One of my earliest memories is of trying to wake up one of my relatives and not being able to. And I was just a little kid, so I didn't really understand why, but as I got older, I realized we had drug addiction in my family, including later cocaine addiction.
Una dintre primele mele amintiri e cea când încercam să trezesc o rudă de-a mea, dar nu am reușit. Eram doar un copil, așa că nu am înțeles de ce, dar când am crescut, am realizat că aveam în familie dependenți de droguri, incluzând mai târziu dependenți de cocaină.
I'd been thinking about it a lot lately, partly because it's now exactly 100 years since drugs were first banned in the United States and Britain, and we then imposed that on the rest of the world. It's a century since we made this really fateful decision to take addicts and punish them and make them suffer, because we believed that would deter them; it would give them an incentive to stop.
M-am gândit mult la asta în ultima vreme, parțial pentru că exact acum 100 de ani drogurile au fost interzise pentru prima dată în SUA și Marea Britanie, iar apoi am impus asta și restului lumii. A trecut un secol de când am luat decizia crucială de a-i pedepsi pe dependenți și de a-i face să sufere, crezând că asta îi va împiedica, le va da un impuls să se oprească.
And a few years ago, I was looking at some of the addicts in my life who I love, and trying to figure out if there was some way to help them. And I realized there were loads of incredibly basic questions I just didn't know the answer to, like, what really causes addiction? Why do we carry on with this approach that doesn't seem to be working, and is there a better way out there that we could try instead?
Acum câțiva ani, mă uitam la unii dintre dependenții pe care-i iubesc și încercam să găsesc o modalitate de a-i ajuta. Am realizat că erau multe întrebări de bază al căror răspuns nu-l știam cum ar fi, ce cauzează de fapt dependența? De ce continuăm cu această abordare care nu pare să funcționeze, este vreo cale mai bună pe care s-o încercăm?
So I read loads of stuff about it, and I couldn't really find the answers I was looking for, so I thought, okay, I'll go and sit with different people around the world who lived this and studied this and talk to them and see if I could learn from them. And I didn't realize I would end up going over 30,000 miles at the start, but I ended up going and meeting loads of different people, from a transgender crack dealer in Brownsville, Brooklyn, to a scientist who spends a lot of time feeding hallucinogens to mongooses to see if they like them -- it turns out they do, but only in very specific circumstances -- to the only country that's ever decriminalized all drugs, from cannabis to crack, Portugal. And the thing I realized that really blew my mind is, almost everything we think we know about addiction is wrong, and if we start to absorb the new evidence about addiction, I think we're going to have to change a lot more than our drug policies.
Am citit mult pe această temă și nu am putut găsi răspunsurile pe care le căutam. M-am gândit că voi merge să stau cu diferiți oameni din lume care au trăit cu asta și au studiat subiectul, să vorbesc cu ei și să văd ce pot învăța de la ei. Nu am realizat la început că voi călători mai mult de 30 000 mile, dar am întâlnit mulți oameni diferiți, de la un dealer transsexual în Brownsville, Brooklyn, la un om de știință care hrănește mangustele cu halucinogene să vadă dacă le plac - se pare că le plac, dar doar în anumite circumstanțe - până în singura țară care a legalizat toate drogurile, de la canabis la cocaină, Portugalia. Am realizat ceva ce m-a dat peste cap: aproape tot ce credem că știm despre dependență este greșit, iar dacă începem să asimilăm noile descoperiri despre dependență, cred că va trebui să schimbăm mai mult decât politica vis-a-vis de droguri.
But let's start with what we think we know, what I thought I knew. Let's think about this middle row here. Imagine all of you, for 20 days now, went off and used heroin three times a day. Some of you look a little more enthusiastic than others at this prospect. (Laughter) Don't worry, it's just a thought experiment. Imagine you did that, right? What would happen? Now, we have a story about what would happen that we've been told for a century. We think, because there are chemical hooks in heroin, as you took it for a while, your body would become dependent on those hooks, you'd start to physically need them, and at the end of those 20 days, you'd all be heroin addicts. Right? That's what I thought.
Dar să începem cu ceea ce credem că știm, cu ce credeam eu că știu. Să luăm rândul din mijloc de aici. Imaginați-vă că 20 de zile de acum ați lua heroină de 3 ori pe zi. Unii dintre voi arată mai entuziaști ca alții la această idee. (Râsete) Nu vă-ngrijorați, e doar un experiment mental. Imaginați-vă că faceți asta. Ce s-ar întâmpla? Avem o poveste despre ce s-ar întâmpla care ne-a fost spusă timp de un secol. Ne gândim că, fiindcă sunt substanțe chimice în heroină, dacă o iei o perioadă, corpul devine dependent de acele substanțe și începi să simți nevoia fizică de a le lua. La finalul celor 20 de zile, toți ați fi dependenți de heroină, corect? Asta credeam eu.
First thing that alerted me to the fact that something's not right with this story is when it was explained to me. If I step out of this TED Talk today and I get hit by a car and I break my hip, I'll be taken to hospital and I'll be given loads of diamorphine. Diamorphine is heroin. It's actually much better heroin than you're going to buy on the streets, because the stuff you buy from a drug dealer is contaminated. Actually, very little of it is heroin, whereas the stuff you get from the doctor is medically pure. And you'll be given it for quite a long period of time. There are loads of people in this room, you may not realize it, you've taken quite a lot of heroin. And anyone who is watching this anywhere in the world, this is happening. And if what we believe about addiction is right -- those people are exposed to all those chemical hooks -- What should happen? They should become addicts. This has been studied really carefully. It doesn't happen; you will have noticed if your grandmother had a hip replacement, she didn't come out as a junkie. (Laughter)
Primul lucru care m-a alertat că ceva nu e în regulă cu povestea asta a fost atunci când mi-a fost explicată. Dacă plec de la această conferință TED și mă lovește o mașină și îmi rup șoldul, aș fi dus la spital și mi-ar fi dată multă diamorfină. Diamorfina e heroină. E mult mai bună decât cea pe care o cumperi pe străzi, pentru că ce cumperi de la dealerii de droguri este contaminat. Foarte puțin din ce cumperi e heroină, dar ce primești de la doctor e substanță pură. Și îți va fi administrat o perioadă destul de lungă. E multă lume în sală, poate nu ați realizat, dar ați luat multă heroină. Și oricine vede asta oriunde în lume, lucrul ăsta se întâmplă. Iar dacă ceea ce credem despre dependență e corect, acești oameni sunt expuși acelor substanțe chimice; Ce ar trebui să se întâmple? Ar deveni cu toții dependenți. Acest fapt a fost atent studiat. Nu se întâmplă; poate ați văzut că dacă bunica voastră a avut o înlocuire de șold, nu a ajuns dependentă de droguri. (Râsete) Când am aflat asta, mi s-a părut așa ciudat,
And when I learned this, it seemed so weird to me, so contrary to everything I'd been told, everything I thought I knew, I just thought it couldn't be right, until I met a man called Bruce Alexander. He's a professor of psychology in Vancouver who carried out an incredible experiment I think really helps us to understand this issue. Professor Alexander explained to me, the idea of addiction we've all got in our heads, that story, comes partly from a series of experiments that were done earlier in the 20th century. They're really simple. You can do them tonight at home if you feel a little sadistic. You get a rat and you put it in a cage, and you give it two water bottles: One is just water, and the other is water laced with either heroin or cocaine. If you do that, the rat will almost always prefer the drug water and almost always kill itself quite quickly. So there you go, right? That's how we think it works. In the '70s, Professor Alexander comes along and he looks at this experiment and he noticed something. He said ah, we're putting the rat in an empty cage. It's got nothing to do except use these drugs. Let's try something different. So Professor Alexander built a cage that he called "Rat Park," which is basically heaven for rats. They've got loads of cheese, they've got loads of colored balls, they've got loads of tunnels. Crucially, they've got loads of friends. They can have loads of sex. And they've got both the water bottles, the normal water and the drugged water. But here's the fascinating thing: In Rat Park, they don't like the drug water. They almost never use it. None of them ever use it compulsively. None of them ever overdose. You go from almost 100 percent overdose when they're isolated to zero percent overdose when they have happy and connected lives.
contrazicând tot ce îmi fusese spus, tot ce credeam că știu, m-am gândit că nu poate fi adevărat, până l-am cunoscut pe Bruce Alexander. E profesor de psihologie în Vancouver și a făcut un experiment incredibil care cred că ne ajută să înțelegem această problemă. Profesorul Alexander mi-a explicat că percepția noastră despre dependență, acea poveste, provine parțial dintr-o serie de experimente făcute la începutul sec. XX. Sunt experimente foarte simple. Le puteți face diseară acasă dacă vă simțiți un pic sadici. Luați un cobai, îl puneți în cușcă și îi dați două sticle de apă: una doar cu apă, cealaltă cu apă și heroină sau cocaină. Dacă faceți asta, cobaiul va prefera aproape mereu apa cu droguri și aproape mereu se va sinucide repede. Deci, asta e dovada, nu? Așa credem noi că funcționează. În anii 70, profesorul Alexander a evaluat acest experiment și a observat ceva. A spus: „Punem cobaiul într-o cușcă goală. Nu are altceva de făcut decât să ia drogurile. Să încercăm ceva diferit”. Profesorul Alexander a construit o cușcă numită „Parcul cobailor”, care e practic raiul pentru ei. Au multă brânză, multe bile colorate, multe tuneluri. Foarte important, au mulți prieteni. Pot să facă mult sex. Și au ambele sticle cu apă, cea normală și cea cu droguri. Aici vine partea fascinantă: în „Parcul cobailor” nu le place apa cu droguri. Nu o folosesc aproape deloc. Niciunul din ei nu a folosit-o compulsiv. Niciunul nu a luat supradoză. Treci de la aproape 100% supradoză când sunt izolați, la 0% supradoză când au vieți fericite în comunitate.
Now, when he first saw this, Professor Alexander thought, maybe this is just a thing about rats, they're quite different to us. Maybe not as different as we'd like, but, you know -- But fortunately, there was a human experiment into the exact same principle happening at the exact same time. It was called the Vietnam War. In Vietnam, 20 percent of all American troops were using loads of heroin, and if you look at the news reports from the time, they were really worried, because they thought, my God, we're going to have hundreds of thousands of junkies on the streets of the United States when the war ends; it made total sense. Now, those soldiers who were using loads of heroin were followed home. The Archives of General Psychiatry did a really detailed study, and what happened to them? It turns out they didn't go to rehab. They didn't go into withdrawal. Ninety-five percent of them just stopped. Now, if you believe the story about chemical hooks, that makes absolutely no sense, but Professor Alexander began to think there might be a different story about addiction. He said, what if addiction isn't about your chemical hooks? What if addiction is about your cage? What if addiction is an adaptation to your environment?
Când a văzut asta prima dată, profesorul Alexander a crezut că poate se aplică doar la șobolani, sunt destul de diferiți de noi. Poate nu așa diferiți pe cât ne-am dori, dar, totuși... Din fericire, a fost făcut și un experiment pe oameni cu același principiu, în același timp. S-a numit războiul din Vietnam. În Vietnam, 20% din trupele americane luau heroină și dacă te uiți la știrile de atunci, erau foarte îngrijorați căci se gândeau:„ Doamne, vom avea sute de mii de drogați pe străzi în SUA când războiul se va termina.” Și părea să aibă sens. Soldații care foloseau heroină au fost monitorizați la întoarcere. Arhivele de Psihiatrie Generală au făcut un studiu detaliat; ce li s-a întâmplat? Nu au ajuns la dezintoxicare. Nu au intrat în sevraj. 95% pur și simplu s-au oprit. Dacă crezi în varianta despre substanțe chimice, ar părea ilogic. Profesorul Alexander a început să se gândească că ar putea fi o altă poveste despre dependență. A spus, dacă dependența nu ține de substanțe chimice? Ce-ar fi dacă dependența ține de cușcă? Dacă dependența e o adaptare la mediu?
Looking at this, there was another professor called Peter Cohen in the Netherlands who said, maybe we shouldn't even call it addiction. Maybe we should call it bonding. Human beings have a natural and innate need to bond, and when we're happy and healthy, we'll bond and connect with each other, but if you can't do that, because you're traumatized or isolated or beaten down by life, you will bond with something that will give you some sense of relief. Now, that might be gambling, that might be pornography, that might be cocaine, that might be cannabis, but you will bond and connect with something because that's our nature. That's what we want as human beings.
Cu privire la asta, un alt profesor, Peter Cohen din Olanda a sugerat că poate nici nu ar trebui numită „dependență”. Poate ar trebui numită „legătură”. Oamenii au nevoia naturală și înnăscută de a stabili relații, iar când suntem fericiți și sănătoși relaționăm și ne conectăm unii cu alții. Dar dacă nu poți face asta pentru că ești traumatizat, izolat sau doborât de viață, te vei conecta cu ceva care te poate alina cumva. Ar putea fi jocurile de noroc, pornografia, cocaina, canabisul, dar vei crea o legătură cu ceva pentru că asta e natura noastră. Asta ne dorim ca oameni.
And at first, I found this quite a difficult thing to get my head around, but one way that helped me to think about it is, I can see, I've got over by my seat a bottle of water, right? I'm looking at lots of you, and lots of you have bottles of water with you. Forget the drugs. Forget the drug war. Totally legally, all of those bottles of water could be bottles of vodka, right? We could all be getting drunk -- I might after this -- (Laughter) -- but we're not. Now, because you've been able to afford the approximately gazillion pounds that it costs to get into a TED Talk, I'm guessing you guys could afford to be drinking vodka for the next six months. You wouldn't end up homeless. You're not going to do that, and the reason you're not going to do that is not because anyone's stopping you. It's because you've got bonds and connections that you want to be present for. You've got work you love. You've got people you love. You've got healthy relationships. And a core part of addiction, I came to think, and I believe the evidence suggests, is about not being able to bear to be present in your life.
La început, mi-a fost greu să înțeleg acest fapt, dar m-am gândit la el în acest mod: După cum pot vedea, am la locul meu o sticlă de apă, corect? Mă uit la voi toți; și voi aveți sticle de apă cu voi. Uitați de droguri. Uitați de războiul drogurilor. Legal, aceste sticle de apă ar putea conține votcă, corect? Cu toții ne-am putea îmbăta - Eu poate o voi face după - (Râsete) dar nu o facem. Pentru că v-ați permis tona de bani necesari pentru a participa la TED, îmi imaginez că vă puteți permite să beți votcă următoarele 6 luni. Nu ați ajunge pe stradă. Nu veți face asta, iar motivul nu e pentru că nu vă oprește nimeni, ci faptul că aveți legături și conexiuni pentru care vreți să fiți prezenți. Vă place munca pe care o faceți. Aveți oameni pe care-i iubiți. Aveți relații sănătoase. O parte centrală a dependenței, am început să cred și asta sugerează și dovezile, este să nu poți suporta să fii prezent în viața ta.
Now, this has really significant implications. The most obvious implications are for the War on Drugs. In Arizona, I went out with a group of women who were made to wear t-shirts saying, "I was a drug addict," and go out on chain gangs and dig graves while members of the public jeer at them, and when those women get out of prison, they're going to have criminal records that mean they'll never work in the legal economy again. Now, that's a very extreme example, obviously, in the case of the chain gang, but actually almost everywhere in the world we treat addicts to some degree like that. We punish them. We shame them. We give them criminal records. We put barriers between them reconnecting. There was a doctor in Canada, Dr. Gabor Maté, an amazing man, who said to me, if you wanted to design a system that would make addiction worse, you would design that system.
Asta are implicații semnificative. Cele mai evidente implicații vizează războiul împotriva drogurilor. În Arizona, am întâlnit un grup de femei care au fost forțate să poarte tricouri cu textul „Am fost dependent de droguri” și să meargă în lanțuri să sape morminte în timp ce trecătorii le ridiculizau. Când acele femei ies din închisoare vor avea caziere, ceea ce înseamnă că nu vor mai lucra în economia legală. Acesta e un exemplu extrem, căci erau ținute în lanțuri, dar de fapt aproape oriunde în lume tratăm toxicomanii într-un mod similar. Îi pedepsim. Îi umilim. Le facem caziere judiciare. Le creăm bariere în a se reconecta. Un doctor din Canada, Dr. Gabor Maté, un om extraordinar, mi-a spus: „Dacă vrei să faci un sistem care să agraveze dependența, îl vei face chiar pe acela”.
Now, there's a place that decided to do the exact opposite, and I went there to see how it worked. In the year 2000, Portugal had one of the worst drug problems in Europe. One percent of the population was addicted to heroin, which is kind of mind-blowing, and every year, they tried the American way more and more. They punished people and stigmatized them and shamed them more, and every year, the problem got worse. And one day, the Prime Minister and the leader of the opposition got together, and basically said, look, we can't go on with a country where we're having ever more people becoming heroin addicts. Let's set up a panel of scientists and doctors to figure out what would genuinely solve the problem. And they set up a panel led by an amazing man called Dr. João Goulão, to look at all this new evidence, and they came back and they said, "Decriminalize all drugs from cannabis to crack, but" -- and this is the crucial next step -- "take all the money we used to spend on cutting addicts off, on disconnecting them, and spend it instead on reconnecting them with society." And that's not really what we think of as drug treatment in the United States and Britain. So they do do residential rehab, they do psychological therapy, that does have some value. But the biggest thing they did was the complete opposite of what we do: a massive program of job creation for addicts, and microloans for addicts to set up small businesses. So say you used to be a mechanic. When you're ready, they'll go to a garage, and they'll say, if you employ this guy for a year, we'll pay half his wages. The goal was to make sure that every addict in Portugal had something to get out of bed for in the morning. And when I went and met the addicts in Portugal, what they said is, as they rediscovered purpose, they rediscovered bonds and relationships with the wider society.
Există un loc care a decis să facă exact opusul și am fost acolo să văd cum funcționează. În 2000, Portugalia avea una din cele mai grave probleme cu drogurile din Europa 1% din populație era dependentă de heroină - e destul de șocant. În fiecare an, încercau modelul american. Pedepseau oamenii, îi stigmatizau și îi umileau, iar problema se agrava în fiecare an. Într-o zi, primul ministru și liderul opoziției s-au întâlnit și practic au spus - uite, nu putem continua dacă din ce în ce mai mulți oameni devin dependenți de heroină. Să organizăm o comisie de doctori și oameni de știință care să găsească o cale de a rezolva cu adevărat problema. Au creat o comisie condusă de un om excepțional, Dr. João Goulão, să analizeze noile descoperiri și aceștia au decis: „Legalizați toate drogurile de la canabis la cocaină, dar -” următorul pas este crucial - „luați banii pe care-i cheltuiați pe izolarea toxicomanilor și investiți-i pentru a-i reintegra în societate.” Nu la asta ne gândim ca tratament pentru toxicomani în SUA și Marea Britanie. Merg la centre de dezintoxicare, fac terapie psihologică, care e de ceva folos, dar cel mai important lucru pe care l-au făcut e opusul a ceea ce facem noi: un program vast de creare de joburi pentru toxicomani și împrumuturi pentru ei pentru a deschide mici afaceri. Să spunem că erai mecanic. Când ești pregătit, vor merge la un garaj și vor spune: dacă îl angajezi pe tipul ăsta un an, îi vom plăti jumătate din salariu. Scopul era ca orice toxicoman din Portugalia să aibă un motiv pentru care să-și înceapă ziua. Când am mers să cunosc toxicomanii din Portugalia, mi-au spus că atunci când și-au redescoperit scopul, au redescoperit legăturile și relațiile cu societatea.
It'll be 15 years this year since that experiment began, and the results are in: injecting drug use is down in Portugal, according to the British Journal of Criminology, by 50 percent, five-zero percent. Overdose is massively down, HIV is massively down among addicts. Addiction in every study is significantly down. One of the ways you know it's worked so well is that almost nobody in Portugal wants to go back to the old system.
Se împlinesc 15 ani anul acesta de la începutul experimentului și avem și rezultatele: folosirea drogurilor injectabile a scăzut, potrivit British Journal of Criminology, cu 50%. Supradoza e foarte rară, la fel și HIV-ul printre toxicomani. Dependența, potrivit oricărui studiu, a scăzut semnificativ. Una dintre căile prin care știi că a mers așa bine e că aproape nimeni în Portugalia nu vrea să se întoarcă la vechiul sistem.
Now, that's the political implications. I actually think there's a layer of implications to all this research below that. We live in a culture where people feel really increasingly vulnerable to all sorts of addictions, whether it's to their smartphones or to shopping or to eating. Before these talks began -- you guys know this -- we were told we weren't allowed to have our smartphones on, and I have to say, a lot of you looked an awful lot like addicts who were told their dealer was going to be unavailable for the next couple of hours. (Laughter) A lot of us feel like that, and it might sound weird to say, I've been talking about how disconnection is a major driver of addiction and weird to say it's growing, because you think we're the most connected society that's ever been, surely. But I increasingly began to think that the connections we have or think we have, are like a kind of parody of human connection. If you have a crisis in your life, you'll notice something. It won't be your Twitter followers who come to sit with you. It won't be your Facebook friends who help you turn it round. It'll be your flesh and blood friends who you have deep and nuanced and textured, face-to-face relationships with, and there's a study I learned about from Bill McKibben, the environmental writer, that I think tells us a lot about this. It looked at the number of close friends the average American believes they can call on in a crisis. That number has been declining steadily since the 1950s. The amount of floor space an individual has in their home has been steadily increasing, and I think that's like a metaphor for the choice we've made as a culture. We've traded floorspace for friends, we've traded stuff for connections, and the result is we are one of the loneliest societies there has ever been. And Bruce Alexander, the guy who did the Rat Park experiment, says, we talk all the time in addiction about individual recovery, and it's right to talk about that, but we need to talk much more about social recovery. Something's gone wrong with us, not just with individuals but as a group, and we've created a society where, for a lot of us, life looks a whole lot more like that isolated cage and a whole lot less like Rat Park.
Acestea sunt implicațiile politice. Cred că sunt și implicații la nivel mai profund. Trăim într-o cultură în care oamenii se simt din ce în ce mai vulnerabili la tot felul de dependențe, fie la smartphone-uri, shopping sau mâncare. Înainte de această conferință - știți asta - ni s-a spus că smartphone-urile nu sunt permise și trebuie să spun că mulți dintre voi arătau aproape ca toxicomanii care aud că dealerul lor nu e disponibil în următoarele ore. (Râsete) Mulți dintre noi simt asta și poate sună ciudat ce spun; am vorbit despre cum deconectarea e o cauză majoră a dependenței și e ciudat să spun că e în creștere, căci ai crede că suntem cea mai conectată societate vreodată, sigur. Dar am început să cred că legăturile pe care le avem sau credem că le avem sunt un fel de parodie a legăturii umane. Dacă treceți printr-o criză, veți observa ceva. Nu prietenii de pe Twitter vor veni să stea cu voi. Nu prietenii de pe Facebook vă vor ajuta s-o rezolvați, ci vor fi prietenii în carne și oase cu care aveți o relație profundă, nuanțată, texturată, față-în-față. Un studiu de care am aflat de la Bill McKibben, scriitorul despre mediu, spune multe despre asta. A analizat numărul de prieteni apropiați pe care un american crede că-i poate suna într-o criză. Acel număr e în scădere constantă din anii 1950. Numărul de metri pătrați pe care o persoană îi are în casă a crescut constant. Cred că asta e o metaforă pentru alegerea pe care am făcut-o ca și cultură. Am dat la schimb prietenii pe metri pătrați și legăturile le-am schimbat pe lucruri. Rezultatul e că suntem una din cele mai solitare societăți vreodată. Bruce Alexander, cel care a făcut experimentul cu Parcul cobailor, spune: Vorbim mereu în cazul dependenței despre recuperare individuală, e bine să vorbim despre asta, dar trebuie să ne gândim și la recuperarea socială. Ceva n-a mers bine cu noi, nu doar ca indivizi, ci și ca grup. Am creat o societate în care pentru mulți dintre noi viața arată mai mult precum acea cușcă izolată,
If I'm honest, this isn't why I went into it. I didn't go in to the discover the political stuff, the social stuff. I wanted to know how to help the people I love. And when I came back from this long journey and I'd learned all this, I looked at the addicts in my life, and if you're really candid, it's hard loving an addict, and there's going to be lots of people who know in this room. You are angry a lot of the time, and I think one of the reasons why this debate is so charged is because it runs through the heart of each of us, right? Everyone has a bit of them that looks at an addict and thinks, I wish someone would just stop you. And the kind of scripts we're told for how to deal with the addicts in our lives is typified by, I think, the reality show "Intervention," if you guys have ever seen it. I think everything in our lives is defined by reality TV, but that's another TED Talk. If you've ever seen the show "Intervention," it's a pretty simple premise. Get an addict, all the people in their life, gather them together, confront them with what they're doing, and they say, if you don't shape up, we're going to cut you off. So what they do is they take the connection to the addict, and they threaten it, they make it contingent on the addict behaving the way they want. And I began to think, I began to see why that approach doesn't work, and I began to think that's almost like the importing of the logic of the Drug War into our private lives.
decât precum Parcul cobailor. Să fiu sincer, nu din cauza asta am început cercetarea mea. Nu pentru a descoperi componenta politică sau pe cea socială, voiam să știu cum să-i ajut pe cei pe care-i iubesc. Când m-am întors din această călătorie și învățasem atât, m-am uitat la persoanele dependente din viața mea. Dacă ești foarte onest, e greu să iubești un dependent. Mulți oameni în această sală știu. Ești furios o mare parte din timp și eu cred că unul din motivele pentru care dezbaterea e așa intensă e pentru că trece prin inimile fiecăruia dintre noi, nu? Fiecare are o parte din el care privește un dependent și spune: Îmi doresc ca cineva să te oprească. Ceea ce ni se spune pentru a trata dependenții din viețile noastre este tipic, cred eu, reality show-ului „Intervention”, dacă l-ați văzut. Totul în viețile noastre e definit de televiziune, dar asta e deja un alt discurs TED. Dacă ați văzut „Intervention”, are o premisă simplă: aduci un toxicoman și toți oamenii din viața lui împreună, îi confrunți cu ceea ce fac și le spui: dacă nu îți revii, te izolăm. Ce fac ei e să ia legăturile persoanei dependente și să le amenințe, astfel încât acesta să se comporte cum vor ei. Și am început să văd de ce această metodă nu funcționează, e aproape ca și cum am importa logica războiului împotriva drogurilor în viețile noastre private.
So I was thinking, how could I be Portuguese? And what I've tried to do now, and I can't tell you I do it consistently and I can't tell you it's easy, is to say to the addicts in my life that I want to deepen the connection with them, to say to them, I love you whether you're using or you're not. I love you, whatever state you're in, and if you need me, I'll come and sit with you because I love you and I don't want you to be alone or to feel alone.
Mă gândeam: cum să fiu portughez? Ce am încercat să fac, și nu pot spune că fac asta constant sau că este ușor, este să le spun dependenților din viața mea că vreau să-mi îmbunătățesc legătura cu ei, să le spun - te iubesc, chiar dacă iei droguri sau nu. Te iubesc, indiferent de starea în care te afli, și dacă ai nevoie de mine, voi veni să stau alături de tine, pentru că te iubesc și nu vreau să fii singur sau să te simți singur.
And I think the core of that message -- you're not alone, we love you -- has to be at every level of how we respond to addicts, socially, politically and individually. For 100 years now, we've been singing war songs about addicts. I think all along we should have been singing love songs to them, because the opposite of addiction is not sobriety. The opposite of addiction is connection.
Cred că esența acelui mesaj - nu ești singur, te iubim - trebuie să existe la toate nivelurile la care tratăm toxicomanii, social, politic și individual. Timp de 100 de ani, am cântat cântece de război despre dependenți. Cred că ar fi trebuit să le cântăm cântece de dragoste, căci opusul dependenței nu e lipsa substanțelor. Opusul dependenței e conectarea.
Thank you.
Vă mulțumesc.
(Applause)
(Aplauze)