Γιατί υπάρχει το σύμπαν; Γιατί υπάρχει - Εντάξει, εντάξει. (Γέλια) Πρόκειται για ένα κοσμικό μυστήριο. Να είστε σοβαροί. Γιατί υπάρχει ο κόσμος, γιατί ζούμε σ' αυτόν, γιατί υπάρχει κάτι αντί για ένα απόλυτο τίποτα; Αυτή είναι η ύψιστη ερώτηση που ρωτάει «γιατί».
Why does the universe exist? Why is there — Okay. Okay. (Laughter) This is a cosmic mystery. Be solemn. Why is there a world, why are we in it, and why is there something rather than nothing at all? I mean, this is the super ultimate "why" question?
Πρόκειται να μιλήσω για το μυστήριο της ύπαρξης, τον γρίφο της ύπαρξης, πού βρισκόμαστε τώρα στην αντιμετώπισή του, και γιατί θα πρέπει να ενδιαφέρεστε, κι ελπίζω πράγματι να ενδιαφέρεστε. Ο φιλόσοφος Άρθουρ Σόπενχαουερ είπε ότι αυτοί που δεν αναρωτιούνται για τη συγκυρία της ύπαρξής τους, για τη συγκυρία της ύπαρξης του κόσμου, είναι διανοητικά ανεπαρκείς. Είναι λίγο σκληρό αλλά ισχύει. (Γέλια) Έτσι αυτό έχει ονομαστεί το υπέρτατο και φοβερότερο μυστήριο, η πιο βαθιά και πιο ευρεία ερώτηση που μπορεί να θέσει ο άνθρωπος. Προβλημάτισε μεγάλους στοχαστές. Ο Λούτβιγκ Βιτγκενστάιν, ο μεγαλύτερος ίσως φιλόσοφος του 20ού αιώνα, ήταν έκπληκτος με την ίδια την ύπαρξη του κόσμου. Έγραψε στο βιβλίο του «Τρακτάτους», Δήλωση/Θεώρημα 4.66, «Το μυστήριο δεν είναι το πώς είναι τα πράγματα στον κόσμο, αλλά το ότι ο κόσμος υπάρχει». Κι αν δε σας αρέσει η χρήση επιγραμμάτων από φιλοσόφους, δείτε ένα επίγραμμα επιστήμονα. Ο Τζον Άρτσιμπαλντ Γουίλερ, απ' τους κορυφαίους φυσικούς του 20ού αιώνα, δάσκαλος του Ρίτσαρντ Φάινμαν, του επινοητή του όρου «μαύρη τρύπα», είπε: «Θέλω να ξέρω γιατί υπάρχει το κβάντο, γιατί δημιουργήθηκε το σύμπαν, γιατί η ύπαρξη;» Και ο φίλος μου Μάρτιν Άμις - συγγνώμη που θα αναφέρω πολλούς επωνύμους στην ομιλία μου, θα το υποστείτε - ο αγαπημένος μου φίλος Μάρτιν Άμις είπε κάποτε ότι απέχουμε πέντε Αϊνστάιν από το να απαντήσουμε το μυστήριο της δημιουργίας του σύμπαντος. Και δεν αμφιβάλλω πως υπάρχουν πέντε Αϊνστάιν μέσα στο κοινό απόψε. Κανένας Αϊνστάιν; Σηκώστε χέρια. Κανένας Αϊνστάιν; Εντάξει.
So I'm going to talk about the mystery of existence, the puzzle of existence, where we are now in addressing it, and why you should care, and I hope you do care. The philosopher Arthur Schopenhauer said that those who don't wonder about the contingency of their existence, of the contingency of the world's existence, are mentally deficient. That's a little harsh, but still. (Laughter) So this has been called the most sublime and awesome mystery, the deepest and most far-reaching question man can pose. It's obsessed great thinkers. Ludwig Wittgenstein, perhaps the greatest philosopher of the 20th century, was astonished that there should be a world at all. He wrote in his "Tractatus," Proposition 4.66, "It is not how things are in the world that is the mystical, it's that the world exists." And if you don't like taking your epigrams from a philosopher, try a scientist. John Archibald Wheeler, one of the great physicists of the 20th century, the teacher of Richard Feynman, the coiner of the term "black hole," he said, "I want to know how come the quantum, how come the universe, how come existence?" And my friend Martin Amis — sorry that I'll be doing a lot of name-dropping in this talk, so get used to it — my dear friend Martin Amis once said that we're about five Einsteins away from answering the mystery of where the universe came from. And I've no doubt there are five Einsteins in the audience tonight. Any Einsteins? Show of hands? No? No? No? No Einsteins? Okay.
Έτσι αυτή η ερώτηση, γιατί υπάρχει κάτι αντί για τίποτα, αυτή η υπέρτατη ερώτηση τέθηκε αρκετά αργά στην ιστορία της διανόησης. Ήταν προς το τέλος του 17ου αιώνα, που ο φιλόσοφος Λάιμπνιτς την έθεσε, πολύ έξυπνος άνθρωπος ο Λάιμπνιτς, που επινόησε τον λογισμό ανεξάρτητα από τον Ισαάκ Νεύτωνα, σχεδόν την ίδια περίοδο, αλλά για τον Λάιμπνιτς, που ρωτούσε γιατί υπάρχει κάτι αντί για τίποτα, αυτό δεν ήταν μεγάλο μυστήριο. Είτε ήταν, είτε παρίστανε ότι ήταν ένας Ορθόδοξος Χριστιανός στη μεταφυσική του τοποθέτηση, και είπε ότι είναι ξεκάθαρο γιατί υπάρχει ο κόσμος: επειδή τον δημιούργησε ο Θεός. Και, πράγματι, ο Θεός δημιούργησε από το απόλυτο τίποτα. Τόσο ισχυρός είναι ο Θεός. Δεν χρειάζεται προϋπάρχοντα υλικά για να φτιάξει έναν κόσμο. Μπορεί να τον δημιουργήσει από το απόλυτο κενό, δημιουργία εκ του μηδενός. Παρεμπιπτόντως, αυτό πιστεύουν σήμερα οι περισσότεροι Αμερικάνοι. Για αυτούς δεν υφίσταται μυστήριο της ύπαρξης. Το έφτιαξε ο Θεός.
So this question, why is there something rather than nothing, this sublime question, was posed rather late in intellectual history. It was towards the end of the 17th century, the philosopher Leibniz who asked it, a very smart guy, Leibniz, who invented the calculus independently of Isaac Newton, at about the same time, but for Leibniz, who asked why is there something rather than nothing, this was not a great mystery. He either was or pretended to be an Orthodox Christian in his metaphysical outlook, and he said it's obvious why the world exists: because God created it. And God created, indeed, out of nothing at all. That's how powerful God is. He doesn't need any preexisting materials to fashion a world out of. He can make it out of sheer nothingness, creation ex nihilo. And by the way, this is what most Americans today believe. There is no mystery of existence for them. God made it.
Ας το βάλουμε λοιπόν σε μια εξίσωση, δεν έχω διαφάνειες οπότε θα παραστήσω τα μέσα μου, έτσι χρησιμοποιήστε την φαντασία σας. Άρα είναι Θεός + τίποτα = ο κόσμος. Εντάξει; Αυτή είναι λοιπόν η εξίσωση. Και ίσως να μην πιστεύετε στον Θεό. Ίσως είστε ένας επιστημονικός άθεος ή ένας μη επιστημονικός άθεος, και δεν πιστεύετε στον Θεό, και δεν σας ικανοποιεί αυτό. Παρεμπιπτόντως, ακόμα και αν έχουμε αυτή την εξίσωση, Θεός + τίποτα = ο κόσμος, υπάρχει ήδη ένα πρόβλημα. Γιατί υπάρχει ο Θεός; O Θεός δεν υπάρχει βάσει λογικής εκτός αν πιστεύετε στο οντολογικό επιχείρημα, κι ελπίζω πως όχι, διότι δεν είναι καλό επιχείρημα. Άρα είναι πιθανό, αν υπάρχει Θεός, ότι αναρωτιέται, είμαι αιώνιος, είμαι παντοδύναμος, αλλά από πού προήλθα; (Γέλια) Πόθεν προήλθα; Ο Θεός χρησιμοποιεί πιο επίσημη γλώσσα. (Γέλια) Και έτσι μια θεωρία είναι ότι ο Θεός είχε βαρεθεί τόσο πολύ να αναλογίζεται τον γρίφο της ύπαρξης Του που έφτιαξε τον κόσμο για να ξεχαστεί. Τέλος πάντων, ας ξεχάσουμε τον Θεό. Χωρίς τον Θεό στην εξίσωση έχουμε _________ + τίποτα = ο κόσμος. Βέβαια, αν είστε Βουδιστής, ίσως θέλετε να σταματήσετε εδώ ακριβώς, επειδή βασικά αυτό που έχετε είναι τίποτα = ο κόσμος, και η συμμετρία της ταυτότητας συνεπάγεται ο κόσμος = τίποτα. Εντάξει; Και για έναν Βουδιστή ο κόσμος είναι ένα μεγάλο τίποτα. Είναι απλά ένα μεγάλο κοσμικό κενό. Και πιστεύουμε ότι υπάρχουν πολλά εκεί έξω αλλά μόνο επειδή είμαστε υπόδουλοι των επιθυμιών μας. Αν αφήσουμε τις επιθυμίες μας κατά μέρος, θα δούμε τον κόσμο όπως πραγματικά είναι, ένα κενό, μια ανυπαρξία, και θα βυθιστούμε σε μια ευτυχισμένη νιρβάνα η οποία έχει οριστεί ως το να έχουμε τόση μόνο ζωή ώστε να απολαύσουμε τον θάνατο. (Γέλια)
So let's put this in an equation. I don't have any slides so I'm going to mime my visuals, so use your imaginations. So it's God + nothing = the world. Okay? Now that's the equation. And so maybe you don't believe in God. Maybe you're a scientific atheist or an unscientific atheist, and you don't believe in God, and you're not happy with it. By the way, even if we have this equation, God + nothing = the world, there's already a problem: Why does God exist? God doesn't exist by logic alone unless you believe the ontological argument, and I hope you don't, because it's not a good argument. So it's conceivable, if God were to exist, he might wonder, I'm eternal, I'm all-powerful, but where did I come from? (Laughter) Whence then am I? God speaks in a more formal English. (Laughter) And so one theory is that God was so bored with pondering the puzzle of His own existence that He created the world just to distract himself. But anyway, let's forget about God. Take God out of the equation: We have ________ + nothing = the world. Now, if you're a Buddhist, you might want to stop right there, because essentially what you've got is nothing = the world, and by symmetry of identity, that means the world = nothing. Okay? And to a Buddhist, the world is just a whole lot of nothing. It's just a big cosmic vacuity. And we think there's a lot of something out there but that's because we're enslaved by our desires. If we let our desires melt away, we'll see the world for what it truly is, a vacuity, nothingness, and we'll slip into this happy state of nirvana which has been defined as having just enough life to enjoy being dead. (Laughter)
Αυτός είναι ο βουδιστικός τρόπος σκέψης. Αλλά είμαι κάτοικος της Δύσης και με απασχολεί ακόμα ο γρίφος της ύπαρξης, για αυτό έχω _________ + --- πρόκειται να σοβαρέψει σε λίγο, για αυτό - _________ + τίποτα = ο κόσμος. Τι θα βάλουμε στο κενό; Τι λέτε για την επιστήμη; Η επιστήμη είναι ο καλύτερός μας οδηγός στη φύση της πραγματικότητας, και η πιο θεμελιώδης επιστήμη είναι η φυσική. Αυτή μας λέει ποια όντως είναι η γυμνή πραγματικότητα, αυτή αποκαλύπτει αυτό που ονομάζω ΑΚΑΕΤΣ, το Αληθινό Και Απόλυτο Εξάρτημα Του Σύμπαντος. Ίσως λοιπόν η φυσική μπορεί να καλύψει αυτό το κενό και, πράγματι, μέχρι το τέλος του 1960 ή γύρω στο 1970, οι φυσικοί φαίνεται πως έδιναν μια καθαρά επιστημονική εξήγηση στο πώς ένα σύμπαν σαν το δικό μας έκανε την εμφάνιση του μέσα από την απόλυτη ανυπαρξία, μια κβαντική διακύμανση προερχόμενη από το κενό. Ο Στίβεν Χόκινγκ είναι ένας από τους φυσικούς, πιο πρόσφατα ο Άλεξ Βιλένκιν, κι αυτό το θέμα έγινε ευρέως γνωστό από έναν άλλον σπουδαίο φυσικό και φίλο μου, τον Λόρενς Κράους που έγραψε ένα βιβλίο με τον τίτλο «Ένα Σύμπαν από το Τίποτε» και πιστεύει ότι έχει δώσει - ο οποίος είναι στρατευμένος υπέρ της αθεΐας, οπότε έχει αποκλείσει τον Θεό. Οι νόμοι της θεωρίας του κβαντικού πεδίου, η πλέον σύγχρονη φυσική, μπορεί να δείξει πώς από την απόλυτη ανυπαρξία, χωρίς χώρο, χρόνο, υλικά, τίποτα, ένα μικρό ψήγμα ανυπόστατου τίποτα μπορεί να μεταβληθεί σε ύπαρξη, και μετά, μέσω του θαύματος της εμφύσησης, να αναπτυχθεί ξαφνικά σε αυτόν τον τεράστιο και πολύχρωμο κόσμο που βλέπουμε γύρω μας.
So that's the Buddhist thinking. But I'm a Westerner, and I'm still concerned with the puzzle of existence, so I've got ________ + — this is going to get serious in a minute, so — ________ + nothing = the world. What are we going to put in that blank? Well, how about science? Science is our best guide to the nature of reality, and the most fundamental science is physics. That tells us what naked reality really is, that reveals what I call TAUFOTU, the True And Ultimate Furniture Of The Universe. So maybe physics can fill this blank, and indeed, since about the late 1960s or around 1970, physicists have purported to give a purely scientific explanation of how a universe like ours could have popped into existence out of sheer nothingness, a quantum fluctuation out of the void. Stephen Hawking is one of these physicists, more recently Alex Vilenkin, and the whole thing has been popularized by another very fine physicist and friend of mine, Lawrence Krauss, who wrote a book called "A Universe from Nothing," and Lawrence thinks that he's given — he's a militant atheist, by the way, so he's gotten God out of the picture. The laws of quantum field theory, the state-of-the-art physics, can show how out of sheer nothingness, no space, no time, no matter, nothing, a little nugget of false vacuum can fluctuate into existence, and then, by the miracle of inflation, blow up into this huge and variegated cosmos we see around us.
Εντάξει, πρόκειται για ένα πραγματικά εφευρετικό σενάριο. Είναι πολύ υποθετικό. Συναρπαστικό. Αλλά έχω ένα μεγάλο πρόβλημα με αυτό, το οποίο είναι: Είναι μια ψευδοθρησκευτική άποψη. Βέβαια ο Λόρενς πιστεύει ότι είναι άθεος, αλλά είναι ακόμη δέσμιος μιας θρησκευτικής κοσμοθεωρίας. Αντιλαμβάνεται τους νόμους της φυσικής σαν να είναι θεϊκές εντολές. Οι νόμοι της θεωρίας του κβαντικού πεδίου είναι για αυτόν σαν την εντολή: «Γεννηθήτω φως». Οι νόμοι έχουν ένα είδος οντολογικής δύναμης ή ισχύος που μπορούν να διαμορφώσουν την άβυσσο, που κυοφορεί την ύπαρξη. Μπορούν να δημιουργήσουν έναν κόσμο από το τίποτα. Αλλά είναι μια πολύ απλοϊκή άποψη περί των φυσικών νόμων, σωστά; Γνωρίζουμε ότι οι νόμοι της φυσικής είναι στην πραγματικότητα γενικευμένες περιγραφές σχεδίων και κανονικοτήτων στον κόσμο. Δεν υπάρχουν έξω από τον κόσμο. Δεν έχουν οντικό σύννεφο από μόνοι τους. Δεν μπορούν να δημιουργήσουν έναν κόσμο από το τίποτα. Είναι μια πολύ ξεπερασμένη άποψη του τι είναι ένας επιστημονικός νόμος. Και αν δεν με πιστεύετε σε αυτό, ακούστε τον Στίβεν Χόκινγκ, που και ο ίδιος πρότεινε ένα μοντέλο του κόσμου που ήταν αυτοδύναμο, δεν απαιτούσε καμία εξωτερική αιτία, κανέναν δημιουργό, και μετά από αυτή την πρόταση του, ο Χόκινγκ παραδέχτηκε ότι ακόμα ήταν προβληματισμένος. Είπε ότι αυτό το μοντέλο αποτελείται μόνο από εξισώσεις. Τι δίνει πνοή σε αυτές τις εξισώσεις και δημιουργεί έναν κόσμο που αυτές θα περιγράψουν; Προβληματίστηκε με αυτό, άρα οι εξισώσεις δεν μπορούν να λειτουργήσουν από μόνες τους, δεν μπορούν να λύσουν τον γρίφο της ύπαρξης. Αλλά ακόμα κι αν οι νόμοι της φυσικής μπορούσαν να το κάνουν, γιατί να είναι οι συγκεκριμένοι νόμοι; Γιατί η θεωρία του κβαντικού πεδίου που περιγράφει ένα σύμπαν με ορισμένο αριθμό δυνάμεων, σωματιδίων και λοιπά; Γιατί όχι ένα τελείως διαφορετικό σύνολο κανόνων; Υπάρχουν πάρα πολλά μαθηματικά σταθερά σύνολα κανόνων. Γιατί όχι χωρίς νόμους; Γιατί όχι καθαρή ανυπαρξία;
Okay, this is a really ingenious scenario. It's very speculative. It's fascinating. But I've got a big problem with it, and the problem is this: It's a pseudo-religious point of view. Now, Lawrence thinks he's an atheist, but he's still in thrall to a religious worldview. He sees physical laws as being like divine commands. The laws of quantum field theory for him are like fiat lux, "Let there be light." The laws have some sort of ontological power or clout that they can form the abyss, that it's pregnant with being. They can call a world into existence out of nothing. But that's a very primitive view of what a physical law is, right? We know that physical laws are actually generalized descriptions of patterns and regularities in the world. They don't exist outside the world. They don't have any ontic cloud of their own. They can't call a world into existence out of nothingness. That's a very primitive view of what a scientific law is. And if you don't believe me on this, listen to Stephen Hawking, who himself put forward a model of the cosmos that was self-contained, didn't require any outside cause, any creator, and after proposing this, Hawking admitted that he was still puzzled. He said, this model is just equations. What breathes fire into the equations and creates a world for them to describe? He was puzzled by this, so equations themselves can't do the magic, can't resolve the puzzle of existence. And besides, even if the laws could do that, why this set of laws? Why quantum field theory that describes a universe with a certain number of forces and particles and so forth? Why not a completely different set of laws? There are many, many mathematically consistent sets of laws. Why not no laws at all? Why not sheer nothingness?
Άρα είναι ένα πρόβλημα, είτε το πιστεύετε είτε όχι, που απασχολεί αρκετά τους φυσικούς που το εξετάζουν, και σε αυτό το σημείο στρέφονται στο μεταφυσικό, και λένε ότι ίσως το σύνολο των νόμων που περιγράφει το σύμπαν μας, ένα απλά ένα από πολλά σύνολα νόμων και περιγράφει ένα μέρος της πραγματικότητας, αλλά ίσως κάθε σταθερό σύνολο νόμων περιγράφει ένα διαφορετικό κομμάτι της πραγματικότητας, και στην πραγματικότητα όλοι οι πιθανοί φυσικοί κόσμοι όντως υπάρχουν και είναι όλοι εκεί έξω. Βλέπουμε μόνο ένα μικρό μέρος της πραγματικότητας που περιγράφεται από τους νόμους του κβαντικού πεδίου, αλλά υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί κόσμοι, κομμάτια της πραγματικότητας που περιγράφονται από διαφορετικές θεωρίες που διαφέρουν από τις δικές μας με τρόπους που δεν φανταζόμαστε, που είναι ασύλληπτα εξωτικοί. Ο Στήβεν Γουάϊνμπεργκ, ο πατέρας του πρότυπου μοντέλου της μοριακής φυσικής, έχει στην ουσία και ο ίδιος φλερτάρει με την ιδέα ότι όλες οι πιθανές πραγματικότητες όντως υπάρχουν. Επίσης, ένας νεότερος φυσικός, ο Μαξ Τέγκμαρκ, που πιστεύει ότι υπάρχουν όλες οι μαθηματικές δομές, και η μαθηματική ύπαρξη είναι το ίδιο με τη φυσική ύπαρξη, έχουμε λοιπόν αυτό το τεράστια πλούσιο πολυσύμπαν που περικλείει κάθε λογική πιθανότητα.
So this is a problem, believe it or not, that reflective physicists really think a lot about, and at this point they tend to go metaphysical, say, well, maybe the set of laws that describes our universe, it's just one set of laws and it describes one part of reality, but maybe every consistent set of laws describes another part of reality, and in fact all possible physical worlds really exist, they're all out there. We just see a little tiny part of reality that's described by the laws of quantum field theory, but there are many, many other worlds, parts of reality that are described by vastly different theories that are different from ours in ways we can't imagine, that are inconceivably exotic. Steven Weinberg, the father of the standard model of particle physics, has actually flirted with this idea himself, that all possible realities actually exist. Also, a younger physicist, Max Tegmark, who believes that all mathematical structures exist, and mathematical existence is the same thing as physical existence, so we have this vastly rich multiverse that encompasses every logical possibility.
Τώρα, παίρνοντας αυτή τη μεταφυσική λύση, αυτοί οι φυσικοί και φιλόσοφοι βασικά προσεγγίζουν μια πολύ παλιά ιδέα που αποδίδεται στον Πλάτωνα. Είναι η αρχή της πληρότητας ή γονιμότητας, ή η μεγάλη αλυσίδα της ύπαρξης, ότι η πραγματικότητα είναι όντως όσο το δυνατόν πιο ολοκληρωμένη. Αποστασιοποιείται από την ανυπαρξία όσο περισσότερο γίνεται.
Now, in taking this metaphysical way out, these physicists and also philosophers are actually reaching back to a very old idea that goes back to Plato. It's the principle of plenitude or fecundity, or the great chain of being, that reality is actually as full as possible. It's as far removed from nothingness as it could possibly be.
Άρα έχουμε δύο άκρα αντίθετα. Έχουμε από τη μια πλευρά την απόλυτη ανυπαρξία, και αυτή την οπτική της πραγματικότητας που περικλείει κάθε κόσμο που μπορούμε να αντιληφθούμε στον αντίθετο άκρο: την πιο πλήρως πιθανή πραγματικότητα, την ανυπαρξία, την απλούστερη πιθανή πραγματικότητα. Τι βρίσκεται όμως ανάμεσα σε αυτά τα δύο άκρα; Κάθε είδους ενδιάμεσες πραγματικότητες που περιλαμβάνουν κάποια πράγματα και αποκλείουν κάποια άλλα. Μια από τις ενδιάμεσες πραγματικότητες είναι, ας πούμε, η πιο καλαίσθητη μαθηματικά πραγματικότητα, που αποκλείει τα άχαρα κομμάτια, τις άσχημες ασυμμετρίες και πάει λέγοντας. Υπάρχουν βέβαια κάποιοι φυσικοί που θα σας πουν ότι όντως ζούμε στην πιο καλαίσθητη πραγματικότητα. Νομίζω ότι ο Μπράιαν Γκριν βρίσκεται στο κοινό, και έχει γράψει ένα βιβλίο με τίτλο: «Το Κομψό Σύμπαν». Ισχυρίζεται ότι το σύμπαν στο οποίο ζούμε είναι καλαίσθητο από μαθηματικής απόψεως. Μην τον πιστεύετε. (Γέλια) Είναι ευσεβής πόθος, μακάρι να ίσχυε, αλλά νομίζω ότι πριν λίγο καιρό παραδέχτηκε πως πρόκειται για ένα άσχημο σύμπαν. Είναι βλακωδώς κατασκευασμένο, έχει υπερβολικά πολλές αυθαίρετες σταθερές σύζευξης και αναλογίες μάζας και περιττές οικογένειες στοιχειωδών σωματιδίων, και τι στο καλό είναι η σκοτεινή ενέργεια; Είναι μια δυσλειτουργική θεώρηση. Δεν είναι ένα καλαίσθητο σύμπαν. (Γέλια) Υπάρχει βέβαια και ο καλύτερος από όλους τους πιθανούς κόσμους από ηθικής πλευράς. Καλό θα ήταν να σοβαρευτείτε τώρα, καθώς ένας κόσμος στον οποίο συνειδητά πλάσματα δεν υποφέρουν άσκοπα, στον οποίο δεν υπάρχουν πράγματα όπως ο παιδικός καρκίνος ή το Ολοκαύτωμα. Είναι μια ηθική σύλληψη. Τέλος πάντων, μεταξύ ανυπαρξίας και πληρέστερης πιθανής πραγματικότητας, υπάρχουν ειδικές πραγματικότητες. Η ανυπαρξία είναι ιδιαίτερη. Είναι η πιο απλή. Μετά έχουμε την πιο καλαίσθητη πιθανή πραγματικότητα. Είναι κάτι ιδιαίτερο. Η πληρέστερη πιθανή πραγματικότητα είναι κάτι ιδιαίτερο.
So we have these two extremes now. We have sheer nothingness on one side, and we have this vision of a reality that encompasses every conceivable world at the other extreme: the fullest possible reality, nothingness, the simplest possible reality. Now what's in between these two extremes? There are all kinds of intermediate realities that include some things and leave out others. So one of these intermediate realities is, say, the most mathematically elegant reality, that leaves out the inelegant bits, the ugly asymmetries and so forth. Now, there are some physicists who will tell you that we're actually living in the most elegant reality. I think that Brian Greene is in the audience, and he has written a book called "The Elegant Universe." He claims that the universe we live in mathematically is very elegant. Don't believe him. (Laughter) It's a pious hope, I wish it were true, but I think the other day he admitted to me it's really an ugly universe. It's stupidly constructed, it's got way too many arbitrary coupling constants and mass ratios and superfluous families of elementary particles, and what the hell is dark energy? It's a stick and bubble gum contraption. It's not an elegant universe. (Laughter) And then there's the best of all possible worlds in an ethical sense. You should get solemn now, because a world in which sentient beings don't suffer needlessly, in which there aren't things like childhood cancer or the Holocaust. This is an ethical conception. Anyway, so between nothingness and the fullest possible reality, various special realities. Nothingness is special. It's the simplest. Then there's the most elegant possible reality. That's special. The fullest possible reality, that's special.
Αλλά τι ξεχνάμε; Υπάρχουν και οι ευτελείς, κοινές πραγματικότητες που δεν είναι σε καμία περίπτωση ιδιαίτερες, είναι κάπως τυχαίες. Απέχουν απείρως από την ανυπαρξία, αλλά δεν φτάνουν με τίποτα την πλήρη ολοκλήρωση. Είναι ένας συνδυασμός χάους και τάξης, μαθηματικής καλαισθησίας και ασχήμιας. Θα περιέγραφα αυτές τις πραγματικότητες ως ένα απέραντο, μέτριας ποιότητας, ατελές χάλι, μια γενικόλογη πραγματικότητα, ένα είδος κοσμικής προχειρότητας. Και αυτές οι πραγματικότητες, υπάρχει κάποια θεότητα σε κάποια από αυτές; Ίσως, αλλά η θεότητα δεν είναι τέλεια όπως αυτή των Ιουδαιο-Χριστιανών. Αυτή η θεότητα δεν είναι ούτε πανάγαθη ούτε παντοδύναμη. Μπορεί, αντιθέτως, να είναι 100 τοις εκατό κακόβουλη αλλά μόνο 80 τοις εκατό αποτελεσματική, το οποίο απεικονίζει λίγο ή πολύ τον κόσμο γύρω μας. (Γέλια) Έτσι θα ήθελα να προτείνω ότι η λύση στο μυστήριο της ύπαρξης είναι ότι η πραγματικότητα στην οποία ζούμε είναι μία από τις κοινές πραγματικότητες. Η πραγματικότητα πρέπει να καταλήγει κάπου. Μπορεί να καταλήγει στο να είναι ένα τίποτα ή τα πάντα ή κάτι ενδιάμεσο. Έχει λοιπόν κάποιο ξεχωριστό στοιχείο, είναι δηλαδή πραγματικά καλαίσθητη ή πλήρης ή πραγματικά απλή, όπως η ανυπαρξία, αυτό θα απαιτούσε μια εξήγηση. Αλλά εάν είναι μια από αυτές τις τυχαίες, κοινές πραγματικότητες, δεν υπάρχει περαιτέρω εξήγηση. Και πράγματι, θα έλεγα ότι αυτή είναι η πραγματικότητα στην οποία ζούμε. Αυτό μας λέει η επιστήμη. Στην αρχή της εβδομάδας, πήραμε την συναρπαστική πληροφορία ότι η θεωρία της εμφύσησης, που προβλέπει μια μεγάλη, άπειρη, άτακτη, αυθαίρετη, άσκοπη πραγματικότητα, είναι σαν μια μεγάλη αφρίζουσα σαμπάνια που αναβλύζει ατελείωτα από ένα μπουκάλι, ένα τεράστιο σύμπαν, κυρίως άγονη γη με μικρούς θύλακες γοητείας και τάξης και ειρήνης, έχει επιβεβαιωθεί, αυτό το σενάριο της εμφύσησης, από τις παρατηρήσεις που έγιναν με ραδιοτηλεσκόπια στην Ανταρκτική που εξέτασαν τα χαρακτηριστικά των βαρυτικών κυμάτων ακριβώς πριν τη Μεγάλη Έκρηξη. Είμαι σίγουρος ότι όλοι το γνωρίζετε. Έτσι τέλος πάντων, πιστεύω ότι υπάρχει κάποια απόδειξη για το γενονός ότι έχουμε καταλήξει σε αυτή την πραγματικότητα.
But what are we leaving out here? There's also just the crummy, generic realities that aren't special in any way, that are sort of random. They're infinitely removed from nothingness, but they fall infinitely short of complete fullness. They're a mixture of chaos and order, of mathematical elegance and ugliness. So I would describe these realities as an infinite, mediocre, incomplete mess, a generic reality, a kind of cosmic junk shot. And these realities, is there a deity in any of these realities? Maybe, but the deity isn't perfect like the Judeo-Christian deity. The deity isn't all-good and all-powerful. It might be instead 100 percent malevolent but only 80 percent effective, which pretty much describes the world we see around us, I think. (Laughter) So I would like to propose that the resolution to the mystery of existence is that the reality we exist in is one of these generic realities. Reality has to turn out some way. It can either turn out to be nothing or everything or something in between. So if it has some special feature, like being really elegant or really full or really simple, like nothingness, that would require an explanation. But if it's just one of these random, generic realities, there's no further explanation for it. And indeed, I would say that's the reality we live in. That's what science is telling us. At the beginning of the week, we got the exciting information that the theory of inflation, which predicts a big, infinite, messy, arbitrary, pointless reality, it's like a big frothing champagne coming out of a bottle endlessly, a vast universe, mostly a wasteland with little pockets of charm and order and peace, this has been confirmed, this inflationary scenario, by the observations made by radio telescopes in Antarctica that looked at the signature of the gravitational waves from just before the Big Bang. I'm sure you all know about this. So anyway, I think there's some evidence that this really is the reality that we're stuck with.
Τώρα βέβαια, γιατί θα έπρεπε να σας νοιάζει; Καλώς - (Γέλιο) - η ερώτηση, «Γιατί υπάρχει ο κόσμος;» είναι η κοσμική ερώτηση, που μοιάζει με μια πιο προσωπική ερώτηση: Γιατί υπάρχω; Γιατί υπάρχεις; ξέρετε, η ύπαρξη μας θα έμοιαζε να είναι απίστευτα απίθανη, επειδή υπάρχει ένας τεράστιος αριθμός γενετικά πιθανών ανθρώπων, αν τον υπολογίσετε από τον αριθμό των γονιδίων και των αλληλόμορφων γονιδίων κ.λπ. ένας πρόχειρος υπολογισμός θα σας πει ότι υπάρχουν περίπου 10 στην 10.000τη πιθανοί άνθρωποι, γενετικά. Είναι ανάμεσα στο 10 στην 100τη και στο 10 στην δύναμη του 10 στην 100τη. Κι ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν πραγματικά υπάρξει είναι 100 δις, ίσως 50 δις, ένα απειροελάχιστο κλάσμα, άρα όλοι έχουμε κερδίσει το καταπληκτικό κοσμικό λαχείο. Είμαστε εδώ. Εντάξει.
Now, why should you care? Well — (Laughter) — the question, "Why does the world exist?" that's the cosmic question, it sort of rhymes with a more intimate question: Why do I exist? Why do you exist? you know, our existence would seem to be amazingly improbable, because there's an enormous number of genetically possible humans, if you can compute it by looking at the number of the genes and the number of alleles and so forth, and a back-of-the-envelope calculation will tell you there are about 10 to the 10,000th possible humans, genetically. That's between a googol and a googolplex. And the number of the actual humans that have existed is 100 billion, maybe 50 billion, an infinitesimal fraction, so all of us, we've won this amazing cosmic lottery. We're here. Okay.
Σε τι είδους πραγματικότητα θέλουμε λοιπόν να ζούμε; Θέλουμε να ζούμε σε μια ξεχωριστή πραγματικότητα; Τι κι αν ζούσαμε στην πιο καλαίσθητη πιθανή πραγματικότητα; Φανταστείτε την υπαρξιακή πίεση που θα δεχόμασταν για να είμαστε ανάλογα καλαίσθητοι, να μην αποτύχουμε στις προσδοκίες της. Και αν ζούσαμε στην πιο ολοκληρωμένη πιθανή πραγματικότητα; Τότε η ύπαρξη μας θα ήταν εγγυημένη, επειδή κάθε πιθανό πράγμα υπάρχει σε αυτή την πραγματικότητα, αλλά οι επιλογές μας δεν θα είχαν νόημα. Αν πραγματικά ζορίζομαι ηθικά και αγωνίζομαι και αποφασίζω να κάνω το σωστό, τι διαφορά έχει, αφού υπάρχει ένας άπειρος αριθμός εκδοχών του εαυτού μου που επίσης κάνει το σωστό κι άπειρος αριθμός που κάνει το λάθος. Έτσι οι επιλογές μου δεν έχουν νόημα. Άρα δεν θέλουμε να ζούμε σε ιδιαίτερη πραγματικότητα. Κι όσον αφορά την ξεχωριστή πραγματικότητα της ανυπαρξίας, δεν θα συζητούσαμε κάτι τέτοιο. Έτσι πιστεύω ότι ζώντας σε μια κοινή πραγματικότητα που είναι μέτρια, έχει καλά και κακά, και θα μπορούσαμε να κάνουμε τα καλά περισσότερα και τα κακά λιγότερα και αυτό δίνει στη ζωή μας κάποιο σκοπό. Το σύμπαν είναι παράλογο, αλλά μπορούμε να έχουμε ένα σκοπό και αυτό είναι καλό, και η γενική μετριότητα της πραγματικότητας αντηχεί κάπως όμορφα με τη μετριότητα που όλοι αισθανόμαστε στην ουσία της ύπαρξης μας. Ξέρω ότι το αισθάνεστε. Ξέρω ότι όλοι είστε ξεχωριστοί, αλλά και κάπως κρυφά μέτριοι, δεν νομίζετε; (Γέλια) (Χειροκρότημα)
So what kind of reality do we want to live in? Do we want to live in a special reality? What if we were living in the most elegant possible reality? Imagine the existential pressure on us to live up to that, to be elegant, not to pull down the tone of it. Or, what if we were living in the fullest possible reality? Well then our existence would be guaranteed, because every possible thing exists in that reality, but our choices would be meaningless. If I really struggle morally and agonize and I decide to do the right thing, what difference does it make, because there are an infinite number of versions of me also doing the right thing and an infinite number doing the wrong thing. So my choices are meaningless. So we don't want to live in that special reality. And as for the special reality of nothingness, we wouldn't be having this conversation. So I think living in a generic reality that's mediocre, there are nasty bits and nice bits and we could make the nice bits bigger and the nasty bits smaller and that gives us a kind of purpose in life. The universe is absurd, but we can still construct a purpose, and that's a pretty good one, and the overall mediocrity of reality kind of resonates nicely with the mediocrity we all feel in the core of our being. And I know you feel it. I know you're all special, but you're still kind of secretly mediocre, don't you think? (Laughter) (Applause)
Τέλος πάντων, μπορούμε να πούμε ότι αυτό το μυστήριο της ύπαρξης, είναι απλά ανούσιες θεωρητικολογίες. Δεν εκπλήσσεστε από την ύπαρξη του σύμπαντος και έχετε καλή παρέα. Ο Μπέρτραντ Ράσελ είπε, «Θα πρέπει να πω ότι το σύμπαν είναι απλώς εκεί, και αυτό είναι όλο». Είναι ένα αναμφισβήτητο γεγονός. Και ο καθηγητής μου στο Κολούμπια, ο Σίντνει Μοργκενμπέσερ, σπουδαίος φαρσέρ της φιλοσοφίας, όταν του είπα, «Καθηγητά Μοργκενμπέσερ, γιατί υπάρχει εκεί έξω κάτι αντί για τίποτα;» Μου είπε, «Ε, καλά, ακόμα και αν δεν υπήρχε τίποτα, πάλι δεν θα ήσουν ευχαριστημένος.»
So anyway, you may say, this puzzle, the mystery of existence, it's just silly mystery-mongering. You're not astonished at the existence of the universe and you're in good company. Bertrand Russell said, "I should say the universe is just there, and that's all." Just a brute fact. And my professor at Columbia, Sidney Morgenbesser, a great philosophical wag, when I said to him, "Professor Morgenbesser, why is there something rather than nothing?" And he said, "Oh, even if there was nothing, you still wouldn't be satisfied."
Οπότε - (Γέλιο) - εντάξει. Ώστε δεν εκπλήσσεστε. Δεν με νοιάζει. Αλλά θα σας πω κάτι για να καταλήξω και σας εγγυώμαι ότι θα σας εκπλήξει, επειδή έχει εκπλήξει όλους τους έξυπνους, υπέροχους ανθρώπους που συνάντησα στο συνέδριο TED, όταν τους το είπα, και είναι το εξής: Ποτέ στη ζωή μου δεν είχα κινητό τηλέφωνο. Σας ευχαριστώ. (Γέλια) (Χειροκρότημα)
So — (Laughter) — okay. So you're not astonished. I don't care. But I will tell you something to conclude that I guarantee you will astonish you, because it's astonished all of the brilliant, wonderful people I've met at this TED conference, when I've told them, and it's this: Never in my life have I had a cell phone. Thank you. (Laughter) (Applause)