Όταν ήμουν έξι χρονών, έλαβα τα δώρα μου. Η δασκάλα μου στην πρώτη δημοτικού είχε την εξής εξαιρετική ιδέα. Ήθελε να βιώσουμε την εμπειρία της ανταλλαγής δώρων αλλά ταυτόχρονα να μάθουμε την αξία του αμοιβαίου επαίνου. Έτσι μας έβαλε να σηκωθούμε στον πίνακα· είχε αγοράσει σε όλους μας δώρα και τα είχε βάλει στη γωνία. Μετά είπε, «Γιατί δεν λέμε ωραία πράγματα ο ένας για τον άλλον; Όποιος ακούει το όνομά του, σηκώνεται, παίρνει το δώρο του και κάθεται». Τι φοβερή ιδέα, σωστά; Τι μπορεί να πάει στραβά;
When I was six years old, I received my gifts. My first grade teacher had this brilliant idea. She wanted us to experience receiving gifts but also learning the virtue of complimenting each other. So she had all of us come to the front of the classroom, and she bought all of us gifts and stacked them in the corner. And she said, "Why don't we just stand here and compliment each other? If you hear your name called, go and pick up your gift and sit down." What a wonderful idea, right? What could go wrong?
(Γέλια)
(Laughter)
Ήμασταν 40 άτομα στην τάξη, και κάθε φορά που άκουγα το όνομα κάποιου, χειροκροτούσα δυνατά. Μετά είχανε μείνει 20 άτομα, δέκα άτομα, πέντε... και τρία... Ήμουν ένας από αυτούς. Οι φιλοφρονήσεις σταμάτησαν. Μέχρι τότε εγώ είχα βάλει τα κλάματα, και η δασκάλα είχε πανικοβληθεί. Ρωτούσε: «Κάποιος να πει κάτι καλό για αυτά τα παιδιά;»
Well, there were 40 of us to start with, and every time I heard someone's name called, I would give out the heartiest cheer. And then there were 20 people left, and 10 people left, and five left ... and three left. And I was one of them. And the compliments stopped. Well, at that moment, I was crying. And the teacher was freaking out. She was like, "Hey, would anyone say anything nice about these people?"
(Γέλια)
(Laughter)
«Κανένας; Ωραία, πάρτε τα δώρα σας και καθίστε. Να είστε φρόνιμοι στο εξής· ίσως κάποιος πει κάτι καλό για εσάς».
"No one? OK, why don't you go get your gift and sit down. So behave next year -- someone might say something nice about you."
(Γέλια)
(Laughter)
Όπως σας το περιγράφω, καταλαβαίνετε ότι ακόμη το θυμάμαι πολύ καλά.
Well, as I'm describing this you, you probably know I remember this really well.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά δεν ξέρω ποιος ένιωσε πιο άσχημα, εγώ ή η δασκάλα; Πρέπει να συνειδητοποίησε ότι μετέτρεψε μια ομαδική δραστηριότητα σε δημόσιο εξευτελισμό τριών εξάχρονων. Δεν είχε καθόλου πλάκα. Όταν εξευτελίζουν κάποιον στην τηλεόραση, αυτό ναι, είναι αστείο. Δεν είχε τίποτα το αστείο εκείνη η μέρα.
But I don't know who felt worse that day. Was it me or the teacher? She must have realized that she turned a team-building event into a public roast for three six-year-olds. And without the humor. You know, when you see people get roasted on TV, it was funny. There was nothing funny about that day.
Αυτή λοιπόν, ήταν μία εκδοχή μου, και θα προτιμούσα να πεθάνω παρά να βρεθώ ξανά σε αυτή τη θέση· να με απορρίψουν δημόσια. Αυτή είναι μία εκδοχή. Οκτώ χρόνια μετά. Ο Μπιλ Γκέιτς ήρθε στην πόλη μου, το Πεκίνο, στην Κίνα, για να δώσει μια ομιλία, οπότε τον άκουσα προσεκτικά. Με μάγεψε αυτός ο τύπος. Σκέφτηκα, ναι, τώρα ξέρω τι θέλω να κάνω. Έτσι έγραψα ένα γράμμα στην οικογένειά μου που έλεγε: «Μέχρι τα 25, θα έχω κάνει την μεγαλύτερη εταιρία του κόσμου, και αυτή θα αγοράσει τη Μάικροσοφτ».
So that was one version of me, and I would die to avoid being in that situation again -- to get rejected in public again. That's one version. Then fast-forward eight years. Bill Gates came to my hometown -- Beijing, China -- to speak, and I saw his message. I fell in love with that guy. I thought, wow, I know what I want to do now. That night I wrote a letter to my family telling them: "By age 25, I will build the biggest company in the world, and that company will buy Microsoft."
(Γέλια)
(Laughter)
Είχα κολλήσει με την ιδέα να κατακτήσω τον κόσμο, να κυριαρχήσω. Δεν σας λέω ψέματα, όντως έγραψα εκείνο το γράμμα. Να το.
I totally embraced this idea of conquering the world -- domination, right? And I didn't make this up, I did write that letter. And here it is --
(Γέλια)
(Laughter)
Δεν χρειάζεται να το διαβάσετε όλο.
You don't have to read this through --
(Γέλια)
(Laughter)
Είναι κακογραμμένο, αλλά σημείωσα ορισμένες λέξεις-κλειδιά. Πιάνετε το νόημα.
This is also bad handwriting, but I did highlight some key words. You get the idea.
(Γέλια)
(Laughter)
Λοιπόν... αυτή ήταν μια άλλη εκδοχή μου· αυτή του παγκόσμιου κατακτητή.
So ... that was another version of me: one who will conquer the world.
Δύο χρόνια μετά, μου δόθηκε η ευκαιρία να έρθω στις ΗΠΑ. Φυσικά την άδραξα, γιατί εκεί ζούσε ο Μπιλ Γκέιτς.
Well, then two years later, I was presented with the opportunity to come to the United States. I jumped on it, because that was where Bill Gates lived, right?
(Γέλια)
(Laughter)
Θεώρησα ότι ήταν η αρχή της επαγγελματικής μου πορείας. Δεκατέσσερα χρόνια μετά, ήμουν τριάντα χρονών. Όχι, δεν έκανα ποτέ εκείνη την εταιρία. Βασικά, ούτε καν την ξεκίνησα. Στην πραγματικότητα ήμουν υπεύθυνος πωλήσεων για μία πολύ σημαντική εταιρία. Όμως ένιωθα κολλημένος. Ήμουν στάσιμος. Γιατί συνέβη αυτό; Που πήγε το δεκατετράχρονο παιδί είχε γράψει εκείνο το γράμμα; Δεν έφταιγε το ότι δεν προσπάθησε. Απλά σε κάθε νέα ιδέα, κάθε φορά που ήθελα να δοκιμάσω κάτι νέο, ακόμα και στην δουλειά, αν ήθελα να προτείνω κάτι, να μιλήσω μπροστά σε κόσμο, υπήρχε μια συνεχής διαμάχη μεταξύ του δεκατετράχρονου εαυτού μου και του εξάχρονου. Ο ένας ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο, να κάνει την διαφορά, ο άλλος φοβόταν την απόρριψη. Κάθε φορά νικούσε το εξάχρονο.
I thought that was the start of my entrepreneur journey. Then, fast-forward another 14 years. I was 30. Nope, I didn't build that company. I didn't even start. I was actually a marketing manager for a Fortune 500 company. And I felt I was stuck; I was stagnant. Why is that? Where is that 14-year-old who wrote that letter? It's not because he didn't try. It's because every time I had a new idea, every time I wanted to try something new, even at work -- I wanted to make a proposal, I wanted to speak up in front of people in a group -- I felt there was this constant battle between the 14-year-old and the six-year-old. One wanted to conquer the world -- make a difference -- another was afraid of rejection. And every time that six-year-old won.
Αυτός ο φόβος παρέμεινε ακόμα και αφού έκανα την δική μου εταιρία. Την ίδρυσα στα 30 μου - για να γίνεις ο Μπιλ Γκέιτς, από κάπου πρέπει να αρχίσεις, έτσι; Όταν ήμουν επιχειρηματίας, μου παρουσιάστηκε μια επενδυτική ευκαιρία, αλλά με απέρριψαν. Αυτή η απόρριψη με πλήγωσε. Τόσο πολύ, που θέλησα να παραιτηθώ εκείνη τη στιγμή. Όμως σκέφτηκα, θα τα παρατούσε τόσο εύκολα ο Μπιλ Γκέιτς; Θα τα παρατούσε ο οποιοσδήποτε επιτυχημένος επιχειρηματίας; Όχι βέβαια! Εκεί το πήρα απόφαση. Μπορώ να κάνω μια καλύτερη εταιρία, μια καλύτερη ομάδα ή ένα προϊόν, αλλά ένα πράγμα είναι σίγουρο· έπρεπε να γίνω καλύτερος ηγέτης. Καλύτερος άνθρωπος. Δεν μπορώ να επιτρέψω στο εξάχρονο παιδί να καθορίσει τη ζωή μου. Πρέπει να το βάλω στη θέση του.
And this fear even persisted after I started my own company. I mean, I started my own company when I was 30 -- if you want to be Bill Gates, you've got to start sooner or later, right? When I was an entrepreneur, I was presented with an investment opportunity, and then I was turned down. And that rejection hurt me. It hurt me so bad that I wanted to quit right there. But then I thought, hey, would Bill Gates quit after a simple investment rejection? Would any successful entrepreneur quit like that? No way. And this is where it clicked for me. OK, I can build a better company. I can build a better team or better product, but one thing for sure: I've got to be a better leader. I've got to be a better person. I cannot let that six-year-old keep dictating my life anymore. I have to put him back in his place.
Γι' αυτό έψαξα βοήθεια στο διαδίκτυο. Το Γκουγκλ ήταν δίπλα μου.
So this is where I went online and looked for help. Google was my friend.
(Γέλια)
(Laughter)
Έψαξα, «Πως να ξεπεράσω το φόβο της απόρριψης;» Βρήκα διάφορα ψυχολογικά άρθρα, σχετικά με την προέλευση του φόβου και του πόνου. Μετά βρήκα τα κλασικά παρακινητικά άρθρα του στυλ: «Μην το παίρνεις προσωπικά, ξεπέρασέ το». Ποιος δεν το ξέρει αυτό;
I searched, "How do I overcome the fear of rejection?" I came up with a bunch of psychology articles about where the fear and pain are coming from. Then I came up with a bunch of "rah-rah" inspirational articles about "Don't take it personally, just overcome it." Who doesn't know that?
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά γιατί φοβόμουν ακόμα; Τότε έπεσα τυχαία επάνω σ' αυτή την ιστοσελίδα. Είναι η rejectiontherapy.com
But why was I still so scared? Then I found this website by luck. It's called rejectiontherapy.com.
(Γέλια)
(Laughter)
«Θεραπεία κατά της απόρριψης» ήταν ένα παιχνίδι ενός Καναδού επιχειρηματία. Λέγεται Τζέισον Κόμελι. Η βασική ιδέα είναι να ψάχνεις την απόρριψη επί 30 μέρες, κάθε μέρα να απορρίπτεσαι σε κάτι, έτσι τελικά παύεις να νιώθεις τον πόνο. Λάτρεψα αυτή την ιδέα.
"Rejection Therapy" was this game invented by this Canadian entrepreneur. His name is Jason Comely. And basically the idea is for 30 days you go out and look for rejection, and every day get rejected at something, and then by the end, you desensitize yourself from the pain. And I loved that idea.
(Γέλια)
(Laughter)
Είπα: «Ξέρεις κάτι; Θα το δοκιμάσω. Θα νιώσω την απόρριψη για 100 μέρες». Σκέφτηκα δικές μου ιδέες για απόρριψη, και ανέβαζα βίντεο στο διαδίκτυο.
I said, "You know what? I'm going to do this. And I'll feel myself getting rejected 100 days." And I came up with my own rejection ideas, and I made a video blog out of it.
Να τι έκανα. Να πώς έμοιαζε η διαδικτυακή σελίδα. Πρώτη μέρα...
And so here's what I did. This is what the blog looked like. Day One ...
(Γέλια)
(Laughter)
Δανείσου 100 ευρώ από έναν άγνωστο. Έτσι πήγα στη δουλειά μου, πήγα στον κάτω όροφο και είδα έναν τύπο πίσω από ένα γραφείο. Έμοιαζε με σεκιουριτά. Τον πλησίασα και ενώ περπατούσα, -ήταν η πιο μακρινή διαδρομή της ζωής μου- ανατρίχιαζα, ίδρωνα και είχα ταχυπαλμία. Πήγα μπροστά του και είπα «Συγνώμη, κύριε. Μπορώ να δανειστώ 100 ευρώ από εσάς;»
Borrow 100 dollars from a stranger. So this is where I went to where I was working. I came downstairs and I saw this big guy sitting behind a desk. He looked like a security guard. So I just approached him. And I was just walking and that was the longest walk of my life -- hair on the back of my neck standing up, I was sweating and my heart was pounding. And I got there and said, "Hey, sir, can I borrow 100 dollars from you?"
(Γέλια)
(Laughter)
Με κοίταξε και μου κάνει, «Όχι». «Γιατί;»
And he looked up, he's like, "No." "Why?"
Και απλά είπα, «Όχι; Συγνώμη.» Έκανα στροφή και το έβαλα στα πόδια.
And I just said, "No? I'm sorry." Then I turned around, and I just ran.
(Γέλια)
(Laughter)
Ένιωσα τόσο ντροπιασμένος. Αλλά επειδή με βιντεοσκόπησα, το ίδιο βράδυ είδα τον εαυτό μου να βιώνει την απόρριψη. Είδα πόσο τρομαγμένος ήμουν. Έμοιαζα με το παιδί από την Έκτη Αίσθηση. Έβλεπα νεκρούς.
I felt so embarrassed. But because I filmed myself -- so that night I was watching myself getting rejected, I just saw how scared I was. I looked like this kid in "The Sixth Sense." I saw dead people.
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά τότε είδα αυτόν τον τύπο. Δεν έμοιαζε και τόσο απειλητικός. Ήταν ένας χοντρούλης, αξιαγάπητος τύπος, που με ρώτησε ακόμα «Γιατί;» Όχι μόνο αυτό, αλλά μου ζήτησε και να του εξηγήσω. Θα μπορούσα να πω πολλά πράγματα. Θα μπορούσα να εξηγήσω, να διαπραγματευτώ. Αλλά δεν έκανα τίποτα απ' αυτά. Απλώς το έβαλα στα πόδια. Ένιωσα πως αυτή είναι η μικρογραφία της ζωής μου. Κάθε φορά, με την παραμικρή απόρριψη, έτρεχα όσο πιο γρήγορα μπορούσα. Και ξέρετε κάτι; Την επόμενη φορά, ότι και αν συμβεί, δεν πρόκειται να τρέξω. Θα μείνω αφοσιωμένος.
But then I saw this guy. You know, he wasn't that menacing. He was a chubby, loveable guy, and he even asked me, "Why?" In fact, he invited me to explain myself. And I could've said many things. I could've explained, I could've negotiated. I didn't do any of that. All I did was run. I felt, wow, this is like a microcosm of my life. Every time I felt the slightest rejection, I would just run as fast as I could. And you know what? The next day, no matter what happens, I'm not going to run. I'll stay engaged.
Μέρα δύο: Ζήτα δεύτερο μπέργκερ δωρεάν.
Day Two: Request a "burger refill."
(Γέλια)
(Laughter)
Πήγα σε ένα φαστφουντάδικο, τελείωσα το γεύμα μου, πήγα στον ταμεία και του είπα: «θα ήθελα ένα γέμισμα πιάτου».
It's when I went to a burger joint, I finished lunch, and I went to the cashier and said, "Hi, can I get a burger refill?"
(Γέλια)
(Laughter)
Με ρώτησε με απορία: «Τι είναι αυτό;»
He was all confused, like, "What's a burger refill?"
(Γέλια)
(Laughter)
Είπα: «Είναι όπως όταν σου ξαναγεμίζουν το ποτήρι, αλλά σε μπέργκερ». Είπε: «Λυπάμαι φίλε, δεν το συνηθίζουμε εδώ».
I said, "Well, it's just like a drink refill but with a burger." And he said, "Sorry, we don't do burger refill, man."
(Γέλια)
(Laughter)
Μετά από την άρνησή του θα μπορούσα να το βάλω στα πόδια αλλά έμεινα. Είπα: «Βασικά λατρεύω τα μπέργκερ σας και το μαγαζί σας, και αν μπορείτε να κάνετε κάτι τέτοιο, θα σας λατρέψω περισσότερο.
So this is where rejection happened and I could have run, but I stayed. I said, "Well, I love your burgers, I love your joint, and if you guys do a burger refill,
(Γέλια)
I will love you guys more."
(Laughter)
Απάντησε: «Εντάξει, θα ρωτήσω το αφεντικό μου, ίσως δεχτεί αλλά λυπάμαι, δε μπορεί να γίνει σήμερα». Και έφυγα. Παρεπιπτόντως, δεν νομίζω ότι το εφάρμοσαν ποτέ.
And he said, "Well, OK, I'll tell my manager about it, and maybe we'll do it, but sorry, we can't do this today." Then I left. And by the way, I don't think they've ever done burger refill.
(Γέλια)
(Laughter)
Νομίζω ότι παρέμειναν στα ίδια. Αλλά το αίσθημα ζωής ή θανάτου που ένιωσα την πρώτη φορά είχε εξαφανιστεί, απλά και μόνο επειδή είχα επικεντρωθεί και δεν το έβαλα στα πόδια. Είπα, «Τέλεια, επιτέλους μαθαίνω πράγματα. Υπέροχα».
I think they're still there. But the life and death feeling I was feeling the first time was no longer there, just because I stayed engaged -- because I didn't run. I said, "Wow, great, I'm already learning things. Great."
Μέρα τρίτη: Πάρε ντόνατ ολυμπιακούς κύκλους. Εδώ η ζωή μου έφερε τα πάνω κάτω. Πήγα στα «Κρίσπι Κριμ», ένα μαγαζί με ντόνατ που υπάρχει κυρίως στις Νοτιανατολικές ΗΠΑ. Σίγουρα υπάρχει και εδώ επίσης. Μπήκα λοιπόν μέσα, και είπα: «Θα ήθελα το σύμβολο των ολυμπιακών αγώνων με ντόνατ, βασικά ενώνεις πέντε ντόνατ μαζί...» Εννοώ δεν υπήρχε καμία περίπτωση να δεχτεί, όχι; Η υπάλληλος με πήρε πολύ στα σοβαρά.
And then Day Three: Getting Olympic Doughnuts. This is where my life was turned upside down. I went to a Krispy Kreme. It's a doughnut shop in mainly the Southeastern part of the United States. I'm sure they have some here, too. And I went in, I said, "Can you make me doughnuts that look like Olympic symbols? Basically, you interlink five doughnuts together ... " I mean there's no way they could say yes, right? The doughnut maker took me so seriously.
(Γέλια)
(Laughter)
Έβγαλε ένα χαρτί, άρχισε να ενώνει τα χρώματα και τους κύκλους, σκεφτόταν «Πώς να κάνω κάτι τέτοιο;» και 15 λεπτά αργότερα, επέστρεψε με ένα κουτί ντόνατ στο σχήμα των ολυμπιακών κύκλων. Ήμουν τόσο συγκινημένος. Δε μπορούσα να το πιστέψω. Εκείνο το βίντεο πήρε πάνω από πέντε εκατομμύρια προβολές στο YouTube. Ούτε ο κόσμος μπορούσε να το πιστέψει.
So she put out paper, started jotting down the colors and the rings, and is like, "How can I make this?" And then 15 minutes later, she came out with a box that looked like Olympic rings. And I was so touched. I just couldn't believe it. And that video got over five million views on Youtube. The world couldn't believe that either.
(Γέλια)
(Laughter)
Μετά απ' αυτό εμφανίστηκα σε εφημερίδες, σε εκπομπές, παντού. Έγινα διάσημος. Πολλοί άνθρωποι άρχισαν να μου γράφουν μέιλ λέγοντας, «Αυτό που κάνεις είναι φοβερό». Αλλά η διασημότητα και η φήμη δε με άγγιζαν. Αυτό που ήθελα πραγματικά ήταν να μάθω, να αλλάξω. Οπότε μετέτρεψα τις υπόλοιπες 100 μέρες της απόρριψης σε παιχνίδι, σε μια έρευνα. Ήθελα να δω πόσα πράγματα μπορούσα να μάθω.
You know, because of that I was in newspapers, in talk shows, in everything. And I became famous. A lot of people started writing emails to me and saying, "What you're doing is awesome." But you know, fame and notoriety did not do anything to me. What I really wanted to do was learn, and to change myself. So I turned the rest of my 100 days of rejection into this playground -- into this research project. I wanted to see what I could learn.
Έμαθα πολλά πράγματα. Ανακάλυψα τόσα πολλά μυστικά. Για παράδειγμα έμαθα ότι αν δεν το βάζω στα πόδια όταν με απορρίπτουν, μπορώ να μετατρέψω το «όχι» σε «ναι», και η μαγική λέξη είναι «γιατί;»
And then I learned a lot of things. I discovered so many secrets. For example, I found if I just don't run, if I got rejected, I could actually turn a "no" into a "yes," and the magic word is, "why."
Μια μέρα πήγα στο σπίτι ενός αγνώστου, κρατώντας ένα λουλούδι στο χέρι, χτύπησα την πόρτα και είπα, «Μπορώ να φυτέψω αυτό το λουλούδι στην αυλή σας;»
So one day I went to a stranger's house, I had this flower in my hand, knocked on the door and said, "Hey, can I plant this flower in your backyard?"
(Γέλια)
(Laughter)
Απάντησε: «Όχι». Αλλά πριν γυρίσει και φύγει, ρώτησα: «Συγνώμη, μπορώ να μάθω το γιατί;» Απάντησε: «Κοίτα, έχω ένα σκύλο που τρελαίνεται να ξεθάβει οτιδήποτε θάβω στον κήπο. Δεν θέλω να χαραμίσω το λουλούδι. Αν θέλετε να το χαρίσετε, πηγαίνετε απέναντι στην Κόνι. Λατρεύει τα λουλούδια». Αυτό ακριβώς έκανα. Πήγα απέναντι στην Κόνι. Χάρηκε τόσο πολύ που με είδε.
And he said, "No." But before he could leave I said, "Hey, can I know why?" And he said, "Well, I have this dog that would dig up anything I put in the backyard. I don't want to waste your flower. If you want to do this, go across the street and talk to Connie. She loves flowers." So that's what I did. I went across and knocked on Connie's door. And she was so happy to see me.
(Γέλια)
(Laughter)
Μισή ώρα αργότερα, υπήρχε ένα λουλούδι στον κήπο της. Σίγουρα έγινε πιο όμορφο από τότε.
And then half an hour later, there was this flower in Connie's backyard. I'm sure it looks better now.
(Γέλια)
(Laughter)
Αν είχα φύγει μετά την αρχική απόρριψη, θα έμενα με την εντύπωση, ότι ο τύπος δεν με εμπιστευόταν, επειδή του φάνηκα τρελός, ότι δεν είχα ντυθεί καλά, ή δεν φαινόμουν ευπρεπής. Δεν ήταν τίποτα απ' αυτά. Απλώς αυτό που είχα δεν ταίριαζε με αυτό που χρειαζόταν. Με εμπιστεύθηκε όμως δίνοντας μου μια παραπομπή, όπως λένε στις πωλήσεις. Πέτυχα μια παραπομπή.
But had I left after the initial rejection, I would've thought, well, it's because the guy didn't trust me, it's because I was crazy, because I didn't dress up well, I didn't look good. It was none of those. It was because what I offered did not fit what he wanted. And he trusted me enough to offer me a referral, using a sales term. I converted a referral.
Μια μέρα... Έμαθα επίσης ότι μπορώ να πω κάποια πράγματα, ώστε να πάρω πιο εύκολα θετική απάντηση. Για παράδειγμα μια μέρα πήγα στο Στάρμπακς, και ρώτησα τον υπεύθυνο, «Γεια, μπορώ να γίνω υποδοχέας στο Στάρμπακς;» Με ρώτησε: «Τι εννοείς υποδοχέας στο Στάρμπακς;» «Ξέρεις τους υποδοχείς στο ΙΚΕΑ; Αυτούς τους ανθρώπους που σε καλωσορίζουν μόλις μπεις, όμως βασικά φροντίζουν μην κλέψεις τίποτα; Θέλω να το βιώσουν αυτό και οι πελάτες εδώ».
Then one day -- and I also learned that I can actually say certain things and maximize my chance to get a yes. So for example, one day I went to a Starbucks, and asked the manager, "Hey, can I be a Starbucks greeter?" He was like, "What's a Starbucks greeter?" I said, "Do you know those Walmart greeters? You know, those people who say 'hi' to you before you walk in the store, and make sure you don't steal stuff, basically? I want to give a Walmart experience to Starbucks customers."
(Γέλια)
(Laughter)
Δεν είμαι σίγουρος αν είναι και πολύ καλό αυτό. Βασικά είμαι σίγουρος ότι είναι κακό. Και ήταν σε φάση: «Ω...» ναι κάπως έτσι έμοιαζε, τον έλεγαν Έρικ, και έλεγε «Δεν είμαι σίγουρος». Έτσι φαινόταν, αβέβαιος. Τότε τον ρώτησα, «Είναι περίεργο;» και είπε: «Ναι, πολύ περίεργο, ρε φίλε». Αλλά με το που το είπε άλλαξε όλη του η συμπεριφορά. Σαν να άφηνε όλες τις αμφιβολίες του να πέσουν στο πάτωμα. Και είπε: «Ναι μπορείς να το κάνεις, αλλά διακριτικά».
Well, I'm not sure that's a good thing, actually -- Actually, I'm pretty sure it's a bad thing. And he was like, "Oh" -- yeah, this is how he looked, his name is Eric -- and he was like, "I'm not sure." This is how he was hearing me. "Not sure." Then I ask him, "Is that weird?" He's like, "Yeah, it's really weird, man." But as soon as he said that, his whole demeanor changed. It's as if he's putting all the doubt on the floor. And he said, "Yeah, you can do this, just don't get too weird."
(Γέλια)
(Laughter)
Έτσι για την επόμενη μισή ώρα έγινα υποδοχέας. Έλεγα «Γεια» σε κάθε πελάτη που έμπαινε, δίνοντας του ευχές για τις γιορτές. Δεν ξέρω τι επάγγελμα έχετε, αλλά μη γίνετε υποδοχέας.
So for the next hour I was the Starbucks greeter. I said "hi" to every customer that walked in, and gave them holiday cheers. By the way, I don't know what your career trajectory is,
(Γέλια)
don't be a greeter.
Ήταν απίστευτα βαρετό.
(Laughter)
Αλλά έμαθα ότι μπόρεσα να το κάνω γιατί ρώτησα «Είναι περίεργο;» Επειδή σχολίασα την αμφιβολία που είχε, και πρόσθεσα «Είναι περίεργο;» Αυτό σήμαινε πως εγώ δεν ήμουν. Αυτό σήμαινε ότι σκεφτόμουν όπως εκείνος, βλέποντάς το σαν κάτι περίεργο. Ξανά και ξανά, έμαθα ότι αν ανέφερα τις αμφιβολίες που ίσως έχουν οι άλλοι, πριν κάνω μία ερώτηση, με εμπιστεύονταν. Μου απαντούσαν θετικά πιο εύκολα.
It was really boring. But then I found I could do this because I mentioned, "Is that weird?" I mentioned the doubt that he was having. And because I mentioned, "Is that weird?", that means I wasn't weird. That means I was actually thinking just like him, seeing this as a weird thing. And again, and again, I learned that if I mention some doubt people might have before I ask the question, I gained their trust. People were more likely to say yes to me.
Τότε έμαθα ότι μπορούσα να εκπληρώσω το όνειρο ζωής μου, ρωτώντας. Προέρχομαι από τέσσερις γενιές καθηγητών· η γιαγιά μου πάντα έλεγε, «Τζια, μπορείς να κάνεις ότι θέλεις, αλλά θα ήταν τέλειο αν γινόσουν δάσκαλος».
And then I learned I could fulfill my life dream ... by asking. You know, I came from four generations of teachers, and my grandma has always told me, "Hey Jia, you can do anything you want, but it'd be great if you became a teacher."
(Γέλια)
(Laughter)
Εγώ όμως ήθελα να γίνω επιχειρηματίας. Ήταν βέβαια πάντα όνειρό μου να διδάξω κάποτε κάτι. Οπότε είπα: «Γιατί δε ρωτάω αν μπορώ να διδάξω στο πανεπιστήμιο;» Έμενα στο Όστιν τότε, οπότε πήγα στο τοπικό πανεπιστήμιο και ρώτησα τους καθηγητές: «Μπορώ να κάνω μια διάλεξη στο μάθημα σας;» Δεν έβγαλε πουθενά τις πρώτες φορές. Αλλά επειδή δεν το έβαλα στα πόδια, αλλά επέμεινα, ο τρίτος καθηγητής που ρώτησα ήταν πολύ εντυπωσιασμένος. Είπε: «Κανείς δεν το έχει ξανακάνει αυτό». Πήγα προετοιμασμένος με παρουσιάσεις και πλάνο διδασκαλίας. Είπε: «Μπορώ να το χρησιμοποιήσω αυτό. Γιατί δεν έρχεσαι ξανά σε δύο μήνες; Θα σε χωρέσω κάπου στο πρόγραμμα». Δύο μήνες μετά δίδασκα μια τάξη.
But I wanted to be an entrepreneur, so I didn't. But it has always been my dream to actually teach something. So I said, "What if I just ask and teach a college class?" I lived in Austin at the time, so I went to University of Texas at Austin and knocked on professors' doors and said, "Can I teach your class?" I didn't get anywhere the first couple of times. But because I didn't run -- I kept doing it -- and on the third try the professor was very impressed. He was like, "No one has done this before." And I came in prepared with powerpoints and my lesson. He said, "Wow, I can use this. Why don't you come back in two months? I'll fit you in my curriculum." And two months later I was teaching a class.
Αυτός είμαι εγώ. Δεν φαίνομαι καλά, η φωτογραφία δεν είναι καθαρή. Μερικές φορές σε απορρίπτει μέχρι και ο φωτισμός.
This is me -- you probably can't see, this is a bad picture. You know, sometimes you get rejected by lighting, you know?
(Γέλια)
(Laughter)
Αλλά ναι, όταν τελείωσα το μάθημα έβαλα τα κλάματα, γιατί σκέφτηκα ότι μπορώ να καταφέρω ό,τι ονειρεύομαι αρκεί να το ζητήσω. Παλιά πίστευα ότι έπρεπε να κάνω όλα εκείνα τα πράγματα, έπρεπε να γίνω τέλειος επιχειρηματίας ή να κάνω διδακτορικό για να διδάξω, αλλά όχι, απλά ρώτησα, και μπόρεσα να διδάξω.
But wow -- when I finished teaching that class, I walked out crying, because I thought I could fulfill my life dream just by simply asking. I used to think I have to accomplish all these things -- have to be a great entrepreneur, or get a PhD to teach -- but no, I just asked, and I could teach.
Σε αυτή τη φωτογραφία όπου δεν φαίνεται τίποτα, παρέθεσα τα λόγια του Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ του νεότερου. Γιατί; Γιατί στην έρευνά μου ανακάλυψα ότι οι άνθρωποι που άλλαξαν τον κόσμο, τον τρόπο που ζούμε και σκεφτόμαστε, είναι οι άνθρωποι που αντιμετώπισαν αρχικά και συχνά τη βία, την απόρριψη. Άνθρωποι σαν τον Μάρτιν Λούθερ Κίνγκ, σαν τον Μαχάτμα Γκάντι, τον Νέλσον Μαντέλα, ή Τον Ιησού Χριστό. Αυτοί οι άνθρωποι δεν άφησαν την απόρριψη να τους καθορίσει, αλλά την αντίδρασή τους μετά από αυτήν. Αγκάλιασαν την απόρριψη.
And in that picture, which you can't see, I quoted Martin Luther King, Jr. Why? Because in my research I found that people who really change the world, who change the way we live and the way we think, are the people who were met with initial and often violent rejections. People like Martin Luther King, Jr., like Mahatma Gandhi, Nelson Mandela, or even Jesus Christ. These people did not let rejection define them. They let their own reaction after rejection define themselves. And they embraced rejection.
Δε χρειάζεται να γίνουμε ίδιοι για να μάθουμε για την απόρριψη, στην περίπτωση μου, η απόρριψη ήταν η κατάρα μου, ο δικός μου μπαμπούλας. Με κυνηγούσε σε όλη μου τη ζωή επειδή έτρεχα μακριά της. Μετά άρχισα να την αποδέχομαι. Την μετέτρεψα στο μεγαλύτερο δώρο της ζωής μου. Ξεκίνησα να διδάσκω σε άλλους ανθρώπους πώς να κάνουν την απόρριψη ευκαιρία. Χρησιμοποίησα τη σελίδα, τις ομιλίες μου, το βιβλίο που μόλις εξέδωσα, ενώ παράλληλα δομώ νέα μέσα για να βοηθήσω κι' άλλους να ξεπεράσουν τον φόβο της απόρριψης.
And we don't have to be those people to learn about rejection, and in my case, rejection was my curse, was my boogeyman. It has bothered me my whole life because I was running away from it. Then I started embracing it. I turned that into the biggest gift in my life. I started teaching people how to turn rejections into opportunities. I use my blog, I use my talk, I use the book I just published, and I'm even building technology to help people overcome their fear of rejection.
Όταν σε απορρίπτουν στη ζωή, όταν αντιμετωπίζεις ένα ακόμη εμπόδιο, ή άλλη μια αποτυχία, συλλογίσου τις πιθανότητες. Μην το βάλεις στα πόδια. Αν τα αποδεχθείς, ίσως γίνουν και δικά σου δώρα επίσης.
When you get rejected in life, when you are facing the next obstacle or next failure, consider the possibilities. Don't run. If you just embrace them, they might become your gifts as well.
Σας ευχαριστώ πολύ.
Thank you.
(Χειροκροτήματα)
(Applause)