Today I want to talk about the meaning of words, how we define them and how they, almost as revenge, define us.
Сьогодні я хочу поговорити про значення слів, як ми визначаємо слова, і як вони — наче на знак помсти — визначають нас.
The English language is a magnificent sponge. I love the English language. I'm glad that I speak it. But for all that, it has a lot of holes. In Greek, there's a word, "lachesism" which is the hunger for disaster. You know, when you see a thunderstorm on the horizon and you just find yourself rooting for the storm. In Mandarin, they have a word "yù yī" -- I'm not pronouncing that correctly -- which means the longing to feel intensely again the way you did when you were a kid. In Polish, they have a word "jouska" which is the kind of hypothetical conversation that you compulsively play out in your head. And finally, in German, of course in German, they have a word called "zielschmerz" which is the dread of getting what you want.
Англійська мова — дивовижна губка. Я люблю англійську. Я щасливий говорити нею. Але тим не менш, у ній безліч дірок. У грецькій є слово "лакецизм" — жага катастрофи. Знаєте, коли ви бачите грозу на обрії і раптом розумієте, що прагнете її наближення. У мандаринській є слово "йу ї" — я неправильно його вимовляю, — що значить бажання знову відчувати так само яскраво, як ми вміли відчувати в дитинстві. У польській є слово "жуска", і це різновид уявної бесіди, яку ви невпинно прокручуєте у своїй голові. І нарешті, у німецькій, звісно, у німецькій, є слово "зілшмерц", і це позначає страх отримати те, чого прагнеш.
(Laughter)
(Сміх)
Finally fulfilling a lifelong dream. I'm German myself, so I know exactly what that feels like.
Нарешті здійснити мрію життя. Я сам німець, тож я чудово знаю це відчуття.
Now, I'm not sure if I would use any of these words as I go about my day, but I'm really glad they exist. But the only reason they exist is because I made them up.
Власне, я не впевнений, чи використовував би ці слова кожного дня на бігу, але я дійсно щасливий, що вони існують. Але єдина причина, чому вони існують, — бо я вигадав їх.
I am the author of "The Dictionary of Obscure Sorrows," which I've been writing for the last seven years. And the whole mission of the project is to find holes in the language of emotion and try to fill them so that we have a way of talking about all those human peccadilloes and quirks of the human condition that we all feel but may not think to talk about because we don't have the words to do it.
Я автор "Словника невловимих смутків" [англ. The Dictionary of Obscure Sorrows], який я пишу протягом останніх семи років. І головна місія цього проекту — знайти прогалини у мові почуттів і спробувати заповнити їх, щоб ми мали спосіб поговорити про усі людські слабкості й дивацькі людські стани, що усі ми відчуваємо, але не завжди про них говоримо, бо просто не маємо для цього слів.
And about halfway through this project, I defined "sonder," the idea that we all think of ourselves as the main character and everyone else is just extras. But in reality, we're all the main character, and you yourself are an extra in someone else's story. And so as soon as I published that, I got a lot of response from people saying, "Thank you for giving voice to something I had felt all my life but there was no word for that." So it made them feel less alone. That's the power of words, to make us feel less alone.
І десь посередині цього проекту я визначив слово "сондер" — думка, що усі ми вважаємо себе головною дійовою особою, а інших — лише другорядними. Але в дійсності ми усі — головні персонажі, а от в історії когось іншого ви будете другорядним. І щойно я це опублікував, я отримав відгуки багатьох людей, вони казали: "Дякую, що висловили те, що я відчував усе життя, але не мав слів пояснити." Тож вони вже не почувалися такими самотніми. Ось у цьому сила слів — допомогти почуватися менш самотніми.
And it was not long after that that I started to notice sonder being used earnestly in conversations online, and not long after I actually noticed it, I caught it next to me in an actual conversation in person. There is no stranger feeling than making up a word and then seeing it take on a mind of its own. I don't have a word for that yet, but I will.
Минув деякий час, і я почав помічати, як сондер дійсно використовують в онлайн-спілкуванні. І після того, як я це помітив, я почув це слово у реальній розмові поруч зі мною. Нема відчуття дивнішого, ніж вигадати слово, а потім побачити, як воно самостійно живе у свідомості інших. Я поки не маю для цього слова, але створю.
(Laughter)
(Сміх)
I'm working on it.
Я працюю над цим.
I started to think about what makes words real, because a lot of people ask me, the most common thing I got from people is, "Well, are these words made up? I don't really understand." And I didn't really know what to tell them because once sonder started to take off, who am I to say what words are real and what aren't. And so I sort of felt like Steve Jobs, who described his epiphany as when he realized that most of us, as we go through the day, we just try to avoid bouncing against the walls too much and just sort of get on with things. But once you realize that people -- that this world was built by people no smarter than you, then you can reach out and touch those walls and even put your hand through them and realize that you have the power to change it.
Я замислився, що робить слова справжніми, бо багато хто питав мене про це, це питання було напоширенішим: "Гаразд, ці слова вигадані? Я чогось не розумію." А я не знав, що їм і відповісти, бо сондер почав жити своїм життям, хто я такий, аби судити, які слова справжні, а які ні. Тож я почувався трошки, як Стів Джобс, який описав своє прозріння: він зрозумів, що більшість з нас, живучи день за днем, просто намагається не надто натикатися на стіни, ну і якось впоратися з речами навколо. Але щойно ти розумієш, що цей світ побудували люди не розумніші за тебе, ти пробуєш підходити до цих стін і торкатися їх, і навіть проникати крізь них, і розумієш, що маєш сили зрушити ці стіни.
And when people ask me, "Are these words real?" I had a variety of answers that I tried out. Some of them made sense. Some of them didn't. But one of them I tried out was, "Well, a word is real if you want it to be real." The way that this path is real because people wanted it to be there.
І коли люди питали мене: "Чи ці слова справжні?", я пробував відповідати у різний спосіб. Деякі мої відповіді мали сенс. Деякі ні. Одна з них була такою: "Слово є справжнім, якщо ви хочете, щоб воно було." Так само, як ця стежка справжня, бо люди хотіли, щоб вона там була.
(Laughter)
(Сміх)
It happens on college campuses all the time. It's called a "desire path."
Це постійно відбувається на території гуртожитків. Це називають "стежка бажання".
(Laughter)
(Сміх)
But then I decided, what people are really asking when they're asking if a word is real, they're really asking, "Well, how many brains will this give me access to?" Because I think that's a lot of how we look at language. A word is essentially a key that gets us into certain people's heads. And if it gets us into one brain, it's not really worth it, not really worth knowing. Two brains, eh, it depends on who it is. A million brains, OK, now we're talking. And so a real word is one that gets you access to as many brains as you can. That's what makes it worth knowing.
Але потім я вирішив, що, питаючи це, питаючи, чи це слово справжнє, насправді люди питають от що: "Гаразд, до скількох мізків це слово дасть мені доступ?" Бо це відображає, як ми насправді сприймаємо мову. Слово, власне, є ключем, що пускає нас у голови певних людей. І якщо слово пускає тільки в один мозок, воно того не варте, не варто його пам'ятати. Дві голови — ну, залежно від того чиї. Мільйон голів — гаразд, тепер поговоримо. Тож справжнє слово — таке, що дає доступ до безлічі голів. Ось що робить слово вартим запам'ятовування.
Incidentally, the realest word of all by this measure is this.
Між іншим, найсправжніше слово у світі, якщо так вимірювати, це
[O.K.]
"О.К."
That's it. The realest word we have. That is the closest thing we have to a master key. That's the most commonly understood word in the world, no matter where you are. The problem with that is, no one seems to know what those two letters stand for.
От і все. Найсправжніше слово з усіх. Воно найближче до ключа-до-усіх-дверей. Це слово є найзрозумілішим по всьому світу, де б ви не були. Проблема з ним у тому. що ніхто навіть не в курсі, що ці літери позначають.
(Laughter)
(Сміх)
Which is kind of weird, right? I mean, it could be a misspelling of "all correct," I guess, or "old kinderhook." No one really seems to know, but the fact that it doesn't matter says something about how we add meaning to words. The meaning is not in the words themselves. We're the ones that pour ourselves into it.
І це досить дивно, хіба ні? Тобто це може бути хибне написання "все вірно" [англ. all correct] або місцина Старий Кіндерхук. Ніхто не знає точно, але той факт, що ніхто й не переймається, каже нам дещо про те, як ми надаємо словам значення. Значення не у самому слові. Ми — ті, хто вкладає себе у слова.
And I think, when we're all searching for meaning in our lives, and searching for the meaning of life, I think words have something to do with that. And I think if you're looking for the meaning of something, the dictionary is a decent place to start. It brings a sense of order to a very chaotic universe. Our view of things is so limited that we have to come up with patterns and shorthands and try to figure out a way to interpret it and be able to get on with our day. We need words to contain us, to define ourselves.
І я думаю, коли усі ми шукаємо сенсу у нашому житті, чи сенсу життя взагалі, я думаю, слова можуть нам в дечому допомогти, Я думаю, якщо ви шукаєте сенс чогось, словник — гідне місце для початку пошуків. Він приносить порядок у дуже хаотичний всесвіт. Наш погляд на речі настільки обмежений, що доводиться вигадувати паттерни чи скорочення, шукати шляхи інтерпретації і вміти миритися з теперішнім. Ми потребуємо слів, що вмістили б нас, визначили б нас.
I think a lot of us feel boxed in by how we use these words. We forget that words are made up. It's not just my words. All words are made up, but not all of them mean something. We're all just sort of trapped in our own lexicons that don't necessarily correlate with people who aren't already like us, and so I think I feel us drifting apart a little more every year, the more seriously we take words.
Думаю, багато хто почувається обмеженим через те, як ми використовуємо слова. Ми забуваємо, що слова вигадано. Не тільки мої слова. Усі слова вигадано, але не усі вони щось значать. Ми ніби у пастці у нашому власному лексиконі, який не обов'язково корелює із відмінними від нас людьми. і мені здається, ми відчуваємо, як віддаляємось щороку, чим серйозніше ми ставимося до слів.
Because remember, words are not real. They don't have meaning. We do.
Бо пам'ятайте, слова не справжні. Вони не мають значення. А ми маємо.
And I'd like to leave you with a reading from one of my favorite philosophers, Bill Watterson, who created "Calvin and Hobbes." He said, "Creating a life that reflects your values and satisfies your soul is a rare achievement. To invent your own life's meaning is not easy, but it is still allowed, and I think you'll be happier for the trouble."
На завершення хочу зачитати дещо з одного з моїх улюблених філософів, Біла Вотерсона, автора "Кельвіна і Гоббса". Він каже: "Створити життя, яке відображає ваші цінності й наповнює душу — рідкісний здобуток. Винайти сенс власного життя не просто, але це дозволено, і я впевнений, ці клопоти варті щастя, яке приносять."
Thank you.
Дякую.
(Applause)
(Оплески)