I grew up to study the brain because I have a brother who has been diagnosed with a brain disorder, schizophrenia. And as a sister and later, as a scientist, I wanted to understand, why is it that I can take my dreams, I can connect them to my reality, and I can make my dreams come true? What is it about my brother's brain and his schizophrenia that he cannot connect his dreams to a common and shared reality, so they instead become delusion?
Почнав да го проучувам мозокот бидејќи имам брат кој има мозочно нарушување: шизофренија. Како сестра, а подоцна и како научник, сакав да разберам зошто јас можам да ги поврзам моите соништа со реалноста, и потоа да се потрудам да ги остварам. Што е тоа со мозокот на мојот брат и неговата шизофренија што тој не може да ги поврзе неговите соништа со нашата заедничка и споделена реалност и наместо тоа тие стануваат халуцинации?
So I dedicated my career to research into the severe mental illnesses. And I moved from my home state of Indiana to Boston, where I was working in the lab of Dr. Francine Benes, in the Harvard Department of Psychiatry. And in the lab, we were asking the question, "What are the biological differences between the brains of individuals who would be diagnosed as normal control, as compared with the brains of individuals diagnosed with schizophrenia, schizoaffective or bipolar disorder?"
Затоа, ја посветив мојата кариера за истражување на тешките ментални болести. И се преселив од Индијана во Бостон каде што работев во лабораторијата на Др. Франсин Бене, во одделот за психијатрија на Харвард. Во лабораторијата се прашувавме „Кои се биолошките разлики помеѓу мозоците на луѓето дијагностицирани како нормални, и оние на луѓето дијагностицирани со шизофренија, шизоафективно или биполарно пореметување.“
So we were essentially mapping the microcircuitry of the brain: which cells are communicating with which cells, with which chemicals, and then in what quantities of those chemicals? So there was a lot of meaning in my life because I was performing this type of research during the day, but then in the evenings and on the weekends, I traveled as an advocate for NAMI, the National Alliance on Mental Illness.
Практично, ги мапиравме микроколата на мозокот: кои клетки комуницираат со кои други, со кои хемикалии, и со која количина од тие хемикалии. Мојот живот имаше многу смисла бидејќи вакво истражување правев преку ден. А, навечер и за време на викендите, патував како член на НАМИ (ДЗМП) - Државното здружение за ментални нарушувања.
But on the morning of December 10, 1996, I woke up to discover that I had a brain disorder of my own. A blood vessel exploded in the left half of my brain. And in the course of four hours, I watched my brain completely deteriorate in its ability to process all information. On the morning of the hemorrhage, I could not walk, talk, read, write or recall any of my life. I essentially became an infant in a woman's body.
Но, утрото на 10 декември 1996а, се разбудив откривајќи дека и самата имам мозочно нарушување. Крвен сад експлодирал во левата хемисфера од мојот мозок. И за време од неколку часа, го набљудував својот мозок како комплетно ја губи својата способност за обработка на сите информации. Тоа утро, не можев да се движам, зборувам, читам, пишувам, ниту пак да се сетам на било што од мојот живот. Практично станав новороденче во тело на жена.
If you've ever seen a human brain, it's obvious that the two hemispheres are completely separate from one another. And I have brought for you a real human brain.
Ако некогаш сте виделе човечки мозок, јасно се гледа дека хемисферите се потполно одделени една од друга. Донесов за вас вистински човечки мозок тука.
(Groaning, laughter)
So this is a real human brain. This is the front of the brain, the back of brain with the spinal cord hanging down, and this is how it would be positioned inside of my head. And when you look at the brain, it's obvious that the two cerebral cortices are completely separate from one another.
Значи, ова е вистински човечки мозок. Ова е предниот дел, ова е задниот дел заедно со рбетниот мозок кој виси надолу, а вака би бил позициониран внатре во мојата глава. Кога ќе го погледнете мозокот, јасно се гледа дека двете хемисфери се комплетно одделени една од друга.
For those of you who understand computers, our right hemisphere functions like a parallel processor, while our left hemisphere functions like a serial processor. The two hemispheres do communicate with one another through the corpus callosum, which is made up of some 300 million axonal fibers. But other than that, the two hemispheres are completely separate. Because they process information differently, each of our hemispheres think about different things, they care about different things, and, dare I say, they have very different personalities. Excuse me. Thank you. It's been a joy.
За оние од вас кои се разбирате во компјутери, нашата десна хемисфера функционира како паралелен процесор, додека нашата лева хемисфера функционира како сериски процесор. Двете хемисфери комуницираат меѓу себе преку corpus collosum, кој е составен од околу 300 милиони нервни влакна. Но, освен оваа врска, двете хемисфери се комплетно одделени. Бидејќи информациите ги обработуваат на различен начин, секоја од хемисферите размислува различно за работите, важни им се различни нешта, и ако смеам да кажам, имаат две многу различни личности. Извинете. Благодарам. Мило ми беше. (Асистентот: и мене исто.)
Assistant: It has been.
(Laughter)
Our right human hemisphere is all about this present moment. It's all about "right here, right now." Our right hemisphere, it thinks in pictures and it learns kinesthetically through the movement of our bodies. Information, in the form of energy, streams in simultaneously through all of our sensory systems and then it explodes into this enormous collage of what this present moment looks like, what this present moment smells like and tastes like, what it feels like and what it sounds like. I am an energy-being connected to the energy all around me through the consciousness of my right hemisphere. We are energy-beings connected to one another through the consciousness of our right hemispheres as one human family. And right here, right now, we are brothers and sisters on this planet, here to make the world a better place. And in this moment we are perfect, we are whole and we are beautiful.
Нашата десна хемисфера ја интересира само сегашниот момент. Само „сега и тука“. Нашата десна хемисфера размислува во слики и учи кинестетски, преку движењата на нашите тела. Информациите, во форма на енергија, доаѓаат постојано преку нашите сетила и потоа експлодираат во огромен колаж претставувајќи како овој сегашнен момент изгледа, како мириса, каков вкус има, како звучи, и каков е на допир. Јас сум енергетско суштество поврзано со енергијата насекаде околу мене преку свесноста од мојата десна хемисфера. Сите ние сме енергетски суштества поврзани помеѓу себе преку свесноста на нашите десни хемисфери како една големо семејство луѓе. И токму тука, токму сега, ние сме браќа и сестри на оваа планета, заедно тука за да го направиме овој свет подобро место за живеење. И во овој момент ние сме совршени, целосни и прекрасни.
My left hemisphere, our left hemisphere, is a very different place. Our left hemisphere thinks linearly and methodically. Our left hemisphere is all about the past and it's all about the future. Our left hemisphere is designed to take that enormous collage of the present moment and start picking out details, and more details about those details. It then categorizes and organizes all that information, associates it with everything in the past we've ever learned, and projects into the future all of our possibilities. And our left hemisphere thinks in language. It's that ongoing brain chatter that connects me and my internal world to my external world. It's that little voice that says to me, "Hey, you've got to remember to pick up bananas on your way home. I need them in the morning." It's that calculating intelligence that reminds me when I have to do my laundry. But perhaps most important, it's that little voice that says to me, "I am. I am."
Мојата лева хемисфера - нашата лева хемисфера - е многу поинакво место. Нашата лева хемисфера размислува линеарно и методички. Нашата лева хемисфера ја интересираат само минатото и иднината. Нашата лева хемисфера е дизајнирана да го земе огромниот колаж на сегашниот момент и да почне да бара детали во него, детали и повеќе детали за деталите. Потоа ги категоризира и ги организира сите тие информации, ги поврзува со се што имаме научено во минатото и ги проектира сите наши можности за иднината. Нашата лева хемисфера размислува со зборови. Таа е целиот оној внатрешен дијалог што ме поврзува мене и мојот внатершен свет со надворешниот свет. Таа е оној мал глас што ми вели: „Еј, не заборавај да купиш банани на пат накај дома. Ќе ми требаат изутрина.“ Таа е онаа калкулирачка интелигенција која ме потсетува кога треба да ги исперам алиштата. Но, веројатно, најбитно од се, таа е оној мал глас кој што ми вели „Јас сум. Јас сум.“ И, чим мојата лева хемисфера ќе ми каже „Јас сум,“
And as soon as my left hemisphere says to me "I am," I become separate. I become a single solid individual, separate from the energy flow around me and separate from you. And this was the portion of my brain that I lost on the morning of my stroke.
јас станувам одвоен. Станувам одвоена индивидуа, одвоена од енергетскиот тек околу мене и одвоена од вас. И ова беше делот од мојот мозок кој го изгубив утрото кога добив мозочен удар.
On the morning of the stroke, I woke up to a pounding pain behind my left eye. And it was the kind of caustic pain that you get when you bite into ice cream. And it just gripped me -- and then it released me. And then it just gripped me -- and then it released me. And it was very unusual for me to ever experience any kind of pain, so I thought, "OK, I'll just start my normal routine."
Тоа утро, се разбудив со ритмичка болка позади моето лево око. Тоа беше таква болка - остра болка - слично како кога ќе загризеш сладолед. И едноставно ме обзеде - па ме пушти. Потоа повторно ме обзеде - па ме пушти. Невообичаено е за мене да чувствувам било каква болка, па си мислев, добро, само ќе отпочнам со моите секојдневни активности.
So I got up and I jumped onto my cardio glider, which is a full-body, full-exercise machine. And I'm jamming away on this thing, and I'm realizing that my hands look like primitive claws grasping onto the bar. And I thought, "That's very peculiar." And I looked down at my body and I thought, "Whoa, I'm a weird-looking thing." And it was as though my consciousness had shifted away from my normal perception of reality, where I'm the person on the machine having the experience, to some esoteric space where I'm witnessing myself having this experience.
Па, станав и почнав да вежбам на мојот „кардио-лизгач“, што всушност е машина за вежбање на целото тело. И додека вежбав на оваа машина, сваќам дека моите раце изгледаат како примитивни канџи кои се трудат да се фатат за дршките. И си мислев, „ова е многу чудно.“ И погледнав долу во моето тело и си помислив, „Леле, какво чудно суштество сум јас.“ Мојата нормална свесност изгледаше како да се изместила од нормалното перцепирање на реалноста, кое што е дека јас сум личноста на машината која го има искуството, во некое друго перцепирање на некој езотеричен простор каде што јас сведочам за себеси додека го имам искуството.
And it was all very peculiar, and my headache was just getting worse. So I get off the machine, and I'm walking across my living room floor, and I realize that everything inside of my body has slowed way down. And every step is very rigid and very deliberate. There's no fluidity to my pace, and there's this constriction in my area of perception, so I'm just focused on internal systems. And I'm standing in my bathroom getting ready to step into the shower, and I could actually hear the dialogue inside of my body. I heard a little voice saying, "OK. You muscles, you've got to contract. You muscles, you relax."
И беше многу чудно, и мојата главоболка стануваше полоша. Затоа слегов од машината, и се упатив кон мојата дневна соба, и сфатив дека се во моето тело беше претерано успорено. И секој чекор беше многу крут и многу намерен. Немаше флуидност во моите движења и имаше намалување на површината на моите перцепции така што бев фокусирана само на моите внатрешни системи. И, стојам во купатилото, спремна да влезам под туш и сваќам дека можам да го слушнам дијалогот во моето тело. Слушав мал глас кој велеше „добро, ова се твоите мускули кои треба да ги стегнеш. Твоите мускули, треба да ги опуштиш.“
And then I lost my balance, and I'm propped up against the wall. And I look down at my arm and I realize that I can no longer define the boundaries of my body. I can't define where I begin and where I end, because the atoms and the molecules of my arm blended with the atoms and molecules of the wall. And all I could detect was this energy -- energy.
И потоа ја изгубив рамнотежата и се потправ на ѕидот. И погледнав кон мојата рака и сватив дека повеќе не можам да ги определам границите на моето тело. Не можам да сфатам каде почнувам и каде завршувам, бидејќи атомите и молекулите од мојата рака се претопуваа во атомите и молекулите од ѕидот. Се што можев да забележам беше оваа енергија - енергија.
And I'm asking myself, "What is wrong with me? What is going on?" And in that moment, my left hemisphere brain chatter went totally silent. Just like someone took a remote control and pushed the mute button. Total silence. And at first I was shocked to find myself inside of a silent mind. But then I was immediately captivated by the magnificence of the energy around me. And because I could no longer identify the boundaries of my body, I felt enormous and expansive. I felt at one with all the energy that was, and it was beautiful there.
И се запрашав, „што не е во ред со мене? Што се случува?“ И во тој момент, мојот внатрешен дијалог - дијалогот во левата хемисфера - потполно се стиши. Исто како некој да зел далечински управувач и го притиснал копчето за замолчување. Потполна тишина. На почетокот се шокирав кога се најдов во толку тивок ум. Но, веднаш потоа бев маѓепсана од сета таа енергија околу мене. И, бидејќи не можев повеќе да ги дефинирам границите на моето тело, се чувствував огромна и се ширев. Се чувствував едно со сета енергија, и беше прекрасно таму.
Then all of a sudden my left hemisphere comes back online and it says to me, "Hey! We've got a problem! We've got to get some help." And I'm going, "Ahh! I've got a problem!"
Тогаш, одеднаш, мојата лева хемисфера се вклучи повторно и ми кажа „Еј, имаме проблем! Имаме проблем! Мора да побараме помош.“ И јас почнав „Ааа! Јас имам проблем.
(Laughter)
Јас имам проблем.“ И повторно, “добро, добро, имам проблем.“
So it's like, "OK, I've got a problem." But then I immediately drifted right back out into the consciousness -- and I affectionately refer to this space as La La Land. But it was beautiful there. Imagine what it would be like to be totally disconnected from your brain chatter that connects you to the external world.
Но потоа повторно отидов назад во претходно опишаната свесност - и нагалено си ја нарекувам оваа состојба Ла-ла земја. Но, беше прекрасно таму. Замислете како би било да бидете потполно откачени од вашиот внатрешен дијалог кој што ве поврзува со надворешниот свет.
So here I am in this space, and my job, and any stress related to my job -- it was gone. And I felt lighter in my body. And imagine all of the relationships in the external world and any stressors related to any of those -- they were gone. And I felt this sense of peacefulness. And imagine what it would feel like to lose 37 years of emotional baggage! (Laughter) Oh! I felt euphoria -- euphoria. It was beautiful.
Значи јас сум тука на ова место, и ова е мојата работа - и сиот стрес поврзан со мојата работа - сето тоа го немаше. И се чувствував лесно во моето тело. И замислете: сите односи со надворешниот свет и сите стресни моменти поврзани со него - сето тоа исчезна. И чувствував мир. И замислете како би изгледало да изгубите 37 години емоционален товар! (смеа) Ох! Чувствував еуфорија. Еуфорија. Беше прекрасно.
And again, my left hemisphere comes online and it says, "Hey! You've got to pay attention. We've got to get help." And I'm thinking, "I've got to get help. I've got to focus." So I get out of the shower and I mechanically dress and I'm walking around my apartment, and I'm thinking, "I've got to get to work. Can I drive?"
И потоа повторно, мојата лева хемисфера се вклучи и рече, „Еј! Мора да внимаваш. Мора да најдеме помош.“А јас си мислев, „Мора да најдам помош. Мора да се фокусирам.“ Па, излегов од туш кабината и почнав механички да се облекувам и почнав да одам низ мојот стан, и да мислам „мора да отидам на работа. Мора да отидам на работа.
And in that moment, my right arm went totally paralyzed by my side. Then I realized, "Oh my gosh! I'm having a stroke!" And the next thing my brain says to me is, Wow! This is so cool!
Можам ли да возам? Можам ли да возам?“ И во тој момент мојата десна рака тотално се парализира. Тогаш сватив, „Ох, господе! Имам мозочен удар! Имам мозочен удар!“ И следната работа што ми ја кажа мојот мозок е: „Wow!
(Laughter)
Ова е толку доброо“ (смеа) „Ова е толку супер!
This is so cool! How many brain scientists have the opportunity to study their own brain from the inside out?"
Колку многу истражувачи на мозокот ја имаат можноста да го проучуваат својот мозок од внатре?“
(Laughter)
(смеа)
And then it crosses my mind, "But I'm a very busy woman!"
И потоа ми мина низ ум: „Но, јас сум многу зафатена жена!“
(Laughter)
(смеа) „Јас немам време за мозочен удар!“
"I don't have time for a stroke!" So I'm like, "OK, I can't stop the stroke from happening, so I'll do this for a week or two, and then I'll get back to my routine. OK. So I've got to call help. I've got to call work." I couldn't remember the number at work, so I remembered, in my office I had a business card with my number. So I go into my business room, I pull out a three-inch stack of business cards. And I'm looking at the card on top and even though I could see clearly in my mind's eye what my business card looked like, I couldn't tell if this was my card or not, because all I could see were pixels. And the pixels of the words blended with the pixels of the background and the pixels of the symbols, and I just couldn't tell. And then I would wait for what I call a wave of clarity. And in that moment, I would be able to reattach to normal reality and I could tell that's not the card... that's not the card. It took me 45 minutes to get one inch down inside of that stack of cards. In the meantime, for 45 minutes, the hemorrhage is getting bigger in my left hemisphere. I do not understand numbers, I do not understand the telephone, but it's the only plan I have.
И си мислев, „добро, не можам да спречам ударот да се случи, па ќе го правам ова една недела или две, и потоа ќе се вратам на мојата рутина. Добро. Значи, мора да побарам помош. Мора да се јавам на работа.“ Не можев да се сетам на бројот од работа, и се сетив, во мојата работна соба имав визит картичка со мојот број. Па, отидов во мојата работна соба, и го земав купчето со визит картички. И погледнав во најгорната картичка и, и покрај тоа што јасно ја гледав сликата на картичката, не можев да познаам дали оваа картичка беше моја или не, бидејќи се што можев да видам беа точки (пиксели). И пикселите од зборовите се претопуваа со пикселите од позадината и со пикселите на симболите, и едноставно не можев да познаам. И потоа чекав да ми дојде она што го нарекувам бран на јаснотија. И во тие моменти можев да се поврзам повторно со нормалната реалност и можев да кажам ова не е картичката ... ова не е картичката .. ова не е картичката. Ми требаа 45 минути да поминам една третина од картичките. Во меѓувреме, за тие 45минути, повредата стануваше се поголема во мојата лева хемисфера. Не разбирав бројки. Не го разбирав телефонот, но тоа беше единствениот план што го имав.
So I take the phone pad and I put it right here. I take the business card, I put it right here, and I'm matching the shape of the squiggles on the card to the shape of the squiggles on the phone pad. But then I would drift back out into La La Land, and not remember when I came back if I'd already dialed those numbers. So I had to wield my paralyzed arm like a stump and cover the numbers as I went along and pushed them, so that as I would come back to normal reality, I'd be able to tell, "Yes, I've already dialed that number."
Па, го земав телефонот и го ставив тука. Ја земав визит картичката, и ја ставив тука, и почнав да ги споредувам облиците на шкртаниците на картичката со шкртаниците на телефонот. Но, потоа ќе одлетав повторно во Ла Ла земјата, и кога ќе се вратев, не се сеќавав дали веќе сум ги свртела овие бројки. И морав да управувам со мојата парализирана рака како обележувач и да ги покривам цифрите како што ги вртев така што кога ќе се вратев во нормална состојба, ќе можев да кажам „Да, веќе ја свртев таа цифра.“
Eventually, the whole number gets dialed and I'm listening to the phone, and my colleague picks up the phone and he says to me, "Woo woo woo woo." (Laughter)
Некако, го свртев целиот број и го слушав телефонот и мојот колега ја крева слушалката и ми вели, „Ву ву ву вууу.“ (смеа) И си мислам,
(Laughter)
And I think to myself, "Oh my gosh, he sounds like a Golden Retriever!"
„Господе, па тој звучи како куче!“
(Laughter)
And so I say to him -- clear in my mind, I say to him: "This is Jill! I need help!" And what comes out of my voice is, "Woo woo woo woo woo." I'm thinking, "Oh my gosh, I sound like a Golden Retriever." So I couldn't know -- I didn't know that I couldn't speak or understand language until I tried. So he recognizes that I need help and he gets me help.
И му велам - јасно во мојот ум му велам: „Овде е Џил, ми треба твојата помош!“ А она што излезе од мојата уста беше “Ву ву ву вуу.“ И си мислам, „Господе, па и јас звучам како куче.“ Па, не можев да знам - не знаев дека не можам да зборувам ниту да разбирам говор се дури не пробав. Но, тој свати дека ми треба помош и ми прати помош.
And a little while later, I am riding in an ambulance from one hospital across Boston to [Massachusetts] General Hospital. And I curl up into a little fetal ball. And just like a balloon with the last bit of air, just right out of the balloon, I just felt my energy lift and just I felt my spirit surrender.
И малку подоцна, се возам во амбулантна кола од една болница во Бостон до Главната болница во Масачусетс И се стуткав како фетус. И исто како балон со последниот здив, веднаш надвор од балонот, почувствував како мојата енергија се подигна нагоре - и почувстував како мојот дух се предаде.
And in that moment, I knew that I was no longer the choreographer of my life. And either the doctors rescue my body and give me a second chance at life, or this was perhaps my moment of transition.
И во тој момент знаев дека јас не сум повеќе кореограферот на мојот живот. И, или докторите ќе го спасат моето тело и ќе ми дадат втора шанса за живот, или ова е можеби моментот на преминот.
When I woke later that afternoon, I was shocked to discover that I was still alive. When I felt my spirit surrender, I said goodbye to my life. And my mind was now suspended between two very opposite planes of reality. Stimulation coming in through my sensory systems felt like pure pain. Light burned my brain like wildfire, and sounds were so loud and chaotic that I could not pick a voice out from the background noise, and I just wanted to escape. Because I could not identify the position of my body in space, I felt enormous and expansive, like a genie just liberated from her bottle. And my spirit soared free, like a great whale gliding through the sea of silent euphoria. Nirvana. I found Nirvana. And I remember thinking, there's no way I would ever be able to squeeze the enormousness of myself back inside this tiny little body.
Кога се разбудив подоцна тоа попладне, се шокирав кога дознав дека сеуште сум жива. Кога почувствував дека мојот дух се предаде, јас се збогував со својот живот. И мојот ум сега се наоѓаше помеѓу две многу спротивставени реалности. Стимулациите кои доаѓаа од моите сетила, ги чувствував како чиста болка. Светлина го гореше мојот ум како див пожар, а звуците беа толку гласни и хаотични што не можев да разликувам нечиј глас од позадинскиот шум, и само сакав да избегам. Бидејќи не можев да ја идентигикувам позицијата на моето тело во просторот, се чувстував огромна и се ширев, исто како духот од лампата на Аладин. И мојот дух пловеше слободно, како голем кит кој плови во море од еуфорија без звуци. Нирвана. Ја најдов Нирвана. И се сеќавам дека мислев, нема шанси да можам да ја соберам цела оваа широчина назад во моето мало тело.
But then I realized, "But I'm still alive! I'm still alive, and I have found Nirvana. And if I have found Nirvana and I'm still alive, then everyone who is alive can find Nirvana." And I pictured a world filled with beautiful, peaceful, compassionate, loving people who knew that they could come to this space at any time. And that they could purposely choose to step to the right of their left hemispheres -- and find this peace. And then I realized what a tremendous gift this experience could be, what a stroke of insight this could be to how we live our lives. And it motivated me to recover.
Но тогаш сватив, „Јас сум сеуште жива! Јас сум жива, и ја најдов Нирвана. И ја најдов Нирвана и сеуште сум жива, тогаш сите што се живи можат да најдат Нирвана.“. И си замислував свет полн со прекрасни, убави, мирни, сочувствителни, луѓе полни со љубов кои знаеа дека можат да се вратат на ова место во било кое време. И дека можат намерно да одберат да излезат десно од своите леви хемисфери и да го пронајдат овој мир. И тогаш сватив колкав подарок може да биде ова искуство колкав увид за тоа како може да ги живееме своите животи, и тоа ме мотивираше да заздравам.
Two and a half weeks after the hemorrhage, the surgeons went in, and they removed a blood clot the size of a golf ball that was pushing on my language centers. Here I am with my mama, who is a true angel in my life. It took me eight years to completely recover.
Две и пол недели после повредата, хирурзите ја отстранија истечената крв со големина на голф топче кое ги притискаше моите центри за говор. Тука сум со мама, која е вистински ангел во мојот живот. Ми требаа 8 години за потполно да закрепнам.
So who are we? We are the life-force power of the universe, with manual dexterity and two cognitive minds. And we have the power to choose, moment by moment, who and how we want to be in the world. Right here, right now, I can step into the consciousness of my right hemisphere, where we are. I am the life-force power of the universe. I am the life-force power of the 50 trillion beautiful molecular geniuses that make up my form, at one with all that is. Or, I can choose to step into the consciousness of my left hemisphere, where I become a single individual, a solid. Separate from the flow, separate from you. I am Dr. Jill Bolte Taylor: intellectual, neuroanatomist. These are the "we" inside of me. Which would you choose? Which do you choose? And when? I believe that the more time we spend choosing to run the deep inner-peace circuitry of our right hemispheres, the more peace we will project into the world, and the more peaceful our planet will be. And I thought that was an idea worth spreading.
Значи .. кои сме ние? Ние сме животната сила на универзумот, со вештина во рацете и два когнитивни ума. И имаме можност да избираме, од момент во момент, кои сме и какви сакаме да бидеме во овој свет. Тука и сега, влегувам во свеста на мојата десна хемисфера, каде што сме. Јас сум животната сила на универзумот. Јас сум животната сила на 50 трилиони прекрасни молекуларни гении кои што ја градат мојата форма, едно со се што постои. Или, можам да одберам да влезам во свесноста на мојата лева хемисфера, каде што станувам една индивидуа, цврста. Одвоена од текот, одвоена од вас. Јас сум Др. Џил Болти Тејлор: интелектуалка, невроанатомичарка. Ова се „ние“ внатре во нас. Што би одбрале? Што би одбрале и кога? Верувам дека колку повеќе време се трудиме да живееме од внатрешниот мир на нашите десни хемисфери, толку повеќе мир ќе проектираме надвор во светот, и како резултат целата наша планета ќе биде поисполнета со мир. Мислев дека ова е идеја која вреди да се сподели.
Thank you.
(Applause)