Σε όλη την ιστορία των υπολογιστών κάναμε προσπάθειες να μικρύνουμε το χάσμα ανάμεσα σε εμάς και την ψηφιακή πληροφορία, το χάσμα μεταξύ του υλικού μας κόσμου και του κόσμου στην οθόνη όπου η φαντασία μας μπορεί να οργιάσει. Και αυτό το χάσμα έχει μικρύνει, κι άλλο, και ακόμα πιο πολύ, και τώρα το χάσμα έχει φτάσει σε μέγεθος λιγότερο του ενός χιλιοστού, όσο το πάχος του γυαλιού μιας οθόνης αφής, και η υπολογιστική ισχύς είναι προσβάσιμη σε όλους.
Throughout the history of computers we've been striving to shorten the gap between us and digital information, the gap between our physical world and the world in the screen where our imagination can go wild. And this gap has become shorter, shorter, and even shorter, and now this gap is shortened down to less than a millimeter, the thickness of a touch-screen glass, and the power of computing has become accessible to everyone.
Σκεφτόμουν όμως, πως θα ήταν αν δεν υπήρχε κανένα όριο; Άρχισα να φαντάζομαι πως θα έμοιαζε. Αρχικά, έφτιαξα αυτό το εργαλείο το οποίο διεισδύει στον ψηφιακό χώρο, όταν το πιέσετε δυνατά στην οθόνη, μεταφέρει το υλικό του σώμα σε πίξελ. Οι σχεδιαστές μπορούν να υλοποιήσουν τις ιδέες τους απευθείας σε 3 διαστάσεις, και οι χειρούργοι να εξασκούνται σε εικονικά όργανα κάτω απ'την οθόνη. Μ'αυτό λοιπόν το εργαλείο, το όριο ξεπεράστηκε.
But I wondered, what if there could be no boundary at all? I started to imagine what this would look like. First, I created this tool which penetrates into the digital space, so when you press it hard on the screen, it transfers its physical body into pixels. Designers can materialize their ideas directly in 3D, and surgeons can practice on virtual organs underneath the screen. So with this tool, this boundary has been broken.
Αλλά τα δύο μας χέρια παραμένουν έξω απ'την οθόνη. Πως μπορούμε να μπούμε μέσα και να διαδράσουμε με τη ψηφιακή πληροφορία χρησιμοποιώντας τη δεξιότητα των χεριών μας στο έπακρο; Στο Τμήμα Εφαρμοσμένων Επιστημών της Microsoft, μαζί με την μέντορά μου Κάτι Μπουλάνζερ ξανασχεδίασα τον υπολογιστή και μετέτρεψα το μικρό χώρο πάνω απ'το πληκτρολόγιο σ' ένα ψηφιακό χώρο εργασίας. Συνδυάζοντας μια διαφανή οθόνη και βιντεοκάμερες βάθους ώστε να αντιλαμβάνονται τα δάχτυλα σας και το πρόσωπο, τώρα μπορείτε να σηκώσετε τα χέρια σας από το πληκτρολόγιο και να μπείτε μέσα σ'αυτόν τον τρισδιάστατο χώρο και να πιάνετε πίξελ με τα γυμνά σας χέρια.
But our two hands still remain outside the screen. How can you reach inside and interact with the digital information using the full dexterity of our hands? At Microsoft Applied Sciences, along with my mentor Cati Boulanger, I redesigned the computer and turned a little space above the keyboard into a digital workspace. By combining a transparent display and depth cameras for sensing your fingers and face, now you can lift up your hands from the keyboard and reach inside this 3D space and grab pixels with your bare hands.
(Χειροκρότημα)
(Applause)
Επειδή τα παράθυρα και τα αρχεία έχουν μία θέση στον πραγματικό χώρο, τα επιλέγετε με την ίδια ευκολία που πιάνετε ένα βιβλίο από το ράφι. Μετά μπορείτε να ξεφυλλίσετε αυτό το βιβλίο επισημαίνοντας τις γραμμές, λέξεις στην εικονική περιοχή αφής κάτω από κάθε αιωρούμενο παράθυρο. Οι αρχιτέκτονες μπορούν να εκτείνουν ή να περιστρέψουν τα μοντέλα απευθείας με τα δύο τους χέρια. Έτσι σ' αυτά τα παραδείγματα, μπαίνουμε μέσα στον ψηφιακό κόσμο.
Because windows and files have a position in the real space, selecting them is as easy as grabbing a book off your shelf. Then you can flip through this book while highlighting the lines, words on the virtual touch pad below each floating window. Architects can stretch or rotate the models with their two hands directly. So in these examples, we are reaching into the digital world.
Τι θα λέγατε όμως να αντιστρέφαμε το ρόλο του και να κάναμε τη ψηφιακή πληροφορία να έλθει αυτή σε μας; Είμαι σίγουρος πως πολλοί από εμάς είχαμε την εμπειρία της αγοράς και επιστροφής αντικειμένων στο διαδίκτυο. Τώρα πια δεν χρειάζεται να ανησυχείτε γι'αυτό. Αυτό που έχω εδώ είναι ένα δοκιμαστήριο επαυξημένης πραγματικότητας Αυτή είναι η οπτική που έχετε από μια οθόνη που στηρίζεται στο κεφάλι ή μια διαφανή οθόνη όταν το σύστημα αντιλαμβάνεται τη γεωμετρία του σώματός σας.
But how about reversing its role and having the digital information reach us instead? I'm sure many of us have had the experience of buying and returning items online. But now you don't have to worry about it. What I got here is an online augmented fitting room. This is a view that you get from head-mounted or see-through display when the system understands the geometry of your body.
Πηγαίνοντας την ιδέα πιο πέρα, άρχισα να σκέφτομαι, αντί απλά να βλέπουμε τα πίξελ στο χώρο μας, πως μπορούμε να τα μετατρέψουμε σε ύλη ώστε να τα αγγίζουμε και τα αισθανόμαστε; Πως θα έμοιαζε ένα τέτοιο μέλλον; Στο Εργαστήριο Μέσων του ΜΙΤ, μαζί με τον σύμβουλό μου Χιρόσι Ισιί και τον συνεργάτη μου Ρέμι Ποστ, δημιουργήσαμε αυτό το ένα πίξελ ύλης. Στην περίπτωσή μας, αυτός ο σφαιρικός μαγνήτης δρα ως ένα τρισδιάστατο πίξελ στο χώρο μας, πράγμα που σημαίνει ότι οι υπολογιστές και οι άνθρωποι μπορούν να μετακινήσουν αυτό το αντικείμενο οπουδήποτε μέσα σ'αυτόν το μικρό τρισδιάστατο χώρο. Αυτό που κάναμε στην ουσία είναι να εξουδετερώσουμε τη βαρύτητα και να ελέγξουμε την κίνηση συνδυάζοντας τεχνολογίες μαγνητικού μετεωρισμού και μηχανικής κίνησης και αισθητήρων. Και προγραμματίζοντας το αντικείμενο ψηφιακά, το απελευθερώνουμε από τα δεσμά του χρόνου και του χώρου, που σημαίνει ότι τώρα οι ανθρώπινες κινήσεις μπορούν να καταγραφούν και να αναπαραχθούν και να παραμείνουν μόνιμα στον υλικό κόσμο. Έτσι η χορογραφία μπορεί να διδαχθεί φυσικά από απόσταση και οι περίφημες βολές του Mάικλ Τζόρνταν μπορούν να αναπαραχθούν ξανά και ξανά ως υλική πραγματικότητα. Οι μαθητές μπορούν να το χρησιμοποιήσουν σαν εργαλείο εκμάθησης σύνθετων εννοιών όπως η κίνηση των πλανητών, φυσική, και αντίθετα από τις οθόνες των υπολογιστών ή τα βιβλία, αυτή είναι μια πραγματική, χειροπιαστή εμπειρία που μπορείς να αγγίξεις και να αισθανθείς, και είναι πανίσχυρη. Και ακόμα πιο συναρπαστικό απ' το απλά να μετατρέψουμε σε ύλη κάτι που προς το παρόν υπάρχει στους υπολογιστές, είναι να αρχίσουμε να φανταζόμαστε πως προγραμματίζοντας τον κόσμο θα αλλάξει ακόμα και τις καθημερινές μας υλικές δραστηριότητες.
Taking this idea further, I started to think, instead of just seeing these pixels in our space, how can we make it physical so that we can touch and feel it? What would such a future look like? At MIT Media Lab, along with my advisor Hiroshi Ishii and my collaborator Rehmi Post, we created this one physical pixel. Well, in this case, this spherical magnet acts like a 3D pixel in our space, which means that both computers and people can move this object to anywhere within this little 3D space. What we did was essentially canceling gravity and controlling the movement by combining magnetic levitation and mechanical actuation and sensing technologies. And by digitally programming the object, we are liberating the object from constraints of time and space, which means that now, human motions can be recorded and played back and left permanently in the physical world. So choreography can be taught physically over distance and Michael Jordan's famous shooting can be replicated over and over as a physical reality. Students can use this as a tool to learn about the complex concepts such as planetary motion, physics, and unlike computer screens or textbooks, this is a real, tangible experience that you can touch and feel, and it's very powerful. And what's more exciting than just turning what's currently in the computer physical is to start imagining how programming the world will alter even our daily physical activities.
(Γέλια)
(Laughter)
Όπως βλέπετε, η ψηφιακή πληροφορία δεν θα μας δείξει κάτι απλά αλλά θα αρχίσει να δρά απευθείας πάνω μας ως μέρος του υλικού μας περιβάλλοντος χωρίς να μας αποσυνδέει από τον κόσμο μας.
As you can see, the digital information will not just show us something but it will start directly acting upon us as a part of our physical surroundings without disconnecting ourselves from our world.
Σήμερα, αρχίσαμε να μιλάμε για το σύνορο, αλλά αν αφαιρέσουμε αυτό το σύνορο, το μόνο σύνορο που απομένει είναι η φαντασία μας.
Today, we started by talking about the boundary, but if we remove this boundary, the only boundary left is our imagination.
Σας ευχαριστώ.
Thank you.
(Χειροκρότημα)
(Applause)