I'm going to talk about consciousness. Why consciousness? Well, it's a curiously neglected subject, both in our scientific and our philosophical culture. Now why is that curious? Well, it is the most important aspect of our lives for a very simple, logical reason, namely, it's a necessary condition on anything being important in our lives that we're conscious. You care about science, philosophy, music, art, whatever -- it's no good if you're a zombie or in a coma, right? So consciousness is number one. The second reason is that when people do get interested in it, as I think they should, they tend to say the most appalling things. And then, even when they're not saying appalling things and they're really trying to do serious research, well, it's been slow. Progress has been slow. When I first got interested in this, I thought, well, it's a straightforward problem in biology. Let's get these brain stabbers to get busy and figure out how it works in the brain. So I went over to UCSF and I talked to all the heavy-duty neurobiologists there, and they showed some impatience, as scientists often do when you ask them embarrassing questions. But the thing that struck me is, one guy said in exasperation, a very famous neurobiologist, he said, "Look, in my discipline it's okay to be interested in consciousness, but get tenure first. Get tenure first." Now I've been working on this for a long time. I think now you might actually get tenure by working on consciousness. If so, that's a real step forward. Okay, now why then is this curious reluctance and curious hostility to consciousness? Well, I think it's a combination of two features of our intellectual culture that like to think they're opposing each other but in fact they share a common set of assumptions. One feature is the tradition of religious dualism: Consciousness is not a part of the physical world. It's a part of the spiritual world. It belongs to the soul, and the soul is not a part of the physical world. That's the tradition of God, the soul and immortality. There's another tradition that thinks it's opposed to this but accepts the worst assumption. That tradition thinks that we are heavy-duty scientific materialists: Consciousness is not a part of the physical world. Either it doesn't exist at all, or it's something else, a computer program or some damn fool thing, but in any case it's not part of science. And I used to get in an argument that really gave me a stomachache. Here's how it went. Science is objective, consciousness is subjective, therefore there cannot be a science of consciousness. Okay, so these twin traditions are paralyzing us. It's very hard to get out of these twin traditions. And I have only one real message in this lecture, and that is, consciousness is a biological phenomenon like photosynthesis, digestion, mitosis -- you know all the biological phenomena -- and once you accept that, most, though not all, of the hard problems about consciousness simply evaporate. And I'm going to go through some of them. Okay, now I promised you to tell you some of the outrageous things said about consciousness. One: Consciousness does not exist. It's an illusion, like sunsets. Science has shown sunsets and rainbows are illusions. So consciousness is an illusion. Two: Well, maybe it exists, but it's really something else. It's a computer program running in the brain. Three: No, the only thing that exists is really behavior. It's embarrassing how influential behaviorism was, but I'll get back to that. And four: Maybe consciousness exists, but it can't make any difference to the world. How could spirituality move anything? Now, whenever somebody tells me that, I think, you want to see spirituality move something? Watch. I decide consciously to raise my arm, and the damn thing goes up. (Laughter) Furthermore, notice this: We do not say, "Well, it's a bit like the weather in Geneva. Some days it goes up and some days it doesn't go up." No. It goes up whenever I damn well want it to. Okay. I'm going to tell you how that's possible. Now, I haven't yet given you a definition. You can't do this if you don't give a definition. People always say consciousness is very hard to define. I think it's rather easy to define if you're not trying to give a scientific definition. We're not ready for a scientific definition, but here's a common-sense definition. Consciousness consists of all those states of feeling or sentience or awareness. It begins in the morning when you wake up from a dreamless sleep, and it goes on all day until you fall asleep or die or otherwise become unconscious. Dreams are a form of consciousness on this definition. Now, that's the common-sense definition. That's our target. If you're not talking about that, you're not talking about consciousness. But they think, "Well, if that's it, that's an awful problem. How can such a thing exist as part of the real world?" And this, if you've ever had a philosophy course, this is known as the famous mind-body problem. I think that has a simple solution too. I'm going to give it to you. And here it is: All of our conscious states, without exception, are caused by lower-level neurobiological processes in the brain, and they are realized in the brain as higher-level or system features. It's about as mysterious as the liquidity of water. Right? The liquidity is not an extra juice squirted out by the H2O molecules. It's a condition that the system is in. And just as the jar full of water can go from liquid to solid depending on the behavior of the molecules, so your brain can go from a state of being conscious to a state of being unconscious, depending on the behavior of the molecules. The famous mind-body problem is that simple. All right? But now we get into some harder questions. Let's specify the exact features of consciousness, so that we can then answer those four objections that I made to it. Well, the first feature is, it's real and irreducible. You can't get rid of it. You see, the distinction between reality and illusion is the distinction between how things consciously seem to us and how they really are. It consciously seems like there's -- I like the French "arc-en-ciel" — it seems like there's an arch in the sky, or it seems like the sun is setting over the mountains. It consciously seems to us, but that's not really happening. But for that distinction between how things consciously seem and how they really are, you can't make that distinction for the very existence of consciousness, because where the very existence of consciousness is concerned, if it consciously seems to you that you are conscious, you are conscious. I mean, if a bunch of experts come to me and say, "We are heavy-duty neurobiologists and we've done a study of you, Searle, and we're convinced you are not conscious, you are a very cleverly constructed robot," I don't think, "Well, maybe these guys are right, you know?" I don't think that for a moment, because, I mean, Descartes may have made a lot of mistakes, but he was right about this. You cannot doubt the existence of your own consciousness. Okay, that's the first feature of consciousness. It's real and irreducible. You cannot get rid of it by showing that it's an illusion in a way that you can with other standard illusions. Okay, the second feature is this one that has been such a source of trouble to us, and that is, all of our conscious states have this qualitative character to them. There's something that it feels like to drink beer which is not what it feels like to do your income tax or listen to music, and this qualitative feel automatically generates a third feature, namely, conscious states are by definition subjective in the sense that they only exist as experienced by some human or animal subject, some self that experiences them. Maybe we'll be able to build a conscious machine. Since we don't know how our brains do it, we're not in a position, so far, to build a conscious machine. Okay. Another feature of consciousness is that it comes in unified conscious fields. So I don't just have the sight of the people in front of me and the sound of my voice and the weight of my shoes against the floor, but they occur to me as part of one single great conscious field that stretches forward and backward. That is the key to understanding the enormous power of consciousness. And we have not been able to do that in a robot. The disappointment of robotics derives from the fact that we don't know how to make a conscious robot, so we don't have a machine that can do this kind of thing. Okay, the next feature of consciousness, after this marvelous unified conscious field, is that it functions causally in our behavior. I gave you a scientific demonstration by raising my hand, but how is that possible? How can it be that this thought in my brain can move material objects? Well, I'll tell you the answer. I mean, we don't know the detailed answer, but we know the basic part of the answer, and that is, there is a sequence of neuron firings, and they terminate where the acetylcholine is secreted at the axon end-plates of the motor neurons. Sorry to use philosophical terminology here, but when it's secreted at the axon end-plates of the motor neurons, a whole lot of wonderful things happen in the ion channels and the damned arm goes up. Now, think of what I told you. One and the same event, my conscious decision to raise my arm has a level of description where it has all of these touchy-feely spiritual qualities. It's a thought in my brain, but at the same time, it's busy secreting acetylcholine and doing all sorts of other things as it makes its way from the motor cortex down through the nerve fibers in the arm. Now, what that tells us is that our traditional vocabularies for discussing these issues are totally obsolete. One and the same event has a level of description where it's neurobiological, and another level of description where it's mental, and that's a single event, and that's how nature works. That's how it's possible for consciousness to function causally. Okay, now with that in mind, with going through these various features of consciousness, let's go back and answer some of those early objections. Well, the first one I said was, consciousness doesn't exist, it's an illusion. Well, I've already answered that. I don't think we need to worry about that. But the second one had an incredible influence, and may still be around, and that is, "Well, if consciousness exists, it's really something else. It's really a digital computer program running in your brain and that's what we need to do to create consciousness is get the right program. Yeah, forget about the hardware. Any hardware will do provided it's rich enough and stable enough to carry the program." Now, we know that that's wrong. I mean, anybody who's thought about computers at all can see that that's wrong, because computation is defined as symbol manipulation, usually thought of as zeros as ones, but any symbols will do. You get an algorithm that you can program in a binary code, and that's the defining trait of the computer program. But we know that that's purely syntactical. That's symbolic. We know that actual human consciousness has something more than that. It's got a content in addition to the syntax. It's got a semantics. Now that argument, I made that argument 30 -- oh my God, I don't want to think about it — more than 30 years ago, but there's a deeper argument implicit in what I've told you, and I want to tell you that argument briefly, and that is, consciousness creates an observer-independent reality. It creates a reality of money, property, government, marriage, CERN conferences, cocktail parties and summer vacations, and all of those are creations of consciousness. Their existence is observer-relative. It's only relative to conscious agents that a piece of paper is money or that a bunch of buildings is a university. Now, ask yourself about computation. Is that absolute, like force and mass and gravitational attraction? Or is it observer-relative? Well, some computations are intrinsic. I add two plus two to get four. That's going on no matter what anybody thinks. But when I haul out my pocket calculator and do the calculation, the only intrinsic phenomenon is the electronic circuit and its behavior. That's the only absolute phenomenon. All the rest is interpreted by us. Computation only exists relative to consciousness. Either a conscious agent is carrying out the computation, or he's got a piece of machinery that admits of a computational interpretation. Now that doesn't mean computation is arbitrary. I spent a lot of money on this hardware. But we have this persistent confusion between objectivity and subjectivity as features of reality and objectivity and subjectivity as features of claims. And the bottom line of this part of my talk is this: You can have a completely objective science, a science where you make objectively true claims, about a domain whose existence is subjective, whose existence is in the human brain consisting of subjective states of sentience or feeling or awareness. So the objection that you can't have an objective science of consciousness because it's subjective and science is objective, that's a pun. That's a bad pun on objectivity and subjectivity. You can make objective claims about a domain that is subjective in its mode of existence, and indeed that's what neurologists do. I mean, you have patients that actually suffer pains, and you try to get an objective science of that. Okay, I promised to refute all these guys, and I don't have an awful lot of time left, but let me refute a couple more of them. I said that behaviorism ought to be one of the great embarrassments of our intellectual culture, because it's refuted the moment you think about it. Your mental states are identical with your behavior? Well, think about the distinction between feeling a pain and engaging in pain behavior. I won't demonstrate pain behavior, but I can tell you I'm not having any pains right now. So it's an obvious mistake. Why did they make the mistake? The mistake was — and you can go back and read the literature on this, you can see this over and over — they think if you accept the irreducible existence of consciousness, you're giving up on science. You're giving up on 300 years of human progress and human hope and all the rest of it. And the message I want to leave you with is, consciousness has to become accepted as a genuine biological phenomenon, as much subject to scientific analysis as any other phenomenon in biology, or, for that matter, the rest of science. Thank you very much. (Applause)
مىخواهم درباره هوشيارى صحبت كنم. چرا هوشيارى؟ خب موضوع اهمال شده كنجكاوانهاى است، هم در فرهنگ فلسفى و هم در فرهنگ علمیمان . خب حالا چرا انقدر جالب است؟ خب، به اين دلیل خیلی ساده و منطقی كه مهمترین جنبه از زندگیمان هست، بعبارتی، شرط لازم براى هر آنچه در زندگیمان با اهمیت تلقى مىشود این است كه هوشیار باشیم. درباره علم، فلسفه، موسیقی، هنر، هر چیزی كه اهمیت میدهید-- خب فایدهای ندارند اگر زامبی یا توی کما باشید، نه؟ بنابراین هوشیاری شماره یک است. دلیل دوم این است که وقتی آدمها به آن علاقمند میشوند، همانطور که فکر میکنم باید باشند، تمایل به گفتن چیزهای واقعا جالب دارند. و سپس، حتی وقتی چیزهای جالب هم نمی گویند و واقعا سعی دارند تحقیقات جدی انجام دهند، خب، کند پیش میرود. پیشرفت کند بوده است. وقتی نخستین یار به این مساله علاقمند شدم، خب فکر کردم که مشکلى سرراست در بیولوژی است. بیایید با این مشغلههای ذهنی درگير شویم و و نحوه کار کردن آن را در مغز بفهمیم. برای همین سراغ UCSF رفتم و با همه متخصصین مغز و اعصاب کار درست انجا صحبت کردم. و عین اغلب دانشمندها که وقتی از آنها سوالات دستپاچه کننده میپرسید با بی حوصلگى جواب دادند. اما چیزی که از همه بیشتر برایم جالب بود، این بود که یکی از اینها که نروبیولوژیست خیلی مشهوری بود با غضب به من گفت، «نگاه کن، تو قاموس من اشکالی نداره که به هوشیاری علاقمند باشی، اما اول مقام استادی را برای این کار کسب کن. اول استادش شو.» الان من روی این مساله برای مدت طولانی است که کار میکنم. الان فکر میکنم که با کار کردن روی هوشیاری شاید واقعابه مقام استادی برسید. اگر اینطور باشد، واقعا گامی است به جلو. بسیار خوب، حالا چرا چنین عدم تمایل کنجکاوانه و خصومت کنجکاوانهای نسبت به هوشیاری وجود دارد؟ خب، به نظرم بخاطر ترکیب دو ویژگی از فرهنگ روشنفکرانه ما باشد که دوست دارد فکر کند آنها جناح مقابل هم هستند اما در واقع آنها مجموعه معمولی از فرضیات را به اشتراک میگذارند. یکی از ویژگیها عرف دوگانگی مذهب است: هوشیاری بخشی از جهان فیزیکی نیست. بلکه بخشی از جهان معنوی است. به روح تعلق دارد، و روح بخشی از دنیای فیزیکی نیست. آن سنت خداست، روح و نامیرایی. سنت دیگری هم هست که فکر میکند مخالف این است اما بدترین فرض را میپذیرد. آن سنت فکر میکند که ما مادیگرایان علمی کار درست هستیم: هوشیاری بخشی از دنیای فیزیکی نیست. این که اصلا وجود ندارد یا اگر وجود دارد، چیز دیگری است، یک برنامه کامپیوتری یا چیز احمقانه دیگری، اما در هر صورت بخشی از علم نیست. و من عادت کردم که در این باره وارد بحثی شوم که حالم را بد میکند. از این قرار که، علم عینی است، هوشیاری ذهنی است، بنابراین چیزی به اسم علم هوشیاری ممکن نیست. خوب، این سنتهای دوقلو هستند که ما را فلج میکنند. بیرون آمدن از این سنتهای دوقلو ما واقعا دشوار است. و من تنها یک پیغام واقعی در این سخنرانی دارم، و این که هوشیاری پدیدهای بیولوژیک است مثل فتوسنتز، گوارش، تقسیم هسته سلول به دو، بدون کم شدن کروموزومها-- شما همه پدیدههای بیولوژیکی را میشناسید-- و وقتی آنها را بپذیرید، اغلب مشکلات سخت، گر چه نه همه آنها، درباره هوشیاری بسادگی به باد میرود. و من میخواهم برخی از آنها را بازگو کنم. بسیار خوب، به شما قول داده بودم که از برخی چیزهای ظالمانهای که درباره هوشیاری گفته میشود، بگویم. یک: هوشیاری وجود ندارد. توهم است، مثل غروب خورشید. علم ثابت کرده که غروب خورشید و رنگینکمانها توهم هستند. در نتیجه هوشیاری توهم است. دو: خب، شاید وجود دارد، اما واقعاً چیز دیگری است. یک برنامه کامپیوتری است که در مغز اجرا میشود. سه: خیر، تنها چیزی که وجود دارد رفتار است. شرمآور است که تا چه حد رفتار گرایی تاثیر گذار است، حالا بازهم به آن بر میگردم. و چهار: شاید هوشیاری وجود دارد. اما برای دنیاهیچ فرقی نمیکند. چطور میشود چیزی را با معنویت جابجا کرد؟ اکنون، وقتى كسى اين حرف را به من مىزند، من فكر مىكنم مىخواهى ببيند آیا معنويت چيزى را حركت مىدهد؟ من را تماشا كنید. تصميم مىگيرم بازويم را هوشيارانه بالا ببرم و آن لعنتى بالا میرود. (خنده حضار) مضاف بر اين، توجه كنيد به اين: ما نمىگوييم، " خب، كمى شبيه آب و هوای جنوا ميماند. " بعضى روزها بالا مىرود و بعضى روزها بالا نمىرود. " خير. هر وقت كه خب من بخواهم بالا مىرود. " بسيار خوب. مىخواهم به شما نشان دهم كه این چطور ممكن است. فعلا من براى شما تعريفى ارائه نكردهام. اگر برایش تعریفی ارائه نکنید، نمیتوانید آن را انجام دهید. مردم همیشه میگویند تعریف هوشیاری بسیار سخت است. بنظرم تعریف کردنش آسان خواهد بود اگر تلاش نکنید تعریف علمی براش داشته باشید. ما برای تعریف علمی آماده نیستیم، اما در اینجا یک تعریف معقول وجود دارد. هوشیاری شامل همه حالتها از احساس یا علم یا آگاهی است. از همان صبح شروع میشود زمانی که از یک خواب بدون رویا بیدار میشوید، و تمام روز ادامه پیدا میکند تا این که بخواب میروید یا میمیرید یا اینکه غیرهوشیار میشوید. با این تعریف رویاها شکلی از هوشیاری هستند. این یک تعریف معقول است. این هدف ماست. اگر درباره آن صحبت نکنید، درباره هوشیاری صحبت نخواهید کرد. اما آنها فکر میکنند،خب، اگر آن درست است، مشکل ترسناکی است. چطور می تواند چنین چیزی بعنوان بخشی از دنیای واقعی وجود داشته باشد؟ و اگر قبلا یک دوره فلسفه را گذرانده باشید، این بعنوان مشکل معروف ذهن- جسم شناخته میشود. فکر کنم که این موضوع هم یک ر اه حل ساده داشه باشد. برایتان میگویم. راهحل این است: همه حالتهای هوشیاری ما، بدون استثنا، بواسطه فرايندهاى سطوح پايينتر نروبيولوژيكال در مغز ايجاد مىشوند، و در مغز بعنوان ويژگيهاى سيستمى يا سطوح بالاتر شناخته مىشوند. تقریبا بهمان اندازه مايع بودن آب اسرارآميز است. اینطور نیست؟ مايع بودن عصاره اضافهاى نيست كه توسط مولكولهاى H2O چلانده شده باشد. شرايطى است كه آن سيستم درش قرار دارد. و همانطور كه يك شيشه پر از آب مىتواند بسته به رفتار مولكولها از مايع به جامد تبديل شود، مغزتان قادر است از وضعيت هوشيار بودن به وضعيت غيرهوشيارى برود، بسته به رفتار مولكولها. مشكل معروف ذهن- جسم تا اين حد ساده است. درست است؟ اما اكنون به پرسشهاى سختتر مىپردازيم. بياييد ويژگيهاى دقيق هوشيارى را تعيين كنيم، در نتيجه قادر به جواب دادن به آن چهار دسته از اعتراضاتى كه وارد كردم، خواهيم بود. خب، نخستين ويژگى اين بود كه واقعى و غيرقابل كاستنى است. نمىتوانيد از شر آن خلاص شويد. مىبينيد، تمايز بين واقعيت و وهم، تمايز دادن بين اين است كه چطور چيزها به نظر ما هوشيارانه مىرسند و چطور واقعى هستند. بنظر هوشيارانه مىرسد كه چيزى مثل اين وجود دارد-- من از از اين لغت فرانسوى "arc-en-ciel" خوشم ميايد -- بنظر مىرسد كه كمانى در آسمان وجود دارد، يا مثل اين ميماند كه خورشيد برفراز كوهها قرار مىگيرد. به نظر ما هوشيارانه مىرسد، اما واقعاً اتفاق نمىافتد. اما برای تمایز دادن بین اینکه چطور چیزها به نظرمان هوشیارانه می رسند و چقدر واقعی هستند، شما نمىتوانيد تشخيص خاصى براى وجود هوشيارى قائل شويد، چون جايى وجود هوشيارى مورد دغدغه خاطر شما قرار مىگيرد، كه هوشيار بودنتان به نظرتان هوشيارانه برسد،و شما هوشياريد. يعنى اين كه، اگر يك گروه از كارشناسها سراغم بيايند و بگويند: سِئرل، ما نروبيولوژيست هاى زبدهاى هستيم و تحقيقى را روى تو انجام داديم، و متقاعد شديم كه هوشيار نيستى، و يك روبات بسيار زيرك مصنوعی هستى، با خودم فكر نمى كنم كه، خب، شايد اين ياروها درست بگويند، نه؟" من يك لحظه هم به آن فكر نمىكنم، چون به نظرم ، دكارت شايد اشتباههاى زيادى كرده، اما درباره اين يكى حق داشته است. نمىتوانيد درباره وجود هوشيارى خودتان شك كنيد. خب، اين نخستين ويژگى هوشيارى است. واقعى و غيرقابل تقليل است. نمىتوانيد با نشان دادن اين كه توهم است از شر آن خلاص شويد، يعنى كارى را كه مىتوانيد با ساير توهمات استاندارد انجام دهيد. بسيار خوب، ويژگى دوم اين يكى هست كه منبع چنين دردسرى براى ما بوده است، و اين كه همه حالتهاى هوشياريمان اين خاصیت كيفى را برايشان دارد. چيزى هست كه حسى مثل نوشيدن آبجو دارد و مثل حسى نيست كه موقع پرداخت ماليات بردرآمد يا گوش دادن به موسيقى داريم، و اين احساس كيفى بطور خودكار يك ويژگى سوم را بوجود مياورد، بعبارتى، در تعریف حالتهاى هوشياری مفهومی ذهنی دارند بطوریکه تنها در صورتی وجود دارند که از سوی انسان یا حیوان فاعلی تجربه شوند، وجودی که آنها را تجربه کند. شاید ما قادر به ساختن یک ماشین هوشیار شویم. هر چند نمی دانیم مغزهای ما چطور این کار را می کنند، فعلاً ما در موقعیتی نیستیم که یک ماشین هوشیار بسازیم. بسیار خوب، ویژگی دیگر هوشیاری این است که در حوزههای هوشیاری متحد دیگر ناشی میشود. بنابراين من نه فقط تصوير آدمهاى روبرویم، و نواى صداي خودم و وزن كفشهايم را عليه زمين ندارم، بلكه آنها بعنوان بخشى از يك تك ميدان بزرگ هوشيار برايم اتفاق مىافتند كه جلو و عقب میروند. و این كليد فهميدن قدرت عظيم هوشيارى است. و ما قادر به انجام دادن آن در روباتها نبودهايم. استيصال در دانش رباتها ناشى از اين واقعيت است كه ما نمىدانيم چگونه رباتى هوشيار بسازيم، بنابراين ما فاقد داشتن ماشينى هستيم كه مىتواند چنين چيزى را انجام دهد. بسيار خوب، ويژگى بعدى هوشيارى، بعد از اين ميدان هوشيارى متحد باشكوه، اين است كه عملكرد آن معمولاً در رفتار ما اتفاق مىافتد. من با بلند كردن دستم براى شما نمايشى علمى را اجرا مىكنم، اما آن چطور ممكن است؟ چطور مىشود که اين فكر توى مغز من قادر به حركت دادن اشيا مادى باشد؟ خوب، جوابش را برايتان مىگويم. هر چند، ما هنوز به پاسخى دقيق نرسيدهايم، اما بخش مقدماتى پاسخ را مىدانيم، و آن اين است كه، توالى از شليك نرونها وجود دارد، و جايى آنها به پايان مىرسند كه استيل كولين در صفحات انتهایی آسه (آكسون) نورونهای حرکتی منشر میشود. متاسفم بخاطر استفاده كردن از اصطلاحات فيلسوفانه در اينجا، اما زمانى كه در صفحات انتهایی آكسون نورونهای حرکتی منتشر مىشود، كلى چيزهاى فوقالعاده در مجارى يونى اتفاق مىافتد و دست لعنتى بالا مىرود. خب الان به چيزى كه برايتان گفتم فكر كنيد. درست همين حادثه تصميم گيرى هوشيارى من به بلند كردن دستم داراى درجهاى از توضيح است که در جاي دیگر همه اين خصايص معنوى فاقد لمس شدن را نیز دارد. انديشهاي است در مغز من، اما هم زمان، مشغول منتشر كردن استيل كولين است و انجام دادن انواع همه آن چيزهاى ديگر در حاليكه راهش را از كورتكس حرکتی به آن پايين از طريق فيبرهاى عصبى در دست باز مىكند. خب، چيزى كه آن الان به ما مىگويد اين است كه دايره لغات سنتى ما براى بحث كردن درباره چنين مسالى كاملاً مجهور است. اين رويداد به همان ميزان توصيف كه دارد نئروبيولوژيكال است و با ميزان توصيفى ديگر، جايى كه ذهنى است، و تنها يك رويداد مجرد است، و تنها طريقى است كه طبيعت كار مىكند. تنها نحوه ممكن عملكرد هوشيارى بدون برنامه ریزی است. بسيار خوب، الان با اين چيزى كه در ذهن داريم، و با رفتن از ميان اين خصايص متنوع هوشيارى، بگذاريد به عقب برگرديم و به برخى از آن دسته از اعتراضات اوليه پاسخ دهيم. خب، اولين نكتهاى كه گفتم، این بود که هوشيارى وجود ندارد، توهم است. خب، همين حالا جوابش را دادم. فكر نكنم لازم باشد دربارهش نگران باشيم. اما دومى تاثيری باورنكردنى دارد، و شايد هنوز در اينجا ادامه داشته باشد، و آن اين است، "خب، اگر هوشيارى وجود دارد، واقعاً چيز ديگرى است. " واقعاً يك برنامه ديجيتالى كامپيوترى است كه توى مغزتان اجرا مىشود و آن چيزيست كه ما براى خلق هوشيارى نياز داريم داشتن برنامهاى صحيح. آره، سخت افزار را فراموش كنيد. هر سخت افزارى كار را انجام خواهد داد به شرطى كه بحد كافى توانمند و باثبات در جهت اجراى برنامه باشد. " اكنون، مىدانيم كه چنین چیزی غلط است. منظورم اين است كه هر كسى بهر نحوى با كامپيوتر آشنا باشد متوجه اشتباه بودن آن مىشود، زيرا محاسبه كردن بعنوان دستكارى نمادى تعريف مىشود، معمولاً به آنهابعنوان صفرهایی فکر میشود اما هر نمادی این کار را می کند. شما الگوريتمى داريد كه مىتوانيد در كدى دودويى برنامه ريزى كنيد، و آن ويژگى تعريف كننده برنامه كامپيوترى است. اما مىدانيم كه آن صرفاً نحوى است. نمادين است. مىدانيم كه هوشيارى انسان حقيقى چيزى بيش از آن دارد. علاوه بر نحو، محتوى دارد. یک معنی دارد. باز هم آن بحث، من آن بحث را ٣٠ سال قبل كردم-- اوه خدای من، نمیخوام راجع بهش فکر کنم-- بیش از ۳۰ سال قبل، اما همچنان بحث عميقترى در آنچه به شما گفتهام نهان است، و قصدم گفتن خلاصه آن بحث به شماست، و آن اين است كه هوشيارى، واقعيت ناظرمستقلى را ميآفريند. واقعیتی از پول، اموال، دولت، ازدواج، کنفرانسهای سازمان اروپایی پژوهشهای هستهای CERN، کوکتل پارتیها و تعطیلات تابستانی را خلق میکند، و تمامی این چیزها مخلوقات هوشیاری هستند. وجودشان ناظر نسبی است. این که یک تکه کاغذ پول است یا یک دسته ساختمان دانشگاه هستند، تنها به عوامل هوشیار بستگی دارد. حالا از خود درباره محاسبه کردن بپرسید. آيا آن مطلق است، مثل نيرو و جرم و قوه جاذبه؟ يا اينكه خوب، برخى محاسبات ذهنى هستند. دو را با دو جمع مىكنم تا چهار بدست بيايد. مهم نيست كه كى چى فكر مىكند. اما وقتى ماشين حساب جيبىام را در آورده و محاسبه مىكنم، تنها پديده ذهنى مدار الكتريكى و رفتار آن است. آن تنها پدیده مطلق است. بقیهش را ما تعبیر میکنیم. محاسبه تنها در ارتباط با هوشيارى وجود دارد. خواه يك عامل هوشيار محاسبه را انجام مىدهد، يا يك وسيلهاى دارد كه شرح محاسباتى را مىپذيرد. خوب حالا به اين به معناى قراردادى بودن محاسبه نيست. من پول زیادی را روی این سخت افزار خرج کردم. اما ما این سردرگمی دائمی بین عینیت و ذهنیت را بعنوان ویژگیهای واقعیت و عینیت و ذهنیت را بعنوان ویژگیهای ادعاها داریم. و حرف آخر این بخش از صحبت من این است که: شما میتوانید علمی کاملا عینی را داشته باشید، علمی که در آن ادعاهای حقیقی عینی را درباره حوزهای که وجودش ذهنی است ، و وجودش در مغز انسان است و متشکل از بیانات ذهنی از علم یا احساس یا آگاهی است را انجام میدهید. در نتیجه به این موضوع که شما نمیتوانید دارای علمی منطقی از هوشیاری داشته باشید، اعتراض وارد است، زیرا آن ذهنی است و علم عینی است جناس در رابطه با ذهنیت و عینیت وجود دارد. شما قادر به انجام ادعاهای عینی درباره حوزهای هستید که که در ماهیت وجودش ذهنی است. و در واقع این کاری که متخصیصین اعصاب و روان ما انجام میدهند. منظورم این است که شما بیمارانی دارید که از درد رنج میبرند، و سعی کنید از آن به علم معقولی دست یابید. بسیار خوب، من قول دادم همه این یاروها را تکذیب کنم، و من دیگر وقت چندانی باقی ندارم، اما اجازه بدین دو تا دیگر از آن را تکذیب کنم. گفتم که رفتارگرایی میبایست یکی از بزرگترین شرمنده گیهای فرهنگ روشنفکرانه ما باشد، چون آن لحظهای که دربارهش فکر میکنید تکذیب شده است. وضعیتهای ذهنی شما با رفتارتان یکسان است ؟ خوب درباره تمایز دادن بین احساس کردن درد و درگیر بودن در رفتار درد فکر کنید. هیچ رفتار دردی را نشان نخواهم داد، اما میتوانم به شما بگویم که الان هیچ دردی را حس نمیکنم. خوب این خطای فاحشی است. چرا آنها چنین خطایی را میکنند. اشتباه بود- میتوانید برگردید و نوشتههایی که در این زمینه است را بخوانید، میتوانید دوباره و دوباره این را ببینید که آنها فکر میکنند اگر شما وجود غیرقابل تقلیل هوشیاری را بپذیرید، از علم دست کشیدهاید. شما بیخیال ۳۰۰ سال پیشرفت بشری و امید انسان و هر آنچه باقی آن باشد، میشوید. و پيامى كه برايتان باقى مىگذارم، اين است كه هوشيارى بايد بعنوان يك پديده بيولوژيكى واقعى بذيرفته شود، و به اندازه هر پديده ديگرى در بيولوژى موضوع تجزيه و تحليل علمى قرار گيرد، يا در رابطه با آن موضوع، بقیه علم. خيلى از شما سپاسگزارم. (تشويق)