Ορίστε ένας χάρτης της πολιτείας της Νέας Υόρκης που φτιάχτηκε το 1937 από τη Γενική Εταιρεία Χαρτογράφησης. Είναι ένας εξαιρετικά γνωστός χάρτης στους φανατικούς της γεωγραφίας, γιατί εδώ κάτω από τα βουνά Κάτσκιλ, υπάρχει μια μικρή πόλη, το Ρόσκοου - θα ήταν πιο εύκολο αν το έβαζα εδώ επάνω. Εδώ είναι το Ρόσκοου, και ακριβώς από πάνω είναι το Ρόκλαντ της Νέας Υόρκης, και ακριβώς δίπλα είναι η μικροσκοπική πόλη Άγκλοου της Νέας Υόρκης. Αυτή η πόλη είναι πολύ γνωστή στους χαρτογράφους, γιατί είναι «χάρτινη πόλη». Είναι επίσης γνωστή ως παγίδα πνευματικής ιδιοκτησίας. Επειδή όλοι οι χάρτες της Νέας Υόρκης μοιάζουν μεταξύ τους εξαιτίας του σχήματος της Νέας Υόρκης - συχνά οι χαρτογράφοι εισάγουν ψεύτικα μέρη στους χάρτες τους για να προστατέψουν την πνευματική τους ιδιοκτησία. Γιατί, αν το δικό μου ψεύτικο μέρος εμφανιστεί στον δικό σου χάρτη, μπορώ να είμαι πραγματικά σίγουρος ότι με έχεις κλέψει. Η ονομασία Άγκλοου φτιάχτηκε από τα αρχικά των δύο σχεδιαστών του χάρτη, Έρνεστ Άλπερς και Ότο [Γκ.] Λίντμπεργκ, και εξέδωσαν αυτόν τον χάρτη το 1937. Δεκαετίες αργότερα, ο Ράντ ΜακΝάλι δημοσιεύει ένα χάρτη με την πόλη Άγκλοου μέσα σε αυτόν, στην ίδια διασταύρωση δύο αγροτικών δρόμων στη μέση του πουθενά. Φανταστείτε λοιπόν τη χαρά στην εταιρεία των προηγούμενων. Κάλεσαν αμέσως τον Ραντ ΜακΝάλι, και είπαν, «Σε πιάσαμε! Εμείς επινοήσαμε το Άγκλοου. Είναι ένα ψεύτικο μέρος. Μια «χάρτινη πόλη». Θα σε πεθάνουμε στις μηνύσεις!» Και ο ΜακΝάλι λέει: «Όχι, όχι, όχι, το Άγκλοοου υπάρχει». Επειδή ο κόσμος πήγαινε σ' αυτή τη διασταύρωση των αγροτικών δρόμων - (Γέλια) στη μέση του πουθενά, ψάχνοντας να βρει την πόλη Άγκλοου- κάποιος έφτιαξε ένας μέρος που λέγεται Άγκλοου της Νέας Υόρκης. (Γέλια) Έχει βενζινάδικο, παντοπωλείο, δύο σπίτια το πολύ. (Γέλια) Και αυτό είναι φυσικά μια ακαταμάχητη μεταφορά για έναν συγγραφέα, γιατί όλοι θέλουμε να πιστεύουμε πως ό,τι γράφουμε σε χαρτί μπορεί να αλλάξει τον ρου του κόσμου όπου πράγματι ζούμε, γι' αυτό το τρίτο βιβλίο μου λέγεται «Χάρτινες πόλεις» Αλλά αυτό που ενδιαφέρει περισσότερο από το μέσο όπου συνέβει, είναι το ίδιο το φαινόμενο. Είναι εύκολο να πούμε πως ο κόσμος διαμορφώνει τους χάρτες μας, σωστά; Η γενική εικόνα του κόσμου προφανώς επηρεάζει τους χάρτες μας. Αλλά αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο είναι το ότι ο τρόπος που χαρτογραφούμε τον κόσμο αλλάζει τον κόσμο. Γιατί ο κόσμος θα ήταν πραγματικά διαφορετικός αν ο Βορράς ήταν κάτω. Ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός εάν η Αλάσκα και η Ρωσία δεν ήταν σε αντίθετες πλευρές στον χάρτη. Και ο κόσμος θα ήταν διαφορετικός αν δείχναμε την Ευρώπη στο πραγματικό της μέγεθος. Ο κόσμος άλλαξε από τους παγκόσμιους χάρτες μας. Ο τρόπος που επιλέγουμε - η δική μας, ας πούμε, χαρτογράφηση επίσης διαμορφώνει τον χάρτη της ζωής μας, και με τη σειρά του διαμορφώνει την ζωή μας. Πιστεύω πως ό,τι χαρτογραφούμε αλλάζει τη ζωή που διάγουμε. Και δεν το εννοώ όπως το παρουσιάζουν στην Όπρα με το Μυστικό, με την έννοια «καταπολέμησε τον καρκίνο με το μυαλό σου». Αλλά πιστεύω πως, αν και οι χάρτες δεν υπαγορεύουν πού θα πας στη ζωή σου, δείχνουν το πού πιθανόν να πας. Σπάνια θα πας σε μέρος που δεν είναι στον προσωπικό σου χάρτη. Ήμουν πολύ κακός μαθητής όταν ήμουν μικρός. Ο μέσος όρος μου ήταν μονίμως κοντά στη βάση. Και νομίζω πως ήμουν τόσο κακός μαθητής γιατί πίστευα πως η εκπαίδευση είναι απλώς μια σειρά από εμπόδια που ορθώνονταν μπροστά μου, και έπρεπε να τα υπερβώ για να φτάσω στην ενηλικίωση. Δεν ήθελα πραγματικά να πηδήξω αυτά τα εμπόδια, γιατί έμοιαζαν εντελώς τυχαία, οπότε συχνά δεν το έκανα, και ο κόσμος με απειλούσε, ξέρετε, πως «θα γραφτεί στην καρτέλα μου», ή «Δεν θα βρεις ποτέ σοβαρή δουλειά». Δεν ήθελα σοβαρή δουλειά! Θεωρούσα, με το μυαλό μου της ηλικίας των 11 ή 12 χρόνων, ότι οι άνθρωποι με σοβαρές δουλειές ξυπνούσαν πολύ νωρίς το πρωί, (Γέλια) και το πρώτο πράγμα που έκαναν κάθε πρωί ήταν να δένουν ένα κομμάτι ύφασμα σαν θηλιά σφικτά στο λαιμό τους. Κυριολεκτικά πέρναγαν θηλιά στο λαιμό τους και μετά έφευγαν για δουλειά, ότι και να ήταν. Αυτό δεν είναι το μυστικό της ευτυχίας. Αυτοί οι άνθρωποι -στην κολλημένη με τα σύμβολα φαντασία του 12χρονου- αυτοί που «αυτοστραγγαλίζονταν» κάθε πρωί, δεν ήταν δυνατόν να είναι ευτυχισμένοι. Γιατί να θέλω να πηδήξω όλα αυτά τα εμπόδια για να καταλήξω εκεί; Απαίσια κατάληξη! Κατόπιν, όταν ήμουν στο λύκειο, πήγα σε ένα σχολείο, το Ίντιαν Σπρίνγκς, ένα μικρό οικοτροφείο, έξω από το Μπέρμινχαμ της Αλαμπάμα. Και ξαφνικά έγινα πραγματικός μαθητής. Και αυτό γιατί βρέθηκα μέσα σε μια κοινότητα μάθησης. Βρισκόμουν μαζί με ανθρώπους που επιδοκίμαζαν τη διανοητική ανάπτυξη και την εμπλοκή στη μάθηση, και πίστευαν πως η ειρωνική αποχή μου δεν ήταν έξυπνη ή αστεία, αλλά μια απλή και ασήμαντη αντίδραση σε περίπλοκα και απαιτητικά προβλήματα. Έτσι άρχισα να μαθαίνω γιατί η μάθηση ήταν ευχάριστη. Έμαθα πως κάποια άπειρα σύνολα είναι μεγαλύτερα από άλλα, και έμαθα τι είναι το ιαμβικό μέτρο και γιατί ακούγεται τόσο ωραία. Έμαθα ότι ο Εμφύλιος Πόλεμος ήταν σύγκρουση εθνικιστών, έμαθα λίγη φυσική, έμαθα ότι ο συσχετισμός δεν πρέπει να συγχέεται με τον αιτιασμό - όλα αυτά παρεμπιπτόντως, εμπλούτισαν τη ζωή μου κυριολεκτικά σε καθημερινή βάση. Και αληθεύει πως δεν χρησιμοποιώ τα περισσότερα στη δουλειά μου, αλλά δεν έχει σημασία για εμένα. Είναι όπως στη χαρτογράφηση. Ποια είναι η διαδικασία της χαρτογράφησης; Πλέεις προς μια στεριά και σκέφτεσαι, «Λέω να σχεδιάσω αυτό το κομμάτι γης», και έπειτα αναρωτιέσαι: «Ίσως υπάρχει και κάτι ακόμα να σχεδιάσω». Και τότε ξεκίνησε πραγματικά η μάθηση για μένα. Αληθεύει πως είχα δασκάλους που δεν με εγκατέλειψαν, και ήμουν πολύ τυχερός που είχα αυτούς τους δασκάλους, γιατί συχνά τους έδινα λόγους να πιστεύουν πως ήμουν καμένο χαρτί. Αλλά η περισσότερη γνώση που πήρα στο λύκειο δεν προήλθε απ' όσα γίνονταν μέσα στην αίθουσα, αλλά από όσα γίνονταν έξω από αυτήν. Για παράδειγμα, μπορώ να απαγγείλω «Υπάρχει μια ορισμένη αχτίδα φωτός, Φθινοπωρινά Απογεύματα - που σε θλίβει, όπως ο τόνος του εκκλησιαστικού οργάνου», όχι επειδή αποστήθισα ποιήματα της Έμιλι Ντίκινσον όταν ήμουν στο λύκειο, αλλά γιατί υπήρχε ένα κορίτσι στο σχολείο μου, την έλεγαν Αμάντα, και τη γούσταρα, και της άρεσαν τα ποιήματα της Ντίκινσον. Ο λόγος που μπορώ να σας πω τι είναι το κόστος ευκαιρίας, είναι επειδή μια μέρα όταν έπαιζα Σούπερ Μάριο στον καναπέ μου, ο φίλος μου ο Έμετ ήρθε και μου είπε, «Πόση ώρα παίζεις Σούπερ Μάριο;» και είπα: «Δεν ξέρω, περίπου 6 ώρες;», και μου είπε, «Συνειδητοποιείς ότι αν δούλευες αυτές τις 6 ώρες, θα είχες βγάλει 30 δολάρια, οπότε κατά κάποιον τρόπο, πλήρωσες 30 δολάρια για να παίξεις Σούπερ Μάριο». Και του είπα: «Τέτοια δουλειά θέλω». (Γέλια) Αλλά έμαθα τι είναι το κόστος ευκαιρίας. Και στην πορεία, ο χάρτης της ζωής μου έγινε καλύτερος. Μεγάλωσε. Περιείχε περισσότερα μέρη. Υπήρχαν περισσότερες πιθανές εκβάσεις, περισσότερες ευκαιρίες στο μέλλον. Δεν ήταν μια επίσημη, οργανωμένη διαδικασία επιμόρφωσης, και με χαρά το παραδέχομαι. Ήταν ασταθής, ασυνεπής, και υπήρχαν πολλά που δεν γνώριζα. Μπορεί να γνωρίζω το θεώρημα του Κάντορ, πως κάποια άπειρα σύνολα είναι μεγαλύτερα από άλλα, αλλά δεν καταλάβαινα τους υπολογισμούς που το στήριζαν. Μπορεί να γνωρίζω το κόστος ευκαιρίας αλλά δεν ξέρω την αρχή του φθίνοντος κόστους. Αλλά το μεγαλείο του να φαντάζεσαι τη γνώση ως χαρτογράφηση, αντί ως αυθαίρετα εμπόδια που πρέπει να υπερπηδήσεις, είναι ότι βλέπεις λίγη ακτή και σε κάνει να θες να δεις περισσότερα. Και έτσι τώρα ξέρω τουλάχιστον κάποιους από τους υπολογισμούς πίσω από όλα αυτά. Είχα μια μαθησιακή κοινότητα στο λύκειο, έπειτα μια άλλη στο πανεπιστήμιο, και μετά βρήκα μια άλλη, όταν δούλευα στο περιοδικό «Booklist» ως βοηθός, τριγυρισμένος από εξαιρετικά μορφωμένους ανθρώπους. Και έπειτα έγραψα ένα βιβλίο. Όπως ονειρεύονται να κάνουν όλοι οι συγγραφείς, παραιτήθηκα με συνοπτικές διαδικασίες. (Γέλια) Και για πρώτη φορά μετά το λύκειο, βρέθηκα χωρίς μαθησιακή κοινότητα, και ήταν απαίσιο. Το μίσησα. Διάβασα πάρα πολλά βιβλία αυτά τα δυο χρόνια. Διάβασα για τον Στάλιν, και βιβλία για το πώς οι Ουζμπέκοι αναγνωρίστηκαν ως Μουσουλμάνοι, και βιβλία για το πώς να φτιάξεις ατομικές βόμβες, αλλά έμοιαζε να φτιάχνω δικά μου εμπόδια και να τα πηδώ μόνος μου, αντί να έχω το συναίσθημα ενθουσιασμού του να είσαι μέρος μιας κοινότητας μαθητών και ανθρώπων που ασχολούνται μαζί σε μια διαδικασία χαρτογράφησης της προσπάθειας να καταλάβουν και να καταγράψουν τον κόσμο γύρω τους. Και το 2006, γνώρισα αυτόν τον τύπο. Τον λένε Ζε Φράνκ. Δεν τον γνώρισα πραγματικά, μόνο στο Διαδίκτυο. Ο Ζε Φρανκ είχε τότε ένα σόου που λεγόταν «Το σόου του Ζε Φρανκ» και το ανακάλυψα και έτσι επέστρεψα στην κοινότητα μάθησης. Εδώ ο Ζε μιλάει για το Λας Βέγκας: (Βίντεο) Ζε Φρανκ: Το Λας Βέγκας χτίστηκε στη μέση μιας τεράστιας καυτής ερήμου. Σχεδόν τα πάντα εδώ έχουν έλθει από κάπου αλλού - οι βράχοι, τα δένδρα, οι καταρράκτες. Τα ψάρια είναι τόσο εκτός τόπου όσο ένα γουρούνι που πετάει. Εκτός από την καυτή έρημο, εκτός τόπου είναι και οι άνθρωποι. Πράγματα από παντού ξαναφτιάχτηκαν εδώ μακριά από την αρχή τους και τους ανθρώπους που τα βιώνουν αλλιώς. Ενίοτε έγιναν και βελτιώσεις. ακόμα και η Σφίγγα έκανε πλαστική μύτης. Εδώ δεν υπάρχει λόγος να νιώθεις ότι χάνεις κάτι. Αυτή η Νέα Υόρκη σημαίνει το ίδιο για μένα όπως και για καθέναν. Όλα είναι εκτός τόπου και αυτό σημαίνει ότι τόπος επιτρέπει τα πάντα: αυτόματο πάρκινγκ, κέντρο εκδηλώσεων, λίμνη με καρχαρίες. Αυτή η παραποίηση χώρου είναι από τα μεγαλύτερα επιτεύγματα στον κόσμο, γιατί κανείς δεν ανήκει εδώ. Ανήκουν όλοι. Περπατώντας το πρωί πρόσεξα ότι τα περισσότερα κτίρια ήταν τεράστιοι καθρέφτες που στέλνουν το φως πίσω στην έρημο. Αλλά ενώ οι καθρέπτες δείχνουν μια εξωτερική εικόνα σου ενσωματωμένη σε ένα μέρος, αυτοί οι καθρέφτες δεν φέρνουν εικόνα. Τζον Γκριν: Νοσταλγώ τον καιρό που έβλεπες τα πίξελ στα διαδικτυακά βίντεο. (Γέλια) Ο Ζε δεν είναι μόνο φοβερός διανοούμενος, φτιάχνει επίσης θαυμάσιες κοινότητες και η κοινότητα που έφτιαξε γύρω από αυτά τα βίντεο ήταν ποικιλοτρόπως μια κοινότητα που λατρεύει τη μάθηση. Έτσι παίξαμε συλλογικά τον Ζε σκάκι και τον νικήσαμε. Οργανωθήκαμε να στείλουμε κάποιον ταξίδι σε όλη τη χώρα. Κάναμε τη Γη σάντουιτς, βάζοντας κάποιον να κρατάει μια φέτα ψωμί στη μία πλευρά της Γης και στο ακριβώς αντίθετο σημείο της βάλαμε κάποιον άλλον να κρατάει μια φέτα ψωμί. Καταλαβαίνω ότι είναι ανόητες ιδέες αλλά με τέτοιες ιδέες μαθαίνεις και αυτό με ενθουσίαζε τόσο πολύ, και αν μπεις στο Διαδίκτυο, θα βρεις τέτοιες κοινότητες παντού. Δες την ετικέτα Λογισμός στο Tumblr και βέβαια θα βρεις ανθρώπους να γκρινιάζουν για τον Λογισμό αλλά θα βρεις και ανθρώπους που κοινοποιούν τις διαμαρτυρίες, με το επιχείρημα ότι ο Λογισμός είναι ωραίος και ενδιαφέρων, και δείχνουν τον τρόπο να δεις το πρόβλημα που θεωρείς δύσκολο να λυθεί. Μπορείς να πας σε μέρη όπως το Reddit και σε υποκατηγορίες όπως «Ρώτα έναν ιστορικό» ή «Ρώτα για τη Φυσική», όπου μπορείς να ρωτήσεις ανθρώπους που είναι σε αυτούς τους κλάδους μια ευρεία γκάμα ερωτήσεων, από πολύ σοβαρές έως πολύ γελοίες. Αλλά για μένα, οι πιο ενδιαφέρουσες κοινότητες μάθησης που αναπτύσσονται τώρα στο Διαδίκτυο είναι στο YouTube, και το παραδέχομαι, είμαι προκατειλημμένος. Αλλά νομίζω ότι το YouTube μοιάζει σε πολλά με μια αίθουσα διδασκαλίας. Δες για παράδειγμα τα «Minute Physics» ένα τύπο που διδάσκει τον κόσμο Φυσική: (Βίντεο) Ας μπούμε στο ψητό. Από τις 4 Ιουλίου 2012 το σωματίδιο Χιγκς είναι το τελευταίο σημαντικό κομμάτι του σταθερού μοντέλου μοριακής φυσικής που ανακαλύφθηκε πειραματικά. Θα ρωτήσετε γιατί το σωματίδιο Χιγκς συμπεριλήφθηκε στο σταθερό μοντέλο μαζί με πολύ γνωστά σωματίδια όπως ηλεκτρόνια, φωτόνια και κουάρκ, αν δεν είχε ανακαλυφθεί πίσω στη δεκαετία του '70; Καλή ερώτηση. Για δύο κυρίως λόγους. Πρώτον, όπως το ηλεκτρόνιο ενεργοποιείται στο ηλεκτρικό πεδίο, το σωματίδιο Χιγκς απλά ενεργοποιείται στο πεδίο Χιγκς που διαπερνάει τα πάντα. Και το πεδίο Χιγκς παίζει βασικό ρόλο στο μοντέλο της ασθενούς πυρηνικής αλληλεπίδρασης. Ειδικότερα, το πεδίο Χιγκς εξηγεί γιατί είναι τόσο ασθενής. Θα πούμε περισσότερα σε επόμενο βίντεο, αλλά αν και η ασθενής πυρηνική θεωρία επιβεβαιώθηκε το 1980, στις εξισώσεις το πεδίο Χιγκς είναι τόσο δεμένο με την ασθενή αλληλεπίδραση που μέχρι τώρα δεν μπορούσαμε να επιβεβαιώσουμε την πραγματική και ανεξάρτητη ύπαρξή του. ΤΓ: Κι ένα βίντεο που έκανα ως μέρος του σόου «Crash Course» που μιλάει για τον Α' Παγκόσμιο Πόλεκο. (Βίντεο) Η άμεση αιτία ήταν φυσικά η δολοφονία στο Σεράγεβο του αυστριακού αρχιδούκα Φραγκίσκου Φερδινάνδου στις 28 Ιουνίου 1914 από τον Σερβο-Βόσνιο εθνικιστή Γκαβρίλο Πρινσίπ. Γρήγορη παράθεση: Αξίζει να προσέξετε ότι ο πρώτος μεγάλος πόλεμος του 20ού αιώνα άρχισε με μια πράξη τρομοκρατίας. Τον Φραγκίσκο Φερδινάνδο δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα ο αυτοκράτορας θείος του Φραγκίσκος Ιωσήφ. Αυτό είναι μουστάκι!!! Ακόμη και έτσι, λόγω της δολοφονίας η Αυστρία έστειλε τελεσίγραφο στη Σερβία, και όταν η Σερβία αποδέχθηκε μερικά αλλά όχι όλα τα αιτήματα, η Αυστρία κήρυξε πόλεμο κατά της Σερβίας. Κατόπιν η Ρωσία, ως σύμμαχος των Σέρβων, κινητοποίησε τον στρατό της. Η Γερμανία, επειδή είχε συμμαχία με την Αυστρία, είπε στη Ρωσία να σταματήσει, και όταν η Ρωσία δεν το έκανε, η Γερμανία παρέταξε τον δικό της στρατό, κήρυξε πόλεμο στη Ρωσία, συμμάχησε με τους Οθωμανούς και μετά κήρυξε πόλεμο στη Γαλλία επειδή, καταλαβαίνετε, είναι Γαλλία. (Γέλια) Και δεν είναι μόνον φυσική και παγκόσμια ιστορία που οι άνθρωποι επιλέγουν να μάθουν μέσα από το YouTube Να ένα βίντεο για αφηρημένα μαθηματικά. (Βίντεο) Εσύ είσαι εγώ και είσαι πάλι σε μάθημα μαθηματικών γιατί πρέπει να πηγαίνεις καθημερινά. Και μαθαίνεις π.χ. για τις ακολουθίες. Είναι ύλη λυκείου, σωστά; Πράγμα περίεργο γιατί είναι ωραίο θέμα και τελικά το καταστρέφουν. Φαντάζομαι γι' αυτό βάζουν τις ακολουθίες στην ύλη. Σε μια ευνόητη προσπάθεια να ξεφύγεις, κάνεις σκίτσα στο χαρτί και σκέφτεσαι περισσότερο την λέξη «σειρά» παρά το διδασκόμενο αντικείμενο. Πώς να 'ναι ο πληθυντικός της στα Αγγλικά: «serieses», «seriese», «seriesen» και «serii»; Μήπως ο ενικός να ήταν «serie» ή «serum»; Αλλά όλο το σκεπτικό πραγμάτων όπως 1/2 + 1/4 + 1/8 + 1/16 και ούτω καθεξής, μπορεί π.χ. να σου χρησιμεύσει αν θες να ζωγραφίσεις μια σειρά ελεφάντων που κρατούνται από τις ουρές: κανονικός ελέφαντας, νεαρός ελέφαντας, ελεφαντάκι, σε μέγεθος σκύλου, σε μέγεθος κουταβιού, θαλάσσιος ελέφαντας και μικρότεροι. Που τουλάχιστον είναι λίγο εκπληκτικό γιατί μπορείς να έχεις άπειρο αριθμό ελεφάντων σε μια σειρά και να χωράνε σε μία μόνο σειρά τετραδίου. ΤΓ: Και ο Ντέστιν από το «Smarter Every Day» μιλάει για τη διατήρηση της στροφορμής και εφόσον είναι το YouTube, και για γάτες: (Βίντεο) Γεια, είμαι ο Ντέστιν. Καλωσορίσατε στο «Smarter Every Day» Θα έχετε προσέξει ότι οι γάτες σχεδόν πάντα προσγειώνονται όρθιες. Η σημερινή μας ερώτηση είναι: Γιατί; Όπως κάθε απλή ερώτηση, έχει μια αρκετά περίπλοκη απάντηση. Για παράδειγμα, ας το ρωτήσουμε αλλιώς: Πώς η γάτα περιστρέφεται κατά την πτώση χωρίς να παραβιάζει τη διατήρηση της στροφορμής; (Γέλια) ΤΓ: Τα τέσσερα βίντεο έχουν κάτι κοινό: Όλα έχουν πάνω από μισό εκατομμύριο προβολές στο YouTube. Και είναι άνθρωποι που δεν είναι σε τάξη, αλλά επειδή είναι σε μια κοινότητα μάθησης που συγκροτήθηκε μέσα από αυτά τα κανάλια. Είπα νωρίτερα ότι θεωρώ το YouTube σαν τάξη και από αρκετές πλευρές είναι, επειδή εκεί είναι ο δάσκαλος - σαν την παραδοσιακή τάξη: εδώ είναι ο δάσκαλος και κάτω από τον δάσκαλο είναι οι μαθητές, και όλοι μαζί συζητούν. Και ξέρω ότι τα σχόλια στο YouTube δεν έχουν και τόσο καλή φήμη στον κόσμο του Διαδικτύου όμως αν πας στα σχόλια σε αυτά τα κανάλια, θα βρεις ανθρώπους που ασχολούνται με το υπό συζήτηση θέμα, κάνουν δύσκολες και περίπλοκες ερωτήσεις σχετικές με το θέμα, και μετά άλλοι άνθρωποι απαντούν στις ερωτήσεις. Και επειδή η σελίδα του YouTube είναι έτσι ώστε η σελίδα για την οποία σας μιλάω είναι στην ίδια ακριβώς σελίδα με τα σχόλιά σας, συμμετέχετε με ζωντανό, πραγματικό και ενεργό τρόπο στη συζήτηση. Κι επειδή είμαι συνήθως στα σχόλια, βρίσκομαι να συμμετέχω μαζί σας. Και θα το δείτε αυτό, είτε πρόκειται για παγκόσμια ιστορία, ή μαθηματικά ή φυσική ή οτιδήποτε άλλο. Και θα δείτε νέους να χρησιμοποιούν τα εργαλεία και τα είδη του Διαδικτύου για να δημιουργήσουν μέρη για διαλεκτική απασχόληση αντί της ειρωνικής αποστασιοποίησης που ίσως οι περισσότεροι συσχετίζετε με τα μιμίδια στο Διαδίκτυο. ξέρετε, «Βαριόμουν. Επινόησα τα μαθηματικά». Εδώ η Honey Boo Boo κριτικάρει τον βιομηχανικό καπιταλισμό. [«Ο φιλελεύθερος καπιταλισμός δεν θέλει το καλό της ανθρωπότητας. Αντιθέτως, είναι το όχημα του βάρβαρου, καταστροφικού μηδενισμού.»] Αν δεν βλέπετε τι λέει... ναι. Πραγματικά πιστεύω ότι αυτοί οι χώροι, αυτές οι κοινότητες, έχουν γίνει για την νέα γενιά μαθητευόμενων, το είδος των κοινοτήτων, το είδος χαρτογραφικών κοινοτήτων που είχα όταν ήμουν στο λύκειο και μετά στο πανεπιστήμιο. Και ως ενήλικας που ανακαλύπτω ξανά τις κοινότητες, ξαναμπήκα στην κοινότητα της μάθησης και ενθαρρύνθηκα να συνεχίσω να μαθαίνω και μεγάλος πλέον, και να μην πιστεύω ότι η μάθηση προορίζεται μόνο για τους νέους. Η Βάι Χαρτ και το «Minute Physics» με έφερε σε επαφή με ένα σωρό πράγματα που δεν γνώριζα πριν. Και ξέρω ότι όλοι γυρίζουμε το βλέμμα στις μέρες των παρισινών σαλονιών της εποχής του Διαφωτισμού ή στην Στρογγυλή Τράπεζα του Αλγκόνκουιν, και λέμε «Μακάρι να ήμουν κι εγώ εκεί, να γέλαγα με τα αστεία της Ντόροθι Πάρκερ». Αλλά είμαι εδώ να σας πω ότι αυτά τα μέρη ακόμη υπάρχουν. Βρίσκονται σε γωνίες του διαδικτύου που οι ηλικιωμένοι φοβούνται να πάνε. (Γέλια) Και πράγματι πιστεύω ότι όταν επινοήσαμε το Άγκλοου στη δεκαετία του '60, όταν την κάναμε πραγματική, μόλις που ξεκινούσαμε. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
This is a map of New York State that was made in 1937 by the General Drafting Company. It's an extremely famous map among cartography nerds, because down here at the bottom of the Catskill Mountains, there is a little town called Roscoe -- actually, this will go easier if I just put it up here -- There's Roscoe, and then right above Roscoe is Rockland, New York, and then right above that is the tiny town of Agloe, New York. Agloe, New York, is very famous to cartographers, because it's a paper town. It's also known as a copyright trap. Mapmakers -- because my map of New York and your map of New York are going to look very similar, on account of the shape of New York -- often, mapmakers will insert fake places onto their maps, in order to protect their copyright. Because then, if my fake place shows up on your map, I can be well and truly sure that you have robbed me. Agloe is a scrabblization of the initials of the two guys who made this map, Ernest Alpers and Otto [G.] Lindberg, and they released this map in 1937. Decades later, Rand McNally releases a map with Agloe, New York, on it, at the same exact intersection of two dirt roads in the middle of nowhere. Well, you can imagine the delight over at General Drafting. They immediately call Rand McNally, and they say, "We've caught you! We made Agloe, New York, up. It is a fake place. It's a paper town. We're going to sue your pants off!" And Rand McNally says, "No, no, no, no, Agloe is real." Because people kept going to that intersection of two dirt roads -- (Laughter) in the middle of nowhere, expecting there to be a place called Agloe -- someone built a place called Agloe, New York. (Laughter) It had a gas station, a general store, two houses at its peak. (Laughter) And this is of course a completely irresistible metaphor to a novelist, because we would all like to believe that the stuff that we write down on paper can change the actual world in which we're actually living, which is why my third book is called "Paper Towns". But what interests me ultimately more than the medium in which this happened, is the phenomenon itself. It's easy enough to say that the world shapes our maps of the world, right? Like the overall shape of the world is obviously going to affect our maps. But what I find a lot more interesting is the way that the manner in which we map the world changes the world. Because the world would truly be a different place if North were down. And the world would be a truly different place if Alaska and Russia weren't on opposite sides of the map. And the world would be a different place if we projected Europe to show it in its actual size. The world is changed by our maps of the world. The way that we choose -- sort of, our personal cartographic enterprise, also shapes the map of our lives, and that in turn shapes our lives. I believe that what we map changes the life we lead. And I don't mean that in some, like, secret-y Oprah's Angels network, like, you-can-think-your-way- out-of-cancer sense. But I do believe that while maps don't show you where you will go in your life, they show you where you might go. You very rarely go to a place that isn't on your personal map. So I was a really terrible student when I was a kid. My GPA was consistently in the low 2s. And I think the reason that I was such a terrible student is that I felt like education was just a series of hurdles that had been erected before me, and I had to jump over in order to achieve adulthood. And I didn't really want to jump over these hurdles, because they seemed completely arbitrary, so I often wouldn't, and then people would threaten me, you know, they'd threaten me with this "going on [my] permanent record," or "You'll never get a good job." I didn't want a good job! As far as I could tell at eleven or twelve years old, like, people with good jobs woke up very early in the morning, (Laughter) and the men who had good jobs, one of the first things they did was tie a strangulation item of clothing around their necks. They literally put nooses on themselves, and then they went off to their jobs, whatever they were. That's not a recipe for a happy life. These people -- in my, symbol-obsessed, twelve year-old imagination -- these people who are strangling themselves as one of the first things they do each morning, they can't possibly be happy. Why would I want to jump over all of these hurdles and have that be the end? That's a terrible end! And then, when I was in tenth grade, I went to this school, Indian Springs School, a small boarding school, outside of Birmingham, Alabama. And all at once I became a learner. And I became a learner, because I found myself in a community of learners. I found myself surrounded by people who celebrated intellectualism and engagement, and who thought that my ironic oh-so-cool disengagement wasn't clever, or funny, but, like, it was a simple and unspectacular response to very complicated and compelling problems. And so I started to learn, because learning was cool. I learned that some infinite sets are bigger than other infinite sets, and I learned that iambic pentameter is and why it sounds so good to human ears. I learned that the Civil War was a nationalizing conflict, I learned some physics, I learned that correlation shouldn't be confused with causation -- all of these things, by the way, enriched my life on a literally daily basis. And it's true that I don't use most of them for my "job," but that's not what it's about for me. It's about cartography. What is the process of cartography? It's, you know, sailing upon some land, and thinking, "I think I'll draw that bit of land," and then wondering, "Maybe there's some more land to draw." And that's when learning really began for me. It's true that I had teachers that didn't give up on me, and I was very fortunate to have those teachers, because I often gave them cause to think there was no reason to invest in me. But a lot of the learning that I did in high school wasn't about what happened inside the classroom, it was about what happened outside of the classroom. For instance, I can tell you that "There's a certain Slant of light, Winter Afternoons -- That oppresses, like the Heft Of Cathedral Tunes --" not because I memorized Emily Dickinson in school when I was in high school, but because there was a girl when I was in high school, and her name was Amanda, and I had a crush on her, and she liked Emily Dickinson poetry. The reason I can tell you what opportunity cost is, is because one day when I was playing Super Mario Kart on my couch, my friend Emmet walked in, and he said, "How long have you been playing Super Mario Kart?" And I said, "I don't know, like, six hours?" and he said, "Do you realize that if you'd worked at Baskin-Robbins those six hours, you could have made 30 dollars, so in some ways, you just paid thirty dollars to play Super Mario Kart." And I was, like, "I'll take that deal." (Laughter) But I learned what opportunity cost is. And along the way, the map of my life got better. It got bigger; it contained more places. There were more things that might happen, more futures I might have. It wasn't a formal, organized learning process, and I'm happy to admit that. It was spotty, it was inconsistent, there was a lot I didn't know. I might know, you know, Cantor's idea that some infinite sets are larger than other infinite sets, but I didn't really understand the calculus behind that idea. I might know the idea of opportunity cost, but I didn't know the law of diminishing returns. But the great thing about imagining learning as cartography, instead of imagining it as arbitrary hurdles that you have to jump over, is that you see a bit of coastline, and that makes you want to see more. And so now I do know at least some of the calculus that underlies all of that stuff. So, I had one learning community in high school, then I went to another for college, and then I went to another, when I started working at a magazine called "Booklist," where I was an assistant, surrounded by astonishingly well-read people. And then I wrote a book. And like all authors dream of doing, I promptly quit my job. (Laughter) And for the first time since high school, I found myself without a learning community, and it was miserable. I hated it. I read many, many books during this two-year period. I read books about Stalin, and books about how the Uzbek people came to identify as Muslims, and I read books about how to make atomic bombs, but it just felt like I was creating my own hurdles, and then jumping over them myself, instead of feeling the excitement of being part of a community of learners, a community of people who are engaged together in the cartographic enterprise of trying to better understand and map the world around us. And then, in 2006, I met that guy. His name is Ze Frank. I didn't actually meet him, just on the Internet. Ze Frank was running, at the time, a show called "The Show with Ze Frank," and I discovered the show, and that was my way back into being a community learner again. Here's Ze talking about Las Vegas: (Video) Ze Frank: Las Vegas was built in the middle of a huge, hot desert. Almost everything here was brought from somewhere else -- the sort of rocks, the trees, the waterfalls. These fish are almost as out of place as my pig that flew. Contrasted to the scorching desert that surrounds this place, so are these people. Things from all over the world have been rebuilt here, away from their histories, and away from the people that experience them differently. Sometimes improvements were made -- even the Sphinx got a nose job. Here, there's no reason to feel like you're missing anything. This New York means the same to me as it does to everyone else. Everything is out of context, and that means context allows for everything: Self Parking, Events Center, Shark Reef. This fabrication of place could be one of the world's greatest achievements, because no one belongs here; everyone does. As I walked around this morning, I noticed most of the buildings were huge mirrors reflecting the sun back into the desert. But unlike most mirrors, which present you with an outside view of yourself embedded in a place, these mirrors come back empty. John Green: Makes me nostalgic for the days when you could see the pixels in online video. (Laughter) Ze isn't just a great public intellectual, he's also a brilliant community builder, and the community of people that built up around these videos was in many ways a community of learners. So we played Ze Frank at chess collaboratively, and we beat him. We organized ourselves to take a young man on a road trip across the United States. We turned the Earth into a sandwich, by having one person hold a piece of bread at one point on the Earth, and on the exact opposite point of the Earth, have another person holding a piece of bread. I realize that these are silly ideas, but they are also "learny" ideas, and that was what was so exciting to me, and if you go online, you can find communities like this all over the place. Follow the calculus tag on Tumblr, and yes, you will see people complaining about calculus, but you'll also see people re-blogging those complaints, making the argument that calculus is interesting and beautiful, and here's a way in to thinking about the problem that you find unsolvable. You can go to places like Reddit, and find sub-Reddits, like "Ask a Historian" or "Ask Science," where you can ask people who are in these fields a wide range of questions, from very serious ones to very silly ones. But to me, the most interesting communities of learners that are growing up on the Internet right now are on YouTube, and admittedly, I am biased. But I think in a lot of ways, the YouTube page resembles a classroom. Look for instance at "Minute Physics," a guy who's teaching the world about physics: (Video) Let's cut to the chase. As of July 4, 2012, the Higgs boson is the last fundamental piece of the standard model of particle physics to be discovered experimentally. But, you might ask, why was the Higgs boson included in the standard model, alongside well-known particles like electrons and photons and quarks, if it hadn't been discovered back then in the 1970s? Good question. There are two main reasons. First, just like the electron is an excitation in the electron field, the Higgs boson is simply a particle which is an excitation of the everywhere-permeating Higgs field. The Higgs field in turn plays an integral role in our model for the weak nuclear force. In particular, the Higgs field helps explain why it's so weak. We'll talk more about this in a later video, but even though weak nuclear theory was confirmed in the 1980s, in the equations, the Higgs field is so inextricably jumbled with the weak force, that until now we've been unable to confirm its actual and independent existence. JG: Or here's a video that I made as part of my show "Crash Course," talking about World War I: (Video) The immediate cause was of course the assassination in Sarajevo of the Austrian Archduke Franz Ferdinand, on June 28, 1914, by a Bosnian-Serb nationalist named Gavrilo Princip. Quick aside: It's worth noting that the first big war of the twentieth century began with an act of terrorism. So Franz Ferdinand wasn't particularly well-liked by his uncle, the emperor Franz Joseph -- now that is a mustache! But even so, the assassination led Austria to issue an ultimatum to Serbia, whereupon Serbia accepted some, but not all, of Austria's demands, leading Austria to declare war against Serbia. And then Russia, due to its alliance with the Serbs, mobilized its army. Germany, because it had an alliance with Austria, told Russia to stop mobilizing, which Russia failed to do, so then Germany mobilized its own army, declared war on Russia, cemented an alliance with the Ottomans, and then declared war on France, because, you know, France. (Laughter) And it's not just physics and world history that people are choosing to learn through YouTube. Here's a video about abstract mathematics. (Video) So you're me, and you're in math class yet again, because they make you go every single day. And you're learning about, I don't know, the sums of infinite series. That's a high school topic, right? Which is odd, because it's a cool topic, but they somehow manage to ruin it anyway. So I guess that's why they allow infinite series in the curriculum. So, in a quite understandable need for distraction, you're doodling and thinking more about what the plural of "series" should be than about the topic at hand: "serieses," "seriese," "seriesen," and "serii?" Or is it that the singular should be changed: one "serie," or "serum," just like the singular of "sheep" should be "shoop." But the whole concept of things like 1/2 + 1/4 + 1/8 + 1/16 and so on approaches one, is useful if, say, you want to draw a line of elephants, each holding the tail of the next one: normal elephant, young elephant, baby elephant, dog-sized elephant, puppy-sized elephant, all the way down to Mr. Tusks and beyond. Which is at least a tiny bit awesome, because you can get an infinite number of elephants in a line, and still have it fit across a single notebook page. JG: And lastly, here's Destin, from "Smarter Every Day," talking about the conservation of angular momentum, and, since it's YouTube, cats: (Video) Hey, it's me, Destin. Welcome back to "Smarter Every Day." So you've probably observed that cats almost always land on their feet. Today's question is: why? Like most simple questions, there's a very complex answer. For instance, let me reword this question: How does a cat go from feet-up to feet-down in a falling reference frame, without violating the conservation of angular momentum? (Laughter) JG: So, here's something all four of these videos have in common: They all have more than half a million views on YouTube. And those are people watching not in classrooms, but because they are part of the communities of learning that are being set up by these channels. And I said earlier that YouTube is like a classroom to me, and in many ways it is, because here is the instructor -- it's like the old-fashioned classroom: here's the instructor, and then beneath the instructor are the students, and they're all having a conversation. And I know that YouTube comments have a very bad reputation in the world of the Internet, but in fact, if you go on comments for these channels, what you'll find is people engaging the subject matter, asking difficult, complicated questions that are about the subject matter, and then other people answering those questions. And because the YouTube page is set up so that the page in which I'm talking to you is on the exact -- the place where I'm talking to you is on the exact same page as your comments, you are participating in a live and real and active way in the conversation. And because I'm in comments usually, I get to participate with you. And you find this whether it's world history, or mathematics, or science, or whatever it is. You also see young people using the tools and the sort of genres of the Internet in order to create places for intellectual engagement, instead of the ironic detachment that maybe most of us associate with memes and other Internet conventions -- you know, "Got bored. Invented calculus." Or, here's Honey Boo Boo criticizing industrial capitalism: ["Liberal capitalism is not at all the Good of humanity. Quite the contrary; it is the vehicle of savage, destructive nihilism."] In case you can't see what she says ... yeah. I really believe that these spaces, these communities, have become for a new generation of learners, the kind of communities, the kind of cartographic communities that I had when I was in high school, and then again when I was in college. And as an adult, re-finding these communities has re-introduced me to a community of learners, and has encouraged me to continue to be a learner even in my adulthood, so that I no longer feel like learning is something reserved for the young. Vi Hart and "Minute Physics" introduced me to all kinds of things that I didn't know before. And I know that we all hearken back to the days of the Parisian salon in the Enlightenment, or to the Algonquin Round Table, and wish, "Oh, I wish I could have been a part of that, I wish I could have laughed at Dorothy Parker's jokes." But I'm here to tell you that these places exist, they still exist. They exist in corners of the Internet, where old men fear to tread. (Laughter) And I truly, truly believe that when we invented Agloe, New York, in the 1960s, when we made Agloe real, we were just getting started. Thank you. (Applause)