One of my earliest memories is of trying to wake up one of my relatives and not being able to. And I was just a little kid, so I didn't really understand why, but as I got older, I realized we had drug addiction in my family, including later cocaine addiction.
אחד הזיכרונות המוקדמים שלי הוא לנסות להעיר אחד מקרובי המשפחה שלי ללא הצלחה. ואני הייתי רק ילד קטן, אז לא ממש הבנתי למה, אבל ככל שבגרתי, הבנתי שהמשפחה שלי היתה מכורה לסמים, כולל התמכרות לקוקאין מאוחר יותר.
I'd been thinking about it a lot lately, partly because it's now exactly 100 years since drugs were first banned in the United States and Britain, and we then imposed that on the rest of the world. It's a century since we made this really fateful decision to take addicts and punish them and make them suffer, because we believed that would deter them; it would give them an incentive to stop.
חשבתי על זה הרבה לאחרונה, גם כי זה עתה מלאו 100 שנים בדיוק מאז סמים נאסרו לראשונה בארצות הברית ובבריטניה, ואז הוטל האיסור בשאר רחבי העולם. עברה מאה מאז שקיבלנו החלטה גורלית באמת זו לתפוס מכורים ולהעניש אותם ולגרום להם לסבול, כי אנחנו מאמינים שזה ירתיע אותם; זה ימריץ אותם להפסיק.
And a few years ago, I was looking at some of the addicts in my life who I love, and trying to figure out if there was some way to help them. And I realized there were loads of incredibly basic questions I just didn't know the answer to, like, what really causes addiction? Why do we carry on with this approach that doesn't seem to be working, and is there a better way out there that we could try instead?
ולפני כמה שנים, הסתכלתי על אחדים מהמכורים בחיי שאני אוהב, וניסיתי להבין אם יש דרך לעזור להם. והבנתי שהיו המון שאלות בסיסיות מאוד שלא ידעתי את התשובה להן, כמו, מה באמת גורם להתמכרות? למה אנחנו ממשיכים עם גישה זו שלא נראה שהיא עובדת, והאם יש דרך טובה יותר שאנחנו יכולים לנסות במקומה?
So I read loads of stuff about it, and I couldn't really find the answers I was looking for, so I thought, okay, I'll go and sit with different people around the world who lived this and studied this and talk to them and see if I could learn from them. And I didn't realize I would end up going over 30,000 miles at the start, but I ended up going and meeting loads of different people, from a transgender crack dealer in Brownsville, Brooklyn, to a scientist who spends a lot of time feeding hallucinogens to mongooses to see if they like them -- it turns out they do, but only in very specific circumstances -- to the only country that's ever decriminalized all drugs, from cannabis to crack, Portugal. And the thing I realized that really blew my mind is, almost everything we think we know about addiction is wrong, and if we start to absorb the new evidence about addiction, I think we're going to have to change a lot more than our drug policies.
אז קראתי המון חומר על זה, ולא באמת יכולתי למצוא את התשובות שחיפשתי. אז חשבתי, בסדר, אני אלך ואשב עם אנשים שונים ברחבי העולם שחיו ולמדו את זה ואדבר איתם כדי לראות אם ניתן ללמוד מהם. לא חשבתי שאעבור 48,000 קילומטרים, אבל בסופו של דבר הלכתי ופגשתי המון אנשים שונים, החל מסוחר קראק טרנסג'נדר בברוקלין, וכלה במדען שמבלה הרבה זמן בהאכלת נמיות בם הזיה כדי לראות אם הן אוהבות את זה - ומתברר שכן, אבל רק בנסיבות מאוד מסוימות - למדינה היחידה שאף פעם לא הוציאה סמים מחוץ לחוק, מקנאביס עד קראק: פורטוגל. והדבר שהבנתי שבאמת העיף לי את השכל הוא, שכמעט כל מה שאנחנו חושבים ויודעים על התמכרות הוא שגוי, ואם אנחנו מתחילים לקלוט את הראיות החדשות על התמכרות, אני חושב שנצטרך לשנות הרבה יותר ממדיניות הסמים שלנו.
But let's start with what we think we know, what I thought I knew. Let's think about this middle row here. Imagine all of you, for 20 days now, went off and used heroin three times a day. Some of you look a little more enthusiastic than others at this prospect. (Laughter) Don't worry, it's just a thought experiment. Imagine you did that, right? What would happen? Now, we have a story about what would happen that we've been told for a century. We think, because there are chemical hooks in heroin, as you took it for a while, your body would become dependent on those hooks, you'd start to physically need them, and at the end of those 20 days, you'd all be heroin addicts. Right? That's what I thought.
אבל בואו נתחיל עם מה שאנחנו חושבים שאנחנו יודעים, מה שחשבתי שידעתי. בואו נחשוב על שורה אמצעית זו כאן. תארו לעצמכם כולכם, שבמשך 20 ימים, הלכתם והשתמשתם בהרואין 3 פעמים ביום. חלק מכם נראה קצת יותר נלהב מהאחרים מאפשרות זו. (צחוק) אל תדאגו, זה רק ניסוי מחשבתי. תארו לעצמכם שעשיתם את זה,טוב? מה יקרה? כעת, יש לנו סיפור על מה שיקרה שסיפרנו כבר לאורך מאה שנים אנחנו חושבים, שמכיוון שיש ווים כימיים בהרואין, כשנטלתם את זה למשך זמן מה גופכם יפתח תלות לווים אלה, אתם תתחילו להזדקק להם פיזית, ובסופם של 20 הימים ההם, כולכם תהיו מכורים להרואין. נכון? זה מה שחשבתי.
First thing that alerted me to the fact that something's not right with this story is when it was explained to me. If I step out of this TED Talk today and I get hit by a car and I break my hip, I'll be taken to hospital and I'll be given loads of diamorphine. Diamorphine is heroin. It's actually much better heroin than you're going to buy on the streets, because the stuff you buy from a drug dealer is contaminated. Actually, very little of it is heroin, whereas the stuff you get from the doctor is medically pure. And you'll be given it for quite a long period of time. There are loads of people in this room, you may not realize it, you've taken quite a lot of heroin. And anyone who is watching this anywhere in the world, this is happening. And if what we believe about addiction is right -- those people are exposed to all those chemical hooks -- What should happen? They should become addicts. This has been studied really carefully. It doesn't happen; you will have noticed if your grandmother had a hip replacement, she didn't come out as a junkie. (Laughter)
הדבר הראשון שהזעיק אותי לעובדה משהו שלא בסדר בסיפור הזה הוא כאשר הוסבר לי. אם אני יוצא היום משיחת TED , ומקבל מכה ממכונית ושובר את עצם הירך שלי, אני אלקח לבית חולים ויינתן לי המון דיאמורפין. דיאמורפין הוא הרואין. זה בעצם הרואין הרבה יותר טוב ממה שאתם הולכים לקנות ברחובות, כי החומר שאתם קונים מסוחר סמים הוא מזוהם. למעשה מעט מאוד מזה הוא הרואין, בעוד שמה שאתם מקבלים מהרופא הוא טהור מבחינה רפואית. ויתנו לכם את זה לתקופת זמן די ממושכת. יש המון אנשים כאן באולם, שעשויים לא לדעת זאת, שאתם לקחתם כבר די הרבה הרואין. וכל מי שצופה בזה בכל מקום בעולם, דבר זה קורה. ואם מה שאנחנו מאמינים על התמכרות הוא נכון - אנשים אלה חשופים לכל הווים הכימיים האלה -- מה צריך היה לקרות? הם היו צריכים להיות מכורים. זה נלמד ממש בתשומת לב. זה לא קורה; הייתם שמים לב אם סבתא שלך עברה החלפת מפרק ירך, היא לא יצאה מזה נרקומנית. (צחוק) וכאשר זה נודע לי,
And when I learned this, it seemed so weird to me, so contrary to everything I'd been told, everything I thought I knew, I just thought it couldn't be right, until I met a man called Bruce Alexander. He's a professor of psychology in Vancouver who carried out an incredible experiment I think really helps us to understand this issue. Professor Alexander explained to me, the idea of addiction we've all got in our heads, that story, comes partly from a series of experiments that were done earlier in the 20th century. They're really simple. You can do them tonight at home if you feel a little sadistic. You get a rat and you put it in a cage, and you give it two water bottles: One is just water, and the other is water laced with either heroin or cocaine. If you do that, the rat will almost always prefer the drug water and almost always kill itself quite quickly. So there you go, right? That's how we think it works. In the '70s, Professor Alexander comes along and he looks at this experiment and he noticed something. He said ah, we're putting the rat in an empty cage. It's got nothing to do except use these drugs. Let's try something different. So Professor Alexander built a cage that he called "Rat Park," which is basically heaven for rats. They've got loads of cheese, they've got loads of colored balls, they've got loads of tunnels. Crucially, they've got loads of friends. They can have loads of sex. And they've got both the water bottles, the normal water and the drugged water. But here's the fascinating thing: In Rat Park, they don't like the drug water. They almost never use it. None of them ever use it compulsively. None of them ever overdose. You go from almost 100 percent overdose when they're isolated to zero percent overdose when they have happy and connected lives.
זה נראה לי כל כך מוזר, כל כך בניגוד לכל מה שנאמר לי, לכל מה שחשבתי שידעתי, חשבתי שזה לא יכול להיות נכון, עד שפגשתי אדם בשם ברוס אלכסנדר הוא פרופסור לפסיכולוגיה בוונקובר, הוא ביצע ניסוי מדהים שלדעתי באמת עוזר לנו להבין את הבעיה הזו. פרופ' אלכסנדר הסביר לי, הרעיון של התמכרות שיש לכולנו בראש, הסיפור הזה, מגיע בחלקו מסדרה של ניסויים שנעשו מוקדם יותר במאה ה -20. הם ממש פשוטים. אתם יכולים לעשותם הערב כשתשובו לבית, אם אתם מרגישים קצת סדיסטים. אתם לוקחים חולדה ושמים אותה בכלוב ונותנים לה 2 בקבוקי מים: באחד מהם רק מים ולשני להוסיף גם הרואין או קוקאין. אם תעשו זאת החולדה כמעט תמיד תעדיף את המים עם הסמים וכמעט תמיד תמית את עצמה מהר מאד. אז הנה לכם, נכון? ככה אנחנו חושבים שזה עובד. בשנות ה -70, פרופ 'אלכסנדר מגיע ומסתכל על ניסוי זה והוא שם לב למשהו. הוא אמר אה, אנחנו מכניסים את החולדה לכלוב ריק. אין לה מה לעשות מלבד להשתמש בסמים האלה. בואו ננסה משהו שונה. אז פרופ 'אלכסנדר בנה כלוב שהוא כינה "פארק החולדה," שזה בעצם גן עדן לחולדות. יש להם המון גבינה, יש להם המון כדורים צבעוניים, יש להם המון מנהרות. חשוב מאוד, יש להם המון חברים. הם יכולים לעשות המון סקס. ויש להם את שני בקבוקי המים, המים הרגילים והמים המסוממים. אבל הנה הדבר המרתק: בפארק החולדות הם לא אוהבים את המים המסוממים. הם כמעט אף פעם לא שותים מהם. אף אחד מהם אי פעם לא משתמש בהם באופן כפייתי. אף אחד מהם לא נוטל אי פעם מנת יתר. אתם יורדים מכמעט 100 אחוזים של מנת יתר כשהם מבודדים לאפס אחוזים מנת יתר כאשר יש להם חיים מאושרים ומחוברים.
Now, when he first saw this, Professor Alexander thought, maybe this is just a thing about rats, they're quite different to us. Maybe not as different as we'd like, but, you know -- But fortunately, there was a human experiment into the exact same principle happening at the exact same time. It was called the Vietnam War. In Vietnam, 20 percent of all American troops were using loads of heroin, and if you look at the news reports from the time, they were really worried, because they thought, my God, we're going to have hundreds of thousands of junkies on the streets of the United States when the war ends; it made total sense. Now, those soldiers who were using loads of heroin were followed home. The Archives of General Psychiatry did a really detailed study, and what happened to them? It turns out they didn't go to rehab. They didn't go into withdrawal. Ninety-five percent of them just stopped. Now, if you believe the story about chemical hooks, that makes absolutely no sense, but Professor Alexander began to think there might be a different story about addiction. He said, what if addiction isn't about your chemical hooks? What if addiction is about your cage? What if addiction is an adaptation to your environment?
עכשיו, כשהוא ראה את זה לראשונה, פרופ' אלכסנדר חשב, אולי זה רק דבר על חולדות, הם שונים למדי מאיתנו. אולי לא שונים כמו שהיינו רוצים, אבל, אתם יודעים - אבל למרבה המזל, היה ניסוי אנושי לאותו עיקרון שבדיוק קורה ממש באותו הזמן. זה נקרא מלחמת וייטנאם. בוייטנאם, 20 אחוזים מכלל החיילים האמריקאים השתמשו בהמון הרואין, ואם תסתכלו על דיווחי חדשות מאותו זמן, הם באמת היו מודאגים, כי הם חשבו, אלוהים , הולכים להיות לנו מאה אלפי נרקומנים ברחובות של ארצות הברית כאשר המלחמה הסתיימה; זה נראה הגיוני לגמרי. עכשיו, חיילים אלה שהשתמשו בהמון הרואין היו במעקב בבית. הארכיונים של הפסיכיאטריה הכללית עשו מחקר ממש מפורט, ומה קרה להם? מתברר שהם לא הלכו לגמילה, הם לא נכנסו לנסיגה. 95% מהם פשוט הפסיקו. עכשיו, אם אתם מאמינים לסיפור על ווים כימיים, זה ממש חסר היגיון, אבל פרופ' אלכסנדר התחיל לחשוב שייתכן שיש סיפור שונה על התמכרות. הוא אמר, מה אם התמכרות היא לא עניין של הווים הכימיים שלכם? מה אם התמכרות היא בגלל הכלוב שלכם? מה אם התמכרות היא הסתגלות לסביבה שלכם?
Looking at this, there was another professor called Peter Cohen in the Netherlands who said, maybe we shouldn't even call it addiction. Maybe we should call it bonding. Human beings have a natural and innate need to bond, and when we're happy and healthy, we'll bond and connect with each other, but if you can't do that, because you're traumatized or isolated or beaten down by life, you will bond with something that will give you some sense of relief. Now, that might be gambling, that might be pornography, that might be cocaine, that might be cannabis, but you will bond and connect with something because that's our nature. That's what we want as human beings.
כשמסתכלים על זה, היה פרופסור אחר בשם פיטר כהן, בהולנד שאמר, אולי אנחנו לא צריכים אפילו לקרוא לזה התמכרות. אולי היינו צריכים לקרוא לזה התקשרות. לבני אדם יש צורך טבעי מולד להתקשר, וכשאנחנו שמחים ובריאים, נתחבר ונתקשר אחד עם השני, אבל אם אינכם יכולים לעשות את זה בגלל שאתם בטראומה או מבודדים או מוכים על ידי החיים, תתקשרו עם משהו שייתן לכם איזו תחושה של הקלה. זה יכול להיות הימורים, זה עלול להיות פורנוגרפיה, זה עשוי להיות קוקאין, זה עשוי להיות קנביס, אבל תתחברו ותתקשרו עם משהו כי זה הטבע שלנו. זה מה שאנחנו רוצים כבני אדם.
And at first, I found this quite a difficult thing to get my head around, but one way that helped me to think about it is, I can see, I've got over by my seat a bottle of water, right? I'm looking at lots of you, and lots of you have bottles of water with you. Forget the drugs. Forget the drug war. Totally legally, all of those bottles of water could be bottles of vodka, right? We could all be getting drunk -- I might after this -- (Laughter) -- but we're not. Now, because you've been able to afford the approximately gazillion pounds that it costs to get into a TED Talk, I'm guessing you guys could afford to be drinking vodka for the next six months. You wouldn't end up homeless. You're not going to do that, and the reason you're not going to do that is not because anyone's stopping you. It's because you've got bonds and connections that you want to be present for. You've got work you love. You've got people you love. You've got healthy relationships. And a core part of addiction, I came to think, and I believe the evidence suggests, is about not being able to bear to be present in your life.
ובהתחלה התקשיתי למדי לקבל ולהבין את הדבר הזה, אבל דרך אחת שעזרה לי לחשוב על זה היא, אני יכול לראות, יש לי על יד המושב שלי בקבוק מים, נכון? אני מסתכל על רבים מכם, ולרבים מכם יש איתם בקבוקי מים. שיכחו את הסמים, שיכחו את מלחמת הסמים. חוקי לגמרי, כל בקבוקי המים האלה יכלו להיות בקבוקי וודקה, נכון? היינו יכולים כולנו להשתכר -- אני עשוי אחרי זה אבל אנחנו לא. בגלל שיכולתם להרשות לעצמכם פחות או יותר את הון העתק שעולה להיכנס לשיחת TED, אני משער שהייתם יכולים להרשות לעצמכם לשתות וודקה בששת החודשים הקרובים. לא הייתם הופכים בסופו של דבר לחסרי בית. אתם לא הולכים לעשות את זה, והסיבה שאתם לא הולכים לעשות את זה היא לא בגלל שמישהו עוצר בעדכם. זה בגלל שיש לכם קשרים והתחייבויות שאתם רוצים להיות נוכחים עבורם. יש לכם עבודה שאתם אוהבים. יש לכם אנשים שאתם אוהבים. יש לכם מערכות יחסים בריאות. וחלק הליבה של התמכרות, אני חושב, ואני מאמין שהראיות מראות, הוא על חוסר מסוגלות לסבול להיות נוכח בחיים שלכם.
Now, this has really significant implications. The most obvious implications are for the War on Drugs. In Arizona, I went out with a group of women who were made to wear t-shirts saying, "I was a drug addict," and go out on chain gangs and dig graves while members of the public jeer at them, and when those women get out of prison, they're going to have criminal records that mean they'll never work in the legal economy again. Now, that's a very extreme example, obviously, in the case of the chain gang, but actually almost everywhere in the world we treat addicts to some degree like that. We punish them. We shame them. We give them criminal records. We put barriers between them reconnecting. There was a doctor in Canada, Dr. Gabor Maté, an amazing man, who said to me, if you wanted to design a system that would make addiction worse, you would design that system.
עכשיו, לזה באמת יש השלכות משמעותיות. ההשלכות הברורות ביותר הן עבור המלחמה בסמים. באריזונה, יצאתי עם קבוצה של נשים שאולצו ללבוש חולצות טי עם כיתוב: "הייתי מכורה לסמים," ולצאת כקבוצת אסירים כפותים בשלשלאות ולחפור קברים בעוד אנשים מהקהל לועגים להם, וכשנשים אלו יוצאות מהכלא, יהיה להן רישום פלילי שזה אומר שהן לא יעבדו שוב במשק החוקי. זו דוגמה מאוד קיצונית, כמובן, במקרה של אסירים בשלשלאות אך למעשה כמעט בכל מקום בעולם אנו, מתייחסים למכורים כך ברמה מסויימת. אנו מענישים אותם, מביישים אותם ונותנים להם רקורד של עבר פלילי. אנו מציבים מחסומים ביניהם לאפשרות שלהם לחיבור מחדש. והיה רופא בקנדה, ד"ר גאבור מאטה, אדם מדהים, שאמר לי, אם היית רוצה לעצב מערכת שתגרום להתמכרות להיעשות גרועה יותר, היית מעצב מערכת שכזו.
Now, there's a place that decided to do the exact opposite, and I went there to see how it worked. In the year 2000, Portugal had one of the worst drug problems in Europe. One percent of the population was addicted to heroin, which is kind of mind-blowing, and every year, they tried the American way more and more. They punished people and stigmatized them and shamed them more, and every year, the problem got worse. And one day, the Prime Minister and the leader of the opposition got together, and basically said, look, we can't go on with a country where we're having ever more people becoming heroin addicts. Let's set up a panel of scientists and doctors to figure out what would genuinely solve the problem. And they set up a panel led by an amazing man called Dr. João Goulão, to look at all this new evidence, and they came back and they said, "Decriminalize all drugs from cannabis to crack, but" -- and this is the crucial next step -- "take all the money we used to spend on cutting addicts off, on disconnecting them, and spend it instead on reconnecting them with society." And that's not really what we think of as drug treatment in the United States and Britain. So they do do residential rehab, they do psychological therapy, that does have some value. But the biggest thing they did was the complete opposite of what we do: a massive program of job creation for addicts, and microloans for addicts to set up small businesses. So say you used to be a mechanic. When you're ready, they'll go to a garage, and they'll say, if you employ this guy for a year, we'll pay half his wages. The goal was to make sure that every addict in Portugal had something to get out of bed for in the morning. And when I went and met the addicts in Portugal, what they said is, as they rediscovered purpose, they rediscovered bonds and relationships with the wider society.
עכשיו, יש מקום שהחליט לעשות בדיוק את ההפך, והלכתי לשם כדי לראות איך זה עובד בשנת 2000, פורטוגל סבלה מבעיות סמים מהגרועות ביותר באירופה. אחוז אחד מהאוכלוסייה היה מכור להרואין, שזה מזעזע, וכל שנה הם ניסו את השיטה האמריקאית יותר ויותר. הם הענישו אנשים והדביקו להם סטיגמה וביישו אותם יותר ויותר, ובכל שנה הבעיה החמירה. ויום אחד, ראש הממשלה ומנהיג האופוזיציה, נפגשו, ואמרו, תראו, אנחנו לא יכולים להמשיך כך עם מדינה שבה יש לנו כל הזמן יותר אנשים שמתמכרים להרואין. בואו ונקים צוות של מדענים ורופאים כדי להבין מה באמת יפתור את הבעיה. והם הקימו צוות בראשות איש מדהים בשם ד"ר ג'ואאו גולאאו, לבחון את כל הראיות החדשות האלו, והם חזרו ואמרו, "תהפכו את כל הסמים לחוקיים מקנביס לקראק. אבל"- וזה השלב הקריטי הבא - קחו את הכל הכסף שנהגנו להוציא על בלימה של המכורים על ניתוקם, ולהוציא אותו במקום על חיבורם מחדש לחברה." וזה לא באמת מה שאנחנו חושבים על טיפול בסמים בארצות הברית ובבריטניה. אז הם עושים גמילה בבית, הם נותנים טיפול פסיכולוגי, שיש לו ערך מסויים. אבל הדבר הכי גדול שהם עשו היה ההפך הגמור ממה שאנחנו עושים: תכנית מסיבית ליצירת מקומות עבודה למכורים, ומתן הלוואות קטנות למכורים כדי להקים עסקים קטנים. אז נניח שהיית מכונאי. כאשר אתה מוכן, הם יפנו למוסך ויאמרו, אם תעסיקו את הבחור הזה במשך שנה, אנחנו נשלם את מחצית שכרו. המטרה הייתה לוודא שלכל מכור בפורטוגל היה בשביל מה לצאת מהמיטה בבוקר. וכשהלכתי ופגשתי את המכורים בפורטוגל, מה שהם אמרו זה,שכשהם גילו מחדש את המטרה, הם גילו מחדש את הקשרים והיחסים עם החברה הרחבה יותר.
It'll be 15 years this year since that experiment began, and the results are in: injecting drug use is down in Portugal, according to the British Journal of Criminology, by 50 percent, five-zero percent. Overdose is massively down, HIV is massively down among addicts. Addiction in every study is significantly down. One of the ways you know it's worked so well is that almost nobody in Portugal wants to go back to the old system.
השנה ימלאו 15 שנים מאז התחלת הניסוי, והתוצאות ישנן: שימוש בסמים בהזרקה ירד בפורטוגל, לפי כתב העת הבריטי לקרימינולוגיה, בחמישים אחוז חמש אפס אחוז. מנות יתר ירדו באופן מסיבי, נגיף האיידס ירד מסיבית בין מכורים. התמכרות בכל מחקר ירדה באופן משמעותי. אחת הדרכים לדעת שזה עבד כה טוב הוא שכמעט אף אחד בפורטוגל לא רוצה לחזור לשיטה הישנה.
Now, that's the political implications. I actually think there's a layer of implications to all this research below that. We live in a culture where people feel really increasingly vulnerable to all sorts of addictions, whether it's to their smartphones or to shopping or to eating. Before these talks began -- you guys know this -- we were told we weren't allowed to have our smartphones on, and I have to say, a lot of you looked an awful lot like addicts who were told their dealer was going to be unavailable for the next couple of hours. (Laughter) A lot of us feel like that, and it might sound weird to say, I've been talking about how disconnection is a major driver of addiction and weird to say it's growing, because you think we're the most connected society that's ever been, surely. But I increasingly began to think that the connections we have or think we have, are like a kind of parody of human connection. If you have a crisis in your life, you'll notice something. It won't be your Twitter followers who come to sit with you. It won't be your Facebook friends who help you turn it round. It'll be your flesh and blood friends who you have deep and nuanced and textured, face-to-face relationships with, and there's a study I learned about from Bill McKibben, the environmental writer, that I think tells us a lot about this. It looked at the number of close friends the average American believes they can call on in a crisis. That number has been declining steadily since the 1950s. The amount of floor space an individual has in their home has been steadily increasing, and I think that's like a metaphor for the choice we've made as a culture. We've traded floorspace for friends, we've traded stuff for connections, and the result is we are one of the loneliest societies there has ever been. And Bruce Alexander, the guy who did the Rat Park experiment, says, we talk all the time in addiction about individual recovery, and it's right to talk about that, but we need to talk much more about social recovery. Something's gone wrong with us, not just with individuals but as a group, and we've created a society where, for a lot of us, life looks a whole lot more like that isolated cage and a whole lot less like Rat Park.
עכשיו, אלה ההשלכות הפוליטיות. אני באמת חושב שיש רובד של השלכות מתחת למחקר הזה. אנו חיים בתרבות שבה אנשים מרגישים ממש יותר ויותר פגיעים לכל מיני התמכרויות, בין אם זה לסטמרפונים שלהם או לקניות או לאכילה. לפני ששיחות אלו התחילו -- אתם יודעים זאת -- נאמר לנו שאנחנו לא מורשים להפעיל את הסמרטפונים שלנו, ואני חייב לומר, רבים מכם נראו מאד דומים למכורים שהדילר שלהם אמר להם שהוא לא יהיה זמין בכמה מהשעות הבאות. (צחוק) הרבה מאיתנו מרגישים כך, וזה עשוי להישמע מוזר לומר, דיברתי על כך שניתוק הוא מניע עיקרי להתמכרות ומוזר לומר שזה גדל, מפני שאתם חושבים שאנחנו לבטח הכי מחוברים כחברה מאי פעם, אבל יותר ויותר התחלתי לחשוב שהקשרים שיש לנו או חושבים שיש לנו, הם כמו סוג של פרודיה של קשר אנושי. אם יש לכם משבר בחיים, תבחינו במשהו. אלה לא יהיו העוקבים שלכם בטוויטר שיבואו לשבת איתכם אלה לא יהיו החברים שלכם בפייסבוק שיעזרו לכם להתמודד. אלה יהיו חבריכם בשר ודם שאיתם יש לכם מארג עמוק ומגוון של מערכות יחסים של פנים אל פנים, ויש מחקר שלמדתי עליו מביל מקקיבן, הסופר הסביבתי, שלדעתי מספר לנו הרבה על כך. המחקר בחין את מספר החברים הקרובים שהאמריקאי הממוצע מאמין שיוכל לקרוא להם בשעת משבר. מספר זה נמצא בירידה בהתמדה מאז 1950. שטח הרצפה שיש לבני אדם בבתיהם עלה בהתמדה, ואני חושב שזה כמו מטאפורה לבחירה שעשינו כתרבות. החלפנו חברים בשטח רצפה, החלפנו קשרים בדברים, והתוצאה היא שאנחנו אחת החברות הבודדות שהיו אי פעם. וברוס אלכסנדר, האדם שעשה את ניסוי פארק החולדות, אומר, אנחנו מדברים כל הזמן בהתמכרות על ההתאוששות של היחיד, וזה נכון לדבר על זה, אבל אנחנו צריכים לדבר הרבה יותר על התאוששות חברתית. משהו השתבש אצלנו, לא רק כאנשים אלא כקבוצה, ויצרנו חברה שבה, עבור רבים מאיתנו החיים נראים הרבה יותר ככלוב מבודד והרבה פחות כפארק חולדות.
If I'm honest, this isn't why I went into it. I didn't go in to the discover the political stuff, the social stuff. I wanted to know how to help the people I love. And when I came back from this long journey and I'd learned all this, I looked at the addicts in my life, and if you're really candid, it's hard loving an addict, and there's going to be lots of people who know in this room. You are angry a lot of the time, and I think one of the reasons why this debate is so charged is because it runs through the heart of each of us, right? Everyone has a bit of them that looks at an addict and thinks, I wish someone would just stop you. And the kind of scripts we're told for how to deal with the addicts in our lives is typified by, I think, the reality show "Intervention," if you guys have ever seen it. I think everything in our lives is defined by reality TV, but that's another TED Talk. If you've ever seen the show "Intervention," it's a pretty simple premise. Get an addict, all the people in their life, gather them together, confront them with what they're doing, and they say, if you don't shape up, we're going to cut you off. So what they do is they take the connection to the addict, and they threaten it, they make it contingent on the addict behaving the way they want. And I began to think, I began to see why that approach doesn't work, and I began to think that's almost like the importing of the logic of the Drug War into our private lives.
אם אהיה כנה, זו לא הסיבה שנכנסתי לזה. לא הלכתי כדי לגלות את הדברים הפוליטיים, הדברים החברתיים, רציתי לדעת איך לעזור לאנשים שאני אוהב. וכשחזרתי ממסע ארוך זה ולמדתי כל זאת, הסתכלתי על המכורים בחיים שלי, ואם להיות באמת כנים, זה קשה לאהוב אדם מכור, והולכים להיות הרבה אנשים שיודעים באולם זה. אתם כועסים בחלק גדול מהזמן, ואני חושב שאחת הסיבות לכך שהדיון הזה הוא כל כך טעון היא משום שזה עובר דרך הלב של כל אחד מאיתנו, נכון? לכל אחד יש משהו מאלה שמביטים במכור וחושבים, הלוואי שמישהו היה עוצר בעדך. וסוג התסריטים שאומרים לנו כיצד להתמודד עם המכורים שבחיינו מאופיינים, אני חושב, בתכנית הריאליטי "התערבות" אם אתם אי פעם ראיתם אותה. אני חושב שהכל בחיינו מוגדר על ידי תוכנית ריאליטי טלוויזיונית. אבל זו שיחת TED אחרת. אם אי פעם ראיתם את התכנית "התערבות" זו הנחת יסוד ממש פשוטה. קחו מכורים, כל האנשים שבחיים שלהם, איספו אותם יחד, עמתו אותם עם מה שהם עושים, והם אומרים, אם לא תשתפרו, אנחנו ניאלץ לסלק אתכם. אז מה שהם עושים זה לקחת את הקשר לאדם המכור והם מאיימים עליו, הם הופכים אותו למותנה בכך שהמכור יתנהג בדרך שהם רוצים. והתחלתי לחשוב, התחלתי לראות מדוע גישה זו לא עובדת, והתחלתי לחשוב שזה כמעט כמו לייבא את הלוגיקה של המלחמה בסמים לחיים הפרטיים שלנו.
So I was thinking, how could I be Portuguese? And what I've tried to do now, and I can't tell you I do it consistently and I can't tell you it's easy, is to say to the addicts in my life that I want to deepen the connection with them, to say to them, I love you whether you're using or you're not. I love you, whatever state you're in, and if you need me, I'll come and sit with you because I love you and I don't want you to be alone or to feel alone.
אז חשבתי, איך אני יכול להיות פורטוגזי? ומה שניסיתי לעשות עכשיו, ואני לא יכול לומר שאני עושה את זה באופן עקבי ואני לא יכול לומר שזה קל, זה לומר למכורים בחיים שלי שאני רוצה להעמיק את הקשר איתם, לומר להם, אני אוהב אתכם, בין אם אתם משתמשים ובין אם לא. אני אוהב אותכם, בכל מצב בו תהיו, ואם תזדקקו לי, אבוא ואשב איתכם כי אני אוהב אתכם ולא רוצה רוצה שתהיו לבד או תרגישו לבד.
And I think the core of that message -- you're not alone, we love you -- has to be at every level of how we respond to addicts, socially, politically and individually. For 100 years now, we've been singing war songs about addicts. I think all along we should have been singing love songs to them, because the opposite of addiction is not sobriety. The opposite of addiction is connection.
ואני חושב שליבת המסר הזה -- אתם לא לבד, אנחנו אוהבים אותכם -- צריך להיות בכל רמה של כיצד אנו מגיבים למכורים, מבחינה חברתית, פוליטית ואישית. במשך 100 שנים כבר אנו שרים שירי מלחמה על מכורים. אני חושב שלאורך כל הדרך היינו צריכים לשיר להם שירי אהבה, כי ההפך מההתמכרות אינו פיכחות. ההפך מההתמכרות הוא חיבור.
Thank you.
תודה
(Applause)
(מחיאות כפיים)