Един от най-ранните ми спомени
е че се опитвам да събудя един от роднините си и не мога. Бях само едно малко дете, така че не разбрах защо, но когато пораснах, осъзнах че в семейството имаме склонност към наркотици, включително кокаин, по-късно.
One of my earliest memories is of trying to wake up one of my relatives and not being able to. And I was just a little kid, so I didn't really understand why, but as I got older, I realized we had drug addiction in my family, including later cocaine addiction.
Напоследък си мислех за това, отчасти защото сега е точно 100 години откакто за пръв път забраниха наркотиците в САЩ и Великобритания, а после наложихме това на останалата част от света. измина век откак взехме това наистина съдбовно решение да накажем наркоманите и да ги накараме да страдат, защото вярвахме, че това ще ги възпре; ще им даде стимул да спрат.
I'd been thinking about it a lot lately, partly because it's now exactly 100 years since drugs were first banned in the United States and Britain, and we then imposed that on the rest of the world. It's a century since we made this really fateful decision to take addicts and punish them and make them suffer, because we believed that would deter them; it would give them an incentive to stop.
Преди няколко години се замислих за някои от наркоманите в моя живот, които обичах, и се опитах да видя има ли начин да им помогна. И осъзнах, че имаше куп невероятно основни въпроси, чийто отговор просто не знаех, като, какво всъщност предизвиква зависимост? Защо продължаваме с този подход, който не изглежда да е работещ, и няма ли по-добър начин, с който да опитаме?
And a few years ago, I was looking at some of the addicts in my life who I love, and trying to figure out if there was some way to help them. And I realized there were loads of incredibly basic questions I just didn't know the answer to, like, what really causes addiction? Why do we carry on with this approach that doesn't seem to be working, and is there a better way out there that we could try instead?
Прочетох много литература за това и не намерих отговорите, които търсех, така че помислих си, окей, ще отида и ще седна с различни хора по света, преживели и проучвали това, ще разговарям с тях, за да видя какво мога да науча. Не осъзнавах, че като начало ще пропътувам над 40 000 километри, но се срещнах с толкова много и различни хора, от транссексуален наркодилър в Браунзвил, Бруклин, до учен, който прекарва много време да храни мангусти с халюциногенни, за да види харесват ли ги-- оказва се - да, но само при много специални обстоятелства-- до единствената страна, декриминализирала всички наркотици - от канабис до кокаин, Португалия. Това, което разбрах и което ме порази, е че почти всичко, което мислим, че знаем за наркоманията, е погрешно, и ако започнем да усвояваме новите данни за наркоманията, мисля, че ще трябва да променим много повече от съответните политики.
So I read loads of stuff about it, and I couldn't really find the answers I was looking for, so I thought, okay, I'll go and sit with different people around the world who lived this and studied this and talk to them and see if I could learn from them. And I didn't realize I would end up going over 30,000 miles at the start, but I ended up going and meeting loads of different people, from a transgender crack dealer in Brownsville, Brooklyn, to a scientist who spends a lot of time feeding hallucinogens to mongooses to see if they like them -- it turns out they do, but only in very specific circumstances -- to the only country that's ever decriminalized all drugs, from cannabis to crack, Portugal. And the thing I realized that really blew my mind is, almost everything we think we know about addiction is wrong, and if we start to absorb the new evidence about addiction, I think we're going to have to change a lot more than our drug policies.
Но да започнем с това, което мислим, че знаем, което мислех, че знам. Да помислим за тази средна редица тук. Представете си, че всички вие, 20 дни отсега използвате хероин три пъти дневно. Някои са малко по-ентусиазирани от други, при тази перспектива. (Смях) Не се тревожете, просто мисловен експеримент. Представете си, че го правите. Какво ще се случи? Е, имаме сценарий какво ще се случи, известен ни от един век. Мислим, че понеже в хероина има химични куки, като го вземате известно време, тялото ви ще стане зависимо от тези куки, ще започнете да изпитвате физическа нужда от тях и в края на тези 20 дни, всички ще сте зависими от хероина. Така ли е? Така мислех и аз.
But let's start with what we think we know, what I thought I knew. Let's think about this middle row here. Imagine all of you, for 20 days now, went off and used heroin three times a day. Some of you look a little more enthusiastic than others at this prospect. (Laughter) Don't worry, it's just a thought experiment. Imagine you did that, right? What would happen? Now, we have a story about what would happen that we've been told for a century. We think, because there are chemical hooks in heroin, as you took it for a while, your body would become dependent on those hooks, you'd start to physically need them, and at the end of those 20 days, you'd all be heroin addicts. Right? That's what I thought.
Първото, което ми сигнализира, че нещо не е наред с тази история, е когато ми я обясниха. Ако днес изляза от TED беседата и ме удари кола и си счупя бедрото, ще ме откарат в болница и ще ми дадат много диаморфин. Диаморфинът е хероин. Всъщност, той е много по-добър от хероина, който ще ви дадат на улицата, защото дрогата, която купувате от наркодилър, е замърсена. Всъщност, много малко в нея е хероин, докато дрогата, получена от лекаря, е медицински чиста. И ще ви я дават доста дълго време. В тази стая има много хора, може би не го съзнавате, които са вземали доста много хероин. Това важи за всеки, който ни гледа сега, някъде по света. И ако това, което мислим за наркоманията е вярно-- онези хора са изложени на всички онези химични куки - Какво следва да се случи? Да станат наркомани. Това е проучено много внимателно. То не се случва; сигурно сте забелязали, ако на баба ви са заменили бедрена кост, тя не е излязла от там наркоман. (Смях)
First thing that alerted me to the fact that something's not right with this story is when it was explained to me. If I step out of this TED Talk today and I get hit by a car and I break my hip, I'll be taken to hospital and I'll be given loads of diamorphine. Diamorphine is heroin. It's actually much better heroin than you're going to buy on the streets, because the stuff you buy from a drug dealer is contaminated. Actually, very little of it is heroin, whereas the stuff you get from the doctor is medically pure. And you'll be given it for quite a long period of time. There are loads of people in this room, you may not realize it, you've taken quite a lot of heroin. And anyone who is watching this anywhere in the world, this is happening. And if what we believe about addiction is right -- those people are exposed to all those chemical hooks -- What should happen? They should become addicts. This has been studied really carefully. It doesn't happen; you will have noticed if your grandmother had a hip replacement, she didn't come out as a junkie. (Laughter)
И когато научих за това, ми се видя толкова странно, толкова противно на всичко, което ми бе казано, което мислех, че знам, просто мислех, че не може да е вярно, докато не срещнах Брус Александър. Той е професор по психология във Ванкувър, който провел невероятен експеримент, който, мисля, наистина помага да разберем този въпрос. Професор Александър ми обясни идеята за наркоманията, която всички имаме в главите си, тази история отчасти идва от редица експерименти, проведени по-рано в 20-ти век. Те са наистина лесни. Може да пробвате довечера вкъщи, с малко садистично чувство. Вземате един плъх и го слагате в клетка, давате му две бутилки вода: Едната е просто вода, другата е вода с добавен хероин или кокаин. Плъхът почти винаги ще предпочете водата с наркотик и почти винаги ще се самоубие доста бързо. Ето това се получава. Така става, според нас. През 70-те се появява проф. Александър, вгледал се в този експеримент и забелязал нещо. Казал, аха, ние слагаме плъха в празна клетка. Той няма какво да прави освен да ползва наркотика. Да опитаме нещо различно. Проф. Александър построил клетка, нарекъл я "Rat Park", който по същество е рай за плъхове. Имат куп сирене, куп цветни топки, множество тунелчета. Най-вече, имат много приятели. Могат да имат много секс. Имат и двете бутилки с вода, нормална вода и с наркотик. Но ето кое е забележително: В Rat Park не харесват водата с наркотик. Почти никога не я използват. Никой от тях не я използва принудително. Никой от тях не предозира. От 100 процента предозиране, когато са изолирани, до нула процента предозиране, когато имат щастлив и свързан живот.
And when I learned this, it seemed so weird to me, so contrary to everything I'd been told, everything I thought I knew, I just thought it couldn't be right, until I met a man called Bruce Alexander. He's a professor of psychology in Vancouver who carried out an incredible experiment I think really helps us to understand this issue. Professor Alexander explained to me, the idea of addiction we've all got in our heads, that story, comes partly from a series of experiments that were done earlier in the 20th century. They're really simple. You can do them tonight at home if you feel a little sadistic. You get a rat and you put it in a cage, and you give it two water bottles: One is just water, and the other is water laced with either heroin or cocaine. If you do that, the rat will almost always prefer the drug water and almost always kill itself quite quickly. So there you go, right? That's how we think it works. In the '70s, Professor Alexander comes along and he looks at this experiment and he noticed something. He said ah, we're putting the rat in an empty cage. It's got nothing to do except use these drugs. Let's try something different. So Professor Alexander built a cage that he called "Rat Park," which is basically heaven for rats. They've got loads of cheese, they've got loads of colored balls, they've got loads of tunnels. Crucially, they've got loads of friends. They can have loads of sex. And they've got both the water bottles, the normal water and the drugged water. But here's the fascinating thing: In Rat Park, they don't like the drug water. They almost never use it. None of them ever use it compulsively. None of them ever overdose. You go from almost 100 percent overdose when they're isolated to zero percent overdose when they have happy and connected lives.
Когато за пръв път видял това, проф. Александър помислил, може би това касае само плъховете, те са доста различни от нас. Може би не толкова, колкото бихме искали, но все пак-- Но за щастие, имало човешки експеримент за същия този принцип, случващ се по същото това време. Наричал се Виетнамската война. Във Виетнам, 20 процента от всички американски войски използвали много хероин, и ако погледнете тогавашните новини, наистина се тревожели, защото мислели, о Боже, та ние ще имаме стотици хиляди наркомани по улиците на Съединените щати, когато войната свърши; изглежда логично. Изследвали войниците използвали много хероин, когато се завърнали. Архивите на Главна психиатрия провели подробно проучване, и какво се случило с тях? Оказва се, че не отишли в рехабилитация. Не се изолирали. Деветдесет и пет процента от тях просто спрели. Е, ако вярвате на историята за химичните куки, тогава това няма никаква логика, но проф. Александър се замислил, че зад наркоманията може би се крие нещо друго. Казал: "А ако наркоманията не е във вашите химични куки? Ако причината е във вашата клетка? Ако наркоманията е адаптация към вашата среда?"
Now, when he first saw this, Professor Alexander thought, maybe this is just a thing about rats, they're quite different to us. Maybe not as different as we'd like, but, you know -- But fortunately, there was a human experiment into the exact same principle happening at the exact same time. It was called the Vietnam War. In Vietnam, 20 percent of all American troops were using loads of heroin, and if you look at the news reports from the time, they were really worried, because they thought, my God, we're going to have hundreds of thousands of junkies on the streets of the United States when the war ends; it made total sense. Now, those soldiers who were using loads of heroin were followed home. The Archives of General Psychiatry did a really detailed study, and what happened to them? It turns out they didn't go to rehab. They didn't go into withdrawal. Ninety-five percent of them just stopped. Now, if you believe the story about chemical hooks, that makes absolutely no sense, but Professor Alexander began to think there might be a different story about addiction. He said, what if addiction isn't about your chemical hooks? What if addiction is about your cage? What if addiction is an adaptation to your environment?
По този повод, имало друг един професор на име Питър Коен, в Холандия, който казва: "Може би дори не трябва да го наричаме наркомания. Можем да го наречем свързване. Човешките същества имат естествена и вродена нужда да се свързват, и когато сме щастливи и здрави, ние се свързваме един с друг, но ако не можете да направите това, защото сте травмирани или изолирани или уморени от живота, ще се свържете с нещо друго, което да ви даде чувство на облекчение. То би могло да е хазарт, би могло да е порнография, би могло да е кокаин, би могло да е канабис, но ще се съедините и свържете с нещо, защото това е нашата природа. Това е което искаме като човешки същества."
Looking at this, there was another professor called Peter Cohen in the Netherlands who said, maybe we shouldn't even call it addiction. Maybe we should call it bonding. Human beings have a natural and innate need to bond, and when we're happy and healthy, we'll bond and connect with each other, but if you can't do that, because you're traumatized or isolated or beaten down by life, you will bond with something that will give you some sense of relief. Now, that might be gambling, that might be pornography, that might be cocaine, that might be cannabis, but you will bond and connect with something because that's our nature. That's what we want as human beings.
Първоначално ми бе доста трудно да го осмисля, но един начин, който ми помогна, е този: ето виждам, имам до себе си бутилка вода, нали така? Поглеждам мнозина от вас и мнозина от вас имат бутилки вода със себе си. Забравете наркотиците, нарковойната. Напълно законно, всички тези бутилки може да са пълни с водка вместо с вода. Всички можем да се напием -- аз бих могъл след това -- (Смях) но не го правим. Е, тъй като сте могли да си позволите купчината пари, които ви струва да влезете на ТЕД беседа, мога да отгатна, че можете да си позволите да пиете водка през следващите шест месеца. Няма да си загубите дома заради това. Но няма да го направите и причината да не го направите не е защото някой ви спира. Причината е, че имате връзка с някого, с нещо, и искате да сте там за тях. Имате работа, която обичате. Имате хора, които обичате. Имате добри взаимоотношения. А в ядрото на наркоманията, както започнах да мисля, а и фактите сочат това, е да ти е непоносимо да присъстваш в живота си.
And at first, I found this quite a difficult thing to get my head around, but one way that helped me to think about it is, I can see, I've got over by my seat a bottle of water, right? I'm looking at lots of you, and lots of you have bottles of water with you. Forget the drugs. Forget the drug war. Totally legally, all of those bottles of water could be bottles of vodka, right? We could all be getting drunk -- I might after this -- (Laughter) -- but we're not. Now, because you've been able to afford the approximately gazillion pounds that it costs to get into a TED Talk, I'm guessing you guys could afford to be drinking vodka for the next six months. You wouldn't end up homeless. You're not going to do that, and the reason you're not going to do that is not because anyone's stopping you. It's because you've got bonds and connections that you want to be present for. You've got work you love. You've got people you love. You've got healthy relationships. And a core part of addiction, I came to think, and I believe the evidence suggests, is about not being able to bear to be present in your life.
Това има важни следствия. Най-очевидните следствия са за войната срещу наркотиците. В Аризона, излязох с група жени, които бяха накарани да носят тениски с надпис "Аз бях наркоманка", да излизат на групи с вериги и да копаят гробове, докато от публиката им се подиграват, и когато онези жени излязат от затвора, те ще имат криминални досиета, което означава, че никога няма да работят отново в легалната икономика. Е, това е много краен пример, очевидно, в случая с групите с вериги, но всъщност почти навсякъде по света третираме наркоманите в известна степен така. Наказваме ги. Засрамваме ги. Даваме им криминални досиета. Слагаме бариери помежду им да не могат да се свържат отново. В Канада имаше лекар, д-р Габор Мате, удивителен човек, който ми каза, ако искате да създадете система, която да влоши наркоманията, бихте създали тази система.
Now, this has really significant implications. The most obvious implications are for the War on Drugs. In Arizona, I went out with a group of women who were made to wear t-shirts saying, "I was a drug addict," and go out on chain gangs and dig graves while members of the public jeer at them, and when those women get out of prison, they're going to have criminal records that mean they'll never work in the legal economy again. Now, that's a very extreme example, obviously, in the case of the chain gang, but actually almost everywhere in the world we treat addicts to some degree like that. We punish them. We shame them. We give them criminal records. We put barriers between them reconnecting. There was a doctor in Canada, Dr. Gabor Maté, an amazing man, who said to me, if you wanted to design a system that would make addiction worse, you would design that system.
Е, има едно място, където решиха да направят точно обратното, и аз отидох там да видя как работи. В 2000г, Португалия имаше един от най-лошите проблеми с наркотици в Европа. Един процент от населението имаше зависимост от хероин и това е изумително, а всяка година опитваха американския начин все повече и повече. Наказваха хората и ги стигматизираха и ги засрамваха все повече, с всяка година проблемът се влошаваше. Докато един ден, премиерът и водачът на опозицията се събраха, и в основни линии казаха, вижте, не можем да продължаваме така, с все повече хора в страната пристрастени към хероина. Нека създадем комисия от учени и лекари, която да намери истинско решение на проблема. Създадоха комисия, водена от удивителен човек, Dr. João Goulão, да разгледа всички тези нови факти, и те се върнаха и казаха, "Декриминализирайте всички наркотици от канабис до кокаин, но"-- и това е решаващата следваща стъпка -- "всичките пари, които сме ползвали за да изолираме наркоманите, да ги разделяме, вземете ги и вместо това, ги похарчете да ги свържем отново с обществото." Не по този начин гледаме на лечението на проблема в Съединените щати и Великобритания. Рехабилитация по домовете, провеждане на психотерапия, това наистина има някаква полза. Но най-важната им стъпка е пълна противоположност на нашата практика: масивна програма, създаваща работни места за наркомани, и микрозаеми за наркомани, за да започнат малък бизнес. Да кажем, че сте бил механик. Когато сте готов, те отиват в някой гараж и казват, ако наемете този човек за година, ще плащаме половината му заплата. Целта бе да се осигури за всеки наркоман в Португалия да има нещо, за което да стане сутрин от леглото. Когато отидох и се срещнах с наркоманите в Португалия, те казаха, че преоткривайки смисъл, са преоткрили връзките и взаимоотношенията с по-широкото общество.
Now, there's a place that decided to do the exact opposite, and I went there to see how it worked. In the year 2000, Portugal had one of the worst drug problems in Europe. One percent of the population was addicted to heroin, which is kind of mind-blowing, and every year, they tried the American way more and more. They punished people and stigmatized them and shamed them more, and every year, the problem got worse. And one day, the Prime Minister and the leader of the opposition got together, and basically said, look, we can't go on with a country where we're having ever more people becoming heroin addicts. Let's set up a panel of scientists and doctors to figure out what would genuinely solve the problem. And they set up a panel led by an amazing man called Dr. João Goulão, to look at all this new evidence, and they came back and they said, "Decriminalize all drugs from cannabis to crack, but" -- and this is the crucial next step -- "take all the money we used to spend on cutting addicts off, on disconnecting them, and spend it instead on reconnecting them with society." And that's not really what we think of as drug treatment in the United States and Britain. So they do do residential rehab, they do psychological therapy, that does have some value. But the biggest thing they did was the complete opposite of what we do: a massive program of job creation for addicts, and microloans for addicts to set up small businesses. So say you used to be a mechanic. When you're ready, they'll go to a garage, and they'll say, if you employ this guy for a year, we'll pay half his wages. The goal was to make sure that every addict in Portugal had something to get out of bed for in the morning. And when I went and met the addicts in Portugal, what they said is, as they rediscovered purpose, they rediscovered bonds and relationships with the wider society.
Изминаха 15 години откакто започна експериментът и резултатите са налице: по-малко инжекции с дрога в Португалия, , според британското Списание за криминология, с 50 процента. Силен спад на случаите на предозиране, HIV - силен спад сред наркозависимите. Такива са резултатите за всяко едно проучване. Програмата е успешна и затова, че почти никой в Португалия не иска връщане към старата система.
It'll be 15 years this year since that experiment began, and the results are in: injecting drug use is down in Portugal, according to the British Journal of Criminology, by 50 percent, five-zero percent. Overdose is massively down, HIV is massively down among addicts. Addiction in every study is significantly down. One of the ways you know it's worked so well is that almost nobody in Portugal wants to go back to the old system.
Оттук произтичат политически изводи. Всъщност, мисля, че изследването съдържа пласт от изводи. Живеем в култура, в която хората се чувстват все по-уязвими към всякакви видове пагубни привички, било то смартфони или пазаруване или ядене. Преди да започне тази беседа - знаете - казаха ни, че не се позволява да сме с включени смартфони, и трябва да кажа, че много от вас ужасно приличаха на наркомани, на които са казали, че дилърът им няма да е на разположение през следващите няколко часа. (Смях) Мнозина от нас се чувстват така, и може би ще прозвучи странно, говорих за това как разделянето е основен подтик за пристрастия и е странно, че растат, защото си мислите, че със сигурност сме най-свързаното общество от всякога. Но все повече си мисля, че близостта, която имаме, или мислим, че имаме, е като вид пародия на човешка близост. Ако имате криза в живота си, ще забележите нещо. Не Twitter следовниците ви ще дойдат да поседят с вас. Не Facebook приятелите ви ще ще ви помогнат да се справите. А приятелите ви от плът и кръв, с които общувате лице в лице, взаимоотношенията ви са дълбоки и нюансирани и истински, има едно проучване, за което научих от Бил МакКибен, който пише за околната среда. То изследва броя на близките приятели, към които следният американец смята, че може да се обърне, когато е в криза. От 1950 г. насам, този брой постоянно намалява. Количеството площ, което индивидът има в дома си постоянно расте, и мисля, че това е като метафора за избора, направен от нас като култура. Заменили сме приятелите с подова площ, вещи вместо близост с хора, и резултатът е, че сме едно от най- самотните общества от всякога. Брус Александър, човекът, който направи експеримента с Rat Park, казва, постоянно говорим за индивидуално възстановяване и е правилно да говорим за това, но трябва да говорим много повече за социално възстановяване. Нещо се е повредило в нас, не просто в индивидите, но като група, и сме създали общество, в което за много от нас, животът прилича много повече на онази изолирана клетка и много по-малко на Rat Park,
Now, that's the political implications. I actually think there's a layer of implications to all this research below that. We live in a culture where people feel really increasingly vulnerable to all sorts of addictions, whether it's to their smartphones or to shopping or to eating. Before these talks began -- you guys know this -- we were told we weren't allowed to have our smartphones on, and I have to say, a lot of you looked an awful lot like addicts who were told their dealer was going to be unavailable for the next couple of hours. (Laughter) A lot of us feel like that, and it might sound weird to say, I've been talking about how disconnection is a major driver of addiction and weird to say it's growing, because you think we're the most connected society that's ever been, surely. But I increasingly began to think that the connections we have or think we have, are like a kind of parody of human connection. If you have a crisis in your life, you'll notice something. It won't be your Twitter followers who come to sit with you. It won't be your Facebook friends who help you turn it round. It'll be your flesh and blood friends who you have deep and nuanced and textured, face-to-face relationships with, and there's a study I learned about from Bill McKibben, the environmental writer, that I think tells us a lot about this. It looked at the number of close friends the average American believes they can call on in a crisis. That number has been declining steadily since the 1950s. The amount of floor space an individual has in their home has been steadily increasing, and I think that's like a metaphor for the choice we've made as a culture. We've traded floorspace for friends, we've traded stuff for connections, and the result is we are one of the loneliest societies there has ever been. And Bruce Alexander, the guy who did the Rat Park experiment, says, we talk all the time in addiction about individual recovery, and it's right to talk about that, but we need to talk much more about social recovery. Something's gone wrong with us, not just with individuals but as a group, and we've created a society where, for a lot of us, life looks a whole lot more like that isolated cage and a whole lot less like Rat Park.
Честно казано, не поради това се захванах. Не се захванах, за да открия политически неща, социални измерения. Исках да знам как да помогна на хората, които обичам. И когато се върнах от това дълго пътуване и бях научил всичко това, погледнах наркоманите в моя живот, и ако сте откровени, трудно е да обичаш наркоман, в тази зала има много хора, които сигурно знаят това. Ядосани сте през голяма част от времето, и мисля, че една от причините този дебат да е така разпален е защото той минава през сърцето на всеки от нас. Всеки има нещо от това, поглеждаш наркомана и си мислиш, иска ми се да можех да те спра. А сценариите, с които са ни учили как да се справяме с наркоманите в живота ни, са от типа реалити шоу "Интервенция", ако сте го гледали. Мисля, че всичко в живота ни се дефинира от реалити TV, но това е за друга TED беседа. Ако сте гледали шоуто "Интервенция" - има много проста предпоставка. Вземате един наркоман, всички в живота му, събирате ги заедно, изправяте ги пред това, което правят, и те казват, ако не се оправиш, ще те отделим. И така, довеждат роднината при наркомана и го заплашват, правят наложително за наркомана да се държи както те искат. И започвам да мисля, започвам да виждам защо подходът не работи, то е почти като привнасянето на логиката на войната срещу наркотиците в личния ни живот.
If I'm honest, this isn't why I went into it. I didn't go in to the discover the political stuff, the social stuff. I wanted to know how to help the people I love. And when I came back from this long journey and I'd learned all this, I looked at the addicts in my life, and if you're really candid, it's hard loving an addict, and there's going to be lots of people who know in this room. You are angry a lot of the time, and I think one of the reasons why this debate is so charged is because it runs through the heart of each of us, right? Everyone has a bit of them that looks at an addict and thinks, I wish someone would just stop you. And the kind of scripts we're told for how to deal with the addicts in our lives is typified by, I think, the reality show "Intervention," if you guys have ever seen it. I think everything in our lives is defined by reality TV, but that's another TED Talk. If you've ever seen the show "Intervention," it's a pretty simple premise. Get an addict, all the people in their life, gather them together, confront them with what they're doing, and they say, if you don't shape up, we're going to cut you off. So what they do is they take the connection to the addict, and they threaten it, they make it contingent on the addict behaving the way they want. And I began to think, I began to see why that approach doesn't work, and I began to think that's almost like the importing of the logic of the Drug War into our private lives.
Мислех си, как бих могъл да бъда португалец? И сега се опитвам, не мога да кажа, че го правя последователно и не мога да кажа, че е лесно, да кажа на наркоманите в моя живот, че искам да задълбоча връзката си с тях, да им кажа, обичам те, независимо дали използваш наркотици или не. Обичам те, в каквото и състояние да си, и ако съм ти нужен, ще дойда да поседя с теб, защото те обичам и не искам да си сам или да се чувстваш сам.
So I was thinking, how could I be Portuguese? And what I've tried to do now, and I can't tell you I do it consistently and I can't tell you it's easy, is to say to the addicts in my life that I want to deepen the connection with them, to say to them, I love you whether you're using or you're not. I love you, whatever state you're in, and if you need me, I'll come and sit with you because I love you and I don't want you to be alone or to feel alone.
И мисля, че същината на това съобщение - не си сам, обичаме те -- трябва да бъде на всяко ниво на поведението ни към наркоманите, социално, политическо и индивидуално. 100 години вече пеем военни песни за наркоманите. Мисля, че през цялото време е трябвало да им пеем песни на обич, защото обратното на наркомания не е трезвеност. Обратното на наркомания е свързаност.
And I think the core of that message -- you're not alone, we love you -- has to be at every level of how we respond to addicts, socially, politically and individually. For 100 years now, we've been singing war songs about addicts. I think all along we should have been singing love songs to them, because the opposite of addiction is not sobriety. The opposite of addiction is connection.
Благодаря ви.
Thank you.
(Аплодисменти)
(Applause)