Ένας βετεράνος του Β′ Παγκοσμίου Πολέμου αντιμετωπίζει τη φρίκη που έζησε μέσα από τα δεσμά ενός διαγαλαξιακού ζωολογικού κήπου.
A World War II veteran processes the devastation he’s witnessed from the confines of an intergalactic zoo.
Όταν γονιός και παιδί ξανασυναντιούνται σε μια τεταμένη οικογενειακή μάζωξη, ένα μικρό κορίτσι λέει «Τι κάνετε;» σιγανά πίσω από μια βρώμικη κουρτίνα.
As an estranged parent and child meet at a fraught family reunion, a little girl mumbles, “How do you do?” from behind a dirty curtain.
Μετά τον θάνατο του καλύτερού του φίλου, ένας μοναχικός βασιλιάς ταξιδεύει ανά τον κόσμο ζητώντας απαντήσεις και... μπαίνει σ′ ένα μπαρ!
After the death of his best friend, a lonely king travels to the end of the world in search for answers and... walks into a bar.
Μπορεί να μοιάζει παράδοξο αλλά η κωμωδία συχνά είναι κλειδί για μια σοβαρή ιστορία. Ως συγγραφείς, χρειάζεστε το κοινό σας να βιώσει μια γκάμα συναισθημάτων ασχέτως λογοτεχνικού είδους. Είτε θέλετε να διεγείρετε φόβο, θλίψη ή ενθουσιασμό, όταν οι άνθρωποι εκτίθενται σε ένα συναίσθημα για πολλή ώρα, τείνουν να απευαισθητοποιούνται απ′ αυτό.
It may seem counterintuitive, but comedy is often key to a serious story. As a writer, you need your audience to experience a range of emotions, no matter what your genre. Whether you want to evoke fear, grief, or excitement, when people are exposed to one emotion for too long, they become desensitized to it.
Η κωμική στιγμή είναι δοκιμασμένος τρόπος να διανθιστεί η υφή των συναισθημάτων που κάνουν μια ιστορία συναρπαστική. Πώς μπορείτε να φέρετε αυτή την επίδραση στις δικές σας ιστορίες; Είτε χρησιμοποιείτε χαρακτήρες, καταστάσεις, γλώσσα ή έναν συνδυασμό αυτών ο χρόνος και η αντίθεση είναι κρίσιμης σημασίας. Πάρτε το Έπος του Γκιλγκαμές ως παράδειγμα. Αυτή η ιστορία της αρχαίας Μεσοποταμίας είναι το παλιότερο γνωστό λογοτεχνικό έργο κι όμως η πλοκή του παραμένει συναρπαστική ως και σήμερα. Καθώς ο Βασιλιάς Γκιλγκαμές πλησιάζει τα πέρατα του κόσμου, μπαίνει σ′ ένα μπαρ. Νομίζουμε ότι φτάνουμε στην κορύφωση της ιστορίας, κι όμως οι προσδοκίες μας υποσκάπτονται. Αυτό το μικρό διάλλειμα βοηθά την ένταση να ανέβει στα ύψη και να φτάσει σε πραγματική κορύφωση, αργότερα. Aνακουφίζει και παράγει ένταση ταυτόχρονα. Αυτό το μάθημα εφαρμόζεται και στις σύγχρονες ιστορίες. Με το να ελαφρύνετε κάπως το κλίμα μπορείτε να χτίσετε ένταση στις ιστορίες σας ακριβώς όταν χρειάζεται.
Comic relief is a tried-and-true way of creating the varied emotional texture a compelling story needs. So how can you create this effect in your own stories? Whether you use characters, situations, language, or any combination of the three, timing and contrast are crucial. Take the “Epic of Gilgamesh.” This ancient Mesopotamian tale is possibly the oldest known work of literature, and yet the story remains compelling today. As King Gilgamesh approaches the end of the world, he walks into a bar. We think we’re reaching the climax of his story— only to have our expectations subverted. That brief respite allows the tension to build even higher to a later, true climax. It both relieves and creates tension. This lesson also applies to modern stories: by briefly lightening the mood, you can build tension in your stories exactly when it’s needed.
Η στιγμή στο μπαρ δεν αυξάνει απλώς τη συναισθηματική ανταπόκριση του κοινού, αλλά την κάνει και πιο περίπλοκη. Ο σοφός μπάρμαν αμφισβητεί τον σκοπό της περιπέτειας του Γκιλγκαμές προετοιμάζοντας το έδαφος για μια πιο λεπτομερή τελική επίλυση.
The moment at the bar doesn’t just amplify the audience’s emotional response— it also complicates it. The wise bartender questions the purpose of Gilgamesh’s quest— setting the stage for the final, more nuanced resolution.
Μπορείτε να χρησιμοποιείτε κωμικές στιγμές όχι μόνο ως αντίθεση στις σοβαρές στιγμές αλλά και ως σχόλιο σ′ αυτές. Ο βοηθός του ήρωα είναι ένα τέτοιο μέσο. Έχει τη δυνατότητα να παράσχει υπογείως βαθυστόχαστο σχολιασμό της βασικής δράσης, και συχνά παρέχει αφορμές για ατυχείς και αδέξιες ατάκες.
You can use comic relief not only to create contrast with graver moments, but to comment on them. Sidekicks are one of the most common and direct ways to do this: they can supply sneakily perceptive commentary on the main action, often while simultaneously serving as blundering, hapless punchlines.
Το «Σφαγείο νούμερο πέντε» του Κερτ Βόννεγκατ έχει άλλη προσέγγιση. Η ιστορία διαρκώς εναλλάσσεται μεταξύ τρομακτικών πολεμικών σκηνών και αλλόκοτων σκηνών επιστημονικής φαντασίας. Οι τελευταίες παρέχουν κωμικές στιγμές αλλά και ανοίγουν διάλογο για πράγματα που συνήθως δεν λέγονται. τονίζοντας την τυχαία φύση της ανθρώπινης οδύνης με τέτοιο τρόπο που επιφέρει εντονότερο αντίκτυπο.
Kurt Vonnegut’s “Slaughterhouse-Five” takes a different approach: the story continuously alternates between horrific war scenes and wacky science fiction moments. These scenes provide comic relief, but also open a dialogue about what’s usually unspeakable, highlighting the arbitrary nature of human suffering in a way that makes it more impactful.
Ο «Θεός των μικρών πραγμάτων» της Αρουντάτι Ρόι προσεγγίζει την κωμική στιγμή διαφορετικά. Το αφηγηματικό ύφος επικαλείται την οπτική γωνία των παιδιών προκειμένου να εισαγάγει δηκτικό χιούμορ σε μια τραγική ιστορία. Όταν οι ενήλικες διοχετεύουν την πίεση περί φυλής, κοινωνικής τάξης, οικογένειας στις προσδοκίες τους για τη συμπεριφορά των παιδιών τους δεν μπορείς παρά να κρυφογελάσεις με μια αίσθηση αναγνώρισης, καθώς, τη στιγμή που οφείλει να επιδείξει τέλειους τρόπους και ευγένεια, η επτάχρονη Ραχέλ «τυλίγεται σαν λουκάνικο μέσα σε μια βρώμικη κουρτίνα αεροδρομίου και αρνείται να ξετυλιχτεί». Την ίδια στιγμή, ξέρεις ότι η άρνησή της να είναι φρόνιμη προσθέτει ένταση. Αργότερα θα σκεφτεί, «Το θεατρικό έργο χάλασε, όπως μια πίκλα στον μουσώνα...». Αυτή η ατάκα τονίζει την πραγματικότητα της κατάστασης: η μάζωξη είναι τόσο βεβιασμένη και επίσημη που η Ραχέλ νιώθει ότι η οικογένειά της είναι σαν ηθοποιοί σ′ ένα έργο και νιώθει αδύναμη στον κυκεώνα όλων όσων συμβαίνουν.
Arundhati Roy’s “The God of Small Things” takes yet another approach to comic relief. The narrative style draws upon the perspective of children to infuse a tragic story with poignant humor. When the adults funnel decades of tensions over race, class, and family dynamics into their expectations for their children’s behavior, you can’t help but chuckle with recognition when, at the moment she’s expected to put on a perfect performance of politeness, 7-year-old Rahel “[ravels] herself like a sausage into the dirty airport curtain and [won’t] unravel.” At the same time, you know her failure to behave will only add to the tension. Afterward, she thinks, “the play had gone bad. Like Pickle in a monsoon.” This punchline underscores the reality of the situation: the reunion is so forced and formal, Rahel feels like her family are actors in a play, and she feels powerless in the storm of what’s happening.
Για να αξιοποιήσετε την κωμική στιγμή σκεφτείτε όχι μόνο ποια στιγμή θα ωφεληθεί από μια ανάσα συναισθηματικής αντίθεσης, αλλά και τι μήνυμα θέλετε να μεταφέρετε που δεν μπορείτε να πείτε ευθέως. Ποια από τα συμπεράσματα του κοινού σας θέλετε να αμφισβητήσετε;
To make the most of comic relief, think not only about what moment in your story would most benefit from a splash of contrasting emotion, but also: what message you’d like to convey that you can’t say directly? Which of your readers’ assumptions would you like to call into question?