On a beautiful day, just a few years ago my wife and I entered a hospital near our home in Oakland, California for the birth of our first daughter, Maya. We had responsibly toured the birthing center in advance and yet we were somehow still startled to find ourselves in the place where we would experience one of the most significant moments of our lives. We were stuck in a windowless room with no hint of the bright and sunny day that we had left. Fluorescent lights buzzed overhead, the paint on the walls was beige and machines beeped inexplicably as a wall clock indicated day turning to night. That clock was placed above a door in direct line of sight to where my wife lay as her contractions increased hour after hour. Now, I've never given birth --
Еден убав ден пред неколку години со мојата сопруга отидовме во блиската болница во Оукленд, Калифорнија по повод раѓањето на нашата прва ќерка Маја. Претходно темелно го истраживме центарот за породување но сепак бевме збунети што се наоѓаме на место каде ќе доживееме еден од најважните мигови во нашиот живот. Бевме збутани во просторија без прозорци, и ниту трага од убавиот сончев ден надвор. Имаше флуоросцентно светло, ѕидовите беа во беж боја, апаратите бипкаа нејасно, додека ѕидниот часовник покажуваше дека денот се претвора во ноќ. Часовникот беше сместен над вратата наспроти местото каде жена ми лежеше со зачестени контракции. Јас никогаш немам раѓано -
(Laughter)
(Смеа)
but she assured me that the last thing that a birthing woman would ever want is to watch the seconds tick by.
но таа ме убедуваше дека последното нешто што жена пред породување сака е да го гледа одбројувањето на секундите.
(Laughter)
(Смеа)
An architect by training, I've always been fascinated watching people experience design in the world around them. I believe design functions like the soundtrack that we're not even fully aware is playing. It sends us subconscious messages about how to feel and what to expect. That room that we were in seemed completely misaligned with the moment that we were experiencing -- welcoming a human being, our daughter, into this world.
Архитект сум по занимање и секогаш ме воодушевувало да гледам како луѓето го доживуваат дизајнот во просторот. Мислам дека дизајнот фунционира како филмската музика во позадина за која не сме свесни дека ја има. Ни праќа подсвесни пораки како да се чувствуваме и што да очекуваме. Собата во која бевме не беше во склад со мигот кој го очекувавме, доаѓањето на едно човечко суштество на овој свет, нашата ќерка.
At one point a nurse, without any prompt, turned to us and said, "I always think to myself, 'I wish I had become an architect, because I could have designed rooms like this better.'"
Во еден миг сестрата ненадејно се сврте кон нас и рече: „Секогаш си велам: ’камо да бев архитект за да можам подобро да ги проектирам ваквите простории’.“
I said to her, "An architect did design this room."
Ѝ реков: „Просторијава е проектирана од архитект.“
(Laughter)
(Смеа)
Despite the immense joy of our daughter's birth, the messages of that hospital room stick with she and I to this day. Those messages are, "You are not at home, you are in a foreign place." "You are not in control of anything. Not even the lighting." "Your comfort, simply, is secondary." At best, a hospital room like this might just be described or dismissed as uninspiring. At worst, it is undignifying. And I use it to point out that none of us, anywhere in the world, are immune from bad design.
И покрај огромната радост за раѓањето на нашата ќерка, се`уште сме врзани за пораките од таа болничка соба. Тие пораки се: „Не си дома, на туѓо место си.“ „Не можеш ништо да контролираш. Дури ниту светлото.“ „Твојата удобност е на второ место.“ Во најдобар случај, болничка соба како оваа може да се опише како неинспиративна. Во најлош случај, таа е недостоинствена. Ја користам за да истакнам дека никој од нас, каде било во светот, не е имун на лоши дизајни.
I went into architecture because I believed it was about creating spaces for people to live their best lives. And yet what I found is a profession largely disconnected from the people most directly impacted by its work. I believe this is because architecture remains a white, male, elitist profession -- seemingly unconcerned with some of the greatest needs in the world or even the relatively simple needs of an expectant mother. Students are trained in school using highly theoretical projects, rarely interacting with real people or actual communities. Graduates are funneled through a long, narrow unforgiving path to licensure.
Студирав архитектура бидејќи верував дека таа создава простор за луѓето да живеат најдобро што можат. Но, открив дека тоа е професија која не создава поврзаност на луѓето кои се најнепосредно засегнати од архитектонското работење. Мислам дека ова е затоа што архитектурата остана да биде занимање на белите мажи, професија на елитисти - кои очигледно не се загрижени за повеќето важни потреби во светот или за релативно малите потреби на една идна мајка. Студентите ги обучуваат на факултет со примена на високо-теоретски проекти, со ретки комуникации со вистински луѓе. Дипломираните се провираат низ долгите и тесни, безмилосни патишта до лиценци,
Meanwhile, the profession holds up a select few through relentless award programs focused almost exclusively on the aesthetics of buildings, rather than the societal impact or contributions of them. It only goes to reinforce a warped view of professional responsibility and success and yet this isn't why so many young, hopeful people go into architecture. It's not why I did. I believed then, though I didn't have a language for it, and I know now, that design has a unique ability to dignify. It can make people feel valued, respected, honored and seen.
додека малкумина избрани во професијата успеваат да добијат програми фокусирани претежно на естетскот дел на зградите, а не на социјалното влијание и резултатите од него. Така, само се зацврстува искривеното гледиште за професионалната одговорност и успехот. Сепак, ова не е причината што многу млади и надежни луѓе избираат архитектура. Ни за мене не беше оваа причината. Тогаш верував, иако го немав изречено тоа, но сега знам, дека дизајнот има уникатна способност да облагородува. Ги прави луѓето да се чувствуваат вредни, почитувани, почестени и забележани.
Now I'd like for you to just think about some of the spaces that you inhabit. And I'd like to have you think about how they make you feel. Now, there are places that make us feel unhappy, unhealthy or uninspiring. They may be the places that you work or where you heal or even where you live. And I ask, how might these places be better designed with you in mind? It's a really simple question and it can somehow, sometimes be very difficult to answer. Because we are conditioned to feel like we don't have much agency over the spaces and places that we live, work and play. And in many cases we don't. But we all should.
Сакам да размислите за некои од местата каде што функционирате. Сакам да размислите како тие прават да се чувствувате. Има места кои нè прават несреќни, нездрави или неинспиративни. Тоа може да се најубавите места каде работите или каде заздравувате или каде живеете. Се прашувам, како можат подобро да се проектираат местата ако се мисли на вас. Прашањето е едноставно но, понекогаш може да биде многу тешко. Бидејќи сме предодредени да мислиме дека не можеме да делуваме на просторот и местата каде живееме, работиме или се забавуваме. Во повеќето случаи немаме влијание. Но, треба да имаме.
Now, here's a potentially dumb question for any women watching: Have you ever stood in a disproportionately long bathroom line?
Еве едно просто прашање за жените кои гледаат: Дали некогаш сте застанале во неверојатно долга редица пред тоалет?
(Laughter)
(Смеа)
Did you ever think to yourself, "What is wrong with this picture?" Well, what if the real question is, "What is wrong with the men that designed these bathrooms?"
Дали некогаш сте помислиле „Што не е во ред со ова?“ Што ако вистинското прашање е: „Што не е во ред со мажите кои ги проектирале овие тоалети?“
(Applause)
(Аплауз)
It may seem like a small thing, but it's representative of a much more serious issue. The contemporary world was literally built by men who have rarely taken the time to understand how people unlike them experience their designs. A long bathroom line might seem like a minor indignity. But the opposite can also be true. Thoughtful design can make people feel respected and seen. I've come to believe that dignity is to design what justice is to law and health is to medicine. In the simplest of terms, it's about having the spaces you inhabit reflect back your value.
Може да изгледа безначајно, но претставува нешто многу посериозно. Современиот свет е практично изграден од мажи кои ретко се посветуваат да разберат како луѓето кои се различни од нив ги доживуваат нивните проекти. Долгата редица пред тоалет може да изгледа навредливо. Но и спротивното може да е вистина. Содржајните проекти ги прават луѓето да се чувствуваат почитувани и забележани. Почнав да сфаќам дека достоинството за проектот е исто што и правдата за законот или здравјето за медицината. Наједноставно речено, тоа е начинот на кој просторот во кој се наоѓате ја одразува вашата вредност.
Over the past two years I had the opportunity to interview over 100 people from all walks of life about their experience of design. I wanted to test my hunch that dignity and design are uniquely related.
Изминатите две години имав прилика да правам интервју на повеќе од 100 луѓе од различни сфери за нивните искуства со проектите. Сакав да се уверам во мојата идеја дека достоинството и проектите се взаемно поврзани.
I listened to Gregory, a resident of this cottage community designed specifically for the 50 most chronically homeless people in Dallas. Gregory had been living on the streets, drifting from town to town for over 30 years. A broad coalition of social service agencies, funders and designers, created this place. Each 400 square foot cottage is designed beautifully as a permanent home. Gregory now has a key to a door to his own house. He describes the sense of security that it brings him. Something he had lived without for three decades. When he arrived with little more than the clothes on his back, he found everything: from a toaster, Crock-Pot and stove to a toothbrush and toothpaste awaiting for him. He describes it simply as heaven.
Го слушав Грегори, жител на оваа заедница од бараки, посебно проектирана за 50-те хронични бездомници во Далас. Грегори живеел на улица, селејќи се од еден град во друг цели 30 години. Огромна група на социјални установи, фондации и проектанти го создадоа ова место. Секоја од овие бараки од 4оо m² прекрасно е проектирана како постојан дом. Грегори сега има кључ од вратата на својата куќа. Тој го опишува чувството на сигурност што таа му го носи. Нешто без кое тој живеел три децении. Кога пристигнал со едвај нешто повеќе од својата облека, тој нашол сè: од тостер, тенџере и шпорет до четка и паста за заби за него. Тој го опишува тоа еднставно како рај.
On the other side of the world, I listened to Antoinette, the director of this training and community center for women in rural Rwanda. Hundreds of women come to this place daily -- to learn new skills, be in community, and continue rebuilding their lives following the country's civil war. These women literally pressed the 500,000 bricks that make up the 17 classroom pavilions like this one. Antoinette told me, "Everyone is so proud of it."
На другата страна од светот, ја слушав Антоанет, директорот на овој центар за обука и заедништво на жени во рурална Руанда. Стотици жени доаѓаат секојдневно на ова место да научат нови вештини, да бидат во заедница и да ги возобноват своите животи после граѓанската војна во земјата. Овие жени буквално набија 500, 000 тули од кои се изградени 17 павиљони-училници како оваа. Антоанет ми рече: „Секоја од нив е горда на тоа.“
And then back here in the US I listened to Monika, the director of a free clinic primarily serving the uninsured in Arkansas. Monika loves telling me that the doctors, who volunteer at her free clinic routinely tell her that they've never worked in such a beautiful, light-filled place. Monika believes that even people experiencing poverty deserve quality health care. And what's more, she believes they deserve to receive that care in a dignified setting.
Тука во Америка пак, ја слушав Моника, директор на бесплатна клиника која опслужува неосигурирани лица во Арканзас. Моника сака да ми раскажува како лекарите кои волонтираат во бесплатната клиника спонтано ѝ велат дека никогаш не работеле во толку убаво осветлено место. Моника верува дека дури и најсиромашните заслужуваат квалитетна здравствена грижа. Уште повеќе, таа верува дека тие заслужуваат да бидат згрижени во достоинствени услови.
People like these are invaluable ambassadors for design and yet they are roundly absent from architectural discourse. Similarly, the people who can most benefit from good design often have the least access to it. Your cousin, a homeless veteran; your grandma or grandpa who live in a house with a kitchen that's no longer accessible to them; your wheelchair-bound sister in a suburban area planned without sidewalks.
Луѓето како неа се непроценливи амбасадори за проекти, а сепак ги нема во архитектонските кругови. Исто како луѓето кои најмногу можат да добијат од добрите проекти, a имаат најмал пристап до нив. Вашиот роднина, бездомниот ветеран; вашите баби и дедовци кои живеат во куќа со кујна која не е веќе пристапна за нив; сестра ви која е врзана за количка во некое предградие планирано без тротоари.
If good design is only for a privileged few, what good is it? It's time designers change this by dedicating their practices to the public good in the model of firms like Orkidstudio, Studio Gang and MASS Design Group. Their clients are orphaned children in Kenya, foster children in Chicago and pregnant women in Malawi. Their practices are premised on the belief that everyone deserves good design. Dedicating more practices to the public good will not only create more design that is dignifying, but it will also dignify the practice of design. It will not only diversify the client base of design, but it will also create new, more diverse forms of design for the world.
Ако добрите проекти се само за привилегираните, што има добро во тоа? Време е проектантите да го сменат ова така што ќе ја посветат својата работа за јавно добро според моделите на на Оркидстудио, Студио Ганг и Мас Дизајн Груп. Нивните клиенти се деца без родители во Кенија, деца со одземено старателство на родители во Чикаго и бремени жени во Малави. Нивната работа се заснова на верувањето дека секој заслужува добар проект. Ако ја посветиме работата за јавното добро, не само што ќе создаваме достоинствени проекти туку и проектирањето ќе стане достоинствено. Не само што ќе имаме различни клиенти во однос на дизајн туку ќе создаваме и нови, поразновидни дизајни за светот.
Now, in order to do this, my architecture and design friends, especially my fellow white guys, we must simultaneously and significantly diversify our ranks. If we want the public to believe that design is for them and for everyone. Today, barely 15 percent of registered architects in the United States are women. And a far smaller percentage are persons of color. Other professions, like law and medicine had made far greater strides in these crucial areas. How might our shared built environment -- our homes, our hospitals, our schools, our public spaces -- be shaped differently if women and people of color were behind half of the proverbial blueprints? It is not a question of whether, but to what extent our buildings, our landscapes, our cities and our rural communities are less beautiful, less functional, less equitable and less dignifying because women and people of color are less likely to be creating them.
За да го направиме ова, колеги архитекти, особено моите бели пријатели, мораме симултано и темелно да внесуваме разновидност во работата. Ако сакаме јавноста да поверува дека проектите се за нив и за секого. Денес, едвај 15 проценти од регистрираните архитекти во САД се жени. Многу помал процент се обоени луѓе. Другите професии, како правото и медицината имаат направено многу поголем чекор во овие значајни области. Можно е нашата заеднички изградена средина - нашите домови, болници, училишта, јавните места да се различни по форма ако жените и обоените луѓе стојат зад половината од познатите проекти? Не се работи за тоа дали, туку до кој степен нашите згради, нашите предели, градовите и руралните заедници се помалку убави, помалку функционални, помалку еднакви или помалку достоинствени бидејќи веројатно помалку жени и обоени луѓе би ги проектирале.
As Winston Churchill famously noted in 1943 when he called for the rebuilding of London's war-damaged parliamentary chambers, "We shape our buildings, and afterward, they shape us." The good news is that we can change how we build and who we build for. Be that a health worker in rural Rwanda, or a birthing mother and nervous new father in the United States. We can do this by recommitting architecture to the health, safety and welfare of the public. This will pay dividends. Because once you see what design can do, you can't unsee it. And once you experience dignity, you can't accept anything less. Both become part of your possible.
Ова е позната изрека на Черчил во 1943-та кога побарал повторно да се изградат од војната уништените простории во парламентот: „Ние ги обликуваме нашите згради, после тие нѐ обликуваат нас.“ Добрата вест е што можеме да менуваме како градиме и за кого градиме. Без разлика дали сте работник во рурална Руанда или родители во породилно во САД во исчекување на своето дете. Можеме да го сториме тоа ако предложиме архитектура која ќе е наменета за здравјето, безбедноста и благосостојбата на луѓето. Ова ќе ги исплати дивидендите. Зашто кога ќе видите дека проектот е успешен, не може да го игнорирате. Кога ќе почувствувате достоинство, нема да прифатите ништо помалку од тоа. Двете стануваат дел од возможното.
One of my favorite conversation partners is my 90-year-old grandmother, Audrey Gorwitz, from Oshkosh, Wisconsin. After one of our conversations about design, she wrote me a letter. She said, "Dear Johnny, I thought the other day, as I sat in my doctor's office, how depressing it was, from the color on the wall, to the carpet on the floor.
Еден од моите омилени соговорници е мојата 90 годишна баба, Одри Горвитс, од Ошкош, Висконсин. После еден час разговор за проектите, таа ми напиша писмо и вели: „Драг Џони, пред некој ден мислев, додека чекав на лекар, колку е таму депресивно, од бојата на ѕидот до тепихот на подот.
(Laughter)
(Смеа)
Now I will have to call to see who is responsible for the drabness in that place."
Сега ќе морам да се јавам за да видам кој е одговорен за сивилото на ова место.“
(Laughter)
(Смеа)
In the same letter, mind you, she said, "I did call, and I got the man in charge, and he said he appreciated someone calling him. My doctor's office is now on the list for an upgrade."
Во истото писмо, внимавајте, таа вели: „Се јавив и го добив одговорниот, и рече дека му е драго што некој му се јавил. Ординацијата на мојот лекар сега е на ред за реновирање.“
(Laughter)
(Смеа)
She signed it by saying, "It is always good to express one's opinion if done in a proper manner."
На крајот на писмото додаде: „Добро е кога го кажуваш своето мислење на соодветен начин.“
(Laughter)
(Смеа)
(Applause)
(Аплауз)
I love my grandma.
Ја сакам баба ми.
(Laughter)
(Смеа)
Like my grandma Audrey, you deserve good design. Because well-designed spaces are not just a matter of taste or a questions of aesthetics. They literally shape our ideas about who we are in the world and what we deserve. That is the essence of dignity. And both the opportunity and the responsibility of design for good and for all.
Како и баба ми Одри, и вие заслужувате добри проекти. Зашто добро осмислениот простор не е само израз на добар вкус или естетика. Просторот ги обликува идеите за она што сме во светот и она што заслужуваме. Тоа е сржта на достоинството. Можностите и одговорноста на еден проект за доброто и за сите.
Thank you.
Благодарам!
(Applause)
(Аплауз)