a binary code, and that's the defining trait of the computer program. But we know that that's purely syntactical. That's symbolic. We know that actual human consciousness has something more than that. It's got a content in addition to the syntax. It's got a semantics. Now that argument, I made that argument 30 -- oh my God, I don't want to think about it — more than 30 years ago, but there's a deeper argument implicit in what I've told you, and I want to tell you that argument briefly, and that is, consciousness creates an observer-independent reality. It creates a reality of money, property, government, marriage, CERN conferences, cocktail parties and summer vacations, and all of those are creations of consciousness. Their existence is observer-relative. It's only relative to conscious agents that a piece of paper is money or that a bunch of buildings is a university. Now, ask yourself about computation. Is that absolute, like force and mass and gravitational attraction? Or is it observer-relative? Well, some computations are intrinsic. I add two plus two to get four. That's going on no matter what anybody thinks. But when I haul out my pocket calculator and do the calculation, the only intrinsic phenomenon is the electronic circuit and its behavior. That's the only absolute phenomenon. All the rest is interpreted by us. Computation only exists relative to consciousness. Either a conscious agent is carrying out the computation, or he's got a piece of machinery that admits of a computational interpretation. Now that doesn't mean computation is arbitrary. I spent a lot of money on this hardware. But we have this persistent confusion between objectivity and subjectivity as features of reality and objectivity and subjectivity as features of claims. And the bottom line of this part of my talk is this: You can have a completely objective science, a science where you make objectively true claims, about a domain whose existence is subjective, whose existence is in the human brain consisting of subjective states of sentience or feeling or awareness. So the objection that you can't have an objective science of consciousness because it's subjective and science is objective, that's a pun. That's a bad pun on objectivity and subjectivity. You can make objective claims about a domain that is subjective in its mode of existence, and indeed that's what neurologists do. I mean, you have patients that actually suffer pains, and you try to get an objective science of that. Okay, I promised to refute all these guys, and I don't have an awful lot of time left, but let me refute a couple more of them. I said that behaviorism ought to be one of the great embarrassments of our intellectual culture, because it's refuted the moment you think about it. Your mental states are identical with your behavior? Well, think about the distinction between feeling a pain and engaging in pain behavior. I won't demonstrate pain behavior, but I can tell you I'm not having any pains right now. So it's an obvious mistake. Why did they make the mistake? The mistake was — and you can go back and read the literature on this, you can see this over and over — they think if you accept the irreducible existence of consciousness, you're giving up on science. You're giving up on 300 years of human progress and human hope and all the rest of it. And the message I want to leave you with is, consciousness has to become accepted as a genuine biological phenomenon, as much subject to scientific analysis as any other phenomenon in biology, or, for that matter, the rest of science. Thank you very much. (Applause)
Voi vorbi despre conştiinţă. De ce despre conştiinţă? Fiindcă, în mod ciudat, e un subiect neglijat atât stiinţific, cât şi filozofic. De ce e atât de ciudat? Fiindcă e cel mai important aspect al vieţii noastre dintr-un motiv simplu şi logic, şi anume, e condiţia necesară pentru orice, fiind important în viaţă să fim conştienţi. Dacă te preocupă ştiinţa, folozofia, muzica, arta, orice, devin nimic dacă ești un zombi sau în comă, nu-i aşa? Deci conştiinţa e numărul unu. Al doilea motiv este că atunci când oamenii sunt interesați de ea, aşa cum ar fi normal, tind să spună cele mai incredibile lucruri. Şi chiar atunci când nu spun lucruri neroade şi încearcă să facă o cercetare serioasă, treaba merge greu. Progresul e lent. Când am descoperit că mă interesează conștiința, mi-am zis că-i o problemă strict biologică. Să-i punem la treabă pe specialiştii în creiere să vedem cum funcţionează în creier. Am mers la UCSF şi am vorbit cu toţi neurobiologii mari de acolo şi s-au arătat cam iritați, cum sunt oamenii de ştiinţă când li se pun întrebări delicate. Dar ideea mi-a venit auzind replica exasperată a unui neurobiolog faimos care a spus, „Uite, în domeniul meu e OK să fii interesat de conştiinţă, dar mai întâi să ai catedră. Postul de profesor mai întâi." Lucrez la asta de multă vreme. Cred că acum chiar ai putea obține catedră făcând cercetare despre conștiință. Dacă-i adevărat, e într-adevăr un pas înainte. Atunci de ce există această reticență ciudată și ostilitate ciudată în privința conștiinței? Cred că e o combinație între două trăsături ale culturii noastre intelectuale care par a se opune una alteia dar, de fapt, au aceleași premise. Una din trăsături e tradiția dualismului religios: Conștiința nu face parte din lumea fizică. Face parte din lumea spirituală. Aparține sufletului, iar sufletul nu face parte din lumea fizică. Asta-i tradiția despre d-zeu, suflet și nemurire. Mai există o tradiție care pretinde că e opusă, dar acceptă cele mai proaste premise. Tradiția asta ne percepe ca materialiști științifici get-beget. Conștiința nu face parte din lumea fizică. Fie nu există deloc, fie e altceva, un program de computer sau altă grozăvie, dar în orice caz nu face parte din știință. Mă implicam în dezbateri care-mi dădeau dureri de stomac. Iată cum decurgeau. Știința e obiectivă, conștiința e subiectivă, așadar nu poate exista o știință a conștiinței. Aceste două tradiții gemene ne paralizează. E foarte greu să te detașezi de ele. Am un singur mesaj esențial în această prezentare, și anume, conștiința e un fenomen biologic la fel ca fotosinteza, digestia, mitoza sau oricare altul – și odată ce accepți acest lucru, nu toate, dar majoritatea dilemelor legate de conștiință dispar. Și voi enumera câteva. Am promis că voi reda câteva dintre afirmațiile revoltătoare despre conștiință. 1: Conștiința nu există, e o iluzie, la fel ca asfințiturile. Știința a demonstrat că asfințiturile și curcubeiele sunt iluzii. La fel, conștiința e o iluzie. 2: Poate există, dar e cu totul altceva. E un program de computer care rulează în creier. 3: Nu, singurul lucru care există e comportamentul. E penibil câtă influență a avut behaviourismul, dar voi reveni la asta. Și 4: Poate conștiința există, dar asta nu schimbă lucrurile cu nimic. Cum ar putea imaterialitatea să miște ceva? De fiecare dată când aud asta, îmi zic, vrei să vezi cum ceva imaterial mișcă ceva? Privește. Decid conștient să-mi ridic brațul, și afurisitul se și ridică. (Râsete) Ba mai mult, fiți atenți: Nu spunem „E ca temperatura în Geneva. În unele zile se ridică, în altele nu.” Nu. Se ridică de câte ori vreau eu. Să vă spun cum e posibil. Dar nu v-am dat încă o definiție. N-o poți face fără să dai o definiție. Lumea spune mereu că e greu să definești conștiința. Eu cred că e ușor de definit dacă nu încerci să dai o definiție științifică. Nu suntem pregătiți pentru o definiție științifică, dar iată o definiție generică. Conștiința constă din toate stările de simțire sau de conștiență de sine. Începe dimineața când te trezești dintr-un somn fără vise, și continuă toată ziua până când adormi sau mori ori devii inconștient. Visele sunt o formă de conștiință de sine. Asta-i definiția generică. Asta-i ținta noastră. Dacă nu te referi la asta, nu vorbești despre conștiință. Ei spun „Dacă așa stau lucrurile, avem o mare problemă. Cum poate exista așa ceva în lumea reală?” Dacă ați făcut vreodată un curs de filozofie, asta-i faimoasa dualitate minte-trup. Și asta are o soluție simplă. Iat-o: Toate stările de conștiență, fără excepție, sunt cauzate de procese neurobiologice la nivel inferior în creier, și percepute de creier ca trăsături la nivel superior sau de sistem. E la fel de misterios ca și fluiditatea apei. Lichiditatea nu e o substanță adițională ce țâșnește din moleculele de H2O. E o condiție ca sistemul să existe. Așa cum borcanul plin cu apă poate trece de la lichid la solid în funcție de starea moleculelor, și creierul poate trece de la stadiul de conștiență la cel de inconștiență, în funcție de comportamentul moleculelor. E simplă faimoasa problemă minte-trup. Acum să trecem la întrebări mai grele. Să specificăm trăsăturile exacte ale conștiinței pentru a răspunde celor patru obiecții pe care le-am făcut. Prima trăsătură constă în faptul că e reală și ireductibilă. Nu poți scăpa de ea. Distincția dintre realitate și iluzie e distincția dintre cum ne par lucrurile în conștient și cum sunt ele de fapt. Conștientului nostru îi pare că există – îmi place franțuzescul „arc-en-ciel” – îi pare că există un arc în cer, sau că soarele apune peste munți. Așa pare, dar nu asta se întâmplă de fapt. Dar distincția între cum par lucrurile conștient și cum sunt în realitate, n-o poți aplica însăși existenței conștiinței. Fiindcă dacă ești conștient, deci conștientul tău percepe că ești conștient, atunci ești conștient. Dacă niște experți vin la mine și zic, „Suntem neurobiologi și te-am studiat, Searle, și suntem convinși că nu ești conștient, ești un robot ingenios construit”, nu voi gândi „Poate tipii ăștia au dreptate.” Nu-mi trece prin cap nicio clipă pentru că Descartes poate a făcut multe greșeli, dar aici a avut dreptate. Nu te poți îndoi de existența propriei conștiințe. Asta-i prima trăsătură a conștiinței. E reală și ireductibilă. Nu poți scăpa de ea demonstrând că-i o iluzie cum poți face cu alte iluzii standard. A doua caracteristică e cea care ne-a dat atâtea bătăi de cap, anume, toate stările noastre de conștiență au un caracter calitativ. Una simți când bei bere și alta simți când plătești impozitul pe venit sau asculți muzică, și acest efect calitativ generează automat o a treia caracteristică, faptul că stările de conștiență sunt prin definiție subiective în sensul că ele există doar atunci când un subiect uman sau animal, adică o ființă le trăiește. Poate vom putea crea o mașinărie conștientă. Însă neștiind cum procedează creierul nostru, suntem departe de a construi un robot conștient. O altă trăsătură a conștiinței: câmpurile de conștiență se unifică. De aceea nu percep doar oamenii din fața mea și sunetul vocii mele și greutatea pantofilor pe podea, ci toate îmi apar ca parte dintr-un singur mare câmp de conștiență care se extinde de la mine și înapoi. Iată cheia spre înțelegerea puterii enorme a conștiinței. Deocamdată n-am reușit să creăm asta într-un robot. Dezamăgirea roboticii vine din faptul că nu știm cum să facem un robot conștient, așa că nu avem o mașinărie capabilă de așa ceva. Următoarea trăsătură a conștiinței, după această minunată unificare a câmpurilor de conștiență, este că funcționează cauzal în comportamentul nostru. V-am făcut o demonstrație științifică ridicând brațul, dar cum e posibil? Cum poate acest gând din creierul meu mișca ceva material? Vă voi da răspunsul. Nu cunoaștem răspunsul detaliat, dar cunoaștem esența răspunsului, anume că există o secvență de excitații neuronale, care ajunge acolo unde acetilcolina e secretată în termințiile axonale ale neuroniilor motori. Scuzați-mă că folosesc terminologie filozofică aici, dar, când e secretată în termințiile axonilor neuroniilor motori, se petrec o mulțime de lucruri uimitoare în canalele ionice și afurisitul de braț se ridică. Gândiți-vă la ce am spus. Are loc unul și același eveniment, decizia mea conștientă de a-mi ridica brațul are pe de o parte toate aceste calități simțitoare, imateriale. E un gând în creier, care, în același timp, e ocupat să producă acetilcolină și să facă alte lucruri în transferul de la cortexul motor la fibrele nervoase din braț. Reiese că vocabularul tradițional pentru asemenea aspecte e total învechit. Unul și același eveniment are un nivel neurobiologic și altul mental, e un singur eveniment, și așa lucrează natura. Așa-i posibilă funcționarea cauzală a conștiinței. Ținând cont de aceste caracteristici ale conștiinței, să răspundem câtorva din obiecțiile anterioare. Prima a fost că nu există conștiință, că e o iluzie. Deja am răspuns la asta. Nu ne facem probleme în privința asta. Dar a doua a avut o influență incredibilă, și poate încă există. Dacă există conștiință, e cu totul altceva. E un program de computer digital care rulează în creier și asta trebuie să facem pentru a crea conștiința, să găsim programul potrivit. Nu contează ambalajul. Oricare ar fi bun cu condiția să fie destul de solid și stabil pentru a susține programul.” Știm că e greșit. Cine știe câte ceva despre computere își dă seama că e greșit. Calculele sunt o manipulare de simboluri, de obicei în cifre de zero și unu, dar orice simboluri ar merge. Iei un algoritm pe care-l programezi într-un cod binar și asta e trăsătura definitorie a programelor de computer. Dar știm că e pur sintactic. E simbolic. Știm că, în realitate, conștiința umană are ceva mai mult de atât. Are un conținut, pe lângă sintaxă. Are și o semantică. Am formulat acest raționament acum 30 de ani. Doamne, nici nu vreau să mă gândesc – mai mult de 30 de ani. Există un raționament implicit mai profund pe care vreau să vi-l spun pe scurt. Conștiința creează o realitate independentă de observator. Creează o realitate a banilor, a proprietății, a guvernării, a căsătoriei, a conferințelor CERN, a petrecerilor și vacanțelor de vară. Toate sunt creații ale conștiinței. Existența lor e legată de observator. E relativ la agenții conștienți dacă bucata de hârtie înseamnă bani sau acele clădiri reprezintă o universitate. Acum gândiți-vă la calcule. Sunt absolute ca forța, masa și atracția gravitațională? Sau e legat de observator? Unele calcule sunt inerente. Adun doi cu doi pentru a obține patru. Rezultatul e același indiferent de ce crede unul sau altul. Dar când îmi scot calculatorul de buzunar și fac calculul, singurul fenomen intrinsec e circuitul electronic și proprietățile sale. Acesta e singurul fenomen absolut. Restul e interpretat de noi. Calculul există doar în legătură cu conștiința. Ori un agent conștient efectuează calculul, ori se servește de un mecanism programat să recunoască calculul. În consecință, calculul nu-i întâmplător. Am cheltuit o grămadă de bani pe această aparatură. Dar persistă confuzia între obiectivitate și subiectivitate ca trăsături ale realității și obiectivitate și subiectivitate ca trăsături ale afirmațiilor. Esența acestei părți a discursului e următoarea: Poți avea o știință absolut obiectivă, o știință în care se fac afirmații obiectiv adevărate despre un domeniu a cărui existență e subiectivă, a cărui existență se află în creierul uman constând în stări subiective de simțiri, perceperi sau conștiență. Deci faptul că nu poate exista o știință obiectivă a conștiinței pentru că e subiectivă iar știința e obiectivă, e o glumă. O glumă proastă despre subiectivitate și obiectivitate. Poți face afirmații obiective despre un domeniu subiectiv prin excelență, și asta e exact ce fac neurologii. Pacienții au dureri reale, și încerci să obții din asta o știință exactă. Mi-am promis să-i combat pe toți, dar nu mai am mult timp. Permiteți-mi să mai combat vreo doi. Am spus că behaviourismul trebuie să fie una din teoriile jenante din cultura noastră intelectuală, pierde din start. Stările dvs. mentale sunt identice cu comportamentul? Gândiți-vă la distincția dintre a simți durerea și a avea un comportament al durerii. Nu voi demonstra comportamentul durerii, dar pot să vă spun că nu am nicio durere momentan. Deci e o greșeală evidentă. De ce s-a făcut această greșeală? Greșeala – citiți literatura de specialitate, veți vedea în repetate rânduri – ei cred că dacă accepți existența ireductibilă a conștiinței, renunți la știință. Renunți la trei sute de ani de progres uman și speranță omenească ș.a.m.d. Mesajul pe care aș vrea să-l rețineți este: conștiința trebuie acceptată ca fenomen pur biologic, un subiect la fel de valabil pentru o analiză științifică ca orice alt fenomen biologic, sau, de altfel, orice alt fenomen științific. Vă mulțumesc mult. (Aplauze)