Άκουσα αυτή τη θαυμάσια ιστορία για την Μιούτσια Πράντα. Είναι μια Ιταλίδα σχεδιάστρια μόδας. Πηγαίνει σε ένα κατάστημα ρούχων εποχής στο Παρίσι με μια φίλη της. Σκαλίζει τα ρούχα. Βρίσκει ένα σακάκι Μπαλενσιάγκα. Το λατρεύει. Γυρνάει το μέσα-έξω. Κοιτάζει τις ραφές. Κοιτάζει την κατασκευή. Η φίλης της λέει: "Αγόρασέ το επιτέλους". Εκείνη απαντά: "Θα το αγοράσω, αλλά θα το αντιγράψω κιόλας". Ίσως οι ακαδημαϊκοί στο ακροατήριο να σκέπτονται: "Αυτό ακούγεται σαν τυποκλοπία". Αλλά για έναν φασιονίστα είναι ένα δείγμα της ευφυίας της Πράντα, η οποία μπορεί να ανασκαλεύει μέσα στην ιστορία της μόδας και να επιλέγει εκείνο το σακάκι που δεν χρειάζεται την παραμικρή αλλαγή, ώστε να είναι σύγχρονο και τωρινό.
I heard this amazing story about Miuccia Prada. She's an Italian fashion designer. She goes to this vintage store in Paris with a friend of hers. She's rooting around, she finds this one jacket by Balenciaga -- she loves it. She's turning it inside out. She's looking at the seams. She's looking at the construction. Her friend says, "Buy it already." She said, "I'll buy it, but I'm also going to replicate it." Now, the academics in this audience may think, "Well, that sounds like plagiarism." But to a fashionista, what it really is is a sign of Prada's genius: that she can root through the history of fashion and pick the one jacket that doesn't need to be changed by one iota, and to be current and to be now.
Ίσως αναρωτιέστε εάν υπάρχει πιθανότητα αυτό να είναι παράνομο. Ε, λοιπόν, όπως φαίνεται, δεν είναι παράνομο. Στο χώρο της μόδας, υπάρχει ελάχιστη προστασία πνευματικής ιδιοκτησίας. Έχουν προστασία του εμπορικού σήματος, αλλά όχι προστασία πνευματικής ιδιοκτησίας, ή προστασία της πατέντας. Το μόνο που έχουν στην πραγματικότητα είναι προστασία του εμπορικού σήματος. Αυτό σημαίνει ότι οποιοσδήποτε μπορεί να αντιγράψει ένα ρούχο οποιουδήποτε ατόμου μέσα στην αίθουσα και να το πουλήσει ως δικό του σχέδιο. Το μόνο που δεν μπορούν να αντιγράψουν είναι το εμπορικό σήμα της φίρμας από αυτό το ενδυματολογικό κομμάτι. Αυτός είναι ο λόγος που βλέπετε λογότυπα σε όλη την επιφάνεια αυτών των προϊόντων. Επειδή είναι δυσκολότερο για τους πλαστογράφους να ξεσηκώσουν αυτά τα σχέδια επειδή δεν μπορούν να αντιγράψουν το λογότυπο. Όμως αν πάτε στο Σάντι Άλει, ναι. Λοιπόν, ναι. Στην οδό Κανάλ, ξέρω. Μερικές φορές έχουν πλάκα, σωστά;
You might also be asking whether it's possible that this is illegal for her to do this. Well, it turns out that it's actually not illegal. In the fashion industry, there's very little intellectual property protection. They have trademark protection, but no copyright protection and no patent protection to speak of. All they have, really, is trademark protection, and so it means that anybody could copy any garment on any person in this room and sell it as their own design. The only thing that they can't copy is the actual trademark label within that piece of apparel. That's one reason that you see logos splattered all over these products. It's because it's a lot harder for knock-off artists to knock off these designs because they can't knock off the logo. But if you go to Santee Alley, yeah. (Laughter) Well, yeah. Canal Street, I know. And sometimes these are fun, right?
Ο λόγος που συμβαίνει αυτό, ο λόγος που η βιομηχανία της μόδας δεν έχει προστασία πνευματικής ιδιοκτησίας είναι επειδή τα δικαστήρια αποφάσισαν καιρό πριν πως ο ρουχισμός είναι δημόσιο αγαθό για να επιτραπεί κάτι τέτοιο. Δεν ήθελαν μια χούφτα σχεδιαστές να έχουν στην κατοχή τους τα στοιχειώδη δομικά υλικά του ρουχισμού μας. Έπειτα όλοι υπόλοιποι θα έπρεπε να παίρνουν άδειες γι' αυτή τη μανσέτα ή αυτό το μανίκι επειδή ανήκει στον Τζο Μπλόου. Μα, δημόσιο αγαθό; Θέλω να πω, έτσι σκέφτεστε τη μόδα; Αυτό είναι Βιβιάν Γουέστγουντ. Όχι. Ίσως το βρίσκουμε ανόητο, πολύ άχρηστο.
Now, the reason for this, the reason that the fashion industry doesn't have any copyright protection is because the courts decided long ago that apparel is too utilitarian to qualify for copyright protection. They didn't want a handful of designers owning the seminal building blocks of our clothing. And then everybody else would have to license this cuff or this sleeve because Joe Blow owns it. But too utilitarian? I mean is that the way you think of fashion? This is Vivienne Westwood. No! We think of it as maybe too silly, too unnecessary.
Όσοι είστε εξοικειωμένοι με τη λογική της πνευματικής ιδιοκτησίας, που λέει πως χωρίς ιδιοκτησία δεν υπάρχει κίνητρο για καινοτομία, μπορεί να εκπλαγείτε από την σημαντική επιτυχία της βιομηχανίας μόδας όπως και από την οικονομική της επιτυχία. Θα σας δείξω σήμερα, πώς λόγω της έλλειψης πνευματικής ιδιοκτησίας στη βιομηχανία μόδας, οι σχεδιαστές κατάφεραν να ανυψώσουν το χρηστικό σχέδιο, από αυτό που καλύπτει το γυμνό κορμί μας, σε κάτι που θεωρούμε τέχνη. Λόγω της έλλειψης πνευματικής ιδιοκτησίας στη βιομηχανία αυτή, υπάρχει μια πολύ ανοιχτή και δημιουργική οικολογία της δημιουργίας.
Now, those of you who are familiar with the logic behind copyright protection -- which is that without ownership, there is no incentive to innovate -- might be really surprised by both the critical success of the fashion industry and the economic success of this industry. What I'm going to argue today is that because there's no copyright protection in the fashion industry, fashion designers have actually been able to elevate utilitarian design, things to cover our naked bodies, into something that we consider art. Because there's no copyright protection in this industry, there's a very open and creative ecology of creativity.
Αντίθετα με συναδέλφους τους δημιουργούς που είναι γλύπτες ή φωτογράφοι ή κινηματογραφιστές και μουσικοί, οι σχεδιαστές μόδας μπορούν να πάρουν δείγματα από τα σχέδια όλων των άλλων. Μπορούν να πάρουν στοιχεία οποιουδήποτε ενδύματος από την ιστορία της μόδας και να το ενσωματώσουν στο δικό τους σχέδιο. Είναι επίσης διαβόητοι πως διασκευάζουν τα σημεία των καιρών. Εδώ υποψιάζομαι πως εμπνεύστηκαν από τα κοστούμια της ταινίας Άβαταρ. Ίσως λιγάκι. Δεν μπορείς να κατοχυρώσεις επίσης δικαιώματα για κοστούμια.
Unlike their creative brothers and sisters, who are sculptors or photographers or filmmakers or musicians, fashion designers can sample from all their peers' designs. They can take any element from any garment from the history of fashion and incorporate it into their own design. They're also notorious for riffing off of the zeitgeist. And here, I suspect, they were influenced by the costumes in Avatar. Maybe just a little. Can't copyright a costume either.
Οι σχεδιαστές μόδας έχουν την ευρύτερη παλέτα που μπορούμε να φανταστούμε σ' αυτή τη δημιουργική βιομηχανία. Αυτό το νυφικό εδώ έχει κατασκευαστεί από κουταλοπίρουνα. Και αυτό το φόρεμα, έχει γίνει από αλουμίνιο. Έχω ακούσει ότι το φόρεμα αυτό ακούγεται σαν μεταλλικός μελωδός καθώς περπατούν. Έτσι μια από τις μαγικές παρενέργειες της κουλτούρας της αντιγραφής, αφού έτσι έχουν τα πράγματα, είναι η εγκαθίδρυση των τάσεων. Οι άνθρωποι πιστεύουν πως είναι κάτι μαγικό. Γιατί συμβαίνει αυτό; Επειδή είναι νόμιμο να αντιγράφουν ο ένας τον άλλο.
Now, fashion designers have the broadest palette imaginable in this creative industry. This wedding dress here is actually made of sporks, and this dress is actually made of aluminum. I've heard this dress actually sort of sounds like wind chimes as they walk through. So, one of the magical side effects of having a culture of copying, which is really what it is, is the establishment of trends. People think this is a magical thing. How does it happen? Well, it's because it's legal for people to copy one another.
Μερικοί πιστεύουν πως υπάρχουν λίγοι άνθρωποι στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας της μόδας που κατά κάποιο τρόπο μας υπαγορεύουν τι να φορέσουμε. Αλλά εάν μιλήσετε με οποιονδήποτε σχεδιαστή σε οποιοδήποτε επίπεδο, συμπεριλαμβανομένων και των κορυφαίων σχεδιαστών, λένε πάντοτε πως αντλούν την έμπνευσή τους κυρίως από το δρόμο, όπου άνθρωποι σαν εμάς, ανακατεύουν και συνταιριάζουν τα στυλ τους, και από εκεί προέρχεται πολλή από τη δημιουργική τους έμπνευση. Είναι ταυτόχρονα μια βιομηχανία ανοδική και καθοδική.
Some people believe that there are a few people at the top of the fashion food chain who sort of dictate to us what we're all going to wear, but if you talk to any designer at any level, including these high-end designers, they always say their main inspiration comes from the street: where people like you and me remix and match our own fashion looks. And that's where they really get a lot of their creative inspiration, so it's both a top-down and a bottom-up kind of industry.
Πιθανότατα, οι κολοσσοί της μόδας αιχμής έχουν ωφεληθεί περισσότερο από την έλλειψη πνευματικής ιδιοκτησίας στη βιομηχανία της μόδας. Είναι διαβόητοι για την αντιγραφή ακριβοπληρωμένων σχεδίων που τα πωλούν σε εξευτελιστικές τιμές. Έχουν αντιμετωπίσει πολλές μηνύσεις, αλλά συνήθως αυτές οι μηνύσεις δεν κερδίζονται από τους σχεδιαστές μόδας. Τα δικαστήρια έχουν επαναλάβει πολλές φορές: "Δεν χρειάζεστε περισσότερη προστασία πνευματικής ιδιοκτησίας". Όταν βλέπετε κόπιες σαν αυτήν, αναρωτιέστε, πώς οι πολυτελείς ακριβοπληρωμένες μάρκες παραμένουν στο επάγγελμα; Εάν μπορείς να το αγοράσεις για 200 δολάρια, γιατί να πληρώσεις χίλια; Αυτός είναι ένας από τους λόγους που οργανώσαμε ένα συνέδριο εδώ στο U.S.C μερικά χρόνια πριν. Καλέσαμε τον Τομ Φόρντ. Το συνέδριο ονομαζόταν "Έτοιμοι να μοιραστούμε: Μόδα και Ιδιοκτησία της Δημιουργίας". Και του θέσαμε ακριβώς αυτή την ερώτηση. Ορίστε τι είχε να μας πει. Μόλις είχε παραδώσει ένα επιτυχημένο έργο ως αρχι-σχεδιαστής της Γκούτσι σε περίπτωση που δεν το ξέρατε.
Now, the fast fashion giants have probably benefited the most from the lack of copyright protection in the fashion industry. They are notorious for knocking off high-end designs and selling them at very low prices. And they've been faced with a lot of lawsuits, but those lawsuits are usually not won by fashion designers. The courts have said over and over again, "You don't need any more intellectual property protection." When you look at copies like this, you wonder: How do the luxury high-end brands remain in business? If you can get it for 200 bucks, why pay a thousand? Well, that's one reason we had a conference here at USC a few years ago. We invited Tom Ford to come -- the conference was called, "Ready to Share: Fashion and the Ownership of Creativity" -- and we asked him exactly this question. Here's what he had to say. He had just come off a successful stint as the lead designer at Gucci, in case you didn't know.
Τομ Φόρντ: Και ανακαλύψαμε μετά από αρκετή έρευνα πως - στην πραγματικότητα όχι και τόση πολλή έρευνα, μια απλή έρευνα - ότι ο πελάτης των ιμιτασιόν, δεν ήταν δικός μας πελάτης.
Tom Ford: And we found after much research that -- actually not much research, quite simple research -- that the counterfeit customer was not our customer.
Για φαντάσου. Οι άνθρωποι στο Σάντι Άλει δεν είναι αυτοί που ψωνίζουν στα Γκούτσι. (Γέλια) Είναι πολύ διαφορετικό αγοραστικό κοινό. Ξέρετε η κόπια δεν είναι ποτέ ίδια με το αυθεντικό ακριβοπληρωμένο σχέδιο. τουλάχιστον από θέμα υλικών, είναι πάντα κατασκευασμένη από φτηνά υλικά. Αλλά μερικές φορές ακόμη και οι φτηνές εκδόσεις μπορεί να έχουν μερικά θελκτικά χαρακτηριστικά, μπορεί να εμπνεύσουν λίγη παραπάνω ζωή σε μια ετοιμοθάνατη τάση. Είναι πολλές οι αρετές της αντιγραφής. Μια, που αρκετοί πολιτιστικοί κριτικοί έχουν τονίσει είναι ότι τώρα έχουμε μια πολύ ευρύτερη σχεδιαστική παλέτα δυνατοτήτων για να επιλέξουμε, απ' αυτή που είχαμε στο παρελθόν. Κι αυτό συμβαίνει κυρίως εξ' αιτίας της βιομηχανίας της μόδας αιχμής. Είναι καλό πράγμα. Χρειαζόμαστε αρκετές επιλογές.
Johanna Blakley: Imagine that. The people on Santee Alley are not the ones who shop at Gucci. (Laughter) This is a very different demographic. And, you know, a knock-off is never the same as an original high-end design, at least in terms of the materials; they're always made of cheaper materials. But even sometimes a cheaper version can actually have some charming aspects, can breathe a little extra life into a dying trend. There's lots of virtues of copying. One that a lot of cultural critics have pointed to is that we now have a much broader palette of design choices to choose from than we ever have before, and this is mainly because of the fast fashion industry, actually. And this is a good thing. We need lots of options.
Η μόδα, είτε σας αρέσει είτε όχι, σας βοηθά να προβάλετε αυτό που είστε στον κόσμο. Λόγω της μόδας αιχμής, οι παγκόσμιες τάσεις, εδραιώνονται πολύ γρηγορότερα από ό,τι παλαιότερα. Κι αυτά είναι καλά νέα για όσους παράγουν νέες τάσεις. Θέλουν οι τάσεις να εδραιώνονται έτσι ώστε να κινείται το εμπόρευμα. Οι φασιονίστες, θέλουν να είναι πάντα επικεφαλής. Δεν θέλουν να φορούν, ό,τι φορούν κι όλοι οι άλλοι. Θέλουν να προχωρούν στην επόμενη τάση όσο το δυνατόν, γρηγορότερα.
Fashion, whether you like it or not, helps you project who you are to the world. Because of fast fashion, global trends actually get established much more quickly than they used to. And this, actually, is good news to trendsetters; they want trends to be set so that they can move product. For fashionistas, they want to stay ahead of the curve. They don't want to be wearing what everybody else is wearing. And so, they want to move on to the next trend as soon as possible.
Δεν υπάρχει ανάπαυλα για το μοδάτο. Κάθε σεζόν, αυτοί οι σχεδιαστές παλεύουν να σκαρφιστούν νέες εξαιρετικές ιδέες που όλοι πρόκειται ν' αγαπήσουν. Κι αυτό, επιτρέψτε μου να σας πω, είναι πολύ καλό για το ισοζύγιο. Βέβαια υπάρχει πλήθος συνεπειών που προκαλεί η κουλτούρα της αντιγραφής, στην δημιουργική διαδικασία. Ο Στιούαρτ Γουάιτσμαν είναι ένας πολύ επιτυχημένος σχεδιαστής υποδημάτων. Έχει παραπονεθεί επανειλημμένα για ανθρώπους που τον αντιγράφουν. Αλλά σε μια συνέντευξη διαβάζω πως είπε, ότι η αντιγραφή τον ανάγκασε να στοχεύσει ψηλότερα. Να σκαρφιστεί νέες ιδέες, νέα πράγματα που θα ήταν δυσκολότερο να αντιγραφούν. Σκέφτηκε αυτό το σφηνοειδές τακούνι που πρέπει να είναι από ατσάλι ή τιτάνιο. Εάν το κατασκευάσεις από κάποιο φτηνότερο υλικό, σπάζει στα δύο. Τον ανάγκασε να γίνει λίγο πιο καινοτόμος.
I tell you, there is no rest for the fashionable. Every season, these designers have to struggle to come up with the new fabulous idea that everybody's going to love. And this, let me tell you, is very good for the bottom line. Now of course, there's a bunch of effects that this culture of copying has on the creative process. And Stuart Weitzman is a very successful shoe designer. He has complained a lot about people copying him, but in one interview I read, he said it has really forced him to up his game. He had to come up with new ideas, new things that would be hard to copy. He came up with this Bowden-wedge heel that has to be made out of steel or titanium; if you make it from some sort of cheaper material, it'll actually crack in two. It forced him to be a little more innovative. (Music)
Και αυτό μου θύμισε τον μεγάλο τζαζίστα Τσάρλι Πάρκερ. Δεν ξέρω εάν γνωρίζετε το ανέκδοτο, εγώ το έχω ακούσει. Είπε πως ένας από τους λόγους που εφηύρε το μπίμποπ, ήταν η βεβαιότητά του πως οι λευκοί μουσικοί δεν θα μπορούσαν να αναπαράγουν τον ήχο. Ήθελε να τον κάνει πολύ δύσκολο να αντιγραφεί. Και αυτό είναι που κάνουν συνεχώς και οι σχεδιαστές μόδας. Προσπαθούν να δημιουργήσουν ένα προσωπικό στυλ, μια αισθητική, που να αντικατοπτρίζει ποιοι είναι. Όταν κάτι αντιγράφεται, όλοι το γνωρίζουν επειδή αυτό το στυλ έχει βγει στην πασαρέλα, και είναι μια συνεκτική αισθητική.
And that actually reminded me of jazz great, Charlie Parker. I don't know if you've heard this anecdote, but I have. He said that one of the reasons he invented bebop was that he was pretty sure that white musicians wouldn't be able to replicate the sound. (Laughter) He wanted to make it too difficult to copy, and that's what fashion designers are doing all the time. They're trying to put together a signature look, an aesthetic that reflects who they are. When people knock it off, everybody knows because they've put that look out on the runway, and it's a coherent aesthetic.
Λατρεύω αυτά τα Γκαλιάνος. Εντάξει, ας προχωρήσουμε.
I love these Gallianos. Okay, we'll move on. (Laughter)
Μοιάζει πολύ με το χώρο της κωμωδίας. Δεν ξέρω αν γνωρίζετε ότι τα αστεία δεν έχουν προστασία πνευματικής ιδιοκτησίας. Έτσι όταν τα ευφυολογήματα ήταν δημοφιλή, έκλεβαν ο ένας απ' τον άλλον. Τώρα όμως έχουμε ένα διαφορετικό είδος αστείου. Αναπτύσσουν μια περσόνα, ένα προσωπικό στυλ, περίπου όπως κάνουν και οι σχεδιαστές μόδας. Και τα αστεία τους, περίπου όπως τα σχέδια μόδας από κάποιον σχεδιαστή, λειτουργούν μόνο μέσα σε αυτή την αισθητική. Εάν κάποιος κλέψει ένα καλαμπούρι από τον Λάρι Ντέιβιντ για παράδειγμα, δεν είναι εξίσου αστείο.
This is not unlike the world of comedy. I don't know if you know that jokes also can't be copyright protected. So when one-liners were really popular, everybody stole them from one another. But now, we have a different kind of comic. They develop a persona, a signature style, much like fashion designers. And their jokes, much like the fashion designs by a fashion designer, really only work within that aesthetic. If somebody steals a joke from Larry David, for instance, it's not as funny.
Ένα άλλο πράγμα που έκαναν οι σχεδιαστές μόδας για να επιβιώσουν μέσα σ' αυτή την κουλτούρα της αντιγραφής είναι που έμαθαν να αντιγράφουν τους εαυτούς τους. Κλέβουν τα δικά τους σχέδια. Κάνουν συμφωνίες με τους κολοσσούς της μόδας αιχμής, και σκαρφίζονται τρόπους να πουλήσουν το προϊόν τους σε ένα εντελώς νέο αγοραστικό κοινό, αυτό της Σάντι Άλει.
Now, the other thing that fashion designers have done to survive in this culture of copying is they've learned how to copy themselves. They knock themselves off. They make deals with the fast fashion giants and they come up with a way to sell their product to a whole new demographic: the Santee Alley demographic.
Κάποιοι σχεδιαστές μόδας θα πουν: "Μόνο στις ΗΠΑ δεν χαίρουμε σεβασμού. Σε άλλες χώρες υπάρχει προστασία για τα καλλιτεχνικά μας σχέδια". Αλλά εάν δείτε τις άλλες δύο μεγαλύτερες αγορές του κόσμου, αποδεικνύεται πως η προστασία που παρέχουν είναι αναποτελεσματική. Στην Ιαπωνία για παράδειγμα, που νομίζω ότι είναι η τρίτη μεγαλύτερη αγορά, έχουν έναν σχεδιαστικό νόμο που προστατεύει το ρούχο, αλλά το πρότυπο καινοτομίας είναι τόσο υψηλό, που πρέπει να αποδείξεις ότι το ένδυμά σου δεν έχει υπάρξει ποτέ στο παρελθόν. Πως είναι μοναδικό. Αυτό μοιάζει με το πρότυπο καινοτομίας για τις πατέντες στις ΗΠΑ, που οι σχεδιαστές μόδας δεν παίρνουν ποτέ, ή πολύ σπάνια εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Now, some fashion designers will say, "It's only in the United States that we don't have any respect. In other countries there is protection for our artful designs." But if you take a look at the two other biggest markets in the world, it turns out that the protection that's offered is really ineffectual. In Japan, for instance, which I think is the third largest market, they have a design law; it protects apparel, but the novelty standard is so high, you have to prove that your garment has never existed before, it's totally unique. And that's sort of like the novelty standard for a U.S. patent, which fashion designers never get -- rarely get here in the states.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το αντιμετώπισαν διαφορετικά. Ελάχιστα πρότυπα καινοτομίας, οποιοσδήποτε μπορεί να κατοχυρώσει οτιδήποτε. Παρόλο που είναι η έδρα της βιομηχανίας της τρέχουσας μόδας και βρίσκει κανείς πολλούς ακριβοπληρωμένους σχεδιαστές εκεί, γενικά δεν κατοχυρώνουν τα ενδύματά τους, και δεν υπάρχουν πολλές δικαστικές διαμάχες. Απ' ό,τι φαίνεται, αυτό συμβαίνει επειδή το πρότυπο καινοτομίας είναι τόσο χαμηλό. Κάποιος μπορεί να πάρει το φόρεμα κάποιου άλλου, να κόψει τρεις ίντσες από κάτω, να πάει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και να το κατοχυρώσει σαν νέο, πρωτότυπο σχέδιο. Αυτό δεν σταματά τους αντιγραφείς. Εάν δείτε το μητρώο, πολλά από τα καταχωρημένα ρούχα στην Ευρωπαϊκή Ένωση είναι κοντομάνικες μπλούζες Nike που είναι πανομοιότυπες μεταξύ τους.
In the European Union, they went in the other direction. Very low novelty standard, anybody can register anything. But even though it's the home of the fast fashion industry and you have a lot of luxury designers there, they don't register their garments, generally, and there's not a lot of litigation. It turns out it's because the novelty standard is too low. A person can come in and take somebody else's gown, cut off three inches from the bottom, go to the E.U. and register it as a new, original design. So, that does not stop the knock-off artists. If you look at the registry, actually, a lot of the registered things in the E.U. are Nike T-shirts that are almost identical to one another.
Αυτό όμως δεν σταμάτησε την Νταϊάν φον Φίρστενμπεργκ. Είναι επικεφαλής του Συμβουλίου Σχεδιαστών Μόδας της Αμερικής, και έχει πει στους υποστηρικτές της ότι θα διεκδικήσει προστασία πνευματικής ιδιοκτησίας για τους σχεδιαστές μόδας. Πάντως οι μεταπράτες έχουν απορρίψει αυτή την αντίληψη. Δεν νομίζω πως η νομοθεσία θα καταφέρει οτιδήποτε. Συνειδητοποιούν πως είναι πολύ δύσκολο να βρεις τη διαφορά μεταξύ ενός πειρατικού σχεδίου και ενός σχεδίου που είναι τμήμα μιας παγκόσμιας τάσης. Σε ποιον ανήκει ένα στυλ; Είναι πολύ δύσκολο ν' απαντηθεί. Χρειάζονται πολλοί δικηγόροι και πολλές ώρες δικαστηρίων. Οι μεταπράτες αποφάνθηκαν πως αυτό θα ήταν πολύ δαπανηρό.
But this has not stopped Diane von Furstenberg. She is the head of the Council of Fashion Designers of America, and she has told her constituency that she is going to get copyright protection for fashion designs. The retailers have kind of quashed this notion though. I don't think the legislation is going anywhere, because they realized it is so hard to tell the difference between a pirated design and something that's just part of a global trend. Who owns a look? That is a very difficult question to answer. It takes lots of lawyers and lots of court time, and the retailers decided that would be way too expensive.
Δεν είναι μόνο η βιομηχανία μόδας που δεν έχει προστασία πνευματικής ιδιοκτησίας. Ένα σωρό άλλες βιομηχανίες δεν έχουν προστασία πνευματικής ιδιοκτησίας, συμπεριλαμβανομένης και αυτής των τροφίμων. Δεν μπορείς να διεκδικήσεις πνευματική ιδιοκτησία για μια συνταγή επειδή είναι ένα σύνολο οδηγιών, είναι γεγονός. Δεν μπορείς να πάρεις προστασία πνευματικής ιδιοκτησίας για την εμφάνιση ή την υφή ακόμη και του πιο μοναδικού πιάτου. Το ίδιο και με τα οχήματα. Δεν έχει σημασία πόσο εξωφρενικά φαίνονται ή πόσο φίνα, δεν μπορείς να κατοχυρώσεις το εξωτερικό σχέδιο. Είναι χρηστικό αντικείμενο. Γι' αυτό. Το ίδιο με τα έπιπλα. Είναι δημόσια αγαθά. Τα μαγικά κόλπα, είναι νομίζω οδηγίες, περίπου σαν τις συνταγές. Δεν έχουν πνευματική ιδιοκτησία. Τα χτενίσματα, το ίδιο. Λογισμικό ανοιχτού κώδικα. Αυτοί αποφάσισαν ότι δεν ήθελαν πνευματική ιδιοκτησία. Θεώρησαν ότι θα ήταν περισσότερο καινοτόμοι χωρίς αυτήν. Είναι δύσκολο να λάβεις προστασία πνευματικής ιδιοκτησίας για βάσεις δεδομένων. Οι καλλιτέχνες των τατουάζ, αυτοί δεν τη θέλουν. Δεν είναι μαγκιά. Μοιράζονται τα σχέδιά τους. Τα Ανέκδοτα, δεν έχουν πνευματική ιδιοκτησία. Τα πυροτεχνήματα επίσης. Οι κανόνες των παιχνιδιών. Οι οσμές των αρωμάτων. Κάποιες από αυτές τις βιομηχανίες μπορεί να σας φαίνονται περιθωριακές αλλά αυτός είναι ο τζίρος βιομηχανιών, με ελάχιστα πνευματικά δικαιώματα. Και εδώ είναι ο τζίρος ταινιών και βιβλίων. (Χειροκρότημα) Δεν είναι όμορφο.
You know, it's not just the fashion industry that doesn't have copyright protection. There's a bunch of other industries that don't have copyright protection, including the food industry. You cannot copyright a recipe because it's a set of instructions, it's fact, and you cannot copyright the look and feel of even the most unique dish. Same with automobiles. It doesn't matter how wacky they look or how cool they look, you cannot copyright the sculptural design. It's a utilitarian article, that's why. Same with furniture, it's too utilitarian. Magic tricks, I think they're instructions, sort of like recipes: no copyright protection. Hairdos, no copyright protection. Open source software, these guys decided they didn't want copyright protection. They thought it'd be more innovative without it. It's really hard to get copyright for databases. Tattoo artists, they don't want it; it's not cool. They share their designs. Jokes, no copyright protection. Fireworks displays, the rules of games, the smell of perfume: no. And some of these industries may seem sort of marginal to you, but these are the gross sales for low I.P. industries, industries with very little copyright protection, and there's the gross sales of films and books. (Applause) It ain't pretty.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Όταν μιλάς στους ανθρώπους της βιομηχανίας της μόδας σου λένε "Σιωπή! Μην το πεις σε κανέναν, μπορούμε να κλέψουμε ο ένας τα σχέδια του άλλου. Είναι ντροπιαστικό." Αλλά ξέρετε κάτι, είναι επαναστατικό. Είναι ένα μοντέλο που πολλές άλλες βιομηχανίες, όπως αυτές που μόλις είδαμε, με τις μικρές ράβδους, πρέπει να το σκεφτούν, διότι αυτή τη στιγμή, αυτές οι βιομηχανίες, με την ισχυρή πνευματική ιδιοκτησία λειτουργούν σε μια ατμόσφαιρα που είναι σαν να μην είχαν καθόλου προστασία. Και δεν ξέρουν τι να κάνουν.
So you talk to people in the fashion industry and they're like, "Shhh! Don't tell anybody we can actually steal from each other's designs. It's embarrassing." But you know what? It's revolutionary, and it's a model that a lot of other industries -- like the ones we just saw with the really small bars -- they might have to think about this. Because right now, those industries with a lot of copyright protection are operating in an atmosphere where it's as if they don't have any protection, and they don't know what to do.
Όταν έμαθα πως υπάρχουν ένα κάρο βιομηχανίες που δεν έχουν δικαιώματα πνευματικής ιδιοκτησίας, αναρωτήθηκα ποια είναι η λογική πίσω απ' αυτό; Θέλω μια εικόνα και οι δικηγόροι δεν την παρέχουν. Έτσι έφτιαξα μια. Αυτά είναι τα δύο βασικά ζεύγη αντιθέσεων μέσα στη λογική του νόμου περί πνευματικής ιδιοκτησίας. Είναι πιο περίπλοκο απ' αυτό, όμως μας κάνει. Είναι κάτι, καλλιτεχνικό αντικείμενο; Τότε αξίζει προστασία. Είναι χρηστικό αντικείμενο; Τότε όχι, δεν αξίζει προστασία. Αυτός είναι ένας δύσκολος ασταθής δυισμός.
When I found out that there are a whole bunch of industries that didn't have copyright protection, I thought, "What exactly is the underlying logic? I want a picture." And the lawyers do not provide a picture, so I made one. These are the two main sort of binary oppositions within the logic of copyright law. It is more complex than this, but this will do. First: Is something an artistic object? Then it deserves protection. Is it a utilitarian object? Then no, it does not deserve protection. This is a difficult, unstable binary.
Ο άλλος δυισμός είναι: Πρόκειται για ιδέα; Είναι κάτι που χρειάζεται να κυκλοφορεί ελεύθερα σε μια ελεύθερη κοινωνία; Καμία προστασία. Ή μήπως είναι μια πραγματωμένη έκφραση ιδέας, κάτι που κάποιος έφτιαξε, και αξίζει να το κατέχει για λίγο και να βγάζει χρήματα απ' αυτό; Το πρόβλημα είναι πως η ψηφιακή τεχνολογία έχει παντελώς ανατρέψει τη λογική αυτής της πραγματωμένης έκφρασης ιδεών σε αντίθεση με την αφηρημένη ιδέα. Στις μέρες μας, δεν αναγνωρίζουμε ένα βιβλίο ως κάτι που στέκεται στο ράφι μας ή τη μουσική σαν ένα φυσικό αντικείμενο που μπορούμε να αγγίξουμε. Είναι ένα ψηφιακό αρχείο. Μετά βίας συνδέεται με τη φυσική πραγματικότητα στο μυαλό μας. Επειδή αυτά μπορούμε να τα αντιγράφουμε και να τα διαβιβάζουμε τόσο εύκολα, κυκλοφορούν μέσα στην κουλτούρα μας περισσότερο ως ιδέες παρά ως αντικείμενα με φυσική υπόσταση.
The other one is: Is it an idea? Is it something that needs to freely circulate in a free society? No protection. Or is it a physically fixed expression of an idea: something that somebody made and they deserve to own it for a while and make money from it? The problem is that digital technology has completely subverted the logic of this physically fixed, expression versus idea concept. Nowadays, we don't really recognize a book as something that sits on our shelf or music as something that is a physical object that we can hold. It's a digital file. It is barely tethered to any sort of physical reality in our minds. And these things, because we can copy and transmit them so easily, actually circulate within our culture a lot more like ideas than like physically instantiated objects.
Τα εννοιολογικά ζητήματα είναι σπουδαία όταν μιλάμε για δημιουργικότητα και ιδιοκτησία και επιτρέψτε μου, δεν θέλουμε να τα παραδώσουμε στα χέρια των δικηγόρων. Είναι έξυπνοι. Ζω με έναν. Είναι ο φίλος μου. Είναι εντάξει. Είναι έξυπνος. Αλλά θέλουμε μια διεπιστημονική ομάδα ανθρώπων να τα μελετήσει, και να προσπαθήσει να βρει ποιο είναι το μοντέλο ιδιοκτησίας στον ψηφιακό κόσμο, που θα οδηγήσει σε περισσότερη καινοτομία. Η πρότασή μου είναι πως η μόδα μπορεί να είναι μια καλή αφετηρία για την εύρεση ενός τέτοιου μοντέλου για τις δημιουργικές βιομηχανίες του μέλλοντος.
Now, the conceptual issues are truly profound when you talk about creativity and ownership and, let me tell you, we don't want to leave this just to lawyers to figure out. They're smart. I'm with one. He's my boyfriend, he's okay. He's smart, he's smart. But you want an interdisciplinary team of people hashing this out, trying to figure out: What is the kind of ownership model, in a digital world, that's going to lead to the most innovation? And my suggestion is that fashion might be a really good place to start looking for a model for creative industries in the future.
Εάν θέλετε περισσότερες πληροφορίες για αυτήν την έρευνα, παρακαλώ επισκεφτείτε την ιστοσελίδα μας, ReadyToShare.org. Θέλω να ευχαριστήσω την Βερόνικα Ζαουρίκι για τη δημιουργία αυτής της μοδάτης παρουσίασης.
If you want more information about this research project, please visit our website: it's ReadyToShare.org. And I really want to thank Veronica Jauriqui for making this very fashionable presentation.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you so much. (Applause)