On a beautiful day, just a few years ago my wife and I entered a hospital near our home in Oakland, California for the birth of our first daughter, Maya. We had responsibly toured the birthing center in advance and yet we were somehow still startled to find ourselves in the place where we would experience one of the most significant moments of our lives. We were stuck in a windowless room with no hint of the bright and sunny day that we had left. Fluorescent lights buzzed overhead, the paint on the walls was beige and machines beeped inexplicably as a wall clock indicated day turning to night. That clock was placed above a door in direct line of sight to where my wife lay as her contractions increased hour after hour. Now, I've never given birth --
Одного чудового дня декілька років тому ми з дружиною увійшли до лікарні в Окленді, штат Каліфорнія, бо очікували на народження першої доньки, Маї. Ми вже відвідували пологове відділення заздалегідь, але чомусь все одно були приголомшені виглядом місця, де мали пережити одну з найзначніших подій у нашому житті. Нас запроторили у палату без вікон, а яскравий сонячний день залишився на подвір'ї. На стелі гуде флуоресцентна лампа, стіни пофарбовані бежевим, обладнання пищить незрозуміло чому, а на годиннику вже майже вечір. Цей годинник висів над дверима і весь час потрапляв на очі дружині, у якої чим далі посилювалися перейми. Я ніколи не народжував –
(Laughter)
(Сміх)
but she assured me that the last thing that a birthing woman would ever want is to watch the seconds tick by.
але дружина запевняє, що породіллі найменше хочеться спостерігати, як іде час.
(Laughter)
(Сміх)
An architect by training, I've always been fascinated watching people experience design in the world around them. I believe design functions like the soundtrack that we're not even fully aware is playing. It sends us subconscious messages about how to feel and what to expect. That room that we were in seemed completely misaligned with the moment that we were experiencing -- welcoming a human being, our daughter, into this world.
Як архітектор за фахом я завжди із захопленням спостерігав, як на людей впливає дизайн оточення. Я вважаю, що дизайн невловимий, як фонова мелодія, яку ми чуємо, не усвідомлюючи цього. Він диктує нашій підсвідомості як відчувати себе і на що чекати. Кімната, де ми були, зовсім не відповідала тому, що ми переживали – зустріч нової людини, нашої доньки, у цьому світі.
At one point a nurse, without any prompt, turned to us and said, "I always think to myself, 'I wish I had become an architect, because I could have designed rooms like this better.'"
Якоїсь миті медсестра без будь-яких підстав повернулася і сказала: «Я завжди подумки жалкую, що не стала архітектором, бо могла б подібні приміщення проектувати краще».
I said to her, "An architect did design this room."
Я їй сказав: «Але ж цю палату проектував архітектор».
(Laughter)
(Сміх)
Despite the immense joy of our daughter's birth, the messages of that hospital room stick with she and I to this day. Those messages are, "You are not at home, you are in a foreign place." "You are not in control of anything. Not even the lighting." "Your comfort, simply, is secondary." At best, a hospital room like this might just be described or dismissed as uninspiring. At worst, it is undignifying. And I use it to point out that none of us, anywhere in the world, are immune from bad design.
Попри величезну радість від народження нашої доньки, враження від тієї палати залишилося із нами донині. Ми наче чуємо: «Ви не вдома, ви на чужині». «Ви нічого не контролюєте. Навіть освітлення». «Про ваш комфорт ніхто особливо не дбає». У найкращому разі подібні палати описують чи оцінюють як нудні. У найгіршому – як негідні. І я наводжу цей приклад, щоб наголосити, що ніхто ніде у світі не застрахований від поганого дизайну.
I went into architecture because I believed it was about creating spaces for people to live their best lives. And yet what I found is a profession largely disconnected from the people most directly impacted by its work. I believe this is because architecture remains a white, male, elitist profession -- seemingly unconcerned with some of the greatest needs in the world or even the relatively simple needs of an expectant mother. Students are trained in school using highly theoretical projects, rarely interacting with real people or actual communities. Graduates are funneled through a long, narrow unforgiving path to licensure.
Я зайнявся архітектурою, бо вірив, що вона призначена створювати найкращі умови для життя. А отримав я фах, відірваний від потреб тих людей, на яких він безпосередньо впливає. Я впевнений, це тому, що архітектура залишається елітарним фахом для білих чоловіків, що вочевидь не переймаються тим, що найбільше потрібно людям, навіть найпростішими природними потребами майбутньої матері. Студенти вивчають архітектуру за допомогою теоретизованих проектів, рідко спілкуються з живими людьми чи бачать наявні спільноти. Випускники затиснуті у вузькі рамки необхідності отримання ліцензії.
Meanwhile, the profession holds up a select few through relentless award programs focused almost exclusively on the aesthetics of buildings, rather than the societal impact or contributions of them. It only goes to reinforce a warped view of professional responsibility and success and yet this isn't why so many young, hopeful people go into architecture. It's not why I did. I believed then, though I didn't have a language for it, and I know now, that design has a unique ability to dignify. It can make people feel valued, respected, honored and seen.
Тим часом небагатьох вибраних утримують у професії численними стипендіальними програмами, що практично повністю зосереджені на естетиці будівель, оминаючи їх соціальну значущість і внесок. Це лише посилює викривлене розуміння професійної відповідальності та успіху. І все ж не тому стільки обдарованої молоді іде в архітектори. Я не виключення. Колись я відчував, хоча не знав, як це сказати, а тепер я знаю, що дизайн має унікальну здатність підносити людину. Він дозволяє відчувати, що вас цінують, поважають, шанують і враховують.
Now I'd like for you to just think about some of the spaces that you inhabit. And I'd like to have you think about how they make you feel. Now, there are places that make us feel unhappy, unhealthy or uninspiring. They may be the places that you work or where you heal or even where you live. And I ask, how might these places be better designed with you in mind? It's a really simple question and it can somehow, sometimes be very difficult to answer. Because we are conditioned to feel like we don't have much agency over the spaces and places that we live, work and play. And in many cases we don't. But we all should.
Пригадайте ваші помешкання. Як ви у них почуваєтесь? Так, є місця, в яких ми почуваємося нещасними, нездоровими чи невмотивованими. Буває, що в таких місцях ми працюємо, чи лікуємось, чи навіть живемо. А наскільки кращими вони б могли бути, якщо б їх проектували з думкою про нас? Це просте запитання, але часом на нього чомусь дуже складно відповісти. Це тому, що нас привчили думати, що ми не здатні впливати на місця, де ми живемо, працюємо і граємо. І досить часто це так. А це не повинно бути так.
Now, here's a potentially dumb question for any women watching: Have you ever stood in a disproportionately long bathroom line?
А зараз зайве питання для жінок: Чи траплялося вам стояти у нескінченній черзі до громадського туалету?
(Laughter)
(Сміх)
Did you ever think to yourself, "What is wrong with this picture?" Well, what if the real question is, "What is wrong with the men that designed these bathrooms?"
Чи ви колись замислювалися, що не так з цими місцями? А що як насправді питання таке: «Що не так з чоловіками, які проектували ці місця?»
(Applause)
(Оплески)
It may seem like a small thing, but it's representative of a much more serious issue. The contemporary world was literally built by men who have rarely taken the time to understand how people unlike them experience their designs. A long bathroom line might seem like a minor indignity. But the opposite can also be true. Thoughtful design can make people feel respected and seen. I've come to believe that dignity is to design what justice is to law and health is to medicine. In the simplest of terms, it's about having the spaces you inhabit reflect back your value.
Це, може, дрібниця, але вона є частиною вельми серйозної проблеми. Цей світ у повному сенсі будували чоловіки, які рідко замислювалися над тим, як люди, що відрізняються від них, почуваються в тому, що вони набудували. Може, довга черга до туалету є незначним проявом неповаги. Але й протилежне є слушним. Продуманий дизайн надає відчуття гідності і вагомості. Я дійшов до розуміння того, що шанобливість для дизайну – те саме, що справедливість для закону, а здоров'я для медицини. Простіше кажучи, місця, де ми мешкаємо, відбивають, наскільки нас цінують.
Over the past two years I had the opportunity to interview over 100 people from all walks of life about their experience of design. I wanted to test my hunch that dignity and design are uniquely related.
За останні два роки я опитав більше сотні осіб різного соціального статусу про те, як на них впливав дизайн. Я хотів перевірити свою здогадку про особливий зв'язок дизайну й гідності.
I listened to Gregory, a resident of this cottage community designed specifically for the 50 most chronically homeless people in Dallas. Gregory had been living on the streets, drifting from town to town for over 30 years. A broad coalition of social service agencies, funders and designers, created this place. Each 400 square foot cottage is designed beautifully as a permanent home. Gregory now has a key to a door to his own house. He describes the sense of security that it brings him. Something he had lived without for three decades. When he arrived with little more than the clothes on his back, he found everything: from a toaster, Crock-Pot and stove to a toothbrush and toothpaste awaiting for him. He describes it simply as heaven.
Я спілкувався з Ґреґорі, мешканцем цього котеджного містечка, спеціально спроектованого для 50 бездомних з найбільшим у Далласі «стажем». Ґреґорі жив на вулиці у різних містах більше 30 років. Доволі багато соціальних служб, спонсорів і дизайнерів об'єдналися, щоб створити це місце. Кожен котедж площею 37 кв. м має гарний дизайн як у постійного житла. Тепер у Ґреґорі є ключ від дверей власного дому. Він говорить, що дім надає відчуття безпеки. Це те, чого йому бракувало 30 років. Коли він заселився майже без нічого, то отримав усе необхідне: від тостера, мультиварки та плитки до зубної щітки й пасти. Для нього це був просто рай.
On the other side of the world, I listened to Antoinette, the director of this training and community center for women in rural Rwanda. Hundreds of women come to this place daily -- to learn new skills, be in community, and continue rebuilding their lives following the country's civil war. These women literally pressed the 500,000 bricks that make up the 17 classroom pavilions like this one. Antoinette told me, "Everyone is so proud of it."
На іншому боці Землі я зустрівся з Антуанеттою, директором цього навчального центру для жінок сільської спільноти в Руанді. Щодня сотні жінок ідуть сюди отримувати нові навички, спілкуватися і поступово відновлювати своє життя після громадянської війни. Жінки власноруч зробили 500 000 цеглин для 17 корпусів, схожих на цей. Антуанетта підкреслила: «Усі цим так пишаються».
And then back here in the US I listened to Monika, the director of a free clinic primarily serving the uninsured in Arkansas. Monika loves telling me that the doctors, who volunteer at her free clinic routinely tell her that they've never worked in such a beautiful, light-filled place. Monika believes that even people experiencing poverty deserve quality health care. And what's more, she believes they deserve to receive that care in a dignified setting.
А потім тут, у США, я мав розмову з Монікою, директором безкоштовної клініки, що здебільшого обслуговує мешканців Арканзасу без медичної страхівки. Моніка із захопленням говорить, що лікарі-волонтери у її клініці постійно відзначають, що вони ніколи не працювали у такому красивому, світлому місці. Моніка впевнена, що навіть ті, хто живе у злиднях, заслуговують на якісне медичне обслуговування. Окрім того, вона упевнена, що вони заслуговують отримувати його у гідних умовах.
People like these are invaluable ambassadors for design and yet they are roundly absent from architectural discourse. Similarly, the people who can most benefit from good design often have the least access to it. Your cousin, a homeless veteran; your grandma or grandpa who live in a house with a kitchen that's no longer accessible to them; your wheelchair-bound sister in a suburban area planned without sidewalks.
Такі люди – безцінні передвісники гідного дизайну, але архітекторам до них абсолютно байдуже. І так само ті, кому може прислужитися дизайн, часто не мають на нього впливу. Ваш брат, бездомний ветеран, ваші бабуся чи дідусь, чий дім збудований так, що їм важко дістатися до кухні, прикута до візка сестра-інвалід, що мешкає в передмісті без тротуарів.
If good design is only for a privileged few, what good is it? It's time designers change this by dedicating their practices to the public good in the model of firms like Orkidstudio, Studio Gang and MASS Design Group. Their clients are orphaned children in Kenya, foster children in Chicago and pregnant women in Malawi. Their practices are premised on the belief that everyone deserves good design. Dedicating more practices to the public good will not only create more design that is dignifying, but it will also dignify the practice of design. It will not only diversify the client base of design, but it will also create new, more diverse forms of design for the world.
Якщо якісний дизайн існує лише для купки привілейованих, яка з нього користь? Для дизайнерів настав час це змінити, поставивши собі за мету загальне благо, як це роблять у таких фірмах, як Orkidstudio, Studio Gang, MASS Design Group. Їхні клієнти – діти-сироти в Кенії, діти з дитячих будинків Чикаго, вагітні жінки у Малаві. Вони розробляють проекти з вірою в те, що кожен вартий гарного дизайну. Чим більше технології служитимуть загалу, тим більше буде не тільки гідних проектів, але й поваги до самого дизайну. Це збільшить не тільки клієнтуру дизайнерів, але й кількість дизайнерських рішень на користь усім нам.
Now, in order to do this, my architecture and design friends, especially my fellow white guys, we must simultaneously and significantly diversify our ranks. If we want the public to believe that design is for them and for everyone. Today, barely 15 percent of registered architects in the United States are women. And a far smaller percentage are persons of color. Other professions, like law and medicine had made far greater strides in these crucial areas. How might our shared built environment -- our homes, our hospitals, our schools, our public spaces -- be shaped differently if women and people of color were behind half of the proverbial blueprints? It is not a question of whether, but to what extent our buildings, our landscapes, our cities and our rural communities are less beautiful, less functional, less equitable and less dignifying because women and people of color are less likely to be creating them.
Щоб досягнути цієї мети, мої колеги з архітектури й дизайну, особливо білі чоловіки, наші професійні ряди гостро і негайно потребують різноманіття, якщо ми хочемо, щоб люди повірили, що дизайн служить усім і кожному. Зараз лише 15 відсотків зареєстрованих у США архітекторів – жінки. І ще менше небілих осіб. В інших професіях, типу юристів чи медиків, у цих важливих сферах зроблено набагато більше. Яким могло б бути наше спільне архітектурне середовище – наші домівки, місця загального користування, лікарні, школи – якби половину тих проектів створили жінки чи небілі особи? Я не питаю, чи це дійсно так. Я питаю: наскільки наші будинки, наші ландшафти, наші міста і селища гірше виглядають і функціонують, гірше забезпечують справедливість і шанують, через те, що жінки й небілі архітектори створюють їх рідше?
As Winston Churchill famously noted in 1943 when he called for the rebuilding of London's war-damaged parliamentary chambers, "We shape our buildings, and afterward, they shape us." The good news is that we can change how we build and who we build for. Be that a health worker in rural Rwanda, or a birthing mother and nervous new father in the United States. We can do this by recommitting architecture to the health, safety and welfare of the public. This will pay dividends. Because once you see what design can do, you can't unsee it. And once you experience dignity, you can't accept anything less. Both become part of your possible.
Як наголосив Вінстон Черчіль у 1943, коли він ініціював реконструкцію зруйнованої у часи війни будівлі Парламенту: «Ми вибудовуємо наші дома, а потім вони вибудовують нас». Добре, що можна змінити те, як ми будуємо і для кого ми будуємо, чи то медпрацівника у селищі Руанди, чи то породіллі і знервованого молодого батька у США. Це можливо, якщо змусити архітектуру знову служити здоров'ю, безпеці й добробуту людей. Це окупиться. Бо не зможе той, хто раз відчув, на що здатен дизайн, далі цього не помічати. Раз відчувши шану, ви не погодитесь на щось менше. І перше, і друге – це про нас.
One of my favorite conversation partners is my 90-year-old grandmother, Audrey Gorwitz, from Oshkosh, Wisconsin. After one of our conversations about design, she wrote me a letter. She said, "Dear Johnny, I thought the other day, as I sat in my doctor's office, how depressing it was, from the color on the wall, to the carpet on the floor.
Найбільше я люблю спілкуватися зі своєю 90-річною бабусею, Одрі Ґорвіц з містечка Ошкош, штат Вісконсін. Якось після нашої розмови про дизайн вона написала мені: «Милий Джонні, я днями чекала на лікаря і думала, як у його приймальні важко від усього, від кольору стін до килима під ногами.
(Laughter)
(Сміх)
Now I will have to call to see who is responsible for the drabness in that place."
Зателефоную і дізнаюсь, хто винен у цій жалюгідності».
(Laughter)
(Сміх)
In the same letter, mind you, she said, "I did call, and I got the man in charge, and he said he appreciated someone calling him. My doctor's office is now on the list for an upgrade."
Увага – у тому ж листі вона написала: «Я дійсно дзвонила, і відповідальний сказав, що він вдячний тим, хто телефонує. Приймальня мого лікаря зараз у черзі на ремонт».
(Laughter)
(Сміх)
She signed it by saying, "It is always good to express one's opinion if done in a proper manner."
Вона підписалася так: «Завжди добре виражати думку, якщо робиш це правильно».
(Laughter)
(Сміх)
(Applause)
(Оплески)
I love my grandma.
Обожнюю бабусю.
(Laughter)
(Сміх)
Like my grandma Audrey, you deserve good design. Because well-designed spaces are not just a matter of taste or a questions of aesthetics. They literally shape our ideas about who we are in the world and what we deserve. That is the essence of dignity. And both the opportunity and the responsibility of design for good and for all.
Як моя бабуся Одрі, ви заслуговуєте на гарний дизайн. Бо гарний дизайн – це не лише питання смаку чи краси. Він дійсно формує наше розуміння себе і того, чого заслуговуємо. У цьому суть гідності. У цьому і відповідальність, і можливість дизайну служити добробуту, служити людям.
Thank you.
Дякую.
(Applause)
(Оплески)