One of my earliest memories is of trying to wake up one of my relatives and not being able to. And I was just a little kid, so I didn't really understand why, but as I got older, I realized we had drug addiction in my family, including later cocaine addiction.
Trong kí ức xưa cũ nhất của mình tôi cố gắng đánh thức một người họ hàng nhưng không thể. Và vì tôi chỉ là một đứa nhóc, nên tôi không hiểu được lí do, nhưng khi tôi lớn hơn tôi nhận ra có người nghiện ma túy trong nhà, bao gồm cả nghiện cocain.
I'd been thinking about it a lot lately, partly because it's now exactly 100 years since drugs were first banned in the United States and Britain, and we then imposed that on the rest of the world. It's a century since we made this really fateful decision to take addicts and punish them and make them suffer, because we believed that would deter them; it would give them an incentive to stop.
Gần đây tôi đã suy nghĩ rất nhiều về nó, đa phần bởi chính xác là đã 100 năm kể từ khi ma túy bị cấm ở Mĩ và Anh, và chúng ta đã thực thi điều đó trên toàn thế giới Đã một thế kỉ trôi qua từ khi chúng ta đưa ra quyết định trọng đại này để bắt những người nghiện và trừng phạt họ và khiến họ khổ sở, vì chúng ta cho rằng điều đó sẽ thay đổi họ, giúp họ dừng lại.
And a few years ago, I was looking at some of the addicts in my life who I love, and trying to figure out if there was some way to help them. And I realized there were loads of incredibly basic questions I just didn't know the answer to, like, what really causes addiction? Why do we carry on with this approach that doesn't seem to be working, and is there a better way out there that we could try instead?
Và vài năm trước, tôi đang quan sát những người thân và cũng là con nghiện, và cố tìm cách giúp họ. Và rồi tôi nhận ra có cả đống câu hỏi vô cùng cơ bản tôi không thể trả lời được, ví dụ như, cái gì đã gây ra cơn nghiện? Tại sao chúng ta cứ níu lấy những phương pháp không có hiệu quả và có cách nào khác tốt hơn mà chúng ta chưa thử hay không?
So I read loads of stuff about it, and I couldn't really find the answers I was looking for, so I thought, okay, I'll go and sit with different people around the world who lived this and studied this and talk to them and see if I could learn from them. And I didn't realize I would end up going over 30,000 miles at the start, but I ended up going and meeting loads of different people, from a transgender crack dealer in Brownsville, Brooklyn, to a scientist who spends a lot of time feeding hallucinogens to mongooses to see if they like them -- it turns out they do, but only in very specific circumstances -- to the only country that's ever decriminalized all drugs, from cannabis to crack, Portugal. And the thing I realized that really blew my mind is, almost everything we think we know about addiction is wrong, and if we start to absorb the new evidence about addiction, I think we're going to have to change a lot more than our drug policies.
Tôi đọc rất nhiều sách về việc này nhưng vẫn không thể tìm ra câu trả lời tôi muốn, nên tôi đã nghĩ, ok, tôi sẽ đi khắp thế giới gặp những người đang sống và nghiên cứu vấn đề này và nói chuyện với họ xem có thể tìm ra gì đó không. Và tôi đã không nhận ra tôi sẽ đi tổng cộng 30,000 dặm từ lúc khởi hành , nhưng tôi đã gặp được rất nhiều người, từ một kẻ bán ma túy chuyển giới ở Brownsville, Brooklyn, tới một nhà khoa học dành nhiều thời giờ cho chồn dùng thuốc gây ảo giác xem chúng có thích không -- kết quả là có, nhưng chỉ trong một số trường hợp với quốc gia duy nhất đã coi mọi loại ma túy là phạm pháp, từ cần sa cho tới cocain, Bồ Đào Nha. Và điều khiến tôi kinh ngạc đó là, hầu hết những gì chúng ta nghĩ về sự nghiện đều sai cả, và nếu chúng ta tiếp thu thông tin mới về chứng nghiện, thì chúng ta sẽ phải thay đổi nhiều thứ chứ không chỉ có luật về ma túy.
But let's start with what we think we know, what I thought I knew. Let's think about this middle row here. Imagine all of you, for 20 days now, went off and used heroin three times a day. Some of you look a little more enthusiastic than others at this prospect. (Laughter) Don't worry, it's just a thought experiment. Imagine you did that, right? What would happen? Now, we have a story about what would happen that we've been told for a century. We think, because there are chemical hooks in heroin, as you took it for a while, your body would become dependent on those hooks, you'd start to physically need them, and at the end of those 20 days, you'd all be heroin addicts. Right? That's what I thought.
Nhưng hãy cùng bắt đầu với những gì chúng ta cho là mình biết, Hãy cùng suy nghĩ về hàng ở giữa này. Giả sử tất cả các bạn, 20 năm sau, chán nản và dùng heroin 3 lần mỗi ngày. Vài người trông có vẻ hào hứng hơn với viễn cảnh này thì phải. (Cười lớn) Đừng lo, chỉ là một ý tưởng thử nghiệm thôi. Thử hình dung bạn làm thế, được chưa? Điều gì sẽ xảy ra? Giờ chúng ta có một câu chuyện về điều sẽ xảy ra mà ta đã nghe nhiều thế kỉ. Chúng ta nghĩ, vì có liên kệ hóa học trong heroin, như bạn ngầm hiểu bấy lâu, cơ thể bạn sẽ phụ thuộc vào mối liên hệ này, cơ thể bạn bắt đầu cần đến nó, và sau 20 ngày đó, tất cả sẽ trở thành con nghiện heroin. Đúng chứ? Tôi cũng từng nghĩ thế.
First thing that alerted me to the fact that something's not right with this story is when it was explained to me. If I step out of this TED Talk today and I get hit by a car and I break my hip, I'll be taken to hospital and I'll be given loads of diamorphine. Diamorphine is heroin. It's actually much better heroin than you're going to buy on the streets, because the stuff you buy from a drug dealer is contaminated. Actually, very little of it is heroin, whereas the stuff you get from the doctor is medically pure. And you'll be given it for quite a long period of time. There are loads of people in this room, you may not realize it, you've taken quite a lot of heroin. And anyone who is watching this anywhere in the world, this is happening. And if what we believe about addiction is right -- those people are exposed to all those chemical hooks -- What should happen? They should become addicts. This has been studied really carefully. It doesn't happen; you will have noticed if your grandmother had a hip replacement, she didn't come out as a junkie. (Laughter)
Điều đầu tiên khiến tôi băn khoăn rằng có gì đó không ổn trong câu chuyện là khi tôi được nghe giải thích. Nếu hôm nay sau buổi TED Talk này tôi bị xe đâm và vỡ hông, tôi sẽ được đưa đến bệnh viện và tiêm khá nhiều thuốc gây tê. Thuốc gây tê đó là heroin. Thực ra nó tốt hơn nhiều so với loại bạn sẽ mua trên phố, vì mấy thứ bạn mua từ mấy gã buôn ma túy đều độc hại. Thực chất, heroin chỉ chiếm phần nhỏ, trong khi thứ bạn lấy từ bác sĩ tinh khiết về mặt y học. và bạn sẽ được cho dùng nó trong thời gian dài. Có nhiều người trong căn phòng này, có thể không nhận ra nhưng bạn đã dùng khá nhiều heroin rồi. bất kì ai đang xem, ở bất kì đâu, chuyện này đang xảy ra. Và nếu những gì chúng ta tin về nghiện là đúng -- họ đang bị nhiễm tất cả các liên kết hóa học đó -- Điều gì sẽ xảy ra? Họ sẽ trở thành con nghiện. Điều này đã được nghiên cứu cẩn thận. Nó không xảy ra; bạn sẽ chú ý nếu bà của bạn phải ghép xương chậu, bà ấy sẽ chẳng thành người nghiện. (Cười lớn)
And when I learned this, it seemed so weird to me, so contrary to everything I'd been told, everything I thought I knew, I just thought it couldn't be right, until I met a man called Bruce Alexander. He's a professor of psychology in Vancouver who carried out an incredible experiment I think really helps us to understand this issue. Professor Alexander explained to me, the idea of addiction we've all got in our heads, that story, comes partly from a series of experiments that were done earlier in the 20th century. They're really simple. You can do them tonight at home if you feel a little sadistic. You get a rat and you put it in a cage, and you give it two water bottles: One is just water, and the other is water laced with either heroin or cocaine. If you do that, the rat will almost always prefer the drug water and almost always kill itself quite quickly. So there you go, right? That's how we think it works. In the '70s, Professor Alexander comes along and he looks at this experiment and he noticed something. He said ah, we're putting the rat in an empty cage. It's got nothing to do except use these drugs. Let's try something different. So Professor Alexander built a cage that he called "Rat Park," which is basically heaven for rats. They've got loads of cheese, they've got loads of colored balls, they've got loads of tunnels. Crucially, they've got loads of friends. They can have loads of sex. And they've got both the water bottles, the normal water and the drugged water. But here's the fascinating thing: In Rat Park, they don't like the drug water. They almost never use it. None of them ever use it compulsively. None of them ever overdose. You go from almost 100 percent overdose when they're isolated to zero percent overdose when they have happy and connected lives.
Và khi tôi học được điều này, nó rất kì quặc, đối lập hẳn với những gì tôi biết, những gì tôi được dạy, Tôi chỉ nghĩ không thể nào, cho đến khi tôi gặp một người tên Bruce Alexander. Ông ấy là giáo sư tâm lí học ở Vancouver đã tiến hành một thí nghiệm đặc biệt rất hữu ích trong việc giúp ta hiểu vấn đề này. Giáo sư Alexander giải thích cho tôi, ý tưởng về chứng nghiện chúng ta có, câu chuyện đó phần nào đến từ những thí nghiệm được thực hiện đầu thế kỉ 20. Chúng đều rất đơn giản. Bạn có thể thực hành tại gia tối nay nếu bạn muốn tiêu khiển. Bạn bắt một con chuột và thả vào lồng, cho nó 2 chai nước: Một chai nước lọc, chai kia là nước hòa heroin hoặc cocain. Nếu làm vậy, con chuột sẽ gần như chỉ chọn nước ma túy và hầu như tự tử khá nhanh Vây đó, phải không? Đó là cách ta nghĩ. Vào năm 70, giáo sư Alexander đến quan sát thí nghiệm này và ông chú ý một điểm. Ông nói à, chúng ta để con chuột trong lồng trống. Nó chẳng có gì để làm ngoại trừ uống ma túy. Hãy thử thay đổi một chút. Thế là giáo sư làm một cái lồng gọi là "Xứ sở chuột", về cơ bản thì là thiên đường cho lũ chuột. Nó có nhiều pho mát, những quả bóng nhiều màu, nó có nhiều đường hầm nữa. Dĩ nhiên, chúng có nhiều bạn bè, có thể giao phối liên tục. Và chúng có 2 chai nước, nước thường và nước ma túy. Nhưng đây mới là điều thú vị: Trong Xứ sở Chuột, chúng không thích nước ma túy. Hầu như không đụng đến. Không có con nào uống nó nhiều lần. Không con nào dùng quá liều. Kết quả từ 100% quá liều khi chúng bị cô lập đến 0% khi chúng hạnh phúc và có bầy đàn.
Now, when he first saw this, Professor Alexander thought, maybe this is just a thing about rats, they're quite different to us. Maybe not as different as we'd like, but, you know -- But fortunately, there was a human experiment into the exact same principle happening at the exact same time. It was called the Vietnam War. In Vietnam, 20 percent of all American troops were using loads of heroin, and if you look at the news reports from the time, they were really worried, because they thought, my God, we're going to have hundreds of thousands of junkies on the streets of the United States when the war ends; it made total sense. Now, those soldiers who were using loads of heroin were followed home. The Archives of General Psychiatry did a really detailed study, and what happened to them? It turns out they didn't go to rehab. They didn't go into withdrawal. Ninety-five percent of them just stopped. Now, if you believe the story about chemical hooks, that makes absolutely no sense, but Professor Alexander began to think there might be a different story about addiction. He said, what if addiction isn't about your chemical hooks? What if addiction is about your cage? What if addiction is an adaptation to your environment?
Bấy giờ, khi giáo sư Alexander mới thấy, ông nghĩ có lẽ chỉ có chuột mới thế, nó rất khác với chúng ta. Có thể không khác như ta muốn nhưng, bạn biết đó -- Nhưng không may, có một thử nghiệm trên người trong cùng một hoàn cảnh ở cùng thời điểm Nó được gọi là Chiến tranh Việt Nam. Ở Việt Nam, 20% lính Mỹ dùng nhiều heroin, và nếu bạn xem thời sự từ thời điểm đó, học rất lo lắng vì họ cho rằng, lạy Chúa tôi, chúng ta sẽ có hàng trăm hàng ngàn con nghiện trên các đường phố Mĩ khi cuộc chiến kết thúc; nó rất hợp lí. Giờ đây, những binh lính dùng heroin đó được theo về nhà. Kho Lưu trữ Tâm thần học đại cương đã làm nghiên cứu chi tiết và chuyện gì đã xảy ra với các binh lính? Hóa ra họ không đi cai nghiện. Họ không bị chối bỏ. 95% số đó tự dừng lại. Giờ nếu bạn tin vào các liên kết hóa học, nó không hợp lí chút nào, nhưng giáo sư Alexander bắt đầu nghĩ có thể có một cách nghĩ khác về chứng nghiện. Ông nói, nếu nghiện không phải do liên kết hóa học thì sao? Nếu như nó bắt nguồn từ cái lồng của bạn thì sao? Nếu như chứng nghiện là sự thích nghi với môi trường thì sao?
Looking at this, there was another professor called Peter Cohen in the Netherlands who said, maybe we shouldn't even call it addiction. Maybe we should call it bonding. Human beings have a natural and innate need to bond, and when we're happy and healthy, we'll bond and connect with each other, but if you can't do that, because you're traumatized or isolated or beaten down by life, you will bond with something that will give you some sense of relief. Now, that might be gambling, that might be pornography, that might be cocaine, that might be cannabis, but you will bond and connect with something because that's our nature. That's what we want as human beings.
Hãy xem cái này, một giáo sư khác là Peter Cohen ở Hà Lan nói có lẽ chúng ta không nên gọi nó là nghiện. Có lẽ nên gọi nó là sự gắn kết. Con người có nhu cầu bản năng là gắn bó, khi ta khỏe mạnh và hạnh phúc, ta sẽ gắn bó và kết nối với nhau. nhưng nếu bạn không làm thế, vì bạn bị tổn thương hay cô độc hay thất bại trước cuộc đời, bạn sẽ gắn kết với thứ gì đó cho bạn sự bình an. Nó có thể là cờ bạc, phim khiêu dâm, có thể là cocain, hay cần sa, nhưng bạn sẽ gắn kết với một thứ gì đó vì đó là bản chất của bạn. Đó là điều chúng ta khao khát khi là người.
And at first, I found this quite a difficult thing to get my head around, but one way that helped me to think about it is, I can see, I've got over by my seat a bottle of water, right? I'm looking at lots of you, and lots of you have bottles of water with you. Forget the drugs. Forget the drug war. Totally legally, all of those bottles of water could be bottles of vodka, right? We could all be getting drunk -- I might after this -- (Laughter) -- but we're not. Now, because you've been able to afford the approximately gazillion pounds that it costs to get into a TED Talk, I'm guessing you guys could afford to be drinking vodka for the next six months. You wouldn't end up homeless. You're not going to do that, and the reason you're not going to do that is not because anyone's stopping you. It's because you've got bonds and connections that you want to be present for. You've got work you love. You've got people you love. You've got healthy relationships. And a core part of addiction, I came to think, and I believe the evidence suggests, is about not being able to bear to be present in your life.
Ban đầu tôi thấy rất khó hiểu, nhưng một cách giúp tôi nghĩ về nó, tôi thấy, tôi có một chai nước trên ghế ngồi phải không? Tôi đang nhìn các bạn và rất nhiều người cũng có nước. Hãy quên cuộc chiến chống ma túy đi. Những chai nước kia có thể là vodka hợp pháp, phải không? Chúng ta đều sẽ say -- tôi thì ngay sau đây thôi --(Cười) -- nhưng ta không say. Giờ đây, vì bạn có thể chi ra vô số bảng Anh để dự một buổi nói chuyện của TED, tôi đoán các bạn có thể trả tiền để uống vodka trong 6 tháng tới. Bạn sẽ không mất nhà, Bạn sẽ không làm thế và lí do không phải vì không ai cản bạn. mà là vì bạn đã có sự gắn bó và liên kết mà bạn muốn có được. Bạn có công việc yêu thích. Bạn có người thân yêu. Bạn có những mối quan hệ lành mạnh. Va cốt lõi của sự nghiện, tôi cho rằng, và tin là bằng chứng cho thấy, là không thể chịu đựng nổi việc sống trên đời.
Now, this has really significant implications. The most obvious implications are for the War on Drugs. In Arizona, I went out with a group of women who were made to wear t-shirts saying, "I was a drug addict," and go out on chain gangs and dig graves while members of the public jeer at them, and when those women get out of prison, they're going to have criminal records that mean they'll never work in the legal economy again. Now, that's a very extreme example, obviously, in the case of the chain gang, but actually almost everywhere in the world we treat addicts to some degree like that. We punish them. We shame them. We give them criminal records. We put barriers between them reconnecting. There was a doctor in Canada, Dr. Gabor Maté, an amazing man, who said to me, if you wanted to design a system that would make addiction worse, you would design that system.
Giờ thì nó có rất nhiều ý nghĩa. Ý nghĩa hiển nhiên nhất là về cuộc chiến chống ma túy. Ở Arizona, tôi quen với một nhóm phụ nữ bị bắt mặc áo phông in chữ " tôi là kẻ nghiện ma túy", bị xích thành nhóm và đào mộ trong khi người dân nhạo báng họ, khi những người này ra tù, họ sẽ có tiền án nghĩa là họ không thể làm việc một cách hợp pháp nữa. Đó là một ví dụ cực đoan, rõ ràng là thế trong trường hợp nhóm người bị xích, nhưng thực ra ở bất kì đâu trên thế giới ta đều đối xử với người nghiện tương tự. Ta trừng phạt họ. Ta chà đạp họ. Cho họ tiền án tiền sự. Ta dựng hàng rào ngăn họ tái hòa nhập. Một bác sĩ ở Canada, bác sĩ Gabor Mate, một người tuyệt vời. bảo tôi nếu anh muốn tạo ra một thể chế khiến cho sự nghiện tồi tệ hơn anh sẽ tạo ra nó.
Now, there's a place that decided to do the exact opposite, and I went there to see how it worked. In the year 2000, Portugal had one of the worst drug problems in Europe. One percent of the population was addicted to heroin, which is kind of mind-blowing, and every year, they tried the American way more and more. They punished people and stigmatized them and shamed them more, and every year, the problem got worse. And one day, the Prime Minister and the leader of the opposition got together, and basically said, look, we can't go on with a country where we're having ever more people becoming heroin addicts. Let's set up a panel of scientists and doctors to figure out what would genuinely solve the problem. And they set up a panel led by an amazing man called Dr. João Goulão, to look at all this new evidence, and they came back and they said, "Decriminalize all drugs from cannabis to crack, but" -- and this is the crucial next step -- "take all the money we used to spend on cutting addicts off, on disconnecting them, and spend it instead on reconnecting them with society." And that's not really what we think of as drug treatment in the United States and Britain. So they do do residential rehab, they do psychological therapy, that does have some value. But the biggest thing they did was the complete opposite of what we do: a massive program of job creation for addicts, and microloans for addicts to set up small businesses. So say you used to be a mechanic. When you're ready, they'll go to a garage, and they'll say, if you employ this guy for a year, we'll pay half his wages. The goal was to make sure that every addict in Portugal had something to get out of bed for in the morning. And when I went and met the addicts in Portugal, what they said is, as they rediscovered purpose, they rediscovered bonds and relationships with the wider society.
Giờ đây, có một nơi đã quyết định làm điều ngược lại và tôi đã tới đó để xem nó như thế nào. Năm 2000, Bồ Đào Nha có một trong những vấn nạn ma túy tệ nhất Châu Âu 1% dân số nghiện heroin, một con số đáng kinh ngạc, và mỗi năm họ thử cách của Mĩ nhiều hơn. Họ trừng phạt và hạ nhục và chà đạp những người đó nhiều hơn, và vấn nạn càng tồi tệ hơn mỗi năm. Một ngày, Thủ tướng và lãnh đạo các phe đối lập họp lại, và chỉ nói, chúng ta không thể tiếp tục để đất nước mình ngày càng nhiều người nghiện heroin. Hãy lập một hội các nhà khoa học và bác sĩ để tìm cách giải quyết tận gốc vấn đề đi. Một hội đồng đứng đầu bởi một người tài năng, Tiến sĩ Joaxo Goulaxo xem xét những chứng cứ mới này, và khi trở lại, họ nói "Hãy cấm tất cả các loại ma túy từ cần sa đến hợp chất cocain, nhưng"-- và đây là bước quan trọng-- "phải lấy tất cả tiền dùng để cắt giảm người nghiện, để cô lập họ, và dùng vào việc giúp họ tái hòa nhập vào xã hội." Đó không phải là điều chúng ta sẽ nghĩ tới như một cách cai nghiện. ở Mĩ hay Anh. Họ có tới trại cai nghiện, họ thực hiện trị liệu tâm lí, cái đó cũng có giá trị gì đó. Nhưng điều lớn nhất họ làm hoàn toàn ngược với những gì chúng ta làm: một chương trình lớn giúp người nghiện có việc làm, và các khoản vay nhỏ cho người nghiện làm ăn nhỏ. Vậy nếu bạn từng là thợ cơ khí. Khi bạn đã sẵn sàng, họ sẽ tới một gara và nói nếu nhận anh này 1 năm, chúng tôi sẽ trả nửa lương của anh ta. Mục đích là để đảm bảo mọi người nghiện ở Bồ Đào Nha có lí do để ra khỏi giường mỗi sáng. Và khi tôi gặp những người nghiện ở Bồ Đào Nha họ nói là khi họ tìm lại được lí tưởng, họ cũng nối lại được những kiên kết với xã hội rộng lớn hơn.
It'll be 15 years this year since that experiment began, and the results are in: injecting drug use is down in Portugal, according to the British Journal of Criminology, by 50 percent, five-zero percent. Overdose is massively down, HIV is massively down among addicts. Addiction in every study is significantly down. One of the ways you know it's worked so well is that almost nobody in Portugal wants to go back to the old system.
Năm nay là tròn 15 năm kể từ khi thí nghiệm đó bắt đầu và kết quả đã có: số người dùng ma túy giảm ở Bồ Đào Nha, theo Thời báo về Tội phạm học của Anh, là 50%. Dùng thuốc quá liều giảm mạnh, HIV giảm đáng kể trong số người nghiện. Số ca nghiện trong mọi nghiên cứu ít đi đáng kể. Một cách để thấy nó có tác dụng là hầu như không người Bồ Đào Nha nào muốn quay lại chế độ cũ.
Now, that's the political implications. I actually think there's a layer of implications to all this research below that. We live in a culture where people feel really increasingly vulnerable to all sorts of addictions, whether it's to their smartphones or to shopping or to eating. Before these talks began -- you guys know this -- we were told we weren't allowed to have our smartphones on, and I have to say, a lot of you looked an awful lot like addicts who were told their dealer was going to be unavailable for the next couple of hours. (Laughter) A lot of us feel like that, and it might sound weird to say, I've been talking about how disconnection is a major driver of addiction and weird to say it's growing, because you think we're the most connected society that's ever been, surely. But I increasingly began to think that the connections we have or think we have, are like a kind of parody of human connection. If you have a crisis in your life, you'll notice something. It won't be your Twitter followers who come to sit with you. It won't be your Facebook friends who help you turn it round. It'll be your flesh and blood friends who you have deep and nuanced and textured, face-to-face relationships with, and there's a study I learned about from Bill McKibben, the environmental writer, that I think tells us a lot about this. It looked at the number of close friends the average American believes they can call on in a crisis. That number has been declining steadily since the 1950s. The amount of floor space an individual has in their home has been steadily increasing, and I think that's like a metaphor for the choice we've made as a culture. We've traded floorspace for friends, we've traded stuff for connections, and the result is we are one of the loneliest societies there has ever been. And Bruce Alexander, the guy who did the Rat Park experiment, says, we talk all the time in addiction about individual recovery, and it's right to talk about that, but we need to talk much more about social recovery. Something's gone wrong with us, not just with individuals but as a group, and we've created a society where, for a lot of us, life looks a whole lot more like that isolated cage and a whole lot less like Rat Park.
Đó là một hàm ẩn về chính trị Tôi nghĩ rằng có một tầng ẩn ý dưới nghiên cứu đó. Chúng ta ở trong một nền văn hóa mà con người ngày càng nhạy cảm với đủ loại chất gây nghiện, dù là điện thoại thông minh hay là mua sắm và ăn uống. Trước khi những lời nói đó bắt đầu -- bạn biết đó chúng ta được bảo rằng không được bật điện thoại, phải nói là, nhiều người ở đây trông giống hệt như những con nghiện khi biết là tay buôn thuốc sẽ không có mặt trong vài giờ tới. (Cười lớn) Nhiều người trong chúng ta thấy thế, và có vẻ kì khi nói, tôi vừa nói chuyện về việc sự lạc lõng là nguyên do chính của sự nghiện và lạ là nó đang lớn dần, vì chúng ta cho rằng xã hội này được kết nối hơn bao giờ hết. Nhưng tôi bắt đầu cho rằng sự kết nối ta có hoặc là ta nghĩ thế, là kiểu liên hệ khôi hài của con người. Nếu bạn gặp khó khăn, bạn sẽ để ý. Không có người theo gõi Twitter nào đến bên bạn Không có bạn Facebook nào giúp bạn xoay chuyển vấn đề. Đó sẽ là những người bạn bằng xương bằng thịt với tình bạn sâu sắc và chân thật và có một nghiên cứu của Bill McKibben, nhà văn về môi trường mà tôi nghĩ đã nói nhiều về việc này. Ông xem xét số bạn thân mà một người Mĩ tin rằng có thể nhờ cậy trong khó khăn. Con số đó đã giảm đều từ những năm 1950 Không gian riêng mỗi người có trong nhà đang tăng đều, tôi nghĩ đây là phép ẩn dụ cho lưa chọn của chúng ta như là 1 nền văn hóa Chúng ta đổi không gian lấy bạn bè, vật chất lấy tinh thần, và kết quả là chúng ta là một trong các xã hội cô độc nhất từ trước đến nay Và Bruce Alexander, người làm thí nghiệm Xứ sở Chuột nói chúng ta toàn nói về việc hồi phục cá nhân khi nói về nghiện, và như thế là đúng, nhưng ta cần bàn thêm về việc khôi phục cộng đồng. Không chỉ cá nhân mà xã hội này cũng có vấn đề và nó được tạo ra cho phần đông chúng ta cuộc sống giống hệt một cái lồng biệt lập hơn là giống như Xứ sở Chuột.
If I'm honest, this isn't why I went into it. I didn't go in to the discover the political stuff, the social stuff. I wanted to know how to help the people I love. And when I came back from this long journey and I'd learned all this, I looked at the addicts in my life, and if you're really candid, it's hard loving an addict, and there's going to be lots of people who know in this room. You are angry a lot of the time, and I think one of the reasons why this debate is so charged is because it runs through the heart of each of us, right? Everyone has a bit of them that looks at an addict and thinks, I wish someone would just stop you. And the kind of scripts we're told for how to deal with the addicts in our lives is typified by, I think, the reality show "Intervention," if you guys have ever seen it. I think everything in our lives is defined by reality TV, but that's another TED Talk. If you've ever seen the show "Intervention," it's a pretty simple premise. Get an addict, all the people in their life, gather them together, confront them with what they're doing, and they say, if you don't shape up, we're going to cut you off. So what they do is they take the connection to the addict, and they threaten it, they make it contingent on the addict behaving the way they want. And I began to think, I began to see why that approach doesn't work, and I began to think that's almost like the importing of the logic of the Drug War into our private lives.
Thú thật thì đây không phải là lí do tôi đi sâu vào việc này. Tôi không định khai thác khía cạnh chính trị hay xã hội. Tôi chỉ muốn biết làm sao để giúp những người tôi yêu. Khi tôi trở về sau chuyến đi dài và bổ ích này, tôi nhìn những người nghiện trong cuộc sống của mình, Nếu bạn thành thật, rất khó để yêu thương một kẻ nghiện, và có nhiều người hiểu điều đó ở đây. Bạn nhiều khi tức giận, và tôi nghĩ một lí do làm bài nói này xúc động là bởi nó chạm đến cảm xúc của mỗi người phải không? Mỗi người đều có một phần nào đó nhìn người nghiện và nghĩ, Tôi ước ai đó sẽ ngăn cản anh. và cách mà ta được dạy để đối xử với người nghiện như một kịch bản, tôi nghĩ vậy, show truyền hình thực tế "Sự khắc phục" nếu bạn đã xem. Tôi nghĩ đời chúng ta bị truyền hình thực tế nhào nặn, nhưng đó là chủ đề của một bài nói TED khác. Nếu bạn từng xem "Sự khắc phục", tiền đề của nó khá đơn giản. Tìm một người nghiện, người quen của anh ta, tập hợp họ lại, chất vấn về cách làm của họ, và họ nói, nếu không chấn chỉnh chúng tôi sẽ loại anh ra. Họ làm thân với người nghiện và đe dọa cắt đứt sự gắn bó, khiến nó trở nên lệ thuộc vào việc người nghiện cư xử theo ý mọi người Và tôi bắt đầu hiểu sao cách đó không có tác dụng, tôi nghĩ nó giống như áp đặt lí thuyết cuộc chiến Ma túy vào đời tư của ta.
So I was thinking, how could I be Portuguese? And what I've tried to do now, and I can't tell you I do it consistently and I can't tell you it's easy, is to say to the addicts in my life that I want to deepen the connection with them, to say to them, I love you whether you're using or you're not. I love you, whatever state you're in, and if you need me, I'll come and sit with you because I love you and I don't want you to be alone or to feel alone.
Vậy nên tôi nghĩ, làm thế nào được như người Bồ Đào Nha? Điều tôi đã làm, và làm rất kiên quyết và tôi không thể nói là nó dễ dàng, là nói với những người nghiện tôi quen rằng tôi muốn thân thiết với họ hơn nữa, nói với họ tôi yêu họ dù họ dùng hay không. Tôi yêu bạn bất kể bạn ở trong tình trạng nào, và nếu bạn cần tôi tôi sẽ đến bên bạn Vì tôi yêu bạn và không muốn bạn phải một mình hay cảm thấy đơn độc.
And I think the core of that message -- you're not alone, we love you -- has to be at every level of how we respond to addicts, socially, politically and individually. For 100 years now, we've been singing war songs about addicts. I think all along we should have been singing love songs to them, because the opposite of addiction is not sobriety. The opposite of addiction is connection.
Và tôi tin rằng cốt lõi của thông điệp bạn không cô độc, chúng tôi yêu bạn phải có trong mọi mức độ đối xử với người nghiện, về mặt xã hội, chính trị và cá nhân. Suốt 100 năm nay, ta đã hát chiến ca về người nghiện. Tôi nghĩ đáng lẽ lâu nay ta nên hát tình ca cho họ, vì đối trọng của sự nghiện ngập không phải là sự tỉnh táo. Đối trọng đó chính là liên kết tinh thần.
Thank you.
Cảm ơn.
(Applause)
(Vỗ tay)