Today I want to talk about the meaning of words, how we define them and how they, almost as revenge, define us.
היום אני רוצה לדבר על משמעותן של מלים, איך אנו מגדירים אותן ואיך הן, כמעט כנקמה, מגדירות אותנו.
The English language is a magnificent sponge. I love the English language. I'm glad that I speak it. But for all that, it has a lot of holes. In Greek, there's a word, "lachesism" which is the hunger for disaster. You know, when you see a thunderstorm on the horizon and you just find yourself rooting for the storm. In Mandarin, they have a word "yù yī" -- I'm not pronouncing that correctly -- which means the longing to feel intensely again the way you did when you were a kid. In Polish, they have a word "jouska" which is the kind of hypothetical conversation that you compulsively play out in your head. And finally, in German, of course in German, they have a word called "zielschmerz" which is the dread of getting what you want.
השפה האנגלית היא ספוג נהדר. אני אוהב את האנגלית. אני שמח שאני דובר אותה. ועם זאת, יש בה הרבה חורים. ביוונית יש מילה, "לכסיזם", שפירושה "כמיהה לאסון", למשל, כשאתם רואים סופת רעמים באופק ומוצאים שהיא מרתקת אתכם. במנדרינית יש מילה, "יו יי" -- אני לא מבטא אותה נכון -- שפירושה הערגה להרגיש שוב, במלוא העוצמה, כפי שהרגשת כשהיית ילד. בפולנית יש להם מילה, "ז'וסקה", שפירושה הוא השיחה המשוערת שאתה מריץ בכפייתיות בתוך הראש. ולבסוף, בגרמנית - כמובן שבגרמנית - ישנה המילה "זילשמרץ", שהיא האימה מלקבל את מה שאתה רוצה...
(Laughter)
(צחוק)
Finally fulfilling a lifelong dream. I'm German myself, so I know exactly what that feels like.
...ולהגשים סוף-סוף את חלום חייך. (צחוק) אני עצמי גרמני, אז אני מכיר היטב את ההרגשה הזאת.
Now, I'm not sure if I would use any of these words as I go about my day, but I'm really glad they exist. But the only reason they exist is because I made them up.
(צחוק) אני לא בטוח אם אשתמש באחת המלים האלה בחיי היומיום שלי, אבל אני שמח שהן קיימות. אבל הן קיימות רק משום שהמצאתי אותן.
I am the author of "The Dictionary of Obscure Sorrows," which I've been writing for the last seven years. And the whole mission of the project is to find holes in the language of emotion and try to fill them so that we have a way of talking about all those human peccadilloes and quirks of the human condition that we all feel but may not think to talk about because we don't have the words to do it.
אני המחבר של "מילון העצבויות המעורפלות," שאותו כתבתי במהלך שבע השנים האחרונות. וכל מטרת המיזם הזה היא למצוא פערים בשפת הרגשות ולנסות למלא אותם כדי שתהיה לנו דרך לדבר על כל המעידות והשגיונות של המצב האנושי שכולנו מכירים, אבל אולי לא חושבים לדבר עליהם כי אין לנו המלים לשם כך.
And about halfway through this project, I defined "sonder," the idea that we all think of ourselves as the main character and everyone else is just extras. But in reality, we're all the main character, and you yourself are an extra in someone else's story. And so as soon as I published that, I got a lot of response from people saying, "Thank you for giving voice to something I had felt all my life but there was no word for that." So it made them feel less alone. That's the power of words, to make us feel less alone.
ובערך באמצע המיזם הזה, הגדרתי את המילה "סונדר", הרעיון האומר שכל אחד רואה בעצמו את הדמות הראשית כשכל השאר הם רק ניצבים, כשלמען האמת, כולנו הדמויות הראשיות, ורק אתה משמש ניצב בסיפורו של מישהו אחר. אז מיד כשפרסמתי את זה, קיבלתי המון תגובות שאמרו, "תודה לך על שביטאת משהו שהרגשתי כל חיי "אבל לא היתה לי מילה בשבילו." כלומר, גרמתי להם להרגיש בודדים פחות. זהו כוחן של המלים: לגרום לנו להרגיש פחות בודדים.
And it was not long after that that I started to notice sonder being used earnestly in conversations online, and not long after I actually noticed it, I caught it next to me in an actual conversation in person. There is no stranger feeling than making up a word and then seeing it take on a mind of its own. I don't have a word for that yet, but I will.
וזמן לא רב אחר מכן התחלתי לשים לב שהמילה "סונדר" נכנסת לשימוש רציני בשיחות ברשת, וזמן לא רב לאחר מכן קלטתי אותה בסביבה שלי בשיחה אמיתית עם מישהו. אין הרגשה מוזרה יותר מאשר להמציא מילה ואז לצפות בה מקבלת חיים משלה. לזה אין לי עדיין מילה, אבל זה יבוא.
(Laughter)
(צחוק)
I'm working on it.
אני עובד על זה.
I started to think about what makes words real, because a lot of people ask me, the most common thing I got from people is, "Well, are these words made up? I don't really understand." And I didn't really know what to tell them because once sonder started to take off, who am I to say what words are real and what aren't. And so I sort of felt like Steve Jobs, who described his epiphany as when he realized that most of us, as we go through the day, we just try to avoid bouncing against the walls too much and just sort of get on with things. But once you realize that people -- that this world was built by people no smarter than you, then you can reach out and touch those walls and even put your hand through them and realize that you have the power to change it.
התחלתי לתהות מה הופך מלים לאמיתיות, כי המון אנשים שואלים אותי, השאלה הכי נפוצה שאני שומע היא, "רגע, המלים האלה ממוצאות? אני לא תופש את זה." לא ידעתי מה לענות להם כי כש"סונדר" התחילה לתפוס, מי אני שאומר אילו מלים אמיתיות ואילו לא? הרגשתי קצת כמו סטיב ג'ובס, שתיאר את ההתגלות שהיתה לו כשהבין שמרביתנו, בחיי היומיום שלנו, פשוט מנסים לא להסתבך יותר מדי ולהמשיך איכשהו לחיות. אבל כשמבינים שאנשים -- שהעולם הזה נבנה ע"י אנשים שאינם חכמים יותר ממך, אתה יכול לצאת מעצמך ולגעת בקירות האלה ואפילו להעביר דרכם את היד ולהבין שיש לך הכוח לשנות את זה.
And when people ask me, "Are these words real?" I had a variety of answers that I tried out. Some of them made sense. Some of them didn't. But one of them I tried out was, "Well, a word is real if you want it to be real." The way that this path is real because people wanted it to be there.
וכששואלים אותי, "המלים האלה אמיתיות?" ניסיתי מספר תשובות. אחדות היו הגיוניות ואחרות - לא. אבל אחת מהתשובות שניסיתי היתה, "מילה היא אמיתית אם רוצים שהיא תהיה כזו." כמו שהשביל הזה אמיתי כי אנשים רוצים שהוא יהיה שם.
(Laughter)
(צחוק)
It happens on college campuses all the time. It's called a "desire path."
רואים את זה הרבה בקמפוסים של מכללות. זה מכונה "שביל הרצון."
(Laughter)
(צחוק)
But then I decided, what people are really asking when they're asking if a word is real, they're really asking, "Well, how many brains will this give me access to?" Because I think that's a lot of how we look at language. A word is essentially a key that gets us into certain people's heads. And if it gets us into one brain, it's not really worth it, not really worth knowing. Two brains, eh, it depends on who it is. A million brains, OK, now we're talking. And so a real word is one that gets you access to as many brains as you can. That's what makes it worth knowing.
אבל אז הגעתי למסקנה שאנשים בעצם שואלים כשהם שואלים אם מילה כלשהי היא אמיתית, הם בעצם שואלים, "לכמה מוחות זה ייתן לי גישה?" כי לדעתי כך אנו מתייחסים בד"כ לשפה. מילה היא במהותה מפתח שמכניס אותנו לראשם של אנשים מסוימים. ואם היא מכניסה אותנו למוח אחד, היא לא רצינית, ולא ממש כדאי לדעת אותה. שני מוחות - טוב, תלוי של מי. מיליון מוחות - אלו מלים! כלומר, מילה אמיתית נותנת גישה למוחות רבים ככל האפשר. זה מה שהופך אותה לראויה להכרה.
Incidentally, the realest word of all by this measure is this.
אגב, המילה הכי אמיתית, לפי המדד הזה, היא זאת:
[O.K.]
[או-קיי]
That's it. The realest word we have. That is the closest thing we have to a master key. That's the most commonly understood word in the world, no matter where you are. The problem with that is, no one seems to know what those two letters stand for.
זהו זה. המילה הכי אמיתית שיש לנו. זה הדבר הכי קרוב שיש לנו למפתח-אב. זאת המילה הכי מובנת בעולם, בכל מקום שנמצאים. הבעיה עם זה היא, שאיש כנראה לא יודע מה שתי האותיות האלה מייצגות.
(Laughter)
(צחוק)
Which is kind of weird, right? I mean, it could be a misspelling of "all correct," I guess, or "old kinderhook." No one really seems to know, but the fact that it doesn't matter says something about how we add meaning to words. The meaning is not in the words themselves. We're the ones that pour ourselves into it.
קצת מוזר, נכון? אולי אלה ראשי תיבות שגויות של "הכל תקין", או של "קינדרהוק הזקן", כינויו של הנשיא ה-8. כנראה שאיש איננו יודע, אבל העובדה שזה לא חשוב אומרת משהו על מנהגנו להצמיד משמעות למלים. המשמעות איננה במלים עצמן; אנו אלה שיוצקים את עצמנו לתוכן.
And I think, when we're all searching for meaning in our lives, and searching for the meaning of life, I think words have something to do with that. And I think if you're looking for the meaning of something, the dictionary is a decent place to start. It brings a sense of order to a very chaotic universe. Our view of things is so limited that we have to come up with patterns and shorthands and try to figure out a way to interpret it and be able to get on with our day. We need words to contain us, to define ourselves.
ואני חושב, כשכולנו מחפשים משמעות בחיינו, ומשמעות בחיים בכלל, אני חושב שלמלים יש איזה קשר לכך. ולדעתי, אם מחפשים משמעות של משהו, המילון הוא מקום מכובד להתחיל ממנו. הוא יוצר תחושת סדר ביקום כאוטי ביותר. ראיית הדברים שלנו כה מוגבלת, עד שעלינו להמציא דפוסים וקצרנות כדי לנסות לפרש אותו כדי שנוכל להמשיך בענייני היומיום שלנו. אנו זקוקים למלים שיכילו אותנו, שיגדירו את עצמנו.
I think a lot of us feel boxed in by how we use these words. We forget that words are made up. It's not just my words. All words are made up, but not all of them mean something. We're all just sort of trapped in our own lexicons that don't necessarily correlate with people who aren't already like us, and so I think I feel us drifting apart a little more every year, the more seriously we take words.
אני חושב שרבים מאיתנו מרגישים כלואים בדרך בה אנו משתמשים במלים האלה. אנו שוכחים שהמלים מומצאות. לא רק המלים שלי: כל המלים מומצאות, אבל לא כולן מביעות משהו. כולנו כאילו לכודים, איש באוצר המלים שלו, שאיננו בהכרח מתואם עם אנשים שאינם כמונו, ולדעתי, המרחקים בינינו גדלים מעט יותר בכל שנה, ככל שאנו מרבים להתייחס למלים ברצינות.
Because remember, words are not real. They don't have meaning. We do.
כי, זיכרו: המלים אינן אמיתיות. אין להן משמעות; רק לנו יש.
And I'd like to leave you with a reading from one of my favorite philosophers, Bill Watterson, who created "Calvin and Hobbes." He said, "Creating a life that reflects your values and satisfies your soul is a rare achievement. To invent your own life's meaning is not easy, but it is still allowed, and I think you'll be happier for the trouble."
ואני רוצה לסיים בהקראה מדברי אחד הפילוסופים האהובים עלי, ביל ווטרסון, שכתב את "קלווין והובס." הוא אמר, "בריאה של חיים שמשקפים את ערכיך ומספקים את נשמתך "הינה הישג נדיר. "להמציא את משמעות חייך שלך - "זה לא קל, "אבל זה עדיין מותר, "ונראה לי שאם תטרח לעשות זאת, תהיה מאושר יותר."
Thank you.
תודה לכם.
(Applause)
(מחיאות כפיים)