One of my earliest memories is of trying to wake up one of my relatives and not being able to. And I was just a little kid, so I didn't really understand why, but as I got older, I realized we had drug addiction in my family, including later cocaine addiction.
Viena no manām pirmajām atmiņām ir, kā es modinu kādu savu radinieku un viņš nemostas. Es biju tikai mazs bērns, tāpēc nesapratu kāpēc, bet paaudzies sapratu, ka mūsu ģimenē pastāv atkarība no narkotikām, tostarp vēlāka atkarība no kokaīna.
I'd been thinking about it a lot lately, partly because it's now exactly 100 years since drugs were first banned in the United States and Britain, and we then imposed that on the rest of the world. It's a century since we made this really fateful decision to take addicts and punish them and make them suffer, because we believed that would deter them; it would give them an incentive to stop.
Pēdējā laikā par to esmu domājis, daļēji tādēļ ka ir pagājuši 100 gadi, kopš narkotikas pirmo reizi aizliedza ASV un Lielbritānijā, un tad mēs to uzspiedām visai pārējai pasaulei. Ir pagājis gadsimts, kopš esam pieņēmuši šo liktenīgo lēmumu sodīt atkarīgos un likt tiem ciest, jo uzskatījām, ka tas viņus atturēs, dos tiem iemeslu pārstāt.
And a few years ago, I was looking at some of the addicts in my life who I love, and trying to figure out if there was some way to help them. And I realized there were loads of incredibly basic questions I just didn't know the answer to, like, what really causes addiction? Why do we carry on with this approach that doesn't seem to be working, and is there a better way out there that we could try instead?
Pirms dažiem gadiem es uzlūkoju dažus atkarīgos, kas man ir dārgi, un mēģināju izprast, vai varu viņiem kā palīdzēt. Un es sapratu, ka pastāv daudz pavisam vienkāršu pamatjautājumu, uz kuriem man nebija atbilžu. Piemēram, kas patiesībā izraisa atkarību? Kāpēc mēs turpinām šo pieeju, kas acīmredzami nedarbojas, un vai ir labāki veidi, ko mēs varētu pamēģināt?
So I read loads of stuff about it, and I couldn't really find the answers I was looking for, so I thought, okay, I'll go and sit with different people around the world who lived this and studied this and talk to them and see if I could learn from them. And I didn't realize I would end up going over 30,000 miles at the start, but I ended up going and meeting loads of different people, from a transgender crack dealer in Brownsville, Brooklyn, to a scientist who spends a lot of time feeding hallucinogens to mongooses to see if they like them -- it turns out they do, but only in very specific circumstances -- to the only country that's ever decriminalized all drugs, from cannabis to crack, Portugal. And the thing I realized that really blew my mind is, almost everything we think we know about addiction is wrong, and if we start to absorb the new evidence about addiction, I think we're going to have to change a lot more than our drug policies.
Tā es daudz ko par to izlasīju un nespēju atrast atbildes. Tāpēc es nodomāju, labi, es tikšos ar cilvēkiem visā pasaulē, kas ir to izdzīvojuši un pētījuši, un runāšu ar viņiem, un paskatīšos, vai varu no viņiem mācīties. Sākumā es nenojautu, ka nobraukšu ap 50 000 km, bet galu galā es tikos ar daudz un dažādiem cilvēkiem, sākot no transseksuāla kreka tirgotāja Bruklinas Braunsvilā līdz zinātniekam, kas daudz laika pavada, barojot halucinogēnus mangustiem, lai vērotu, vai tiem tas patīk. Izrādās, ka patīk, bet tikai ļoti specifiskos apstākļos. Es nonācu arī vienīgajā valstī, kas legalizējusi visas narkotikas, no marihuānas līdz krekam, – Portugālē. Un es aptvēru kaut ko, kas mani ārkārtīgi pārsteidza: gandrīz viss, ko, mūsuprāt, zinām par atkarību, ir maldi. Ja sākam ņemt vērā jaunos pierādījumus par atkarībām, mums, man šķiet, vajadzēs mainīt daudz vairāk nekā narkotiku politiku.
But let's start with what we think we know, what I thought I knew. Let's think about this middle row here. Imagine all of you, for 20 days now, went off and used heroin three times a day. Some of you look a little more enthusiastic than others at this prospect. (Laughter) Don't worry, it's just a thought experiment. Imagine you did that, right? What would happen? Now, we have a story about what would happen that we've been told for a century. We think, because there are chemical hooks in heroin, as you took it for a while, your body would become dependent on those hooks, you'd start to physically need them, and at the end of those 20 days, you'd all be heroin addicts. Right? That's what I thought.
Bet sāksim ar to, ko, mūsuprāt, zinām, ko, manuprāt, zināju es. Palūkosimies uz šo vidējo rindu. Iedomājieties, ka jūs visi 20 dienas trīsreiz dienā lietotu heroīnu. Daži no jums izskatās tīri priecīgi par šo domu. (Smiekli) Neuztraucieties, tas ir tikai domu eksperiments. Iedomājāties, ja? Kas notiktu? Mums ir stāsts par to, kas notiktu, ko mums ir stāstījuši gadsimta garumā. Mēs domājam, ka heroīnā ir ķīmiski atkarības izraisītāji, un, kādu brīdi to lietojot, ķermenis kļūs atkarīgs no šiem atkarības izraisītājiem, jums tie būs fiziski vajadzīgi, un pēc šīm 20 dienām jūs visi būsiet atkarīgi no heroīna, vai ne? Tā es kādreiz domāju.
First thing that alerted me to the fact that something's not right with this story is when it was explained to me. If I step out of this TED Talk today and I get hit by a car and I break my hip, I'll be taken to hospital and I'll be given loads of diamorphine. Diamorphine is heroin. It's actually much better heroin than you're going to buy on the streets, because the stuff you buy from a drug dealer is contaminated. Actually, very little of it is heroin, whereas the stuff you get from the doctor is medically pure. And you'll be given it for quite a long period of time. There are loads of people in this room, you may not realize it, you've taken quite a lot of heroin. And anyone who is watching this anywhere in the world, this is happening. And if what we believe about addiction is right -- those people are exposed to all those chemical hooks -- What should happen? They should become addicts. This has been studied really carefully. It doesn't happen; you will have noticed if your grandmother had a hip replacement, she didn't come out as a junkie. (Laughter)
Pirmoreiz sāku šaubīties par šī stāsta patiesumu, kad uzzināju, lūk, ko: ja man šodien, pēc šīs <i>TED</i> runas, uzbrauktu mašīna un salauztu gurnu, mani aizvestu uz slimnīcu un dotu daudz diamorfīna. Diamorfīns ir heroīns. Patiesībā tas ir daudz labāks nekā uz ielas nopērkamais, jo ielas tirgotāji to sajauc ar citām vielām, tajā patiesībā ir ļoti maz heroīna, savukārt ārsta izsniegtais ir medicīniski tīrs. Un jums to dos diezgan ilgu laiku. Šajā telpā ir daudz cilvēku, kas, iespējams, pat nezina, ka ir lietojuši diezgan daudz heroīna. Un tie, kas šo skatās jebkur pasaulē, tas notiek ik brīdi. Ja tas, ko domājam par atkarību, ir tiesa, šiem cilvēkiem dod atkarības izraisītājus. Kam būtu jānotiek? Viņiem būtu jākļūst par narkomāniem. Tas ir patiešām pamatīgi pētīts. Tā nenotiek – būsiet ievērojuši, ja jūsu vecmāmiņai veic gurna operāciju, viņa nekļūst par narkomāni. (Smiekli) Kad es to uzzināju, man tas šķita tik dīvaini,
And when I learned this, it seemed so weird to me, so contrary to everything I'd been told, everything I thought I knew, I just thought it couldn't be right, until I met a man called Bruce Alexander. He's a professor of psychology in Vancouver who carried out an incredible experiment I think really helps us to understand this issue. Professor Alexander explained to me, the idea of addiction we've all got in our heads, that story, comes partly from a series of experiments that were done earlier in the 20th century. They're really simple. You can do them tonight at home if you feel a little sadistic. You get a rat and you put it in a cage, and you give it two water bottles: One is just water, and the other is water laced with either heroin or cocaine. If you do that, the rat will almost always prefer the drug water and almost always kill itself quite quickly. So there you go, right? That's how we think it works. In the '70s, Professor Alexander comes along and he looks at this experiment and he noticed something. He said ah, we're putting the rat in an empty cage. It's got nothing to do except use these drugs. Let's try something different. So Professor Alexander built a cage that he called "Rat Park," which is basically heaven for rats. They've got loads of cheese, they've got loads of colored balls, they've got loads of tunnels. Crucially, they've got loads of friends. They can have loads of sex. And they've got both the water bottles, the normal water and the drugged water. But here's the fascinating thing: In Rat Park, they don't like the drug water. They almost never use it. None of them ever use it compulsively. None of them ever overdose. You go from almost 100 percent overdose when they're isolated to zero percent overdose when they have happy and connected lives.
tik pretēji visam, kas man stāstīts, visam, ko, manuprāt, zināju. Domāju, ka tas nevar būt tiesa, līdz satiku Brūsu Aleksanderu. Viņš ir psiholoģijas profesors Vankūverā, kas veicis neticamu eksperimentu, kas, manuprāt, palīdz saprast šo jautājumu. Profesors Aleksanders paskaidroja, ka atkarības koncepts, kas mums visiem ir galvā, šis stāsts, daļēji nāk no virknes eksperimentu, kas veikti agrāk 20. gadsimtā. Tie bija gaužām vienkārši. Jūs tos varat veikt šovakar mājās, ja jūtaties mazliet sadistiski. Ielieciet būrī žurku un dodiet tai divas ūdens pudeles: vienu ar ūdeni un otru ar ūdenī atšķaidītu heroīnu vai kokaīnu. Ja tā darīsiet, žurka gandrīz vienmēr izvēlēsies narkotisko ūdeni un gandrīz vienmēr diezgan ātri sevi nogalinās. Tātad, lūk, vai ne? Mums šķiet, ka tā tas ir. 70. gados profesors Aleksanders palūkojās uz šo eksperimentu un kaut ko ievēroja. Viņš teica: "Klau, mēs taču liekam žurku tukšā būrī. Viņai nav nekā cita, ko darīt, kā lietot narkotikas – pamēģināsim citādāk!" Tā nu profesors Aleksanders izveidoja būri, ko nodēvēja par Žurku parku, kas principā bija žurku paradīze. Tur bija daudz siera, daudz krāsainu bumbu, daudz tuneļu. Svarīgākais – tur bija daudz draugu. Varēja būt daudz seksa. Un viņi ielika abas ūdens pudeles: ar parasto ūdeni un narkotisko. Bet interesantākais ir tas, ka Žurku parka žurkas nedzēra narkotisko ūdeni. Tās gandrīz nekad tam nepieskārās. Neviena no tām nekad to nelietoja atkarības dzīta. Neviena nekad nepārdozēja. Tātad no gandrīz 100% pārdozēšanas izolācijā, mēs nonākam pie 0% pārdozēšanas, ja tām ir laimīga un tuvības pilna dzīve.
Now, when he first saw this, Professor Alexander thought, maybe this is just a thing about rats, they're quite different to us. Maybe not as different as we'd like, but, you know -- But fortunately, there was a human experiment into the exact same principle happening at the exact same time. It was called the Vietnam War. In Vietnam, 20 percent of all American troops were using loads of heroin, and if you look at the news reports from the time, they were really worried, because they thought, my God, we're going to have hundreds of thousands of junkies on the streets of the United States when the war ends; it made total sense. Now, those soldiers who were using loads of heroin were followed home. The Archives of General Psychiatry did a really detailed study, and what happened to them? It turns out they didn't go to rehab. They didn't go into withdrawal. Ninety-five percent of them just stopped. Now, if you believe the story about chemical hooks, that makes absolutely no sense, but Professor Alexander began to think there might be a different story about addiction. He said, what if addiction isn't about your chemical hooks? What if addiction is about your cage? What if addiction is an adaptation to your environment?
To pirmoreiz ievērojis, profesors Aleksanders nodomāja, ka varbūt tā notiek tikai ar žurkām un tās stipri atšķiras no mums. Varbūt ne tik stipri, kā mēs vēlētos. Bet par laimi tika veikts eksperiments ar cilvēkiem tieši pēc tāda paša principa tieši tajā pašā laikā. Tas saucās Vjetnamas karš. Vjetnamā 20% amerikāņu karavīru lietoja ļoti daudz heroīna, un, ja papētīsiet tā laika ziņas, valdīja patiess satraukums, jo cilvēki domāja: "Ak dievs! Kara beigās Amerikas ielās būs simtiem tūkstošu narkomānu." Tas šķita loģiski. Heroīnu lietojušie kareivji tika apsekoti pēc atgriešanās mājās. Vispārējās psihiatrijas arhīvs veica ļoti sīku pētījumu, un kas ar viņiem notika? Izrādās, ka viņiem nevajadzēja rehabilitāciju, viņi nepiedzīvoja abstinenci. 95% no viņiem vienkārši pārstāja lietot. Ja ticat ķīmiskajiem atkarības izraisītājiem, tas ir pilnīgi neloģiski, bet profesors Aleksanders nosprieda, ka var būt cits stāsts par atkarību. Viņš ieminējās: "Ja nu atkarību neizraisa ķīmiskās vielas? Ja nu atkarību veido jūsu būris? Ja nu atkarība ir pielāgošanās videi?"
Looking at this, there was another professor called Peter Cohen in the Netherlands who said, maybe we shouldn't even call it addiction. Maybe we should call it bonding. Human beings have a natural and innate need to bond, and when we're happy and healthy, we'll bond and connect with each other, but if you can't do that, because you're traumatized or isolated or beaten down by life, you will bond with something that will give you some sense of relief. Now, that might be gambling, that might be pornography, that might be cocaine, that might be cannabis, but you will bond and connect with something because that's our nature. That's what we want as human beings.
Šo jautājumu pētīja arī cits profesors, Pīters Koens no Nīderlandes, kurš teica, ka varbūt to pat nevajadzētu dēvēt par atkarību. Varbūt to vajadzētu dēvēt par saitēm. Cilvēkiem piemīt dabiska vajadzība veidot saites. Kad esam laimīgi un veseli, mēs saistāmies un veidojam attiecības, bet, ja jūs to nespējat, jo esat traumēts vai izolēts, vai dzīves problēmu vajāts, jūs saistāties ar kaut ko, kas jums sniedz atvieglojumu. Tās varbūt azartspēles vai pornogrāfija, tas var būt kokaīns vai marihuāna, bet jūs saistīsieties ar kaut ko, jo tāda ir mūsu daba. Tas ir tas, ko mēs vēlamies kā cilvēki.
And at first, I found this quite a difficult thing to get my head around, but one way that helped me to think about it is, I can see, I've got over by my seat a bottle of water, right? I'm looking at lots of you, and lots of you have bottles of water with you. Forget the drugs. Forget the drug war. Totally legally, all of those bottles of water could be bottles of vodka, right? We could all be getting drunk -- I might after this -- (Laughter) -- but we're not. Now, because you've been able to afford the approximately gazillion pounds that it costs to get into a TED Talk, I'm guessing you guys could afford to be drinking vodka for the next six months. You wouldn't end up homeless. You're not going to do that, and the reason you're not going to do that is not because anyone's stopping you. It's because you've got bonds and connections that you want to be present for. You've got work you love. You've got people you love. You've got healthy relationships. And a core part of addiction, I came to think, and I believe the evidence suggests, is about not being able to bear to be present in your life.
Sākotnēji man tas šķita grūti aptverami, bet man palīdzēja, lūk, kāda doma: es redzu, pie manas sēdvietas ir ūdens pudele, vai ne? Es redzu, ka daudziem jo daudziem no jums līdzi ir ūdens pudeles. Aizmirstiet narkotikas un karu pret narkotikām! Pavisam legāli, visas šīs ūdens pudeles varētu būt šņabis, vai ne? Mēs visi varētu piedzerties, es pēc šī varētu... (Smiekli) bet mēs to nedarīsim. Ja jau jūs varat atļauties to kaudzi naudas, lai nopirktu ieejas biļeti uz <i>TED</i>, es pieļauju, ka varat arī atļauties dzert šņabi nākamos sešus mēnešus. Jūs nepaliktu bez pajumtes. Jūs to nedarīsiet, un iemesls ir nevis tas, ka kāds jūs atturēs, bet gan tas, ka jums ir saites un attiecības, kurās gribat būt klātesošs. Jums ir darbs, kas jums patīk, cilvēki, ko mīlat. Jums ir veselīgas attiecības. Un pats atkarības kodols, kā man šķiet un ko, manuprāt, apliecina pierādījumi, ir nespēja būt klātesošam savā dzīvē.
Now, this has really significant implications. The most obvious implications are for the War on Drugs. In Arizona, I went out with a group of women who were made to wear t-shirts saying, "I was a drug addict," and go out on chain gangs and dig graves while members of the public jeer at them, and when those women get out of prison, they're going to have criminal records that mean they'll never work in the legal economy again. Now, that's a very extreme example, obviously, in the case of the chain gang, but actually almost everywhere in the world we treat addicts to some degree like that. We punish them. We shame them. We give them criminal records. We put barriers between them reconnecting. There was a doctor in Canada, Dr. Gabor Maté, an amazing man, who said to me, if you wanted to design a system that would make addiction worse, you would design that system.
Tam ir ļoti nozīmīgas sekas. Pašas nozīmīgākās ir karš pret narkotikām. Arizonā es tikos ar sievietēm, kurām lika valkāt T-kreklus ar uzrakstu "Es biju narkomāne", un, kopā saķēdētām, rakt kapus, kamēr apkārtējie par viņām ņirgājās. Iznākot no cietuma, šīm sievietēm būs sodāmības vēsture, kas nozīmē, ka viņas vairs nekad nestrādās legālu darbu. Šī saķēdēšana, protams, ir ļoti galējs piemērs, bet patiesībā gandrīz visur pasaulē mēs pret atkarīgajiem izturamies līdzīgi. Mēs tos sodām, kauninām, krimināli tiesājam. Mēs liekam tiem šķēršļus ceļā uz saišu atjaunošanu. Kanādā bija kāds ārsts, Dr. Gabors Matē, brīnišķīgs cilvēks, kurš teica: "Ja jūs vēlētos izveidot sistēmu, kas padarītu atkarību briesmīgāku, jūs izveidotu šādu sistēmu." Taču ir kāda vieta, kas izlēma darīt tieši pretējo,
Now, there's a place that decided to do the exact opposite, and I went there to see how it worked. In the year 2000, Portugal had one of the worst drug problems in Europe. One percent of the population was addicted to heroin, which is kind of mind-blowing, and every year, they tried the American way more and more. They punished people and stigmatized them and shamed them more, and every year, the problem got worse. And one day, the Prime Minister and the leader of the opposition got together, and basically said, look, we can't go on with a country where we're having ever more people becoming heroin addicts. Let's set up a panel of scientists and doctors to figure out what would genuinely solve the problem. And they set up a panel led by an amazing man called Dr. João Goulão, to look at all this new evidence, and they came back and they said, "Decriminalize all drugs from cannabis to crack, but" -- and this is the crucial next step -- "take all the money we used to spend on cutting addicts off, on disconnecting them, and spend it instead on reconnecting them with society." And that's not really what we think of as drug treatment in the United States and Britain. So they do do residential rehab, they do psychological therapy, that does have some value. But the biggest thing they did was the complete opposite of what we do: a massive program of job creation for addicts, and microloans for addicts to set up small businesses. So say you used to be a mechanic. When you're ready, they'll go to a garage, and they'll say, if you employ this guy for a year, we'll pay half his wages. The goal was to make sure that every addict in Portugal had something to get out of bed for in the morning. And when I went and met the addicts in Portugal, what they said is, as they rediscovered purpose, they rediscovered bonds and relationships with the wider society.
un es devos turp apskatīt, kā tas darbojas. 2000. gadā Portugālei bija viena no lielākajām narkotiku problēmām Eiropā. 1% iedzīvotāju bija atkarīgi no heroīna, kas ir neaptverami, un katru gadu viņi mēģināja arvien vairāk lietot amerikāņu pieeju – cilvēkus sodīja, stigmatizēja un kaunināja, un ar katru gadu kļuva arvien sliktāk. Kādu dienu premjerministrs un opozīcijas līderis satikās un teica: "Klau, mēs nevaram tā turpināt, no heroīna atkarīgo valstī kļūst aizvien vairāk. Sasauksim zinātniekus un ārstus, lai saprastu, kā šo problēmu patiešām atrisināt. Viņi sasauca padomi, ko vadīja brīnišķīgs cilvēks Dr. Žuau Gulau, lai apskatītu visus jaunos pierādījumus. Galu galā viņi teica tā: "Legalizējiet visas narkotikas no marihuānas līdz krekam, bet..." – un šis nākamais solis ir vissvarīgākais – "visu naudu, ko agrāk tērējām atkarīgo nošķiršanai un izolēšanai, tā vietā izlietojiet, lai tos atkal iesaistītu sabiedrībā." Un tas nav īsti tas, ko uzskatām par ārstēšanu no narkotikām Amerikā un Lielbritānijā. Viņiem ir rehabilitācijas centri, ir psiholoģiskā terapija, tai ir zināma vērtība. Bet svarīgākais veikums bija pilnīgs pretstats tam, ko darām mēs: apjomīga darbavietu veidošanas programma atkarīgajiem un mikrokredīti atkarīgajiem mazo uzņēmumu veidošanai. Ja bijāt mehāniķis un esat gatavs, viņi aizies uz autoservisu un teiks: "Ja algosiet šo puisi uz gadu, mēs maksāsim pusi no viņa algas." Mērķis bija nodrošināt katram Portugāles atkarīgajam kaut ko, kā dēļ no rīta celties no gultas. Satiekot atkarīgos Portugālē, mani fascinēja viņu teiktais, ka viņi no jauna atklājot jēgu, no jauna atklājot saites un attiecības ar plašāku sabiedrību. Šogad būs pagājuši 15 gadi kopš šī eksperimenta sākuma,
It'll be 15 years this year since that experiment began, and the results are in: injecting drug use is down in Portugal, according to the British Journal of Criminology, by 50 percent, five-zero percent. Overdose is massively down, HIV is massively down among addicts. Addiction in every study is significantly down. One of the ways you know it's worked so well is that almost nobody in Portugal wants to go back to the old system.
un rezultāts ir redzams: iešļircināmo narkotiku lietošana Portugālē ir samazinājusies – pēc <i>British Journal of Criminology</i> datiem par 50 procentiem, piecdesmit! Pārdozēšana ir strauji samazinājusies, HIV starp atkarīgajiem ir samazinājies. Katrs pētījums liecina, ka atkarība ir krietni mazinājusies. Viena no pazīmēm, ka tas darbojas, ir tā, ka gandrīz neviens Portugālē nevēlas atpakaļ veco sistēmu.
Now, that's the political implications. I actually think there's a layer of implications to all this research below that. We live in a culture where people feel really increasingly vulnerable to all sorts of addictions, whether it's to their smartphones or to shopping or to eating. Before these talks began -- you guys know this -- we were told we weren't allowed to have our smartphones on, and I have to say, a lot of you looked an awful lot like addicts who were told their dealer was going to be unavailable for the next couple of hours. (Laughter) A lot of us feel like that, and it might sound weird to say, I've been talking about how disconnection is a major driver of addiction and weird to say it's growing, because you think we're the most connected society that's ever been, surely. But I increasingly began to think that the connections we have or think we have, are like a kind of parody of human connection. If you have a crisis in your life, you'll notice something. It won't be your Twitter followers who come to sit with you. It won't be your Facebook friends who help you turn it round. It'll be your flesh and blood friends who you have deep and nuanced and textured, face-to-face relationships with, and there's a study I learned about from Bill McKibben, the environmental writer, that I think tells us a lot about this. It looked at the number of close friends the average American believes they can call on in a crisis. That number has been declining steadily since the 1950s. The amount of floor space an individual has in their home has been steadily increasing, and I think that's like a metaphor for the choice we've made as a culture. We've traded floorspace for friends, we've traded stuff for connections, and the result is we are one of the loneliest societies there has ever been. And Bruce Alexander, the guy who did the Rat Park experiment, says, we talk all the time in addiction about individual recovery, and it's right to talk about that, but we need to talk much more about social recovery. Something's gone wrong with us, not just with individuals but as a group, and we've created a society where, for a lot of us, life looks a whole lot more like that isolated cage and a whole lot less like Rat Park.
Tās ir politiskās sekas. Es patiesībā domāju, ka šiem pētījumiem ir dziļāks ietekmes slānis. Mēs dzīvojam kultūrā, kur cilvēki jūtas aizvien neaizsargātāki pret visa veida atkarībām, vai tas būtu viedtālrunis, iepirkšanās vai pārmērīga ēšana. Pirms šīm runām – jūs jau zināt – mums lika izslēgt viedtālruņus, un jāsaka, ka daudzi no jums izskatījās kā narkomāni, kuriem paziņo, ka piegādātājs nākamās pāris stundas nebūs pieejams. Daudzi no mums tā jūtas, un var izklausīties dīvaini... Es stāstīju, ka attiecību trūkums ir lielākais atkarību izraisītājs, un dīvaini, ka šī problēma pieaug, jo mēs taču dzīvojam attiecībām bagātākajā sabiedrībā. Bet es aizvien vairāk domāju, ka attiecības, kas mums ir vai, mūsuprāt, ir, ir cilvēcisko attiecību parodija. Ja jūsu dzīvē ir krīze, jūs ievērosiet, ka tie nebūs jūsu tvitera sekotāji, kas nāks jūs apciemot. Tie nebūs jūsu <i>Facebook</i> draugi, kas palīdzēs atgūties. Tie būs jūsu draugi ar miesu un asinīm, ar kuriem jums ir dziļas, niansētas, daudzkrāsainas personiskas attiecības. No Bila Makkibena, kas raksta par vides aizsardzību, es uzzināju par pētījumu, kas par šo, manuprāt, pastāsta ļoti daudz. Tas pētīja, cik daudz tuvu draugu, pie kuriem vērsties grūtā brīdī, ir vidusmēra amerikānim. Šis skaitlis kopš 1950. gada ir pastāvīgi sarucis. Dzīvojamā platība uz vienu cilvēku mūsu mājās ir pastāvīgi pieaugusi, un, manuprāt, tā ir kā metafora izvēlei, ko mēs kā kultūra esam izdarījuši. Mēs esam iemainījuši dzīvojamo platību pret draugiem, mantas pret attiecībām, un rezultātā esam viena no visu laiku vientuļākajām sabiedrībām. Brūss Aleksanders, kas veica Žurku parka eksperimentu, saka: "Runājot par atkarību, mēs allaž domājam individuālo izveseļošanos, un tas ir pareizi, bet mums jārunā daudz vairāk par sociālo izveseļošanos. Ne tikai ar atsevišķiem cilvēkiem, bet ar mums visiem kaut kas ir nogājis greizi, un mēs esam izveidojuši sabiedrību, kurā daudziem no mums dzīve vairāk līdzinās izolētajam būrim un daudz mazāk Žurku parkam."
If I'm honest, this isn't why I went into it. I didn't go in to the discover the political stuff, the social stuff. I wanted to know how to help the people I love. And when I came back from this long journey and I'd learned all this, I looked at the addicts in my life, and if you're really candid, it's hard loving an addict, and there's going to be lots of people who know in this room. You are angry a lot of the time, and I think one of the reasons why this debate is so charged is because it runs through the heart of each of us, right? Everyone has a bit of them that looks at an addict and thinks, I wish someone would just stop you. And the kind of scripts we're told for how to deal with the addicts in our lives is typified by, I think, the reality show "Intervention," if you guys have ever seen it. I think everything in our lives is defined by reality TV, but that's another TED Talk. If you've ever seen the show "Intervention," it's a pretty simple premise. Get an addict, all the people in their life, gather them together, confront them with what they're doing, and they say, if you don't shape up, we're going to cut you off. So what they do is they take the connection to the addict, and they threaten it, they make it contingent on the addict behaving the way they want. And I began to think, I began to see why that approach doesn't work, and I began to think that's almost like the importing of the logic of the Drug War into our private lives.
Ja godīgi, es ne tāpēc to uzsāku. Es neuzsāku to, lai atklātu politiskas vai sociālas nepilnības. Es gribēju uzzināt, kā palīdzēt cilvēkiem, ko mīlu. Atgriezies no šī ilgā ceļojuma un šo visu uzzinājis, es uzlūkoju sev tuvos atkarīgos... ja pavisam atklāti, ir grūti mīlēt atkarīgo, un šajā telpā ir daudzi, kas to zina. Bieži jūs pārņem dusmas, un, man šķiet, viens no iemesliem, kādēļ šī diskusija ir tik emocionāla, ir tas, ka šis jautājums mūs skar ļoti personiski. Katrs ir mazliet līdzīgs tiem, kas uzlūko atkarīgos un nodomā: "Kaut tevi kāds apturētu!" Mums sniegtos priekšrakstus, kā rīkoties ar atkarīgajiem tuviniekiem, manuprāt, labi raksturo, realitātes šovs "Iejaukšanās". Šķiet, mūsu dzīvē visu nosaka realitātes šovi, bet tā ir jau cita <i>TED</i> runa. Ja esat redzējuši šovu "Iejaukšanās", tam ir gluži vienkārša ideja. Dabūt kādu atkarīgo, savākt kopā visus viņa tuviniekus, parādīt viņam esošo situāciju un pateikt: "Ja tu nesavāksies, mēs no tevis novērsīsimies." Tātad – viņi draud atkarīgajam ar attiecību pārraušanu, pakļauj tās nosacījumam, vai atkarīgais rīkosies tā, kā viņi vēlas. Un es sāku saprast, kāpēc šī pieeja nestrādā, un es sāku domāt, ka tas ir gandrīz tāpat kā izmantot narkotiku kara loģiku mūsu privātajās dzīvēs.
So I was thinking, how could I be Portuguese? And what I've tried to do now, and I can't tell you I do it consistently and I can't tell you it's easy, is to say to the addicts in my life that I want to deepen the connection with them, to say to them, I love you whether you're using or you're not. I love you, whatever state you're in, and if you need me, I'll come and sit with you because I love you and I don't want you to be alone or to feel alone.
Es prātoju, kā es varētu kļūt par portugāli. Tas, ko mēģinu tagad darīt, – es nevaru teikt, ka daru to pastāvīgi, un nevaru teikt, ka tas ir viegli, – ir teikt sev tuvajiem atkarīgajiem, ka vēlos padziļināt attiecības ar viņiem. Es saku, ka mīlu tos, vienalga, vai viņi lieto vai ne. Es tevi mīlu jebkurā stāvoklī, un, ja esmu tev vajadzīgs, es būšu ar tevi, jo es tevi mīlu un nevēlos, lai tu būtu vai justos vientuļš.
And I think the core of that message -- you're not alone, we love you -- has to be at every level of how we respond to addicts, socially, politically and individually. For 100 years now, we've been singing war songs about addicts. I think all along we should have been singing love songs to them, because the opposite of addiction is not sobriety. The opposite of addiction is connection.
Es domāju, ka pamatdomai, ka tu neesi vientuļš, mēs tevi mīlam, vajag vienmēr caurstrāvot mūsu attieksmi pret atkarīgajiem, gan sociāli, gan politiski, gan individuāli. 100 gadu garumā atkarīgajiem esam dziedājuši kara dziesmas. Man šķiet, ka visu šo laiku mums vajadzēja dziedāt mīlas dziesmas, jo atkarības pretstats nav atturība. Atkarības pretstats ir attiecības.
Thank you.
Paldies.
(Applause)
(Aplausi)