One of my earliest memories is of trying to wake up one of my relatives and not being able to. And I was just a little kid, so I didn't really understand why, but as I got older, I realized we had drug addiction in my family, including later cocaine addiction.
Yhdessä varhaisimmista muistoistani yritin herättää sukulaistani, mutta se ei onnistunut. Olin vain pieni lapsi, ja en ymmärtänyt miksi, kunnes vanhempana ymmärsin, että perheessäni oli huumeriippuvuutta ja myöhemmin myös kokaiiniriippuvuutta.
I'd been thinking about it a lot lately, partly because it's now exactly 100 years since drugs were first banned in the United States and Britain, and we then imposed that on the rest of the world. It's a century since we made this really fateful decision to take addicts and punish them and make them suffer, because we believed that would deter them; it would give them an incentive to stop.
Olen miettinyt asiaa paljon viime aikoina, koska on kulunut tasan 100 vuotta siitä, kun huumeet kiellettiin Amerikassa ja Isossa-Britanniassa, ja saimme muun maailman tekemään samoin. Tästä kohtalokkaasta päätöksestä on vuosisata, jonka aikana olemme rankaisseet ja laittaneet riippuvaiset kärsimään, koska uskomme sen estävän heitä ja kannustavan heitä lopettamaan.
And a few years ago, I was looking at some of the addicts in my life who I love, and trying to figure out if there was some way to help them. And I realized there were loads of incredibly basic questions I just didn't know the answer to, like, what really causes addiction? Why do we carry on with this approach that doesn't seem to be working, and is there a better way out there that we could try instead?
Muutama vuosi sitten tarkailin muutamaa perheessäni olevaa riippuvaista, ja yritin miettiä keinoa heidän auttamiseksi. Ymmärsin, että oli roppakaupalla peruskysymyksiä, joihin minulla ei ollut vastauksia, kuten, mikä oikeastaan aiheuttaa riippuvuuden? Miksi yritämme korjata ongelmaa näin, vaikka se ei toimi, ja olisiko olemassa jokin parempi tapa sen tilalle?
So I read loads of stuff about it, and I couldn't really find the answers I was looking for, so I thought, okay, I'll go and sit with different people around the world who lived this and studied this and talk to them and see if I could learn from them. And I didn't realize I would end up going over 30,000 miles at the start, but I ended up going and meeting loads of different people, from a transgender crack dealer in Brownsville, Brooklyn, to a scientist who spends a lot of time feeding hallucinogens to mongooses to see if they like them -- it turns out they do, but only in very specific circumstances -- to the only country that's ever decriminalized all drugs, from cannabis to crack, Portugal. And the thing I realized that really blew my mind is, almost everything we think we know about addiction is wrong, and if we start to absorb the new evidence about addiction, I think we're going to have to change a lot more than our drug policies.
Luin paljon asiasta, ja en oikeastaan löytänyt etsimääni vastausta, joten päätin, että alkaisin tapaamaan ympäri maailmaa asuvia ihmisiä, jotka elivät ja tutkivat riippuvuutta, ja puhuisin heidän kanssaan ja oppisin heiltä. En olisi uskonut matkustavani lähes 50 000 km, mutta tapasin paljon erilaisia ihmisiä aina transsukupuolisesta huumevälittäjästä tieteilijään, joka syötti hallusinogeenejä mangusteille nähdäkseen, pitivätkö ne siitä -- Ilmeni, että pitivät, mutta vain tietynlaisissa olosuhteissa. Matkustin ainoaan maahan, joka on laillistanut kaikki huumeet kannabiksesta crackiin, Portugaliin. Asia, jonka tajusin ja joka räjäytti tajuntani oli, että kaikki mitä luulemme tietävämme riippuvuuksista on väärin, ja jos omaksumme uudet todisteet riippuvuudesta, uskon, että meidän on muutettava paljon enemmän kuin huumelinjauksemme.
But let's start with what we think we know, what I thought I knew. Let's think about this middle row here. Imagine all of you, for 20 days now, went off and used heroin three times a day. Some of you look a little more enthusiastic than others at this prospect. (Laughter) Don't worry, it's just a thought experiment. Imagine you did that, right? What would happen? Now, we have a story about what would happen that we've been told for a century. We think, because there are chemical hooks in heroin, as you took it for a while, your body would become dependent on those hooks, you'd start to physically need them, and at the end of those 20 days, you'd all be heroin addicts. Right? That's what I thought.
Aloitetaanpa siitä, mitä uskomme tietävämme ja itsekin uskoin tietäväni. Katsotaanpa tätä keskiriviä tässä. Kuvitelkaa, jos seuraavat 20 päivää käyttäisitte heroiinia 3 kertaa päivässä. Jotkut teistä näyttävät innokkaammilta kuin toiset. (Naurua) Älkää huolestuko, tämä on vain ajatuskoe. Kuvitelkaa itsenne tilanteeseen. Mitä tapahtuisi? Meille on vuosisadan ajan kerrottu tarinaa, mitä voisi tapahtua. Uskomme heroiinissa olevan riippuvuutta aiheuttavia kemikaaleja, ja jos käyttäisit sitä jonkin aikaa, elimistösi tulisi niistä kemikaaleista riippuvaiseksi, olisit fyysisesti riippuvainen. Ja 20 päivän jälkeen te olisitte heroiiniriippuvaisia. Eikö niin? Näin itsekin luulin.
First thing that alerted me to the fact that something's not right with this story is when it was explained to me. If I step out of this TED Talk today and I get hit by a car and I break my hip, I'll be taken to hospital and I'll be given loads of diamorphine. Diamorphine is heroin. It's actually much better heroin than you're going to buy on the streets, because the stuff you buy from a drug dealer is contaminated. Actually, very little of it is heroin, whereas the stuff you get from the doctor is medically pure. And you'll be given it for quite a long period of time. There are loads of people in this room, you may not realize it, you've taken quite a lot of heroin. And anyone who is watching this anywhere in the world, this is happening. And if what we believe about addiction is right -- those people are exposed to all those chemical hooks -- What should happen? They should become addicts. This has been studied really carefully. It doesn't happen; you will have noticed if your grandmother had a hip replacement, she didn't come out as a junkie. (Laughter)
Aloin kyseenalaistaa tätä teoriaa, kun se selitettiin minulle. Jos nyt jäisin auton alle ja lantioni murskautuisi, minulle annettaisiin sairaalassa paljon diamorfiinia. Diamorfiini on heroiinia. Se on paljon parempaa heroiinia kuin mitä saisit ostettua kaduilta, koska välittäjältä ostettava huume on epäpuhdasta. Oikeastaan siinä on vain vähän heroiinia, kun lääkäreiltä saatava on puhdasta. Ja sinulle annettaisiin sitä pitkän aikaa. Tässä huoneessa on paljon ihmisiä. Ette ehkä tiedä sitä, että olette käyttäneet melkoisesti heroiinia. Tätä tapahtuu kaikkialla maailmassa. Jos luulomme riippuvuudesta pitävät paikkansa -- kaikki nuo ihmiset altistuvat riippuvuutta aiheuttaville aineille -- Ja mitä tapahtuu? Heistä pitäisi tulla riippuvaisia. Tätä on tutkittu hyvin tarkasti. Niin ei käy; jos isoäitisi on ollut lonkkaleikkauksessa, hänestä ei tullut nistiä. (Naurua) Kun ymmärsin tämän, se tuntui niin kummalliselta
And when I learned this, it seemed so weird to me, so contrary to everything I'd been told, everything I thought I knew, I just thought it couldn't be right, until I met a man called Bruce Alexander. He's a professor of psychology in Vancouver who carried out an incredible experiment I think really helps us to understand this issue. Professor Alexander explained to me, the idea of addiction we've all got in our heads, that story, comes partly from a series of experiments that were done earlier in the 20th century. They're really simple. You can do them tonight at home if you feel a little sadistic. You get a rat and you put it in a cage, and you give it two water bottles: One is just water, and the other is water laced with either heroin or cocaine. If you do that, the rat will almost always prefer the drug water and almost always kill itself quite quickly. So there you go, right? That's how we think it works. In the '70s, Professor Alexander comes along and he looks at this experiment and he noticed something. He said ah, we're putting the rat in an empty cage. It's got nothing to do except use these drugs. Let's try something different. So Professor Alexander built a cage that he called "Rat Park," which is basically heaven for rats. They've got loads of cheese, they've got loads of colored balls, they've got loads of tunnels. Crucially, they've got loads of friends. They can have loads of sex. And they've got both the water bottles, the normal water and the drugged water. But here's the fascinating thing: In Rat Park, they don't like the drug water. They almost never use it. None of them ever use it compulsively. None of them ever overdose. You go from almost 100 percent overdose when they're isolated to zero percent overdose when they have happy and connected lives.
ja oli ristiriidassa sen kanssa mitä luulin tietäväni. Epäilin oppimaani, kunnes tapasin miehen nimeltä Bruce Alexander. Hän on psykologian professori Vancouverissa ja teki uskomattomia kokeiluja, jotka auttavat hahmottamaan tämän asian. Professori Alexander selitti minulle, että meille opetettu tarina riippuvuudesta on osittain peräisin koesarjasta, joka tehtiin 1900-luvun alussa. Ne ovat hyvin yksinkertaisia kokeita. Voit tehdä ne kotonasi, jos olet hieman sadistinen. Rotta laitetaan häkkiin, jossa on kaksi vesiastiaa: toisessa on puhdasta vettä ja toisessa on huumetta sisältävää vettä. Tässä tilanteessa rotta suosii pääosin aina huumevettä ja lähes poikkeuksetta tappaa itsensä melko nopeasti. Joten luulemme, että näin on asian laita. 70-luvulla professori Alexander tutkii kyseistä koetta, ja hän huomaa jotain. Ah, olemme laittaneet rotan tyhjään häkkiin. Sillä ei ole muuta tekemistä kuin käyttää huumeita. Kokeillaan jotain erilaista. Niinpä professori Alexander rakensi häkin, "Rottapuiston", joka oli kuin taivas rotille. Siellä oli paljon juustoa, värikkäitä palloja, paljon tunneleita. Mikä tärkeintä rotilla oli kavereita, ja ne saivat harrastaa seksiä. Siellä oli myös molemmat vesiastiat: tavallista vettä ja huumevettä. Kiehtovin tulos on tämä: Rottapuistossa rotat eivät pitäneet huumevedestä. Ne koskivat siihen hyvin harvoin. Yksikään ei käyttänyt sitä pakonomaisesti tai ottanut yliannostusta. Eristyksissä lähes 100 % rotista ottivat yliannostuksen, mutta onnellisina ja sosiaalisina kukaan rotista ei ottanut.
Now, when he first saw this, Professor Alexander thought, maybe this is just a thing about rats, they're quite different to us. Maybe not as different as we'd like, but, you know -- But fortunately, there was a human experiment into the exact same principle happening at the exact same time. It was called the Vietnam War. In Vietnam, 20 percent of all American troops were using loads of heroin, and if you look at the news reports from the time, they were really worried, because they thought, my God, we're going to have hundreds of thousands of junkies on the streets of the United States when the war ends; it made total sense. Now, those soldiers who were using loads of heroin were followed home. The Archives of General Psychiatry did a really detailed study, and what happened to them? It turns out they didn't go to rehab. They didn't go into withdrawal. Ninety-five percent of them just stopped. Now, if you believe the story about chemical hooks, that makes absolutely no sense, but Professor Alexander began to think there might be a different story about addiction. He said, what if addiction isn't about your chemical hooks? What if addiction is about your cage? What if addiction is an adaptation to your environment?
Nähdessään tämän ensimmäisen kerran professori Alexander mietti, ehkä tämä koskee vain rottia, ne eroavat paljolti meistä. Eivät ehkä niin paljoa kuin mitä itse tahtoisimme -- Mutta onneksi tehtiin myös ihmiskokeilu samoissa olosuhteissa, samaan aikaan. Vietnamin sota. Vietnamissa 20 % Amerikan sotajoukoista käytti paljon heroiinia, ja jos katsotaan tuon ajan uutisotsikoita, silloin oltiin todella huolestuneita siitä, olisiko Amerikassa satoja tuhansia nistejä sodan päätyttyä. Se oli ymmärrettävää. Heroiinia käyttäneitä sotilaita seurattiin kotimaassa. Heistä tehtiin yksityiskohtainen tutkimus, ja mitä heille tapahtui? Ilmeni, etteivät he menneet vieroitukseen tai saaneet vieroitusoireita. 95 % heistä vain lopetti käyttämisen. Jos uskomme riippuvuutta aiheuttaviin kemikaaleihin, se ei käy järkeen. Professori Alexander alkoi ajatella riippuvuuden aiheutuvan jostain muusta. Mitä jos riippuvuus ei johdu kemikaaleista? Mitä jos riippuvuus johtuu häkistä? Mitä jos riippuvuus johtuu ympäristöstä?
Looking at this, there was another professor called Peter Cohen in the Netherlands who said, maybe we shouldn't even call it addiction. Maybe we should call it bonding. Human beings have a natural and innate need to bond, and when we're happy and healthy, we'll bond and connect with each other, but if you can't do that, because you're traumatized or isolated or beaten down by life, you will bond with something that will give you some sense of relief. Now, that might be gambling, that might be pornography, that might be cocaine, that might be cannabis, but you will bond and connect with something because that's our nature. That's what we want as human beings.
Tämä mielessä, hollantilaisen professori Peter Cohenin mukaan meidän ei tulisi kutsua sitä riippuvuudeksi. Ehkä meidän tulisi kutsua sitä sidokseksi. Ihmisellä on luonnolinen tarve sitoutua. Ollessamme onnellisia ja terveitä sitoudumme ja luomme yhteyksiä toisiimme, mutta jos sitä ei voi tehdä, koska on traumatisoitunut, eristetty tai elämän polkema, sitoutuu johonkin sellaiseen, mistä saa helpotuksen tunteen. Se jokin voi olla vedonlyönti, porno, kokaiini, kannabis, mutta sitoudut ja luot yhteyden johonkin, koska se kuuluu ihmisluonteeseen. Sitä me ihmisinä tahdomme.
And at first, I found this quite a difficult thing to get my head around, but one way that helped me to think about it is, I can see, I've got over by my seat a bottle of water, right? I'm looking at lots of you, and lots of you have bottles of water with you. Forget the drugs. Forget the drug war. Totally legally, all of those bottles of water could be bottles of vodka, right? We could all be getting drunk -- I might after this -- (Laughter) -- but we're not. Now, because you've been able to afford the approximately gazillion pounds that it costs to get into a TED Talk, I'm guessing you guys could afford to be drinking vodka for the next six months. You wouldn't end up homeless. You're not going to do that, and the reason you're not going to do that is not because anyone's stopping you. It's because you've got bonds and connections that you want to be present for. You've got work you love. You've got people you love. You've got healthy relationships. And a core part of addiction, I came to think, and I believe the evidence suggests, is about not being able to bear to be present in your life.
Aluksi sitä oli vaikea ymmärtää, mutta on tapa, joka auttoi minua käsittelemään sitä. Minulla on tuolla tuolillani vesipullo. Suurella osalla teistä on mukananne vesipulloja. Unohtakaa hetkeksi huumeet. Kaikki nämä vesipullot voisivat periaatteessa olla vodkapulloja, eikö? Me kaikki voisimme olla humalassa -- Ehkä tämän jälkeen olen -- (Naurua)-- mutta emme ole. Koska teillä on ollut varaa maksaa päästäksenne tänne TED Talkiin, uskoisin, että teillä olisi varaa juoda vodkaa seuraavat kuusi kuukautta. Ette todennäköisesti päätyisi kodittomiksi. Ette tekisi niin, ja syy siihen ei ole se, että joku estäisi teitä, vaan koska teillä on siteitä ja suhteita, joiden vuoksi olla. On työ, jota rakastat. On ihmisiä, joita rakastat. On terveitä ihmissuhteita. Riippuvuuden ydin johtuu omasta mielestäni ja todisteiden mukaan kyvyttömättömyydestä olla läsnä elämässään.
Now, this has really significant implications. The most obvious implications are for the War on Drugs. In Arizona, I went out with a group of women who were made to wear t-shirts saying, "I was a drug addict," and go out on chain gangs and dig graves while members of the public jeer at them, and when those women get out of prison, they're going to have criminal records that mean they'll never work in the legal economy again. Now, that's a very extreme example, obviously, in the case of the chain gang, but actually almost everywhere in the world we treat addicts to some degree like that. We punish them. We shame them. We give them criminal records. We put barriers between them reconnecting. There was a doctor in Canada, Dr. Gabor Maté, an amazing man, who said to me, if you wanted to design a system that would make addiction worse, you would design that system.
Tällä on todella merkittäviä seurauksia. Ilmiselvin seuraus on sodassa huumeita vastaan. Arizonassa tapasin naisryhmän, joiden täytyi käyttää t-paitoja, joissa luki "Olin huumeriippuvainen." Heidän täytyi liikkua kahlittuina ja kaivaa hautoja, kun heille huudeltiin, ja kun he lopulta pääsevät vankilasta, heillä on rikosrekisteri, jonka vuoksi he eivät enää voi tehdä töitä. Tämä oli ääriesimerkki, mutta oikeastaan joka puolella maailmaa me kohtelemme riippuvaisia juuri niin. Rankaisemme ja pilkkaamme heitä. Annamme rikosrekisterin. Estämme heitä luomasta uusia suhteita. Kanadalainen tohtori Gabor Maté sanoi minulle, jos tahtoisi suunnitella riippuvuutta pahentavan systeemin, kehittäisi nykyisen systeemin.
Now, there's a place that decided to do the exact opposite, and I went there to see how it worked. In the year 2000, Portugal had one of the worst drug problems in Europe. One percent of the population was addicted to heroin, which is kind of mind-blowing, and every year, they tried the American way more and more. They punished people and stigmatized them and shamed them more, and every year, the problem got worse. And one day, the Prime Minister and the leader of the opposition got together, and basically said, look, we can't go on with a country where we're having ever more people becoming heroin addicts. Let's set up a panel of scientists and doctors to figure out what would genuinely solve the problem. And they set up a panel led by an amazing man called Dr. João Goulão, to look at all this new evidence, and they came back and they said, "Decriminalize all drugs from cannabis to crack, but" -- and this is the crucial next step -- "take all the money we used to spend on cutting addicts off, on disconnecting them, and spend it instead on reconnecting them with society." And that's not really what we think of as drug treatment in the United States and Britain. So they do do residential rehab, they do psychological therapy, that does have some value. But the biggest thing they did was the complete opposite of what we do: a massive program of job creation for addicts, and microloans for addicts to set up small businesses. So say you used to be a mechanic. When you're ready, they'll go to a garage, and they'll say, if you employ this guy for a year, we'll pay half his wages. The goal was to make sure that every addict in Portugal had something to get out of bed for in the morning. And when I went and met the addicts in Portugal, what they said is, as they rediscovered purpose, they rediscovered bonds and relationships with the wider society.
On olemassa paikka, joka päätti tehdä juuri päinvastoin, ja menin katsomaan, miten se toimi. Vuonna 2000 Portugalilla oli yksi Euroopan suurimmista huumeongelmista. Yksi prosentti koko väestöstä oli riippuvainen heroiinista, ja he yrittivät Amerikan tapaa yhä enemmän ja enemmän. He rankaisivat, leimasivat ja nöyryyttivät heitä yhä enemmän, ja joka vuosi tilanne vain paheni. Eräänä päivänä pääministeri ja opposition johtaja tapasivat ja totesivat, ettei näin voi jatkua, yhä useammasta tulee heroiiniaddikti. Kootaan paneeli tutkijoista ja lääkäreistä selvittämään, mikä voisi ratkaista ongelman. Ja he perustivat paneelin, jota johti tohtori João Goulão, tarkastellakseen kaikkia uusia todisteita ja he sanoivat: "Laillistakaa kaikki huumeet kannabiksesta crackiin ja"-- -- tämä on merkittävin kohta -- "ottakaa kaikki aikaisemmin käyttämämme määrärahat, joilla eristimme riippuvaiset ja käyttäkää ne sen sijaan yhdistääksenne heidät takaisin yhteiskuntaan." Tämä ei ole sitä mitä ajattelemme huumehoidoksi Amerikassa sekä Isossa-Britanniassa. He käyttävät kuntoutuslaitoksia, antavat terapiaa, jolla on jonkinlaista painoarvoa. Mutta pääasiassa se oli täysi vastakohta sille mitä me teemme: suurhanke riippuvaisten työllistämiseksi ja pienlainat, joilla he voivat perustaa omia yrityksiä. Jos joku oli ennen mekaanikko. Menemme korjaamolle ja sanomme, jos työllistätte hänet vuodeksi, maksamme puolet hänen palkastaan. Tavoite oli, että jokaisella riippuvaisella Portugalissa oli jokin syy nousta sängystä aamuisin. Ja kun tapasin Portugalissa riippuvaisia, he kertoivat, että löydettyään syyn uudelleen he löysivät jälleen yhteydet ja suhteet laajemmalle yhteisössä.
It'll be 15 years this year since that experiment began, and the results are in: injecting drug use is down in Portugal, according to the British Journal of Criminology, by 50 percent, five-zero percent. Overdose is massively down, HIV is massively down among addicts. Addiction in every study is significantly down. One of the ways you know it's worked so well is that almost nobody in Portugal wants to go back to the old system.
Tuon kokeilun aloittamisesta on tasan 15 vuotta ja tuloksia on syntynyt. Portugalissa ruiskuhuumeiden käyttö on laskenut Iso-Bitannialaisen kriminologialehden mukaan 50 prosenttia. Yliannostukset ja HIV ovat vähentyneet rajusti riippuvaisten keskuudessa. Jokaisen tutkimuksen mukaan riippuvuus on laskenut merkittävästi. Yksi syy miten tiedämme kokeilun olleen menestys, on että kukaan Portugalissa ei tahdo palata entiseen systeemiin.
Now, that's the political implications. I actually think there's a layer of implications to all this research below that. We live in a culture where people feel really increasingly vulnerable to all sorts of addictions, whether it's to their smartphones or to shopping or to eating. Before these talks began -- you guys know this -- we were told we weren't allowed to have our smartphones on, and I have to say, a lot of you looked an awful lot like addicts who were told their dealer was going to be unavailable for the next couple of hours. (Laughter) A lot of us feel like that, and it might sound weird to say, I've been talking about how disconnection is a major driver of addiction and weird to say it's growing, because you think we're the most connected society that's ever been, surely. But I increasingly began to think that the connections we have or think we have, are like a kind of parody of human connection. If you have a crisis in your life, you'll notice something. It won't be your Twitter followers who come to sit with you. It won't be your Facebook friends who help you turn it round. It'll be your flesh and blood friends who you have deep and nuanced and textured, face-to-face relationships with, and there's a study I learned about from Bill McKibben, the environmental writer, that I think tells us a lot about this. It looked at the number of close friends the average American believes they can call on in a crisis. That number has been declining steadily since the 1950s. The amount of floor space an individual has in their home has been steadily increasing, and I think that's like a metaphor for the choice we've made as a culture. We've traded floorspace for friends, we've traded stuff for connections, and the result is we are one of the loneliest societies there has ever been. And Bruce Alexander, the guy who did the Rat Park experiment, says, we talk all the time in addiction about individual recovery, and it's right to talk about that, but we need to talk much more about social recovery. Something's gone wrong with us, not just with individuals but as a group, and we've created a society where, for a lot of us, life looks a whole lot more like that isolated cage and a whole lot less like Rat Park.
Sitä voi kutsua poliittiseksi seuraamukseksi. Uskon siellä olevan kerroksittain seuraamuksia kaikkien tulosten lisäksi. Elämme kulttuurissa jossa ihmiset kokevat itsensä yhä alttiimmiksi kaikenlaisille riippuvuuksille, oli kyseessä sitten älypuhelin, shoppailu tai syöminen. Ennen kuin tilaisuus alkoi, --yleisö tietääkin tämän-- meitä pyydettiin sulkemaan puhelimemme täytyy sanoa, että monet teistä näyttivät aika samalta kuin riippuvaiset, jotka eivät pääse tapaamaan diileriään. (Naurua) Monet meistä kokivat niin, ja saattaa kuullostaa hassulta, kun olen puhunut teille kuinka eristäytyminen ajaa riippuvuuteen ja hassua kyllä, eristäytyminen on kasvamassa, vaikka olemme eniten yhteyttä pitävä yhteiskunta kautta historian. Uskon yhä vahvemmin, että yhteydet, joita meillä on tai jotka luulemme meillä olevan, ovat kuin parodioita ihmiskontakteista. Jos elämässäsi on kriisi, tulet huomaamaan jotain. Twitter-seuraajasi eivät ole niitä, jotka tulevat istumaan viereesi. Facebook-ystäväsi eivät tule helpottamaan oloasi. Vaan todelliset, lihaa ja verta olevat ystäväsi, joihin sinulla on syvä, laadukas, kasvotusten tapahtunut suhde. Kuulin eräästä tutkimuksesta kirjailija Bill McKibbeniltä, joka mielestäni kertoo paljon tästä aiheesta. Hän vertasi keskivertoamerikkalaisen läheisten ystävien lukumäärää, joille he uskoivat voivansa soittaa hädän hetkellä. Tuo luku on laskenut tasaisesti vuodesta 1950. Yksittäisen ihmisen kodin lattiatila on kasvanut tasaisesti ja uskon sen olevan jonkinlainen vertauskuva ratkaisuista, joita olemme tehneet kulttuurina. Olemme vaihtaneet ystävät lattiatilaan, suhteet tavaroihin ja lopputulos on, että olemme yksi yksinäisimmistä yhteiskunnista. Bruce Alexanderin, joka teki Rottapuisto-kokeilun, mukaan me puhumme yksikkäisten henkilöiden toipumisesta riippuvuudesta, ja siitä on ihan hyvä puhua, mutta meidän tulisi puhua enemmän yhteiskunnallisesta toipumisesta. Jokin on mennyt pahasti pieleen, ei pelkästään yksilöissä vaan koko ryhmässä olemme luoneet yhteiskunnan, joka monelle meistä muistuttaa enemmän eristävää häkkiä kuin Rottapuistoa.
If I'm honest, this isn't why I went into it. I didn't go in to the discover the political stuff, the social stuff. I wanted to know how to help the people I love. And when I came back from this long journey and I'd learned all this, I looked at the addicts in my life, and if you're really candid, it's hard loving an addict, and there's going to be lots of people who know in this room. You are angry a lot of the time, and I think one of the reasons why this debate is so charged is because it runs through the heart of each of us, right? Everyone has a bit of them that looks at an addict and thinks, I wish someone would just stop you. And the kind of scripts we're told for how to deal with the addicts in our lives is typified by, I think, the reality show "Intervention," if you guys have ever seen it. I think everything in our lives is defined by reality TV, but that's another TED Talk. If you've ever seen the show "Intervention," it's a pretty simple premise. Get an addict, all the people in their life, gather them together, confront them with what they're doing, and they say, if you don't shape up, we're going to cut you off. So what they do is they take the connection to the addict, and they threaten it, they make it contingent on the addict behaving the way they want. And I began to think, I began to see why that approach doesn't work, and I began to think that's almost like the importing of the logic of the Drug War into our private lives.
Jos rehellisiä ollaan, tämä ei ollut se syy minkä perässä lähdin matkalle. En mennyt etsimään poliittisia tai sosiaalisia juttuja. Halusin tietää, miten voisin auttaa rakastamiani ihmisiä. Kun palasin takaisin pitkältä matkaltani ja olin oppinut kaiken tämän katsoin riippuvaisia omassa elämässäni ja jos vilpittömästi sanotaan, riippuvaista on vaikea rakastaa ja monet teistä tietävät sen. Suurimman osan ajasta olet vihainen, ja yksi syy miksi luulen väittelyiden olevan niin kiivaita johtuu siitä, että se tulee molempien osapuolten sydämestä, eikö niin? Riippuvaista katsoessaan jokainen ajattelee varmasti kunpa joku pysäyttäsi sinut. Mitä meille on ohjeistettu käsitelläksemme riippuvaisia elämässämme ilmentävät mielestäni tosi TV -ohjelmaa "Väliintulo", jos olette nähneet sitä. Mielestäni monet asiat elämässämme ovat tosi-TV:n määrittelemiä, mutta se on eri puheenaihe. Jos olet nähnyt "Väliintulo"-ohjelmaa siinä on yksinkertainen rakenne. Riippuvainen ja hänen läheisensä on tuotu yhteen, jotta riippuvainen vastaisi teoistaan ja läheiset kertovat hänelle, jos et ryhdistäydy, poistamme sinut elämästämme. He vievät siis riippuvaiselta yhteyden, uhkailevat sillä ja tekevät siitä ehdollista riippuen siitä käyttäytyykö riippuvainen kuinka he haluaisivat. Uskon tietäväni, miksi kyseinen lähetymistapa ei toimi. Se on kuin huumesodan logiikan tuomista omiin elämiimme.
So I was thinking, how could I be Portuguese? And what I've tried to do now, and I can't tell you I do it consistently and I can't tell you it's easy, is to say to the addicts in my life that I want to deepen the connection with them, to say to them, I love you whether you're using or you're not. I love you, whatever state you're in, and if you need me, I'll come and sit with you because I love you and I don't want you to be alone or to feel alone.
Mietin: kuinka voisin olla kuin portugalilainen? Ja mitä tulin tekemään, en ollut siinä kovin johdonmukainen ja se ei ollut helppoa oli sanoa läheisilleni, jotka ovat riippuvaisia, että haluan syventää suhdettani heihin sanoa rakastavani heitä, käyttivät he tai eivät. Rakastan sinua, missä tahansa olotilassa oletkin ja jos tarvitse minua, tulen luoksesi, koska rakastan sinua ja en halua sinun olevan yksin tai tuntevan oloasi yksinäiseksi.
And I think the core of that message -- you're not alone, we love you -- has to be at every level of how we respond to addicts, socially, politically and individually. For 100 years now, we've been singing war songs about addicts. I think all along we should have been singing love songs to them, because the opposite of addiction is not sobriety. The opposite of addiction is connection.
Tuon viestin ydin -- Et ole yksin, me rakastamme sinua-- täytyy olla mukana jokaisella tasolla millä vastaamme riippuvaisille sosiaalisesti, poliittisesti ja yksilötasolla. Sadan vuoden ajan olemme laulaneet sotahuutoja riippuvaisista. Sen sijaan meidän olisi pitänyt laulaa heille rakkauslauluja, koska riippuvaisuuden vastakohta ei ole raittius. Riippuvuuden vastakohta on yhteys.
Thank you.
Kiitos.
(Applause)
(Aplodeja)