Ακούμε πάντα ότι τα μηνύματα είναι μια μάστιγα. Το σκεπτικό είναι ότι τα μηνύματα οδηγούν στην κάθοδο και την πτώση κάθε είδους σοβαρής γραφής, ή τουλάχιστον ικανότητας γραφής, μεταξύ των νέων στις Η.Π.Α. και σε όλον τον κόσμο σήμερα. Το γεγονός είναι ότι αυτό δεν αληθεύει, και είναι εύκολο να πιστέψουμε ότι αληθεύει, για να μπορέσουμε όμως να το δούμε από μια άλλη πλευρά, για να μπορέσουμε να δούμε ότι στην πραγματικότητα η αποστολή μηνυμάτων είναι κάτι το θαυματουργό όχι μόνο γεμάτο ενέργεια, αλλά θαυματουργό, ένα είδος εξελισσόμενης πολυπλοκότητας που βλέπουμε να συμβαίνει αυτήν τη στιγμή, πρέπει να κάνουμε κάποια βήματα πίσω και να δούμε τι ακριβώς είναι η γλώσσα, σ' αυτήν την περίπτωση, κάτι που βλέπουμε είναι ότι η αποστολή μηνυμάτων δεν είναι καν γραφή. Τι εννοώ μ' αυτό;
We always hear that texting is a scourge. The idea is that texting spells the decline and fall of any kind of serious literacy, or at least writing ability, among young people in the United States and now the whole world today. The fact of the matter is that it just isn't true, and it's easy to think that it is true, but in order to see it in another way, in order to see that actually texting is a miraculous thing, not just energetic, but a miraculous thing, a kind of emergent complexity that we're seeing happening right now, we have to pull the camera back for a bit and look at what language really is, in which case, one thing that we see is that texting is not writing at all. What do I mean by that?
Κατά βάση, αν σκεφτούμε περί γλώσσας, η γλώσσα υπάρχει εδώ και περίπου 150.000 χρόνια, 80.000 χρόνια το λιγότερο, και αναδύθηκε ως λόγος. Οι άνθρωποι μιλούσαν. Αυτός είναι και ο πιθανότερος γενετικός προορισμός μας. Κατ 'αυτόν τον τρόπο χρησιμοποιούμε τη γλώσσα επί το πλείστον. Η γραφή είναι κάτι που δημιουργήθηκε πολύ αργότερα, και όπως είδαμε στην τελευταία ομιλία, υπάρχει αρκετή διάσταση απόψεων ως προς το πότε ακριβώς έγινε αυτό, αλλά σύμφωνα με παραδοσιακούς τρόπους υπολογισμού, αν η ανθρωπότητα είχε ύπαρξη 24 ωρών, τότε η γραφή μας προέκυψε γύρω στις 11:07 μ.μ. Σε τέτοιο βαθμό έπεται η γραφή. Άρα πρώτα υπάρχει ο λόγος και μετά δημιουργείται η γραφή ως ένα είδος εργαλείου.
Basically, if we think about language, language has existed for perhaps 150,000 years, at least 80,000 years, and what it arose as is speech. People talked. That's what we're probably genetically specified for. That's how we use language most. Writing is something that came along much later, and as we saw in the last talk, there's a little bit of controversy as to exactly when that happened, but according to traditional estimates, if humanity had existed for 24 hours, then writing only came along at about 11:07 p.m. That's how much of a latterly thing writing is. So first there's speech, and then writing comes along as a kind of artifice.
Μη με παρεξηγήσετε, η γραφή έχει σαφή πλεονεκτήματα. Όταν γράφουμε, επειδή πρόκειται για μια ενσυνείδητη διαδικασία, επειδή υπάρχει η δυνατότητα της επισκόπησης, μπορείς να δημιουργήσεις πράγματα με τη γλώσσα που είναι λιγότερο πιθανά να γίνουν απλά με την ομιλία. Για παράδειγμα, φανταστείτε ένα τμήμα από το έργο του Έντουαρντ Γκίμπον «Η Παρακμή και η Πτώση της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας:»
Now don't get me wrong, writing has certain advantages. When you write, because it's a conscious process, because you can look backwards, you can do things with language that are much less likely if you're just talking. For example, imagine a passage from Edward Gibbon's "The Decline and Fall of the Roman Empire:"
«Στο σύνολό της η εμπλοκή διήρκεσε πάνω από δώδεκα ώρες, έως ότου η σταδιακή υποχώρηση των Περσών μεταλλάχτηκε σε μια άτακτη φυγή, όπου το επαίσχυντο παράδειγμα δόθηκε από τους σημαντικότερους αρχηγούς και τον Σουρένα τον ίδιο».
"The whole engagement lasted above twelve hours, till the graduate retreat of the Persians was changed into a disorderly flight, of which the shameful example was given by the principal leaders and the Surenas himself."
Πολύ όμορφο, αλλά ας το παραδεχθούμε, κανείς δεν μιλάει έτσι. Ή τουλάχιστον, δεν θα πρέπει αν τους ενδιαφέρει να αναπαραχθούν. Αυτός -- (Γέλια) δεν είναι ο τρόπος που ο οποιοσδήποτε άνθρωπος μιλάει καθημερινά.
That's beautiful, but let's face it, nobody talks that way. Or at least, they shouldn't if they're interested in reproducing. That -- (Laughter) is not the way any human being speaks casually.
Ο καθημερινός λόγος είναι κάτι αρκετά διαφορετικό. Στην πραγματικότητα οι γλωσσολόγοι έχουν αποδείξει πως όταν μιλάμε άνετα χωρίς να υπάρχει καταγραφή, συνηθίζουμε να μιλάμε με πακέτα λέξεων ίσως των εφτά έως 10 λέξεων. Θα το παρατηρήσετε αυτό αν ποτέ έχετε την ευκαιρία να ηχογραφήσετε τον εαυτό σας ή μια ομάδα ανθρώπων να μιλούν. Έτσι είναι ο λόγος. Ο λόγος είναι πιο χαλαρός. Είναι πολύ πιο τηλεγραφικός. Είναι λιγότερο στοχαστικός -- πολύ διαφορετικός από τη γραφή. Είναι φυσικό λοιπόν να έχουμε την τάση να πιστεύουμε, επειδή βλέπουμε τη γλώσσα σε γραπτή μορφή τόσο συχνά, π ως αυτό ακριβώς είναι η γλώσσα, στην πραγματικότητα όμως η γλώσσα είναι ο λόγος. Είναι δύο πράγματα.
Casual speech is something quite different. Linguists have actually shown that when we're speaking casually in an unmonitored way, we tend to speak in word packets of maybe seven to 10 words. You'll notice this if you ever have occasion to record yourself or a group of people talking. That's what speech is like. Speech is much looser. It's much more telegraphic. It's much less reflective -- very different from writing. So we naturally tend to think, because we see language written so often, that that's what language is, but actually what language is, is speech. They are two things.
Τώρα βέβαια, στο ρού της ιστορίας, ήταν φυσικό να υπήρχαν κάποιες υπερβάσεις των ορίων μεταξύ λόγου και γραφής. Για παράδειγμα δηλαδή, κάποτε σε μια εποχή πολύ μακρινή πια, συνηθίζονταν όταν κάποιος έβγαζε ένα λόγο κατά βάσει να μιλούσε όπως θα έγραφε. Εννοώ δηλαδή το είδος του λόγου που βλέπετε κάποιον να βγάζει σε μια παλιά ταινία που καθαρίζουν το λαιμό τους, και αρχίζουν: «Εμ, κυρίες και κύριοι,» και μετά μιλούν με έναν συγκεκριμένο τρόπο που δεν έχει καμία σχέση με την καθημερινή ομιλία. Είναι επίσημος. Χρησιμοποιεί μεγάλες προτάσεις σαν κι αυτή του Γκίμπον. Βασικά μιλάτε όπως γράφετε, κι έτσι, για παράδειγμα, έχουμε στο μυαλό μας τόσο πολύ τον Λίνκολν αυτές τις μέρες λόγω της ταινίας. Η Ομιλία στο Γκέτισμπεργκ δεν ήταν το κλού εκείνης της εκδήλωσης. Πριν απ' αυτό και για δύο ώρες, ο Έντουαρντ Έβερετ μιλούσε για ένα θέμα που, ειλικρινά, δεν μας αγγίζει σήμερα και μετά βίας μας άγγιζε και τότε. Το κλειδί ήταν να τον ακούσεις να μιλάει σαν να γράφει. Απλοί άνθρωποι κάθισαν και το άκουσαν για δύο ώρες. Ήταν απολύτως φυσιολογικό. Αυτό έκαναν οι άνθρωποι τότε, μιλούσαν σαν να έγραφαν.
Now of course, as history has gone by, it's been natural for there to be a certain amount of bleed between speech and writing. So, for example, in a distant era now, it was common when one gave a speech to basically talk like writing. So I mean the kind of speech that you see someone giving in an old movie where they clear their throat, and they go, "Ahem, ladies and gentlemen," and then they speak in a certain way which has nothing to do with casual speech. It's formal. It uses long sentences like this Gibbon one. It's basically talking like you write, and so, for example, we're thinking so much these days about Lincoln because of the movie. The Gettysburg Address was not the main meal of that event. For two hours before that, Edward Everett spoke on a topic that, frankly, cannot engage us today and barely did then. The point of it was to listen to him speaking like writing. Ordinary people stood and listened to that for two hours. It was perfectly natural. That's what people did then, speaking like writing.
Ναι αλλά, αν μπορείς να μιλήσεις σαν να γράφεις, τότε με την ίδια λογική ίσως επίσης θελήσεις κάποιες φορές να γράψεις σαν να μιλάς. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι από υλικής, μηχανικής απόψεως, ήταν πιο δύσκολο τότε για τον απλούστατο λόγο ότι τα υλικά δεν προσφέρονται γι' αυτό. Είναι σχεδόν αδύνατον να το κάνεις αυτό με το χέρι σου παρά μόνο με στενογραφία, και πάλι η επικοινωνία είναι περιορισμένη. Σε μια μηχανική γραφομηχανή ήταν πολύ δύσκολο, αλλά και όταν είχαμε ηλεκτρικές γραφομηχανές, ή αργότερα πληκτρολόγια υπολογιστών, το θέμα είναι πως ακόμα και αν μπορείς να δακτυλογραφείς αρκετά εύκολα ώστε να προλαβαίνεις το ρυθμό της ομιλίας, πάνω - κάτω, χρειάζεσαι κάποιον που να μπορεί να λαμβάνει το μήνυμά σου γρήγορα.
Well, if you can speak like writing, then logically it follows that you might want to also sometimes write like you speak. The problem was just that in the material, mechanical sense, that was harder back in the day for the simple reason that materials don't lend themselves to it. It's almost impossible to do that with your hand except in shorthand, and then communication is limited. On a manual typewriter it was very difficult, and even when we had electric typewriters, or then computer keyboards, the fact is that even if you can type easily enough to keep up with the pace of speech, more or less, you have to have somebody who can receive your message quickly.
Από τη στιγμή που θα έχουμε στην τσέπη μας κάτι που μπορεί να λάβει αυτό το μήνυμα, τότε έχουμε και τις συνθήκες που μας επιτρέπουν να γράφουμε όπως μιλάμε. Και εκεί υπεισέρχεται η αποστολή γραπτών μηνυμάτων. Έτσι, η αποστολή μηνυμάτων είναι πολύ χαλαρή στη δομή της. Κανείς δεν έχει στο μυαλό του κεφαλαία γράμματα ή στίξη όταν γράφει μήνυμα, αλλά κατά τον ίδιο τρόπο, τα σκέφτεστε όταν μιλάτε; Όχι, άρα γιατί θα έπρεπε όταν γράφατε ένα μήνυμα;
Once you have things in your pocket that can receive that message, then you have the conditions that allow that we can write like we speak. And that's where texting comes in. And so, texting is very loose in its structure. No one thinks about capital letters or punctuation when one texts, but then again, do you think about those things when you talk? No, and so therefore why would you when you were texting?
Αυτό που είναι η αποστολή μηνυμάτων, παρά το ότι αφορά κάτι που στην αδρή μορφή του το ονομάζουμε γράψιμο, το θεωρούμε δακτυλική ομιλία. Αυτό είναι το γραπτό μήνυμα. Τώρα μπορούμε να γράψουμε όπως θα μιλούσαμε. Και είναι κάτι πολύ ενδιαφέρον, αλλά παρ' όλα ταύτα είναι εύκολο να νομίζουμε ότι ακόμα και έτσι αντιπροσωπεύει κάποιου είδους παρακμή. Βλέπουμε αυτή τη γενικότερη χαλαρότητα της δομής, την έλλειψη ενδιαφέροντος για κανόνες και για τον τρόπο που ξέραμε μαθαίνοντας στον πίνακα, και έτσι πιστεύουμε ότι κάτι έχει πάει στραβά. Είναι απόλυτα φυσιολογική αίσθηση.
What texting is, despite the fact that it involves the brute mechanics of something that we call writing, is fingered speech. That's what texting is. Now we can write the way we talk. And it's a very interesting thing, but nevertheless easy to think that still it represents some sort of decline. We see this general bagginess of the structure, the lack of concern with rules and the way that we're used to learning on the blackboard, and so we think that something has gone wrong. It's a very natural sense.
Αλλά η αλήθεια είναι πως αυτό που συμβαίνει είναι ένα είδος ανερχόμενης πολυπλοκότητας. Αυτό διακρίνουμε σ' αυτήν τη δακτυλική ομιλία. Για να μπορέσουμε να την κατανοήσουμε, αυτό που πρέπει να δούμε είναι ο τρόπος, σ' αυτό το νέο είδος γλώσσας, με τον οποίο γεννιέται μια νέα δομή.
But the fact of the matter is that what is going on is a kind of emergent complexity. That's what we're seeing in this fingered speech. And in order to understand it, what we want to see is the way, in this new kind of language, there is new structure coming up.
Έτσι για παράδειγμα, υπάρχει στα μηνύματα μια έννοια, που λέγεται LOL. Το LOL λοιπόν, θεωρούμε γενικώς ότι σημαίνει «γελώντας δυνατά». Φυσικά, στη θεωρία, αυτό σημαίνει, και αν δείτε σε παλαιότερα μηνύματα, το χρησιμοποιούσαν τότε οι άνθρωποι για να δείξουν ότι όντως γελούσαν δυνατά. Αν όμως στέλνετε μηνύματα τώρα, ή αν είστε κάποιος που γνωρίζει το υπόβαθρο της αποστολής μηνυμάτων και το πώς έχει εξελιχθεί θα παρατηρήσετε ότι το LOL δεν σημαίνει πλέον γελώντας δυνατά. Έχει εξελιχθεί σε κάτι πιο διακριτικό.
And so, for example, there is in texting a convention, which is LOL. Now LOL, we generally think of as meaning "laughing out loud." And of course, theoretically, it does, and if you look at older texts, then people used it to actually indicate laughing out loud. But if you text now, or if you are someone who is aware of the substrate of texting the way it's become, you'll notice that LOL does not mean laughing out loud anymore. It's evolved into something that is much subtler.
Αυτό είναι ένα πραγματικό μήνυμα που συντάχθηκε από ένα μη αρσενικό άτομο ηλικίας περίπου 20 ετών όχι πολύ καιρό πριν.
This is an actual text that was done by a non-male person of about 20 years old not too long ago.
«Λατρεύω τη γραμματοσειρά που χρησιμοποιείς, btw.»
"I love the font you're using, btw."
Τζούλι: «lol ευχαριστώ το gmail είναι αργό αυτή τη στιγμή»
Julie: "lol thanks gmail is being slow right now"
Αν λοιπόν το σκεφτείτε, αυτό δεν είναι αστείο. Κανείς δεν γελάει. (Γέλια) Όμως υπάρχει αυτό, οπότε υποθέτετε ότι έγινε κάποιο λαθάκι.
Now if you think about it, that's not funny. No one's laughing. (Laughter) And yet, there it is, so you assume there's been some kind of hiccup.
Τότε η Σούζαν λέει: «lol, το ξέρω,» ακόμα πιο ξεκαρδιστικό απ' ό,τι έχουμε συνηθίσει όταν αναφερόμαστε σε τέτοιου είδους προβλήματα.
Then Susan says "lol, I know," again more guffawing than we're used to when you're talking about these inconveniences.
Οπότε η Τζούλι λέει: «Μόλις σου έστειλα ένα email».
So Julie says, "I just sent you an email."
Σούζαν: «lol, το βλέπω»
Susan: "lol, I see it."
Πολύ αστείοι άνθρωποι, αν το LOL σημαίνει αυτό.
Very funny people, if that's what LOL means.
Αυτή η Τζούλι λοιπόν λέει: «Για πές, τί γινεται;»
This Julie says, "So what's up?"
Σούζαν: «lol, πρέπει να γράψω μια εργασία 10 σελίδων».
Susan: "lol, I have to write a 10 page paper."
Δεν το διασκεδάζει. Ας το σκεφτούμε κάπως. Το LOL χρησιμοποιείται με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Είναι ένδειξη κατανόησης. Είναι ένδειξη διευκόλυνσης. Εμείς οι γλωσσολόγοι αυτά τα ονομάζουμε μόρια πραγματισμού. Όλες οι ομιλούμενες από πραγματικούς ανθρώπους γλώσσες τα έχουν. Άν κατά τύχη μιλάτε Ιαπωνικά, σκεφτείτε την μικρή αυτή λέξη «νε» που χρησιμοποιείτε στο τέλος πολλών προτάσεων. Άν ακούσετε τον τρόπο που μιλάει η νεολαία των μαύρων σήμερα, σκεφτείτε τη χρήση της λέξης «γιό». Ολόκληρες διατριβές θα μπορούσαν να γραφούν γι' αυτό και πιθανώς να γράφονται ήδη. Ένα μόριο πραγματισμού, αυτό έχει γίνει σταδιακά το LOL. Είναι ο τρόπος που χρησιμοποιείται η γλώσσα μεταξύ πραγματικών ανθρώπων.
She's not amused. Let's think about it. LOL is being used in a very particular way. It's a marker of empathy. It's a marker of accommodation. We linguists call things like that pragmatic particles. Any spoken language that's used by real people has them. If you happen to speak Japanese, think about that little word "ne" that you use at the end of a lot of sentences. If you listen to the way black youth today speak, think about the use of the word "yo." Whole dissertations could be written about it, and probably are being written about it. A pragmatic particle, that's what LOL has gradually become. It's a way of using the language between actual people.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι η «κάθετος (/)». Βασικά, μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε την κάθετο έτσι όπως έχουμε συνηθίσει, στο στυλ, «Πρόκειται να κάνουμε ένα πάρτυ -κάθετος- δικτυακή συνεδρία». Σ' αυτήν τη χρήση είμαστε λίγο-πολύ. Η κάθετος χρησιμοποιείται μ' έναν τελείως διαφορετικό τρόπο από τους νέους, για την αποστολή μηνυμάτων σήμερα. Χρησιμοποιείται για να αλλάξει το πλάνο.
Another example is "slash." Now, we can use slash in the way that we're used to, along the lines of, "We're going to have a party-slash-networking session." That's kind of like what we're at. Slash is used in a very different way in texting among young people today. It's used to change the scene.
Σαν παράδειγμα, αυτή η Σάλυ λέει: «Πρέπει λοιπόν να βρω ανθρώπους και να χαλαρώσω μαζί τους» και ο Τζέικ λέει: «Χαχα» -- μπορείς και για το «Χαχα» να γράψεις διατριβή, αλλά δεν έχουμε χρόνο για κάτι τέτοιο -- «Χαχα και θα πας μόνη σου; Γιατί;»
So for example, this Sally person says, "So I need to find people to chill with" and Jake says, "Haha" -- you could write a dissertation about "Haha" too, but we don't have time for that — "Haha so you're going by yourself? Why?"
Σάλυ: «Γι΄αυτό το καλοκαιρινό πρόγραμμα στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης».
Sally: "For this summer program at NYU."
Τζέικ: «Χαχα. Κάθετος παρακολουθώ ένα βίντεο με τους παίκτες της σανς να προσπαθούν να κάνουν βολές με ένα μάτι».
Jake: "Haha. Slash I'm watching this video with suns players trying to shoot with one eye."
Η κάθετος έχει ενδιαφέρον. Στη πραγματικότητα δεν ξέρω καν για τι πράγμα μιλάει ο Τζέικ μετά απ' αυτό αλλά βλέπετε ότι αλλάζει θέμα. Εντάξει αυτό μοιάζει λίγο κοινότυπο, αλλά σκεφτείτε πως στη ζωή μας, αν κάνουμε μια συζήτηση και θέλουμε να αλλάξουμε θέμα, υπάρχουν τρόποι να το κάνουμε ευγενικά. Δεν το κάνετε άκομψα. Θα χτυπήσετε απαλά με τα χέρια σας τα πόδια σας και θα κοιτάξετε με νόημα στο κενό ή θα πείτε κάτι σαν: « Χμμ, σε βάζει σε σκέψεις αυτό --» όταν στ' αλήθεια δεν σ' έβαλε ποτέ, αλλά αυτό που στην πραγματικότητα -- (Γέλια) -- αυτό που προσπαθείτε στ' αλήθεια να κάνετε είναι να αλλάξετε θέμα. Αυτό δεν μπορείτε να το κάνετε όταν γράφετε μήνυμα, και έτσι αναπτύσσονται τρόποι ώστε να είναι εφικτό με αυτό το μέσο. Όλες οι ομιλούμενες γλώσσες διαθέτουν αυτό που οι γλωσσολόγοι ονομάζουν δείκτη νέας πληροφορίας --ή δύο, ή τρεις. Η αποστολή μηνυμάτων ανέπτυξε έναν τέτοιον με αυτήν την κάθετο.
The slash is interesting. I don't really even know what Jake is talking about after that, but you notice that he's changing the topic. Now that seems kind of mundane, but think about how in real life, if we're having a conversation and we want to change the topic, there are ways of doing it gracefully. You don't just zip right into it. You'll pat your thighs and look wistfully off into the distance, or you'll say something like, "Hmm, makes you think --" when it really didn't, but what you're really -- (Laughter) — what you're really trying to do is change the topic. You can't do that while you're texting, and so ways are developing of doing it within this medium. All spoken languages have what a linguist calls a new information marker -- or two, or three. Texting has developed one from this slash.
'Έτσι έχουμε μια ολόκληρη συστοιχία από νέες κατασκευές που αναπτύσσονται, και παρ' όλα αυτά είναι εύκολο να σκεφτούμε, πως, και πάλι κάτι δεν πάει καλά. Υπάρχει ένα είδος έλλειψης δομής. Δεν είναι τόσο εκλεπτυσμένη όπως η γλώσσα της Γουόλ Στριτ Τζέρναλ. Όμως η ουσία είναι, δείτε αυτόν τον άνθρωπο το 1956, και αυτό όταν η αποστολή μηνυμάτων δεν υπήρχε, το «Αγαπώ τη Λούσυ» παίζεται ακόμη στην τηλεόραση.
So we have a whole battery of new constructions that are developing, and yet it's easy to think, well, something is still wrong. There's a lack of structure of some sort. It's not as sophisticated as the language of The Wall Street Journal. Well, the fact of the matter is, look at this person in 1956, and this is when texting doesn't exist, "I Love Lucy" is still on the air.
«Πολλοί δεν ξέρουν το αλφάβητο ή την προπαίδεια, δεν μπορούν να γράψουν γραμματικά --»
"Many do not know the alphabet or multiplication table, cannot write grammatically -- "
Έχουμε ξανακούσει κάτι τέτοιο στο παρελθόν, όχι μόνο το 1956. Το 1917, στο Κονέκτικατ ένας δάσκαλος. Το 1917. Αυτή είναι η εποχή που όλοι θεωρούμε ότι όλα είναι κατά κάποιο τρόπο τέλεια όσον αφορά τη γραφή επειδή βλέπουμε τους ανθρώπους στη σειρά «Αβαείο του Ντάουντον» να έχουν καλή άρθρωση, ή κάτι τέτοιο.
We've heard that sort of thing before, not just in 1956. 1917, Connecticut schoolteacher. 1917. This is the time when we all assume that everything somehow in terms of writing was perfect because the people on "Downton Abbey" are articulate, or something like that.
Έχουμε λοιπόν, «Από κάθε πανεπιστήμιο της χώρας ακούγονται φωνές που ειδοποιούν, 'Οι πρωτοετείς μας δεν ξέρουν ορθογραφία, δεν ξέρουν στίξη.'»
So, "From every college in the country goes up the cry, 'Our freshmen can't spell, can't punctuate.'"
Και πάει λέγοντας. Μπορείτε να πάτε ακόμα πιο πίσω. Είναι ο Πρόεδρος του Χάρβαρντ. Είμαστε στο 1871. Δεν υπάρχει ηλεκτρισμός. Οι άνθρωποι έχουν τρία ονόματα.
And so on. You can go even further back than this. It's the President of Harvard. It's 1871. There's no electricity. People have three names.
«Άσχημη ορθογραφία, πολλά λάθη αλλά και έλλειψη λεπτότητας στην έκφραση του γραπτού λόγου».
"Bad spelling, incorrectness as well as inelegance of expression in writing."
Αναφέρεται σε ανθρώπους που κατά τα άλλα είναι καλά προετοιμασμένοι για σπουδές στο πανεπιστήμιο.
And he's talking about people who are otherwise well prepared for college studies.
Μπορείτε να πάτε ακόμα πιο πίσω. Το 1841, κάποιος ξεχασμένος επιθεωρητής είναι θυμωμένος για όσα έχει τόσο καιρό « σημειώσει μετά λύπης του η απόλυτη εγκατάλειψη της αρχικής» μπλα μπλα μπλα μπλα μπλα.
You can go even further back. 1841, some long-lost superintendent of schools is upset because of what he has for a long time "noted with regret the almost entire neglect of the original" blah blah blah blah blah.
Ή μπορείτε να πάτε τελείως πίσω στο 63 μ.Χ. --(Γέλια) -- όπου έχουμε αυτόν τον κακόμοιρο άνθρωπο που δεν του αρέσει ο τρόπος που οι άνθρωποι μιλούν Λατινικά. Κατά πως φαίνεται, έγραφε για τη γέννηση των Γαλλικών. Έτσι λοιπόν, πάντα -- (Γέλια) (Χειροκροτήματα) -- πάντα υπάρχουν άνθρωποι που ανησυχούν γι' αυτά τα πράγματα και εντούτοις ο πλανήτης δείχνει να εξακολουθεί να περιστρέφεται κανονικά.
Or you can go all the way back to 63 A.D. -- (Laughter) -- and there's this poor man who doesn't like the way people are speaking Latin. As it happens, he was writing about what had become French. And so, there are always — (Laughter) (Applause) — there are always people worrying about these things and the planet somehow seems to keep spinning.
Οπότε, το σκεπτικό μου για την αποστολή μηνυμάτων αυτή την εποχή είναι πως βλέπουμε έναν τελείως νέο τρόπο γραφής που αναπτύσσουν οι νέοι άνθρωποι τον οποίο χρησιμοποιούν παράλληλα με τον παραδοσιακό τρόπο γραφής, και αυτό σημαίνει ότι έχουν την ικανότητα να κάνουν δύο πράγματα. Ολοένα και αυξάνονται οι αποδείξεις ότι η διγλωσσία είναι γνωστικά ευεργετική. Αυτό ισχύει και για την ικανότητα χρήσης δύο διαλέκτων. Αυτό σίγουρα ισχύει για την ικανότητα χρήσης δύο διαλέκτων όσον αφορά το γράψιμο σας. Έτσι στην ουσία η αποστολή μηνυμάτων αποτελεί απόδειξη της ισορροπίας που τηρούν οι νέοι σήμερα, όχι ενσυνείδητα, φυσικά, είναι όμως και μια επέκταση του γλωσσικού τους ρεπερτορίου. Είναι πολύ απλό. Αν κάποιος που ζούσε το 1973 κοιτούσε τι υπήρχε σ' έναν πίνακα ανακοινώσεων μιας φοιτητικής εστίας το 1993, η αργκό μπορεί να είχε αλλάξει λίγο από την εποχή της «Ιστορίας Αγάπης,» αλλά θα καταλάβαιναν αυτό που θα υπήρχε στον πίνακα ανακοινώσεων. Πάρτε τώρα αυτό το άτομο από το 1993 --όχι τόσο παλιά, μιλάμε για την «Απίθανη Περιπέτεια του Μπίλ και του Τεντ» --αυτούς τους ανθρώπους. Πάρτε αυτούς τους ανθρώπους να διάβαζαν ένα πολύ αντιπροσωπευτικό μήνυμα γραμμένο από έναν 20χρόνο σήμερα. Πολλές φορές δεν θα καταλάβαιναν ούτε τα μισά απ' ό,τι έλεγε διότι έχει αναπτυχθεί μια εντελώς νέα γλώσσα στούς κόλπους των νέων μας οι οποίοι κάνουν κάτι τόσο κοινότυπο όπως φαίνεται σ' εμάς όταν χτυπιούνται με τις μικρές συσκευές τους.
And so, the way I'm thinking of texting these days is that what we're seeing is a whole new way of writing that young people are developing, which they're using alongside their ordinary writing skills, and that means that they're able to do two things. Increasing evidence is that being bilingual is cognitively beneficial. That's also true of being bidialectal. That's certainly true of being bidialectal in terms of your writing. And so texting actually is evidence of a balancing act that young people are using today, not consciously, of course, but it's an expansion of their linguistic repertoire. It's very simple. If somebody from 1973 looked at what was on a dormitory message board in 1993, the slang would have changed a little bit since the era of "Love Story," but they would understand what was on that message board. Take that person from 1993 -- not that long ago, this is "Bill and Ted's Excellent Adventure" -- those people. Take those people and they read a very typical text written by a 20-year-old today. Often they would have no idea what half of it meant because a whole new language has developed among our young people doing something as mundane as what it looks like to us when they're batting around on their little devices.
Κλείνοντας λοιπόν, εάν μπορούσα να ταξιδέψω στο μέλλον εάν μπορούσα να πάω στο 2033, το πρώτο πράγμα που θα ρωτούσα θα ήταν αν ο Ντέιβιντ Σάιμον έβγαλε το δεύτερο μέρος της σειράς «The Wire». Θα ήθελα να ξέρω. Και --αλήθεια θα το ρωτούσα αυτό -- και μετά θα ήθελα να ξέρω αλήθεια τι γίνεται στη σειρά «Αβαείο του Ντάουντον». Αυτό θα ήταν το δεύτερο. Και το τρίτο θα ήταν, δείξτε μου σας παρακαλώ μια χούφτα από μηνύματα γραμμένα από 16χρονα κορίτσια, γιατί θα ήθελα να ξέρω πόσο αυτή η γλώσσα έχει αναπτυχθεί σε σχέση με τους δικούς μας καιρούς και στην ιδανική περίπτωση θα τα έστελνα πίσω σε σας και σε μένα τώρα για να μπορούσαμε να εξετάσουμε αυτό το γλωσσικό θαύμα που συμβαίνει κάτω απ' τη μύτη μας. Σας ευχαριστώ πολύ.
So in closing, if I could go into the future, if I could go into 2033, the first thing I would ask is whether David Simon had done a sequel to "The Wire." I would want to know. And — I really would ask that — and then I'd want to know actually what was going on on "Downton Abbey." That'd be the second thing. And then the third thing would be, please show me a sheaf of texts written by 16-year-old girls, because I would want to know where this language had developed since our times, and ideally I would then send them back to you and me now so we could examine this linguistic miracle happening right under our noses. Thank you very much.
(Χειροκρότημα) Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
(Applause) Thank you. (Applause)