Μία από τις πρώτες αναμνήσεις μου είναι να προσπαθώ να ξυπνήσω έναν συγγενή μου και να μη μπορώ. Ήμουν μικρός και δεν καταλάβαινα τι γινόταν, αλλά καθώς μεγάλωνα, κατάλαβα ότι στην οικογένειά μου υπήρχαν ναρκομανείς, που αργότερα έκαναν και χρήση κοκαΐνης.
One of my earliest memories is of trying to wake up one of my relatives and not being able to. And I was just a little kid, so I didn't really understand why, but as I got older, I realized we had drug addiction in my family, including later cocaine addiction.
Το σκεφτόμουν πολύ τώρα τελευταία, ίσως επειδή έχουν περάσει ακριβώς 100 χρόνια από την πρώτη απαγόρευση των ναρκωτικών στις ΗΠΑ και τη Βρετανία, την οποία επιβάλλαμε και στον υπόλοιπο κόσμο. Πέρασε ένας αιώνας από τότε που πήραμε την κρίσιμη απόφαση να τιμωρήσουμε τους εξαρτημένους και να τους κάνουμε να υποφέρουν, επειδή πιστεύαμε ότι θα αποθαρρύνονταν κι ότι θα είχαν κίνητρο να σταματήσουν.
I'd been thinking about it a lot lately, partly because it's now exactly 100 years since drugs were first banned in the United States and Britain, and we then imposed that on the rest of the world. It's a century since we made this really fateful decision to take addicts and punish them and make them suffer, because we believed that would deter them; it would give them an incentive to stop.
Πριν μερικά χρόνια, σκεφτόμουν κάποιους αγαπημένους μου που είναι ναρκομανείς, και προσπαθούσα να δω αν υπήρχε κάποιος τρόπος να τους βοηθήσω. Κατάλαβα ότι υπήρχαν πολλά και σημαντικά ερωτήματα που όμως δεν γνώριζα τις απαντήσεις τους. Όπως, τι είναι αυτό που προκαλεί τον εθισμό; Γιατί είναι αυτή η προσέγγισή μας αφού δεν είναι αποτελεσματική; Υπάρχει κάποιος καλύτερος τρόπος για να τον δοκιμάσουμε;
And a few years ago, I was looking at some of the addicts in my life who I love, and trying to figure out if there was some way to help them. And I realized there were loads of incredibly basic questions I just didn't know the answer to, like, what really causes addiction? Why do we carry on with this approach that doesn't seem to be working, and is there a better way out there that we could try instead?
Διάβασα πάρα πολλά σχετικά μ' αυτό, δεν έβρισκα απαντήσεις κι έτσι σκέφτηκα, «ΟΚ, θα δω διάφορα άτομα σ' όλο τον κόσμο που το έχουν βιώσει και το έχουν μελετήσει και θα τους μιλήσω για να δω αν μπορώ να μάθω κάτι απ' αυτούς». Δεν συνειδητοποίησα εξ' αρχής ότι θα διένυα πάνω από 50.000 χλμ, αλλά συνάντησα πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους, από μια τρανς, έμπορο κρακ στο Μπράουνσβιλ του Μπρούκλιν, έναν επιστήμονα που δαπανά πολύ χρόνο για να δει αν αρέσουν στις μαγκούστες τα παραισθησιογόνα που τις ταΐζει -τελικά τους αρέσουν, αλλά μόνο υπό ορισμένες συνθήκες- μέχρι τη μόνη χώρα που έχει αποποινικοποιήσει όλα τα ναρκωτικά, από την κάνναβη έως το κρακ, την Πορτογαλία. Αυτό που συνειδητοποίησα και που πραγματικά με ξάφνιασε είναι, ότι σχεδόν όλα όσα νομίζουμε πως ξέρουμε για τις εξαρτήσεις είναι λάθος, κι αν αρχίσουμε να αφομοιώνουμε τα νέα στοιχεία για τις εξαρτήσεις,
So I read loads of stuff about it, and I couldn't really find the answers I was looking for, so I thought, okay, I'll go and sit with different people around the world who lived this and studied this and talk to them and see if I could learn from them. And I didn't realize I would end up going over 30,000 miles at the start, but I ended up going and meeting loads of different people, from a transgender crack dealer in Brownsville, Brooklyn, to a scientist who spends a lot of time feeding hallucinogens to mongooses to see if they like them -- it turns out they do, but only in very specific circumstances -- to the only country that's ever decriminalized all drugs, from cannabis to crack, Portugal. And the thing I realized that really blew my mind is, almost everything we think we know about addiction is wrong,
νομίζω πως θα αναγκαστούμε ν' αλλάξουμε κι άλλα πέραν της πολιτικής μας. Ας ξεκινήσουμε με όσα εγώ κι εσείς νομίζαμε ότι γνωρίζαμε. Ας δούμε τη μεσαία σειρά εδώ. Φανταστείτε πως όλοι σας για 20 μέρες κάνετε χρήση ηρωίνης, τρεις φορές τη μέρα. Μερικοί από σας ενθουσιαστήκατε λίγο περισσότερο με αυτή την ιδέα. (Γέλια) Μην ανησυχείτε, είναι μόνο ένα πείραμα σκέψης. Φανταστείτε ότι το κάνατε αυτό, εντάξει; Τι θα συνέβαινε; Εδώ κι έναν αιώνα μας δίνουν ένα συγκεκριμένο σενάριο του τι θα συμβεί. Νομίζουμε πως, επειδή υπάρχουν χημικά άγκιστρα στην ηρωίνη, καθώς θα κάνετε χρήση για κάποιο διάστημα, το σώμα σας θα εθιστεί σ' αυτά, θ' αρχίσετε να τα έχετε ανάγκη σωματικά, και στο τέλος των 20 ημερών όλοι θα είστε ηρωινομανείς. Σωστά;
and if we start to absorb the new evidence about addiction, I think we're going to have to change a lot more than our drug policies. But let's start with what we think we know, what I thought I knew. Let's think about this middle row here. Imagine all of you, for 20 days now, went off and used heroin three times a day. Some of you look a little more enthusiastic than others at this prospect. (Laughter) Don't worry, it's just a thought experiment. Imagine you did that, right? What would happen? Now, we have a story about what would happen that we've been told for a century. We think, because there are chemical hooks in heroin, as you took it for a while, your body would become dependent on those hooks, you'd start to physically need them,
Αυτό νόμιζα κι εγώ. Το πρώτο πράγμα που με έκανε να σκεφτώ ότι κάτι δεν πάει καλά με αυτή την ιστορία ήταν όταν μου την εξήγησαν. Αν φεύγοντας από εδώ σήμερα με χτυπήσει αυτοκίνητο και σπάσω το γοφό μου, θα με πάνε στο νοσοκομείο και θα μου δώσουν μπόλικη διαμορφίνη. Η διαμορφίνη είναι ηρωίνη. Για την ακρίβεια, είναι καλύτερη ηρωίνη από αυτή που θα αγοράσετε στο δρόμο. Εκείνη είναι νοθευμένη, -μικρό ποσοστό της είναι ηρωίνη- ενώ αυτή που σας δίνει ο γιατρός είναι ανόθευτη. Θα σας τη δώσουν για αρκετά μεγάλο διάστημα. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σε αυτή την αίθουσα, μπορεί να μην το έχετε αντιληφθεί, αλλά έχετε πάρει πολλή ηρωίνη. Όποιος το βλέπει αυτό, οπουδήποτε στον κόσμο, αυτό συμβαίνει. Κι αν όσα πιστεύουμε για τον εθισμό είναι σωστά, τότε τι θα έπρεπε να συμβεί σε αυτούς τους ανθρώπους που έχουν εκτεθεί στα χημικά άγκιστρα; Θα έπρεπε να γίνουν ναρκομανείς. Αυτό έχει μελετηθεί πολύ προσεκτικά. Δεν συμβαίνει. Θα το είχατε προσέξει αν η γιαγιά σας έγινε ναρκομανής όταν άλλαξε ισχίο.
and at the end of those 20 days, you'd all be heroin addicts. Right? That's what I thought. First thing that alerted me to the fact that something's not right with this story is when it was explained to me. If I step out of this TED Talk today and I get hit by a car and I break my hip, I'll be taken to hospital and I'll be given loads of diamorphine. Diamorphine is heroin. It's actually much better heroin than you're going to buy on the streets, because the stuff you buy from a drug dealer is contaminated. Actually, very little of it is heroin, whereas the stuff you get from the doctor is medically pure. And you'll be given it for quite a long period of time. There are loads of people in this room, you may not realize it, you've taken quite a lot of heroin. And anyone who is watching this anywhere in the world, this is happening. And if what we believe about addiction is right -- those people are exposed to all those chemical hooks -- What should happen? They should become addicts. This has been studied really carefully.
(Γέλια) Όταν το έμαθα αυτό, μου φάνηκε τόσο περίεργο, τόσο αντίθετο με όλα όσα μου είχαν πει, με όλα όσα νόμιζα πως ήξερα. Σκέφτηκα ότι δεν μπορεί να ήταν σωστό, μέχρι που συνάντησα τον Μπρους Αλεξάντερ, καθηγητή ψυχολογία στο Βανκούβερ, που ένα πείραμά του θα βοηθήσει να κατανοήσουμε το θέμα. Ο καθηγητής Αλεξάντερ μου εξήγησε πως η ιδέα του εθισμού, έτσι όπως την έχουμε στο μυαλό μας, προέρχεται εν μέρει από σειρά πειραμάτων που έγιναν στις αρχές του 20ου αιώνα. Είναι πολύ απλά πειράματα, μπορείτε να τα κάνετε απόψε σπίτι σας αν έχετε λίγο σαδιστική διάθεση. Βάλτε έναν αρουραίο σε κλουβί και δώστε του δύο μπουκάλια με νερό. Το ένα θα έχει μόνο νερό και το άλλο ηρωίνη ή κοκαΐνη. Τις περισσότερες φορές ο αρουραίος θα προτιμήσει το νερό με τα ναρκωτικά και θα πεθάνει σχετικά γρήγορα. Οπότε, να. Σωστά; Έτσι νομίζουμε πως έχουν τα πράγματα. Τη δεκαετία του '70, ο καθηγητής Αλεξάντερ εξέτασε το πείραμα και παρατήρησε κάτι. Είπε, «Α! Βάζουμε τον αρουραίο σε ένα άδειο κλουβί και το μόνο που έχει να κάνει είναι να πάρει ναρκωτικά. Ας δοκιμάσουμε κάτι διαφορετικό». Έτσι, ο καθηγητής Αλεξάντερ έφτιαξε το «Πάρκο των Αρουραίων», που είναι βασικά ένας παράδεισος για αρουραίους. Έχουν μπόλικο τυρί, πολλές χρωματιστές μπάλες και πολλά τούνελ. Εξίσου σημαντικό, έχουν πολλούς φίλους. Μπορούν να κάνουν πολύ σεξ και έχουν και τα δύο μπουκάλια, αυτό με το απλό νερό και αυτό με τα ναρκωτικά. Εδώ όμως είναι το ενδιαφέρον: Δεν αρέσει το νερό με τα ναρκωτικά στο Πάρκο των Αρουραίων. Δεν πίνουν σχεδόν ποτέ από αυτό. Κανείς τους δεν έκανε συστηματική χρήση, κανείς δεν πέθανε από υπερβολική δόση.
It doesn't happen; you will have noticed if your grandmother had a hip replacement, she didn't come out as a junkie. (Laughter) And when I learned this, it seemed so weird to me, so contrary to everything I'd been told, everything I thought I knew, I just thought it couldn't be right, until I met a man called Bruce Alexander. He's a professor of psychology in Vancouver who carried out an incredible experiment I think really helps us to understand this issue. Professor Alexander explained to me, the idea of addiction we've all got in our heads, that story, comes partly from a series of experiments that were done earlier in the 20th century. They're really simple. You can do them tonight at home if you feel a little sadistic. You get a rat and you put it in a cage, and you give it two water bottles: One is just water, and the other is water laced with either heroin or cocaine. If you do that, the rat will almost always prefer the drug water and almost always kill itself quite quickly. So there you go, right? That's how we think it works. In the '70s, Professor Alexander comes along and he looks at this experiment and he noticed something. He said ah, we're putting the rat in an empty cage. It's got nothing to do except use these drugs. Let's try something different. So Professor Alexander built a cage that he called "Rat Park," which is basically heaven for rats. They've got loads of cheese, they've got loads of colored balls, they've got loads of tunnels. Crucially, they've got loads of friends. They can have loads of sex. And they've got both the water bottles, the normal water and the drugged water. But here's the fascinating thing: In Rat Park, they don't like the drug water. They almost never use it. None of them ever use it compulsively. None of them ever overdose.
Το ποσοστό του 100% που πέθαναν από υπερβολική δόση στην απομόνωση, έπεσε στο 0% όταν ήταν ευτυχισμένοι και είχαν σχέσεις. Όταν το παρατήρησε αυτό ο καθηγητής Αλεξάντερ σκέφτηκε, «Μπορεί αυτό να ισχύει μόνο για τους αρουραίους, διαφέρουν αρκετά από εμάς». Μπορεί όχι τόσο όσο θα θέλαμε, αλλά ξέρετε... Δυστυχώς, την ίδια εποχή γινόταν ένα πείραμα με ανθρώπους υπό τις ίδιες ακριβώς συνθήκες. Το έλεγαν, «Πόλεμος του Βιετνάμ». Στο Βιετνάμ, 20% των Αμερικανών στρατιωτών έκανε μεγάλη χρήση ηρωίνης, κι αν δείτε τα ρεπορτάζ της εποχής, ανησυχούσαν επειδή σκέφτονταν, «Θεέ μου, θα είναι εκατοντάδες χιλιάδες οι ναρκομανείς στους δρόμους των ΗΠΑ όταν τελειώσει ο πόλεμος». Ήταν απολύτως λογικό. Παρακολούθησαν τους στρατιώτες που έκαναν χρήση ηρωίνης όταν επέστρεψαν. Στα αρχεία της Γενικής Ψυχιατρικής υπάρχει μια εκτενής μελέτη. Τι απέγιναν αυτοί; Τελικά, δεν πήγαν για αποτοξίνωση, ούτε είχαν στερητικό σύνδρομο. Το 95% απλώς σταμάτησε να κάνει χρήση. Αυτό δεν βγάζει νόημα, αν πιστεύετε στην ιστορία των χημικών άγκιστρων. Ο καθηγητής Αλεξάντερ σκέφτηκε ότι κάτι άλλο συμβαίνει με τις εξαρτήσεις.
You go from almost 100 percent overdose when they're isolated to zero percent overdose when they have happy and connected lives. Now, when he first saw this, Professor Alexander thought, maybe this is just a thing about rats, they're quite different to us. Maybe not as different as we'd like, but, you know -- But fortunately, there was a human experiment into the exact same principle happening at the exact same time. It was called the Vietnam War. In Vietnam, 20 percent of all American troops were using loads of heroin, and if you look at the news reports from the time, they were really worried, because they thought, my God, we're going to have hundreds of thousands of junkies on the streets of the United States when the war ends; it made total sense. Now, those soldiers who were using loads of heroin were followed home. The Archives of General Psychiatry did a really detailed study, and what happened to them? It turns out they didn't go to rehab. They didn't go into withdrawal. Ninety-five percent of them just stopped. Now, if you believe the story about chemical hooks, that makes absolutely no sense, but Professor Alexander began to think
Είπε, «Τι γίνεται αν ο εθισμός δεν έχει σχέση με τα χημικά άγκιστρα; Τι γίνεται αν ο εθισμός έχει σχέση με το κλουβί σου; Τι γίνεται αν ο εθισμός είναι μια προσαρμογή στο περιβάλλον σου;» Ενώ τα μελετούσε αυτά, ο Ολλανδός καθηγητής Πίτερ Κοέν είπε πως ίσως αυτό δεν πρέπει να το ονομάζουμε «εθισμό». Ίσως πρέπει να το ονομάσουμε «δεσμό». Οι άνθρωποι έχουν μια φυσική και εγγενή τάση να δημιουργούν δεσμούς, και όταν είμαστε ευτυχισμένοι και υγιείς, δενόμαστε και συνδεόμαστε, αλλά αν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, επειδή έχεις τραύματα ή επειδή είσαι απομονωμένος ή κατατρεγμένος, θα δεθείς με κάτι που θα σου δώσει κάποια αίσθηση ανακούφισης. Αυτό μπορεί να είναι ο τζόγος ή η πορνογραφία, μπορεί να είναι η κοκαΐνη, μπορεί να είναι η κάνναβη,
there might be a different story about addiction. He said, what if addiction isn't about your chemical hooks? What if addiction is about your cage? What if addiction is an adaptation to your environment? Looking at this, there was another professor called Peter Cohen in the Netherlands who said, maybe we shouldn't even call it addiction. Maybe we should call it bonding. Human beings have a natural and innate need to bond, and when we're happy and healthy, we'll bond and connect with each other, but if you can't do that, because you're traumatized or isolated or beaten down by life, you will bond with something that will give you some sense of relief. Now, that might be gambling, that might be pornography, that might be cocaine, that might be cannabis,
όμως θα δεθείς με κάτι επειδή αυτή είναι η φύση μας. Αυτό επιθυμούμε ως ανθρώπινα όντα. Αρχικά δυσκολεύτηκα αρκετά να το κατανοήσω αυτό, αλλά υπήρξε κάτι που βοήθησε στο συλλογισμό μου: Εκεί που κάθομαι έχω ένα μπουκάλι νερό, σωστά; Βλέπω ότι πολλοί από σας έχετε μπουκάλια με νερό μαζί σας. Ξεχάστε τα ναρκωτικά και τον πόλεμο κατά των ναρκωτικών. Απολύτως νόμιμα, αυτά τα μπουκάλια θα μπορούσαν να έχουν βότκα, σωστά; Θα μπορούσαμε όλοι να μεθύσουμε - ίσως το κάνω μετά από εδώ- (Γέλια) αλλά δεν το κάνουμε. Επειδή είχατε να πληρώσετε τόσες λίρες για να έρθετε στο TED, υποθέτω ότι θα είχατε και τα χρήματα να πίνετε βότκα για 6 μήνες. Δεν θα καταλήγατε άστεγοι. Δεν θα το κάνετε αυτό και ο λόγος που δεν θα το κάνετε δεν είναι επειδή κάποιος σας εμποδίζει. Είναι επειδή έχετε δεσμούς και σχέσεις για τους οποίους θέλετε να είστε εκεί. Έχετε μια δουλειά που αγαπάτε, ανθρώπους που αγαπάτε, έχετε υγιείς σχέσεις. Κατέληξα να πιστέψω, και νομίζω πως αυτό αποδεικνύεται και από τα ευρήματα,
but you will bond and connect with something because that's our nature. That's what we want as human beings. And at first, I found this quite a difficult thing to get my head around, but one way that helped me to think about it is, I can see, I've got over by my seat a bottle of water, right? I'm looking at lots of you, and lots of you have bottles of water with you. Forget the drugs. Forget the drug war. Totally legally, all of those bottles of water could be bottles of vodka, right? We could all be getting drunk -- I might after this -- (Laughter) -- but we're not. Now, because you've been able to afford the approximately gazillion pounds that it costs to get into a TED Talk, I'm guessing you guys could afford to be drinking vodka for the next six months. You wouldn't end up homeless. You're not going to do that, and the reason you're not going to do that is not because anyone's stopping you. It's because you've got bonds and connections that you want to be present for. You've got work you love. You've got people you love. You've got healthy relationships. And a core part of addiction, I came to think, and I believe the evidence suggests,
πως η ουσία της εξάρτησης είναι να μην αντέχεις να είσαι παρών στη ζωή σου. Τώρα, σ' αυτό εμπλέκονται κι άλλοι παράγοντες. Ο πιο σημαντικός είναι ο Πόλεμος Κατά των Ναρκωτικών. Στην Αριζόνα βγήκα με μια ομάδα γυναικών που τις είχαν υποχρεώσει να φορούν ένα μπλουζάκι που έγραφε, «Ήμουν ναρκομανής», και να βγαίνουν αλυσοδεμένες για να σκάψουν τάφους, με διάφορους γύρω τους να τις γιουχάρουν. Όταν αυτές οι γυναίκες βγουν από τη φυλακή θα έχουν ποινικό μητρώο, που σημαίνει ότι δεν θα βρουν νόμιμη εργασία. Είναι προφανώς ένα ακραίο παράδειγμα, αλλά σχεδόν οπουδήποτε στον κόσμο αντιμετωπίζουμε τους χρήστες με παρόμοιο τρόπο. Τους τιμωρούμε, τους ντροπιάζουμε, τους φτιάχνουμε ποινικά μητρώα, βάζουμε όρια στην επανένταξή τους.
is about not being able to bear to be present in your life. Now, this has really significant implications. The most obvious implications are for the War on Drugs. In Arizona, I went out with a group of women who were made to wear t-shirts saying, "I was a drug addict," and go out on chain gangs and dig graves while members of the public jeer at them, and when those women get out of prison, they're going to have criminal records that mean they'll never work in the legal economy again. Now, that's a very extreme example, obviously, in the case of the chain gang, but actually almost everywhere in the world we treat addicts to some degree like that. We punish them. We shame them. We give them criminal records. We put barriers between them reconnecting.
Ένας γιατρός στον Καναδά, ο Δρ Γκαμπόρ Ματέ, μου είπε πως αν κάποιος ήθελε να σχεδιάσει ένα σύστημα για να χειροτερέψει τις εξαρτήσεις, θα σχεδίαζε αυτό το σύστημα. Υπάρχει ένα μέρος όπου αποφάσισαν να κάνουν ακριβώς το αντίθετο και πήγα εκεί για να δω πώς λειτουργεί. Το 2000, η Πορτογαλία είχε τεράστιο θέμα με τα ναρκωτικά. Το 1% του πληθυσμού της ήταν εθισμένο στην ηρωίνη, και κάθε χρόνο έκαναν προσπάθειες με τον αμερικάνικο τρόπο: Τιμωρούσαν τους ανθρώπους, τους στιγμάτιζαν, τους ντρόπιαζαν και κάθε χρόνο το πρόβλημα χειροτέρευε. Ο πρωθυπουργός συναντήθηκε με την αντιπολίτευση και είπαν, «Δεν γίνεται να είμαστε μια χώρα όπου οι ηρωινομανείς διαρκώς αυξάνονται. Ας δημιουργήσουμε μια ομάδα ειδικών για να δούμε πώς θα αντιμετωπίσουμε το πρόβλημα στη βάση του». Έφτιαξαν μια ομάδα με επικεφαλής τον Δρ Ζοάο Γκουλάο, προκειμένου να εξετάσει όλα τα νέα ευρήματα, και όταν επέστρεψαν τους είπαν, «Αποποινικοποιήστε όλα τα ναρκωτικά, από την κάνναβη μέχρι το κρακ, όμως -και αυτό ήταν το κρίσιμο επόμενο βήμα- πάρτε όλα τα χρήματα που ξοδεύαμε για να απομονώσουμε τους χρήστες, για να τους αποκόψουμε, και ξοδέψτε τα για να τους επανασυνδέσετε με την κοινωνία». Δεν αντιμετωπίζουμε έτσι τη θεραπεία απεξάρτησης στις ΗΠΑ ή στη Μεγάλη Βρετανία. Έτσι, κάνουν αποτοξίνωση στο σπίτι και έχουν σωστή ψυχολογική υποστήριξη. Όμως το πιο σημαντικό που έκαναν είναι το αντίθετο όσων κάνουμε εμείς: Ένα πρόγραμμα που δημιουργεί θέσεις εργασίας για τους χρήστες και τους δίνει δάνεια για μικρές επιχειρήσεις. Πείτε πως ήσασταν μηχανικός. Όταν είστε έτοιμος λένε σε ένα συνεργείο, «Προσλάβετέ τον για ένα χρόνο και θα πληρώσουμε το μισό μισθό του». Ο στόχος ήταν να εξασφαλίσουν ότι κάθε χρήστης
There was a doctor in Canada, Dr. Gabor Maté, an amazing man, who said to me, if you wanted to design a system that would make addiction worse, you would design that system. Now, there's a place that decided to do the exact opposite, and I went there to see how it worked. In the year 2000, Portugal had one of the worst drug problems in Europe. One percent of the population was addicted to heroin, which is kind of mind-blowing, and every year, they tried the American way more and more. They punished people and stigmatized them and shamed them more, and every year, the problem got worse. And one day, the Prime Minister and the leader of the opposition got together, and basically said, look, we can't go on with a country where we're having ever more people becoming heroin addicts. Let's set up a panel of scientists and doctors to figure out what would genuinely solve the problem. And they set up a panel led by an amazing man called Dr. João Goulão, to look at all this new evidence, and they came back and they said, "Decriminalize all drugs from cannabis to crack, but" -- and this is the crucial next step -- "take all the money we used to spend on cutting addicts off, on disconnecting them, and spend it instead on reconnecting them with society." And that's not really what we think of as drug treatment in the United States and Britain. So they do do residential rehab, they do psychological therapy, that does have some value. But the biggest thing they did was the complete opposite of what we do: a massive program of job creation for addicts, and microloans for addicts to set up small businesses. So say you used to be a mechanic. When you're ready, they'll go to a garage, and they'll say, if you employ this guy for a year, we'll pay half his wages. The goal was to make sure that every addict in Portugal
θα είχε λόγο για να σηκωθεί το πρωί από το κρεβάτι. Όταν πήγα στην Πορτογαλία και συνάντησα πρώην χρήστες, μου είπαν ότι είχαν βρει ξανά σκοπό στη ζωή τους, ότι δημιούργησαν ξανά δεσμούς και σχέσεις στην κοινωνία. Φέτος είναι 15 χρόνια από τότε που ξεκίνησε αυτό το πείραμα, και τα αποτελέσματα είναι: Η χρήση ενεσίμων ουσιών στην Πορτογαλία, σύμφωνα με το Βρετανικό Επιστημονικό Περιοδικό Εγκληματολογίας έπεσε κατά 50%. Πέντε-μηδέν τοις εκατό.
had something to get out of bed for in the morning. And when I went and met the addicts in Portugal, what they said is, as they rediscovered purpose, they rediscovered bonds and relationships with the wider society. It'll be 15 years this year since that experiment began, and the results are in: injecting drug use is down in Portugal, according to the British Journal of Criminology, by 50 percent, five-zero percent.
Μειώθηκαν πολύ οι υπερβολικές δόσεις και η μετάδοση του HIV μεταξύ χρηστών. Ο εθισμός, σύμφωνα με όλες τις μελέτες, είχε μειωθεί σημαντικά. Η απόδειξη του πόσο καλά πήγε στην Πορτογαλία, είναι ότι κανείς δεν θέλει να επιστρέψει στο παλιό σύστημα. Αυτό έχει να κάνει με την πολιτική, υπάρχουν όμως κι άλλα πέραν αυτής. Ζούμε σε μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι αισθάνονται ολοένα και πιο ευάλωτοι σε διάφορους εθισμούς, είτε αυτό αφορά τα κινητά τους, τα ψώνια τους ή το φαγητό. Πριν ξεκινήσουν αυτές οι ομιλίες - εσείς το ξέρετε αυτό- μας είπαν ότι έπρεπε να κλείσουμε τα κινητά μας και πρέπει να σας πω ότι πολλοί από σας μοιάζατε με ναρκομανή που δεν θα μπορούσε να επικοινωνήσει με το βαποράκι του. (Γέλια) Πολλοί αισθανόμαστε έτσι. Μπορεί να ακούγεται περίεργο ότι η έλλειψη συνδέσεων είναι μια από τις κύριες αιτίες που οδηγούν στις εξαρτήσεις και ότι αυτές αυξάνονται, επειδή μπορεί να νομίζετε ότι είμαστε η κοινωνία με τις περισσότερες συνδέσεις. Έτσι είναι, όμως οι συνδέσεις που έχουμε ή που νομίζουμε πως έχουμε, είναι σαν μια παρωδία των ανθρώπινων συνδέσεων. Αν έχετε μια κρίση στη ζωή σας θα παρατηρήσετε κάτι. Δεν θα σας βοηθήσουν όσοι σας ακολουθούν στο Twitter. Δεν θα σας βοηθήσουν οι φίλοι σας στο Facebook. Θα σας βοηθήσουν οι φίλοι με σάρκα και οστά, αυτοί με τους οποίους έχετε βαθιά και προσωπική σχέση. Υπάρχει μια μελέτη του Μπιλ Μακ Κίμπεν, του περιβαλλοντολογικού συγγραφέα, που νομίζω ότι είναι πολύ σχετική μ' αυτό. Εξέτασε τον αριθμό των καλών φίλων που ο μέσος Αμερικανός πιστεύει ότι μπορεί να τους τηλεφωνήσει σε μια κρίση. Αυτός ο αριθμός πέφτει σταθερά από τη δεκαετία του '50. Τα τετραγωνικά των σπιτιών αυξάνονται σταθερά και νομίζω ότι είναι σαν μια μεταφορά για τις επιλογές που έχει κάνει ο πολιτισμός μας. Ανταλλάξαμε τους φίλους για τετραγωνικά, τις συνδέσεις μας για πράγματα ως αποτέλεσμα, είμαστε μια από τις μοναχικότερες κοινωνίες στην ιστορία. Ο Μπρους Αλεξάντερ που έκανε το πείραμα με τους αρουραίους λέει ότι στις εξαρτήσεις συζητάμε για την ατομική ανάρρωση, και αυτό είναι σωστό, όμως πρέπει να συζητήσουμε περισσότερο για την κοινωνική ανάρρωση. Κάτι πήγε στραβά με μας, όχι μόνο ατομικά, αλλά ομαδικά.
Overdose is massively down, HIV is massively down among addicts. Addiction in every study is significantly down. One of the ways you know it's worked so well is that almost nobody in Portugal wants to go back to the old system. Now, that's the political implications. I actually think there's a layer of implications to all this research below that. We live in a culture where people feel really increasingly vulnerable to all sorts of addictions, whether it's to their smartphones or to shopping or to eating. Before these talks began -- you guys know this -- we were told we weren't allowed to have our smartphones on, and I have to say, a lot of you looked an awful lot like addicts who were told their dealer was going to be unavailable for the next couple of hours. (Laughter) A lot of us feel like that, and it might sound weird to say, I've been talking about how disconnection is a major driver of addiction and weird to say it's growing, because you think we're the most connected society that's ever been, surely. But I increasingly began to think that the connections we have or think we have, are like a kind of parody of human connection. If you have a crisis in your life, you'll notice something. It won't be your Twitter followers who come to sit with you. It won't be your Facebook friends who help you turn it round. It'll be your flesh and blood friends who you have deep and nuanced and textured, face-to-face relationships with, and there's a study I learned about from Bill McKibben, the environmental writer, that I think tells us a lot about this. It looked at the number of close friends the average American believes they can call on in a crisis. That number has been declining steadily since the 1950s. The amount of floor space an individual has in their home has been steadily increasing, and I think that's like a metaphor for the choice we've made as a culture. We've traded floorspace for friends, we've traded stuff for connections, and the result is we are one of the loneliest societies there has ever been. And Bruce Alexander, the guy who did the Rat Park experiment, says, we talk all the time in addiction about individual recovery, and it's right to talk about that, but we need to talk much more about social recovery. Something's gone wrong with us, not just with individuals but as a group,
Έχουμε δημιουργήσει μια κοινωνία όπου για πολλούς από εμάς η ζωή μοιάζει μάλλον με κλουβί απομόνωσης παρά με το Πάρκο των Αρουραίων. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είναι αυτός ο λόγος που ασχολήθηκα μ' αυτά. Δεν ήθελα να βρω τις πολιτικές ή τις κοινωνικές παραμέτρους. Ήθελα να μάθω πώς θα βοηθήσω τους ανθρώπους που αγαπώ. Όταν επέστρεψα από το ταξίδι μου με όσα είχα μάθει, είδα τους εξαρτημένους στη ζωή μου, κι αν θες να είσαι ειλικρινής, είναι δύσκολο να αγαπάς έναν εξαρτημένο, κι αυτό το γνωρίζουν πολλοί σε αυτή την αίθουσα. Θυμώνετε πολύ συχνά. Ένας από τους λόγους που αυτό το θέμα προκαλεί ένταση, είναι επειδή μας αγγίζει όλους. Σωστά; Όλοι μας βλέπουμε έναν εξαρτημένο και σκεφτόμαστε, «Εύχομαι κάποιος να μπορούσε να σε σταματήσει». Τα σενάρια για το πώς να αντιμετωπίζουμε τους εθισμένους στη ζωή μας έχουν τυποποιηθεί από την εκπομπή ριάλιτι «Παρέμβαση», αν την έχετε δει. Νομίζω πως όλα στη ζωή μας ορίζονται από εκπομπές ριάλιτι, αλλά αυτό είναι μια άλλη ομιλία του TED. Αν έχετε δει την εκπομπή «Παρέμβαση», το θέμα της είναι απλό: Πάρτε έναν εξαρτημένο και τους δικούς του, φέρτε τον αντιμέτωπο με όσα κάνει και πείτε του, «Αν δεν συνέλθεις, θα σε αποκόψουμε». Ουσιαστικά απειλούν τις συνδέσεις του εθισμένου. Τις εξαρτούν από την τήρηση ορισμένης συμπεριφοράς.
and we've created a society where, for a lot of us, life looks a whole lot more like that isolated cage and a whole lot less like Rat Park. If I'm honest, this isn't why I went into it. I didn't go in to the discover the political stuff, the social stuff. I wanted to know how to help the people I love. And when I came back from this long journey and I'd learned all this, I looked at the addicts in my life, and if you're really candid, it's hard loving an addict, and there's going to be lots of people who know in this room. You are angry a lot of the time, and I think one of the reasons why this debate is so charged is because it runs through the heart of each of us, right? Everyone has a bit of them that looks at an addict and thinks, I wish someone would just stop you. And the kind of scripts we're told for how to deal with the addicts in our lives is typified by, I think, the reality show "Intervention," if you guys have ever seen it. I think everything in our lives is defined by reality TV, but that's another TED Talk. If you've ever seen the show "Intervention," it's a pretty simple premise. Get an addict, all the people in their life, gather them together, confront them with what they're doing, and they say, if you don't shape up, we're going to cut you off. So what they do is they take the connection to the addict, and they threaten it, they make it contingent
Άρχισα να βλέπω γιατί αυτή η προσέγγιση είναι αναποτελεσματική και άρχισα να σκέφτομαι ότι είναι σαν τη λογική του Πολέμου Κατά των Ναρκωτικών στην προσωπική μας ζωή. Έτσι, σκέφτηκα πώς θα μπορούσα να γίνω Πορτογάλος; Αυτό που προσπάθησα να κάνω, και δεν μπορώ να πω ότι το κάνω συστηματικά, και δεν μπορώ να σας πω ότι είναι εύκολο, είναι να πω στους εθισμένους στη ζωή μου ότι θέλω να εμβαθύνω τη σχέση μας, να τους πω, «Σ' αγαπώ, ανεξάρτητα από το αν κάνεις χρήση. Σε αγαπώ σε όποια κατάσταση κι αν βρίσκεσαι,
on the addict behaving the way they want. And I began to think, I began to see why that approach doesn't work, and I began to think that's almost like the importing of the logic of the Drug War into our private lives. So I was thinking, how could I be Portuguese? And what I've tried to do now, and I can't tell you I do it consistently and I can't tell you it's easy, is to say to the addicts in my life that I want to deepen the connection with them, to say to them, I love you whether you're using or you're not. I love you, whatever state you're in,
και αν με χρειάζεσαι, θα σου σταθώ επειδή σε αγαπώ και δεν θέλω να είσαι μόνος σου ή να αισθάνεσαι μόνος». Και νομίζω ότι η ουσία αυτού του μηνύματος
and if you need me, I'll come and sit with you because I love you and I don't want you to be alone or to feel alone.
-δεν είσαι μόνος σου, σε αγαπάμε- πρέπει να υπάρχει σε όλα τα επίπεδα αντίδρασης προς τους εξαρτημένους, κοινωνικά, πολιτικά και ατομικά. Εδώ και 100 χρόνια, τραγουδάμε τραγούδια πολέμου στους εξαρτημένους.
And I think the core of that message -- you're not alone, we love you -- has to be at every level of how we respond to addicts, socially, politically and individually. For 100 years now, we've been singing war songs about addicts.
Νομίζω πως πρέπει συνεχώς να τους τραγουδάμε τραγούδια αγάπης,
I think all along we should have been singing love songs to them,
επειδή το αντίθετο του εθισμού δεν είναι η νηφαλιότητα. Το αντίθετο του εθισμού είναι η σύνδεση. Σας ευχαριστώ. (Χειροκρότημα)
because the opposite of addiction is not sobriety. The opposite of addiction is connection. Thank you. (Applause)