There are a lot of ways this marvelous language of ours, English, doesn't make sense. For example, most of the time when we talk about more than one of something, we put an S on the end. One cat, two cats. But then, there's that handful of words where things work differently. Alone you have a man; if he has company, then you've got men, or probably better for him, women too. Although if there were only one of them, it would be a woman. Or if there's more than one goose, they're geese, but why not lots of mooses, meese? Or if you have two feet, then why don't you read two beek instead of books. The fact is that if you were speaking English before about a thousand years ago, beek is exactly what you would have said for more than one book. If Modern English is strange, Old English needed therapy. Believe it or not, English used to be an even harder language to learn than it is today. Twenty-five hundred years ago, English and German were the same language. They drifted apart slowly, little by little becoming more and more different. That meant that in early English, just like in German, inanimate objects had gender. A fork, gafol, was a woman; a spoon, laefel, was a man; and the table they were on, bord, was neither, also called neuter. Go figure! Being able to use words meant not just knowing their meaning but what gender they were, too. And while today there are only about a dozen plurals that don't make sense, like men and geese, in Old English, it was perfectly normal for countless plurals to be like that. You think it's odd that more than one goose is geese? Well, imagine if more than one goat was a bunch of gat, or if more than one oak tree was a field of ack. To be able to talk about any of these, you just had to know the exact word for their plural rather than just adding the handy S on the end. And it wasn't always an S at the end either. In merry Old English, they could add other sounds to the end. Just like more than one child is children, more than one lamb was lambru, you fried up your eggru, and people talked not about breads, but breadru. Sometimes it was like sheep is today - where, to make a plural, you don't do anything. One sheep, two sheep. In Old English, one house, two house. And just like today, we have oxen instead of oxes. Old English people had toungen instead of tongues, namen instead of names, and if things stayed the way they were, today we would have eyen instead of eyes. So, why didn't things stay the way they were? In a word, Vikings. In the 8th century, Scandinavian marauders started taking over much of England. They didn't speak English, they spoke Norse. Plus, they were grown-ups, and grown-ups aren't as good at learning languages as children. After the age of roughly 15, it's almost impossible to learn a new language without an accent and without slipping up here and there as we all know from what language classes are like. The Vikings were no different, so they had a way of smoothing away the harder parts of how English worked. Part of that was those crazy plurals. Imagine running up against a language with eggru and gat on the one hand, and then with other words, all you have to do is add 's' and get days and stones. Wouldn't it make things easier to just use the 's' for everything? That's how the Vikings felt too. And there were so many of them, and they married so many of the English women, that pretty soon, if you grew up in England, you heard streamlined English as much as the real kind.
Er zijn veel manieren waarop de mooie Engelse taal niet logisch is. Zo zetten we bijvoorbeeld meestal, als het gaat over meer dan één van iets, een 's' achter het woord. Een 'cat', twee 'cats'. Maar er zijn ook woorden waarbij het anders werkt. Alleen is hij een 'man', heeft hij gezelschap dan zijn het 'men', en, gelukkig maar, ook 'women'. Maar als er daar maar een van was, dan zou het een 'woman' zijn. Als er meer dan een 'goose' is, dan zijn het 'geese', en waarom zijn veel 'mooses' geen 'meese'? Als je twee 'feet' hebt, waarom lees je dan geen 'beek' in plaats van 'books'. Als je meer dan duizend jaar geleden Engels sprak, dan zou je 'beek' gezegd hebben voor meer dan één 'book'. Als modern Engels raar is, dan had oud-Engels therapie nodig. Geloof het of niet, Engels was veel moeilijker om te leren dan nu. 2.500 jaar geleden waren Engels en Duits dezelfde taal. Ze zijn uit elkaar gegroeid, beetje bij beetje werden ze anders. In vroeg Engels, net als in het Duits, hadden woorden een geslacht. Een vork, 'gafol' was vrouwelijk; een lepel, 'laefel', was mannelijk; en de tafel waar ze aan zaten, 'bord', was onzijdig. Ga maar na! Je kon pas woorden gebruiken als je niet alleen de betekenis wist, maar ook het geslacht kende. Hoewel er nu slechts enkele meervouden onlogisch zijn, zoals 'men' en 'geese', in het oud-Engels was dit heel normaal, want veel meervoudsvormen gingen zo. Vind je het raar dat meer ganzen 'geese' zijn? Bedenk dan hoe het zou klinken als meer dan één geit een troep 'gat' waren, of meer dan één 'oak' een bos 'ack' waren. Om hierover te kunnen praten, moest je het goede meervoud weten, in plaats van er gewoon een 's' achter te zetten. Het was ook niet altijd een 's' op het eind. In het oud-Engels kon je er ook andere klanken achter zetten. Zoals meer dan een 'child', 'childeren' is, en meer dan een 'lamb', 'lambru' was, en de eieren 'eggru' waren, en mensen geen 'breads' aten, maar 'breadru'. Soms ging het zoals 'sheep', waar het meervoud hetzelfde is. Een 'sheep', twee 'sheep'. In oud-Engels was het één 'house', twee 'house'. En net als nu, hebben we 'oxen' in plaats van 'oxes'. In oud-Engels was het 'toungen' in plaats van 'tongues', 'namen' in plaats van 'names', en als alles hetzelfde was gebleven, hadden we nu 'eyen' gezegd in plaats van 'eyes'. Waarom is het niet zo gebleven? In één woord: de Vikingen. In de achtste eeuw namen Scandinavische plunderaars delen van Engeland over. Zij spraken geen Engels maar Scandinavisch. En het waren volwassenen, en die zijn niet zo goed in het leren van een taal als kinderen. Na je vijftiende is het bijna onmogelijk om een nieuwe taal te leren spreken zonder accent of af en toe een fout te maken, zoals we weten uit taallessen. De Vikingen waren niet anders en ze verdoezelden de moeilijke kanten van het Engels. Dus ook die rare meervouden. Leer eens een taal met 'eggru' en 'gat' aan de ene kant, en met woorden waar je een 's' achter zet, zoals 'days' en 'stones' aan de andere. Zou het niet makkelijker zijn om overal een 's' te gebruiken? Dat vonden de Vikingen ook. Er waren er zoveel en ze trouwden met zoveel Engelse vrouwen dat je al snel, als je in Engeland opgroeide, zowel het nieuwe als het echte Engels hoorde.
After a while nobody remembered the real kind any more. Nobody remembered that once you said doora instead of doors and handa instead of hands. Plurals made a lot more sense now, except for a few hold-outs like children and teeth that get used so much that it was hard to break the habit. The lesson is that English makes a lot more sense than you think. Thank the ancestors of people in Copenhagen and Oslo for the fact that today we don't ask for a handful of pea-night instead of peanuts. Although, wouldn't it be fun, if for just a week or two, we could?
Na een tijdje wist niemand het echte Engels meer. Niemand wist meer dat het ooit 'doora' was in plaats van 'doors' en 'handa' in plaats van 'hands'. Meervoudsvormen waren nu veel logischer, behalve wat hardnekkige, zoals 'children' en 'teeth', die zoveel gebruikt werden dat het moeilijk te veranderen was. De les is dat Engels veel logischer is dan je denkt. Bedank de voorvaders in Kopenhagen en Oslo dat we niet om 'pea-night' vragen, maar om 'peanuts'. Maar zou het niet leuk zijn, voor twee weken of zo, als het kon?