Θα ήθελα να σας πω την ιστορία για τότε που παραλίγο να με απαγάγουν σε ένα πορτ μπαγκάζ ενός κόκκινου Mazda Miata. Ήταν η μέρα μετά την αποφοίτηση μου από τη σχολή σχεδίου, και είχα ξεπούλημα στην αυλή. Ένας τύπος σταματάει με ένα κόκκινο Mazda και αρχίζει να κοιτάει τα πράγματα μου. Αγοράζει ένα έργο τέχνης που είχα φτιάξει. Κι όπως φαίνεται, ήταν μόνος στην πόλη για εκείνο το βράδυ, διασχίζοντας τη χώρα με το αυτοκίνητο πριν καταταγεί στο Ειρηνευτικό Σώμα των ΗΠΑ. Οπότε τον κάλεσα για μια μπύρα και μου είπε τα πάντα για το πάθος του να αλλάξει τον κόσμο.
I want to tell you the story about the time I almost got kidnapped in the trunk of a red Mazda Miata. It's the day after graduating from design school and I'm having a yard sale. And this guy pulls up in this red Mazda and he starts looking through my stuff. And he buys a piece of art that I made. And it turns out he's alone in town for the night, driving cross-country on a road trip before he goes into the Peace Corps. So I invite him out for a beer and he tells me all about his passion for making a difference in the world.
Οπότε αρχίζει να βραδιάζει, κι αρχίζω να κουράζομαι. Καθώς κάνω νόημα να πληρώσω, κάνω το λάθος και τον ρωτάω, «Πού θα μείνεις σήμερα;» Και το χειροτερεύει λέγοντας, «Βασικά, δεν έχω κάποιο μέρος». Και σκέφτομαι, «Πω, ρε φίλε!» Τι κάνεις; Έχει συμβεί σε όλους, σωστά; Να του πω να τον φιλοξενήσω; Μα μόλις τον γνώρισα - θέλω να πω, ισχυρίζεται ότι πηγαίνει στο Ειρηνευτικό Σώμα αλλά δεν ξέρω αν όντως πάει εκεί και δε θέλω να με απαγάγει στο πορτ μπαγκάζ του Miata του. Είναι και μικρό!
Now it's starting to get late, and I'm getting pretty tired. As I motion for the tab, I make the mistake of asking him, "So where are you staying tonight?" And he makes it worse by saying, "Actually, I don't have a place." And I'm thinking, "Oh, man!" What do you do? We've all been there, right? Do I offer to host this guy? But, I just met him -- I mean, he says he's going to the Peace Corps, but I don't really know if he's going to the Peace Corps and I don't want to end up kidnapped in the trunk of a Miata. That's a small trunk!
Οπότε ακούω τον εαυτό μου να λέει, «Έχω ένα φουσκωτό στρώμα στο σαλόνι αν θες να κοιμηθείς». Και η φωνή στο κεφάλι μου λέει, «Κάτσε! Τι πράγμα;»
So then I hear myself saying, "Hey, I have an airbed you can stay on in my living room." And the voice in my head goes, "Wait, what?"
Εκείνο το βράδυ, είμαι ξαπλωμένος, κοιτάω το ταβάνι και σκέφτομαι, «Θεέ μου, τι έκανα; Υπάρχει ένας τελείως ξένος που κοιμάται στο σαλόνι μου. Κι αν είναι ψυχοπαθής;» Αρχίζω κι αγχώνομαι τόσο, που πηδάω από το κρεβάτι, πάω στην πόρτα στις μύτες, και κλειδώνω την πόρτα του δωματίου.
That night, I'm laying in bed, I'm staring at the ceiling and thinking, "Oh my god, what have I done? There's a complete stranger sleeping in my living room. What if he's psychotic?" My anxiety grows so much, I leap out of bed, I sneak on my tiptoes to the door, and I lock the bedroom door.
Τελικά δεν ήταν ψυχοπαθής. Κρατήσαμε επαφή από τότε. Και το έργο τέχνης που αγόρασε στο ξεπούλημα το κρέμασε στην αίθουσα του. Σήμερα είναι δάσκαλος.
It turns out he was not psychotic. We've kept in touch ever since. And the piece of art he bought at the yard sale is hanging in his classroom; he's a teacher now.
Ήταν η πρώτη μου εμπειρία ως οικοδεσπότης κι άλλαξε τελείως τον τρόπο σκέψης μου. Ίσως αυτοί που όταν ήμουν μικρός έμαθα να θεωρώ ξένους να ήταν φίλοι, που δεν είχα βρει ακόμα. Η ιδέα να φιλοξενώ ανθρώπους σε στρώματα άρχισε να γίνεται όλο και πιο φυσική κι όταν πήγα στο Σαν Φρανσίσκο, πήρα μαζί μου και το στρώμα.
This was my first hosting experience, and it completely changed my perspective. Maybe the people that my childhood taught me to label as strangers were actually friends waiting to be discovered. The idea of hosting people on airbeds gradually became natural to me and when I moved to San Francisco, I brought the airbed with me.
Οπότε περνάνε δυο χρόνια. Είμαι άνεργος, σχεδόν άφραγκος, ο συγκάτοικος μου μετακομίζει και το νοίκι ανεβαίνει. Τότε μαθαίνω ότι θα γίνει στην πόλη ένα συνέδριο για σχέδιο κι όλα τα ξενοδοχεία είναι γεμάτα. Πάντα πίστευα ότι το να κάνεις το φόβο σου διασκέδαση είναι το δώρο της δημιουργικότητας.
So now it's two years later. I'm unemployed, I'm almost broke, my roommate moves out, and then the rent goes up. And then I learn there's a design conference coming to town, and all the hotels are sold out. And I've always believed that turning fear into fun is the gift of creativity.
Οπότε λέω στον κολλητό μου και νέο συγκάτοικο, Μπράιαν Τσέσκι: «Μπράιαν, σκέφτηκα ένα τρόπο να βγάλουμε χρήματα - θα κάνουμε το σπίτι «bed and breakfast σχεδιαστών», προσφέροντας στους νέους σχεδιαστές ένα μέρος να μείνουν, εξοπλισμένο με ασύρματο ίντερνετ, ένα μικρό γραφείο, ένα στρώμα για ύπνο και καθημερινό πρωινό. Χα!»
So here's what I pitch my best friend and my new roommate Brian Chesky: "Brian, thought of a way to make a few bucks -- turning our place into 'designers bed and breakfast,' offering young designers who come to town a place to crash, complete with wireless Internet, a small desk space, sleeping mat, and breakfast each morning. Ha!"
Φτιάξαμε μια βασική ιστοσελίδα κι έτσι γεννήθηκε το Airbed and Breakfast. Τρεις τυχεροί καλεσμένοι θα έμεναν σε ένα στρώμα 20 δολαρίων πάνω στο ξύλινο δάπεδο. Το λάτρεψαν όμως, όπως κι εμείς. Αλήθεια, οι ομελέτες με ζαμπόν κι ελβετικό τυρί είχαν τελείως διαφορετική γεύση, γιατί ήταν για καλεσμένους. Τους πήγαμε για περιπέτειες στην πόλη κι όταν αποχαιρετίσαμε τον τελευταίο καλεσμένο, και κλείσαμε την πόρτα, κοιταχτήκαμε με τον Μπράιαν. Μήπως μόλις ανακαλύψαμε ότι γίνεται να κάνουμε φίλους και ταυτόχρονα να νοικιάζουμε;
We built a basic website and Airbed and Breakfast was born. Three lucky guests got to stay on a 20-dollar airbed on the hardwood floor. But they loved it, and so did we. I swear, the ham and Swiss cheese omelets we made tasted totally different because we made them for our guests. We took them on adventures around the city, and when we said goodbye to the last guest, the door latch clicked, Brian and I just stared at each other. Did we just discover it was possible to make friends while also making rent?
Ο τροχός είχε αρχίσει να γυρίζει. Ο πρώην συγκάτοικος μου, Νέϊτ Μπλετσάρζικ, συμμετείχε ως μηχανικός και συνιδρυτής. Πέσαμε με τα μούτρα για να δούμε αν μπορούσαμε να το κάνουμε επιχείρηση.
The wheels had started to turn. My old roommate, Nate Blecharczyk, joined as engineering co-founder. And we buckled down to see if we could turn this into a business.
Πλασάραμε στους επενδυτές το εξής: «Θέλουμε μια ιστοσελίδα που οι άνθρωποι θα δημοσιεύουν φωτογραφίες από τον προσωπικό τους χώρο, τα υπνοδωμάτια, τα μπάνια, τα δωμάτια που κλειδώνεις συνήθως, όταν δέχεσαι επισκέψεις. Και μετά, μέσω του διαδικτύου, θα καλούν αγνώστους να μείνουν σπίτι τους. Θα είναι τεράστιο!»
Here's what we pitched investors: "We want to build a website where people publicly post pictures of their most intimate spaces, their bedrooms, the bathrooms -- the kinds of rooms you usually keep closed when people come over. And then, over the Internet, they're going to invite complete strangers to come sleep in their homes. It's going to be huge!"
(Γέλια)
(Laughter)
Καθίσαμε και περιμέναμε την εκτόξευση του πυραύλου. Δεν εκτοξεύτηκε. Κανένας λογικός άνθρωπος δε θα επένδυε σε υπηρεσία που βάζει αγνώστους να κοιμούνται σε σπίτια άλλων. Γιατί; Γιατί όλοι μας από παιδιά μάθαμε ότι οι ξένοι είναι επικίνδυνοι.
We sat back, and we waited for the rocket ship to blast off. It did not. No one in their right minds would invest in a service that allows strangers to sleep in people's homes. Why? Because we've all been taught as kids, strangers equal danger.
Όταν αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα, στρέφεσαι σε ό,τι γνωρίζεις, και ξέραμε πολύ καλά σχέδιο. Στη σχολή Καλών Τεχνών μαθαίνεις ότι το σχέδιο είναι παραπάνω από την εμφάνιση και την αίσθηση, είναι ολόκληρη η εμπειρία. Σχεδιάζαμε για πράγματα, αλλά εδώ, σκοπεύαμε να χτίσουμε την Ολυμπιακή εμπιστοσύνη μεταξύ τελείως αγνώστων. Μπορεί να το κάνει το σχέδιο; Μπορούμε να σχεδιάσουμε με γνώμονα την εμπιστοσύνη;
Now, when you're faced with a problem, you fall back on what you know, and all we really knew was design. In art school, you learn that design is much more than the look and feel of something -- it's the whole experience. We learned to do that for objects, but here, we were aiming to build Olympic trust between people who had never met. Could design make that happen? Is it possible to design for trust?
Θέλω να σας δώσω μια ιδέα για τη γεύση της εμπιστοσύνης που θέλαμε να επιτύχουμε. Έχω ένα πείραμα 30 δευτερολέπτων που θα σας ξεβολέψει λίγο. Αν θέλετε να το κάνετε, σηκώστε το χέρι σας. Θέλω να βγάλετε τα κινητά σας. Τώρα που κρατάτε το κινητό σας, θέλω να το ξεκλειδώσετε. Τώρα δώστε το ξεκλείδωτο κινητό σας στο άτομο στα αριστερά σας.
I want to give you a sense of the flavor of trust that we were aiming to achieve. I've got a 30-second experiment that will push you past your comfort zone. If you're up for it, give me a thumbs-up. OK, I need you to take out your phones. Now that you have your phone out, I'd like you to unlock your phone. Now hand your unlocked phone to the person on your left.
(Γέλια)
(Laughter)
Αυτή η μικροσκοπική αίσθηση πανικού που νιώθετε τώρα
That tiny sense of panic you're feeling right now --
(Γέλια)
(Laughter)
είναι αυτό που νιώθουν οι οικοδεσπότες όταν ανοίγουν τα σπίτια τους. Γιατί το μόνο πιο προσωπικό πράγμα, εκτός από το κινητό σας είναι το σπίτι σας. Δε θα δουν μόνο τα μηνύματα σας, θα δουν το δωμάτιο σας, την κουζίνα, την τουαλέτα.
is exactly how hosts feel the first time they open their home. Because the only thing more personal than your phone is your home. People don't just see your messages, they see your bedroom, your kitchen, your toilet.
Τώρα, πώς νιώθετε να κρατάτε το ξεκλείδωτο κινητό κάποιου άλλου; Οι πιο πολλοί από μας νιώθουμε υπευθυνότητα. Έτσι νιώθουν οι περισσότεροι φιλοξενούμενοι όταν μένουν σπίτι σας. Κι αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο υπάρχει η εταιρεία μας. Παρεμπιπτόντως, ποιος έχει το κινητό του Αλ Γκορ;
Now, how does it feel holding someone's unlocked phone? Most of us feel really responsible. That's how most guests feel when they stay in a home. And it's because of this that our company can even exist. By the way, who's holding Al Gore's phone?
(Γέλια)
(Laughter)
Θα γράψετε στο Twitter ότι κατεβαίνει για Πρόεδρος;
Would you tell Twitter he's running for President?
(Γέλια)
(Laughter)
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Εντάξει, μπορείτε να επιστρέψετε τώρα τα κινητά.
OK, you can hand your phones back now.
Οπότε τώρα που βιώσατε την πρόκληση εμπιστοσύνης που αντιμετωπίζαμε, θα ήθελα να μοιραστώ κάποια πράγματα που ανακαλύψαμε στην πορεία. Τι θα γινόταν αν αλλάζαμε κάτι μικρό στο σχέδιο του πειράματος; Τι θα γινόταν αν ο γείτονας σας έλεγε πρώτα το όνομα του, από πού είναι, το όνομα των παιδιών και του σκύλου του; Φανταστείτε να είχαν 150 αξιολογήσεις που να έλεγαν, «Είναι ιδανικοί στο να κρατάνε ξεκλείδωτα τηλέφωνα!»
So now that you've experienced the kind of trust challenge we were facing, I'd love to share a few discoveries we've made along the way. What if we changed one small thing about the design of that experiment? What if your neighbor had introduced themselves first, with their name, where they're from, the name of their kids or their dog? Imagine that they had 150 reviews of people saying, "They're great at holding unlocked phones!"
(Γέλια)
(Laughter)
Πώς θα νιώθατε τώρα αν τους δίνατε το τηλέφωνο σας;
Now how would you feel about handing your phone over?
Όπως φαίνεται, ένα καλοσχεδιασμένο σύστημα φήμης είναι το κλειδί της εμπιστοσύνης. Και δεν τα καταφέραμε καλά την πρώτη φορά. Οι άνθρωποι δυσκολεύονται να γράφουν κακές κριτικές. Τελικά, περιμέναμε μέχρι οι φιλοξενούμενοι και οι οικοδεσπότες να γράψουν τις κριτικές πριν δημοσιευτούν.
It turns out, a well-designed reputation system is key for building trust. And we didn't actually get it right the first time. It's hard for people to leave bad reviews. Eventually, we learned to wait until both guests and hosts left the review before we reveal them.
Να μια ανακάλυψη που κάναμε μόλις την προηγούμενη εβδομάδα. Κάναμε μια κοινή μελέτη με το Στάνφορντ, όπου εξετάσαμε την προθυμία των ανθρώπων να εμπιστευτούν κάποιον με βάση το πόσο παρόμοια ηλικία έχουν, την τοποθεσία και γεωγραφία τους. Η έρευνα έδειξε, χωρίς καμία έκπληξη, ότι προτιμάμε ανθρώπους σαν εμάς. Όσο πιο διαφορετικός είναι κάποιος, τόσο λιγότερο τον εμπιστευόμαστε. Είναι μια φυσική κοινωνική προκατάληψη. Αλλά έχει ενδιαφέρον τι γίνεται όταν βάζεις και τη φήμη στο μείγμα, στην περίπτωση μας, με αξιολογήσεις.
Now, here's a discovery we made just last week. We did a joint study with Stanford, where we looked at people's willingness to trust someone based on how similar they are in age, location and geography. The research showed, not surprisingly, we prefer people who are like us. The more different somebody is, the less we trust them. Now, that's a natural social bias. But what's interesting is what happens when you add reputation into the mix, in this case, with reviews.
Αν έχεις λιγότερες από τρεις αξιολογήσεις, δεν αλλάζει τίποτα. Αλλά αν έχεις πάνω από 10, όλα αλλάζουν. Η υψηλή φήμη νικάει την υψηλή ομοιότητα. Το σωστό σχέδιο μπορεί να μας κάνει να ξεπεράσουμε μια από τις πιο ριζωμένες προκαταλήψεις.
Now, if you've got less than three reviews, nothing changes. But if you've got more than 10, everything changes. High reputation beats high similarity. The right design can actually help us overcome one of our most deeply rooted biases.
Μάθαμε επίσης ότι το να χτίσεις τη σωστή ποσότητα εμπιστοσύνης απαιτεί τη σωστή ποσότητα ανοίγματος. Αυτό γίνεται όταν ο φιλοξενούμενος στέλνει μήνυμα στον οικοδεσπότη. Αν μοιράζεσαι ελάχιστα, όπως, «Γεια», τα ποσοστά αποδοχής μειώνονται. Κι αν μοιράζεσαι πολλά, όπως, «Έχω θέματα με τη μητέρα μου»,
Now we also learned that building the right amount of trust takes the right amount of disclosure. This is what happens when a guest first messages a host. If you share too little, like, "Yo," acceptance rates go down. And if you share too much, like, "I'm having issues with my mother,"
(Γέλια)
(Laughter)
τα ποσοστά αποδοχής πάλι μειώνονται. Αλλά υπάρχει μία ζώνη, που είναι σωστή, όπως, «Ωραία τα έργα τέχνης σου. Έρχομαι για οικογενειακές διακοπές». Πώς λοιπόν σχεδιάζουμε για τη σωστή ποσότητα γνωστοποίησης; Χρησιμοποιούμε το μέγεθος κουτιού για να προτείνουμε το σωστό μήκος, και τους ενθαρρύνουμε με οδηγίες τι να μοιραστούν.
acceptance rates also go down. But there's a zone that's just right, like, "Love the artwork in your place. Coming for vacation with my family." So how do we design for just the right amount of disclosure? We use the size of the box to suggest the right length, and we guide them with prompts to encourage sharing.
Βασίσαμε όλη μας την εταιρεία στην ελπίδα ότι, με το σωστό σχέδιο, οι άνθρωποι θα είναι πρόθυμοι να μη συνδέουν τους ξένους με κίνδυνο. Αυτό που δε συνειδητοποιήσαμε ήταν το πόσοι άνθρωποι ήταν έτοιμοι να παραμερίσουν τις προκαταλήψεις τους.
We bet our whole company on the hope that, with the right design, people would be willing to overcome the stranger-danger bias. What we didn't realize is just how many people were ready and waiting to put the bias aside.
Αυτό είναι ένα γράφημα που δείχνει το ποσοστό υιοθεσίας. Τρία πράγματα γίνονται εδώ. Το πρώτο, απίστευτος βαθμός τύχης. Δεύτερον, οι προσπάθειες της ομάδας μας. Και τρίτον, η ύπαρξη μιας πρωτύτερα ανικανοποίητης ανάγκης. Τα πράγματα τώρα πάνε πολύ καλά.
This is a graph that shows our rate of adoption. There's three things happening here. The first, an unbelievable amount of luck. The second is the efforts of our team. And third is the existence of a previously unsatisfied need. Now, things have been going pretty well.
Προφανώς, υπάρχουν καιροί που δεν πάνε καλά. Οι επισκέπτες έκαναν πάρτι χωρίς άδεια και έκαναν ζημιές σε σπίτια. Οικοδεσπότες άφησαν τους επισκέπτες έξω στη βροχή. Παλιότερα, δούλευα στην εξυπηρέτηση πελατών κι οι κλήσεις έρχονταν κατευθείαν στο κινητό μου. Ήμουν στην πρώτη γραμμή όταν χανόταν η εμπιστοσύνη. Δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από αυτές τις κλήσεις, ακόμα και που το σκέφτομαι πονάει. Η απογοήτευση στη φωνή κάποιου ήταν, και θα έλεγα, είναι ακόμα το μόνο μεγάλο κίνητρο μας για συνεχή βελτίωση.
Obviously, there are times when things don't work out. Guests have thrown unauthorized parties and trashed homes. Hosts have left guests stranded in the rain. In the early days, I was customer service, and those calls came right to my cell phone. I was at the front lines of trust breaking. And there's nothing worse than those calls, it hurts to even think about them. And the disappointment in the sound of someone's voice was and, I would say, still is our single greatest motivator to keep improving.
Ευτυχώς, από τις 123 εκατομμύρια νύχτες που οργανώσαμε, λιγότερο από ένα κλάσμα τοις εκατό ήταν προβληματικό. Οι άνθρωποι δικαιολογούν την εμπιστοσύνη τους. Κι όταν υπάρχει εμπιστοσύνη, είναι πραγματικά μαγικό.
Thankfully, out of the 123 million nights we've ever hosted, less than a fraction of a percent have been problematic. Turns out, people are justified in their trust. And when trust works out right, it can be absolutely magical.
Είχαμε έναν επισκέπτη που έμεινε στην Ουρουγουάη, κι έπαθε καρδιακή προσβολή. Ο οικοδεσπότης τον πήγε στο νοσοκομείο. Έδωσε το ίδιο του το αίμα για το χειρουργείο του. Ας σας διαβάσω την αξιολόγησή του.
We had a guest stay with a host in Uruguay, and he suffered a heart attack. The host rushed him to the hospital. They donated their own blood for his operation. Let me read you his review.
(Γέλια)
(Laughter)
«Τέλειο σπίτι για καθιστικούς ταξιδιώτες με τάσεις για έμφραγμα του μυοκαρδίου.
"Excellent house for sedentary travelers prone to myocardial infarctions.
(Γέλια)
(Laughter)
Η περιοχή είναι όμορφη και με άμεση πρόσβαση στα καλύτερα νοσοκομεία.
The area is beautiful and has direct access to the best hospitals.
(Γέλια)
(Laughter)
Ο Χαβιέ και η Αλεχάνδρα αμέσως γίνονται φύλακες άγγελοι που σώζουν τη ζωή σου, χωρίς καν να σε ξέρουν. Θα σε πάνε στο νοσοκομείο με το αμάξι τους ενώ εσύ πεθαίνεις και θα περιμένουν στην αναμονή όσο οι γιατροί σου κάνουν μπάιπας. Δε θέλουν να νιώθεις μόνος και σου φέρνουν να διαβάσεις βιβλία. Και σε αφήνουν να μείνεις σπίτι τους παραπάνω μέρες, χωρίς χρέωση. Σίγουρα το προτείνω!»
Javier and Alejandra instantly become guardian angels who will save your life without even knowing you. They will rush you to the hospital in their own car while you're dying and stay in the waiting room while the doctors give you a bypass. They don't want you to feel lonely, they bring you books to read. And they let you stay at their house extra nights without charging you. Highly recommended!"
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Φυσικά, δεν είναι κάθε φιλοξενία έτσι. Αλλά αυτή η σύνδεση πέρα από τη συναλλαγή είναι εκεί ακριβώς που στοχεύει η οικονομία του διαμοιρασμού.
Of course, not every stay is like that. But this connection beyond the transaction is exactly what the sharing economy is aiming for.
Όταν άκουσα αυτόν τον όρο, ομολογώ ότι με μπέρδεψε. Πώς το να μοιράζεσαι ταιριάζει με τις συναλλαγές; Ας το ξεκαθαρίσουμε, είναι εμπόριο. Αλλά αν το ονόμαζες οικονομία της μίσθωσης, δε θα ήταν ολοκληρωμένο. Η οικονομία του διαμοιρασμού είναι εμπόριο με την υπόσχεση για ανθρώπινη επαφή. Οι άνθρωποι μοιράζονται μέρος τους, κι αυτό αλλάζει τα πάντα.
Now, when I heard that term, I have to admit, it tripped me up. How do sharing and transactions go together? So let's be clear; it is about commerce. But if you just called it the rental economy, it would be incomplete. The sharing economy is commerce with the promise of human connection. People share a part of themselves, and that changes everything.
Ξέρετε πως είναι τα σημερινά ταξίδια, είναι σαν το γρήγορο φαγητό, αποτελεσματικό και σταθερό, με ένα τοπικό και αυθεντικό κόστος. Αν όμως τα ταξίδια ήταν σαν έναν απίστευτος μπουφές με τοπικές εμπειρίες; Αν όποιο μέρος επισκεπτόσασταν, είχε μια κεντρική αγορά όπου οι ντόπιοι θα προσφέρονταν να σας πάνε τελείως μεθυσμένους για μπαρότσαρκα σε γειτονιές που δεν ξέρατε καν ότι υπάρχουν; Ή αν μαθαίνατε μαγειρική από τον σεφ ενός πεντάστερου εστιατορίου;
You know how most travel today is, like, I think of it like fast food -- it's efficient and consistent, at the cost of local and authentic. What if travel were like a magnificent buffet of local experiences? What if anywhere you visited, there was a central marketplace of locals offering to get you thoroughly drunk on a pub crawl in neighborhoods you didn't even know existed. Or learning to cook from the chef of a five-star restaurant?
Σήμερα, τα σπίτια είναι σχεδιασμένα για ιδιωτικότητα και απόσταση. Πώς θα ήταν αν ήταν σχεδιασμένα για να μοιράζονται εξαρχής; Πώς θα ήταν αυτό; Αν οι πόλεις αγκάλιαζαν την κουλτούρα του να μοιράζεσαι; Βλέπω ένα μέλλον μοιρασμένων πόλεων που φέρνουν κοινότητα και επαφή αντί για απομόνωση και απόσταση.
Today, homes are designed around the idea of privacy and separation. What if homes were designed to be shared from the ground up? What would that look like? What if cities embraced a culture of sharing? I see a future of shared cities that bring us community and connection instead of isolation and separation.
Στη Νότια Κορέα, στην πόλη της Σεούλ, έχουν ξεκινήσει κάτι τέτοιο. Χρησιμοποιούν εκατοντάδες χώρους στάθμευσης της κυβέρνησης ως κοινούς για τους πολίτες. Διασυνδέουν φοιτητές που χρειάζονται ένα μέρος να μείνουν με γονείς που λείπουν τα παιδιά τους. Ξεκίνησαν μια θερμοκοιτίδα για τη χρηματοδότηση της επόμενης γενιάς για τις νέες παρόμοιες επιχειρήσεις.
In South Korea, in the city of Seoul, they've actually even started this. They've repurposed hundreds of government parking spots to be shared by residents. They're connecting students who need a place to live with empty-nesters who have extra rooms. And they've started an incubator to help fund the next generation of sharing economy start-ups.
Απόψε, στην υπηρεσία μας, 785.000 άνθρωποι σε 191 χώρες θα μείνουν είτε σε κάποιον ξένο ή θα φιλοξενήσουν κάποιον. Προφανώς, δεν είναι τόσο τρελό όσο νομίζαμε.
Tonight, just on our service, 785,000 people in 191 countries will either stay in a stranger's home or welcome one into theirs. Clearly, it's not as crazy as we were taught.
Δεν ανακαλύψαμε κάτι καινούργιο. Η φιλοξενία υπήρχε από πάντα. Υπάρχουν κι άλλες ιστοσελίδες σαν τη δική μας. Οπότε γιατί απογειώθηκε η δικιά μας; Εκτός της τύχης και χρονικής στιγμής, μπορείς να πάρεις τα συστατικά της εμπιστοσύνης και να σχεδιάσεις βάσει αυτής. Το σχέδιο ξεπερνά τις πιο βαθιά ριζωμένες προκαταλήψεις για τους ξένους. Και αυτό με αφήνει έκπληκτο. Με αφήνει με το στόμα ανοιχτό. Το σκέφτομαι κάθε φορά που βλέπω ένα κόκκινο Miata.
We didn't invent anything new. Hospitality has been around forever. There's been many other websites like ours. So, why did ours eventually take off? Luck and timing aside, I've learned that you can take the components of trust, and you can design for that. Design can overcome our most deeply rooted stranger-danger bias. And that's amazing to me. It blows my mind. I think about this every time I see a red Miata go by.
Ξέρουμε ότι το σχέδιο δε θα λύσει όλα τα προβλήματα του κόσμου. Αλλά αν μπορεί να βοηθήσει σε αυτό, αν μπορεί να το επηρεάσει, με κάνει να αναρωτιέμαι, για τι άλλο μπορούμε να σχεδιάσουμε;
Now, we know design won't solve all the world's problems. But if it can help out with this one, if it can make a dent in this, it makes me wonder, what else can we design for next?
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)