We live on a human-dominated planet, putting unprecedented pressure on the systems on Earth. This is bad news, but perhaps surprising to you, it's also part of the good news. We're the first generation -- thanks to science -- to be informed that we may be undermining the stability and the ability of planet Earth to support human development as we know it. It's also good news, because the planetary risks we're facing are so large, that business as usual is not an option. In fact, we're in a phase where transformative change is necessary, which opens the window for innovation, for new ideas and new paradigms. This is a scientific journey on the challenges facing humanity in the global phase of sustainability.
We wonen op een door de mens gedomineerde wereld, met een druk zonder precedent op de systemen op aarde. Dit is slecht nieuws, maar misschien verrassend voor u, is het ook een deel van het goede nieuws. We zijn de eerste generatie die, dankzij de wetenschap, geïnformeerd worden dat wij misschien bezig zijn met het ondermijnen van de stabiliteit en het vermogen van de planeet Aarde om de menselijke ontwikkeling te ondersteunen zoals wij die kennen. Het is ook goed nieuws, omdat de planetaire risico's waarmee we geconfronteerd worden, zo groot zijn, dat 'gewoon blijven voortdoen' geen optie meer is. In feite zijn we in een fase waar transformatieve verandering nodig is, wat een venster voor innovatie opent, voor nieuwe ideeën en nieuwe paradigma's. Dit is een wetenschappelijke reis naar de uitdagingen voor de mensheid in de mondiale fase van duurzaamheid.
On this journey, I'd like to bring, apart from yourselves, a good friend, a stakeholder, who's always absent when we deal with the negotiations on environmental issues, a stakeholder who refuses to compromise -- planet Earth. So I thought I'd bring her with me today on stage, to have her as a witness of a remarkable journey, which humbly reminds us of the period of grace we've had over the past 10,000 years. This is the living conditions on the planet over the last 100,000 years. It's a very important period -- it's roughly half the period when we've been fully modern humans on the planet. We've had the same, roughly, abilities that developed civilizations as we know it. This is the environmental conditions on the planet.
Op deze reis zou ik, behalve uzelf, iemand willen meenemen, een goede vriend, een belanghebbende, die altijd afwezig is als we ons bezig houden met onderhandelingen over milieuvraagstukken, een belanghebbende die elk compromis weigert - namelijk de planeet Aarde. Dus heb ik hem vandaag op het podium meegebracht, als getuige van een opmerkelijke reis, die ons nederig herinnert aan de periode van genade die we hebben gehad in de afgelopen 10.000 jaar. Dit zijn de levensomstandigheden op de planeet in de afgelopen 100.000 jaar. Het is een heel belangrijke periode. Het is ongeveer de helft van de periode waarin we als volledig moderne mensen op deze planeet rondliepen. Wij hadden ruwweg dezelfde vaardigheden die beschavingen zoals wij die kennen hebben ontwikkeld. Dit zijn de milieu-omstandigheden op de planeet.
Here, used as a proxy, temperature variability. It was a jumpy ride. 80,000 years back in a crisis, we leave Africa, we colonize Australia in another crisis, 60,000 years back, we leave Asia for Europe in another crisis, 40,000 years back, and then we enter the remarkably stable Holocene phase, the only period in the whole history of the planet, that we know of, that can support human development. A thousand years into this period, we abandon our hunting and gathering patterns. We go from a couple of million people to the seven billion people we are today. The Mesopotamian culture: we invent agriculture, we domesticate animals and plants. You have the Roman, the Greek and the story as you know it. The only phase, as we know it that can support humanity.
Hier weergegeven door temperatuurvariaties. Het was een hobbelige rit. 80.000 jaar terug tijdens een crisis, verlaten we Afrika, koloniseren we Australië tijdens een andere crisis, 60.000 jaar geleden, vertrekken we uit Azië naar Europa, in nog een andere crisis, 40.000 jaar terug, en dan komen we in de opmerkelijk stabiele fase, het Holoceen, de enige periode in de hele geschiedenis van de planeet, voor zover we weten, die de menselijke ontwikkeling kan ondersteunen. Na duizend jaar in deze periode, verlaten we de gewoonten van jagen en verzamelen. We gaan van een paar miljoen mensen naar de zeven miljard mensen die we nu hebben, De Mesopotamische cultuur: we vinden landbouw uit, we domesticeren dieren en planten. Je had ook nog de Romeinen en de Grieken. Enfin, je kent het verhaal. Dit is de enige plek, zoals wij die kennen, die de mensheid kan ondersteunen.
The trouble is we're putting a quadruple sqeeze on this poor planet, a quadruple sqeeze, which, as its first squeeze, has population growth of course. Now, this is not only about numbers; this is not only about the fact that we're seven billion people committed to nine billion people, it's an equity issue as well. The majority of the environmental impacts on the planet have been caused by the rich minority, the 20 percent that jumped onto the industrial bandwagon in the mid-18th century. The majority of the planet, aspiring for development, having the right for development, are in large aspiring for an unsustainable lifestyle, a momentous pressure.
Het probleem is dat we een viervoudige druk zetten op deze arme planeet, een viervoudige druk, met als eerste, de bevolkingsgroei, natuurlijk. Nu, dit gaat niet alleen over aantallen. Dit gaat niet alleen over het feit dat we met zeven miljard mensen op weg zijn naar negen miljard mensen, er is ook een probleem van billijkheid. De meerderheid van de milieueffecten op de planeet zijn veroorzaakt door de rijke minderheid, de 20 procent die op de industriële kar is gesprongen in het midden van de 18e eeuw. De meerderheid van de planeet streeft naar ontwikkeling, heeft daar recht op, maar streeft ook naar dezelfde onhoudbare levensstijl, een enorme druk.
The second pressure on the planet is, of course the climate agenda -- the big issue -- where the policy interpretation of science is that it would be enough to stabilize greenhouse gases at 450 ppm to avoid average temperatures exceeding two degrees, to avoid the risk that we may be destabilizing the West Antarctic Ice Sheet, holding six meters -- level rising, the risk of destabilizing the Greenland Ice Sheet, holding another seven meters -- sea level rising. Now, you would have wished the climate pressure to hit a strong planet, a resilient planet, but unfortunately, the third pressure is the ecosystem decline. Never have we seen, in the past 50 years, such a sharp decline of ecosystem functions and services on the planet, one of them being the ability to regulate climate on the long term, in our forests, land and biodiversity.
De tweede druk op de planeet is, uiteraard, het klimaat. De hamvraag is: de beleidsinterpretatie van de wetenschap is dat het genoeg zou zijn om de uitstoot van broeikasgassen te stabiliseren op 450 ppm om stijgingen van de gemiddelde temperaturen te vermijden van meer dan twee graden, om het risico te vermijden om de West-Antarctische ijskap te destabiliseren, die het zeeniveau met 6 meter zou doen rijzen, of het risico van destabilisatie van de Groenlandse ijskap, die de zeespiegel nog eens 7 meter zou laten stijgen. Nu zou u wel willen dat de klimaatsdruk een sterke en veerkrachtige planeet zou treffen, maar helaas, de derde druk is de afbrokkeling van het ecosysteem. Nog nooit hebben we in de afgelopen 50 jaar, een dergelijk scherpe daling gezien van ecosysteemfuncties en -diensten op de planeet. Een daarvan is de mogelijkheid om het klimaat te regelen op de lange termijn, door onze bossen, land en biodiversiteit.
The forth pressure is surprise, the notion and the evidence that we need to abandon our old paradigm, that ecosystems behave linearly, predictably, controllably in our -- so to say -- linear systems, and that in fact, surprise is universal, as systems tip over very rapidly, abruptly and often irreversibly. This, dear friends, poses a human pressure on the planet of momentous scale. We may, in fact, have entered a new geological era -- the Anthropocene, where humans are the predominant driver of change at a planetary level.
De vierde druk is verrassing: het begrip en het bewijs dat we nodig hebben om ons oude paradigma te verlaten, dat ecosystemen zich lineair gedragen, voorspelbaar, controleerbaar door onze zogezegd lineaire systemen, en dat verrassing in feite universeel is, als systemen kantelen dan gaat dat vaak zeer snel, abrupt en onomkeerbaar. Dit, beste vrienden, vormt een menselijke druk op de planeet van de grootste schaal. We hebben een nieuw geologisch tijdperk, het Anthropoceen, ingeluid waar mensen de belangrijkste oorzaak van veranderingen op planetair niveau zijn.
Now, as a scientist, what's the evidence for this? Well, the evidence is, unfortunately, ample. It's not only carbon dioxide that has this hockey stick pattern of accelerated change. You can take virtually any parameter that matters for human well-being -- nitrous oxide, methane, deforestation, overfishing land degredation, loss of species -- they all show the same pattern over the past 200 years. Simultaneously, they branch off in the mid-50s, 10 years after the Second World War, showing very clearly that the great acceleration of the human enterprise starts in the mid-50s. You see, for the first time, an imprint on the global level. And I can tell you, you enter the disciplinary research in each of these, you find something remarkably important, the conclusion that we may have come to the point where we have to bend the curves, that we may have entered the most challenging and exciting decade in the history humanity on the planet, the decade when we have to bend the curves.
Nu, als wetenschapper, wat is het bewijs hiervoor? Nou, het bewijs is, helaas, overvloedig. Het is niet alleen kooldioxide dat dit hockeystickpatroon van versnelde verandering laat zien. U kunt vrijwel elke parameter nemen die van invloed is op het menselijk welzijn - lachgas, methaan, ontbossing, overbevissing landdegradatie, verlies van soorten - ze vertonen allemaal hetzelfde patroon in de afgelopen 200 jaar. Tegelijkertijd gaan ze in het midden van de jaren '50 sneller stijgen, 10 jaar na de tweede wereldoorlog, waaruit zeer duidelijk blijkt dat de grote versnelling van de menselijke onderneming begint in het midden van de jaren '50. Je ziet voor het eerst een invloed op mondiaal niveau. En ik kan je vertellen dat je, als je het disciplinair onderzoek hierin volgt, iets opmerkelijk belangrijks vindt, de conclusie dat we op het punt zijn gekomen waar we de trend om moeten buigen, dat de meest uitdagende en spannende tien jaar in de geschiedenis de mensheid op de planeet nu voor ons liggen. Dit decennium toen we de trend moesten ombuigen.
Now, as if this was not enough -- to just bend the curves and understanding the accelerated pressure on the planet -- we also have to recognize the fact that systems do have multiple stable states, separated by thresholds -- illustrated here by this ball and cup diagram, where the depth of the cup is the resilience of the system. Now, the system may gradually -- under pressure of climate change, erosion, biodiversity loss -- lose the depth of the cup, the resilience, but appear to be healthy and appear to suddenly, under a threshold, be tipping over. Upff. Sorry. Changing state and literally ending up in an undesired situation, where new biophysical logic takes over, new species take over, and the system gets locked.
Nu, alsof dit nog niet genoeg was - naast de trend ombuigen en de versnelde druk op de planeet begrijpen - moeten we ook het feit erkennen dat systemen meerdere stabiele toestanden hebben, gescheiden door drempels - hier geïllustreerd door dit bal-en-beker-diagram, waar de diepte van de beker staat voor de veerkracht van het systeem. Nu kan het systeem geleidelijk aan - onder druk van de klimaatverandering, erosie, verlies aan biodiversiteit - de diepte van de beker, de veerkracht, kwijtraken maar gezond lijken en dan plotseling, op een drempel gekomen, omkantelen. Oef. Sorry. Van toestand veranderen en dan letterlijk eindigen in een ongewenste situatie, waar nieuwe biofysische logica het overneemt, nieuwe soorten nemen het over en het systeem wordt vergrendeld.
Do we have evidence of this? Yes, coral reef systems. Biodiverse, low-nutrient, hard coral systems under multiple pressures of overfishing, unsustainable tourism, climate change. A trigger and the system tips over, loses its resilience, soft corals take over, and we get undesired systems that cannot support economic and social development. The Arctic -- a beautiful system -- a regulating biome at the planetary level, taking the knock after knock on climate change, appearing to be in a good state. No scientist could predict that in 2007, suddenly, what could be crossing a threshold. The system suddenly, very surprisingly, loses 30 to 40 percent of its summer ice cover. And the drama is, of course, that when the system does this, the logic may change. It may get locked in an undesired state, because it changes color, absorbs more energy, and the system may get stuck. In my mind, the largest red flag warning for humanity that we are in a precarious situation. As a sideline, you know that the only red flag that popped up here was a submarine from an unnamed country that planted a red flag at the bottom of the Arctic to be able to control the oil resources.
Hebben we hier bewijs van? Ja, koraalriffen. Biodiverse, laag-nutriënte, hardkoraalsystemen onder druk van overbevissing, niet-duurzaam toerisme, klimaatverandering. De juiste aanzet en het systeem valt om, verliest zijn veerkracht, zachte koralen nemen het over, en we krijgen ongewenste systemen die niet kunnen bijdragen aan economische en sociale ontwikkeling. De Noordelijke IJszee, een prachtig systeem, een regulerend bioom op planetair niveau, krijgt slag na slag de klimaatverandering te verduren, en lijkt toch in goede staat te zijn. Geen wetenschapper kon voorspellen dat er in 2007 een plotse drempeloverschrijding zou gebeuren. Het systeem verliest plotseling, zeer verrassend, 30 tot 40 procent van de zomerse ijslaag. En het drama is, natuurlijk, dat wanneer het systeem dit doet, de logica kan omslaan. Het kan worden vergrendeld in een ongewenste toestand, doordat het van kleur verandert, absorbeert het meer energie, en kan het systeem vastlopen. In mijn mening, de grootste 'rode vlag'-waarschuwing voor de mensheid dat we ons in een precaire situatie bevinden. Een zijsprongetje: je weet ook dat de enige rode vlag die opdook een onderzeeër was van een niet nader genoemd land die een rode vlag plantte op de bodem van de Noordpool om de olievoorraden te kunnen controleren.
Now, if we have evidence, which we now have, that wetlands, forests, [unclear] monsoon system, the rainforests, behave in this nonlinear way. 30 or so scientists around the world gathered and asked a question for the first time, "Do we have to put the planet into the the pot?" So we have to ask ourselves: are we threatening this extraordinarily stable Holocene state? Are we in fact putting ourselves in a situation where we're coming too close to thresholds that could lead to deleterious and very undesired, if now catastrophic, change for human development? You know, you don't want to stand there. In fact, you're not even allowed to stand where this gentleman is standing, at the foaming, slippery waters at the threshold. In fact, there's a fence quite upstream of this threshold, beyond which you are in a danger zone. And this is the new paradigm, which we gathered two, three years back, recognizing that our old paradigm of just analyzing and pushing and predicting parameters into the future, aiming at minimalizing environmental impacts, is of the past.
Nu, als we de bewijzen hebben, en we hebben ze, dat moerassen, bossen, [onduidelijk], regenwouden, zich op deze niet-lineaire manier gedragen. Een dertigtal wetenschappers van over de hele wereld kwamen samen en stelden voor de eerste keer de vraag: "Moeten we de planeet in het schema betrekken?" Dus moeten we ons afvragen of we deze buitengewoon stabiele Holoceen-toestand bedreigen? Plaatsen we onszelf in een situatie waar we te dicht komen bij die drempels die zouden kunnen leiden tot schadelijke en zeer ongewenste, zelfs catastrofale veranderingen voor de menselijke ontwikkeling? Op zo'n plek wil je niet blijven staan. In feite mag je zelfs niet gaan staan waar deze man staat, op de schuimende, gladde wateren bij de drempel. In feite is er een hek een heel stuk stroomopwaarts van deze drempel, waarachter je je in een gevarenzone bevindt. En dit is het nieuwe paradigma, dat we ons twee, drie jaar terug realiseerden, erkennend dat ons oude paradigma om alleen parameters voor de toekomst te analyseren, te duwen en te voorspellen, gericht op het minimaliseren van milieu-effecten, passé is.
Now we to ask ourselves: which are the large environmental processes that we have to be stewards of to keep ourselves safe in the Holocene? And could we even, thanks to major advancements in Earth systems science, identify the thresholds, the points where we may expect nonlinear change? And could we even define a planetary boundary, a fence, within which we then have a safe operating space for humanity? This work, which was published in "Nature," late 2009, after a number of years of analysis, led to the final proposition that we can only find nine planetary boundaries with which, under active stewardship, would allow ourselves to have a safe operating space. These include, of course, climate. It may surprise you that it's not only climate. But it shows that we are interconnected, among many systems on the planet, with the three big systems, climate change, stratospheric ozone depletion and ocean acidification being the three big systems, where the scientific evidence of large-scale thresholds in the paleo-record of the history of the planet.
Nu moeten we ons afvragen: welke zijn die grote ecologische processen die we gaan moeten beheren om ons veilig in het Holoceen te houden? En kunnen we zelfs dankzij de grote vooruitgang in de aardwetenschappen, die drempels identificeren, de punten waar we ons aan niet-lineaire verandering kunnen verwachten? En misschien kunnen we zelfs een planetaire grens afbakenen, een hek, waarbinnen we een veilige werkruimte voor de mensheid hebben. Dit werk, dat werd gepubliceerd in "Nature" eind 2009, na een aantal jaren van analyse, leidde tot de uiteindelijke propositie, dat we slechts negen planetaire grenzen kunnen vinden waarbinnen we, onder actief rentmeesterschap, een veilige exploitatieruimte zouden hebben. Deze omvatten, uiteraard, het klimaat. Het zal u misschien verbazen dat het niet alleen het klimaat is. Maar het blijkt dat we verbonden zijn met, van de vele systemen op de planeet, de drie grote stelsels, te weten de klimaatverandering, de stratosferische ozonlaag en de verzuring van de oceaan zijnde de drie grote systemen, waar we wetenschappelijke bewijzen hebben van grootschalige drempels in de geschiedenis van de planeet sinds haar ontstaan.
But we also include, what we call, the slow variables, the systems that, under the hood, regulate and buffer the capacity of the resilience of the planet -- the interference of the big nitrogen and phosphorus cycles on the planet, land use change, rate of biodiversity loss, freshwater use, functions which regulate biomass on the planet, carbon sequestration, diversity. And then we have two parameters which we were not able to quantify -- air pollution, including warming gases and air-polluting sulfates and nitrates, but also chemical pollution. Together, these form an integrated whole for guiding human development in the Anthropocene, understanding that the planet is a complex self-regulating system. In fact, most evidence indicates that these nine may behave as three Musketeers, "One for all. All for one." You degrade forests, you go beyond the boundary on land, you undermine the ability of the climate system to stay stable. The drama here is, in fact, that it may show that the climate challenge is the easy one, if you consider the whole challenge of sustainable development.
Maar wij betrekken hierin ook, wat wij de trage variabelen noemen, de systemen die, onder de motorkap, de capaciteit van de veerkracht van de planeet reguleren en bufferen - de wisselwerking van de grote cycli van stikstof en fosfor op de planeet, veranderingen in landgebruik, de mate van het verlies aan biodiversiteit, zoetwatergebruik, functies die de biomassa op onze planeet reguleren, koolstofopslag, diversiteit. En dan hebben we twee parameters die we niet konden kwantificeren - luchtvervuiling, inbegrepen opwarmende gassen en luchtverontreinigende sulfaten en nitraten, maar ook chemische verontreiniging. Samen vormen deze een geïntegreerd geheel voor het geleiden van de menselijke ontwikkeling in het Anthropoceen, met dien verstande dat de planeet een complex zelfregulerend systeem is. In feite wijzen de meeste gegevens erop dat deze negen zich gedragen als de drie musketiers - "Een voor allen. Allen voor een." Je vernielt bossen, je put het land uit tot voorbij het draagbare, je ondermijnt het vermogen van het klimaatsysteem om stabiel te blijven. Het drama is hier in feite dat het kan zijn dat de klimaatverandering nog de gemakkelijkste uitdaging is, als je kijkt naar het geheel van de uitdagingen van de duurzame ontwikkeling.
Now this is the Big Bang equivalent then of human development within the safe operating space of the planetary boundaries. What you see here in black line is the safe operating space, the quantified boundaries, as suggested by this analysis. The yellow dot in the middle here is our starting point, the pre-industrial point, where we're very safely in the safe operating space. In the '50s, we start branching out. In the '60s already, through the green revolution and the Haber-Bosch process of fixing nitrogen from the atmosphere -- you know, human's today take out more nitrogen from the atmosphere than the whole biosphere does naturally as a whole. We don't transgress the climate boundary until the early '90s, actually, right after Rio. And today, we are in a situation where we estimate that we've transgressed three boundaries, the rate of biodiversity loss, which is the sixth extinction period in the history of humanity -- one of them being the extinctions of the dinosaurs -- nitrogen and climate change. But we still have some degrees of freedom on the others, but we are approaching fast on land, water, phosphorus and oceans. But this gives a new paradigm to guide humanity, to put the light on our, so far overpowered industrial vehicle, which operates as if we're only on a dark, straight highway.
Nu is dit het Big Bang equivalent van de menselijke ontwikkeling binnen de veilige operationele ruimte van de planetaire mogelijkheden. Wat u hier ziet in zwarte lijn is de veilige exploitatieruimte, de gekwantificeerde grenzen, zoals gesuggereerd door deze analyse. De gele stip in het midden hier is ons uitgangspunt, het pre-industriële punt, waar we zeer veilig zitten in de veilige werkingsruimte. In de jaren '50 beginnen we uit te waaieren. In de jaren '60 reeds gaan we via de groene revolutie en het Haber-Bosch-proces om stikstof uit de atmosfeer binden - weet dat de mens van vandaag meer stikstof uit de atmosfeer opneemt dan de hele biosfeer tezamen. We overschrijden de klimaatgrens niet tot in de vroege jaren '90, eigenlijk direct na Rio. En vandaag, bevinden we ons in een situatie waarin we denken drie grenzen overschreden te hebben, ten eerste het tempo van verlies aan biodiversiteit, die de zesde uitstervingsperiode is in de geschiedenis van de mensheid - een daarvan was het uitsterven van de dinosaurussen - en dan ook nog stikstof en klimaatverandering. Maar we beschikken nog over een aantal graden van vrijheid voor de anderen, maar we komen er snel dichterbij wat betreft land, water, fosfor en de oceanen. Maar dit geeft een nieuw paradigma om de mensheid te leiden, om het licht te laten schijnen op ons totnogtoe op hol geslagen industriële vehikel, dat te keer gaat alsof we ons alleen op een donkere, rechte snelweg bevinden.
Now the question then is: how gloomy is this? Is then sustainable development utopia? Well, there's no science to suggest. In fact, there is ample science to indicate that we can do this transformative change, that we have the ability to now move into a new innovative, a transformative gear, across scales. The drama is, of course, is that 200 countries on this planet have to simultaneously start moving in the same direction. But it changes fundamentally our governance and management paradigm, from the current linear, command and control thinking, looking at efficiencies and optimization towards a much more flexible, a much more adaptive approach, where we recognize that redundancy, both in social and environmental systems, is key to be able to deal with a turbulent era of global change. We have to invest in persistence, in the ability of social systems and ecological systems to withstand shocks and still remain in that desired cup. We have to invest in transformations capability, moving from crisis into innovation and the ability to rise after a crisis, and of course to adapt to unavoidable change. This is a new paradigm. We're not doing that at any scale on governance.
Nu is dan de vraag: hoe uitzichtloos is dit allemaal? Is duurzame ontwikkeling dan een utopie? Nou, er is geen wetenschap die dit suggereert. In feite is er overvloedige wetenschap die aangeeft dat we deze transformatieve verandering aankunnen, dat we de mogelijkheid hebben om over te stappen naar een nieuwe innovatieve, transformerende versnelling, over ordes van grootte heen. Het drama is, natuurlijk, dat 200 landen op deze planeet gelijktijdig moeten beginnen te bewegen in dezelfde richting. Maar het verandert fundamenteel ons beheers- en managementsparadigma van het huidige lineaire, command-and-control denken, naar efficiëntie en optimalisatie in de richting van een veel flexibeler, een veel meer adaptieve benadering, waar we erkennen dat redundantie, in zowel de sociale als de ecologische systemen, de sleutel is om te kunnen omgaan met een turbulent tijdperk van wereldwijde verandering. We moeten investeren in persistentie, in het vermogen van sociale en ecologische systemen om schokken te weerstaan om steeds in die gewenste beker te blijven. We moeten investeren in transformatievermogen, om van crisis naar innovatie te gaan, en het vermogen om na een crisis te herrijzen, en, uiteraard, ons aan te passen aan onvermijdelijke veranderingen. Dit is een nieuw paradigma. We doen dat nog niet op enig niveau van beheer.
But is it happening anywhere? Do we have any examples of success on this mind shift being applied at the local level? Well, yes, in fact we do and the list can start becoming longer and longer. There's good news here, for example, from Latin America, where plow-based farming systems of the '50s and '60s led farming basically to a dead-end, with lower and lower yields, degrading the organic matter and fundamental problems at the livelihood levels in Paraguay, Uruguay and a number of countries, Brazil, leading to innovation and entrepreneurship among farmers in partnership with scientists into an agricultural revolution of zero tillage systems combined with mulch farming with locally adapted technologies, which today, for example, in some countries, have led to a tremendous increase in area under mulch, zero till farming which, not only produces more food, but also sequesters carbon.
Maar gebeurt het al ergens? Hebben we al voorbeelden van succes van deze mentaliteitsverandering toegepast op lokaal niveau? Nou, ja, in feite wel, en de lijst kan steeds langer en langer beginnen te worden. Er is goed nieuws hier, bijvoorbeeld uit Latijns-Amerika, waar de op ploegen gebaseerde landbouwsystemen van de jaren '50 en '60 de landbouw in een doodlopend straatje deed belanden, met lagere en lagere opbrengsten, verslechtering van het organische materiaal en fundamentele problemen op niveaus van levensonderhoud in Paraguay, Uruguay, en nog wat landen zoals Brazilië. Dit leidde tot innovatie en ondernemerschap bij de boeren in samenwerking met wetenschappers tot een agrarische revolutie van nul-grondbewerkingssystemen gecombineerd met mulch-landbouw met lokaal aangepaste technologieën, die vandaag de dag, bijvoorbeeld, in sommige landen, hebben geleid tot een enorme toename van de oppervlakte met mulch, met landbouw zonder ploegen, die niet alleen meer voedsel produceert, maar ook koolstof vastlegt.
The Australian Great Barrier Reef is another success story. Under the realization from tourist operators, fishermen, the Australian Great Barrier Reef Authority and scientists that the Great Barrier Reef is doomed under the current governance regime. Global change, beautification rack culture, overfishing and unsustainable tourism, all together placing this system in the realization of crisis. But the window of opportunity was innovation and new mindset, which today has led to a completely new governance strategy to build resilience, acknowledge redundancy and invest in the whole system as an integrated whole, and then allow for much more redundancy in the system.
Het Australische Great Barrier Reef is een ander succesverhaal. Ondernemers op gebied van toerisme, vissers, de Australische Great Barrier Reef Autoriteit en wetenschappers realiseerden zich dat het Great Barrier Reef gedoemd is om te verdwijnen onder het huidige regime van beheer. Globale veranderingen, verfraaiings [onduidelijk] cultuur, overbevissing en niet-duurzaam toerisme, hebben samen dit systeem tot een crisis gebracht. Maar de kans was innovatie en een nieuwe mentaliteit, die vandaag de dag heeft geleid tot een volledig nieuwe beheersstrategie om weerbaarheid op te bouwen, het belang van redundantie te onderkennen en te investeren in het hele systeem als een geïntegreerd geheel, en vervolgens te zorgen voor veel meer redundantie in het systeem.
Sweden, the country I come from, has other examples, where wetlands in southern Sweden were seen as -- as in many countries -- as flood-prone polluted nuisance in the peri-urban regions. But again, a crisis, new partnerships, actors locally, transforming these into a key component of sustainable urban planning. So crisis leading into opportunities.
Zweden, het land waar ik vandaan kom, heeft andere voorbeelden, waar de moerassen in Zuid-Zweden werden gezien - zoals in vele landen - als overstromingsgevoelige vervuilde overlast in de peri-urbane regio's. Maar nogmaals, een crisis, nieuwe samenwerkingsverbanden, lokale actoren, transformeren deze in een belangrijke component van duurzame stedenbouw. Dus crisis die leidt tot kansen.
Now, what about the future? Well, the future, of course, has one massive challenge, which is feeding a world of nine billion people. We need nothing less than a new green revolution, and the planet boundaries shows that agriculture has to go from a source of greenhouse gases to a sink. It has to basically do this on current land. We cannot expand anymore, because it erodes the planetary boundaries. We cannot continue consuming water as we do today, with 25 percent of world rivers not even reaching the ocean. And we need a transformation. Well, interestingly, and based on my work and others in Africa, for example, we've shown that even the most vulnerable small-scale rainfall farming systems, with innovations and supplementary irrigation to bridge dry spells and droughts, sustainable sanitation systems to close the loop on nutrients from toilets back to farmers' fields, and innovations in tillage systems, we can triple, quadruple, yield levels on current land.
Wat brengt nu de toekomst? De toekomst heeft natuurlijk een enorme uitdaging, dat is het voeden van een wereld van negen miljard mensen. We hebben niets minder dan een nieuwe groene revolutie nodig, en de grenzen van onze planeet tonen aan dat de landbouw van een bron van broeikasgassen een gootsteen moet worden. Het moet dat in principe doen op het huidig beschikbare landbouwareaal. We kunnen niet meer uitbreiden, want dat tast de planetaire grenzen aan. We kunnen geen water blijven consumeren zoals we nu doen, terwijl 25 procent van de rivieren op aarde zelfs de oceaan niet meer bereiken. En we hebben een transformatie nodig. Nou, interessant, en op basis van mijn werk en dat van anderen in Afrika, bijvoorbeeld, hebben we aangetoond dat zelfs de meest kwetsbare kleinschalige regenval-landbouwsystemen, met innovaties en aanvullende irrigatie om droogteperioden te overbruggen, met duurzame sanitaire systemen om de cyclus van nutriënten uit de toiletten naar de velden van de boeren te dichten, en met innovaties in de grondbewerking, kunnen we komen tot drie- of viervoudige opbrengsten op het huidige land.
Elinor Ostrom, the latest Nobel laureate of economics, clearly shows empirically across the world that we can govern the commons if we invest in trust, local, action-based partnerships and cross-scale institutional innovations, where local actors, together, can deal with the global commons at a large scale. But even on the hard policy area we have innovations. We know that we have to move from our fossil dependence very quickly into a low-carbon economy in record time. And what shall we do? Everybody talks about carbon taxes -- it won't work -- emission schemes, but for example, one policy measure, feed-in tariffs on the energy system, which is already applied, from China doing it on offshore wind systems, all the way to the U.S. where you give the guaranteed price for investment in renewable energy, but you can subsidize electricity to poor people. You get people out of poverty. You solve the climate issue with regards to the energy sector, while at the same time, stimulating innovation -- examples of things that can be out scaled quickly at the planetary level.
Elinor Ostrom, de meest recente winnaar van de Nobelprijs voor Economie, toont duidelijk empirisch aan dat over de hele wereld de gemeenschappelijke velden beheerd kunnen worden als we investeren in vertrouwen, lokale, op actie gebaseerde partnerschappen en cross-scale institutionele vernieuwingen, waar de lokale actoren, samen het gemeenschappelijke land van de wereld op grote schaal kunnen beheren. Maar zelfs op het harde beleidsterrein hebben we innovaties. We weten dat we van onze afhankelijkheid van fossiele brandstoffen zeer snel naar een koolstofarme economie moeten gaan. En wat moeten we doen? Iedereen praat over koolstofbelastingen - die zullen niet werken - emissieregelingen, maar bijvoorbeeld, een beleidsmaatregel zou terugleververgoedingen voor het energie-systeem zijn, wat reeds wordt toegepast, van China met windsystemen in zee, helemaal tot in de VS, waar je de gegarandeerde prijs voor investeringen in hernieuwbare energie betaalt, maar je zou elektriciteit voor arme mensen kunnen subsidiëren. Daardoor haal je mensen uit de armoede. Je lost het klimaatprobleem met betrekking tot de energiesector op, terwijl je tegelijkertijd door het stimuleren van innovatie - voorbeelden van dingen die snel kunnen worden opgeschaald naar planetair niveau.
So there is -- no doubt -- opportunity here, and we can list many, many examples of transformative opportunities around the planet. The key though in all of these, the red thread, is the shift in mindset, moving away from a situation where we simply are pushing ourselves into a dark future, where we instead backcast our future, and we say, "What is the playing field on the planet? What are the planetary boundaries within which we can safely operate?" and then backtrack innovations within that. But of course, the drama is, it clearly shows that incremental change is not an option.
Zo liggen hier ongetwijfeld kansen, en we kunnen de lijst met vele, vele voorbeelden van transformatieve mogelijkheden rond de planeet aanvullen. De sleutel hier naartoe, de rode draad, is de verschuiving in het denken, af te stappen van een situatie waarin we gewoon zijn onszelf naar een donkere toekomst te duwen, waar we [in plaats onduidelijk] onze toekomst, te zeggen: "Wat is het speelveld op de planeet? Wat zijn de planetaire grenzen waarbinnen wij veilig kunnen opereren?" en vervolgens daarbinnen innovaties te zoeken. Maar natuurlijk is het drama, en dat is duidelijk, dat geleidelijke verandering geen optie is.
So, there is scientific evidence. They sort of say the harsh news, that we are facing the largest transformative development since the industrialization. In fact, what we have to do over the next 40 years is much more dramatic and more exciting than what we did when we moved into the situation we're in today. Now, science indicates that, yes, we can achieve a prosperous future within the safe operating space, if we move simultaneously, collaborating on a global level, from local to global scale, in transformative options, which build resilience on a finite planet.
Dus, er is wetenschappelijk bewijs. Ze zeggen dat het harde nieuws is dat we worden geconfronteerd met de grootste transformatieve ontwikkeling sinds de industrialisatie. Wat ons de komende 40 jaar te doen staat is veel dramatischer en spannender dan wat we deden toen we terechtkwamen in de situatie waarin we ons vandaag bevinden. Nu, wetenschap geeft aan dat, we nog een welvarende toekomst kunnen hebben binnen de veilige exploitatieruimte, als we tegelijk op mondiaal niveau gaan samenwerken, van lokaal tot mondiaal niveau, in transformatieve opties, die veerkracht opbouwen op een eindige planeet.
Thank you.
Dank u.
(Applause)
(Applaus)