When I was six years old, I received my gifts. My first grade teacher had this brilliant idea. She wanted us to experience receiving gifts but also learning the virtue of complimenting each other. So she had all of us come to the front of the classroom, and she bought all of us gifts and stacked them in the corner. And she said, "Why don't we just stand here and compliment each other? If you hear your name called, go and pick up your gift and sit down." What a wonderful idea, right? What could go wrong?
Намайг зургаан настай байхад олон бэлэг ирсэн. Нэгдүгээр ангийн багшид маань нэг гайхалтай санаа төрсөн юм. Багш биднийг бэлэг авах ямар байдгийг, мөн нэгнийгээ магтахын ашиг тусыг мэдрээсэй гэж хүссэн. Тэгээд багш бүх хүүхдүүдийг ангийн өмнө гаргаад, бидэнд авсан бэлгээ ангийн буланд тавьсан байлаа. Багш хэллээ: “Бүгдээрээ энд зогсоод бие биендээ магтаалын үгс хэлбэл ямар вэ? Хэрвээ өөрийнхөө нэрийг сонсвол очиж бэлгээ аваад байрандаа суугаарай." Ямар гайхалтай санаа вэ, тийм ээ? Буруудах зүйл юу л байв гэж?
(Laughter)
(Инээд)
Well, there were 40 of us to start with, and every time I heard someone's name called, I would give out the heartiest cheer. And then there were 20 people left, and 10 people left, and five left ... and three left. And I was one of them. And the compliments stopped. Well, at that moment, I was crying. And the teacher was freaking out. She was like, "Hey, would anyone say anything nice about these people?"
Эхэндээ нийт 40 хүүхэд байлаа. Хэн нэгний нэрийг дуудах тутам би чангаар алгаа ташиж байлаа. Ингэсээр 20 хүүхэд үлдэв. Тэгээд 10 үлдлээ, 5 болоод... 3 хүүхэд үлдлээ. Би тэдний нэг байсан юм. Энэ үед магтаалууд дууссан. Тэр үед би уйлж байлаа. Багш ч бүр сандарч эхлэв. Тэр "Энэ хүүхдүүдийн талаар сайн зүйлс хэлэх хүн байна уу?" гэв.
(Laughter)
(Инээд)
"No one? OK, why don't you go get your gift and sit down. So behave next year -- someone might say something nice about you."
"Хэн ч байхгүй юу? Та хэд бэлгээ очиж аваад суувал ямар вэ? Ирэх жил илүү сайн байгаарай хэн нэгэн та нарыг магтаж магадгүй."
(Laughter)
(Инээд)
Well, as I'm describing this you, you probably know I remember this really well.
Миний ярианаас энэ явдлыг маш сайн санаж байгааг та нар ойлгосон байх.
(Laughter)
(Инээд)
But I don't know who felt worse that day. Was it me or the teacher? She must have realized that she turned a team-building event into a public roast for three six-year-olds. And without the humor. You know, when you see people get roasted on TV, it was funny. There was nothing funny about that day.
Гэвч тэр өдөр хэн илүү гонсгор хоцорсныг мэдэхгүй. Би юу? Багш уу? Тэр багийг илүү бататгах арга хэмжээг гурван 6 настны элэглэл болгосноо мэдсэн байх. Ямар ч хошигнолгүйгээр шүү. Зурагтаар хүмүүсийн элэглэлийг үзэхэд инээд хүрдэг. Тэр өдрийн тухайд инээдтэй зүйл огт байгаагүй.
So that was one version of me, and I would die to avoid being in that situation again -- to get rejected in public again. That's one version. Then fast-forward eight years. Bill Gates came to my hometown -- Beijing, China -- to speak, and I saw his message. I fell in love with that guy. I thought, wow, I know what I want to do now. That night I wrote a letter to my family telling them: "By age 25, I will build the biggest company in the world, and that company will buy Microsoft."
Энэ бол миний нэг хувилбар. Олны өмнө шоовдорлогдож дахин тийм байдалд орсноос үхсэн минь дээр. Энэ бол нэг хувилбар нь. Найман жилийн дараа. Билл Гейтс миний амьдардаг газар болох Хятадын Бээжин хотод илтгэл тавихаар ирсэн юм. Би түүний хэлснийг уншаад, тэр залууд шууд дурласан. Би бодохдоо: "Хөөх, би юу хийхээ одоо мэдлээ." Ингээд тэр орой би гэрийхэндээ захиа бичив: “25 нас хүрээд би дэлхий дээрх хамгийн том компанийг байгуулаад тэр компани Microsoft-ыг худалдаж авна.”
(Laughter)
(Инээд)
I totally embraced this idea of conquering the world -- domination, right? And I didn't make this up, I did write that letter. And here it is --
Дэлхийг эзэгнэх энэ санаандаа би автсан байлаа. Би үүнийг зохиогоогүй, үнэхээр тийм захиа бичсэн. Энэ байна.
(Laughter)
(Инээд)
You don't have to read this through --
Та нар бүгдийг нь унших албагүй.
(Laughter)
(Инээд)
This is also bad handwriting, but I did highlight some key words. You get the idea.
Бичгийн хэв маань их муухай байсан, гэвч би гол үгнүүдийг дугуйлсан. Гол санааг нь ойлгосон байх.
(Laughter)
(Инээд)
So ... that was another version of me: one who will conquer the world.
Тэгэхээр энэ бол миний бас нэг хувилбар. Дэлхийг эзэгнэх нэгэн.
Well, then two years later, I was presented with the opportunity to come to the United States. I jumped on it, because that was where Bill Gates lived, right?
Үүнээс хоёр жилийн дараа надад АНУ руу явах боломж гарсан. Би тэр даруй энэ завшааныг ашигласан. Яагаад гэвэл тэнд Билл Гейтс амьдардаг биз дээ?
(Laughter)
(Инээд)
I thought that was the start of my entrepreneur journey. Then, fast-forward another 14 years. I was 30. Nope, I didn't build that company. I didn't even start. I was actually a marketing manager for a Fortune 500 company. And I felt I was stuck; I was stagnant. Why is that? Where is that 14-year-old who wrote that letter? It's not because he didn't try. It's because every time I had a new idea, every time I wanted to try something new, even at work -- I wanted to make a proposal, I wanted to speak up in front of people in a group -- I felt there was this constant battle between the 14-year-old and the six-year-old. One wanted to conquer the world -- make a difference -- another was afraid of rejection. And every time that six-year-old won.
Энэ миний энтрепренёр болох замналын эхлэл байсан гэж хэлж болно. Тэгээд дахиад 14 жил өнгөрөв. Би 30 нас хүрлээ. Үгүй ээ, би тэр компанийг босгож чадаагүй. Би эхэлж ч чадаагүй. Би Fortune 500-д багтдаг нэгэн компанид маркетингийн менежер хийдэг байлаа. Надад гацсан мэт мэдрэмж төрсөн. Би зогсонги байдалд орсон байв. Яагаад ийм юм болов? Тэр захидлыг бичсэн 14 настай хүү хаачив? Тэр хичээгээгүйгээс ийм зүйл болоогүй. Учир нь надад шинэ санаа төрөх болгонд, шинэ зүйлийг туршиж үзэх болгонд, ажил дээр хүртэл санал дэвшүүлэхийг хүсэх болгонд, олон хүний өмнө гарч ярих болгонд, миний доторх 14 болон 6 настнууд тэмцэлдэж байгааг мэдэрдэг. Нэг нь дэлхийг эзэлж, өөрчлөлтийг хийхийг хүсч байхад, нөгөө нь үл тоогдохоос айдаг байсан. Ингэх бүрт зургаан настан дийлдэг байлаа.
And this fear even persisted after I started my own company. I mean, I started my own company when I was 30 -- if you want to be Bill Gates, you've got to start sooner or later, right? When I was an entrepreneur, I was presented with an investment opportunity, and then I was turned down. And that rejection hurt me. It hurt me so bad that I wanted to quit right there. But then I thought, hey, would Bill Gates quit after a simple investment rejection? Would any successful entrepreneur quit like that? No way. And this is where it clicked for me. OK, I can build a better company. I can build a better team or better product, but one thing for sure: I've got to be a better leader. I've got to be a better person. I cannot let that six-year-old keep dictating my life anymore. I have to put him back in his place.
Энэ айдас намайг өөрийн компаниа эхлүүлэх хүртэл дагасан. Би өөрийнхөө компанийг 30 хүрээд эхлүүлсэн л дээ. Билл Гейтс шиг болохыг хүсвэл, үүнээс хамаагүй эрт эхлэх ёстой биз дээ? Энтрепренёр болсныхоо дараа надад хөрөнгө оруулагч олох боломж гарсан ч, би татгалзсан хариу авсан. Тэр явдал надад их хүндээр тусаж тэр даруйдаа бүгдийг хаяад бууж өгмөөр санагдсан. Гэхдээ би: "Билл Гейтс ганц хөрөнгө оруулалтын татгалзсан хариунаас болж бууж өгөх байсан уу?" гэж бодсон. Ямар ч амжилттай этрепренёр тийм амархан бууж өгөх үү? Хэзээ ч үгүй. Яг энэ үед надад мэргэн санаа төрсөн. Би илүү сайн компани босгож чадна. Илүү сайн баг эсвэл бүтээгдэхүүнтэй болж чадна. Гэхдээ нэг зүйл бол гарцаагүй. Би илүү хүчтэй удирдагч болох хэрэгтэй. Би илүү дээр хүн болох хэрэгтэй. Тэр зургаан настнаар амьдралаа удирдуулаад байж болохгүй. Түүнийг байх ёстой байранд нь тавих хэрэгтэй байсан.
So this is where I went online and looked for help. Google was my friend.
Ингээд би интернетээс тусламж хайлаа. Google миний сайн найз байсан л даа.
(Laughter)
(Инээд)
I searched, "How do I overcome the fear of rejection?" I came up with a bunch of psychology articles about where the fear and pain are coming from. Then I came up with a bunch of "rah-rah" inspirational articles about "Don't take it personally, just overcome it." Who doesn't know that?
Би "Үл тоогдох айдсыг хэрхэн даван туулах вэ?" гэж хайв. Айдас болон өвдөлт хаанаас үүдэлтэй талаар баахан сэтгэлзүйн өгүүллүүд гарч ирсэн. Үүний дараагаар зоригжуулсан өгүүллүүдэд: "Өөр дээрээ битгий хүлээж ав, зүгээр л даван туул" гэсэн байв. Үүнийг мэдэхгүй хэн байна аа?
(Laughter)
(Инээд)
But why was I still so scared? Then I found this website by luck. It's called rejectiontherapy.com.
Тэгвэл миний айдас яагаад хэвээрээ байна вэ? Тэгээд би азаар нэг вэбсайт олсон. "бүтэлгүйтлийн-эмчилгээ.com" гэсэн хаягтай.
(Laughter)
(Инээд)
"Rejection Therapy" was this game invented by this Canadian entrepreneur. His name is Jason Comely. And basically the idea is for 30 days you go out and look for rejection, and every day get rejected at something, and then by the end, you desensitize yourself from the pain. And I loved that idea.
"Бүтэлгүйтлийн эмчилгээ" нь Канадын нэг энтрепренёрын зохиосон тоглоом. Түүнийг Жейсон Комли гэдэг. Гол санаа нь 30 өдрийн турш бүтэлгүйтэх арга замыг хайж өдөр бүр нэг зүйлд татгалзсан хариу авах. Тэгсээр эцэст нь айдсаа даван туулна. Надад энэ санаа маш их таалагдсан.
(Laughter)
(Инээд)
I said, "You know what? I'm going to do this. And I'll feel myself getting rejected 100 days." And I came up with my own rejection ideas, and I made a video blog out of it.
Би өөртөө: "Юу гээч, үүнийг хийнээ. Би 100 өдрийн турш үл тоогдох болно" гэж хэлсэн. Өөрийн гэсэн бүтэлгүйтэх аргуудыг бодож олоод үүгээрээ би видео блог хөтөлсөн.
And so here's what I did. This is what the blog looked like. Day One ...
Энэ миний хийсэн зүйл. Блог нэг иймэрхүү харагдаж байсан. Эхний өдөр...
(Laughter)
(Инээд)
Borrow 100 dollars from a stranger. So this is where I went to where I was working. I came downstairs and I saw this big guy sitting behind a desk. He looked like a security guard. So I just approached him. And I was just walking and that was the longest walk of my life -- hair on the back of my neck standing up, I was sweating and my heart was pounding. And I got there and said, "Hey, sir, can I borrow 100 dollars from you?"
Танихгүй хүнээс 100 доллар зээлэх. Тэгээд би ажиллаж байсан газраа очлоо. Шатаар буугаад ширээний ард сууж байсан нэг том залууг харлаа. Тэр яг харуул шиг харагдаж байсан. Би түүн дээр очивоо. Би алхаад л байсан. Миний амьдралын хамгийн урт алхалт байлаа. Миний шилэн хүзүүний үс босоод, хөлс гарч, зүрх минь хүчтэй цохилж байлаа. Би тэнд очоод: "Эрхэм ээ, та надад 100 доллар зээлэх үү?" гэлээ.
(Laughter)
(Инээд)
And he looked up, he's like, "No." "Why?"
Тэр над руу хараад: "Үгүй ээ." “Яагаад?”
And I just said, "No? I'm sorry." Then I turned around, and I just ran.
Би зүгээр л: "Үгүй ээ? Намайг уучлаарай" гээд эргэж хараад шууд гүйсэн.
(Laughter)
(Инээд)
I felt so embarrassed. But because I filmed myself -- so that night I was watching myself getting rejected, I just saw how scared I was. I looked like this kid in "The Sixth Sense." I saw dead people.
Би маш их ичсэн. Гэхдээ би өөрийгөө бичиж авсан байсан учир тэр орой би бүтэлгүйтэж байгаа бичлэгээ үзээд өөрийгөө маш их айсан байсныг харсан. "Зургаа дахь мэдрэхүй" дээр гардаг хүүхэд шиг л харагдсан. Үхсэн хүн харсан мэт.
(Laughter)
(Инээд)
But then I saw this guy. You know, he wasn't that menacing. He was a chubby, loveable guy, and he even asked me, "Why?" In fact, he invited me to explain myself. And I could've said many things. I could've explained, I could've negotiated. I didn't do any of that. All I did was run. I felt, wow, this is like a microcosm of my life. Every time I felt the slightest rejection, I would just run as fast as I could. And you know what? The next day, no matter what happens, I'm not going to run. I'll stay engaged.
Тэгээд нөгөө залууг харлаа. Тэр тийм аймаар байгаагүй л дээ. Тэр бага зэрэг махлаг, дажгүй залуу байсан. Надаас бүр "Яагаад?" гэж асуусан. Үнэн хэрэгтээ, тэр надад өөрийгөө тайлбарлах боломжийг олгосон. Би зөндөө юм хэлж болох байсан. Би тайлбар хийж, тохиролцож болох байсан. Би алийг нь ч хийгээгүй. Би зүгээр л зугтсан. Үүнийг амьдралын минь бичил загвар гэдгийг харсан. Бага зэргийн бүтэлгүйтэл тохиолдоход, би хар эрчээрээ зугтдаг байлаа. Тэгээд юу гээч? Дараагийн өдөр юу ч тохиолдсон бай хамаагүй, би дахиж зугтахгүй. Би тууштай байх болно.
Day Two: Request a "burger refill."
Хоёр дахь өдөр: "Бургер үнэгүй нэмүүлэх хүсэлт тавих".
(Laughter)
(Инээд)
It's when I went to a burger joint, I finished lunch, and I went to the cashier and said, "Hi, can I get a burger refill?"
Би бургерийн газар очоод хоолоо идэж дуусгаад, касс дээр очоод хэллээ: "Сайн уу, би бургер үнэгүй нэмүүлж болох уу?"
(Laughter)
(Инээд)
He was all confused, like, "What's a burger refill?"
Тэр бүр гайхаж: "Бургер үнэгүй нэмүүлнэ гэж юу юм бэ?"
(Laughter)
(Инээд)
I said, "Well, it's just like a drink refill but with a burger." And he said, "Sorry, we don't do burger refill, man."
Би түүнд: "Ундаа үнэгүй нэмүүлдэгтэй адилхан, гэхдээ бургер нэмүүлэх" гэв. Тэр: "Уучлаарай, манайд тийм зүйл байхгүй" гэв.
(Laughter)
(Инээд)
So this is where rejection happened and I could have run, but I stayed. I said, "Well, I love your burgers, I love your joint, and if you guys do a burger refill, I will love you guys more."
Тэр мөчид бүтэлгүйтэж зугтмаар байсан ч би үлдсэн. Би түүнд хэллээ: "Би танай бургерт үнэхээр дуртай, танайхаар үйлчлүүлэх ч дуртай, танайх бургерээ үнэгүй нэмдэг болбол би танайд бүр их хайртай болох болно."
(Laughter)
(Инээд)
And he said, "Well, OK, I'll tell my manager about it, and maybe we'll do it, but sorry, we can't do this today." Then I left. And by the way, I don't think they've ever done burger refill.
Тэр: "За яахав, би менежертээ хэлье. Яваандаа бид үнэгүй нэмж магадгүй л юм, гэхдээ өнөөдөр болохгүй нь" гэв. Тэгээд би явсан. Сониноос тэд ер нь бургер үнэгүй нэмж үзээгүй байх.
(Laughter)
(Инээд)
I think they're still there. But the life and death feeling I was feeling the first time was no longer there, just because I stayed engaged -- because I didn't run. I said, "Wow, great, I'm already learning things. Great."
Тэд хуучнаараа л байгаа байх. Гэхдээ миний анхандаа мэдэрч байсан амьдрах уу? үхэх үү? гэсэн мэдрэмж алга болсон байсан. Би тууштай байж чадсан болохоор, би зугтаагүй болохоор тэр шүү дээ. Би: "Хөөх, гайхалтай. Би аль хэдийнээ шинэ зүйл сурч байна. Гайхалтай."
And then Day Three: Getting Olympic Doughnuts. This is where my life was turned upside down. I went to a Krispy Kreme. It's a doughnut shop in mainly the Southeastern part of the United States. I'm sure they have some here, too. And I went in, I said, "Can you make me doughnuts that look like Olympic symbols? Basically, you interlink five doughnuts together ... " I mean there's no way they could say yes, right? The doughnut maker took me so seriously.
3 дахь өдөр: "Олимпийн цагирган хэлбэртэй боорцог авах". Энэ өдөр миний амьдрал орвонгоороо өөрчлөгдсөн. Би Krispy Kreme рүү очсон. Энэ бол голдуу АНУ-ын зүүн хойд хэсгээр байрладаг цагирган нарийн боовны дэлгүүр. Энд ч гэсэн байдаг байх. Би дотогш ороод хэллээ: "Олимпийн билэг тэмдэг шиг боорцог хийж өгч болох уу? Ерөнхийдөө таван донатыг хооронд нь холбоод..." Ер нь тэд яагаад ч зөвшөөрөхгүй биз дээ? Тэнд ажилладаг хүн намайг маш нухацтайгаар хүлээж авсан.
(Laughter)
(Инээд)
So she put out paper, started jotting down the colors and the rings, and is like, "How can I make this?" And then 15 minutes later, she came out with a box that looked like Olympic rings. And I was so touched. I just couldn't believe it. And that video got over five million views on Youtube. The world couldn't believe that either.
Тэр цаас гаргаж ирээд, цагираг болон өнгөнүүдийг зураад, "Үүнийг яаж хийх вэ?" гээд л. Үүнээс 15 минутын дараа тэр Олимпийн цагираг шиг боорцогтой хайрцаг авч ирсэн. Миний сэтгэл маш их хөдөлсөн. Би итгэж чадахгүй байлаа. Тэр бичлэгийг Youtube дээр таван сая гаруй удаа үзсэн байсан. Бусад хүмүүс ч гэсэн үүнд итгэж чадахгүй байлаа.
(Laughter)
(Инээд)
You know, because of that I was in newspapers, in talk shows, in everything. And I became famous. A lot of people started writing emails to me and saying, "What you're doing is awesome." But you know, fame and notoriety did not do anything to me. What I really wanted to do was learn, and to change myself. So I turned the rest of my 100 days of rejection into this playground -- into this research project. I wanted to see what I could learn.
Энэ явдлаас болж би сонин дээр гарч зурагтын яриа гээд олон юманд орсон. Би олонд танигдсан. Их олон хүн над руу и-мэйл бичиж: "Чиний хийж буй зүйл чинь гайхалтай шүү" гэж байв. Нэр хүнд надад нөлөөлөөгүй. Миний хүссэн зүйл бол суралцаж, өөрийгөө өөрчлөх явдал байлаа. Тэгэхээр би бүтэлгүйтэх 100 өдрөө тоглох талбар, судалгааны ажил болгож хувиргасан. Би юу суралцаж чадахаа мэдмээр байсан.
And then I learned a lot of things. I discovered so many secrets. For example, I found if I just don't run, if I got rejected, I could actually turn a "no" into a "yes," and the magic word is, "why."
Үүгээр дамжуулан би маш олон зүйлийг сурсан. Би маш олон нууц илрүүлсэн. Жишээ нь, би хэрэв зугтахгүй л бол бүтэлгүйтсэн ч би "үгүй" гэдгийг "тийм" болгож чадна. Шидэт үг нь: "Яагаад?"
So one day I went to a stranger's house, I had this flower in my hand, knocked on the door and said, "Hey, can I plant this flower in your backyard?"
Тэгээд нэг өдөр би танихгүй айлд гартаа цэцэг бариад очлоо. Хаалгыг нь тогшоод асуулаа: "Сайн уу? танай арын хашаанд энэ цэцгийг суулгаж болох уу?"
(Laughter)
(Инээд)
And he said, "No." But before he could leave I said, "Hey, can I know why?" And he said, "Well, I have this dog that would dig up anything I put in the backyard. I don't want to waste your flower. If you want to do this, go across the street and talk to Connie. She loves flowers." So that's what I did. I went across and knocked on Connie's door. And she was so happy to see me.
Тэр "Үгүй" гэж хэлсэн. Түүнийг явахаас өмнө би: "Яагаад гэдгийг нь мэдэж болох уу?" гэсэн. Тэр хэлэхдээ: "Манайх нэг нохойтой л доо, тэр арын хашаанд юу ч байсан ухчихдаг юм. Цэцгийг чинь хий дэмий үрмээргүй байна. Чи цэцэг таримаар байгаа бол эсрэг гудамжны Конни дээр оч. Тэр цэцгэнд дуртай." Би түүний хэлснийг хийсэн. Би явж очоод Коннигийн хаалгыг тогшлоо. Тэр намайг ирсэнд маш их баярласан.
(Laughter)
(Инээд)
And then half an hour later, there was this flower in Connie's backyard. I'm sure it looks better now.
Хагас цагийн дараа, энэ цэцгийг Коннигийн хашаанд суулгасан. Одоо илүү гоё ургасан байх.
(Laughter)
(Инээд)
But had I left after the initial rejection, I would've thought, well, it's because the guy didn't trust me, it's because I was crazy, because I didn't dress up well, I didn't look good. It was none of those. It was because what I offered did not fit what he wanted. And he trusted me enough to offer me a referral, using a sales term. I converted a referral.
Би хэрэв эхний татгалзсан хариуг сонсоод явчихсан бол дотроо ингэж бодох байсан: "Тэр залуу надаа итгээгүй, би галзуу юм шиг санагдсан, би сонин хувцастай байсан, би онцгүй харагдсан." Гэвч аль нь ч биш байсан. Шалтгаан нь миний санал болгосон зүйл түүнд хэрэггүй байсан. Худалдааны үг ашиглавал тэр өөр хүн санал болготлоо надад итгэсэн. Би санал болгосныг нь биелүүлсэн.
Then one day -- and I also learned that I can actually say certain things and maximize my chance to get a yes. So for example, one day I went to a Starbucks, and asked the manager, "Hey, can I be a Starbucks greeter?" He was like, "What's a Starbucks greeter?" I said, "Do you know those Walmart greeters? You know, those people who say 'hi' to you before you walk in the store, and make sure you don't steal stuff, basically? I want to give a Walmart experience to Starbucks customers."
Тэгтэл нэг өдөр би мөн зарим зүйлийг хэлснээр "За" гэсэн хариулт авах боломжоо нэмэгдүүлдгийг мэдсэн. Жишээ нь, нэг өдөр би Starbucks-т очоод менежерээс нь асуулаа: "Би Starbucks-т угтагч хийж болох уу?" "Старбаксын угтагч гэж юу юм бэ?" Би хэллээ: "Walmart-ын угтагч нарыг мэдэх үү? Hүмүүс дэлгүүрт орж ирэхэд "Сайн байна уу?" гэж хэлээд, юм хулгайлахгүй байхыг нь хариуцдаг хүмүүс. Би Starbucks-ын үйлчлүүлэгчдэд Walmart-ын мэдрэмжийг өгмөөр байна."
(Laughter)
(Инээд)
Well, I'm not sure that's a good thing, actually -- Actually, I'm pretty sure it's a bad thing. And he was like, "Oh" -- yeah, this is how he looked, his name is Eric -- and he was like, "I'm not sure." This is how he was hearing me. "Not sure." Then I ask him, "Is that weird?" He's like, "Yeah, it's really weird, man." But as soon as he said that, his whole demeanor changed. It's as if he's putting all the doubt on the floor. And he said, "Yeah, you can do this, just don't get too weird."
Би үүнийг тийм ч хэрэгтэй гэж бодохгүй байна л даа. Үнэн хэрэгтээ муу зүйл байх. Тэр тэгснээ: "Өө". Энэ түүний зураг, нэрийг нь Эрик гэдэг. "Би итгэлтэй биш байна." Тэр тэгж л бодсон. "Итгэлтэй биш". Тэгэхээр нь би "Энэ сонин байна уу?" гэлээ. Тэр: "Тийм ээ, ёстой хачин байна." Гэхдээ тэр үүнийг хэлэнгүүт түүний байгаа байдал өөрчлөгдсөн. Түүнд төрсөн бүх эргэлзээ алга болсон мэт болов. Тэгээд тэр хэллээ: "Чи үүнийг хийж болно, гэхдээ битгий хэтрүүлээрэй."
(Laughter)
(Инээд)
So for the next hour I was the Starbucks greeter. I said "hi" to every customer that walked in, and gave them holiday cheers. By the way, I don't know what your career trajectory is, don't be a greeter.
Дараагийн нэг цагийн турш би Starbucks-ын угтагч боллоо. Орж ирсэн үйлчлүүлэгч болгонтой мэндлэн баярын мэнд хүргэж байв. Сониноос, таныг ямар ажил хийдгийг мэдэхгүй ч, угтагч л битгий болоорой.
(Laughter)
(Инээд)
It was really boring. But then I found I could do this because I mentioned, "Is that weird?" I mentioned the doubt that he was having. And because I mentioned, "Is that weird?", that means I wasn't weird. That means I was actually thinking just like him, seeing this as a weird thing. And again, and again, I learned that if I mention some doubt people might have before I ask the question, I gained their trust. People were more likely to say yes to me.
Үнэхээр уйтгартай байсан. "Энэ сонин байна уу?" гэж хэлснээс болж тэр зөвшөөрснийг би олж мэдсэн. Түүнд байсан эргэлзээг нь би хэлсэн. "Энэ сонин байна уу?" гэж хэлснээр би өөрөө хачирхалтай байгаагүй. Би түүнтэй яг адилхан юмыг бодсон учир уг явдлын хачныг олж харсан. Дахин бас дахин хэрэв би хүмүүст төрсөн эргэлзээг асуулт асуухаасаа өмнө олж хэлснээр хүмүүсийн итгэлийг олсон. Хүмүүс тийм гэх магадлал өндөр болсон.
And then I learned I could fulfill my life dream ... by asking. You know, I came from four generations of teachers, and my grandma has always told me, "Hey Jia, you can do anything you want, but it'd be great if you became a teacher."
Ингээд би насан туршдаа хүссэн зүйлээ асууснаар гүйцэлдүүлж болохыг мэдэв. Би дөрвөн үеийн багш нарын гэрт өссөн. Эмээ маань надад үргэлж: "Жиа, чи юу ч хийж чадна. Гэвч багш болбол үнэхээр сайхан" гэдэг байсан.
(Laughter)
(Инээд)
But I wanted to be an entrepreneur, so I didn't. But it has always been my dream to actually teach something. So I said, "What if I just ask and teach a college class?" I lived in Austin at the time, so I went to University of Texas at Austin and knocked on professors' doors and said, "Can I teach your class?" I didn't get anywhere the first couple of times. But because I didn't run -- I kept doing it -- and on the third try the professor was very impressed. He was like, "No one has done this before." And I came in prepared with powerpoints and my lesson. He said, "Wow, I can use this. Why don't you come back in two months? I'll fit you in my curriculum." And two months later I was teaching a class.
Гэвч би энтрепренёр болмоор байсан тул багш болоогүй. Гэхдээ би ямар нэг зүйл заахыг үргэлж мөрөөддөг байсан. Тэгээд би өөртөө хэллээ: "Би их сургуульд хичээл заавал ямар вэ?" Тэр үед би Оустинд амьдардаг байсан. Тэгээд Техасын их сургууль дээр очоод багш нарын хаалгыг тогшин асуулаа: "Таны хичээлийг зааж болох уу?" Эхний хэдэн удаа ямар ч үр дүнд хүрсэнгүй. Би зугталгүй эцсийг хүртэл явсан учир гурав дахь оролдлого дээр маань нэг профессор намайг үнэхээр биширсэн. Тэр: "Өмнө нь хэн ч ингэж байгаагүй" гэлээ. Би заах материалаа бэлдээд ирсэн байсан. "Үүнийг ашиглаж болох юм байна. Чи хоёр сарын дараа хүрээд ир, хичээлийн хувиартаа оруулсан байя" гэв. Тэгээд хоёр сарын дараа би хичээл зааж эхэлсэн.
This is me -- you probably can't see, this is a bad picture. You know, sometimes you get rejected by lighting, you know?
Энэ би. Их бүдэг гарсан болохоор та хэдэд сайн харагдахгүй байж магадгүй. Заримдаа гэрлэнд хүртэл үл тоогдох юм даа.
(Laughter)
(Инээд)
But wow -- when I finished teaching that class, I walked out crying, because I thought I could fulfill my life dream just by simply asking. I used to think I have to accomplish all these things -- have to be a great entrepreneur, or get a PhD to teach -- but no, I just asked, and I could teach.
Гэхдээ эхний хичээлээ заагаад гарч ирэхдээ би уйлсан. Яагаад гэвэл би зүгээр л асуусны үр дүнд мөрөөдөлдөө хүрч чадна гэдгийг ойлгосон. Өмнө нь би энэ бүгдийг олж авахын тулд, багшлахын тулд мундаг энтрепренёр эсвэл докторын зэрэгтэй болох ёстой гэж бодсон. Гэвч тийм биш, зүгээр л асуух хэрэгтэй юм байна. Ингээд би багшилж чадсан.
And in that picture, which you can't see, I quoted Martin Luther King, Jr. Why? Because in my research I found that people who really change the world, who change the way we live and the way we think, are the people who were met with initial and often violent rejections. People like Martin Luther King, Jr., like Mahatma Gandhi, Nelson Mandela, or even Jesus Christ. These people did not let rejection define them. They let their own reaction after rejection define themselves. And they embraced rejection.
Тэгээд тэр сайн харагдахгүй байгаа зурган дээр би Мартин Лютер Кинг Жуниороос иш татсан. Яагаад гэвэл миний хийсэн судалгаанаас дэлхийг үнэхээр өөрчилсөн хүмүүс, бидний амьдарч буй хэв маяг болон бодож байгааг өөрчилсөн хүмүүс хамгийн ихээр үл тоогдсон хүмүүс байсан. Мартин Лютер Кинг Жуниор, Махатма Ганди, Нэлсон Мандела шиг хүмүүс, бүр Есүс Христ ч байж магадгүй. Эдгээр хүмүүс бүтэлгүйтлээр өөрсдийгөө тодорхойлуулаагүй. Тэд даван туулснаар өөрсдийгөө илэрхийлж чадсан. Тэд бүтэлгүйтлээ хүлээн зөвшөөрсөн.
And we don't have to be those people to learn about rejection, and in my case, rejection was my curse, was my boogeyman. It has bothered me my whole life because I was running away from it. Then I started embracing it. I turned that into the biggest gift in my life. I started teaching people how to turn rejections into opportunities. I use my blog, I use my talk, I use the book I just published, and I'm even building technology to help people overcome their fear of rejection.
Бид бүтэлгүйтлийг тэдэн шиг болж байж ойлгох албагүй. Миний хувьд, үл тоогдох байдал миний хараал, миний хар дарсан зүүд байсан. Үүнээс зугтаад байсан нь миний амьдралд саад болсоор ирсэн. Хүлээн зөвшөөрч эхлэх үед үүнийг өөрийн амьдралын хамгийн том завшаан болгож чадсан. Би хүмүүст бүтэлгүйтлийг хэрхэн боломж болгон ашиглахыг зааж эхэлсэн. Би өөрийн блог болон илтгэлүүд, гаргаад уаагүй байгаа номыг ашиглаж, бүр технологи бүтээн хүмүүсийг айдсаа даван туулахад тусалж байна.
When you get rejected in life, when you are facing the next obstacle or next failure, consider the possibilities. Don't run. If you just embrace them, they might become your gifts as well.
Та амьдралдаа татгалзсан хариу авахдаа дараагийн саад эсвэл бүтэлгүйтэлтэй нүүр тулахад, боломжуудаа санаарай. Зугтаах хэрэггүй. Хэрэв хүлээн зөвшөөрч чадвал энэ таны ч гэсэн онцгой чадвар болох болно.
Thank you.
Баярлалаа.
(Applause)
(Алга ташилт)