One of my earliest memories is of trying to wake up one of my relatives and not being able to. And I was just a little kid, so I didn't really understand why, but as I got older, I realized we had drug addiction in my family, including later cocaine addiction.
Ett av mina tidigaste minnen är hur jag försöker väcka en släkting utan att lyckas och jag var bara ett barn så jag förstod inte riktigt varför, men när jag blev äldre insåg jag att vi hade drogmissbruk i familjen, senare även kokainmissbruk.
I'd been thinking about it a lot lately, partly because it's now exactly 100 years since drugs were first banned in the United States and Britain, and we then imposed that on the rest of the world. It's a century since we made this really fateful decision to take addicts and punish them and make them suffer, because we believed that would deter them; it would give them an incentive to stop.
Jag har tänkt mycket på det senaste tiden, delvis därför att det nu är 100 år sen som USA och Storbritannien först förbjöd droger, och vi sen tvingade på resten av världen det. Det är ett sekel sen vi tog det ödesdigra beslutet att ta missbrukare och straffa dem och plåga dem för vi trodde det skulle avskräcka dem och ge dem ett incitament att sluta.
And a few years ago, I was looking at some of the addicts in my life who I love, and trying to figure out if there was some way to help them. And I realized there were loads of incredibly basic questions I just didn't know the answer to, like, what really causes addiction? Why do we carry on with this approach that doesn't seem to be working, and is there a better way out there that we could try instead?
För några år sen tänkte jag på några av missbrukarna i mitt liv och försökte komma på om det fanns något sätt att hjälpa dem och insåg att det fanns massor av grundläggande frågor som jag inte visste svaret på, som, vad är orsaken till ett beroende? Varför fortsätter vi med den här metoden som inte verkar fungera, och finns det något bättre sätt som vi skulle kunna prova?
So I read loads of stuff about it, and I couldn't really find the answers I was looking for, so I thought, okay, I'll go and sit with different people around the world who lived this and studied this and talk to them and see if I could learn from them. And I didn't realize I would end up going over 30,000 miles at the start, but I ended up going and meeting loads of different people, from a transgender crack dealer in Brownsville, Brooklyn, to a scientist who spends a lot of time feeding hallucinogens to mongooses to see if they like them -- it turns out they do, but only in very specific circumstances -- to the only country that's ever decriminalized all drugs, from cannabis to crack, Portugal. And the thing I realized that really blew my mind is, almost everything we think we know about addiction is wrong, and if we start to absorb the new evidence about addiction, I think we're going to have to change a lot more than our drug policies.
Så jag läste mängder om det, och jag kunde inte riktigt hitta de svar jag sökte så jag bestämde mig för att träffa människor runtom i världen som varit med om det och studerat det och pratar med dem och ser om jag kan lära mig av dem. Jag insåg inte att jag i slutändan skulle åka 48 000 km, men jag mötte många olika människor, från en transsexuell cracklangare i Brownsville, Brooklyn, till en forskare som ger hallucinogener till mangustrar för att se om de gillar dem - det gör de, men bara under väldigt speciella förhållanden - till det enda land som avkriminaliserat alla droger, från cannabis till crack: Portugal. Och det jag insåg, som gjorde mig helt överväldigad, är att nästan allt vi tror att vi vet om missbruk är fel, och om vi börjar ta till oss de nya rönen om missbruk så kommer vi att behöva ändra på mer än drogpolitiken.
But let's start with what we think we know, what I thought I knew. Let's think about this middle row here. Imagine all of you, for 20 days now, went off and used heroin three times a day. Some of you look a little more enthusiastic than others at this prospect. (Laughter) Don't worry, it's just a thought experiment. Imagine you did that, right? What would happen? Now, we have a story about what would happen that we've been told for a century. We think, because there are chemical hooks in heroin, as you took it for a while, your body would become dependent on those hooks, you'd start to physically need them, and at the end of those 20 days, you'd all be heroin addicts. Right? That's what I thought.
Men vi börjar med vad vi tror att vi vet, vad jag trodde jag visste. Vi tänker på mittraden här. Tänk om alla ni började ta heroin 3 gånger per dag i 20 dagar. Vissa ser mer entusiastiska ut än andra av tanken. (Skratt) Oroa er inte, det är bara ett tankeexperiment. Tänk er att ni gör det. Vad skulle hända? Vi har fått höra en berättelse om vad som händer i ett sekel nu. Vi tror att eftersom det finns beroendeframkallande ämnen i heroin så blir ens kropp beroende av ämnena om man använder det ett tag, man får ett fysiskt behov av dem, och efter 20 dagar är alla heroinister, eller hur? Det var det jag trodde. Det första som fick mig att förstå att något var fel med berättelsen
First thing that alerted me to the fact that something's not right with this story is when it was explained to me. If I step out of this TED Talk today and I get hit by a car and I break my hip, I'll be taken to hospital and I'll be given loads of diamorphine. Diamorphine is heroin. It's actually much better heroin than you're going to buy on the streets, because the stuff you buy from a drug dealer is contaminated. Actually, very little of it is heroin, whereas the stuff you get from the doctor is medically pure. And you'll be given it for quite a long period of time. There are loads of people in this room, you may not realize it, you've taken quite a lot of heroin. And anyone who is watching this anywhere in the world, this is happening. And if what we believe about addiction is right -- those people are exposed to all those chemical hooks -- What should happen? They should become addicts. This has been studied really carefully. It doesn't happen; you will have noticed if your grandmother had a hip replacement, she didn't come out as a junkie. (Laughter)
var den här förklaringen. Om jag går härifrån idag, blir påkörd och bryter höften hamnar jag på sjukhus och får massor av diamorfin. Diamorfin är heroin. Det är faktiskt mycket bättre heroin än det man köper på gatan, för det man köper från en langare är förorenat. Väldigt lite av det är faktiskt heroin, medan det man får av doktorn är helt rent. Och man får det under en rätt lång period. Många här inne har kanske inte insett det, men ni har tagit rätt mycket heroin. Och alla som ser det här runt om i världen, det här händer. Om det vi tror oss veta om missbruk är sant - att människor utsätts för alla beroendeframkallande ämnen - Vad borde hända? De borde bli missbrukare. Detta har studerats noga. Det händer inte, för du borde ha märkt om din mormor gjort en höftoperation att hon inte var knarkare när hon kom ut. (Skratt) När jag fick veta det här verkade det så konstigt,
And when I learned this, it seemed so weird to me, so contrary to everything I'd been told, everything I thought I knew, I just thought it couldn't be right, until I met a man called Bruce Alexander. He's a professor of psychology in Vancouver who carried out an incredible experiment I think really helps us to understand this issue. Professor Alexander explained to me, the idea of addiction we've all got in our heads, that story, comes partly from a series of experiments that were done earlier in the 20th century. They're really simple. You can do them tonight at home if you feel a little sadistic. You get a rat and you put it in a cage, and you give it two water bottles: One is just water, and the other is water laced with either heroin or cocaine. If you do that, the rat will almost always prefer the drug water and almost always kill itself quite quickly. So there you go, right? That's how we think it works. In the '70s, Professor Alexander comes along and he looks at this experiment and he noticed something. He said ah, we're putting the rat in an empty cage. It's got nothing to do except use these drugs. Let's try something different. So Professor Alexander built a cage that he called "Rat Park," which is basically heaven for rats. They've got loads of cheese, they've got loads of colored balls, they've got loads of tunnels. Crucially, they've got loads of friends. They can have loads of sex. And they've got both the water bottles, the normal water and the drugged water. But here's the fascinating thing: In Rat Park, they don't like the drug water. They almost never use it. None of them ever use it compulsively. None of them ever overdose. You go from almost 100 percent overdose when they're isolated to zero percent overdose when they have happy and connected lives.
så långt ifrån allt jag hade hört eller visste att jag trodde det måste vara fel, ända tills jag träffade Bruce Alexander, en psykologiprofessor i Vancouver som har gjort ett otroligt experiment som jag tror verkligen kan hjälpa oss att förstå problemet. Professor Alexander förklarade att bilden av missbruk som vi alla har kommer från en serie experiment som gjordes tidigare på 1900-talet. Det är jätteenkla experiment. Du kan göra dem hemma ikväll om du känner dig sadistisk. Du tar en råtta och stoppar den i en bur och ger den två flaskor med vatten: En är bara vatten, och den andra är vatten spetsat med heroin eller kokain. Råttorna kommer nästan alltid att föredra drogvattnet och tar nästan alltid död på sig ganska snabbt. Där har vi det, eller hur? Det är så vi tror det funkar. På 70-talet tittade professor Alexander på experimentet och lade märke till en sak. Han sa: Vi sätter råttan i den där tomma buren. Den har inget att göra utom att ta droger. Vi försöker med något annat. Så Alexander byggde en bur som han kallade Rat Park som i princip är råttornas paradis. De har massor av ost, massor av färgglada bollar, mängder av tunnlar. Och de har massor av vänner. De får ha massor av sex. Och de har båda flaskorna, det vanliga vattnet och det med droger i. Och här kommer det fascinerande: I Rat Park gillar de inte drogvattnet. De tar det nästan aldrig. Ingen använder det tvångsmässigt. Ingen tar nånsin en överdos. Man går från nästan 100% överdoser när de är isolerade till noll procent när de lever glada och sociala liv.
Now, when he first saw this, Professor Alexander thought, maybe this is just a thing about rats, they're quite different to us. Maybe not as different as we'd like, but, you know -- But fortunately, there was a human experiment into the exact same principle happening at the exact same time. It was called the Vietnam War. In Vietnam, 20 percent of all American troops were using loads of heroin, and if you look at the news reports from the time, they were really worried, because they thought, my God, we're going to have hundreds of thousands of junkies on the streets of the United States when the war ends; it made total sense. Now, those soldiers who were using loads of heroin were followed home. The Archives of General Psychiatry did a really detailed study, and what happened to them? It turns out they didn't go to rehab. They didn't go into withdrawal. Ninety-five percent of them just stopped. Now, if you believe the story about chemical hooks, that makes absolutely no sense, but Professor Alexander began to think there might be a different story about addiction. He said, what if addiction isn't about your chemical hooks? What if addiction is about your cage? What if addiction is an adaptation to your environment?
När professor Alexander först såg detta tänkte han: det kanske är för att de är råttor, de är ganska olika oss. Kanske inte så olika som vi skulle vilja men, du vet. Men lyckligtvis gjordes ett experiment på människor utifrån exakt samma princip precis samtidigt. Det kallas för Vietnamkriget. I Vietnam använde 20% av alla amerikanska soldater massvis med heroin. och om man tittar på nyhetssändningar från den tiden var man väldigt oroade, för man trodde att man skulle få hundratusentals missbrukare på USA:s gator när kriget var slut. Det var den naturliga följden. De soldater som använde heroin följdes när de kom hem. Archives of General Psychiatry gjorde en utförlig studie och vad hade hänt med dem? De åkte inte på rehabilitering. De drabbades inte av abstinensbesvär. 95 % av dem bara slutade. Om man tror på historien om beroendeframkallande ämnen så stämmer det inte alls, men professor Alexander började tro att det kanske var något annat som låg bakom. Han sa, tänk om det inte handlar om de beroendeframkallande ämnena? Tänk om missbruk handlar om buren du sitter i? Tänk om missbruk är en anpassning till omgivningen?
Looking at this, there was another professor called Peter Cohen in the Netherlands who said, maybe we shouldn't even call it addiction. Maybe we should call it bonding. Human beings have a natural and innate need to bond, and when we're happy and healthy, we'll bond and connect with each other, but if you can't do that, because you're traumatized or isolated or beaten down by life, you will bond with something that will give you some sense of relief. Now, that might be gambling, that might be pornography, that might be cocaine, that might be cannabis, but you will bond and connect with something because that's our nature. That's what we want as human beings.
Det fanns en annan professor vid namn Peter Cohen, i Nederländerna, som sa att det kanske inte ens borde kallas missbruk? Vi kanske borde kalla det anknytning. Människor har ett naturligt och medfött behov att knyta an, och när vi är glada och friska knyter vi an till varandra men om man inte kan göra det för att man är traumatiserad eller ensam eller bara har haft otur i livet så knyter man an till något som ger en någon slags lindring. Det kan vara spelande, det kan vara pornografi, det kan vara kokain eller cannabis, men man knyter an till något för det ligger i vår natur att göra det. Det är det vi vill som människor.
And at first, I found this quite a difficult thing to get my head around, but one way that helped me to think about it is, I can see, I've got over by my seat a bottle of water, right? I'm looking at lots of you, and lots of you have bottles of water with you. Forget the drugs. Forget the drug war. Totally legally, all of those bottles of water could be bottles of vodka, right? We could all be getting drunk -- I might after this -- (Laughter) -- but we're not. Now, because you've been able to afford the approximately gazillion pounds that it costs to get into a TED Talk, I'm guessing you guys could afford to be drinking vodka for the next six months. You wouldn't end up homeless. You're not going to do that, and the reason you're not going to do that is not because anyone's stopping you. It's because you've got bonds and connections that you want to be present for. You've got work you love. You've got people you love. You've got healthy relationships. And a core part of addiction, I came to think, and I believe the evidence suggests, is about not being able to bear to be present in your life.
Först hade jag svårt att greppa det, men ett sätt som hjälpt mig tänka på det, jag har en flaska vatten vid min plats, eller hur? Jag ser att många av er har med er vattenflaskor. Glöm droger, glöm kriget mot drogerna. Helt lagligt skulle alla flaskorna kunna vara fyllda med vodka, eller hur? Vi skulle kunna supa ner oss - det kanske jag ska sen - (Skratt) men det gör vi inte. Eftersom ni hade råd att betala den astronomiska summan som det kostar att se ett TED-föredrag, gissar jag att ni skulle ha råd att dricka vodka sex månader i sträck. Ni skulle inte bli hemlösa. Ni gör inte det och anledningen är inte för att någon hindrar er. Det är för att ni har närstående och anhöriga som ni vill vara närvarande för. Ni har arbeten ni älskar. Ni har människor ni älskar. Ni har sunda relationer. Och kärnan i ett missbruk, och det bevisas även av forskningen, tror jag, är att inte klara av att vara närvarande i sitt liv.
Now, this has really significant implications. The most obvious implications are for the War on Drugs. In Arizona, I went out with a group of women who were made to wear t-shirts saying, "I was a drug addict," and go out on chain gangs and dig graves while members of the public jeer at them, and when those women get out of prison, they're going to have criminal records that mean they'll never work in the legal economy again. Now, that's a very extreme example, obviously, in the case of the chain gang, but actually almost everywhere in the world we treat addicts to some degree like that. We punish them. We shame them. We give them criminal records. We put barriers between them reconnecting. There was a doctor in Canada, Dr. Gabor Maté, an amazing man, who said to me, if you wanted to design a system that would make addiction worse, you would design that system.
Det här får ju betydande konsekvenser. De mest uppenbara är kriget mot drogerna. I Arizona mötte jag en grupp kvinnor som fick bära t-shirtar med texten "jag har varit drogmissbrukare" och gå hopkedjade på led och gräva gravar medan folk omkring hånade dem, och när de släpps fria har de så många prickar i registret att de aldrig skulle kunna få ett vitt jobb igen. De hopkedjade arbetslagen är uppenbarligen är ett extremt exempel, men i viss utsträckning behandlar man missbrukare så i nästan hela världen. Vi straffar och skambelägger dem, ger dem ett brottsregister. Vi förhindrar dem från att återuppta sina relationer. En doktor i Kanada, den fantastiske doktor Gabor Maté, sa till mig att om man ska utforma ett system som gör missbruk värre så ska det utformas precis så. Men, på ett ställe beslöt man sig för att göra raka motsatsen,
Now, there's a place that decided to do the exact opposite, and I went there to see how it worked. In the year 2000, Portugal had one of the worst drug problems in Europe. One percent of the population was addicted to heroin, which is kind of mind-blowing, and every year, they tried the American way more and more. They punished people and stigmatized them and shamed them more, and every year, the problem got worse. And one day, the Prime Minister and the leader of the opposition got together, and basically said, look, we can't go on with a country where we're having ever more people becoming heroin addicts. Let's set up a panel of scientists and doctors to figure out what would genuinely solve the problem. And they set up a panel led by an amazing man called Dr. João Goulão, to look at all this new evidence, and they came back and they said, "Decriminalize all drugs from cannabis to crack, but" -- and this is the crucial next step -- "take all the money we used to spend on cutting addicts off, on disconnecting them, and spend it instead on reconnecting them with society." And that's not really what we think of as drug treatment in the United States and Britain. So they do do residential rehab, they do psychological therapy, that does have some value. But the biggest thing they did was the complete opposite of what we do: a massive program of job creation for addicts, and microloans for addicts to set up small businesses. So say you used to be a mechanic. When you're ready, they'll go to a garage, and they'll say, if you employ this guy for a year, we'll pay half his wages. The goal was to make sure that every addict in Portugal had something to get out of bed for in the morning. And when I went and met the addicts in Portugal, what they said is, as they rediscovered purpose, they rediscovered bonds and relationships with the wider society.
så jag åkte dit för att se hur det funkade. År 2000 hade Portugal nästan störst problem med droger i hela Europa. En procent av befolkningen var beroende av heroin, vilket är oerhört, och varje år använde de amerikanska metoder mer och mer. De straffade, stigmatiserade, och fick människor att skämmas, och varje år blev problemen värre. En dag möttes premiärministern och oppositionsledaren och sa ungefär, vi kan inte driva ett land där vi har fler och fler som blir missbrukare. Vi sätter ihop en panel med forskare och läkare som ska komma på vad som skulle kunna lösa problemen på riktigt. Så de skapade en panel ledd av doktor João Goulão, som tittade på alla nya rön och de kom tillbaka och sa: "Avkriminalisera alla droger från cannabis till crack, men" - och det här är det viktiga nya steget - "ta alla pengar vi lagt på att spärra in missbrukare, på att isolera dem, och lägg dem på att få in dem i samhället igen." Det är inte riktigt det vi tycker är drogbehandling i USA och Storbritannien. De har rehabiliteringscentrum, de har psykologisk terapi som är ganska värdefullt Men det största var raka motsatsen till det som vi gör: Ett jätteprogram för att skapa arbeten för missbrukare och mikrolån för att de skulle kunna starta småföretag. Säg att du var mekaniker innan. När du är klar säger de till en verkstad, om ni anställer honom i ett år, betalar vi halva hans lön. Målet var att se till att alla missbrukare hade en anledning att gå upp på morgonen. Och när jag mötte missbrukare i Portugal så sa de att när de hittade ett syfte igen så hittade de sina relationer med samhället i stort igen.
It'll be 15 years this year since that experiment began, and the results are in: injecting drug use is down in Portugal, according to the British Journal of Criminology, by 50 percent, five-zero percent. Overdose is massively down, HIV is massively down among addicts. Addiction in every study is significantly down. One of the ways you know it's worked so well is that almost nobody in Portugal wants to go back to the old system.
Experimentet har pågått i 15 år nu och resultaten har börjat komma in: Användningen av injicerade droger har enligt British Journal of Criminology sjunkit med 50 procent, fem-noll procent. Överdoserna är radikalt färre, HIV har minskat enormt bland missbrukare. I varje studie har missbruket sjunkit kraftigt. Man vet att det har fungerat bra, för nästan ingen i Portugal vill ha det gamla systemet tillbaka.
Now, that's the political implications. I actually think there's a layer of implications to all this research below that. We live in a culture where people feel really increasingly vulnerable to all sorts of addictions, whether it's to their smartphones or to shopping or to eating. Before these talks began -- you guys know this -- we were told we weren't allowed to have our smartphones on, and I have to say, a lot of you looked an awful lot like addicts who were told their dealer was going to be unavailable for the next couple of hours. (Laughter) A lot of us feel like that, and it might sound weird to say, I've been talking about how disconnection is a major driver of addiction and weird to say it's growing, because you think we're the most connected society that's ever been, surely. But I increasingly began to think that the connections we have or think we have, are like a kind of parody of human connection. If you have a crisis in your life, you'll notice something. It won't be your Twitter followers who come to sit with you. It won't be your Facebook friends who help you turn it round. It'll be your flesh and blood friends who you have deep and nuanced and textured, face-to-face relationships with, and there's a study I learned about from Bill McKibben, the environmental writer, that I think tells us a lot about this. It looked at the number of close friends the average American believes they can call on in a crisis. That number has been declining steadily since the 1950s. The amount of floor space an individual has in their home has been steadily increasing, and I think that's like a metaphor for the choice we've made as a culture. We've traded floorspace for friends, we've traded stuff for connections, and the result is we are one of the loneliest societies there has ever been. And Bruce Alexander, the guy who did the Rat Park experiment, says, we talk all the time in addiction about individual recovery, and it's right to talk about that, but we need to talk much more about social recovery. Something's gone wrong with us, not just with individuals but as a group, and we've created a society where, for a lot of us, life looks a whole lot more like that isolated cage and a whole lot less like Rat Park.
Det var de politiska konsekvenserna. Jag tycker faktiskt att studierna visar på andra mer djupgående konsekvenser. Vi lever i en kultur där människor känner sig mer sårbara för alla slags missbruk, det kan handla om smarta telefoner eller shopping eller mat. Innan konferensen började - det vet ni alla - fick vi höra att vi inte fick ha våra telefoner på, och jag måste säga att många såg väldigt mycket ut som missbrukare som fått höra att langaren är upptagen under de närmsta timmarna. (Skratt) Många känner så, och det kan låta konstigt, jag pratade om hur frånkoppling förvärrar missbruk, och konstigt att säga att det växer för vi är troligen det mest uppkopplade samhället någonsin. Men jag har börjat tro att de anknytningar vi har, eller tror vi har, är en slags parodi på mänsklig anknytning. Om man är i kris så lägger man märke till en sak. Inte att dina Twitter-följare kommer för att hålla dig sällskap. Det är inte dina Facebook-vänner som hjälper dig att vända det. Det är dina vänner av kött och blod som du har djupa, nyanserade och riktiga, mångbottnade relationer med, och det finns en studie som jag hörde om från författaren Bill McKibben, som säger oss mycket om det här. Han tittade på antalet nära vänner som medelamerikanen tycker sig kunna ringa till i en kris. Det antalet har sjunkit stadigt sen 1950-talet. Storleken på golvytan som en person har i sitt hem har stadigt ökat, och jag tror att det är som en metafor för valet vi har gjort som kultur. Vi har bytt ut vänner mot golvyta, och förhållanden mot saker, och som följd är vi ett av de ensammaste samhällena som nånsin funnits. Och Bruce Alexander, han som gjorde Rat Park-experimentet, säger att när vi talar om missbruk är det individen som ska bli frisk, och det är rätt att tala om det, men vi måste prata mer om den sociala återhämtningen. Det är något som är fel med oss, inte bara individuellt utan som grupp och vi har skapat ett samhälle där livet för många är mycket mer som den där isolerade buren och mycket mindre som Rat Park.
If I'm honest, this isn't why I went into it. I didn't go in to the discover the political stuff, the social stuff. I wanted to know how to help the people I love. And when I came back from this long journey and I'd learned all this, I looked at the addicts in my life, and if you're really candid, it's hard loving an addict, and there's going to be lots of people who know in this room. You are angry a lot of the time, and I think one of the reasons why this debate is so charged is because it runs through the heart of each of us, right? Everyone has a bit of them that looks at an addict and thinks, I wish someone would just stop you. And the kind of scripts we're told for how to deal with the addicts in our lives is typified by, I think, the reality show "Intervention," if you guys have ever seen it. I think everything in our lives is defined by reality TV, but that's another TED Talk. If you've ever seen the show "Intervention," it's a pretty simple premise. Get an addict, all the people in their life, gather them together, confront them with what they're doing, and they say, if you don't shape up, we're going to cut you off. So what they do is they take the connection to the addict, and they threaten it, they make it contingent on the addict behaving the way they want. And I began to think, I began to see why that approach doesn't work, and I began to think that's almost like the importing of the logic of the Drug War into our private lives.
För att vara ärlig så var det inte därför jag gav mig in på det. Jag började inte för att upptäcka det politiska, det sociala. Jag ville hjälpa dem jag älskade. Och när jag kom tillbaka från den långa resan och hade lärt mig detta såg jag på missbrukarna i mitt liv, och om man ska vara uppriktig är det svårt att älska en missbrukare, och många i det här rummet vet det. Man är ofta arg, och jag tror ett av skälen varför den här debatten är så laddad är för att den går rakt genom hjärtat på oss, eller hur? Alla har en del i sig som ser på en missbrukare och tänker jag önskar att någon bara kunde stoppa dig. Och det manus vi får för hur vi ska förhålla oss till nära som missbrukar är som reality-programmet "Intervention" om ni har sett det. Jag tror att allt i våra liv kan beskrivas med reality-TV, men det är ett annat TED-föredrag. Om ni har sett "Intervention", det är en ganska enkel idé: Ta en missbrukare och alla hens anhöriga, samla dem, konfrontera dem och säg: Om du inte skärper dig så kommer vi att isolera dig. Så de hotar missbrukarens personliga relationer och villkorar dem för att hen ska bete sig som de vill. Jag började inse varför den här metoden inte fungerar, och tänkte att det nästan är som att ta logiken från kriget mot drogerna och införa den i våra privatliv.
So I was thinking, how could I be Portuguese? And what I've tried to do now, and I can't tell you I do it consistently and I can't tell you it's easy, is to say to the addicts in my life that I want to deepen the connection with them, to say to them, I love you whether you're using or you're not. I love you, whatever state you're in, and if you need me, I'll come and sit with you because I love you and I don't want you to be alone or to feel alone.
Så jag tänkte: hur kan jag bli portugis? Det jag har försökt göra nu - jag kan inte säga att jag är konsekvent, och jag kan inte säga att det är lätt - är att säga till missbrukarna i mitt liv att jag vill fördjupa vår relation, säga: jag älskar dig, vare sig du missbrukar eller inte. Jag älskar dig, hur du än mår, och om du behöver mig så håller jag dig sällskap för jag älskar dig och vill inte att du ska vara ensam eller känna dig ensam.
And I think the core of that message -- you're not alone, we love you -- has to be at every level of how we respond to addicts, socially, politically and individually. For 100 years now, we've been singing war songs about addicts. I think all along we should have been singing love songs to them, because the opposite of addiction is not sobriety. The opposite of addiction is connection.
Och jag tror att kärnan i det budskapet - du är inte ensam, vi älskar dig - måste finnas på varje nivå i hur vi reagerar på missbrukare, socialt, politiskt och på personnivå. I 100 år har vi sjungit krigssånger om missbrukare. Jag tror att vi hela tiden borde ha sjungit kärlekssånger till dem, för motsatsen till missbruk är inte drogfrihet. Motsatsen till missbruk är anknytning.
Thank you.
Tack.
(Applause)
(Applåder)