A World War II veteran processes the devastation he’s witnessed from the confines of an intergalactic zoo.
Un veteran din al doilea război mondial se gândește la ororile trăite în timp ce este reținut într-o grădină zoologică intergalactică.
As an estranged parent and child meet at a fraught family reunion, a little girl mumbles, “How do you do?” from behind a dirty curtain.
În timp ce un părinte înstrăinat își revede copilul la o reuniune familială o fetiță mormăie: „Ce mai faci?” de după o perdea murdară.
After the death of his best friend, a lonely king travels to the end of the world in search for answers and... walks into a bar.
După moartea celui mai bun prieten, un rege singuratic călătorește până la capătul lumii în căutare de răspunsuri și... ... intră într-un bar.
It may seem counterintuitive, but comedy is often key to a serious story. As a writer, you need your audience to experience a range of emotions, no matter what your genre. Whether you want to evoke fear, grief, or excitement, when people are exposed to one emotion for too long, they become desensitized to it.
Poate părea contraintuitiv, dar comedia este deseori esențială într-o poveste serioasă. Ca scriitor, ai nevoie ca publicul tău să experimenteze cât mai multe emoții, indiferent de genul pe care-l scrii. Fie că îți dorești să provoci teamă, tristețe sau entuziasm, atunci când oamenii sunt expuși unei singure emoții prea mult timp, devin insensibili la ea.
Comic relief is a tried-and-true way of creating the varied emotional texture a compelling story needs. So how can you create this effect in your own stories? Whether you use characters, situations, language, or any combination of the three, timing and contrast are crucial. Take the “Epic of Gilgamesh.” This ancient Mesopotamian tale is possibly the oldest known work of literature, and yet the story remains compelling today. As King Gilgamesh approaches the end of the world, he walks into a bar. We think we’re reaching the climax of his story— only to have our expectations subverted. That brief respite allows the tension to build even higher to a later, true climax. It both relieves and creates tension. This lesson also applies to modern stories: by briefly lightening the mood, you can build tension in your stories exactly when it’s needed.
Eliberarea prin comedie este un mod încercat și dovedit de a crea varietatea emoțională necesară unei povești convingătoare. Și atunci, cum poți crea acest efect în propriile povești? Fie că folosiți personaje, situații, limbaj sau orice combinație a acestora, sincronizarea și contrastul sunt esențiale. Spre exemplu, ” Epopeea lui Ghilgameș”. Această poveste mesopotamiană este poate cea mai veche operă cunoscută și totuși e la fel de fascinantă și azi. În timp ce regele Ghilgameș se apropia de capătul lumii, el intră într-un bar. Credem că am ajuns la punctul culminat al poveștii -- dar așteptările ne sunt înșelate. Acest răgaz literar permite tensiunii să se intensifice până când opera ajunge la adevăratul punct culminant. Ea eliberează și creează tensiune în același timp. Lecția aceasta se aplică și scrierilor moderne: detensionând atmosfera pentru scurt timp, poți crea apoi tensiune în poveste exact acolo unde este necesar.
The moment at the bar doesn’t just amplify the audience’s emotional response— it also complicates it. The wise bartender questions the purpose of Gilgamesh’s quest— setting the stage for the final, more nuanced resolution.
Momentul din bar nu numai că amplifică răspunsul emoțional al publicului -- dar aduce și o oarecare confuzie. Barmanul înțelept pune la îndoială scopul misiunii lui Ghilgameș -- pregătind terenul pentru un deznodământ cu mult mai nunanțat.
You can use comic relief not only to create contrast with graver moments, but to comment on them. Sidekicks are one of the most common and direct ways to do this: they can supply sneakily perceptive commentary on the main action, often while simultaneously serving as blundering, hapless punchlines.
Puteți folosi eliberarea prin comedie nu doar pentru a crea contrast în momentele grele ale scrierii, dar și pentru a adăuga explicații. Folosirea interlocutorilor este cea mai folosită și mai directă cale: ei pot oferi tot felul de comentarii cu subînțeles, de cele mai multe ori prin niște replici obraznice sau neinspirate.
Kurt Vonnegut’s “Slaughterhouse-Five” takes a different approach: the story continuously alternates between horrific war scenes and wacky science fiction moments. These scenes provide comic relief, but also open a dialogue about what’s usually unspeakable, highlighting the arbitrary nature of human suffering in a way that makes it more impactful.
“Abatorul-Cinci” a lui Kurt Vonnegut are o altă abordare: povestea alternează continuu între scene de război îngrozitoare și momente SF nebunești. Aceste scene oferă eliberare prin comedie, dar inițiază, de asemeanea, o discuție despre lucruri de obicei nespuse, evidențiind natura arbitrară a suferinței umane într-un fel care o face să aibă un impact deosebit.
Arundhati Roy’s “The God of Small Things” takes yet another approach to comic relief. The narrative style draws upon the perspective of children to infuse a tragic story with poignant humor. When the adults funnel decades of tensions over race, class, and family dynamics into their expectations for their children’s behavior, you can’t help but chuckle with recognition when, at the moment she’s expected to put on a perfect performance of politeness, 7-year-old Rahel “[ravels] herself like a sausage into the dirty airport curtain and [won’t] unravel.” At the same time, you know her failure to behave will only add to the tension. Afterward, she thinks, “the play had gone bad. Like Pickle in a monsoon.” This punchline underscores the reality of the situation: the reunion is so forced and formal, Rahel feels like her family are actors in a play, and she feels powerless in the storm of what’s happening.
" Zeul lucrurilor mici” a lui Arundhai Roy are și ea o altă abordare cu privire la eliberarea prin comedie. Stilul narativ se bazează pe perspectiva conform căreia copiii sunt cei care aduc un umor pregnant într-o poveste tragică. Când adulții transmit tensiuni rasiale, economice și de dinamici familale care sunt foarte vechi și devin așteptări comportamentale de la propriii copii, nu poți decât să chicotești, atunci când toată lumea se așteaptă ca Rahel să fie politețea întruchipată, iar ea, la cei șapte ani ai ei, “se înfășoară ca un cârnat în perdeaua murdară de la aeroport și nu vrea să iasă din ea.” În același timp, știi că eșecul ei de a fi un copil bine-crescut va spori tensiunea. Ulterior se va gândi: „Povestea asta s-a stricat, ca o murătură în ploaie.” Această poantă subliniază realitatea situației: reuniunea de familie e atât de formală și de forțată, că Rahel are impresia că membrii familiei sunt ca niște personaje-ntr-o poveste, iar ea se simte neputincioasă în furtuna evenimentelor.
To make the most of comic relief, think not only about what moment in your story would most benefit from a splash of contrasting emotion, but also: what message you’d like to convey that you can’t say directly? Which of your readers’ assumptions would you like to call into question?
Pentru a valorifica la maxim comicul, nu vă gândiți doar la momentul poveștii care ar beneficia cel mai mult de pe urma creării unui contrast emoțional, ci și la ce mesaj ați vrea să transmiteți, dar nu-l puteți spune direct. Ce presupunere a cititorilor dumneavoastră v-ar plăcea s-o provocați?