Είμαι πολύ τυχερός που βρίσκομαι εδώ. Αισθάνομαι τόσο τυχερός. Με έχει εντυπωσιάσει η ευγένεια που μου δείχνει ο κόσμος. Πήρα τηλέφωνο τη σύζυγό μου, τη Λέσλι, και της είπα, «Υπάρχουν τόσοι πολλοί καλοί άνθρωποι που προσπαθούν να κάνουν τόσα. Αισθάνομαι σαν να μπήκα σε αποικία αγγέλων». Και το νοιώθω πραγματικά. Ας ξεκινήσω όμως, γιατί το ρολόι τρέχει.
I'm very fortunate to be here. I feel so fortunate. I've been so impressed by the kindness expressed to me. I called my wife Leslie, and I said, "You know, there's so many good people trying to do so much good. It feels like I've landed in a colony of angels." It's a true feeling. But let me get to the talk -- I see the clock is running.
Είμαι δάσκαλος σε δημόσιο σχολείο, και θέλω απλώς να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία της διευθύντριας του σχολείου, της Παμ Μοράν στην κομητεία Άλμπεμαρλ της Βιρτζίνια, στους πρόποδες της οροσειράς του Μπλου Ριτζ. Είναι πολύ χάι-τεκ διευθύντρια, χρησιμοποιεί διαδραστικούς πίνακες, μπλογκάρει, είναι στο Twitter, το Facebook, κάνει πολύ προηγμένα πράγματα. Είναι ηγέτης και στην τεχνολογία και στην εκπαίδευση. Στο γραφείο της όμως έχει αυτό το ξύλινο, φθαρμένο από το καιρό τραπέζι κουζίνας βαμμένο πράσινο, είναι κάπως ετοιμόρροπο. Της είπα λοιπόν: «Παμ, εσύ ένας μοντέρνος, πρωτοποριακός άνθρωπος. Γιατί έχεις αυτό το παλιό τραπέζι στο γραφείο σου;»
I'm a public school teacher, and I just want to share a story of my superintendent. Her name is Pam Moran in Albemarle County, Virginia, the foothills of the Blue Ridge Mountains. And she's a very high-tech superintendent. She uses smart boards, she blogs, she Tweets, she does Facebook, she does all this sort of high-tech stuff. She's a technology leader and instructional leader. But in her office, there's this old wooden, weather-worn table, kitchen table -- peeling green paint, it's kind of rickety. And I said, "Pam, you're such a modern, cutting-edge person. Why is this old table in your office?"
Μου είπε λοιπόν, «Ξέρεις, μεγάλωσα στη νοτιοδυτική Βιρτζίνια, στα ανθρακωρυχεία και τα χωράφια της επαρχιακής Βιρτζίνια, και αυτό το τραπέζι βρισκόταν στην κουζίνα του παππού μου. Γυρνούσαμε εμείς από το παιχνίδι, γυρνούσε κι εκείνος από το όργωμα, και καθόμασταν γύρω από αυτό το τραπέζι κάθε βράδυ. Καθώς μεγάλωνα, άκουσα τόση γνώση και τόση διορατικότητα και τόση σοφία να βγαίνουν γύρω από αυτό το τραπέζι, που άρχισα να το λέω το τραπέζι της σοφίας. Και όταν ο παππούς μου πέθανε, πήρα το τραπέζι και το έφερα στο γραφείο μου, να μου τον θυμίζει. Μου θυμίζει τι συμβαίνει κάποιες φορές γύρω από έναν άδειο χώρο». Το πρόγραμμα για το οποίο θα σας μιλήσω λέγεται το Παιχνίδι της Παγκόσμιας Ειρήνης και ουσιαστικά είναι κι αυτό ένας άδειος χώρος. Μου αρέσει να το αποκαλώ το τραπέζι της σοφίας του 21ου αιώνα.
And she told me, she said, "You know, I grew up in Southwestern Virginia, in the coal mines and the farmlands of rural Virginia, and this table was in my grandfather's kitchen. And we'd come in from playing, he'd come in from plowing and working, and we'd sit around that table every night. And as I grew up, I heard so much knowledge and so many insights and so much wisdom come out around this table, I began to call it the wisdom table. And when he passed on, I took this table with me and brought it to my office, and it reminds me of him. It reminds me of what goes on around an empty space sometimes." The project I'm going to tell you about is called the World Peace Game, and essentially it is also an empty space. And I'd like to think of it as a 21st century wisdom table, really.
Όλα ξεκίνησαν το 1977. Ήμουν νέος, και μια έπιανα το πανεπιστήμιο, μια το άφηνα. Οι γονείς μου ήταν πολύ υπομονετικοί, αλλά έλειπα για αρκετά διαστήματα στην Ινδία σε μια μυστικιστική αναζήτηση. Θυμάμαι την τελευταία φορά λοιπόν που ήρθα από την Ινδία με τη μακριά λευκή χυτή φορεσιά μου και το μακρύ μούσι και τα γυαλιά α λα Τζον Λένον, κι είπα στον πατέρα μου, «Μπαμπά, νομίζω ότι βρήκα πνευματική φώτιση». «Τώρα ένα πράγμα μόνο απομένει να βρεις», μου είπε. «Και ποιο είναι αυτό, μπαμπά;» «Μια δουλειά». (Γέλια) Με παρακάλεσαν έτσι να πάρω ένα δίπλωμα σε κάτι και πήρα τελικά πτυχίο στην εκπαίδευση, απ' ό,τι αποδείχθηκε. Σε ένα πειραματικό πρόγραμμα εκπαίδευσης. Θα μπορούσε να ήταν οδοντιατρική, αλλά είχε τη λέξη «πειραματικό» οπότε αυτή ήταν σίγουρα η επιλογή μου.
It all started back in 1977. I was a young man, and I had been dropping in and out of college. And my parents were very patient, but I had been doing intermittent sojourns to India on a mystical quest. And I remember the last time I came back from India -- in my long white flowing robes and my big beard and my John Lennon glasses -- and I said to my father, "Dad, I think I've just about found spiritual enlightenment." He said, "Well there's one more thing you need to find." I said, "What is that, dad?" "A job." (Laughter) And so they pleaded with me to get a degree in something. So I got a degree and it turned out to be education. It was an experimental education program. It could have been dentistry, but the word "experimental" was in it, and so that's what I had to go for.
Πήγα λοιπόν σε μια συνέντευξη στα Δημόσια Σχολεία του Ρίτσμοντ, την πρωτεύουσα της Βιρτζίνια, αγόρασα ένα κοστούμι -η παραχώρησή μου στη σύμβαση- κράτησα το μακρύ μούσι, το άφρο μαλλί και τις πλατφόρμες μου -η δεκαετία του '70, βλέπετε- και μπήκα, κάθησα και πέρασα τη συνέντευξη. Μάλλον χρειάζονταν απεγνωσμένα δασκάλους, γιατί η υπεύθυνη, Άννα Άρο την έλεγαν, μου είπε ότι με πήραν για να διδάσκω χαρισματικά παιδιά. Έπαθα τέτοιο σοκ, ήμουν τόσο έκπληκτος, που σηκώθηκα και είπα, «Σας ευχαριστώ, αλλά τι πρέπει να κάνω;» (Γέλια) Η εκπαίδευση χαρισματικών παιδιών δεν ήταν τόσο διαδεδομένη. Δεν υπήρχε και πολύ υλικό να χρησιμοποιήσει κανείς. Είπα λοιπόν, «Τι κάνω;» Η απάντησή της με σόκαρε. Με άφησε άναυδο. Η απάντησή της έθεσε το πλαίσιο για την όλη καριέρα που θα είχα μετά από αυτό. Μου είπε, «Τι θέλεις να κάνεις;» Και με την ερώτηση αυτή ξεκαθαρίστηκαν όλα. Δεν υπήρχε οδηγία για το πρόγραμμα, δεν υπήρχε εγχειρίδιο δεν υπήρχαν νόρμες στην εκπαίδευση χαρισματικών παιδιών κατ' αυτόν τον τρόπο. Και μου έδωσε τόσο χώρο, που προσπάθησα από εκείνη τη στιγμή να δώσω χώρο και στους μαθητές μου, έναν άδειο χώρο, όπου θα μπορούσαν να δημιουργήσουν και να δώσουν νόημα σε αυτά που καταλάβαιναν οι ίδιοι.
And I went in for a job interview in the Richmond Public Schools in Virginia, the capital city, bought a three-piece suit -- my concession to convention -- kept my long beard and my afro and my platform shoes -- at the time it was the '70s -- and I walked in, and I sat down and had an interview. And I guess they were hard up for teachers because the supervisor, her name was Anna Aro, said I had the job teaching gifted children. And I was so shocked, so stunned, I got up and said, "Well, thank you, but what do I do?" (Laughter) Gifted education hadn't really taken hold too much. There weren't really many materials or things to use. And I said, "What do I do?" And her answer shocked me. It stunned me. Her answer set the template for the entire career I was to have after that. She said, "What do you want to do?" And that question cleared the space. There was no program directive, no manual to follow, no standards in gifted education in that way. And she cleared such a space that I endeavored from then on to clear a space for my students, an empty space, whereby they could create and make meaning out of their own understanding.
Αυτό συνέβη λοιπόν το 1978, δίδασκα για πολλά χρόνια μετά, όταν ένας φίλος μου με σύστησε σ' έναν νέο κινηματογραφιστή Το όνομά του είναι Κρις Φαρίνα. Ο Κρις Φαρίνα είναι σήμερα εδώ με δικά του έξοδα. Κρις, μπορείς να σηκωθείς να σε δει ο κόσμος -- ένας νέος κινηματογραφιστής με όραμα που έκανε μια ταινία. (Χειροκρότημα) Η ταινία αυτή λέγεται «Παγκόσμια Ειρήνη και Άλλα Επιτεύγματα της Δ' Δημοτικού» Εκείνος μου πρότεινε την ταινία -- είναι τέλειος ο τίτλος. Μου πρότεινε την ταινία, και του είπα «Ίσως να παιχτεί στα τοπικά κανάλια, και να χαιρετίσουμε τους φίλους μας». Αλλά η ταινία πήγε πραγματικά παντού. Ακόμα είναι χρεωμένη, αλλά ο Κρις έχει καταφέρει με δική του θυσία, να προωθήσει την ταινία. Κάναμε λοιπόν την ταινία, που αποδείχθηκε κάτι παραπάνω από μια ιστορία για μένα, παραπάνω από μια ιστορία για ένα δάσκαλο. Είναι μια ιστορία-μαρτυρία για τη διδασκαλία και τους δασκάλους. Και αυτό είναι το ωραίο.
So this happened in 1978, and I was teaching many years later, and a friend of mine introduced me to a young filmmaker. His name is Chris Farina. Chris Farina is here today at his own cost. Chris, could you stand up and let them see you -- a young, visionary filmmaker who's made a film. (Applause) This film is called "World Peace and Other 4th Grade Achievements." He proposed the film to me -- it's a great title. He proposed the film to me, and I said, "Yeah, maybe it'll be on local TV, and we can say hi to our friends." But the film has really gone places. Now it's still in debt, but Chris has managed, through his own sacrifice, to get this film out. So we made a film and it turns out to be more than a story about me, more than a story about one teacher. It's a story that's a testament to teaching and teachers. And it's a beautiful thing.
Πράγμα παράξενο, όταν βλέπω την ταινία, με πιάνει ένα μυστήριο συναίσθημα, βλέπω τον εαυτό μου πραγματικά να χάνεται. Αυτό που βλέπω είναι οι δάσκαλοί μου να βγαίνουν από μέσα μου. Είδα τον καθηγητή γεωμετρίας μου, τον κ. Ρισέλ, με το ελαφρώς σαρκαστικό χαμόγελο κάτω από το μουστάκι του. Αυτό το χαμόγελο έχω κι εγώ -- είναι το δικό του. Είδα τα μάτια της Τζαν Πόλο να σπινθηρίζουν. Και δεν σπινθήριζαν από θυμό, είχαν τη σπίθα της αγάπης, της έντονης αγάπης για τους μαθητές της. Κι εγώ έχω κάποιες φορές αυτή τη σπίθα. Είδα επίσης την κυρία Έθελ Τζ. Μπανκς που φορούσε μαργαριτάρια και γόβες κάθε μέρα στο δημοτικό σχολείο. Ξέρετε, είχε εκείνο το βλέμμα της παλιάς δασκάλας. Ξέρετε ποιο. (Γέλια) «Και δεν λέω καν για σένα πίσω μου, γιατί έχω μάτια και στην πλάτη». (Γέλια) Ξέρετε τέτοιες δασκάλες; Δεν χρησιμοποιούσα συχνά αυτό το βλέμμα, αλλά το 'χω κι αυτό στο ρεπερτόριό μου. Η κυρία Μπανκς ήταν για μένα μεγάλος μέντορας.
And the strange thing is, when I watch the film -- I have the eerie sensation of seeing it -- I saw myself literally disappear. What I saw was my teachers coming through me. I saw my geometry teacher in high school, Mr. Rucell's wry smile under his handlebar mustache. That's the smile I use -- that's his smile. I saw Jan Polo's flashing eyes. And they weren't flashing in anger, they were flashing in love, intense love for her students. And I have that kind of flash sometimes. And I saw Miss Ethel J. Banks who wore pearls and high-heels to elementary school every day. And you know, she had that old-school teacher stare. You know the one. (Laughter) "And I'm not even talking about you behind me, because I've got eyes in the back of my head." (Laughter) You know that teacher? I didn't use that stare very often, but I do have it in my repertoire. And Miss Banks was there as a great mentor for me.
Είδα επίσης τους ίδιους μου τους γονείς, τους πρώτους μου δασκάλους. Τον πατέρα μου, πολύ εφευρετικό, ιδιαίτερο μυαλό. Αυτός είναι ο αδερφός μου ο Μάλκολμ στα δεξιά. Και η μητέρα μου, που με δίδαξε στη Δ' Δημοτικού σε φυλετικά σχολεία στη Βιρτζίνια, και ήταν η έμπνευσή μου. Πραγματικά, αισθάνομαι, όταν βλέπω την ταινία, έχω μια χειρονομία που κάνει, κάπως έτσι αισθάνομαι ότι είμαι η συνέχιση της χειρονομίας της. Είμαι μία από τις χειρονομίες διδασκαλίας της. Και το ωραίο ήταν, ότι δίδαξα την κόρη μου στο δημοτικό, τη Μάντλεν. Έτσι αυτή η χειρονομία της μητέρας μου θα συνεχιστεί για πολλές γενεές. Είναι υπέροχο συναίσθημα αυτή η γενεαλογική συνέχεια. Έτσι βρίσκομαι εδώ, πατώντας στους ώμους πολλών ανθρώπων. Δεν είμαι εδώ μόνος. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στη σκηνή αυτή τη στιγμή.
And then I saw my own parents, my first teachers. My father, very inventive, spatial thinker. That's my brother Malcolm there on the right. And my mother, who taught me in fourth grade in segregated schools in Virginia, who was my inspiration. And really, I feel as though, when I see the film -- I have a gesture she does, like this -- I feel like I am a continuation of her gesture. I am one of her teaching gestures. And the beautiful thing was, I got to teach my daughter in elementary school, Madeline. And so that gesture of my mother's continues through many generations. It's an amazing feeling to have that lineage. And so I'm here standing on the shoulders of many people. I'm not here alone. There are many people on this stage right now.
Έτσι φτάσαμε στο Παιχνίδι της Παγκόσμιας Ειρήνης, για το οποίο θέλω να σας μιλήσω. Ξεκίνησε κάπως έτσι: με ένα ξύλο κόντρα-πλακέ ένα μέτρο επί ενάμιση σε ένα αστικό σχολείο στο κέντρο, το 1978. Σχεδίαζα ένα μάθημα για τους μαθητές για την Αφρική. Βάλαμε όλα τα προβλήματα του κόσμου εκεί, και σκέφτηκα, ας τους αφήσω να τα λύσουν. Δεν ήθελα να κάνω παράδοση ή ανάγνωση βιβλίων. Ήθελα να δω τα παιδιά να εντρυφούν και να γνωρίσουν το συναίσθημα της μάθησης με τα σώματά τους. Έτσι σκέφτηκα, τους αρέσει να παίζουν παιχνίδια. Θα φτιάξω κάτι -- δεν είπα διαδραστικό Δεν υπήρχε αυτός ο όρος το 1978 -- αλλά κάτι διαδραστικό. Έτσι φτιάξαμε το παιχνίδι, και από τότε έχει εξελιχθεί σε ένα τρισδιάστατο, ενάμιση μέτρο επί ενάμιση κουτί από πλέξιγκλας. Με τέσσερα επίπεδα από πλέξιγλας
And so this World Peace Game I'd like to tell you about. It started out like this: it's just a four-foot by five-foot plywood board in an inner-city urban school, 1978. I was creating a lesson for students on Africa. We put all the problems of the world there, and I thought, let's let them solve it. I didn't want to lecture or have just book reading. I wanted to have them be immersed and learn the feeling of learning through their bodies. So I thought, well they like to play games. I'll make something -- I didn't say interactive; we didn't have that term in 1978 -- but something interactive. And so we made the game, and it has since evolved to a four-foot by four-foot by four-foot Plexiglass structure. And it has four Plexiglass layers.
και ένα επίπεδο διαστήματος με μαύρες τρύπες και δορυφόρους και ερευνητικούς δορυφόρους και εξόρυξη αστεροειδών. Υπάρχει επίπεδο αέρα και διαστήματος με σύννεφα από βαμβάκι που μετακινούμε και εναέριοι χώροι και αεροπορίες, επίπεδο εδάφους και θάλασσας με χιλιάδες κομμάτια, ακόμα και υποθαλάσσιο επίπεδο με υποβρύχια και υποθαλάσσια εξόρυξη. Υπάρχουν τέσσερις χώρες στην πλάκα. Τα παιδιά βρίσκουν ονόματα για τις χώρες -άλλες είναι πλούσιες κι άλλες φτωχές. Έχουν διαφορετικά πλεονεκτήματα, εμπορικά και στρατιωτικά. Κάθε χώρα έχει κι ένα υπουργικό συμβούλιο. Τον πρωθυπουργό, τον υπουργό εξωτερικών, τον υπουργό άμυνας κι έναν οικονομικό διευθυντή. Επιλέγω τον πρωθυπουργό βάσει της σχέσης μου μαζί τους. Τους προσφέρω τη δουλειά, μπορούν να την απορρίψουν και να επιλέξουν τη δική τους κυβέρνηση. Υπάρχει Παγκόσμια Τράπεζα, έμποροι όπλων και ΟΗΕ. Υπάρχει επίσης η θεά του καιρού που ελέγχει τυχαία το χρηματιστήριο και τον καιρό.
There's an outer space layer with black holes and satellites and research satellites and asteroid mining. There's an air and space level with clouds that are big puffs of cotton we push around and territorial air spaces and air forces, a ground and sea level with thousands of game pieces on it -- even an undersea level with submarines and undersea mining. There are four countries around the board. The kids make up the names of the countries -- some are rich; some are poor. They have different assets, commercial and military. And each country has a cabinet. There's a Prime Minister, Secretary of State, Minister of Defense and a CFO, or Comptroller. I choose the Prime Minister based on my relationship with them. I offer them the job, they can turn it down, and then they choose their own cabinet. There's a World Bank, arms dealers and a United Nations. There's also a weather goddess who controls a random stock market and random weather.
(Γέλια)
(Laughter)
Δεν είναι όμως μόνο αυτά. Υπάρχει ένα κείμενο κρίσεων 13 σελίδων με 50 αλληλένδετα προβλήματα. Έτσι, εάν αλλάξει κάτι, αλλάζουν τα πάντα. Τα ρίχνω σε αυτό το περίπλοκο πλέγμα στοιχείων, και με εμπιστεύονται γιατί η σχέση μας είναι βαθιά και πλούσια. Κι έτσι με όλες αυτές τις κρίσεις, έχουμε -ας δούμε- εθνικές εντάσεις σχετικά με μειονότητες, έχουμε διαροές χημικών και πυρηνικών, τη διάδοση των πυρηνικών. Υπάρχουν πετρελαιοκηλίδες, περιβαλλοντικές καταστροφές, διαμάχες για το νερό, δημοκρατίες που αποσκιρτούν, πείνα, είδη υπό εξαφάνιση και παγκόσμια υπερθέρμανση. Εάν είναι ο Αλ Γκορ εδώ, θα του στείλω τους μαθητές μου από το Άγκνορ-Χερτ και το Βέναμπλ γιατί έλυσαν την παγκόσμια υπερθέρμανση σε μία εβδομάδα. (Γέλια) (Χειροκρότημα) Και το έχουν κάνει αρκετές φορές.
That's not all. And then there's a 13-page crisis document with 50 interlocking problems. So that, if one thing changes, everything else changes. I throw them into this complex matrix, and they trust me because we have a deep, rich relationship together. And so with all these crises, we have -- let's see -- ethnic and minority tensions; we have chemical and nuclear spills, nuclear proliferation. There's oil spills, environmental disasters, water rights disputes, breakaway republics, famine, endangered species and global warming. If Al Gore is here, I'm going to send my fourth-graders from Agnor-Hurt and Venable schools to you because they solved global warming in a week. (Laughter) (Applause) And they've done it several times too.
(Γέλια)
(Laughter)
Στο παιχνίδι έχω κι έναν σαμποτέρ κάποιο παιδί -βασικά έναν ταραξία- του έχω κι εκείνου δουλειά, γιατί, επιφανειακά, προσπαθούν να σώσουν τον κόσμο και τη θέση τους στο παιχνίδι. Αλλά προσπαθούν επίσης να υποσκάψουν τα πάντα στο παιχνίδι. Και το κάνουν μυστικά μέσω παραπληροφόρησης ασαφειών και άσχετων δηλώσεων, προσπαθώντας να κάνουν τους άλλους να σκεφτούν πιο βαθιά. Ο σαμποτέρ είναι εκεί, κι επίσης διαβάζουμε από την «Τέχνη του Πολέμου» του Σαν Τσου. Οι μαθητές το καταλαβαίνουν -από εννιά χρονών- και το χειρίζονται και το χρησιμοποιούν για να καταλάβουν πώς να μην ακολουθούν -στη αρχή αυτό κάνουν- τους δρόμους της ισχύος και της καταστροφής, το δρόμο προς τον πόλεμο. Μαθαίνουν να παραβλέπουν κοντόφθαλμες αντιδράσεις και επιπόλαιες σκέψεις. Σκέφτονται πιο μακροπρόθεσμα, με μεγαλύτερη συνέπεια.
So I also have in the game a saboteur -- some child -- it's basically a troublemaker -- and I have my troublemaker put to use because they, on the surface, are trying to save the world and their position in the game. But they're also trying to undermine everything in the game. And they do it secretly through misinformation and ambiguities and irrelevancies, trying to cause everyone to think more deeply. The saboteur is there, and we also read from Sun Tzu's "The Art of War." Fourth-graders understand it -- nine years old -- and they handle that and use that to understand how to, not follow -- at first they do -- the paths to power and destruction, the path to war. They learn to overlook short-sighted reactions and impulsive thinking, to think in a long-term, more consequential way.
Ο Στιούαρτ Μπραντ είναι εδώ και μία από τις ιδέες για το παιχνίδι είναι δική του με ένα άρθρο του στο CoEvolution Quarterly για μια ειρηνευτική δύναμη. Στο παιχνίδι, κάποιες φορές οι μαθητές φτιάχνουν ειρηνευτική δύναμη. Εγώ απλώς κρατάω την ώρα. Απλώς επεξηγώ. Διευκολύνω. Οι μαθητές διευθύνουν το παιχνίδι. Δεν έχω καμία ελπίδα να περάσω οποιαδήποτε πολιτική αφού έχουν αρχίσει το παιχνίδι. Έτσι απλώς θα μοιραστώ μαζί σας...
Stewart Brand is here, and one of the ideas for this game came from him with a CoEvolution Quarterly article on a peace force. And in the game, sometimes students actually form a peace force. I'm just a clock watcher. I'm just a clarifier. I'm just a facilitator. The students run the game. I have no chance to make any policy whatsoever once they start playing. So I'll just share with you ...
(Βίντεο) Αγόρι: Το Παιχνίδι της Παγκόσμιας Ειρήνης είναι σοβαρό. Μαθαίνεις πραγματικά πώς να φροντίζεις τον κόσμο. Βλέπετε, ο κ. Χάντερ το κάνει αυτό γιατί λέει ότι η γενιά του έχει κάνει πολλά λάθη, και προσπαθεί να μας πει πώς θα διορθώσουμε το πρόβλημα.
(Video) Boy: The World Peace Game is serious. You're actually getting taught something like how to take care of the world. See, Mr. Hunter is doing that because he says his time has messed up a lot, and he's trying to tell us how to fix that problem.
Τζον Χάντερ: Τους προσέφερα- (Χειροκρότημα) Ουσιαστικά δε μπορώ να τους πω τίποτα, γιατί δεν έχω την απάντηση. Παραδέχομαι την αλήθεια από την αρχή: δεν ξέρω. Κι επειδή δεν ξέρω, θα πρέπει εκείνα να βρουν την απάντηση. Και τους ζητάω συγγνώμη. Τους λέω «Συγγνώμη, παιδιά μου, αλλά η αλήθεια είναι ότι σας έχουμε αφήσει τον κόσμο σε τέτοια θλιβερή κατάσταση, ελπίζοντας ότι θα μπορέσετε να τον διορθώσετε, και ίσως αυτό το παιχνίδι σας βοηθήσει να μάθετε πώς». Είναι μια ειλικρινής συγγνώμη, και την παίρνουν πολύ σοβαρά.
John Hunter: I offered them a -- (Applause) Actually, I can't tell them anything because I don't know the answer. And I admit the truth to them right up front: I don't know. And because I don't know, they've got to dig up the answer. And so I apologize to them as well. I say, "I'm so sorry, boys and girls, but the truth is we have left this world to you in such a sad and terrible shape, and we hope you can fix it for us, and maybe this game will help you learn how to do it." It's a sincere apology, and they take it very seriously.
Τώρα μπορεί να αναρωτιέστε με τι μοιάζει αυτό το περίπλοκο πράγμα. Στην αρχή λοιπόν του παιχνιδιού, βλέπετε αυτό.
Now you may be wondering what all this complexity looks like. Well when we have the game start, here's what you see.
(Βίντεο): Λοιπόν, αρχίζουμε τις διαπραγματεύσεις από... τώρα. (Ομιλίες)
(Video) JH: All right, we're going into negotiations as of now. Go. (Chatter)
ΤΧ: Τώρα σας ρωτάω, ποιος έχει τον έλεγχο της τάξης; Είναι σοβαρή ερώτηση: ποιος έχει πραγματικά τον έλεγχο; Έχω μάθει να αφήνω τον έλεγχο της τάξης στους μαθητές, με τον καιρό. Υπάρχει εμπιστοσύνη και κατανόηση και αφοσίωση σε ένα ιδανικό που απλά δεν χρειάζεται να κάνω όσα πίστευα ότι θα έπρεπε όταν ξεκινούσα ως δάσκαλος: να ελέγχω κάθε συζήτηση και αντίδραση στην τάξη. Είναι αδύνατο. Η συλλογική σοφία τους είναι πολύ μεγαλύτερη από τη δική μου, και τους το παραδέχομαι ανοιχτά. Θα μοιραστώ λοιπόν πολύ γρήγορα κάποιες ιστορίες μαζί σας κάποια μαγικά πράγματα που έχουν συμβεί.
JH: My question to you is, who's in charge of that classroom? It's a serious question: who is really in charge? I've learned to cede control of the classroom over to the students over time. There's a trust and an understanding and a dedication to an ideal that I simply don't have to do what I thought I had to do as a beginning teacher: control every conversation and response in the classroom. It's impossible. Their collective wisdom is much greater than mine, and I admit it to them openly. So I'll just share with you some stories very quickly of some magical things that have happened.
Είχαμε στο παιχνίδι ένα μικρό κορίτσι, ήταν η υπουργός άμυνας της φτωχότερης χώρας. Ως υπουργός λοιπόν είχε το πυροβολικό και την αεροπορία και τα λοιπά. Συνόρευε με μια πολύ πλούσια σε πετρέλαιο χώρα. Χωρίς να υπάρξει πρόκληση, ξαφνικά επιτέθηκε, ενάντια στις διαταγές του πρωθυπουργού της, στις πετρελαιοπηγές της γειτονικής χώρας. Προέλαυσε στα κοιτάσματα πετρελαίου, τα περικύκλωσε, χωρίς να ρίξει ούτε μια σφαίρα, και τα ασφάλισε στην κατοχή της. Η γειτονική χώρα δε μπορούσε να διεξάγει στρατιωτικές επιχειρήσεις γιατί είχε μπλοκάρει ο ανεφοδιασμός καυσίμων της.
In this game we had a little girl, and she was the Defense Minister of the poorest nation. And the Defense Minister -- she had the tank corps and Air Force and so forth. And she was next door to a very wealthy, oil-rich neighbor. Without provocation, suddenly she attacked, against her Prime Minister's orders, the next-door neighbor's oil fields. She marched into the oil field reserves, surrounded it, without firing a shot, and secured it and held it. And that neighbor was unable to conduct any military operations because their fuel supply was locked up.
Όλοι είχαμε νευριάσει μαζί της, «Γιατί το κάνεις αυτό; Είναι το Παιχνίδι της Παγκόσμιας Ειρήνης. Τι έχεις πάθει; (Γέλια) Ένα μικρό κορίτσι όμως, εννέα χρονών, κράτησε τα κομμάτια της και είπε «Ξέρω τι κάνω». Στις φίλες της το είπε αυτό. Αυτό είναι παραβίαση. Μάθαμε από αυτό, ότι δεν θέλεις ποτέ να τα βάλεις με μια εννιάχρονη με τανκς. (Γέλια) Είναι οι σκληρότεροι αντίπαλοι. Είμασταν λοιπόν πολύ ταραγμένοι. Πίστευα ότι αποτύγχανα ως δάσκαλος. Γιατί να το κάνει αυτό;
We were all upset with her, "Why are you doing this? This is the World Peace Game. What is wrong with you?" (Laughter) This was a little girl and, at nine years old, she held her pieces and said, "I know what I'm doing." To her girlfriends she said that. That's a breach there. And we learned in this, you don't really ever want to cross a nine year-old girl with tanks. (Laughter) They are the toughest opponents. And we were very upset. I thought I was failing as a teacher. Why would she do this?
Έμαθα όμως τελικά, μερικές ημέρες παιχιδιού μετά -δεχόμαστε με τη σειρά διαπραγματεύσεις από μια ομάδα- μάλιστα υπάρχει περίοδος διαπραγμάτευσης με όλες τις ομάδες, κάθε ομάδα διαπραγματεύεται με τη σειρά της, και μετά πίσω στις διαπραγματεύσεις, στον επόμενο, έτσι, κάθε γύρος είναι και μία ημέρα παιχνιδιού. Κάποιες ημέρες παιχνιδιού μετά αποκαλύφθηκε ότι αυτή η μεγάλη χώρα σχεδίαζε στρατιωτική επίθεση για να καταλάβει ολόκληρο τον κόσμο. Εάν είχαν προμήθεια καυσίμων, θα το είχαν κάνει. Ήταν σε θέση να δει όλες τις τάσεις και τις προθέσεις πολύ πριν από όλους μας και να καταλάβει τι θα συνέβαινε και πήρε μια φιλοσοφική απόφαση να επιτεθεί σε ένα παιχνίδι ειρήνης.
But come to find out, a few game days later -- and there are turns where we take negotiation from a team -- actually there's a negotiation period with all teams, and each team takes a turn, then we go back in negotiation, around and around, so each turn around is one game day. So a few game days later it came to light that we found out this major country was planning a military offensive to dominate the entire world. Had they had their fuel supplies, they would have done it. She was able to see the vectors and trend lines and intentions long before any of us and understand what was going to happen and made a philosophical decision to attack in a peace game.
Έκανε ένα μικρό πόλεμο για να αποτρέψει ένα μεγαλύτερο, έτσι σταματήσαμε και κάναμε μια πολύ ωραία φιλοσοφική συζήτηση εάν αυτό ήταν σωστό, σωστό υπό προϋποθέσεις, ή λάθος. Σε αυτό τον τρόπο σκέψης μπαίνουν σε αυτή την κατάσταση. Δε θα μπορούσα να το είχα σχεδιάσει για να το διδάξω. Ήρθε στην επιφάνεια αυθόρμητα, μέσα από τη συλλογική τους σοφία.
Now she used a small war to avert a larger war, so we stopped and had a very good philosophical discussion about whether that was right, conditional good, or not right. That's the kind of thinking that we put them in, the situations. I could not have designed that in teaching it. It came about spontaneously through their collective wisdom.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Ακόμα ένα παράδειγμα, συνέβη κάτι ωραίο. Έχουμε ένα γράμμα στο παιχνίδι. Εάν είσαι στρατιωτικός και παίζεις με στρατό -τα μικρά πλαστικά παιχνίδια- και τα χάσεις, έρχεται ένα γράμμα. Πρέπει να γράψεις ένα γράμμα στους γονείς τους τους φανταστικούς γονείς των φανταστικών στρατιωτών σου όπου τους εξηγείς τι έγινε και εκφράζεις συλλυπητήρια. Έτσι το σκέφτεσαι λίγο παραπάνω πριν μπεις στη μάχη. Έτσι είχαμε μια περίπτωση -πέρυσι το καλοκαίρι μάλιστα- στο Άγκνορ-Χαρτ στο Άλμπεμαρλ που ένας στρατιωτικός σηκώθηκε να διαβάσει το γράμμα κι ένα από τα παιδιά είπε «Κε. Χάντερ, ας ζητήσουμε -είναι ένας γονιός εδώ». Είχαμε επίσκεψη από ένα γονιό που καθόταν στα πίσω θρανία. «Ας ζητήσουμε από τη μαμά να διαβάσει το γράμμα. Θα είναι πιο αληθινότερο εάν το διαβάσει εκείνη». Έτσι της το ζητήσαμε και εκείνη έπιασε το γράμμα. «Εντάξει». Άρχισε να διαβάζει. Διάβασε μία πρόταση. Διάβασε δύο προτάσεις. Στην τρίτη πρόταση, είχε δακρύσει. Κι εγώ είχα δακρύσει. Όλοι καταλάβαμε ότι όταν χάνουμε κάποιον, οι νικητές δεν πανηγυρίζουν. Όλοι χάνουμε. Ήταν ένα θαυμάσιο γεγονός και μια θαυμάσια συνειδητοποίηση.
Another example, a beautiful thing happened. We have a letter in the game. If you're a military commander and you wage troops -- the little plastic toys on the board -- and you lose them, I put in a letter. You have to write a letter to their parents -- the fictional parents of your fictional troops -- explaining what happened and offering your condolences. So you have a little bit more thought before you commit to combat. And so we had this situation come up -- last summer actually, at Agnor-Hurt School in Albemarle County -- and one of our military commanders got up to read that letter and one of the other kids said, "Mr. Hunter, let's ask -- there's a parent over there." There was a parent visiting that day, just sitting in the back of the room. "Let's ask that mom to read the letter. It'll be more realer if she reads it." So we did, we asked her, and she gamely picked up the letter. "Sure." She started reading. She read one sentence. She read two sentences. By the third sentence, she was in tears. I was in tears. Everybody understood that when we lose somebody, the winners are not gloating. We all lose. And it was an amazing occurrence and an amazing understanding.
Θα σας δείξω τι λέει ο φίλος μου ο Ντέιβιντ για αυτό. Έχει περάσει πολλές μάχες.
I'll show you what my friend David says about this. He's been in many battles.
(Βίντεο) Ντέιβιντ: Ως εδώ ήταν με ανθρώπους που επιτίθενται. Μέχρι τώρα, είμασταν τυχεροί. Αλλά τώρα αισθάνομαι πολύ παράξενα, γιατί ζω αυτό που είπε ο Σαν Τσου. Μια βδομάδα είπε λοιπόν, «Αυτοί που πάνε στη μάχη και κερδίζουν θέλουν να ξαναγυρίσουν, και αυτοί που χάνουν στη μάχη θέλουν να ξαναγυρίσουν για να κερδίσουν». Κερδίζω λοιπόν μάχες, και ξαναγυρίζω σε όλο και περισσότερες μάχες. Νομίζω ότι είναι λίγο παράξενο να ζω αυτό που είπε ο Σαν Τσου.
(Video) David: We've really had enough of people attacking. I mean, we've been lucky [most of] the time. But now I'm feeling really weird because I'm living what Sun Tzu said one week. One week he said, "Those who go into battle and win will want to go back, and those who lose in battle will want to go back and win." And so I've been winning battles, so I'm going into battles, more battles. And I think it's sort of weird to be living what Sun Tzu said.
ΤΧ: Ανατριχιάζω κάθε φορά που το βλέπω. Αυτού του είδους τη δέσμευση θέλεις να βλέπεις. Δε μπορώ να το σχεδιάσω, να το προγραμματίσω αυτό. Δε μπορώ καν να το ελέγξω. Είναι μια αυτονόητη εκτίμηση. Ξέρουμε ότι είναι μια αυθεντική εκτίμηση της μάθησης. Έχουμε πολλά δεδομένα, αλλά κάποιες φορές ξεπερνάμε τα δεδομένα με την πραγματική αλήθεια όσων συμβαίνουν.
JH: I get chills every time I see that. That's the kind of engagement you want to have happen. And I can't design that, I can't plan that, and I can't even test that. But it's self-evident assessment. We know that's an authentic assessment of learning. We have a lot of data, but I think sometimes we go beyond data with the real truth of what's going on.
Έτσι, θα μοιραστώ μαζί σας και μια τρίτη ιστορία. Πρόκειται για το φίλο μου, τον Μπρέναν. Παίζαμε το παιχνίδι μετά το σχολείο για πολλές εβδομάδες, σχεδόν επτά, και είχαμε ουσιαστικά λύσει και τις 50 αλληλένδετες κρίσεις. Για να έρθει νίκη, θα πρέπει να λυθούν και τα 50 προβλήματα και η περιουσιακή αξία κάθε χώρας να έχει αυξηθεί από το σημείο εκκίνησης. Άλλες είναι φτωχές, άλλες πλούσιες. Παίζονται δισεκατομμύρια. Ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας μια φορά ήταν από τη Γ' Δημοτικού. Είπε «Πόσα μηδενικά έχει ένα τρις; Πρέπει να το υπολογίσω αμέσως». Καθόριζε τη δημοσιονομική πολιτική σε αυτό το παιχνίδι για παιδιά του γυμνασίου που έπαιζαν μαζί του.
So I'll just share a third story. This is about my friend Brennan. We had played the game one session after school for many weeks, about seven weeks, and we had essentially solved all 50 of the interlocking crises. The way the game is won is all 50 problems have to be solved and every country's asset value has to be increased above its starting point. Some are poor, some are wealthy. There are billions. The World Bank president was a third-grader one time. He says, "How many zeros in a trillion? I've got to calculate that right away." But he was setting fiscal policy in that game for high school players who were playing with him.
Έτσι, η χώρα που ήταν η φτωχότερη είχε γίνει ακόμα φτωχότερη. Δεν υπήρχε ελπίδα να κερδίσουν. Κόντευε τέσσερις η ώρα, η ώρα να διακόψουμε έμενε περίπου ένα λεπτό -- και η απελπισία είχε κυριεύσει την αίθουσα. Ένοιωθα ότι αποτύγχανα ως δάσκαλος. Έπρεπε να το είχα κάνει έτσι ώστε να κερδίσουν. Δεν θα έπρεπε να χάσουν έτσι. Τους απογοήτευσα. Ένοιωθα τόσο λυπημένος και αποκαρδιωμένος. Ξαφνικά, ο Μπρέναν ήρθε στην καρέκλα μου έπιασε το κουδούνι που χτυπάω για αλλαγή ή ανασύνταξη των υπουργικών συμβουλίων, έτρεξε πίσω στη θέση του, χτύπησε το κουδούνι. Όλοι έτρεξαν στη θέση του, φωνάζοντας, ουρλιάζοντας, κουνώντας τα ντοσιέ τους. Έχουν ντοσιέ με απόρρητα έγγραφα. Έκαναν χειρονομίες, έτρεχαν γύρω-γύρω. Δεν ξέρω τι έκαναν. Είχα χάσει τον έλεγχο της τάξης μου. Εάν έμπαινε ο διευθυντής, θα έμενα χωρίς δουλειά. Οι γονείς κοίταζαν από τα παράθυρα.
So the team that was the poorest had gotten even poorer. There was no way they could win. And we were approaching four o'clock, our cut-off time -- there was about a minute left -- and despair just settled over the room. I thought, I'm failing as a teacher. I should have gotten it so they could have won. They shouldn't be failing like this. I've failed them. And I was just feeling so sad and dejected. And suddenly, Brennan walked over to my chair and he grabbed the bell, the bell I ring to signal a change or a reconvening of cabinets, and he ran back to his seat, rang the bell. Everybody ran to his chair: there was screaming; there was yelling, waving of their dossiers. They get these dossiers full of secret documents. They were gesticulating; they were running around. I didn't know what they were doing. I'd lost control of my classroom. Principal walks in, I'm out of a job. The parents were looking in the window.
Ο Μπρέναν λοιπόν τρέχει πίσω στη θέση του και το ίδιο κάνουν όλοι. Χτυπάει πάλι το κουδούνι και λέει «Αποφασίσαμε»- είχαν απομείνει 12 δευτερόλεπτα- «όλα τα έθνη συγκεντρώσαμε χρήματα. Κι έχουμε μαζέψει 600 δισ. δολάρια. Θα τα δώσουμε δωρεά σε αυτή τη φτωχή χώρα. Εάν τα δεχθούν, θα ανέβει η αξία τους και θα πετύχουμε τη νίκη. Τα δέχεστε; Τρία δευτερόλεπτα είχαν μείνει. Όλοι στρέφονται στον πρωθυπουργό της χώρας αυτής, κι εκείνος λέει «Ναι». Και επιτυγχάνεται νίκη. Η αυθόρμητη συμπόνοια δεν μπορούσε να προγραμματιστεί, ήταν αναπάντεχη και απρόβλεπτη.
And Brennan runs back to his seat. Everybody runs back to their seat. He rings the bell again. He says, "We have" -- and there's 12 seconds left on the clock -- "we have, all nations, pooled all our funds together. And we've got 600 billion dollars. We're going to offer it as a donation to this poor country. And if they accept it, it'll raise their asset value and we can win the game. Will you accept it?" And there are three seconds left on the clock. Everybody looks at this prime minister of that country, and he says, "Yes." And the game is won. Spontaneous compassion that could not be planned for, that was unexpected and unpredictable.
Κάθε παιχνίδι που παίζουμε είναι διαφορετικό. Κάποια παιχνίδια αφορούν περισσότερο κοινωνικά ζητήματα, άλλα οικονομικά ζητήματα. Κάποια παιχνίδια έχουν να κάνουν με πόλεμο. Αλλά δεν τους στερώ την αληθινή ανθρωπιά. Τους επιτρέπω να δουν το πρόβλημα και μέσα από την εμπειρία τους να μάθουν με αναίμακτο τρόπο πώς να μην κάνουν αυτό που θεωρούν λάθος. Βρίσκουν το σωστό με τον δικό τους τρόπο, από τους εαυτούς τους. Έτσι σε αυτό το παιχνίδι, έχω μάθει τόσα πολλά, αλλά θα έλεγα ότι μόνο εάν μπορούσαν να αποκτήσουν κριτική σκέψη ή δημιουργική σκέψη μέσα από το παιχνίδι και να πετύχουν κάτι καλό για τον κόσμο, μπορούν να μας σώσουν όλους. Ας ελπίσουμε.
Every game we play is different. Some games are more about social issues, some are more about economic issues. Some games are more about warfare. But I don't try to deny them that reality of being human. I allow them to go there and, through their own experience, learn, in a bloodless way, how not to do what they consider to be the wrong thing. And they find out what is right their own way, their own selves. And so in this game, I've learned so much from it, but I would say that if only they could pick up a critical thinking tool or creative thinking tool from this game and leverage something good for the world, they may save us all. If only.
Εκ μέρους όλων των δασκάλων μου στα βήματα των οποίων περπατώ, σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ.
And on behalf of all of my teachers on whose shoulders I'm standing, thank you. Thank you. Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)