A World War II veteran processes the devastation he’s witnessed from the confines of an intergalactic zoo.
Một cựu chiến binh Thế chiến II nhớ lại sự tàn phá mà ông đã từng chứng kiến từ những hạn chế của vườn thú thiên hà.
As an estranged parent and child meet at a fraught family reunion, a little girl mumbles, “How do you do?” from behind a dirty curtain.
Khi người bố hoặc mẹ gặp lại đứa con đã bỏ mặc bấy lâu trong một buổi đoàn tụ khủng khiếp, một cô bé nấp sau tấm rèm lấm lem và lí nhí: “Bố/ mẹ khỏe chứ?”
After the death of his best friend, a lonely king travels to the end of the world in search for answers and... walks into a bar.
Sau khi người bạn thân nhất qua đời, một vị vua cô đơn đi đến tận cùng của thế giới để tìm câu trả lời và... ghé vào một quán bar.
It may seem counterintuitive, but comedy is often key to a serious story.
Có vẻ ngược đời, nhưng yếu tố gây cười thường là điểm mấu chốt
As a writer, you need your audience to experience a range of emotions, no matter what your genre. Whether you want to evoke fear, grief, or excitement, when people are exposed to one emotion for too long, they become desensitized to it.
của một câu chuyện nghiêm túc. Là một nhà văn, bạn cần khiến người đọc trải qua vô vàn cung bậc cảm xúc, dù là thể loại gì đi nữa. Dù cho bạn muốn gợi lên cảm xúc sợ hãi, đau buồn, hay phấn khích, thì khi mọi người bộc lộ một cảm xúc trong thời gian quá dài, chúng sẽ không còn mạnh mẽ như ban đầu.
Comic relief is a tried-and-true way of creating the varied emotional texture a compelling story needs. So how can you create this effect in your own stories? Whether you use characters, situations, language, or any combination of the three, timing and contrast are crucial. Take the “Epic of Gilgamesh.” This ancient Mesopotamian tale is possibly the oldest known work of literature, and yet the story remains compelling today. As King Gilgamesh approaches the end of the world, he walks into a bar. We think we’re reaching the climax of his story— only to have our expectations subverted. That brief respite allows the tension to build even higher to a later, true climax. It both relieves and creates tension. This lesson also applies to modern stories: by briefly lightening the mood, you can build tension in your stories exactly when it’s needed.
Việc thêm yếu tố gây cười sẽ hiệu quả trong việc đem lại nhiều cung bậc cảm xúc và tạo nên một câu chuyện lôi cuốn. Vậy làm thế nào để bạn có thể tạo nên hiệu ứng này trong các câu chuyện của bạn? Dù bạn sử dụng nhân vật, tình huống, ngôn ngữ, hay kết hợp cả ba yếu tố trên, thời gian và sự đối lập là điều quan trọng. “Sử thi Gilgamesh” là một minh chứng. Câu chuyện cổ đại Lưỡng Hà này có lẽ là tác phẩm văn học cổ nhất được biết đến, tuy vậy, câu chuyện vẫn lôi cuốn cho đến nay. Khi Vua Gilgamesh đi đến tận cùng của thế giới, ngài đã ghé một quán bar. Chúng ta nghĩ đây là cao trào của câu chuyện, chỉ vì muốn kỳ vọng của chúng ta được đảo lộn. Chút giải tỏa đó lại khiến câu chuyện thêm phần kịch tính và sau đó, lên đến đỉnh điểm thật sự. Nó vừa giúp làm giảm lại vừa làm gia tăng căng thẳng. Bài học này cũng được vận dụng trong những câu chuyện hiện đại: bằng cách nhất thời xoa dịu cảm xúc, bạn có thể khiến câu chuyện của mình trở nên kịch tính đúng lúc cần thiết.
The moment at the bar doesn’t just amplify the audience’s emotional response— it also complicates it. The wise bartender questions the purpose of Gilgamesh’s quest— setting the stage for the final, more nuanced resolution.
Chi tiết quán bar không chỉ giúp đẩy cảm xúc của độc giả lên cao - mà còn làm họ bối rối. Người pha chế rượu thông minh hoài nghi về mục đích câu hỏi của Gilgamesh, tạo tiền đề để kết thúc câu chuyện, một cách giải quyết mang nhiều sắc thái.
You can use comic relief not only to create contrast with graver moments, but to comment on them. Sidekicks are one of the most common and direct ways to do this: they can supply sneakily perceptive commentary on the main action, often while simultaneously serving as blundering, hapless punchlines.
Bạn không chỉ có thể sử dụng yếu tố gây cười để tạo sự đối lập bên cạnh những chi tiết nghiêm trọng, mà còn dùng để đưa ra quan điểm cá nhân. Nhân vật người cộng sự thường được xây dựng để trực tiếp đóng vai trò này: họ có thể ngầm đưa ra quan điểm về hành động của nhân vật chính, thường là đưa ra những câu đùa có vẻ ngớ ngẩn, đen đủi.
Kurt Vonnegut’s “Slaughterhouse-Five” takes a different approach: the story continuously alternates between horrific war scenes and wacky science fiction moments. These scenes provide comic relief, but also open a dialogue about what’s usually unspeakable, highlighting the arbitrary nature of human suffering in a way that makes it more impactful.
“Lò sát sinh số 5” của Kurt Vonnegut lại có một cách tiếp cận khác: các cảnh chiến tranh ghê rợn được liên tục xen kẽ với những cảnh khoa học viễn tưởng hài hước. Những cảnh phim này đem lại tiếng cười, nhưng cũng mở ra một cuộc đối thoại về những điều khó nói, nhấn mạnh bản chất thất thường, khó đoán của nỗi đau con người bằng một cách khiến tác động của nó thêm phần mạnh mẽ hơn.
Arundhati Roy’s “The God of Small Things” takes yet another approach to comic relief. The narrative style draws upon the perspective of children to infuse a tragic story with poignant humor. When the adults funnel decades of tensions over race, class, and family dynamics into their expectations for their children’s behavior, you can’t help but chuckle with recognition when, at the moment she’s expected to put on a perfect performance of politeness, 7-year-old Rahel “[ravels] herself like a sausage into the dirty airport curtain and [won’t] unravel.” At the same time, you know her failure to behave will only add to the tension. Afterward, she thinks, “the play had gone bad. Like Pickle in a monsoon.” This punchline underscores the reality of the situation: the reunion is so forced and formal, Rahel feels like her family are actors in a play, and she feels powerless in the storm of what’s happening.
”Chúa trời của những điều vụn vặt” của Arundhati Roy có một cách khác để tạo nên yếu tố gây cười: Phong cách tự sự dựa vào góc nhìn của trẻ em đã truyền tải một câu chuyện bi thảm đằng sau tiếng cười sâu sắc. Khi người lớn trải qua nhiều thập kỷ căng thẳng vì quan hệ giữa các chủng tộc, tầng lớp và quan hệ gia đình và mong con cái họ sẽ cư xử tốt hơn, bạn sẽ không nhịn nỗi mà bật cười khúc khích khi nhận ra vào giây phút được kỳ vọng là phải tỏ ra lịch sự, cô bé Rahel bảy tuổi lại “cuộn mình như một chiếc xúc xích trong tấm rèm sân bay cáu bẩn và không muốn bước ra khỏi đó.” Đồng thời, bạn biết việc cô bé không cư xử như kỳ vọng sẽ chỉ làm gia tăng căng thẳng. Sau đó, cô bé nghĩ: “Vở kịch hỏng rồi. Như dưa muối giữa mùa mưa vậy”. Câu đùa này nhấn mạnh bản chất thật của tình huống: buổi họp mặt quá gượng gạo và hình thức, Rahel cảm thấy gia đình của mình như các diễn viên trong một vở kịch, và cô bé thì bất lực giữa “cơn bão” đang diễn ra.
To make the most of comic relief, think not only about what moment in your story would most benefit from a splash of contrasting emotion, but also: what message you’d like to convey that you can’t say directly? Which of your readers’ assumptions would you like to call into question?
Để tận dụng tối đa yếu tố gây cười, đừng chỉ nghĩ đến chi tiết nào trong truyện sẽ có lợi nhất trong việc giải quyết một loạt cảm xúc tương phản, mà còn về: thông điệp khó nói mà bạn muốn truyền tải là gì? Bạn muốn xem xét lại giả định nào của độc giả?