What does a working mother look like? If you ask the Internet, this is what you'll be told. Never mind that this is what you'll actually produce if you attempt to work at a computer with a baby on your lap.
Hoe ziet een werkende moeder eruit? Als je dat aan het internet vraagt, dan krijg je dit te zien. Ook al is dit het resultaat als je met een baby op schoot probeert te werken.
(Laughter)
(Gelach)
But no, this isn't a working mother. You'll notice a theme in these photos. We'll look at a lot of them. That theme is amazing natural lighting, which, as we all know, is the hallmark of every American workplace.
Nee, dit is dus geen werkende moeder. Het thema in deze foto's -- we gaan er heel wat bekijken -- het thema is: fantastisch natuurlijk licht, dat, zoals we allemaal weten, hét kenmerk is van elke Amerikaanse werkplek.
There are thousands of images like these.
(Gelach)
Just put the term "working mother" into any Google image search engine, stock photo site. They're all over the Internet, they're topping blog posts and news pieces, and I've become kind of obsessed with them and the lie that they tell us and the comfort that they give us, that when it comes to new working motherhood in America, everything's fine.
Er zijn duizenden van dit soort plaatjes. Voer de term 'werkende moeder' maar in op Google of een stockfoto site. Het internet staat er vol mee, ze staan bij blogs en nieuwsberichten en ik heb een obsessie met die foto's en de leugen die ze vertellen en hoe ze ons geruststellen dat het helemaal prima gaat met werkende jonge moeders in Amerika.
But it's not fine. As a country, we are sending millions of women back to work every year, incredibly and kind of horrifically soon after they give birth. That's a moral problem but today I'm also going to tell you why it's an economic problem.
Maar het gaat niet goed. Als land sturen we elk jaar miljoenen vrouwen weer aan het werk, ongelofelijk en afschuwelijk kort na hun bevalling. Dat is een moreel probleem, maar ik ga je vandaag ook vertellen waarom het ook een economisch probleem is.
I got so annoyed and obsessed with the unreality of these images, which look nothing like my life, that I recently decided to shoot and star in a parody series of stock photos that I hoped the world would start to use just showing the really awkward reality of going back to work when your baby's food source is attached to your body. I'm just going to show you two of them.
Ik ergerde me zo verschrikkelijk aan deze onrealistische foto's, die totaal niet niet op mijn leven lijken, dat ik onlangs besloot om er een parodie op te maken met een serie stockfoto's die de wereld hopelijk zou gaan gebruiken en die de onwezenlijke werkelijkheid laat zien van weer gaan werken terwijl je baby's voedingsbron aan je lijf zit. Ik laat je er twee van zien.
(Laughter)
(Gelach)
Nothing says "Give that girl a promotion" like leaking breast milk through your dress during a presentation. You'll notice that there's no baby in this photo, because that's not how this works, not for most working mothers.
Niemand zal denken 'geef haar een promotie', als er borstvoeding door je jurk lekt tijdens een presentatie. Zoals je ziet, staat er geen baby op deze foto, want zo werkt het namelijk niet, tenminste niet voor de meeste moeders. Wist je trouwens -- dit gaat je dag verpesten --
Did you know, and this will ruin your day, that every time a toilet is flushed, its contents are aerosolized and they'll stay airborne for hours? And yet, for many new working mothers, this is the only place during the day that they can find to make food for their newborn babies.
dat telkens als een wc wordt doorgespoeld, de inhoud wordt verstoven en urenlang in de lucht blijft hangen? Toch is dit voor veel werkende moeders de enige plek die ze overdag kunnen vinden om eten te produceren voor hun pasgeboren baby's.
I put these things, a whole dozen of them, into the world. I wanted to make a point. I didn't know what I was also doing was opening a door, because now, total strangers from all walks of life write to me all the time just to tell me what it's like for them to go back to work within days or weeks of having a baby. I'm going to share 10 of their stories with you today. They are totally real, some of them are very raw, and not one of them looks anything like this.
Ik stuurde een heel dozijn van dit soort dingen de wereld in. Ik wilde een punt maken. Ik wist niet dat ik daarmee ook een deur zou openen, want volstrekte vreemden met allerlei verschillende achtergronden, schrijven mij nu de hele tijd om te vertellen hoe het is om weer aan het werk te gaan al na een paar dagen of weken na de bevalling. Tien van die verhalen zal ik hier vandaag vertellen. Ze zijn waargebeurd, sommige zijn heel hard, en geen van allen lijkt in de verste verte op dit plaatje.
Here's the first. "I was an active duty service member at a federal prison. I returned to work after the maximum allowed eight weeks for my C-section. A male coworker was annoyed that I had been out on 'vacation,' so he intentionally opened the door on me while I was pumping breast milk and stood in the doorway with inmates in the hallway."
Dit is het eerste. "Ik was als militair in dienst bij een federale gevangenis. Na het voor een keizersnede maximale verlof van 8 weken ging ik weer werken. Een mannelijke collega ergerde zich eraan dat ik 'vakantie' had gehad, dus hij opende met opzet de deur waarachter ik zat te kolven en bleef in de deuropening staan met wat gevangenen achter hem."
Most of the stories that these women, total strangers, send to me now, are not actually even about breastfeeding.
De meeste verhalen die deze vrouwen, totale vreemden, aan mij sturen, gaan eigenlijk helemaal niet over borstvoeding.
A woman wrote to me to say, "I gave birth to twins and went back to work after seven unpaid weeks. Emotionally, I was a wreck. Physically, I had a severe hemorrhage during labor, and major tearing, so I could barely get up, sit or walk. My employer told me I wasn't allowed to use my available vacation days because it was budget season."
Een vrouw schreef me dit: "Ik was bevallen van een tweeling en ging na 7 weken onbetaald verlof weer werken. Emotioneel was ik totaal kapot. Ik had ernstige bloedingen gehad tijdens de bevalling en was enorm uitgescheurd, dus ik kon amper opstaan, zitten of lopen. Mijn werkgever zei dat ik mijn vakantiedagen niet kon opnemen omdat het begrotingstijd was."
I've come to believe that we can't look situations like these in the eye because then we'd be horrified, and if we get horrified then we have to do something about it. So we choose to look at, and believe, this image. I don't really know what's going on in this picture, because I find it weird and slightly creepy.
Ik denk dat we dit soort situaties niet onder ogen zien omdat dat ons zou schokken, en als we geschokt raken dan moeten we er iets aan doen. Dus we zien en geloven liever dit soort plaatjes. Ik weet niet wat er echt aan de hand is op deze foto, ik vind hem raar en een beetje eng.
(Laughter)
(Gelach)
Like, what is she doing? But I know what it tells us. It tells us that everything's fine. This working mother, all working mothers and all of their babies, are fine. There's nothing to see here. And anyway, women have made a choice, so none of it's even our problem.
-- wat doet ze in hemelsnaam? -- Maar ik weet wat hij ons vertelt. Hij vertelt ons dat alles prima is. Deze werkende moeder, alle werkende moeders, hun baby's, allemaal prima. Er is hier niets te zien. Bovendien hebben die vrouwen ervoor gekozen, dus het is ook helemaal niet ons probleem.
I want to break this choice thing down into two parts. The first choice says that women have chosen to work. So, that's not true. Today in America, women make up 47 percent of the workforce, and in 40 percent of American households a woman is the sole or primary breadwinner. Our paid work is a part, a huge part, of the engine of this economy, and it is essential for the engines of our families. On a national level, our paid work is not optional.
Dat 'kiezen' valt uiteen in twee delen. Ten eerste wordt er gezegd dat vrouwen ervoor kiezen om te werken. Dat is dus niet waar. In Amerika zijn vrouwen vandaag de dag goed voor 47% van de arbeidsmarkt en in 40% van de huishoudens in de VS is de vrouw de enige of eerste kostwinner. Ons betaalde werk maakt deel uit, een groot deel, van de economische motor en is essentieel voor het draaiend houden van onze gezinnen. Op nationaal niveau is ons betaalde werk niet optioneel.
Choice number two says that women are choosing to have babies, so women alone should bear the consequences of those choices. You know, that's one of those things that when you hear it in passing, can sound correct. I didn't make you have a baby. I certainly wasn't there when that happened. But that stance ignores a fundamental truth, which is that our procreation on a national scale is not optional. The babies that women, many of them working women, are having today, will one day fill our workforce, protect our shores, make up our tax base. Our procreation on a national scale is not optional. These aren't choices. We need women to work. We need working women to have babies. So we should make doing those things at the same time at least palatable, right?
De tweede 'keuze' is dat vrouwen kiezen een kind te krijgen, dus vrouwen moeten daar ook alleen de consequenties van aanvaarden. Dat is zo'n opmerking die, als je haar langs hoort komen, wel logisch klinkt. "Jouw baby is niet mijn schuld, ik was er echt niet bij hoor." Maar die houding negeert een fundamentele waarheid, namelijk dat onze voortplanting op nationale schaal niet optioneel is. De baby's die vrouwen, onder wie veel werkende vrouwen, nu krijgen, zijn de werkers, de kustbewakers, en de belastingbetalers van morgen. Onze voortplanting op nationaal niveau is niet optioneel. Dit zijn geen keuzes. Vrouwen moeten werken en werkende vrouwen moeten kinderen krijgen. Dus moeten we zorgen dat beide dingen tegelijk doen tenminste haalbaar is, toch?
OK, this is pop quiz time: what percentage of working women in America do you think have no access to paid maternity leave? 88 percent. 88 percent of working mothers will not get one minute of paid leave after they have a baby.
OK, tijd voor een korte quiz. Welk percentage van de werkende vrouwen in Amerika heeft geen recht op betaald zwangerschapsverlof? 88 procent. 88 procent van de werkende moeders krijgt geen enkele minuut betaald verlof na de bevalling.
So now you're thinking about unpaid leave. It exists in America. It's called FMLA. It does not work. Because of the way it's structured, all kinds of exceptions, half of new mothers are ineligible for it.
Dan gaan we door naar onbetaald verlof. Dat bestaat in Amerika, het heet FMLA. Het werkt niet, dat komt door de structuur. Er zijn allerlei uitzonderingen, waardoor de helft van de nieuwe moeders er niet voor in aanmerking komt.
Here's what that looks like. "We adopted our son. When I got the call, the day he was born, I had to take off work. I had not been there long enough to qualify for FMLA, so I wasn't eligible for unpaid leave. When I took time off to meet my newborn son, I lost my job."
Zo ziet dat eruit: "Wij hebben onze zoon geadopteerd. Toen ik werd gebeld, de dag dat hij geboren werd, moest ik vrij nemen. Ik had er niet lang genoeg gewerkt om recht te hebben op FMLA, dus ik kon geen gebruik maken van onbetaald verlof. Toen ik vrij nam om mijn pasgeboren zoon te ontmoeten, verloor ik mijn baan."
These corporate stock photos hide another reality, another layer. Of those who do have access to just that unpaid leave, most women can't afford to take much of it at all. A nurse told me, "I didn't qualify for short-term disability because my pregnancy was considered a preexisting condition. We used up all of our tax returns and half of our savings during my six unpaid weeks. We just couldn't manage any longer. Physically it was hard, but emotionally it was worse. I struggled for months being away from my son."
Deze bedrijfsstockfoto's verbergen een andere realiteit, een andere laag. Veel van de vrouwen die wel recht hebben op enkel dat onbetaalde verlof, kunnen het zich niet eens veroorloven er al te veel van op te nemen. Een verpleegster zei: "Ik kreeg geen tijdelijke arbeidsongeschiktheidsuitkering, want mijn zwangerschap werd gezien als een bestaande aandoening. We gebruikten belastingteruggaves en de helft van ons spaargeld, gedurende zes weken. Langer hielden we dat niet vol. Fysiek was dat moeilijk, maar emotioneel nog erger. Maandenlang had ik het zo moeilijk zonder mijn zoon."
So this decision to go back to work so early, it's a rational economic decision driven by family finances, but it's often physically horrific because putting a human into the world is messy.
Dus deze beslissing om zo snel weer aan het werk te gaan is een rationele, economische beslissing, gebaseerd op een financiële situatie, maar fysiek is het vaak afschuwelijk, want een kind op de wereld zetten is beroerd.
A waitress told me, "With my first baby, I was back at work five weeks postpartum. With my second, I had to have major surgery after giving birth, so I waited until six weeks to go back. I had third degree tears."
Een serveerster zei tegen me: "Na mijn eerste kind was ik vijf weken na de bevalling weer aan het werk. Na mijn tweede moest ik een zware operatie ondergaan na de bevalling. Dus ik wachtte zes weken voordat ik weer begon. Ik had derdegraads scheuren."
23 percent of new working mothers in America will be back on the job within two weeks of giving birth.
23 procent van de werkende jonge moeders in Amerika is binnen twee weken na de bevalling weer aan het werk.
"I worked as a bartender and cook, average of 75 hours a week while pregnant. I had to return to work before my baby was a month old, working 60 hours a week. One of my coworkers was only able to afford 10 days off with her baby."
"Tijdens mijn zwangerschap werkte ik achter de bar en als kok, 75 uur per week. Mijn baby was nog geen maand en ik moest weer aan de slag, voor 60 uur per week. Een van mijn collega's kon zich maar 10 vrije dagen met haar baby veroorloven."
Of course, this isn't just a scenario with economic and physical implications. Childbirth is, and always will be, an enormous psychological event.
Dit is natuurlijk niet enkel een verhaal van economische en fysieke gevolgen. De geboorte van een kind is ook een enorme psychologische ervaring.
A teacher told me, "I returned to work eight weeks after my son was born. I already suffer from anxiety, but the panic attacks I had prior to returning to work were unbearable."
Een lerares vertelde me: "Acht weken na de geboorte van mijn zoon ging ik weer werken. Ik had altijd al angstaanvallen, maar de aanvallen die ik kreeg voordat ik weer ging werken, waren ondraaglijk."
Statistically speaking, the shorter a woman's leave after having a baby, the more likely she will be to suffer from postpartum mood disorders like depression and anxiety, and among many potential consequences of those disorders, suicide is the second most common cause of death in a woman's first year postpartum.
Statistisch gezien, hoe korter het verlof, hoe groter de kans dat de moeder last krijgt van postnatale stoornissen, zoals depressies en angstaanvallen. En van de vele mogelijke gevolgen van die stoornissen staat zelfmoord op de tweede plaats van meest voorkomende doodsoorzaken bij vrouwen in het eerste jaar na de bevalling.
Heads up that this next story -- I've never met this woman, but I find it hard to get through.
En dan het volgende verhaal -- Ik heb deze vrouw nooit ontmoet, maar ik heb hier veel moeite mee.
"I feel tremendous grief and rage that I lost an essential, irreplaceable and formative time with my son. Labor and delivery left me feeling absolutely broken. For months, all I remember is the screaming: colic, they said. On the inside, I was drowning. Every morning, I asked myself how much longer I could do it. I was allowed to bring my baby to work. I closed my office door while I rocked and shushed and begged him to stop screaming so I wouldn't get in trouble. I hid behind that office door every damn day and cried while he screamed. I cried in the bathroom while I washed out the pump equipment. Every day, I cried all the way to work and all the way home again. I promised my boss that the work I didn't get done during the day, I'd make up at night from home. I thought, there's just something wrong with me that I can't swing this."
"Ik heb een gevoel van enorm verdriet en woede, omdat ik een essentiële, onvervangbare en vormende tijd met mijn zoon heb gemist. Ik was helemaal kapot van de bevalling en de geboorte. Ik herinner me het maandenlange gekrijs: krampen zeiden ze. Ik was zo wanhopig. Elke ochtend vroeg ik me af hoelang ik nog zo verder kon. Ik mocht mijn baby meenemen naar het werk. Ik deed de deur van mijn kantoor dicht en wiegde en suste en smeekte hem te stoppen met huilen, opdat ik geen problemen zou krijgen. Ik verstopte me elke dag achter die deur en huilde terwijl hij krijste. Ik huilde in de wc terwijl ik het kolfapparaat afspoelde. Elke dag huilde ik, onderweg naar het werk en onderweg naar huis. Ik beloofde mijn baas dat ik het werk dat ik niet had afgekregen 's avonds thuis zou inhalen. Ik dacht: er is iets mis met mij, dat ik dit niet kan."
So those are the mothers. What of the babies? As a country, do we care about the millions of babies born every year to working mothers? I say we don't, not until they're of working and tax-paying and military-serving age. We tell them we'll see them in 18 years, and getting there is kind of on them. One of the reasons I know this is that babies whose mothers have 12 or more weeks at home with them are more likely to get their vaccinations and their well checks in their first year, so those babies are more protected from deadly and disabling diseases. But those things are hidden behind images like this.
Dus dat zijn de moeders. En de baby's? Als land, kunnen de miljoenen baby's die werkende moeders ieder jaar krijgen ons iets schelen? Ik vind van niet. Niet voordat ze gaan werken en belasting betalen en in dienst gaan. We zien ze wel over 18 jaar en hoe ze daar moeten komen, is min of meer aan hen. En dat weet ik ondere andere omdat baby's die 12 of meer weken bij hun moeder thuis zijn meer kans hebben dat ze hun inentingen en controles krijgen in het eerste jaar, dus die baby's zijn beter beschermd tegen dodelijke en invaliderende ziektes. Maar die zaken blijven verborgen op dit soort foto's.
America has a message for new mothers who work and for their babies. Whatever time you get together, you should be grateful for it, and you're an inconvenience to the economy and to your employers. That narrative of gratitude runs through a lot of the stories I hear.
Amerika heeft een boodschap voor werkende moeders en hun baby's: de tijd die je samen krijgt, daar moet je dankbaar voor zijn en je bent een last voor de economie en je werkgever. Dat idee van dankbaarheid komt terug in veel van de verhalen.
A woman told me, "I went back at eight weeks after my C-section because my husband was out of work. Without me, my daughter had failure to thrive. She wouldn't take a bottle. She started losing weight. Thankfully, my manager was very understanding. He let my mom bring my baby, who was on oxygen and a monitor, four times a shift so I could nurse her."
Een vrouw vertelde me: "Acht weken na mijn keizersnee ging ik weer werken, want mijn man was werkloos. Zonder mij ging het niet goed met mijn dochter. Ze wou geen fles. Ze begon af te vallen. Gelukkig was mijn manager heel begripvol. Mijn moeder mocht de baby, die toen aan het zuurstof en een monitor lag, vier keer per dienst brengen, zodat ik haar kon voeden."
There's a little club of countries in the world that offer no national paid leave to new mothers. Care to guess who they are? The first eight make up eight million in total population. They are Papua New Guinea, Suriname and the tiny island nations of Micronesia, Marshall Islands, Nauru, Niue, Palau and Tonga. Number nine is the United States of America, with 320 million people. Oh, that's it. That's the end of the list. Every other economy on the planet has found a way to make some level of national paid leave work for the people doing the work of the future of those countries, but we say, "We couldn't possibly do that." We say that the market will solve this problem, and then we cheer when corporations offer even more paid leave to the women who are already the highest-educated and highest-paid among us. Remember that 88 percent? Those middle- and low-income women are not going to participate in that. We know that there are staggering economic, financial, physical and emotional costs to this approach. We have decided -- decided, not an accident, to pass these costs directly on to working mothers and their babies. We know the price tag is higher for low-income women, therefore disproportionately for women of color. We pass them on anyway.
Er zijn een paar landen in de wereld waar nieuwe moeders geen betaald verlof krijgen van de overheid. Wil je weten welke dat zijn? De eerste acht zijn goed voor acht miljoen inwoners in totaal. Dat zijn Papua Nieuw Guinea, Suriname en de kleine eilandstaatjes Micronesië, Marshall eilanden, Nauru, Niue, Palau en Tonga. Nummer negen is de Verenigde Staten van Amerika, met 320 miljoen mensen. Oh, dat is het. Dat zijn ze allemaal. Elke andere economie op de aarde heeft een of ander systeem van betaald verlof voor de mensen die het werk doen voor de toekomst van die landen. Maar wij zeggen: "Dat kunnen we echt niet doen." Wij laten dit probleem over aan de markt en staan te juichen als grote bedrijven nog meer betaald verlof bieden aan vrouwen die al de hoogste opleiding en de hoogste salarissen hadden. Weet je nog van die 88 procent? De vrouwen met gemiddelde tot lage inkomens horen daar niet bij. We weten dat deze aanpak enorme economische, financiële, fysieke en emotionele kosten met zich meebrengt. Wij hebben besloten -- besloten, niet per ongeluk -- om die kosten direct door te sluizen naar werkende moeders en hun baby's. We weten dat het prijskaartje hoger is voor vrouwen met lage inkomens en dus onevenredig voor donkere vrouwen. We leggen ze toch bij hen neer.
All of this is to America's shame. But it's also to America's risk. Because what would happen if all of these individual so-called choices to have babies started to turn into individual choices not to have babies.
Dit alles is de schande van Amerika. Maar ook een risico voor Amerika. Want wat zou er gebeuren als al deze individuele zogenaamde keuzes om een kind te krijgen zouden veranderen in individuele keuzes om geen kinderen te krijgen.
One woman told me, "New motherhood is hard. It shouldn't be traumatic. When we talk about expanding our family now, we focus on how much time I would have to care for myself and a new baby. If we were to have to do it again the same way as with our first, we might stick with one kid."
Een vrouw zei tegen me: "Moeder worden is zwaar, het zou niet zo traumatisch moeten zijn. Als we het nu over gezinsuitbreiding hebben, denken we met name aan hoeveel tijd ik heb om voor mezelf en de baby te zorgen. Als we het bij een tweede net als bij de eerste zouden moeten doen, hielden we het misschien wel bij één kind."
The birthrate needed in America to keep the population stable is 2.1 live births per woman. In America today, we are at 1.86. We need women to have babies, and we are actively disincentivizing working women from doing that. What would happen to work force, to innovation, to GDP, if one by one, the working mothers of this country were to decide that they can't bear to do this thing more than once?
Het geboortecijfer dat nodig is om de Amerikaanse bevolking op pijl te houden, is 2,1 per vrouw. We zitten vandaag de dag op 1,86 in Amerika. Vrouwen moeten kinderen krijgen en we zijn werkende vrouwen actief aan het ontmoedigen om dat te doen. Wat zou er gebeuren met de arbeidsmarkt, met innovatie, het BNP, als een voor een, alle werkende moeders in dit land zouden beslissen dat ze het niet aankunnen om meer dan één kind te krijgen?
I'm here today with only one idea worth spreading, and you've guessed what it is. It is long since time for the most powerful country on Earth to offer national paid leave to the people doing the work of the future of this country and to the babies who represent that future. Childbirth is a public good. This leave should be state-subsidized. It should have no exceptions for small businesses, length of employment or entrepreneurs. It should be able to be shared between partners. I've talked today a lot about mothers, but co-parents matter on so many levels.
Ik ben hier vandaag om slechts één idee te verspreiden, en je weet denk ik al wel wat het is. Het is de hoogste tijd voor het machtigste land ter wereld om door de overheid betaald verlof te bieden aan de mensen die werken voor de toekomst van dit land en aan de kinderen die staan voor die toekomst. Geboorte van baby's is een openbaar belang. Dit verlof moet worden gesubsidieerd door de overheid. Zonder uitzonderingen voor kleine bedrijven, arbeidsduur of zelfstandigen. De partners moeten het onderling kunnen verdelen. Ik heb vandaag veel gepraat over moeders, maar het delen van de opvoeding is ook zo belangrijk.
Not one more woman should have to go back to work while she is hobbling and bleeding. Not one more family should have to drain their savings account to buy a few days of rest and recovery and bonding. Not one more fragile infant should have to go directly from the incubator to day care because his parents have used up all of their meager time sitting in the NICU. Not one more working family should be told that the collision of their work, their needed work and their needed parenthood, is their problem alone.
Er zou nooit meer een vrouw aan het werk moeten hoeven gaan, terwijl ze strompelt en bloedt. Geen enkel gezin zou nog zijn spaarrekening moeten plunderen om een paar dagen rust, herstel en binding te kopen. Geen enkele tere baby zou nog direct van de couveuse naar de crèche moeten gaan omdat zijn ouders al hun vrije dagen op de afdeling neonatologie zaten. Geen enkel gezin zou nog te horen moeten krijgen dat de botsing van die twee essentiële taken, hun werk en hun ouderschap, volledig hun probleem is.
The catch is that when this is happening to a new family, it is consuming, and a family with a new baby is more financially vulnerable than they've ever been before, so that new mother cannot afford to speak up on her own behalf. But all of us have voices. I am done, done having babies, and you might be pre-baby, you might be post-baby, you might be no baby. It should not matter. We have to stop framing this as a mother's issue, or even a women's issue. This is an American issue.
De crux is dat als dit een nieuw gezin overkomt, het heel veel energie vergt, en een gezin met een baby is financieel kwetsbaarder dan het ooit is geweest, dus een jonge moeder kan het zich niet veroorloven om voor zichzelf op te komen. Maar wij hebben allemaal een stem. Ik heb het kinderen krijgen achter de rug, maar jij krijgt misschien nog kinderen, of de jouwe zijn al opgegroeid, of je krijgt geen kinderen. Dat zou niet uit moeten maken. We moeten dit niet langer wegzetten als een probleem van moeders of van vrouwen. Het is een Amerikaans probleem.
We need to stop buying the lie that these images tell us. We need to stop being comforted by them. We need to question why we're told that this can't work when we see it work everywhere all over the world. We need to recognize that this American reality is to our dishonor and to our peril. Because this is not, this is not, and this is not what a working mother looks like.
We moeten ophouden met het geloven van de leugen die deze foto's laten zien. Ze mogen ons niet langer geruststellen. We kunnen niet langer accepteren 'dat dit niet zou kunnen', terwijl we zien dat het in de rest van de wereld wel kan. We moeten onderkennen dat deze Amerikaanse realiteit onterend en gevaarlijk is voor onszelf. Want dit is niet, dit is niet, en dit is niet, hoe een werkende moeder eruit ziet.
(Applause)
(Applaus)