A World War II veteran processes the devastation he’s witnessed from the confines of an intergalactic zoo.
בוגר מלחמת העולם השניה מעבד את ההרס בו צפה ממגבלות גן החיות האינטר גלקטי.
As an estranged parent and child meet at a fraught family reunion, a little girl mumbles, “How do you do?” from behind a dirty curtain.
כשהורה מנוכר וילד נפגשים במפגש משפחתי טעון, ילדה קטנה ממלמלת, “מה שלומך?” מאחורי וילון מלוכלך.
After the death of his best friend, a lonely king travels to the end of the world in search for answers and... walks into a bar.
אחרי מות חברו הטוב ביותר, מלך בודד נוסע לסוף העולם בחיפוש אחר תשובות... ונכנס לבר.
It may seem counterintuitive, but comedy is often key to a serious story. As a writer, you need your audience to experience a range of emotions, no matter what your genre. Whether you want to evoke fear, grief, or excitement, when people are exposed to one emotion for too long, they become desensitized to it.
זה אולי נראה מנוגד להגיון, אבל קומדיה היא הרבה פעמים המפתח לסיפור רציני. כסופרים, אתם צריכים שהקהל שלכם יחווה מגוון של רגשות, לא משנה מה הג’אנר שלכם. בין אם אתם רוצים לעורר פחד, יגון, או התרגשות, כשאנשים נחשפים לרגש אחד לזמן ממושך מדי, הם הופכים ללא רגישים אליו.
Comic relief is a tried-and-true way of creating the varied emotional texture a compelling story needs. So how can you create this effect in your own stories? Whether you use characters, situations, language, or any combination of the three, timing and contrast are crucial. Take the “Epic of Gilgamesh.” This ancient Mesopotamian tale is possibly the oldest known work of literature, and yet the story remains compelling today. As King Gilgamesh approaches the end of the world, he walks into a bar. We think we’re reaching the climax of his story— only to have our expectations subverted. That brief respite allows the tension to build even higher to a later, true climax. It both relieves and creates tension. This lesson also applies to modern stories: by briefly lightening the mood, you can build tension in your stories exactly when it’s needed.
אתנחתה קומית היא דרך בדוקה ואמיתית ליצור מרקם רגשי מגוון שסיפור מושך צריך. אז איך אתם יכולים ליצור את האפקט הזה בסיפורים שלכם? בין אם אתם משתמשים בדמויות, מצבים, שפות או כל שילוב של השלושה, תזמון וניגוד הם הכרחיים. קחו את “עלילות גלגמש.” הסיפור המסופוטמי העתיק הוא כנראה יצירת הספרות העתיקה ביותר הידועה, ועדיין הסיפור נשאר מרתק גם היום. כשהמלך גלגמש מתקרב לסוף העולם, הוא נכנס לתוך בר. אנחנו חושבים שאנחנו מגיעים לשיא הסיפור שלו -- רק כדי שהציפיות שלנו יוסטו. ההפוגה הקצרה הזו מאפשרת למתח להיבנות גבוה יותר לשיא אמיתי מאוחר יותר. זה גם משחרר וגם יוצר מתח. השיעור הזה גם מתאים לסיפורים מודרניים: על ידי הקלת מצב הרוח זמנית, אתם יכולים לבנות מתח בסיפורים שלכם בדיוק כשהוא דרוש.
The moment at the bar doesn’t just amplify the audience’s emotional response— it also complicates it. The wise bartender questions the purpose of Gilgamesh’s quest— setting the stage for the final, more nuanced resolution.
הרגע בבר לא רק מגביר את התגובה הרגשית של הקהל -- הוא גם מסבך אותה. הברמן החכם מתשאל את סיבת המסע של גילגמש -- ומכין את הבמה לפיתרון הסופי הניואנסי.
You can use comic relief not only to create contrast with graver moments, but to comment on them. Sidekicks are one of the most common and direct ways to do this: they can supply sneakily perceptive commentary on the main action, often while simultaneously serving as blundering, hapless punchlines.
אתם יכולים להשתמש באתנחתא קומית לא רק כדי ליצור ניגוד ברגעים כבדים יותר, אלא כדי להעיר עליהם. דמויות משנה הן אחת הדרכים הכי נפוצות וישירות לעשות זאת: הן יכולות לספק ביקורת חדה ומתגנבת על הפעילות הראשית, הרבה פעמים בזמן שבאותו זמן משרתים כשורות פאנץ′ מבלבלות וחסרות ישע.
Kurt Vonnegut’s “Slaughterhouse-Five” takes a different approach: the story continuously alternates between horrific war scenes and wacky science fiction moments. These scenes provide comic relief, but also open a dialogue about what’s usually unspeakable, highlighting the arbitrary nature of human suffering in a way that makes it more impactful.
“בית הרצח חמש” של קורט וונגוט נוקט בגישה שונה: הסיפור כל הזמן משתנה בין סצנות מלחמה נוראיות ורגעי מדע בדיוני מוזרים. הסצנות האלו מספקות אתנחתא קומית, אבל גם פותחות דיאלוג בנוגע למה שבדרך כלל לא ניתן לדבר עליו, מאירות את הטבע השרירותי של הסבל האנושי בדרך שהופכת את זה לבעל השפעה גדולה יותר.
Arundhati Roy’s “The God of Small Things” takes yet another approach to comic relief. The narrative style draws upon the perspective of children to infuse a tragic story with poignant humor. When the adults funnel decades of tensions over race, class, and family dynamics into their expectations for their children’s behavior, you can’t help but chuckle with recognition when, at the moment she’s expected to put on a perfect performance of politeness, 7-year-old Rahel “[ravels] herself like a sausage into the dirty airport curtain and [won’t] unravel.” At the same time, you know her failure to behave will only add to the tension. Afterward, she thinks, “the play had gone bad. Like Pickle in a monsoon.” This punchline underscores the reality of the situation: the reunion is so forced and formal, Rahel feels like her family are actors in a play, and she feels powerless in the storm of what’s happening.
“אלוהי הדברים הקטנים” של ארונדהטי רוי. לוקח גישה שונה לאתנחתה קומית. סגנון הנרטיב לוקח מהפרספקטיבה של הילדים כדי להטמיע סיפור טראגי עם הומור חריף. כשהמבוגרים מנתבים עשורים של לחץ על גזע, מעמד, ודינמיקה משפחתית לתוך הציפיות שלהם מהתנהגות הילדים, אתם לא יכולים שלא לצחקק בהכרה, כשברגע שהיא מצפה לביצוע מושלם של אדיבות, רחל בת השבע ”[מגלגלת] את עצמה כמו נקניקיה לוילון שדה תעופה מלוכלך ו[לא] נפרמת.” באותו זמן, אתם יודעים שהכישלון שלה להתנהג רק יוסיף ללחץ. אחרי הכל, היא חושבת, “המחזה הלך גרוע. כמו מלפפון חמוץ במונסון.” הפנצ’ליין חותר תחת המציאות של המצב: האיחוד כל כך מאומץ ופורמלי, שרחל מרגישה כאילו המשפחה שלה הם שחקנים במחזה, והיא מרגישה חסרת ישע בסערה של מה שקורה.
To make the most of comic relief, think not only about what moment in your story would most benefit from a splash of contrasting emotion, but also: what message you’d like to convey that you can’t say directly? Which of your readers’ assumptions would you like to call into question?
כדי לנצל ככל האפשר את האתנחתה הקומית, חישבו לא רק על איזה רגע בסיפור שלכם יזכה בהכי הרבה תועלת מספלאש של רגשות מנוגדים, אלא גם: איזה מסר תרצו להעביר שאי אפשר להגיד ישירות? איזה מההנחות של הקוראים שלכם תרצו לאתגר?