I'm very fortunate to be here. I feel so fortunate. I've been so impressed by the kindness expressed to me. I called my wife Leslie, and I said, "You know, there's so many good people trying to do so much good. It feels like I've landed in a colony of angels." It's a true feeling. But let me get to the talk -- I see the clock is running.
Jam shumë me fat që jam këtu. Ndjehem shumë fatlum. Më ka bërë shumë përshtypje mirësia që më është shprehur. E telefonova gruan time Leslie, dhe i thashë: "E di, ka kaq shumë njerëz të mirë duke u munduar të bëjnë gjëra të mira. Ndjehem sikur të kem ardhur te një grup engjujsh." Është një ndjenjë e vërtetë. Por, më lejoni të kaloj te fjalim meqenëse po e vërej që koha po ikën.
I'm a public school teacher, and I just want to share a story of my superintendent. Her name is Pam Moran in Albemarle County, Virginia, the foothills of the Blue Ridge Mountains. And she's a very high-tech superintendent. She uses smart boards, she blogs, she Tweets, she does Facebook, she does all this sort of high-tech stuff. She's a technology leader and instructional leader. But in her office, there's this old wooden, weather-worn table, kitchen table -- peeling green paint, it's kind of rickety. And I said, "Pam, you're such a modern, cutting-edge person. Why is this old table in your office?"
Unë jam mësues në një shkollë publike, dhe dua të iu tregoj një histori në lidhje me drejtoreshën time. Quhet Pam Moran në qarkun Albemarle të shtetit Virxhinia, në kodrinat e maleve "Blue Ridge". Ajo është drejtoreshë që e përdorë jashtëzakonisht shumë teknologjinë. Ajo përdorë tabela elektronike, shkruan në faqen e saj të internetit, përdorë Twitter, përdorë Facebook-un, pra ajo përdorë shumë teknologjinë. Ajo është udhëheqëse edhe në teknologji edhe në mësimdhënie. Por në zyrën e saj, ka një tavolinë kuzhine të bërë nga druri, të dëmtuar nga moti, që po i hiqet ngjyra e gjelbërt, dhe që s'është shumë stabile. Dhe unë i thashë: "Pam, ti je person kaq modern. Pse ke këtë tavolinë të vjetër në zyren tënde?"
And she told me, she said, "You know, I grew up in Southwestern Virginia, in the coal mines and the farmlands of rural Virginia, and this table was in my grandfather's kitchen. And we'd come in from playing, he'd come in from plowing and working, and we'd sit around that table every night. And as I grew up, I heard so much knowledge and so many insights and so much wisdom come out around this table, I began to call it the wisdom table. And when he passed on, I took this table with me and brought it to my office, and it reminds me of him. It reminds me of what goes on around an empty space sometimes." The project I'm going to tell you about is called the World Peace Game, and essentially it is also an empty space. And I'd like to think of it as a 21st century wisdom table, really.
Ajo më tha: "E di, jam rritur në jug-perëndim të Virxhinas, pranë minierave të qymyrit, në tokat bujqësore të pjesës rurale të Virxhinias, dhe kjo tavolinë ishte në kuzhinën e gjyshit tim. Dhe kur ne ktheheshim nga lojërat, dhe ai kthehej nga lërimi dhe puna, ne të gjithë uleshim rreth kësaj tavoline çdo natë. Dhe derisa rritesha, rreth kësaj tavoline, dëgjova aq shumë dituri, aq shumë mprehtësi dhe njohuri, që fillova ta quaja tavolina e njohurisë. Dhe kur gjyshi më vdiq, mora këtë tavolinë dhe e solla në zyrën time, dhe ma kujton atë. Më përkujton ato që ndodhin rreth hapësirave të zbrazëta nganjëherë." Projekti për të cilin do t'ju flas quhet: "Loja e Paqes në botë", dhe në thelb është po ashtu një hapësirë e zbrazët. Do të doja të mendoja që është sikurse një tavolinë njohurie e shekullit XXI.
It all started back in 1977. I was a young man, and I had been dropping in and out of college. And my parents were very patient, but I had been doing intermittent sojourns to India on a mystical quest. And I remember the last time I came back from India -- in my long white flowing robes and my big beard and my John Lennon glasses -- and I said to my father, "Dad, I think I've just about found spiritual enlightenment." He said, "Well there's one more thing you need to find." I said, "What is that, dad?" "A job." (Laughter) And so they pleaded with me to get a degree in something. So I got a degree and it turned out to be education. It was an experimental education program. It could have been dentistry, but the word "experimental" was in it, and so that's what I had to go for.
Gjithçka filloi në vitin 1977. Isha djalë i ri, dhe sa vijoja studimet universitare, sa i lija. Prindërit e mi ishin shumë të durueshëm, por po banoja përkohësisht në Indi teksa po bëja kërkim mistik. Më kujtohet hera e fundit kur u ktheva nga India në rroben time të bardhë të gjatë me një mjekër të gjatë dhe me syze të stilit "John Lennon", dhe i thashë babait tim: "Babi, besoj që kam gjetur ndriçim shpirtëror." Dhe ai më tha: "Paj, të ka mbetur vetëm edhe një gjë pa e gjetur." Unë iu përgjigja: "Çfarë, babi?" "Punë." (Të qeshura) Dhe m'u lutën të vijoja studimet në cilëndo degë. Kështu që unë i vijova studimet në degën e edukimit. Ishte program në edukimin eksperimental. Mund të kishte qenë stomatologji, por kishte fjalën "eksperimental" në të (emri i lëmisë), ndaj për atë e zgjodha.
And I went in for a job interview in the Richmond Public Schools in Virginia, the capital city, bought a three-piece suit -- my concession to convention -- kept my long beard and my afro and my platform shoes -- at the time it was the '70s -- and I walked in, and I sat down and had an interview. And I guess they were hard up for teachers because the supervisor, her name was Anna Aro, said I had the job teaching gifted children. And I was so shocked, so stunned, I got up and said, "Well, thank you, but what do I do?" (Laughter) Gifted education hadn't really taken hold too much. There weren't really many materials or things to use. And I said, "What do I do?" And her answer shocked me. It stunned me. Her answer set the template for the entire career I was to have after that. She said, "What do you want to do?" And that question cleared the space. There was no program directive, no manual to follow, no standards in gifted education in that way. And she cleared such a space that I endeavored from then on to clear a space for my students, an empty space, whereby they could create and make meaning out of their own understanding.
Pastaj shkova në një intervistë pune në Shkollat Publike të Richmond-it në Virxhina, është kryeqyteti i Virxhinias, bleva kostum tri pjesësh - lëshimi im ndaj traditës -- por mbajta mjekrrën e gjatë, flokët natyral dhe këpucët e larta - meqë ishin vitet e '70ta. Kështu shkova në intervistë, dhe u ula e më intervistuan. Dhe si duket iu duheshin shumë mësuesit ngase mbikqyrësja ime, quhej Anna Aro, më tha që më ofronte punë për të punuar me nxënësit e talentuar. U trondita dhe u habita jashtë mase, u zgjova në këmbë dhe thashë: "Epo, të faleminderit, por çfarë saktësisht më duhet të bëj?" (Të qeshura) Në atë kohë, programet për nxënësit me talent të jashtëzakonshëm s'kishin marrë ende shumë hov. S'kishte ende aq shumë materiale apo gjëra për të përdorur. Dhe thashë: "Çfarë të bëj?" Përgjigjia e saj më tronditi. Më habiti. Përgjigjia e saj vendosi shabllonin për gjithë karrierën time që do të pasonte. Ajo tha: "Çfarë dëshiron të bësh?" Dhe ajo pyetje e pastroi hapësirën. Nuk kishte kurrfarë udhëzime në lidhje me programin, asnjë manual për të ndjekur, nuk kishte kurrfarë norma në programin e edukimit për nxënës të talentuar në atë mënyrë. Dhe ajo pastroi atë lloj hapësire që unë u përpoqa qysh në atë kohë e tutje të pastroj hapësirën për nxënësit e mi, hapësirën e zbrazur në mënyrë që ata të mund të krijonin dhe të arrinin domethënie nga ajo që kuptonin vetë.
So this happened in 1978, and I was teaching many years later, and a friend of mine introduced me to a young filmmaker. His name is Chris Farina. Chris Farina is here today at his own cost. Chris, could you stand up and let them see you -- a young, visionary filmmaker who's made a film. (Applause) This film is called "World Peace and Other 4th Grade Achievements." He proposed the film to me -- it's a great title. He proposed the film to me, and I said, "Yeah, maybe it'll be on local TV, and we can say hi to our friends." But the film has really gone places. Now it's still in debt, but Chris has managed, through his own sacrifice, to get this film out. So we made a film and it turns out to be more than a story about me, more than a story about one teacher. It's a story that's a testament to teaching and teachers. And it's a beautiful thing.
Kjo ndodhi më 1978, dhe unë dhashë mësim për shumë vite më pas, dhe një mik i imi më prezentoi me një djalosh të ri - prodhues filmash. Quhet Chris Farina. Chris Farina është këtu sot dhe ka mbuluar shpenzimet e veta. Chris, a mund të ngritesh në këmbë në mënyrë që të të shohin, një person i ri, prodhues largpamës i filmave, i cili e ka bërë një film. (Duartrokitje) Filmi titullohet: "Paqja në botë dhe arritje të tjera të klasës së katërt." Ai më propozoi filmin - titulli është shumë i mirë. Ai më propozoi filmin, dhe i thashë: "Po, mbase mund të shfaqet në stacionet televizive lokale, dhe mund t'i përshëndesim miqtë tanë." Por në fakt filmi është shfaqur nëpër shumë vende. Tani ende ka borxhe, por Chris ia ka dalë disi, me anë të sakrificës së tij individuale, që ta shprëndajë këtë film. Kështu që e bëmë një film dhe është shumë më tepër sesa një histori në lidhje me mua, më shumë se sa një histori për një mësues. Është një histori që është testament i mësimdhënies dhe i mësuesve. Dhe është një gjë e bukur.
And the strange thing is, when I watch the film -- I have the eerie sensation of seeing it -- I saw myself literally disappear. What I saw was my teachers coming through me. I saw my geometry teacher in high school, Mr. Rucell's wry smile under his handlebar mustache. That's the smile I use -- that's his smile. I saw Jan Polo's flashing eyes. And they weren't flashing in anger, they were flashing in love, intense love for her students. And I have that kind of flash sometimes. And I saw Miss Ethel J. Banks who wore pearls and high-heels to elementary school every day. And you know, she had that old-school teacher stare. You know the one. (Laughter) "And I'm not even talking about you behind me, because I've got eyes in the back of my head." (Laughter) You know that teacher? I didn't use that stare very often, but I do have it in my repertoire. And Miss Banks was there as a great mentor for me.
Gjëja e çuditshme është që, kur e shikoj filmin -- kam ndjesinë e mbinatyrore që e shoh atë -- pashë veten tek zhdukesha në kuptimin e plotë të fjalës. Ajo që pashë ishte mësuesit e mi që shfaqeshin përmes meje. Pashë buzëqeshjen ironike poshtë mustaqeve të mësuesit tim të gjeometrisë në shkollë të mesme, Zt. Rucell. Ajo është buzëqeshja që përdori edhe unë - buzëqeshja e tij. Pashë sytë që shëndrisnin të Jan Polot. Dhe nuk po shëndrisnin nga zemërimi, po shëndrisnin nga dashuria, dashuria e thellë për nxënësit e saj. Edhe unë kam atë lloj ndriçimi nganjëherë. Pashë Znjsh. Ethel J. Banks e cila mbathte margaritarë dhe këpucë me taka të larta secilën ditë në shkollë fillore. E dini, ajo kishte atë shikimin e mësueseve të moshuara. E dini për se e kam fjalën. (Të qeshura) "Dhe as që po flas për ju nga pas, ngase kam sy edhe në anën e pasme të kokës." (Të qeshura) E keni parasysh atë mësuese? Unë nuk përdora atë vështrim shumë shpesh, por po e kisha në kutinë time të aftësive. Dhe Znjsh. Banks ishte një këshilltare e mrekullueshme për mua.
And then I saw my own parents, my first teachers. My father, very inventive, spatial thinker. That's my brother Malcolm there on the right. And my mother, who taught me in fourth grade in segregated schools in Virginia, who was my inspiration. And really, I feel as though, when I see the film -- I have a gesture she does, like this -- I feel like I am a continuation of her gesture. I am one of her teaching gestures. And the beautiful thing was, I got to teach my daughter in elementary school, Madeline. And so that gesture of my mother's continues through many generations. It's an amazing feeling to have that lineage. And so I'm here standing on the shoulders of many people. I'm not here alone. There are many people on this stage right now.
Dhe pastaj pashë vetë prindërit e mi - mësuesit e mi të parë. Babai im - një krijues dhe person që logjikonte në bazë të hapësirës (gjeografisë). Ai është vëllai im Malcolm, aty në të djathtë. Dhe nëna ime, e cila më mësoi në klasën e katërt në shkollat e ndara në Virxhinia, e cila ishte frymëzimi im. Dhe në të vërtetë ndjehem sikur, kur e shoh filmin, kam një gjestikulacion sikurse ajo, kështu, ndjehem sikur të isha vazhdimësi e gjestikulacionit të saj. Jam një nga gjestet e saj të mësimdhënies. Dhe gjëja e bukur ishte që i dhashë mësim vajzës sime Madeline kur ajo ishte në shkollë fillore. Ndaj ai gjesti i nënës sime vazhdon me gjenerata. Është një ndjesi e mahnitshme fakti që kam këtë prejardhje. Ndaj jam këtu duke qëndruar në krahët e shumë njerëzve. Nuk jam këtu vetëm. Ka shumë njerëz në këtë skenë tani.
And so this World Peace Game I'd like to tell you about. It started out like this: it's just a four-foot by five-foot plywood board in an inner-city urban school, 1978. I was creating a lesson for students on Africa. We put all the problems of the world there, and I thought, let's let them solve it. I didn't want to lecture or have just book reading. I wanted to have them be immersed and learn the feeling of learning through their bodies. So I thought, well they like to play games. I'll make something -- I didn't say interactive; we didn't have that term in 1978 -- but something interactive. And so we made the game, and it has since evolved to a four-foot by four-foot by four-foot Plexiglass structure. And it has four Plexiglass layers.
Dhe kjo është Loja e Paqes Botërore për të cilën dua t'iu flas. Filloi si vijon: është një tabelë druri 1,2 metra e gjërë e 1,5 metra e gjatë në një shkollë në zonën urbane, më 1978. Po përgatisja një mësim për nxënësit në lidhje me Afrikën. I vendosëm të gjitha problemet e botës aty, dhe mendova: "t'i lejojmë që ata t'i zgjidhin". Nuk desha të ligjëroja apo vetëm të lexonim. Desha që të zhyten dhe të mësojnë ndjenjën e të mësuarit përmes trupave të tyre. Kështu që mendova, atyre iu pëlqen të luajnë lojëra. Do të bëj diçka, nuk thashë "ndërvepruese", ngaqë ende s'e kishim këtë shprehje në vitin 1978, por diçka ndërvepruese. Kështu e bëmë lojën, dhe qysh atëherë ka evoluar në një strukturë plastike të tejdukshme me dimensione 1,2 metra në tri anët. Dhe ka katër shtresa plastike.
There's an outer space layer with black holes and satellites and research satellites and asteroid mining. There's an air and space level with clouds that are big puffs of cotton we push around and territorial air spaces and air forces, a ground and sea level with thousands of game pieces on it -- even an undersea level with submarines and undersea mining. There are four countries around the board. The kids make up the names of the countries -- some are rich; some are poor. They have different assets, commercial and military. And each country has a cabinet. There's a Prime Minister, Secretary of State, Minister of Defense and a CFO, or Comptroller. I choose the Prime Minister based on my relationship with them. I offer them the job, they can turn it down, and then they choose their own cabinet. There's a World Bank, arms dealers and a United Nations. There's also a weather goddess who controls a random stock market and random weather.
Ka një shtresë nga jashtë me vrima të zeza dhe satelitë me satelitë kërkues dhe mjete për nxjerrje mineralesh nga asteroidët. Ka një nivel për ajrin dhe hapësirën me re që janë copëza pambuku të cilat i lëvizim dhe hapësira ajërore dhe forca ajërore, pastaj nivele tokësore dhe detare me mijëra copëza lodrash në të, ka bile edhe nivel nën-detar me nëndetëse dhe mjete për nxjerrje mineralesh nga deti. Ka katër shtete në tabelë. Fëmijët iu kanë vënë emrat shteteve, disa nga to janë të pasura e disa të varfura. Ata secila kanë pasuri të ndryshme tregtare dhe ushtarake. Dhe secili shtet ka nga një kabinet qeveritar. Kanë Kryeministër, Sekretar të Shtetit, Ministër të Mbrojtjes, Zyrtar të Financave dhe Auditor. Unë zgjedhi Kryeministrin duke u bazuar në marëdhënien time me ta. Unë iu ofroj punën, ata mund edhe ta refuzojnë, nëse pranojnë e zgjedhin kabinetin e tyre qeveritar. Ka edhe Bankë Botërore, shitës armësh, si dhe Organizatë të Kombeve të Bashkuara. Ka edhe një Perëndeshë të Motit e cila e kontrollon një treg të rastësishëm të aksioneve si dhe motin.
(Laughter)
(Të qeshura)
That's not all. And then there's a 13-page crisis document with 50 interlocking problems. So that, if one thing changes, everything else changes. I throw them into this complex matrix, and they trust me because we have a deep, rich relationship together. And so with all these crises, we have -- let's see -- ethnic and minority tensions; we have chemical and nuclear spills, nuclear proliferation. There's oil spills, environmental disasters, water rights disputes, breakaway republics, famine, endangered species and global warming. If Al Gore is here, I'm going to send my fourth-graders from Agnor-Hurt and Venable schools to you because they solved global warming in a week. (Laughter) (Applause) And they've done it several times too.
Kjo nuk është e gjitha. Ka edhe një dokument me 13 faqe në lidhje me krizat me 50 probleme të ndërlidhura. Në mënyrë që nëse një gjë ndryshon, çdo gjë tjetër ndryshon. Unë i gjuaj ato në këtë matricë të ndërlikuar, dhe ata më besojnë ngase ne kemi një marëdhënie të thellë e të pasur. Kështu, me gjithë këto kriza, kemi pra, pa të shikojmë, tensione etnike dhe me minoritetet ; kemi derdhje të kemikaleve dhe substancave bërthamore, shprëndarje të materialeve bërthamore. Pastaj ka derdhje të naftës, katastrofa të ambientit, konflikte në lidhje me të drejtat ndaj ujërave, republika që shkëputen, uri, specie të rrezikuara, si dhe ngrohje globale. Nëse Al Gore është këtu, do t'i dërgoj nxënësit e mi të klasës së katërt nga shkollat "Agnor-Hurt" dhe "Venable" tek ju ngase kanë zgjidhur problemin e ngrohjes globale për një javë. (Të qeshura) (Duartrokitje) Dhe e kanë bërë këtë disa herë.
(Laughter)
(Të qeshura)
So I also have in the game a saboteur -- some child -- it's basically a troublemaker -- and I have my troublemaker put to use because they, on the surface, are trying to save the world and their position in the game. But they're also trying to undermine everything in the game. And they do it secretly through misinformation and ambiguities and irrelevancies, trying to cause everyone to think more deeply. The saboteur is there, and we also read from Sun Tzu's "The Art of War." Fourth-graders understand it -- nine years old -- and they handle that and use that to understand how to, not follow -- at first they do -- the paths to power and destruction, the path to war. They learn to overlook short-sighted reactions and impulsive thinking, to think in a long-term, more consequential way.
Po ashtu kam në lojë një sabotator, një fëmijë, që është ngatërrestar, dhe e kam vendosur edhe ngatërrestarin aty ngase ata, në pamje të jashtme, po përpiqen të shpëtojnë botën si dhe pozitën e tyre në lojë. Por ata po ashtu përpiqen të pengojnë çdo gjë në lojë. Dhe e bëjnë këtë në mënyrë të fshehtë përmes informacionit jokorrekt, paqartësisë dhe informatave të parëndësishme, duke u munduar të bëjnë secilin të mendojë më thellë. Ngatërrestari është aty, dhe ne po ashtu lexojmë nga libri "Arti i Luftës" të autorit Sun Tzu. Nxënësit e klasës së katërt, nëntë vjeçarët, e kuptojnë atë, dhe ata e përdorin atë (librin) që të kuptojnë se si të mos ndjekin, edhe pse në fillim ata ndjekin, rrugët drejt fuqisë dhe shkatërrimit, rrugën drejt luftës. Ata mësojnë se si të mos vënë re reagimet shkurt-pamëse si dhe të menduarit në mënyrë të rrëmbyer, se si të mendojnë në aspektin afat-gjatë dhe në mënyrë të logjikshme.
Stewart Brand is here, and one of the ideas for this game came from him with a CoEvolution Quarterly article on a peace force. And in the game, sometimes students actually form a peace force. I'm just a clock watcher. I'm just a clarifier. I'm just a facilitator. The students run the game. I have no chance to make any policy whatsoever once they start playing. So I'll just share with you ...
Stewart Brand është këtu, dhe një nga idetë për këtë lojë erdhi nga ai nga një artikull i tij botuar në "CoEvolution Quarterly" në lidhje me forcën paqësore. Dhe në lojë, nganjëherë nxënësit në fakt formojnë një forcë paqësore. Unë vetëm shikoj orën. Unë jam aty vetëm për të qartësuar gjërat, jam veçse moderator. Nxënësit e udhëheqin lojën. Unë nuk mund të bëj kurrfarë politike pasi që ata të fillojnë lojën. Kështu që, dëshiroj të ndaj me ju këtë...
(Video) Boy: The World Peace Game is serious. You're actually getting taught something like how to take care of the world. See, Mr. Hunter is doing that because he says his time has messed up a lot, and he's trying to tell us how to fix that problem.
(Video) Djali: Loja e Paqes Botërore është serioze. Të mëson se si të kujdesesh për botën. Shikoni, Zt. Hunter po e bën atë ngase ai thotë që në kohën e tij gjërat janë përkeqësuar shumë, dhe po mundohet të na tregojë se si të rregullojmë atë problem.
John Hunter: I offered them a -- (Applause) Actually, I can't tell them anything because I don't know the answer. And I admit the truth to them right up front: I don't know. And because I don't know, they've got to dig up the answer. And so I apologize to them as well. I say, "I'm so sorry, boys and girls, but the truth is we have left this world to you in such a sad and terrible shape, and we hope you can fix it for us, and maybe this game will help you learn how to do it." It's a sincere apology, and they take it very seriously.
John Hunter: Ju kam ofruar... (Duartrokitje) Në fakt, nuk iu tregoj dot asgjë ngase nuk e di përgjigjen. Dhe e pranoj të vërtetën qysh në fillim, ju them: nuk e di. Dhe meqenëse unë nuk di, ju duhet të gjeni përgjigjen. Po ashtu edhe iu kërkoj falje. Ju them: "Më vie keq djem e vajza, por e vërteta është ju kemi lënë botën në një situatë kaq të tmerrshme dhe shpresojmë që të mund ta rregulloni për ne, dhe mbase kjo lojë mund të ju ndihmojë të mësoni se si ta rregulloni." Është një kërkim falje e sinqertë, dhe ata e marrin shumë seriozisht.
Now you may be wondering what all this complexity looks like. Well when we have the game start, here's what you see.
Tani, me siguri ju po mendoni se si duket kjo gjë kaq komplekse. Kur të fillojë loja, duket kështu.
(Video) JH: All right, we're going into negotiations as of now. Go. (Chatter)
(Video) JH: Në rregull, po fillojmë negociatat tani. Filloni. (Biseda)
JH: My question to you is, who's in charge of that classroom? It's a serious question: who is really in charge? I've learned to cede control of the classroom over to the students over time. There's a trust and an understanding and a dedication to an ideal that I simply don't have to do what I thought I had to do as a beginning teacher: control every conversation and response in the classroom. It's impossible. Their collective wisdom is much greater than mine, and I admit it to them openly. So I'll just share with you some stories very quickly of some magical things that have happened.
JH: Pyetja ime për ju është - kush e kryeson këtë klasë? Është një pyetje serioze: kush në të vërtetë është në krye? Kam mësuar të heq dorë nga kontrolli në klasë dhe t'iu a lë atë nxënësve. Ka një besim dhe mirëkuptim si dhe dedikim ndaj një ideali që thjeshtë nuk më duhet të bëj atë që pata menduar që më duhet të bëj si një mësues fillestar: të kontrolloj secilën bisedë dhe secilën përgjigje në klasë. Është e pamundur. Mençuria e tyre kolektive është shumë më e madhe se e imja, dhe unë e pranoj këtë në mënyrë të hapur. Kështu që, do të ndaj me ju disa histori shumë shpejtë në lidhje me disa gjëra magjepëse që kanë ngjarë.
In this game we had a little girl, and she was the Defense Minister of the poorest nation. And the Defense Minister -- she had the tank corps and Air Force and so forth. And she was next door to a very wealthy, oil-rich neighbor. Without provocation, suddenly she attacked, against her Prime Minister's orders, the next-door neighbor's oil fields. She marched into the oil field reserves, surrounded it, without firing a shot, and secured it and held it. And that neighbor was unable to conduct any military operations because their fuel supply was locked up.
Në këtë lojë, kemi pasur një vajzë të vogël, dhe ajo ishte Ministre e Mrojtjes të shtetit më të varfër. Dhe si Ministre e Mbrojtjes ajo kishte trupat me tanke, forcat ajrore, e kështu me radhë. Dhe ajo ishte fqinje me një shtet shumë të pasur si dhe me pasuri të naftës. Pa asnjë provokim, pa pritur ajo sulmoi fushat e naftës të shtetit fqinj, përkundër urdhërave të Kryeministrit të saj. Ajo marshoi tek fusha e rezervave të naftës, e rrethoi, pa gjuajtur fare, e siguroi dhe e mbajti. Dhe shteti fqinj nuk mund të bënte kurrfarë veprimi ushtarak ngase furnizimi i tyre me naftë ishte i mbyllur.
We were all upset with her, "Why are you doing this? This is the World Peace Game. What is wrong with you?" (Laughter) This was a little girl and, at nine years old, she held her pieces and said, "I know what I'm doing." To her girlfriends she said that. That's a breach there. And we learned in this, you don't really ever want to cross a nine year-old girl with tanks. (Laughter) They are the toughest opponents. And we were very upset. I thought I was failing as a teacher. Why would she do this?
Ne të gjithë ishim shumë të zemëruar me të: "Pse po e bën këtë? Kjo është Loja e Paqes Botërore. Çka s'është në rregull me ty?" (Të qeshura) Kjo ishte një vajzë e vogël, dhe edhe pse nëntë vjeç, i mbajti copëzat e saj dhe tha: "Unë e di se çka po bëj." Shoqeve të saj u tha këtë. Ka një thyerje këtu. Dhe me këtë ne mësuam, që s'duhet asnjëherë të kalosh një vajzë nëntë vjeç me tanke. (Të qeshura) Ato janë kundërshtaret më të rrepta. Dhe ne ishim shumë të mërzitur. Mendova që po dështoja si mësues. Pse po e bënte një gjë të tillë?
But come to find out, a few game days later -- and there are turns where we take negotiation from a team -- actually there's a negotiation period with all teams, and each team takes a turn, then we go back in negotiation, around and around, so each turn around is one game day. So a few game days later it came to light that we found out this major country was planning a military offensive to dominate the entire world. Had they had their fuel supplies, they would have done it. She was able to see the vectors and trend lines and intentions long before any of us and understand what was going to happen and made a philosophical decision to attack in a peace game.
Por pas disa ditësh të lojës ne mësuam - dhe ka rradhë kur ne i tërheqim negociatat nga një ekip - në fakt ka një periudhë për negociata për secilin ekip, dhe secili ekip ka radhën e tij, dhe pastaj iu kthehemi përsëri negociatave, dhe kështu me radhë, kështu që secila rradhë e negociata është një ditë loje. Pra pas disa ditëve të lojes ne kuptuam që ky shtet i madh pa planifikonte një sulm ushtarak për të dominuar të gjithë botën. Po të kishin pasur furnizimet me naftë, do ta kishin bërë atë. Ajo ishte në gjendje të shikonte vektorët, tendencat dhe qëllimet shumë kohë më parë se ne dhe të kuptonte se çfarë do të ndodhte dhe mori një vendim filosofik që të sulmonte, në një lojë paqeje.
Now she used a small war to avert a larger war, so we stopped and had a very good philosophical discussion about whether that was right, conditional good, or not right. That's the kind of thinking that we put them in, the situations. I could not have designed that in teaching it. It came about spontaneously through their collective wisdom.
Pra ajo përdori një luftë të vogël për të shmangur një luftë të madhe, kështu që ne ndaluam dhe patëm një diskutim të mirë filosofik në lidhje me atë se a ishte kjo lëvizje e drejtë, e drejtë me kushte, apo jo e drejtë. Kjo është mënyra e të menduarit në të cilën i shtyejmë, në këto lloj situatash. Nuk do të mund ta dizajnoja një gjë të tillë në mësimdhënie. Erdhi vetvetiu nga mençuria e tyre kolektive.
(Applause)
(Duartrokitje)
Another example, a beautiful thing happened. We have a letter in the game. If you're a military commander and you wage troops -- the little plastic toys on the board -- and you lose them, I put in a letter. You have to write a letter to their parents -- the fictional parents of your fictional troops -- explaining what happened and offering your condolences. So you have a little bit more thought before you commit to combat. And so we had this situation come up -- last summer actually, at Agnor-Hurt School in Albemarle County -- and one of our military commanders got up to read that letter and one of the other kids said, "Mr. Hunter, let's ask -- there's a parent over there." There was a parent visiting that day, just sitting in the back of the room. "Let's ask that mom to read the letter. It'll be more realer if she reads it." So we did, we asked her, and she gamely picked up the letter. "Sure." She started reading. She read one sentence. She read two sentences. By the third sentence, she was in tears. I was in tears. Everybody understood that when we lose somebody, the winners are not gloating. We all lose. And it was an amazing occurrence and an amazing understanding.
Një tjetër shembull, një gjë e bukur ngjau. Kemi një letër një lojë. Nëse je komandant ushtarak dhe i udhëheqë trupat në luftë, ato lodrat e vogla të plastikës në tabelë - dhe nëse i humbë ato, unë vendosi një letër. Të duhet të iu shkruash një letër prindërve të tyre - prindërve imagjinarë to trupave imagjinare, për të iu shpjeguar se çfarë ka ndodhur dhe për t'iu shprehur ngushëllime. Në këtë mënyrë të duhet të mendosh pak më thellë përpara se të nisesh për në luftë. Kështu që na doli një situatë e tillë, verën e kaluar, tek shkolla "Agnor-Hurt" në rrethin "Albemarle" dhe një nga komandantët ushtarak u ngrit të lexonte letrën dhe një nga fëmijët tjerë tha: "Zt. Hunter, le të pyesim - ka një prind aty." Një prind kishte ardhur për vizitë atë ditë, ishte e ulur në fund të dhomës. "Le ta pyesim atë nënën aty që ta lexojë letrën. Do të jetë më afër realitetit po e lexoi ajo." Dhe ashtu bëmë, e pyetëm nëse mund ta lexonte letrën dhe ajo pranoi. "Gjithsesi" - tha, dhe vazhdoi me leximin. Lexoi një fjali. Lexoi fjalinë e dytë. Në fjalinë e tretë sytë iu mbushën lotë. Edhe mua sytë m'u mbushën me lotë. Secili kuptoi që kur humbasim dikë, fituesit nuk gëzohen. Të gjithë humbasim. Ishte një ndodhi e mahnitshme dhe një mirëkuptim i mahnitshëm.
I'll show you what my friend David says about this. He's been in many battles.
Do ju tregoj se çfarë thotë miku im Davidi në lidhje me këtë. Ai ka qenë në shumë beteja.
(Video) David: We've really had enough of people attacking. I mean, we've been lucky [most of] the time. But now I'm feeling really weird because I'm living what Sun Tzu said one week. One week he said, "Those who go into battle and win will want to go back, and those who lose in battle will want to go back and win." And so I've been winning battles, so I'm going into battles, more battles. And I think it's sort of weird to be living what Sun Tzu said.
(Video) David: Kemi pasur mjaft sulme ndaj njerëzve. Po mendoj, kemi qenë me fat shumicën e kohës. Por tani ndjehem shumë çuditshëm sepse po jetoj atë që ka thënë Sun Tzu një javë. Një javë ka thënë ai: "Ata që shkojnë në betejë dhe fitojnë dëshirojnë të kthehen prapë aty, dhe ata që humbasin në betejë duan të kthehen në mënyrë që të fitojnë." Kështu që unë kam fituar beteja, ndaj po kthehem që të shkoj në beteja tjera. Dhe mendoj që është disi e çuditshme të përjetoj atë që ka thënë Sun Tzu.
JH: I get chills every time I see that. That's the kind of engagement you want to have happen. And I can't design that, I can't plan that, and I can't even test that. But it's self-evident assessment. We know that's an authentic assessment of learning. We have a lot of data, but I think sometimes we go beyond data with the real truth of what's going on.
JH: Rrënqethem sa herë që shikoj këtë. Kjo pra është lloji i angazhimit që dëshiron që të ndodhë. Dhe unë nuk mundem dot të dizajnoj atë, nuk mund ta planifikoj atë, dhe as që mund ta testoj. Por është vlerësim i vetëkuptueshëm. Ne e dimë që është vlerësim autentik i të nxënit. Ne kemi shumë të dhëna, por mendoj që nganjëherë shkojmë përtej të dhënave me të vërtetën reale të asaj që po ngjanë.
So I'll just share a third story. This is about my friend Brennan. We had played the game one session after school for many weeks, about seven weeks, and we had essentially solved all 50 of the interlocking crises. The way the game is won is all 50 problems have to be solved and every country's asset value has to be increased above its starting point. Some are poor, some are wealthy. There are billions. The World Bank president was a third-grader one time. He says, "How many zeros in a trillion? I've got to calculate that right away." But he was setting fiscal policy in that game for high school players who were playing with him.
Do ta ndajë edhe një histori të tretë. Kjo ka të bën me shokun tim Brennan. Ne patëm luajtur lojën një sesion pas orarit të shkollës për shumë javë, për rreth shtatë javë, dhe patëm zgjidhur krejt 50 krizat e ndërlidhura. Mënyra se si të fitohet loja është kur krejt 50 problemet të jenë zgjidhur dhe vlera e pasurisë së secilit shtet duhet të rritet mbi atë që është në fillim të lojës. Disa janë të varfër, disa janë të pasur. Ka miliarda. Presidenti i Bankës Botërore një herë ishte një nxënës në klasë të tretë. Ai tha: "Sa zero ka në një trilionë? Më duhet ta llogaris menjëherë." Por ai po vendoste mbi politikat fiskale në atë lojë për nxënësit e shkollës së mesme që po luanin me të.
So the team that was the poorest had gotten even poorer. There was no way they could win. And we were approaching four o'clock, our cut-off time -- there was about a minute left -- and despair just settled over the room. I thought, I'm failing as a teacher. I should have gotten it so they could have won. They shouldn't be failing like this. I've failed them. And I was just feeling so sad and dejected. And suddenly, Brennan walked over to my chair and he grabbed the bell, the bell I ring to signal a change or a reconvening of cabinets, and he ran back to his seat, rang the bell. Everybody ran to his chair: there was screaming; there was yelling, waving of their dossiers. They get these dossiers full of secret documents. They were gesticulating; they were running around. I didn't know what they were doing. I'd lost control of my classroom. Principal walks in, I'm out of a job. The parents were looking in the window.
Kështu që ekipi që ishte më i varfuri u bë edhe më i varfër. Nuk kishte se si të fitonin. Dhe ora ishte gati katër, pra koha për të përfunduar - kishte mbetur vetëm edhe një minutë - dhe dëshpërimi u shprënda nëpër dhomë. Mendova me vete - po dështoj si mësues. Duhet ta kisha bërë në një mënyrë të tillë që të fitonin. Nuk do të duhej të dështonin kështu. Unë kam dështuar. Po ndihesha shumë i mërzitur dhe demoralizuar. Dhe pa pritmas, Brennan erdhi te karriga ime dhe ai mori zilen, me të cilën sinjalizoj ndryshime apo ritaime të këshillit të ministrave, dhe ai shkoi te karriga e tij dhe e cingërroi zilen. Të gjithë vrapuan te karriga e tij: kishte bërtima, kishte piskamë, tundje të dosjeve. Atyre u jipen dosje me dokumente sekrete. Ata po bënin gjeste, po vraponin përrreth. Nuk dija se çka po bënin, kisha humbur kontrollë të klasës. Po të hyn drejtori, më qet nga puna. Prindërit po shikonin nga dritaret.
And Brennan runs back to his seat. Everybody runs back to their seat. He rings the bell again. He says, "We have" -- and there's 12 seconds left on the clock -- "we have, all nations, pooled all our funds together. And we've got 600 billion dollars. We're going to offer it as a donation to this poor country. And if they accept it, it'll raise their asset value and we can win the game. Will you accept it?" And there are three seconds left on the clock. Everybody looks at this prime minister of that country, and he says, "Yes." And the game is won. Spontaneous compassion that could not be planned for, that was unexpected and unpredictable.
Pastaj Brennan vrapon te karriga e tij. Secili ulet në vendin e vet. Ai i bie ziles përsëri, dhe thotë: "Ne kemi" - kishin mbetur edhe 12 sekonda - "Ne, të gjitha shtetet, kemi mbledhur krejt fondet bashkë. Dhe kemi 600 miliardë dollarë. Do t'iu japim këto si donacion këtij shteti të varfër. Dhe nëse ata e pranojnë, kjo do të ngrisë vlerën e pasurisë së tyre dhe ne mund të fitojmë lojën. A pranoni?" Kishin mbetur edhe tre sekonda. Të gjithë po shikonin drejt Kryeministrit të atij shteti, dhe ai tha: "Po." Dhe loja u fitua. Dhembshuria spontane e cila nuk mund të planifikohej, që ishte e papritur dhe e paplanifikuar.
Every game we play is different. Some games are more about social issues, some are more about economic issues. Some games are more about warfare. But I don't try to deny them that reality of being human. I allow them to go there and, through their own experience, learn, in a bloodless way, how not to do what they consider to be the wrong thing. And they find out what is right their own way, their own selves. And so in this game, I've learned so much from it, but I would say that if only they could pick up a critical thinking tool or creative thinking tool from this game and leverage something good for the world, they may save us all. If only.
Secila lojë që e luajmë është ndryshe. Disa lojëra kanë të bëjnë më shumë me çështje shoqërore, të tjerat me ato ekonomike. Disa kanë të bëjnë me luftëra. Por unë nuk përpiqem të ju mohoj realitetin e të qenurit qënie njerëzore. Ju lejoj që të shkojnë atje dhe, përmes përvojës së tyre, të mësojnë, në mënyrë të ftohtë, se si të mos e bëjnë atë që e konsiderojnë të jetë diçka e keqe. Dhe ata e kuptojnë se çka është e drejtë në mënyrën e tyre, vetë. Kështu që në këtë lojë, kam mësuar aq shumë prej saj, por do të thoja që nëse ata do të mund të mësonin mendimin kritik apo mendimin kreativ nga kjo lojë dhe të nxjerrin diçka të mirë për botën, mund të na shpëtojnë neve të gjithëve. Sikur të ndodhte...
And on behalf of all of my teachers on whose shoulders I'm standing, thank you. Thank you. Thank you.
Në emër të të gjithë mësuesve të mi në krahët e të cilëve qëndroj, ju faleminderit! Ju faleminderit! Ju faleminderit!
(Applause)
(Duartrokitje)