A World War II veteran processes the devastation he’s witnessed from the confines of an intergalactic zoo.
Veteran Drugog svjetskog rata procesira uništenje kojem je svjedočio iz međugalaktičkog zoološkog vrta.
As an estranged parent and child meet at a fraught family reunion, a little girl mumbles, “How do you do?” from behind a dirty curtain.
Otuđeni roditelj i dijete sreću se na mučnom obiteljskom okupljanju dok djevojčica promrlja: “Kako ste?” iza prljave zavjese.
After the death of his best friend, a lonely king travels to the end of the world in search for answers and... walks into a bar.
Nakon smrti najboljeg prijatelja, usamljeni kralj putuje do kraja svijeta tražeći odgovore i... ušeta u bar.
It may seem counterintuitive, but comedy is often key to a serious story. As a writer, you need your audience to experience a range of emotions, no matter what your genre. Whether you want to evoke fear, grief, or excitement, when people are exposed to one emotion for too long, they become desensitized to it.
Možda se čini neobično, no komedija je često ključna za ozbiljnu priču. Kao pisac, želite da vaši čitatelji dožive spektar osjećaja bez obzira na žanr u kojem pišete. Bilo da želite izazvati strah, tugu ili uzbuđenje, kada su ljudi predugo izloženi jednom osjećaju, postaju desenzibilizirani na njega.
Comic relief is a tried-and-true way of creating the varied emotional texture a compelling story needs. So how can you create this effect in your own stories? Whether you use characters, situations, language, or any combination of the three, timing and contrast are crucial. Take the “Epic of Gilgamesh.” This ancient Mesopotamian tale is possibly the oldest known work of literature, and yet the story remains compelling today. As King Gilgamesh approaches the end of the world, he walks into a bar. We think we’re reaching the climax of his story— only to have our expectations subverted. That brief respite allows the tension to build even higher to a later, true climax. It both relieves and creates tension. This lesson also applies to modern stories: by briefly lightening the mood, you can build tension in your stories exactly when it’s needed.
Pribjegavanje komediji iskušana je tehnika za stvaranje teksture osjećaja koju treba uvjerljiva priča. Kako možete stvoriti taj efekt u vlastitim pričama? Bilo da koristite likove, situacije, jezik ili neku njihovu kombinaciju, tajming i kontrast su ključni. Uzmite kao primjer Ep o Gilgamešu. Ova drevna mezopotamska priča možda je najstarije književno djelo, a priča je jednako uvjerljiva i danas. Kako kralj Gilgameš dolazi na kraj svijeta, ulazi u bar. Mislimo da se približavamo vrhuncu njegove priče samo da nam se očekivanja sruše. Zbog tog kratkog predaha, napetost raste još više do kasnijeg pravog vrhunca. On i popušta i stvara napetost. Ova se lekcija tiče i modernih priča: kratkim razvedravanjem atmosfere možete graditi napetost u pričama baš onda kada je ona potrebna.
The moment at the bar doesn’t just amplify the audience’s emotional response— it also complicates it. The wise bartender questions the purpose of Gilgamesh’s quest— setting the stage for the final, more nuanced resolution.
Trenutak u baru ne pojačava samo emocionalni odgovor publike, nego ga i komplicira. Mudri šanker dovodi u pitanje Gilgamešovu potragu i priprema nas za konačni nijansirani rasplet.
You can use comic relief not only to create contrast with graver moments, but to comment on them. Sidekicks are one of the most common and direct ways to do this: they can supply sneakily perceptive commentary on the main action, often while simultaneously serving as blundering, hapless punchlines.
Komični elementi ne koriste se samo kao kontrast ozbiljnim trenucima, nego i kao komentar na njih. Likovi pomoćnika najčešći su i najizravniji način za to: oni lukavo i pronicljivo komentiraju glavnu radnju te često služe za nesretne i nepromišljene šale.
Kurt Vonnegut’s “Slaughterhouse-Five” takes a different approach: the story continuously alternates between horrific war scenes and wacky science fiction moments. These scenes provide comic relief, but also open a dialogue about what’s usually unspeakable, highlighting the arbitrary nature of human suffering in a way that makes it more impactful.
“Klaonica pet” Kurta Vonneguta ima drugačiji pristup: priču kontinuirano isprepliću užasne scene rata i ćaknuti znanstveno-fantastični elementi. Ti elementi donose dozu komedije, ali i otvaraju dijalog o onome što je obično neizrecivo te naglašavaju iracionalnost ljudske patnje na dirljiviji način.
Arundhati Roy’s “The God of Small Things” takes yet another approach to comic relief. The narrative style draws upon the perspective of children to infuse a tragic story with poignant humor. When the adults funnel decades of tensions over race, class, and family dynamics into their expectations for their children’s behavior, you can’t help but chuckle with recognition when, at the moment she’s expected to put on a perfect performance of politeness, 7-year-old Rahel “[ravels] herself like a sausage into the dirty airport curtain and [won’t] unravel.” At the same time, you know her failure to behave will only add to the tension. Afterward, she thinks, “the play had gone bad. Like Pickle in a monsoon.” This punchline underscores the reality of the situation: the reunion is so forced and formal, Rahel feels like her family are actors in a play, and she feels powerless in the storm of what’s happening.
Djelo “The God of Small Things” Arundhate Roy ima drugačiji pristup komičnom. Narativni stil prožima dječja perspektiva kako bi tragičnoj priči dala dirljivi humor. Kada odrasli preliju desetljeća napetosti oko rase, klase i obiteljske dinamike na očekivanja od njihove djece i njihova ponašanja, ne možete se ne nasmijati na trenutak kada se od nje očekuje savršeno odglumljena pristojnost, a sedmogodišnja Rahel “zamota se kao kobasica u prljavu zavjesu i ne želi se odmotati.” Istovremeno znate da će napetost porasti ako se neće ponašati prema očekivanjima. Poslije ona pomisli: “Predstava se pokvarila. Kao Krastavac u monsunu.” Ova šala naglašava stvarnost situacije: ponovno okupljanje je tako usiljeno i formalno da Rahel misli da su članovi njene obitelji glumci u predstavi i osjeća se bespomoćno u oluji događaja.
To make the most of comic relief, think not only about what moment in your story would most benefit from a splash of contrasting emotion, but also: what message you’d like to convey that you can’t say directly? Which of your readers’ assumptions would you like to call into question?
Za najbolji komični dojam, nemojte samo razmišljati o trenutku kojemu bi najbolje došla doza suprotnog osjećaja, već i o poruci koju želite prenijeti, a da ju ne možete izravno reći? Koju biste pretpostavku čitatelja htjeli dovesti u pitanje?