جەنگاوەرێکی کۆنی جەنگی جیهانی دووەم وێنای وێرانکاریەکە دەکات کە ئەو شایەتحاڵ بووە لە سنورەکانی باخچەیەکی گەلەستێرەی ئاژەڵان.
A World War II veteran processes the devastation he’s witnessed from the confines of an intergalactic zoo.
وەک خێزانێکی جیابووەوە و منداڵ لە خێزانێکی پڕ لە یەکگرتوویی کۆدەبنەوە، کچێکی بچوک مینگاندی، “چۆنیت؟” لە پشت پەردەیەکی پیسەوە.
As an estranged parent and child meet at a fraught family reunion, a little girl mumbles, “How do you do?” from behind a dirty curtain.
دوای مردنی باشترین ھاوڕێی، پاشایەکی تەنیا گەشتی بۆ کۆتایی جیهان کرد بۆ گەڕان بەدوای وەڵامەکان و… بەناو باڕێکدا ڕۆیشت.
After the death of his best friend, a lonely king travels to the end of the world in search for answers and... walks into a bar.
لەوانەیە بە پێچەوانەوە دەربکەوێت، بەڵام زۆرجار کۆمیدیا کلیلی چیڕۆکێکی مەترسیدارە. وەک نوسەرێک، پێویستە بینەرەکەت چەندان ھەستی بۆ دروست ببێت، گرنگ نییە چەشنی بەرهەمی ئەدەبیت چییە. جا ئەگەر بتەوێت ترس و خەفەت و پەژارەت بخەیتەڕوو، یان بە جۆشەوە، کاتێک خەڵک بۆ ماوەیەکی درێژ سۆزێک پیشان دەدەن، بۆی لاواز دەبن.
It may seem counterintuitive, but comedy is often key to a serious story. As a writer, you need your audience to experience a range of emotions, no matter what your genre. Whether you want to evoke fear, grief, or excitement, when people are exposed to one emotion for too long, they become desensitized to it.
ماوەی چێژبەخش ڕێگایەکی تاقیکراوە و ڕاستە بۆ دروستکردنی پێکهاتەیەکی سۆزداری جیاواز چیڕۆکێکی سەرنجڕاکێش پێویستیتی. کەواتە چۆن دەتوانیت ئەم کاریگەریە لە چیڕۆکەکانی خۆتدا دروست بکەیت؟ ئەگەر ئەکتەرەکان، بارودۆخەکان، زمان، یان هەر تێکەڵەیەک لەو سیانە بەکاربێنیت، کات و جیاوازی زۆر گرنگن. وەکو “داستانی گلگامێش”. ئەم چیڕۆکە کۆنەی میزۆپۆتامیا لەوانەیە کۆنترین کاری ئەدەبی ناسراو بێت، هەروەها ئەمڕۆش چیڕۆکەکە بە سەرنجڕاکێشی ماوەتەوە. کاتێک پاشا گلگامێش نزیک دەبێتەوە لە کۆتایی جیهان، دەچێتە باڕێکەوە. وا بیردەکەینەوە ئێمە دەگەینە لوتکەی چیڕۆکەکەی… تەنها بۆ ئەوەی ئومێدەکانمان لەناوببرێت. ئەو ماوە کورتە ڕێگە بە بارگرژی دەدات بۆ بنیاتنانی تەنانەت بەرزتر بۆ دواتر، تڕۆپکی ڕاستی. هەردووکیان بارگرژی پشوو پێدەدەن و دروست دەکەن. هەروەها ئەم وانەیە بۆ چیڕۆکە تازەکانیش جێبەجێ دەکرێت: بە کورتی کاڵکردنەوەی هەوەسەکە، تۆ دەتوانیت تەنگژە دروست بکەیت لە چیڕۆکەکانت لەوکاتەی پێویست بوو.
Comic relief is a tried-and-true way of creating the varied emotional texture a compelling story needs. So how can you create this effect in your own stories? Whether you use characters, situations, language, or any combination of the three, timing and contrast are crucial. Take the “Epic of Gilgamesh.” This ancient Mesopotamian tale is possibly the oldest known work of literature, and yet the story remains compelling today. As King Gilgamesh approaches the end of the world, he walks into a bar. We think we’re reaching the climax of his story— only to have our expectations subverted. That brief respite allows the tension to build even higher to a later, true climax. It both relieves and creates tension. This lesson also applies to modern stories: by briefly lightening the mood, you can build tension in your stories exactly when it’s needed.
ئەو ساتەی لە باڕەکە تەنیا وەڵامە سۆزداریەکانی بینەر زیاتر ناکات… ئەوە دژواریشی دەکات. ساقیە زاناکە پرسیار لە مەبەستی گەڕانی گلگامێش دەکات… ڕێکخستنی شانۆیەکە بۆ کۆتایی، جیاوازی بڕیاری زیاتر.
The moment at the bar doesn’t just amplify the audience’s emotional response— it also complicates it. The wise bartender questions the purpose of Gilgamesh’s quest— setting the stage for the final, more nuanced resolution.
دەتوانیت ماوەیەکی کورت بدەیت نەک تەنھا بۆ دروست کردنی دژیەکی لە ساتێکی گرنگ، بەڵام بۆ ئەوەی لێدوانیان لەسەر بدەم. سایدکیکس یەکێکە لە باوترین و ڕاستەوخۆترین ڕێگاکان بۆ ئەنجامدانی ئەم کارە: ئەوان بە دزیەوە ڕونکردنەوەی قووڵ دەدەن لەسەر کارە سەرەکیەکە، لە ھەمان کاتدا وەک تێکدەر، گاڵتەجاڕێکی بێبەخت خزمەت دەکات.
You can use comic relief not only to create contrast with graver moments, but to comment on them. Sidekicks are one of the most common and direct ways to do this: they can supply sneakily perceptive commentary on the main action, often while simultaneously serving as blundering, hapless punchlines.
“کوشتارگەی پێنج“ی کورت ڤەنیگەت ڕێگای جیاواز دەگرێتەبەر: چیڕۆکەکە بە بەردەوامی دەگۆڕێت لە نێوان دیمەنە ترسناکەکانی جەنگ هەروەها ساتەکانی چیڕۆکی زانستی سەیر. ئەم دیمەنانە ماوەی چێژبەخش دەدەن، بەڵام دەرگای گفتوگۆ بکەیتەوە دەربارەی ئەوەی چی زۆربەی کات ناوترێت، تیشک خستنەسەر سروشتی هەڕەمەکی ئازارەکانی مرۆڤ بەجۆرێک کە کاریگەری زیاتر دروست دەکات.
Kurt Vonnegut’s “Slaughterhouse-Five” takes a different approach: the story continuously alternates between horrific war scenes and wacky science fiction moments. These scenes provide comic relief, but also open a dialogue about what’s usually unspeakable, highlighting the arbitrary nature of human suffering in a way that makes it more impactful.
“خودای شتە بچووکەکان“ی ئاڕۆنداتی ڕۆی هێشتا ڕێگای تر دەگرێتە بەر بۆ ماوەی چێژبەخش. شێوازی گێڕانەوەکە لە ڕوانگەی منداڵەکانەوە وێنەی بۆ دەکێشرێ بۆ تێکەڵکردنی چیڕۆکێکی خەمناک لەگەڵ جوڵاندنی هەستی خۆشی. کاتێک کێشەی تازە پێگەیشتووەکان دەیان ساڵی تەنگژەی نەژادی، چین، و کردەوەی خێزان بۆ پێشبینیەکانیان بۆ هەڵسوکەوتی منداڵەکانیان، ناتوانیت یارمەتی بدەیت بەڵام لە چ کاتێک زەردەخەنە دەکەیت، لە کاتێکدا چاوەڕێی دەکرد نمایشێکی ناوازەی بە ڕەوشتانەبێت، ڕاهێڵی ٧ ساڵان (ڕاڤەڵ) خۆی وەک سجوقێک بۆ ناو پەردەی پیسی فڕۆکەخانە هەروەها دەریش ناکەوێت. لە هەمان کاتدا، تۆ خراپی ئەو دەزانیت لە ڕەفتارکردن تەنها بۆ گرژییەکە زیاد دەکرێت. پاشان، بیری کردەوە، شانۆیەکە خراپ بەڕێوەچوو. وەک تورشی لە وەرزی بادا. ئەم گاڵتەجاڕیە جەخت لە ڕاستی دۆخەکە دەکاتەوە: یەکگرتنەکە ناچاری و فەرمیە، ڕاهێل وا هەست دەکات کە خێزانەکەی ئەکتەرن لە شانۆیەکدا، هەروەها هەستیش بە بێهێزی دەکات لە زریانەکەی چی ڕوودەدات.
Arundhati Roy’s “The God of Small Things” takes yet another approach to comic relief. The narrative style draws upon the perspective of children to infuse a tragic story with poignant humor. When the adults funnel decades of tensions over race, class, and family dynamics into their expectations for their children’s behavior, you can’t help but chuckle with recognition when, at the moment she’s expected to put on a perfect performance of politeness, 7-year-old Rahel “[ravels] herself like a sausage into the dirty airport curtain and [won’t] unravel.” At the same time, you know her failure to behave will only add to the tension. Afterward, she thinks, “the play had gone bad. Like Pickle in a monsoon.” This punchline underscores the reality of the situation: the reunion is so forced and formal, Rahel feels like her family are actors in a play, and she feels powerless in the storm of what’s happening.
تاکو زۆرترین ماوەی چێژبەخش دروست بکەیت، نەک بەس بیر لە چ ساتێکی چیڕۆکەکەت بکەیتەوە زیاتر سوود وەردەگرێت لە پەرشکردنی هەستێکی جیاواز، بەڵام لەوە زیاتریش: دەتەوێت چ پەیامێک بگەیەنیت کە ناتوانیت ڕاستەوخۆ بیڵێیت؟ کام لە گریمانەکانی خوێنەرەکانت ئارەزوو دەکەیت بکەیتە پرسیار؟
To make the most of comic relief, think not only about what moment in your story would most benefit from a splash of contrasting emotion, but also: what message you’d like to convey that you can’t say directly? Which of your readers’ assumptions would you like to call into question?